Relaties
alle pijlers
ben een beetje dom geweest :)
vrijdag 28 augustus 2009 om 23:00
denk dat heel veel vrouwen weleens in mijn schoenen hebben gestaan of mijn ervaring kunnen delen. Ik zou het fijn vinden om wat steun te krijgen van mensen die zelf ook zoiets meegemaakt hebben omdat ik nu echt voor mezelf wil kiezen (en dat verdomd moeilijk vind)
durf mijn verhaal nauwelijks neer te zetten uit angst voor reacties in de trant van: lekker naief, had je kunnen weten, je hebt er zelf voor gekozen etc. Dat weet ik ook wel en heb liever wat opbouwende kritiek of steun zodat ik er wat mee kan
zal proberen even kort uit te leggen. Na vijf jaar relatie waar ik veel had meegemaakt kwam ik eigenlijk te snel iemand tegen die ook vijf jaar relatie achter de rug had. Allebei waren we verdrietig, labiel en zochten troost bij elkaar. We belanden bij elkaar in bed en zagen elkaar regelmatig. We hadden eindeloos lange gesprekken en herkenden veel in elkaar. Hij zei ook weleens: ik voel jouw pijn. Hij zat op dat moment aan de antidepressiva, voelde weinig en was in de war. Uiteindelijk is hij met de antidepressiva gestopt en is zich geleidelijk wat meer mens gaan voelen in plaats van een onverschillige zombie. Hij worstelde met drank en drugs en dit eigenlijk al jaren.
in het begin was ik ook in de war. Ik claimde hem te veel, zocht troost en steun bij hem en reageerde veel emotioneler dan ik normaal ben. Ik trok aan hem, wilde duidelijkheid wat hij van me wilde, wilde me niet gebruikt voelen. Ondertussen dacht ik ook: ik heb een lange relatie achter de rug ik hoef niet gelijk te weten waar dit toe leidt en laat ik meer in het nu leven ipv te richten op de toekomst en wel zien hoe het loopt.
We zijn nu een jaar verder. We blijven elkaar opzoeken, we stoten elkaar af en trekken elkaar aan. Een half jaar geleden heb ik hem gezegd dat ik gevoelens voor hem had gekregen. Hij zei: wat wil je dan? een relatie met mij? ik gaf aan dat liever te hebben dat wat wij met elkaar deelden. Hij noemde het vriendschap, maar wekelijks bij elkaar slapen (en niet altijd sex, maar veel knuffelen zoeken en eindeloos praten) vind ik meer dan vriendschap. Hij zei dat hij zo voor me zou kunnen gaan als hij wilde, maar alles had geblokkeerd. Hij zei het niet aan te kunnen omdat zijn vorige relatie hem zoveel verdriet had opgeleverd. Hij zei ik worstel met zoveel demonen in mijn lijf, hou niet eens van mezelf, hoe kan ik dan van een ander houden? wel gaf hij vaak aan me erg leuk te vinden, dat we op een level zitten, we goede gesprekken hebben, altijd kunnen lachen, zich tot me aangetrokken voelt etc.
Ik dacht ok ik zie wel hoe het loopt, laat ik maar gewoon genieten van de momenten die we samen delen. Hij zei die momenten ook erg te koesteren. En diep van binnen hoopte ik dat hij aan me zou hechten. Wel vond ik het een beetje scheve verhouding, ik ging veel vaker naar hem dan hij naar mij etc. Hij zei ook ik ben op dit moment egoistisch maar ik zit niet lekker in mijn vel. Ik dacht is hij gewoon not that into me of ligt het eraan dat hij zoveel issues heeft? ik leefde al een jaar in dubio, bang om me aan hem te hechten, bang hem kwijt te raken.
op vakantie in marokko vertelde hij me via msn dat hij geen geouwehoer in zijn leven meer wilde, hij wilde serieus leven, uiteindelijk trouwen en kindjes krijgen en dat betekende ook geen contact met mij. Was erg verdrietig en boos dat hij dit zo via msn meedeelde. Ik dacht ok, is goed wat jij wil en liet niets meer horen. Vervolgens was hij in Nederland terug en al na een dag belde en smste hij me, hij wilde langskomen en knuffelen, koken, kletsen, lekker eten, filmpje kijken kortom gezelligheid met me. Ik was in de war en was op dat moment in frankrijk en dacht aub speel geen spelletjes met me, ik ben een mens met gevoel geen speelbal.
