Relaties
alle pijlers
Bevind me in Niemandsland.....
zaterdag 18 oktober 2008 om 12:26
Lieve meiden,
Ik wil even iets van me afschrijven. Jullie mogen reageren, tips, adviezen, alles is welkom. Maar het liefst zet ik het gewoon even van me af.
Zoals de titel aangeeft, ik bevind me in niemandsland wat de liefde betreft. Ik heb 3 jaar geleden een jongen op het werk leren kennen. Ben tegen mijn gevoel in een relatie aangegaan. Gevoel was in die periode dat ik niet klaar was voor een relatie. Was alleen maar bezig met alle puinzooi op te ruimen van een nogal heftig verleden. Ik was aan het opkrabbelen en opeens was hij daar. Ik heb nooit een geheim gemaakt van mijn gevoelens, waar ik stond en wat ik wilde maar meegezogen door de aantrekkingskracht tussen hem en mij ben ik er toch voor gegaan.
Met alle gevolgen van dien. Veel ruzies, onbegrip, dan weer bij elkaar dan weer uit elkaar. Ik moest om de zoveel tijd even alles op een rijtje zetten. De relatie was op z'n zachts gezegd slopend. Maar ook wetende dat ik hem ergens diep van binnen niet kon of wilde loslaten. De laatste breuk voelde definitief. Ik wist zeker dat ik in een liefdevolle relatie wilde zijn en niet eentje waarbij elk gebaar, woord of handeling weer tot ruzie leidde. Wanhopig werd ik ervan. Ik ben altijd een type geweest dat weet wat ze wil en daar ook naar handelt maar ook type dat erg rekening houdt met anderen. Zat dus in spagaat want hij wilde nooit met mij breken. Heb hem vaak gevraagd:"Dit is net zo slopend voor jou als voor mij, hoe kun je hier nou verder mee willen?" Zijn standaardantwoord was altijd:"Omdat ik van je houd en zie wat voor prachtmens je bent, ook met alle ellende eromheen" Die woorden bleven me hoop geven dat we het uiteindelijk zouden redden met z'n tweetjes. En die woorden zorgden er ook voor dat ik terug bleef komen op mijn beslissingen om het uit te maken.
Nu.....nu zijn we weer bij elkaar. Ik ben veranderd merk ik. Wat het me ooit gaf, dat geeft het me niet meer (de relatie). De hoop begint langzaam uit te doven. We zijn weer bij elkaar omdat loslaten ons niet gelukt is maar om nu te spreken van een superbegin....nee. Ik ben geen single maar voel me ook niet zijn vriendin. Ik bevind in me niemandsland...
We hebben zo vaak gesproken over onze gevoelens, onze misverstanden, wat we eraan zouden kunnen doen etc. maar mij begint steeds meer het gevoel te bekruipen dat dit geen liefde is. Het ene moment in een roes en dan weer totaal onverschillig. Ik werk er aan om voor mezelf helder te hebben en te houden wat ik precies wil. Niet meer dezelfde fouten te maken als in het begin.
We zeggen wel tegen elkaar dat we een frisse start maken maar het voelt niet zo. Alles wat een probleem tussen ons was, is er nog steeds. We passen niet bij elkaar.
Nu vertelde hij gisteren dat hij de knoop door wil hakken. Dat hij niet meer zo verder wil. Dat hij een stabiele basis wil en dat hoe het nu gaat we weer in dezelfde spiraal naar beneden gaan. Ik was best blij vanbinnen dat hij dat zei. Voor de eerste keer ziet hij ook in dat dit het niet is. Maar hij wil de knoop niet doorhakkken want even later kwam hij erop terug door te zeggen dat hij het ook allemaal niet weet. Ik ben het eerlijk gezegd beu dat ik degene ben die de regie houdt over de relatie: wel of niet verder gaan. Dit keer hoop ik dat we samen die beslissing nemen dat het gewoon niet gaat. Omdat hij nooit over uit elkaar gaan sprak, maar weinig deed om het tij in onze relatie te keren, werd ik gedwongen de knopen voor mezelf en voor ons door te hakken. Nu ben ik moe. Ik wil niks meer. Ergens wil ik dat hij het licht ziet en zelf denkt: ik kap hiermee. Dan kan ik het ook voor mezelf afsluiten.
