ben een beetje dom geweest :)

denk dat heel veel vrouwen weleens in mijn schoenen hebben gestaan of mijn ervaring kunnen delen. Ik zou het fijn vinden om wat steun te krijgen van mensen die zelf ook zoiets meegemaakt hebben omdat ik nu echt voor mezelf wil kiezen (en dat verdomd moeilijk vind)



durf mijn verhaal nauwelijks neer te zetten uit angst voor reacties in de trant van: lekker naief, had je kunnen weten, je hebt er zelf voor gekozen etc. Dat weet ik ook wel en heb liever wat opbouwende kritiek of steun zodat ik er wat mee kan



zal proberen even kort uit te leggen. Na vijf jaar relatie waar ik veel had meegemaakt kwam ik eigenlijk te snel iemand tegen die ook vijf jaar relatie achter de rug had. Allebei waren we verdrietig, labiel en zochten troost bij elkaar. We belanden bij elkaar in bed en zagen elkaar regelmatig. We hadden eindeloos lange gesprekken en herkenden veel in elkaar. Hij zei ook weleens: ik voel jouw pijn. Hij zat op dat moment aan de antidepressiva, voelde weinig en was in de war. Uiteindelijk is hij met de antidepressiva gestopt en is zich geleidelijk wat meer mens gaan voelen in plaats van een onverschillige zombie. Hij worstelde met drank en drugs en dit eigenlijk al jaren.



in het begin was ik ook in de war. Ik claimde hem te veel, zocht troost en steun bij hem en reageerde veel emotioneler dan ik normaal ben. Ik trok aan hem, wilde duidelijkheid wat hij van me wilde, wilde me niet gebruikt voelen. Ondertussen dacht ik ook: ik heb een lange relatie achter de rug ik hoef niet gelijk te weten waar dit toe leidt en laat ik meer in het nu leven ipv te richten op de toekomst en wel zien hoe het loopt.



We zijn nu een jaar verder. We blijven elkaar opzoeken, we stoten elkaar af en trekken elkaar aan. Een half jaar geleden heb ik hem gezegd dat ik gevoelens voor hem had gekregen. Hij zei: wat wil je dan? een relatie met mij? ik gaf aan dat liever te hebben dat wat wij met elkaar deelden. Hij noemde het vriendschap, maar wekelijks bij elkaar slapen (en niet altijd sex, maar veel knuffelen zoeken en eindeloos praten) vind ik meer dan vriendschap. Hij zei dat hij zo voor me zou kunnen gaan als hij wilde, maar alles had geblokkeerd. Hij zei het niet aan te kunnen omdat zijn vorige relatie hem zoveel verdriet had opgeleverd. Hij zei ik worstel met zoveel demonen in mijn lijf, hou niet eens van mezelf, hoe kan ik dan van een ander houden? wel gaf hij vaak aan me erg leuk te vinden, dat we op een level zitten, we goede gesprekken hebben, altijd kunnen lachen, zich tot me aangetrokken voelt etc.



Ik dacht ok ik zie wel hoe het loopt, laat ik maar gewoon genieten van de momenten die we samen delen. Hij zei die momenten ook erg te koesteren. En diep van binnen hoopte ik dat hij aan me zou hechten. Wel vond ik het een beetje scheve verhouding, ik ging veel vaker naar hem dan hij naar mij etc. Hij zei ook ik ben op dit moment egoistisch maar ik zit niet lekker in mijn vel. Ik dacht is hij gewoon not that into me of ligt het eraan dat hij zoveel issues heeft? ik leefde al een jaar in dubio, bang om me aan hem te hechten, bang hem kwijt te raken.



op vakantie in marokko vertelde hij me via msn dat hij geen geouwehoer in zijn leven meer wilde, hij wilde serieus leven, uiteindelijk trouwen en kindjes krijgen en dat betekende ook geen contact met mij. Was erg verdrietig en boos dat hij dit zo via msn meedeelde. Ik dacht ok, is goed wat jij wil en liet niets meer horen. Vervolgens was hij in Nederland terug en al na een dag belde en smste hij me, hij wilde langskomen en knuffelen, koken, kletsen, lekker eten, filmpje kijken kortom gezelligheid met me. Ik was in de war en was op dat moment in frankrijk en dacht aub speel geen spelletjes met me, ik ben een mens met gevoel geen speelbal.