We zagen elkaar weer en confronteerde hem ook ermee, dat ik zijn mentaliteit niet leuk vind, dat het van hem leek af te hangen, wilde hij me zien dan was hij lief, vroeg ik teveel van hem in zijn ogen dan stootte hij me van zich af. Deze week hebben we veel gepraat en hij zei: het kan gewoon niet, vanaf het begin is dat een bewuste keuze van me geweest. Dat hij eerder een nederlands meisje had gehad, van haar gehouden en zoveel verdriet achteraf dat hij voor iemand uit zijn eigen cultuur koos. Ik zei wat een bullshit zeg gewoon dat je me niet leuk genoeg vindt dan. Hij zei misschien is dat het en voel ik geen verliefdheid. Hij is dubbel aan de ene kant zegt hij dat hij nooit eerder met een meisje zo'n klik heeft gehad maar dat hij wel hoop dat ooit met een marokkaans meisje te krijgen. Ook zegt hij in zelfde gesprek dat hij met zijn nederlandse ex ook een jaar niet serieus was, dat zij heel graag wilde en hij niet, maar na een jaar keek hij haar aan toen ze op de bank zat en besefte dat ze toch wel erg bijzonder was, vanaf dat moment kon hij zijn hart openen en van haar houden. Hij zei ik geef om je maar je bent niet in mijn hart, als dat wel zo was had ik je ouders willen leren kennen etc. Hij zei in het begin al dat hij mijn ouders graag wilde zien maar het niet aandurfde, dat hij dan teveel zou hechten en dat 1 x had meegemaakt en dat je dan een band met iemand creeert en hij toen zo kapot erna was. Ik zei ik sta los van je ex. Hij zei weer ja maar onze start is al verkeerd geweest etc. Gister zei hij ok ik beantwoord je gevoelens niet. Als ik niet met mijn ex was, had ik wel voor jou kunnen gaan, maar het kan gewoon niet. En hij was pissig dat ik erover begon terwijl hij zo down is (hij heeft zelfs zijn werkgever gesmst pas en die kwam 's avonds laat omdat het zo slecht gaat en hij heeft gesprek met bedrijfsarts gehad vandaag) hij zei hoe kan je nu, terwijl ik me zo voel, een gesprek met me beginnen over liefde en relaties? ik heb heel veel gehuild vanacht bij hem. Hij was heel lief en me troosten en knuffelen maar ja dat maakt het nog moeilijker. Hij zei erna ook nog, dit weekend kom ik naar je toe. Even later zei ik nee ik wil je niet meer zien. Hij zei meen je het? ik zei ja, hij zei dan ben ik ook hard en is het echt. Maar dom dom dom zat in trein terug en zag dat ik zijn sleutelbos in tas had en hij moet dus wel komen morgen om te halen.
kortom: ik ben naief geweest vind ik zelf. Maar heb ook mooie momenten beleefd, heb genoten, dingen geleerd, en denk ook wel mensen komen niet zomaar op je pad. Vind het alleen moeilijk hem los te laten, maar liever hem loslaten dan op een dag horen dat hij een meisje heeft ontmoet waar hij de rest van zijn leven mee wil delen. Ik ben aan de andere kant ook een beetje boos op hem. Hij is wel altijd eerlijk geweest, maar handelde daar niet naar en was ook heel dubbel. oef wat een verhaal, sorry lieve mensen!
we hebben eerder een tijd geen contact gehad en na paar weken waren we weer bij elkaar. Vriendinnen wisselen van mening. Sommigen zeggen je bent meer waard, laat hem. Anderen zeggen je bent echt wel heel belangrijk voor hem, hij vertelt je alles, hij blijft je opzoeken, hij heeft alleen teveel issues op dit moment en is geen goede voor een relatie.
aaah ik wil hem loslaten maar diep van binnen heb in nog hoop dat hij gaat beseffen wat ik echt voor hem beteken, maar dat is dus niet echt loslaten als je nog wil dat het goed komt
durf mijn verhaal nauwelijks neer te zetten uit angst voor reacties in de trant van: lekker naief, had je kunnen weten, je hebt er zelf voor gekozen etc. Dat weet ik ook wel en heb liever wat opbouwende kritiek of steun zodat ik er wat mee kan
zal proberen even kort uit te leggen. Na vijf jaar relatie waar ik veel had meegemaakt kwam ik eigenlijk te snel iemand tegen die ook vijf jaar relatie achter de rug had. Allebei waren we verdrietig, labiel en zochten troost bij elkaar. We belanden bij elkaar in bed en zagen elkaar regelmatig. We hadden eindeloos lange gesprekken en herkenden veel in elkaar. Hij zei ook weleens: ik voel jouw pijn. Hij zat op dat moment aan de antidepressiva, voelde weinig en was in de war. Uiteindelijk is hij met de antidepressiva gestopt en is zich geleidelijk wat meer mens gaan voelen in plaats van een onverschillige zombie. Hij worstelde met drank en drugs en dit eigenlijk al jaren.
in het begin was ik ook in de war. Ik claimde hem te veel, zocht troost en steun bij hem en reageerde veel emotioneler dan ik normaal ben. Ik trok aan hem, wilde duidelijkheid wat hij van me wilde, wilde me niet gebruikt voelen. Ondertussen dacht ik ook: ik heb een lange relatie achter de rug ik hoef niet gelijk te weten waar dit toe leidt en laat ik meer in het nu leven ipv te richten op de toekomst en wel zien hoe het loopt.