Sorry meiden, erg warrig verhaal maar ik moest het even kwijt. Ik ben overigens niet verdrietig of boos of wat dan ook. Ik ben zo vaak door die emoties gegaan dat daar bijna niks meer van over is. De vraag wat ik nog steeds doe in deze relatie stel ik mezelf iedere dag en ik krijg geen antwoord. Ik laat alles een beetje over me heen komen en hoop dat dit gewoon doodbloedt.
Ik ken deze Sensy nog niet zo goed.......vreemd, dubbel, rustig. Niemandsland dus....
Iedereen die het gelezen heeft, bedankt.
Liefs,
Sensy
Ik wil even iets van me afschrijven. Jullie mogen reageren, tips, adviezen, alles is welkom. Maar het liefst zet ik het gewoon even van me af.
Zoals de titel aangeeft, ik bevind me in niemandsland wat de liefde betreft. Ik heb 3 jaar geleden een jongen op het werk leren kennen. Ben tegen mijn gevoel in een relatie aangegaan. Gevoel was in die periode dat ik niet klaar was voor een relatie. Was alleen maar bezig met alle puinzooi op te ruimen van een nogal heftig verleden. Ik was aan het opkrabbelen en opeens was hij daar. Ik heb nooit een geheim gemaakt van mijn gevoelens, waar ik stond en wat ik wilde maar meegezogen door de aantrekkingskracht tussen hem en mij ben ik er toch voor gegaan.
Met alle gevolgen van dien. Veel ruzies, onbegrip, dan weer bij elkaar dan weer uit elkaar. Ik moest om de zoveel tijd even alles op een rijtje zetten. De relatie was op z'n zachts gezegd slopend. Maar ook wetende dat ik hem ergens diep van binnen niet kon of wilde loslaten. De laatste breuk voelde definitief. Ik wist zeker dat ik in een liefdevolle relatie wilde zijn en niet eentje waarbij elk gebaar, woord of handeling weer tot ruzie leidde. Wanhopig werd ik ervan. Ik ben altijd een type geweest dat weet wat ze wil en daar ook naar handelt maar ook type dat erg rekening houdt met anderen. Zat dus in spagaat want hij wilde nooit met mij breken. Heb hem vaak gevraagd:"Dit is net zo slopend voor jou als voor mij, hoe kun je hier nou verder mee willen?" Zijn standaardantwoord was altijd:"Omdat ik van je houd en zie wat voor prachtmens je bent, ook met alle ellende eromheen" Die woorden bleven me hoop geven dat we het uiteindelijk zouden redden met z'n tweetjes. En die woorden zorgden er ook voor dat ik terug bleef komen op mijn beslissingen om het uit te maken.
Nu.....nu zijn we weer bij elkaar. Ik ben veranderd merk ik. Wat het me ooit gaf, dat geeft het me niet meer (de relatie). De hoop begint langzaam uit te doven. We zijn weer bij elkaar omdat loslaten ons niet gelukt is maar om nu te spreken van een superbegin....nee. Ik ben geen single maar voel me ook niet zijn vriendin. Ik bevind in me niemandsland...
We hebben zo vaak gesproken over onze gevoelens, onze misverstanden, wat we eraan zouden kunnen doen etc. maar mij begint steeds meer het gevoel te bekruipen dat dit geen liefde is. Het ene moment in een roes en dan weer totaal onverschillig. Ik werk er aan om voor mezelf helder te hebben en te houden wat ik precies wil. Niet meer dezelfde fouten te maken als in het begin.
We zeggen wel tegen elkaar dat we een frisse start maken maar het voelt niet zo. Alles wat een probleem tussen ons was, is er nog steeds. We passen niet bij elkaar.
Nu vertelde hij gisteren dat hij de knoop door wil hakken. Dat hij niet meer zo verder wil. Dat hij een stabiele basis wil en dat hoe het nu gaat we weer in dezelfde spiraal naar beneden gaan. Ik was best blij vanbinnen dat hij dat zei. Voor de eerste keer ziet hij ook in dat dit het niet is. Maar hij wil de knoop niet doorhakkken want even later kwam hij erop terug door te zeggen dat hij het ook allemaal niet weet. Ik ben het eerlijk gezegd beu dat ik degene ben die de regie houdt over de relatie: wel of niet verder gaan. Dit keer hoop ik dat we samen die beslissing nemen dat het gewoon niet gaat. Omdat hij nooit over uit elkaar gaan sprak, maar weinig deed om het tij in onze relatie te keren, werd ik gedwongen de knopen voor mezelf en voor ons door te hakken. Nu ben ik moe. Ik wil niks meer. Ergens wil ik dat hij het licht ziet en zelf denkt: ik kap hiermee. Dan kan ik het ook voor mezelf afsluiten.