We zagen elkaar weer en confronteerde hem ook ermee, dat ik zijn mentaliteit niet leuk vind, dat het van hem leek af te hangen, wilde hij me zien dan was hij lief, vroeg ik teveel van hem in zijn ogen dan stootte hij me van zich af. Deze week hebben we veel gepraat en hij zei: het kan gewoon niet, vanaf het begin is dat een bewuste keuze van me geweest. Dat hij eerder een nederlands meisje had gehad, van haar gehouden en zoveel verdriet achteraf dat hij voor iemand uit zijn eigen cultuur koos. Ik zei wat een bullshit zeg gewoon dat je me niet leuk genoeg vindt dan. Hij zei misschien is dat het en voel ik geen verliefdheid. Hij is dubbel aan de ene kant zegt hij dat hij nooit eerder met een meisje zo'n klik heeft gehad maar dat hij wel hoop dat ooit met een marokkaans meisje te krijgen. Ook zegt hij in zelfde gesprek dat hij met zijn nederlandse ex ook een jaar niet serieus was, dat zij heel graag wilde en hij niet, maar na een jaar keek hij haar aan toen ze op de bank zat en besefte dat ze toch wel erg bijzonder was, vanaf dat moment kon hij zijn hart openen en van haar houden. Hij zei ik geef om je maar je bent niet in mijn hart, als dat wel zo was had ik je ouders willen leren kennen etc. Hij zei in het begin al dat hij mijn ouders graag wilde zien maar het niet aandurfde, dat hij dan teveel zou hechten en dat 1 x had meegemaakt en dat je dan een band met iemand creeert en hij toen zo kapot erna was. Ik zei ik sta los van je ex. Hij zei weer ja maar onze start is al verkeerd geweest etc. Gister zei hij ok ik beantwoord je gevoelens niet. Als ik niet met mijn ex was, had ik wel voor jou kunnen gaan, maar het kan gewoon niet. En hij was pissig dat ik erover begon terwijl hij zo down is (hij heeft zelfs zijn werkgever gesmst pas en die kwam 's avonds laat omdat het zo slecht gaat en hij heeft gesprek met bedrijfsarts gehad vandaag) hij zei hoe kan je nu, terwijl ik me zo voel, een gesprek met me beginnen over liefde en relaties? ik heb heel veel gehuild vanacht bij hem. Hij was heel lief en me troosten en knuffelen maar ja dat maakt het nog moeilijker. Hij zei erna ook nog, dit weekend kom ik naar je toe. Even later zei ik nee ik wil je niet meer zien. Hij zei meen je het? ik zei ja, hij zei dan ben ik ook hard en is het echt. Maar dom dom dom zat in trein terug en zag dat ik zijn sleutelbos in tas had en hij moet dus wel komen morgen om te halen.



kortom: ik ben naief geweest vind ik zelf. Maar heb ook mooie momenten beleefd, heb genoten, dingen geleerd, en denk ook wel mensen komen niet zomaar op je pad. Vind het alleen moeilijk hem los te laten, maar liever hem loslaten dan op een dag horen dat hij een meisje heeft ontmoet waar hij de rest van zijn leven mee wil delen. Ik ben aan de andere kant ook een beetje boos op hem. Hij is wel altijd eerlijk geweest, maar handelde daar niet naar en was ook heel dubbel. oef wat een verhaal, sorry lieve mensen!



we hebben eerder een tijd geen contact gehad en na paar weken waren we weer bij elkaar. Vriendinnen wisselen van mening. Sommigen zeggen je bent meer waard, laat hem. Anderen zeggen je bent echt wel heel belangrijk voor hem, hij vertelt je alles, hij blijft je opzoeken, hij heeft alleen teveel issues op dit moment en is geen goede voor een relatie.



aaah ik wil hem loslaten maar diep van binnen heb in nog hoop dat hij gaat beseffen wat ik echt voor hem beteken, maar dat is dus niet echt loslaten als je nog wil dat het goed komt

diaantje1972: bedankt voor je reactie. Echter ik ben het hier niet helemaal mee eens. Maar ieder zijn mening ik denk dat twee culturen heel goed samen kunnen gaan, ik zie het zelf als een verrijking, maar dat twee religies samen wel iets moeilijker wordt. Misschien scheelt het ook dat ik heel open en onbevoordeeld ben. Heb veel vrienden van een andere culturele achtergrond, heb gewerkt met allochtone vrouwen en kinderen en heb culturele antropologie gestudeerd. Ik hou van Marokko, de arabische wereld, heb er gereisd meerdere malen, heb arabisch gestudeerd etc dus dat zie ik allemaal niet als eng of vreemd.