We zijn nu een jaar verder. We blijven elkaar opzoeken, we stoten elkaar af en trekken elkaar aan. Een half jaar geleden heb ik hem gezegd dat ik gevoelens voor hem had gekregen. Hij zei: wat wil je dan? een relatie met mij? ik gaf aan dat liever te hebben dat wat wij met elkaar deelden. Hij noemde het vriendschap, maar wekelijks bij elkaar slapen (en niet altijd sex, maar veel knuffelen zoeken en eindeloos praten) vind ik meer dan vriendschap. Hij zei dat hij zo voor me zou kunnen gaan als hij wilde, maar alles had geblokkeerd. Hij zei het niet aan te kunnen omdat zijn vorige relatie hem zoveel verdriet had opgeleverd. Hij zei ik worstel met zoveel demonen in mijn lijf, hou niet eens van mezelf, hoe kan ik dan van een ander houden? wel gaf hij vaak aan me erg leuk te vinden, dat we op een level zitten, we goede gesprekken hebben, altijd kunnen lachen, zich tot me aangetrokken voelt etc.
Ik dacht ok ik zie wel hoe het loopt, laat ik maar gewoon genieten van de momenten die we samen delen. Hij zei die momenten ook erg te koesteren. En diep van binnen hoopte ik dat hij aan me zou hechten. Wel vond ik het een beetje scheve verhouding, ik ging veel vaker naar hem dan hij naar mij etc. Hij zei ook ik ben op dit moment egoistisch maar ik zit niet lekker in mijn vel. Ik dacht is hij gewoon not that into me of ligt het eraan dat hij zoveel issues heeft? ik leefde al een jaar in dubio, bang om me aan hem te hechten, bang hem kwijt te raken.
op vakantie in marokko vertelde hij me via msn dat hij geen geouwehoer in zijn leven meer wilde, hij wilde serieus leven, uiteindelijk trouwen en kindjes krijgen en dat betekende ook geen contact met mij. Was erg verdrietig en boos dat hij dit zo via msn meedeelde. Ik dacht ok, is goed wat jij wil en liet niets meer horen. Vervolgens was hij in Nederland terug en al na een dag belde en smste hij me, hij wilde langskomen en knuffelen, koken, kletsen, lekker eten, filmpje kijken kortom gezelligheid met me. Ik was in de war en was op dat moment in frankrijk en dacht aub speel geen spelletjes met me, ik ben een mens met gevoel geen speelbal.
We zagen elkaar weer en confronteerde hem ook ermee, dat ik zijn mentaliteit niet leuk vind, dat het van hem leek af te hangen, wilde hij me zien dan was hij lief, vroeg ik teveel van hem in zijn ogen dan stootte hij me van zich af. Deze week hebben we veel gepraat en hij zei: het kan gewoon niet, vanaf het begin is dat een bewuste keuze van me geweest. Dat hij eerder een nederlands meisje had gehad, van haar gehouden en zoveel verdriet achteraf dat hij voor iemand uit zijn eigen cultuur koos. Ik zei wat een bullshit zeg gewoon dat je me niet leuk genoeg vindt dan. Hij zei misschien is dat het en voel ik geen verliefdheid. Hij is dubbel aan de ene kant zegt hij dat hij nooit eerder met een meisje zo'n klik heeft gehad maar dat hij wel hoop dat ooit met een marokkaans meisje te krijgen. Ook zegt hij in zelfde gesprek dat hij met zijn nederlandse ex ook een jaar niet serieus was, dat zij heel graag wilde en hij niet, maar na een jaar keek hij haar aan toen ze op de bank zat en besefte dat ze toch wel erg bijzonder was, vanaf dat moment kon hij zijn hart openen en van haar houden. Hij zei ik geef om je maar je bent niet in mijn hart, als dat wel zo was had ik je ouders willen leren kennen etc. Hij zei in het begin al dat hij mijn ouders graag wilde zien maar het niet aandurfde, dat hij dan teveel zou hechten en dat 1 x had meegemaakt en dat je dan een band met iemand creeert en hij toen zo kapot erna was. Ik zei ik sta los van je ex. Hij zei weer ja maar onze start is al verkeerd geweest etc. Gister zei hij ok ik beantwoord je gevoelens niet. Als ik niet met mijn ex was, had ik wel voor jou kunnen gaan, maar het kan gewoon niet. En hij was pissig dat ik erover begon terwijl hij zo down is (hij heeft zelfs zijn werkgever gesmst pas en die kwam 's avonds laat omdat het zo slecht gaat en hij heeft gesprek met bedrijfsarts gehad vandaag) hij zei hoe kan je nu, terwijl ik me zo voel, een gesprek met me beginnen over liefde en relaties? ik heb heel veel gehuild vanacht bij hem. Hij was heel lief en me troosten en knuffelen maar ja dat maakt het nog moeilijker. Hij zei erna ook nog, dit weekend kom ik naar je toe. Even later zei ik nee ik wil je niet meer zien. Hij zei meen je het? ik zei ja, hij zei dan ben ik ook hard en is het echt. Maar dom dom dom zat in trein terug en zag dat ik zijn sleutelbos in tas had en hij moet dus wel komen morgen om te halen.