Sorry meiden, erg warrig verhaal maar ik moest het even kwijt. Ik ben overigens niet verdrietig of boos of wat dan ook. Ik ben zo vaak door die emoties gegaan dat daar bijna niks meer van over is. De vraag wat ik nog steeds doe in deze relatie stel ik mezelf iedere dag en ik krijg geen antwoord. Ik laat alles een beetje over me heen komen en hoop dat dit gewoon doodbloedt.
Ik ken deze Sensy nog niet zo goed.......vreemd, dubbel, rustig. Niemandsland dus....
Iedereen die het gelezen heeft, bedankt.
Liefs,
Sensy
zaterdag 18 oktober 2008 om 22:45
quote:bitterandsweet schreef op 18 oktober 2008 @ 13:56:
Van besef dat een relatie niet goed zit, tot het daadwerkelijk kappen met een relatie is een proces. Dat voor iedereen verschillend is en per relatie anders is. Kan soms lang duren. Jij zit in dat proces. En bent er bijna klaar mee, maar nog niet helemaal. Wees gerust, je gevoel geeft je altijd de juiste koers aan: als je te snel gaat fluit het je vanzelf terug, als je te langzaam gaat wordt je onvrede veel groter en zul je het versnellen.
Ik weet uit ervaring dat ik soms lang nodig gehad heb een relatie die voor anderen heel duidelijk niet goed voor me was, echt los te laten. Toch zie ik later altijd in waarom ik iets op een bepaalde manier zo gedaan heb. Waarom het lange of vreemde loslaatproces nodig was. Soms kan ik het heel snel, soms is het loslaten een heel traag proces dat stapje voor stapje gaat. Ik zie bij jou wel degelijk dat je de ladder omhoog bent gegaan, je bent er alleen nog net niet, maar wel een stuk verder gekomen.
Het heeft ook te maken met wat de relatie jou heeft gegeven en wat de functie ervan was in je leven, hoe je het wel of niet gemakkelijk los kunt laten.
Ik denk dat je door dit op te schrijven ook weer een treetje dichterbij de uitgang bent gekomen.Je slaat de spijker op z'n kop! Vooral het jezelf terugfluiten als je dingen te snel wilt afsluiten terwijl je nog niet klaar bent. Wat klaar zijn ook moge inhouden.
Van besef dat een relatie niet goed zit, tot het daadwerkelijk kappen met een relatie is een proces. Dat voor iedereen verschillend is en per relatie anders is. Kan soms lang duren. Jij zit in dat proces. En bent er bijna klaar mee, maar nog niet helemaal. Wees gerust, je gevoel geeft je altijd de juiste koers aan: als je te snel gaat fluit het je vanzelf terug, als je te langzaam gaat wordt je onvrede veel groter en zul je het versnellen.
Ik weet uit ervaring dat ik soms lang nodig gehad heb een relatie die voor anderen heel duidelijk niet goed voor me was, echt los te laten. Toch zie ik later altijd in waarom ik iets op een bepaalde manier zo gedaan heb. Waarom het lange of vreemde loslaatproces nodig was. Soms kan ik het heel snel, soms is het loslaten een heel traag proces dat stapje voor stapje gaat. Ik zie bij jou wel degelijk dat je de ladder omhoog bent gegaan, je bent er alleen nog net niet, maar wel een stuk verder gekomen.
Het heeft ook te maken met wat de relatie jou heeft gegeven en wat de functie ervan was in je leven, hoe je het wel of niet gemakkelijk los kunt laten.
Ik denk dat je door dit op te schrijven ook weer een treetje dichterbij de uitgang bent gekomen.Je slaat de spijker op z'n kop! Vooral het jezelf terugfluiten als je dingen te snel wilt afsluiten terwijl je nog niet klaar bent. Wat klaar zijn ook moge inhouden.
zaterdag 18 oktober 2008 om 22:45
quote:bitterandsweet schreef op 18 oktober 2008 @ 13:56:
Van besef dat een relatie niet goed zit, tot het daadwerkelijk kappen met een relatie is een proces. Dat voor iedereen verschillend is en per relatie anders is. Kan soms lang duren. Jij zit in dat proces. En bent er bijna klaar mee, maar nog niet helemaal. Wees gerust, je gevoel geeft je altijd de juiste koers aan: als je te snel gaat fluit het je vanzelf terug, als je te langzaam gaat wordt je onvrede veel groter en zul je het versnellen.