Mijn ex waar ik vijf jaar samen mee was, was ook een marokkaanse jongen. Hij wilde met me trouwen! Maar ik besloot niet met hem verder te gaan door verschil in karakter dat botste. En automatisch zeggen mensen dan als ze horen dat het uit is: oh ja een marokkaan en een nederlandse dat gaat ook niet samen, dat moest wel mis lopen andere cultuur etc. Maar op geloofs en cultuurgebied hadden wij geen problemen, maar op karaktergebied wel. Dus dat kan ook

en van uitleven is naar mijn idee niet echt sprake. Het is niet zo dat we elkaar zien en alleen sex hebben, het is veel meer wat we delen. En zelf hebben wel veel langere perioden geen dan wel sex, omdat hij zelf ook moeilijk vind om sex met mij te hebben. Hij zei met een onenight stand zou ik het wel kunnen, maar met jou niet, dat is anders. Ervoor is het altijd gezellig zegt hij en erna vinden we het moeilijk en verpesten we de fijne sfeer die er is tussen ons. Maar het blijft moeilijk als je je lichamelijk erg tot elkaar aangetrokken voelt.

aah hoop dat ik nog even kan reageren. Bang dat ouders van kids elk moment thuis komen. Ja weet dat het ramadan is! heb al meerdere avonden bij vrienden gegeten, heerlijk! Hij volgt het inderdaad niet, hoewel hij dit jaar echt wilde volgen. Hij zei vantevoren, als ik het dit jaar niet doe ben ik echt verloren. Hij heeft het altijd gedaan vanaf zijn 16e tot twee jaar terug. Ik smste hem ramadan mubarak om fijne ramadan te wensen en dacht nu zal ik wel weinig van hem horen of zien. Maar hij smste dat hij weinig reageerde omdat hij in de shit zat. Gister vertelde hij overmatig coke gebruikt, hij zit erdoorheen, en vandaar hulp gevraagd aan zijn werkgever.

dacht gooi snel vast een stukje neer voor ik zo snel offline moet, dan weet je dat ik morgen uitgebreid reageer maar mijn ex daarentegen was heel strikt met ramadan, ook niet zoenen zelfs na zonsondergang. Hij was zowiezo meer met geloof bezig.



ja, wat je zei klopt helemaal de twee issues die spelen in zijn leven. Ja, heel herkenbaar wat je typte over het stabiele gezinsleven wat moslims vaak zoeken en hij koestert dat echt als hoop of uitweg. Een normaal, burgerlijk leven zoals hij zelf zegt. Het zal rust geven aan hem omdat wanneer hij voor een nederlandse kiest, hij het voor zijn kiezen krijgt met zijn ouders. Daarbij komt ook dat hij al druk voelt omdat hij 30 is en zijn jongere broertje al getrouwd is en twee broers van hem ook al. Allen met marokkaanse meiden. Zijn ouders verwachten dat ook zei hij. Bij mijn ex en zijn ouders was dat ook zo, maar hij nam me gewoon mee, en die ouders konden er zo aan wennen, heb ook zijn hele familie in marokko ontmoet.

thanx!! heb het snel gedaan inderdaad. Oeps en er wordt altijd gewaarschuwd van niet te open zijn op internet, en ik gooi het zo open en bloot neer....



ja wist dat hij af en toe coke gebruikte. Het begon met blowen en zoals hij zelf zei coke is zijn nieuwste 'hobby'. Hij heeft het idee dat hij faalt op vele gebieden en wil echt hulp. Hij zei gister nog ik wil niet alleen afkicken maar onderzocht worden en weten wat voor 'stoornis' ik heb waardoor ik zo verslavingsgevoelig ben en worstel met depressiviteit al die jaren. Hij weet alleen niet wat voor hulp precies, zoals de jellinekkliniek is volgens hem voor echte verslaafden die dagelijks gebruiken en hij gebruikt soms weken niet maar opeens voelt hij zich angstig en onrustig en grijpt er weer naar en eenmaal in zo'n roes gaat hij maar door en door en helemaal naar de klote. Dat gebeurde een paar dagen terug. Gister zag ik hem toen hij me van station haalde en hij zag er zo happy, lachend en stralend uit. Ik zei hoe kan dat? hij zei zelf ook het is niet normaal dat ik nog kan functioneren na afgelopen dagen.

diaantje: sorry dat ik gelijk zo reageerde, maar heb me te vaak moeten verdedigen in mijn leven voor het feit dat ik iemand koos met een andere achtergrond. Bij voorbaat zeggen mensen dingen als: straks loop je gesluierd en vrouwen hebben niets te zeggen etc. En tuurlijk komen dat soort uitzonderingen voor, maar in veel gevallen gaat het ook wel goed. Hij zelf gaf vorige week aan dat 75% van de gemengde huwelijken misgaat en hij het niet aandurft.