kortom: ik ben naief geweest vind ik zelf. Maar heb ook mooie momenten beleefd, heb genoten, dingen geleerd, en denk ook wel mensen komen niet zomaar op je pad. Vind het alleen moeilijk hem los te laten, maar liever hem loslaten dan op een dag horen dat hij een meisje heeft ontmoet waar hij de rest van zijn leven mee wil delen. Ik ben aan de andere kant ook een beetje boos op hem. Hij is wel altijd eerlijk geweest, maar handelde daar niet naar en was ook heel dubbel. oef wat een verhaal, sorry lieve mensen!
we hebben eerder een tijd geen contact gehad en na paar weken waren we weer bij elkaar. Vriendinnen wisselen van mening. Sommigen zeggen je bent meer waard, laat hem. Anderen zeggen je bent echt wel heel belangrijk voor hem, hij vertelt je alles, hij blijft je opzoeken, hij heeft alleen teveel issues op dit moment en is geen goede voor een relatie.
aaah ik wil hem loslaten maar diep van binnen heb in nog hoop dat hij gaat beseffen wat ik echt voor hem beteken, maar dat is dus niet echt loslaten als je nog wil dat het goed komt
vrijdag 28 augustus 2009 om 23:08
kortom echt geen leuke situatie. Ik denk soms het is geen onwil van hem om iets met me te beginnen (want voel echt wel dat hij om me geeft en me leuk vindt) maar hij kan het op dit moment niet. Als je niet (voldoende) van jezelf houdt, dan kan je ook niet van een ander houden. Dat is op hem wel van toepassing. Dan zeg ik tegen mezelf maar dat het niet aan mij ligt, dat hij eerst zichzelf helemaal moet terugvinden en klaar zijn voor een relatie. Dat is hij nu zeker niet. Ik besef dat ik degene ben die een punt moet zetten: of zo met hem doorgaan of niet. Ik denk alleen dat het me teveel energie kost als ik hem blijf zien. Ik ben niet het type vrouw dat met mannen wat aanklooit, en zo'n twijfel 'vriendschap' doet me geen goed. Ik ben iemand die er helemaal voor gaat. Ik heb hele lieve vriendinnen gelukkig waar ik goed mee kan praten en leuke dingen doen, maar toch merk ik dat het me pijn doet allemaal. Ook veel oude pijnpunten die weer geraakt worden.
vrijdag 28 augustus 2009 om 23:10
Hey,
Ik snap enkele dingen niet:
-hij wil geen geouwehoer meer, kindjes ed. en daarom wilt hij geen contact meer met jou? Dat is toch duidelijk dan, ben jij niet de persoon waarmee hij dat wilt? Of hoe bedoelt hij dat...
-is hij nu bij zijn ex? Je schrijft ergens dat hij zegt 'als ik nu niet bij mijn ex was'?
Hoe dan ook: hij kan/wilt niet voor je gaan, dat aantrekken en afstoten is daar typisch bewijs van. Waarom moet je eigenlijk ook niet uitmaken, feit is dat hij het niet kan/wilt.
Hij zal jou heel graag hebben, maar denk niet dat hij jou als de vrouw van zijn leven ziet, anders zou hij er wel voor gaan.
Zoek ook niet te veel excuses voor hem.
Ik zou voor jezelf een ultimatum stellen als jij toch meer wilt, ofwel relatie ofwel niets, want met dit half-half gedoe kan jij niet verder toch? Dat is toch niet wat je wilt.
Sterkte!
Ik snap enkele dingen niet:
-hij wil geen geouwehoer meer, kindjes ed. en daarom wilt hij geen contact meer met jou? Dat is toch duidelijk dan, ben jij niet de persoon waarmee hij dat wilt? Of hoe bedoelt hij dat...
-is hij nu bij zijn ex? Je schrijft ergens dat hij zegt 'als ik nu niet bij mijn ex was'?
Hoe dan ook: hij kan/wilt niet voor je gaan, dat aantrekken en afstoten is daar typisch bewijs van. Waarom moet je eigenlijk ook niet uitmaken, feit is dat hij het niet kan/wilt.
Hij zal jou heel graag hebben, maar denk niet dat hij jou als de vrouw van zijn leven ziet, anders zou hij er wel voor gaan.
Zoek ook niet te veel excuses voor hem.
Ik zou voor jezelf een ultimatum stellen als jij toch meer wilt, ofwel relatie ofwel niets, want met dit half-half gedoe kan jij niet verder toch? Dat is toch niet wat je wilt.
Sterkte!
vrijdag 28 augustus 2009 om 23:12
vrijdag 28 augustus 2009 om 23:13
Ik heb niet alles gelezen, je OP is vrij lang, kwam tot 3/4.
Dit gaat nooit werken. Echt niet. Als hij je nu al zo behandelt dan gaat dat niet ineens beter worden.
En je kunt hoog en laag springen, op je kop gaan staan: maar Marokkaans word je niet. Als hij dat zo bedacht heeft dan is dat heel jammer voor jou.
Vergeet hem en stel je open voor andere mannen. Wis zijn nummer, etc.