Ik weet uit ervaring dat ik soms lang nodig gehad heb een relatie die voor anderen heel duidelijk niet goed voor me was, echt los te laten. Toch zie ik later altijd in waarom ik iets op een bepaalde manier zo gedaan heb. Waarom het lange of vreemde loslaatproces nodig was. Soms kan ik het heel snel, soms is het loslaten een heel traag proces dat stapje voor stapje gaat. Ik zie bij jou wel degelijk dat je de ladder omhoog bent gegaan, je bent er alleen nog net niet, maar wel een stuk verder gekomen.
Het heeft ook te maken met wat de relatie jou heeft gegeven en wat de functie ervan was in je leven, hoe je het wel of niet gemakkelijk los kunt laten.
Ik denk dat je door dit op te schrijven ook weer een treetje dichterbij de uitgang bent gekomen.Je slaat de spijker op z'n kop! Vooral het jezelf terugfluiten als je dingen te snel wilt afsluiten terwijl je nog niet klaar bent. Wat klaar zijn ook moge inhouden.
Van besef dat een relatie niet goed zit, tot het daadwerkelijk kappen met een relatie is een proces. Dat voor iedereen verschillend is en per relatie anders is. Kan soms lang duren. Jij zit in dat proces. En bent er bijna klaar mee, maar nog niet helemaal. Wees gerust, je gevoel geeft je altijd de juiste koers aan: als je te snel gaat fluit het je vanzelf terug, als je te langzaam gaat wordt je onvrede veel groter en zul je het versnellen.
Ik weet uit ervaring dat ik soms lang nodig gehad heb een relatie die voor anderen heel duidelijk niet goed voor me was, echt los te laten. Toch zie ik later altijd in waarom ik iets op een bepaalde manier zo gedaan heb. Waarom het lange of vreemde loslaatproces nodig was. Soms kan ik het heel snel, soms is het loslaten een heel traag proces dat stapje voor stapje gaat. Ik zie bij jou wel degelijk dat je de ladder omhoog bent gegaan, je bent er alleen nog net niet, maar wel een stuk verder gekomen.
Het heeft ook te maken met wat de relatie jou heeft gegeven en wat de functie ervan was in je leven, hoe je het wel of niet gemakkelijk los kunt laten.
Ik denk dat je door dit op te schrijven ook weer een treetje dichterbij de uitgang bent gekomen.Je slaat de spijker op z'n kop! Vooral het jezelf terugfluiten als je dingen te snel wilt afsluiten terwijl je nog niet klaar bent. Wat klaar zijn ook moge inhouden.
zaterdag 18 oktober 2008 om 23:06
quote:Feliciaatje schreef op 18 oktober 2008 @ 17:38:
Hey lieve Sensy.
Welk gevoel mist er nog voor jou om definitief de laatste knoop door te hakken? Er vrede mee te hebben dat je nog 1 keer initiatief moet nemen in deze relatie?
Dat je er echt klaar mee bent is duidelijk. En er mist een aanzet omdat je op iets wacht. Dat iets lijkt in hem te zitten (hij moet het doen) maar ik heb eerder het idee dat er nog een bepaald idee of concept in jezelf aan het rijpen is waarom dit goed is om te doen.
Een laatste drempel. Iets in jou. Ik vraag me af wat het is.
(Oh PS, had je mijn berichtje gekregen? Alleen even checken voor het geval viva 'm had opgegeten .)
Lieve Feliciaatje, lekkere confronterende vragen Wat mist er voor mij om definitief de knoop door te hakken...jeetje...geen aantrekkingskracht meer? Ik mis het gevoel dat ik ok ben met of zonder hem. Zonder hem mis ik 'iets' (ik heb al flink gegraven wat dat 'iets' is maar ben er nog steeds niet uit) en met hem mis ik een hoop. Ben dus van de ene plek naar de andere plek geswitched en kon geen keuze maken. Nu hang ik er half in om erachter te komen wat mij aan hem bindt.
Een idee of concept dat ligt te rijpen. Denk dat je daar een goed punt hebt. Dat gevoel heb ik namelijk ook. Net of ik iets moet afmaken voordat ik verder kan. Klinkt vaag maar de woorden "unfinished business" ploppen vaak op in mijn hoofd.