Maar ik zie ook om me heen wat een verdriet en pijn het kan opleveren, vaak onder druk en invloed van familie. Heel tragisch wat het dan kan opleveren, zoveel gekwetste zieltjes die er rondlopen.

hmm ze zijn er nog niet zouden al thuis moeten zijn...



hij voelt zich inderdaad waardeloos, verloren en intens eenzaam. Hij zegt ook mijn familie is heel lief en zouden alles voor me doen, maar 1 op 1 over gevoelens praten zit er niet in.



ik word moe van mezelf dat ik telkens een sprankje hoop blijf koesteren. Ik wil die hoop weghebben dat ik denk misschien ooit in de toekomst als hij helemaal clean en helder en lekker in zijn vel zit, dat hij het dan wel aandurft. Pff naief ik weet het

papillon: bedankt voor je reactie. Misschien is het inderdaad de weg die hij wilt gaan ipv de makkelijkste weg. Ja als hij me serieus nam zou hij wel willen hechten en mijn ouders dus ontmoeten, maar door eerdere ervaring durft hij dat niet meer aan. En hij neemt me serieus als een vriendin maar niet als zijn vriendin, en dat weet ik. En ik ga wat proberen te maken van mijn leven. Voel me gewoon even erg in de war, verdrietig en leeg.

courage: ja ben inderdaad bekend met de marokkaanse cultuur en het islamitische geloof maar lief dat je er op wees!

milo, grappig om even terug te lezen. En heel zielig dat ik er toen ook al zo mee worstelde was wel even confronterend om terug te lezen! ik heb eigenlijk niets geknipt en geplakt, te meer omdat ik vergeten was dat ik een topic had geplaatst over dit onderwerp. Maar komt natuurlijk wel veel hetzelfde terug, omdat de kern van het verhaal hetzelfde blijft



bedankt inderdaad papillon dat je me erop hebt geattendeerd.

Graag advies van jullie gevraagd. Ik heb twee maanden geleden afgesproken met een jongen die ik via hyves kende, eigenlijk van stage van twee jaar terug. Maar in die twee jaar hadden we geen contact. Ik heb een relatie van vijf jaar achter de rug, en hij ook. We hadden even contact via hyves, nr's uitgewisseld, uren gebeld in een weekend en hij zei je bent lief ik wil je beter leren kennen en ik heb het gevoel dat ik met je kan praten. Op een zondag ben ik naar hem toe gegaan.



gelijk enorme aantrekkingskracht. En die dag zijn we met elkaar in bed beland! (oef schaam me nog als ik dit zo teruglees!! Hoewel ik nu denk tja het is gebeurd en heb het daarna nog wel heel fijn met hem gehad)



Voor mij niet iets wat ik normaal doe. Heb twee lange relaties gehad, en dat zijn de enige twee jongens waar ik mee naar bed ben geweest. Maar het voelde goed, ik dacht ik wil genieten van mijn leven, heb al zo veel shit achter de rug. Mijn ex heeft me jaren bedrogen en mijn zelfvertrouwen flink kapot gemaakt en ik kan zeggen dat ik wel beschadigd ben door alles. Maar aan de andere kant dacht ik shit waar ben ik mee bezig? denkt ie nu dat ik een of andere slet ben? juist omdat ik hem leuk vond, had ik erna spijt. Ik heb hem erover gemaild en kreeg reactie terug:



hey wil je aub ophouden met die minachting over jezelf!!! Je hoeft niet te bepalen voor mij hoe ik over je denk. Mag ik dat misschien zelf invullen! en Nee ik denk niet slecht over je we waren er allebei bij en hebben allebei onze issues misschien dat het daarom zo goed klikt! we hadden allebei genegeheid nodig en liefde dat hebben we elkaar gegeven wat is daar mis mee, het zou mis zijn als een van ons morgen weer gelijk met iemand het bed in duikt, nou ik kan je garanderen dat dat bij mij niet het geval is. Hou op met jezelf gek maken oke! We blijven elkaar heus wel zien en als daar geen sex bij komt kijken vind ik het prima moet je nu wel ophouden met dat zelf melij en voor mij een beetje gaan zitten denken!!!!