(Heb één Marokkaans vriendje gehad. Waarom ie t uit maakte weet ik nog steeds niet precies. Maar heb me wel gerealiseerd: kan veel veranderen maar zal nooit een Marokkaanse worden. )
Dit gaat nooit werken. Echt niet. Als hij je nu al zo behandelt dan gaat dat niet ineens beter worden.
En je kunt hoog en laag springen, op je kop gaan staan: maar Marokkaans word je niet. Als hij dat zo bedacht heeft dan is dat heel jammer voor jou.
Vergeet hem en stel je open voor andere mannen. Wis zijn nummer, etc.
(Heb één Marokkaans vriendje gehad. Waarom ie t uit maakte weet ik nog steeds niet precies. Maar heb me wel gerealiseerd: kan veel veranderen maar zal nooit een Marokkaanse worden. )
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 28 augustus 2009 om 23:17
vrijdag 28 augustus 2009 om 23:20
vrijdag 28 augustus 2009 om 23:26
even kort uit mailtjes/gesprekken van hem wat punten gehaald:
ik heb het er ook moeilijk mee hoor niet alleen maar jij, met ons. daarom wil ik je ouders ook niet ontmoeten en je broers enzo maar dat soort dingen gaan me pijn doen heb ik ervaren uit het verleden. zo creer je een band met iemand. wil dat never nooit meer meemaken teveel pijn gedaan.
maar vind je wel leuk slim lekker lijf grappig en kan lekker met je babbelen. hmmmm kan zo weer verliefd worden Ik: dat wordt jij niet denk ik. hij: ik ben niet van steen gek nee hoor als ik wil ga ik helemaal voor je. Ik: maar dat wil je niet? hij : ik sluit dat uit gevoelens voor jou, die sluit ik uit. maar je bent echt wel leuk. ik geniet er altijd van als we samen zijn. ik ben 29 en denk aan kinderen en als ik zie hallo het is je werk hoe je met je kinderen bent en het is zelfs je werkt dan krijg ik daar een zwak voor dan denk ik oke onze kinderen zullen het goed hebben met jou als moeder. maar niet alleen als moeder hoor, ook als echtgenoot. stel je ouders zouden het weten dan zou het anders zijn dat voel ik ook zo wel dan zou het officieel zijn .Je bent lief, wil je zeker in mijn leven hebben, vind je echt een topper, ik zou zo met je kunnen gaan maar wil niet weer dat gedoe.
over zijn issues: maar je kent mijn situatie iemand die zich voelt zoals ik me soms voel is niet echt steun en toeverlaat. alsof ik gelukkig word van de situatie je doet alsof ik geen gevoelens heb, kom ik ze maar uitten zoals jij dat doet. Het is niet mijn bedoeling of intentie om jou te kwetsen. Als je een keuze maakt help ik je daarbij oke ik wil niet dat je je zo voelt, wat jou minder verdriet geeft als jou dit heel veel verdriet doet
dan wil ik ermee ophouden ik geef om je en wil dat het goed met je gaat.
kortom, hij geeft wel aan me te steunen mocht ik de knoop doorhakken maar hij zoekt ook weer contact met me. Ik voel me een zwakkeling en het is vooral zo dat ik enorm verliefd ben. Het is echt shit en frustrerend om zo verliefd te zijn en niet te kunnen genieten ervan zoals het hoort. Ik denk wat wil je? we kunnen praten, enorm lachen, er is sexuele aantrekkingskracht etc. wat ontbreekt er dan? ik word er onzeker van en kwel mezelf ermee.
ik heb het er ook moeilijk mee hoor niet alleen maar jij, met ons. daarom wil ik je ouders ook niet ontmoeten en je broers enzo maar dat soort dingen gaan me pijn doen heb ik ervaren uit het verleden. zo creer je een band met iemand. wil dat never nooit meer meemaken teveel pijn gedaan.
maar vind je wel leuk slim lekker lijf grappig en kan lekker met je babbelen. hmmmm kan zo weer verliefd worden Ik: dat wordt jij niet denk ik. hij: ik ben niet van steen gek nee hoor als ik wil ga ik helemaal voor je. Ik: maar dat wil je niet? hij : ik sluit dat uit gevoelens voor jou, die sluit ik uit. maar je bent echt wel leuk. ik geniet er altijd van als we samen zijn. ik ben 29 en denk aan kinderen en als ik zie hallo het is je werk hoe je met je kinderen bent en het is zelfs je werkt dan krijg ik daar een zwak voor dan denk ik oke onze kinderen zullen het goed hebben met jou als moeder. maar niet alleen als moeder hoor, ook als echtgenoot. stel je ouders zouden het weten dan zou het anders zijn dat voel ik ook zo wel dan zou het officieel zijn .Je bent lief, wil je zeker in mijn leven hebben, vind je echt een topper, ik zou zo met je kunnen gaan maar wil niet weer dat gedoe.