Wat ik denk is dat deze jongen me zo aan het wankelen heeft gebracht, aan mezelf liet twijfelen, onzeker maakte en niet steunde en dat ik nu wil bewijzen naar mezelf dat hij me niet zoveel kan maken. Komt dat bekend voor? Ik kan niet weglopen van deze situatie tot ik er volledig vrede mee heb en dat kan door contact te houden en steeds meer te laten zien wie ik echt ben zonder de ellende. Het begint overigens zijn vruchten af te werpen nu ik sterker sta: de punten waar we wezenlijk van elkaar verschillen worden steeds duidelijker. Daarom was ik ook blij dat hij voor het eerst ook zei dat hij de knoop wil doorhakken. De oude verwarde iedereen ophemelende Sensy is er niet meer.
Het geeft mij een goed gevoel om te ervaren dat ik niet meer zo labiel ben als hij in de buurt is. Als hij er niet is, dan is het voor mij niet moeilijk om sterk en zelfverzekerd te zijn. Maar in zijn buurt bleef ik angst houden en bleef ik me afvragen wat hij van me vond en wat hij in godsnaam in me zag. Nu ervaar ik totaal andere gevoelens. Het interesseert me niet meer zoveel wat hij van me vindt, ik ben net zo zeker en kalm als hij in de buurt is. Ik hoef me nergens voor te schamen. Kom openlijk uit voor mijn wensen. Zet niet meer alles opzij om hem te zien. Ben eerlijker in wat ik fijn vindt en niet. Ben minder open want sinds kort geniet ik ook van het recht die ik mezelf heb gegeven om niet alles met hem te delen (of wie dan ook). Het is net of ik door deze relatie een betere band met mezelf heb gekregen. En dat 'iets' of 'idee' dat nog moet rijpen....misschien is het de leeftijd, toch iemand in mijn leven willen hebben al is het niet perfect, misschien is er iets wat ik nog moet afmaken met hem om verder te kunnen. Ik zou het niet weten. Ik volg mijn gevoel en kijk wel waar ik uit kom.
Liefs,
Sensy
P.S.: welk berichtje? ik ga meteen even kijken dan ......
Hey lieve Sensy.
Welk gevoel mist er nog voor jou om definitief de laatste knoop door te hakken? Er vrede mee te hebben dat je nog 1 keer initiatief moet nemen in deze relatie?
Dat je er echt klaar mee bent is duidelijk. En er mist een aanzet omdat je op iets wacht. Dat iets lijkt in hem te zitten (hij moet het doen) maar ik heb eerder het idee dat er nog een bepaald idee of concept in jezelf aan het rijpen is waarom dit goed is om te doen.
Een laatste drempel. Iets in jou. Ik vraag me af wat het is.
(Oh PS, had je mijn berichtje gekregen? Alleen even checken voor het geval viva 'm had opgegeten .)
Lieve Feliciaatje, lekkere confronterende vragen Wat mist er voor mij om definitief de knoop door te hakken...jeetje...geen aantrekkingskracht meer? Ik mis het gevoel dat ik ok ben met of zonder hem. Zonder hem mis ik 'iets' (ik heb al flink gegraven wat dat 'iets' is maar ben er nog steeds niet uit) en met hem mis ik een hoop. Ben dus van de ene plek naar de andere plek geswitched en kon geen keuze maken. Nu hang ik er half in om erachter te komen wat mij aan hem bindt.
Een idee of concept dat ligt te rijpen. Denk dat je daar een goed punt hebt. Dat gevoel heb ik namelijk ook. Net of ik iets moet afmaken voordat ik verder kan. Klinkt vaag maar de woorden "unfinished business" ploppen vaak op in mijn hoofd.
Wat ik denk is dat deze jongen me zo aan het wankelen heeft gebracht, aan mezelf liet twijfelen, onzeker maakte en niet steunde en dat ik nu wil bewijzen naar mezelf dat hij me niet zoveel kan maken. Komt dat bekend voor? Ik kan niet weglopen van deze situatie tot ik er volledig vrede mee heb en dat kan door contact te houden en steeds meer te laten zien wie ik echt ben zonder de ellende. Het begint overigens zijn vruchten af te werpen nu ik sterker sta: de punten waar we wezenlijk van elkaar verschillen worden steeds duidelijker. Daarom was ik ook blij dat hij voor het eerst ook zei dat hij de knoop wil doorhakken. De oude verwarde iedereen ophemelende Sensy is er niet meer.