we hebben elkaar de afgelopen maanden nog een paar keer gezien. Steeds bij hem want woon tijdelijk weer bij mijn ouders. Steeds gezellig, kunnen goed kletsen en lachen. Maar voelt voor mij heel dubbel omdat hij dubbele signalen geeft. Aan de ene kant heel lieve smsjes: mis je gewoon en wilde dat je bij me was, schat ik mis je wil je bij me hebben etc. En zeggen: denk je dat ik geen gevoelens heb, dat ik van steen ben ofzo? en zeggen ik ben blij met je gekkie. En op msn: met jou kan ik leuk lachen en praten, ik vind je lief, jij bent leuk, jammer dat we elkaar niet 8 jaar geleden waren tegen gekomen, je bent slim, je hebt brains etc etc. Hij zei ook we hebben elkaar minder dan 10 x gezien maar het voelt als 50 x net of ik je al heel lang ken.



maar aan de andere kant is het: we zijn vrienden en je behandelt me als je vriend (toen ik pissig werd toen hij tijdje niets liet horen), en zeggen ik wil een goede vriend voor je zijn die naar je luistert. En zeggen wanneer mag ik mee naar je ouders? ik zei durf je dat wel, ja zei hij als ik je vriend was niet, maar nu we vrienden zijn wel.



ik werd hier zo onzeker van, zo kwetsbaar voel ik me. Ik ben stapelverliefd en heb hem daarom gemaild dat ik niet zo door kan gaan, met elkaar naar bed, blijven slapen en dat ik dan geen gevoelens krijg. Ik durfde niet te zeggen dat ik al gevoelens heb. Ik zei dat ik niet weet wat ik moet doen. Of hem niet meer zien en dan even verdriet hebben, of zo doorgaan gewoon genieten met het risico dat ik gekwetst ga worden, of hem zien als vrienden zonder zoenen en sex. Erna zou ik naar hem toe gaan en over de mail praten, maar hij had het meer over zijn leven. Hij zit al jaren aan de antidepressiva, drinkt daarbij wat natuurlijk helemaal slecht is in combinatie met elkaar, hij zit met dingen uit zijn jeugd, al 8 jaar voelt hij zich zo, hij voelt weinig bij dingen, hij zegt ik ben egoistisch iedereen is boos op me, je bent niet de enige, trek een nummertje en ga in de rij staan. Hij zei ik wil niet dood maar gewoon naar een onbewoond eiland weg van alles en iedereen. En hij zei tegen me wees blij dat je kan huilen, ik kan het niet, ik kan niet bij mijn gevoelens. Hij zei ook ik kom uit een heel liefdevol, warm gezin die alles voor me overhebben, maar 1 op 1 praten over gevoelens kan niet bij ons. (het is een marokkaans gezin trouwens, en een marokkaanse jongen dus)



ik heb hem erna gesmst van het is beter als we elkaar niet meer zien. hij stuurde terug: het is goed zo ik leg me neer bij je keuze. Ik dacht lekker makkelijk gaat ie ermee om. Uiteindelijk heb ik hem nog wel gezien vorige week. Hij zei ik smste niet terug omdat je moest huilen vorige keer en zo is het ook niet leuk, en je wilde me niet meer zien. Erna was het weer heel fijn, maar vervolgens laat ie vanaf vrijdag tot nu weer niets horen. Ik word hier gek van.



Wat is jullie advies? hem niet meer zien? ik denk namelijk wel dat hij me leuk vindt maar dat hij zo met zichzelf in de knoop zit. Hij zit nog met zijn ex waar ie het vaak over heeft. Maar zodra ik over mijn ex praat is het, je zit nog helemaal onder de plak bij die jongen ga lekker terug naar hem joh. En hij zei toen we sex hadden gehad: dit doe je toch niet met anderen ook?



pff lastig moeilijk rot is dit. Ik wil niet zo afhankelijk zijn van zijn kuren en wachten tot hij wat laat horen. Maar aan de andere kant vind ik het ook heel fijn met hem.



sorry lang verhaal!



als ik het zo teruglees herken ik weer dat warrige, emotionele, onstabiele meisje dat ik toen was. Niet dat ik nu zo stabiel en zeker ben maar toch een stuk sterker dan destijds, gelukkig maar.

pompidoe: bedankt voor je reactie en oh zo herkenbaar!! ik ben bang dat ik elk moment offline kan zijn, dus als dat zo is reageer ik morgen ok?

milo: ja daar ga ik voor ik ben ook wel bezig met mezelf, aan mezelf werken. Heb ME/postviraalsyndroom opgelopen door ziekte van pfeiffer in combi met cytomegalievirus. Niet zo leuk allemaal, ben tijdje uit de roulatie geweest, veel tijd voor zelfreflectie, nadenken wat me energie kost, wat me gelukkig maakt, wat ik wil met mijn leven, wat ik zoek etc. Maar al dit gedenk kon niet verhinderen dat ik foute keuze maakte