over zijn issues: maar je kent mijn situatie iemand die zich voelt zoals ik me soms voel is niet echt steun en toeverlaat. alsof ik gelukkig word van de situatie je doet alsof ik geen gevoelens heb, kom ik ze maar uitten zoals jij dat doet. Het is niet mijn bedoeling of intentie om jou te kwetsen. Als je een keuze maakt help ik je daarbij oke ik wil niet dat je je zo voelt, wat jou minder verdriet geeft als jou dit heel veel verdriet doet
dan wil ik ermee ophouden ik geef om je en wil dat het goed met je gaat.
kortom, hij geeft wel aan me te steunen mocht ik de knoop doorhakken maar hij zoekt ook weer contact met me. Ik voel me een zwakkeling en het is vooral zo dat ik enorm verliefd ben. Het is echt shit en frustrerend om zo verliefd te zijn en niet te kunnen genieten ervan zoals het hoort. Ik denk wat wil je? we kunnen praten, enorm lachen, er is sexuele aantrekkingskracht etc. wat ontbreekt er dan? ik word er onzeker van en kwel mezelf ermee.
vrijdag 28 augustus 2009 om 23:32
hoi mellie:
idd dat deed pijn, hij wil kindjes en trouwen en dus geen contact meer met mij, dus was duidelijk dat hij dat niet met mij voor zich zag.
wat zijn ex betreft, zoiets zei hij vannacht, als hij niet met haar was gegaan en zoveel pijn had gehad erdoor, had hij wel voor mij kunnen kiezen. Maar dat hij zijn lesje had geleerd en niet weer zo'n fout wilde maken.
nee, dat halfhalf gedoe sloopt me gewoon. En heb in mijn leven al zoveel (lees teveel) voor mijn kiezen gehad dat ik dit er niet bij kan hebben eigenlijk. Wil ook graag naar een psycholoog want besef ook wel dat ik misschien wel wat hulp hierbij kan gebruiken.
idd dat deed pijn, hij wil kindjes en trouwen en dus geen contact meer met mij, dus was duidelijk dat hij dat niet met mij voor zich zag.
wat zijn ex betreft, zoiets zei hij vannacht, als hij niet met haar was gegaan en zoveel pijn had gehad erdoor, had hij wel voor mij kunnen kiezen. Maar dat hij zijn lesje had geleerd en niet weer zo'n fout wilde maken.
nee, dat halfhalf gedoe sloopt me gewoon. En heb in mijn leven al zoveel (lees teveel) voor mijn kiezen gehad dat ik dit er niet bij kan hebben eigenlijk. Wil ook graag naar een psycholoog want besef ook wel dat ik misschien wel wat hulp hierbij kan gebruiken.
vrijdag 28 augustus 2009 om 23:40
courage bedankt voor je reactie.
hij is al een paar jaar depressief, heeft 3 jaar antidepressiva geslikt, is bij twee psychologen geweest maar hij voelt zich maar niet beter. Hij grijpt naar drank en drugs om van dat nare gevoel te ontsnappen maar glijdt steeds verder weg. Hij heeft een goede baan, en van buiten ziet/merkt niemand wat aan hem, hij speelt goed toneel en zegt ook een leuk koppie en vlotte babbel doen veel, maar van binnen ben ik kapot en leeg.
marokkaanse vriendinnen van me zeiden ook al dat marokko mensen kan veranderen. Invloed van familie en het land doet veel, maar ze zeiden ook wacht maar tot ie terug is. Hij zag trouwen als een uitvlucht maar beseft dat hij daar nog lang niet klaar voor is. Hij zit echt vast op dit moment en wil hulp maar weet niet concreet waar het te zoeken. Gelukkig heeft hij zijn werkgever ingelicht en pas zijn oudste broer.
ik ben al aan hem gehecht. Ik hecht me niet snel, maar als ik iemand in mijn hart sluit dan is het echt, zo gaat het ook bij vriendschappen. Ik geef me en dan doet het pijn als je dat niet terugkrijgt. Ik weet wat ik wil. Zou met hem kunnen/willen leven, zie hem wel als vader van mijn kinderen. Mits hij natuurlijk clean is van drank en drugs. Hij projecteert veel op mij merk ik. Zegt dat ik mindgames speel, dat ik twee gezichten heb (meer omdat ik bij hem thuis vrolijk ben en als ik dan terug ben in mijn eigen huis hem sms en verdriet heb en er met hem face to face moeilijk over kan praten)
en idd wat is mijn eigen rol hierin? ik analyseer mezelf suf haha. Ik vraag me af waarom doe ik dit? ik heb toch eigenwaarde? ik ben geen onzeker meisje van mezelf, ik hou van mezelf, waarom laat ik dit met mezelf gebeuren en ga ik over mijn eigen grenzen heen. Dat kan ik niet verklaren.
hij is niet de 'boosdoener' want hij is wel altijd eerlijk geweest, maar ik ben meer boos op mezelf dat ik wist hoe het zat en toch hoop koesterde, toch me heb opengesteld en om hem gaan geven met de loop der tijd.
goede analyse en inschatting trouwens
hij is al een paar jaar depressief, heeft 3 jaar antidepressiva geslikt, is bij twee psychologen geweest maar hij voelt zich maar niet beter. Hij grijpt naar drank en drugs om van dat nare gevoel te ontsnappen maar glijdt steeds verder weg. Hij heeft een goede baan, en van buiten ziet/merkt niemand wat aan hem, hij speelt goed toneel en zegt ook een leuk koppie en vlotte babbel doen veel, maar van binnen ben ik kapot en leeg.
marokkaanse vriendinnen van me zeiden ook al dat marokko mensen kan veranderen. Invloed van familie en het land doet veel, maar ze zeiden ook wacht maar tot ie terug is. Hij zag trouwen als een uitvlucht maar beseft dat hij daar nog lang niet klaar voor is. Hij zit echt vast op dit moment en wil hulp maar weet niet concreet waar het te zoeken. Gelukkig heeft hij zijn werkgever ingelicht en pas zijn oudste broer.
ik ben al aan hem gehecht. Ik hecht me niet snel, maar als ik iemand in mijn hart sluit dan is het echt, zo gaat het ook bij vriendschappen. Ik geef me en dan doet het pijn als je dat niet terugkrijgt. Ik weet wat ik wil. Zou met hem kunnen/willen leven, zie hem wel als vader van mijn kinderen. Mits hij natuurlijk clean is van drank en drugs. Hij projecteert veel op mij merk ik. Zegt dat ik mindgames speel, dat ik twee gezichten heb (meer omdat ik bij hem thuis vrolijk ben en als ik dan terug ben in mijn eigen huis hem sms en verdriet heb en er met hem face to face moeilijk over kan praten)
en idd wat is mijn eigen rol hierin? ik analyseer mezelf suf haha. Ik vraag me af waarom doe ik dit? ik heb toch eigenwaarde? ik ben geen onzeker meisje van mezelf, ik hou van mezelf, waarom laat ik dit met mezelf gebeuren en ga ik over mijn eigen grenzen heen. Dat kan ik niet verklaren.
hij is niet de 'boosdoener' want hij is wel altijd eerlijk geweest, maar ik ben meer boos op mezelf dat ik wist hoe het zat en toch hoop koesterde, toch me heb opengesteld en om hem gaan geven met de loop der tijd.
goede analyse en inschatting trouwens
zaterdag 29 augustus 2009 om 00:05
courage je bericht doet me goed!
ik ben echt bezig met mezelf, nadenken waarom/hoe ik in deze situatie ben beland, welke les ik derhalve moet leren etc. Misschien dat een psycholoog me een stukje erbij kan helpen.
ja ik hou van hem, omdat ik hem een mooi mens vind. Hij is gevoelig, bijzonder, houdt van paardrijden, schilderen, operamuziek etc. Hij is apart, origineel, verveel me geen moment met hem, heb met niemand eerder zulke grappige, mooie, diepe gesprekken gehad als met hem. En daarbij is hij erg mooi om te zien haha. Ook fijn natuurlijk.
ik worstel met helemaal afscheid nemen, wat ik moeilijk vind. Of inderdaad platonisch en hem en de situatie accepteren zoals deze is. Een vriendin zei ook: jullie delen mooie momenten, waarom zou je dat opgeven? maar als de pijn en verdriet gaan overheersen, is dat het moment om er een punt achter te zetten. Soms denk ik zolang ik geen ander heb is dit heel fijn, maar ben bang voor het moment dat hij aangeeft een ander te hebben. Hoewel hij zegt dat ik daar niet bang voor moet zijn, omdat hij op dit moment uberhaupt geen relatie kan aangaan zoals hij nu is. Hij zei ik zou met elk meisje zo omgaan zoals ik met jou omga. En ik merk ook dat ik niet opensta of me richt op andere mannen, niet dat ik nou zoveel leuke tegenkom, maar ik ben teveel met hem bezig. Is het verspilling van tijd en energie ondanks dat je ervan geniet? ik weet ook dat ik veel voor hem beteken, dat is een fijn gevoel, hoewel het niet helemaal is zoals ik wens.
ik ben echt bezig met mezelf, nadenken waarom/hoe ik in deze situatie ben beland, welke les ik derhalve moet leren etc. Misschien dat een psycholoog me een stukje erbij kan helpen.
ja ik hou van hem, omdat ik hem een mooi mens vind. Hij is gevoelig, bijzonder, houdt van paardrijden, schilderen, operamuziek etc. Hij is apart, origineel, verveel me geen moment met hem, heb met niemand eerder zulke grappige, mooie, diepe gesprekken gehad als met hem. En daarbij is hij erg mooi om te zien haha. Ook fijn natuurlijk.
ik worstel met helemaal afscheid nemen, wat ik moeilijk vind. Of inderdaad platonisch en hem en de situatie accepteren zoals deze is. Een vriendin zei ook: jullie delen mooie momenten, waarom zou je dat opgeven? maar als de pijn en verdriet gaan overheersen, is dat het moment om er een punt achter te zetten. Soms denk ik zolang ik geen ander heb is dit heel fijn, maar ben bang voor het moment dat hij aangeeft een ander te hebben. Hoewel hij zegt dat ik daar niet bang voor moet zijn, omdat hij op dit moment uberhaupt geen relatie kan aangaan zoals hij nu is. Hij zei ik zou met elk meisje zo omgaan zoals ik met jou omga. En ik merk ook dat ik niet opensta of me richt op andere mannen, niet dat ik nou zoveel leuke tegenkom, maar ik ben teveel met hem bezig. Is het verspilling van tijd en energie ondanks dat je ervan geniet? ik weet ook dat ik veel voor hem beteken, dat is een fijn gevoel, hoewel het niet helemaal is zoals ik wens.
zaterdag 29 augustus 2009 om 00:08
soms wilde ik dat ik meer kon genieten in plaats van het in een hokje te plaatsen van zo en zo hoort het te zijn. Dat ik kan koesteren wat we met elkaar delen. Maar dat is het vervelende van mooie dingen, dat wil je niet loslaten.
morgen zie ik hem waarschijnlijk als hij zijn sleutels komt halen. Hij wilde zowiezo dit weekend komen omdat hij rust wil en even weg wil uit zijn eigen leventje.
morgen zie ik hem waarschijnlijk als hij zijn sleutels komt halen. Hij wilde zowiezo dit weekend komen omdat hij rust wil en even weg wil uit zijn eigen leventje.
zaterdag 29 augustus 2009 om 00:14
tommyboy33: tja oerdom. Iedereen maakt fouten, gaat weleens op zijn/haar bek, krabbelt weer op en leert ervan. Het is altijd makkelijk oordelen over een ander. Ik sta in mijn vriendinnenkring bekend als 'de psycholoog' omdat iedereen graag met me praat en hun hart lucht en advies aan me vraagt. Ik kan het voor een ander heeeel goed vertellen wat wel of juist niet te doen, maar voor mezelf (als je er midden in zit, en je gevoelens meespelen) is dat een tikje moeilijker.....
zaterdag 29 augustus 2009 om 00:16
milo: ja daar heb je gelijk in. Was inderdaad veel te snel. Hoewel ik soms denk wat is te snel, als je in je vorige relatie al lang vantevoren aan het uitmaken bent in je hoofd en ondertussen al aan het verwerken bent. Maar ik geef toe, het is beter eerst tijd en rust voor jezelf te creeren, je verdriet en verwarring een plek te geven in plaats van je in de armen van een ander te storten, oude pijn uit vorige relatie richten op hem, heel verwarrend is dat geweest.
zaterdag 29 augustus 2009 om 00:19
zaterdag 29 augustus 2009 om 00:24
hoi moonlight82:
ik dacht ik maak even een korte samenvatting van het verhaal, maar is best lastig en vandaar dat het veel te lang en uitgebreid is geworden. Omdat je denkt oh dat en dat detail is toch wel belangrijk in het verhaal en het vermelden waard.
hij behandelt me niet slecht. Hij is altijd lief en goed voor me, maar kan me niet meer geven dan ik verlang. Inderdaad Marokkaanse worden is onmogelijk haha maar hij kiest nu voor zijn geloof cultuur ouders inderdaad de makkelijkste weg.
ik neem het hem soms kwalijk dat hij me opzoekt en verstoot maar ik werk er zelf aan mee.
oh krijg nu net smsje van vriendin: ik begrijp je. Maar je hoeft geen afscheid te nemen voor altijd! Alleen voor een tijdje. In het begin is het het moeilijkst. Maar kijk wat je allemaal hebt meegemaakt en hoe sterk en stralend je rondloopt! Het komt wel goed, je moet tevreden zijn met jezelf, met wie je bent en daarmee de pijn verzachten. Ik hou van je en al je andere vrienden en familie ook, het komt goed!
heel lief!
nog een vraagje over je marokkaanse vriendje. Wilde hij dat je veranderde? Maakte hij het plotsklaps uit? Lijkt me heel rot
ik dacht ik maak even een korte samenvatting van het verhaal, maar is best lastig en vandaar dat het veel te lang en uitgebreid is geworden. Omdat je denkt oh dat en dat detail is toch wel belangrijk in het verhaal en het vermelden waard.
hij behandelt me niet slecht. Hij is altijd lief en goed voor me, maar kan me niet meer geven dan ik verlang. Inderdaad Marokkaanse worden is onmogelijk haha maar hij kiest nu voor zijn geloof cultuur ouders inderdaad de makkelijkste weg.
ik neem het hem soms kwalijk dat hij me opzoekt en verstoot maar ik werk er zelf aan mee.
oh krijg nu net smsje van vriendin: ik begrijp je. Maar je hoeft geen afscheid te nemen voor altijd! Alleen voor een tijdje. In het begin is het het moeilijkst. Maar kijk wat je allemaal hebt meegemaakt en hoe sterk en stralend je rondloopt! Het komt wel goed, je moet tevreden zijn met jezelf, met wie je bent en daarmee de pijn verzachten. Ik hou van je en al je andere vrienden en familie ook, het komt goed!
heel lief!
nog een vraagje over je marokkaanse vriendje. Wilde hij dat je veranderde? Maakte hij het plotsklaps uit? Lijkt me heel rot