Het geeft mij een goed gevoel om te ervaren dat ik niet meer zo labiel ben als hij in de buurt is. Als hij er niet is, dan is het voor mij niet moeilijk om sterk en zelfverzekerd te zijn. Maar in zijn buurt bleef ik angst houden en bleef ik me afvragen wat hij van me vond en wat hij in godsnaam in me zag. Nu ervaar ik totaal andere gevoelens. Het interesseert me niet meer zoveel wat hij van me vindt, ik ben net zo zeker en kalm als hij in de buurt is. Ik hoef me nergens voor te schamen. Kom openlijk uit voor mijn wensen. Zet niet meer alles opzij om hem te zien. Ben eerlijker in wat ik fijn vindt en niet. Ben minder open want sinds kort geniet ik ook van het recht die ik mezelf heb gegeven om niet alles met hem te delen (of wie dan ook). Het is net of ik door deze relatie een betere band met mezelf heb gekregen. En dat 'iets' of 'idee' dat nog moet rijpen....misschien is het de leeftijd, toch iemand in mijn leven willen hebben al is het niet perfect, misschien is er iets wat ik nog moet afmaken met hem om verder te kunnen. Ik zou het niet weten. Ik volg mijn gevoel en kijk wel waar ik uit kom.
Liefs,
Sensy
P.S.: welk berichtje? ik ga meteen even kijken dan ......
dinsdag 21 oktober 2008 om 21:39
Ik begrijp het heel goed denk ik Sensy.
Als je dit bij hem kunt, dan kun je het bij iedereen. Testfase .
Enige waar je dan wel op moet letten is dat je het niet weer te makkelijk kunt accepteren. Want dan kan er de verleiding zijn langer aan te modderen omdat je er wel mee kan leven.
Wat wil je echt? En wat mis je in deze relatie?
Als je dit bij hem kunt, dan kun je het bij iedereen. Testfase .
Enige waar je dan wel op moet letten is dat je het niet weer te makkelijk kunt accepteren. Want dan kan er de verleiding zijn langer aan te modderen omdat je er wel mee kan leven.
Wat wil je echt? En wat mis je in deze relatie?
woensdag 22 oktober 2008 om 19:42
Wat lief dat je reageert
Ik pas zeker op. Het is niet eens een kwestie van oppassen dat ik dingen accepteer die ik niet wil of bij me horen maar meer de confrontaties. En zelfs dat valt mee want we zien elkaar (los van kantoor) 1x in de week. Dus de frequentie is flink gedaald en ik vind dat alleen maar prettig.
Wat ik echt wil is een relatie waarin ik totaal mezelf kan zijn zonder tegen muren op te knallen de hele tijd. Een relatie die energie geeft ipv alleen energie kost. Een relatie waarin ik lekker gek kan doen. Mijn humor in kwijt kan. Met iemand op 1 lijn zitten...je kent 't wel de bekende riedel.
Jammer alleen dat ik me nog steeds tot hem aangetrokken voel
dat maakt de kans op langer aanmodderen idd alleen maar groter...
p.s. heb jij mijn berichtje ontvangen?
Ik pas zeker op. Het is niet eens een kwestie van oppassen dat ik dingen accepteer die ik niet wil of bij me horen maar meer de confrontaties. En zelfs dat valt mee want we zien elkaar (los van kantoor) 1x in de week. Dus de frequentie is flink gedaald en ik vind dat alleen maar prettig.
Wat ik echt wil is een relatie waarin ik totaal mezelf kan zijn zonder tegen muren op te knallen de hele tijd. Een relatie die energie geeft ipv alleen energie kost. Een relatie waarin ik lekker gek kan doen. Mijn humor in kwijt kan. Met iemand op 1 lijn zitten...je kent 't wel de bekende riedel.
Jammer alleen dat ik me nog steeds tot hem aangetrokken voel
dat maakt de kans op langer aanmodderen idd alleen maar groter...p.s. heb jij mijn berichtje ontvangen?
vrijdag 24 oktober 2008 om 10:05
Heb 'm gehad en teruggereageerd net .
En ja, die bekende riedel, da's de pest van cliches, ze zijn niet voor niets vaak zo waar. Krengen .
Als je wat je wil, niet van hem kunt krijgen en dat toch is wat je wil (groot gelijk trouwens), heeft hij misschien nog wel die aantrekkingskracht maar de relatie zelf niet meer. Iemand kan aantrekkelijk voor je blijven en toch kun je dan besluiten dat het niet is wat je wil. De aantrekkelijkheid van de relatie zelf is ook belangrijk en dat werkt wat minder gevoelsmatig, kun je wat abstracter naar kijken en dan makkelijker keuzes maken. Iig zo heb ik dat zelf ervaren.
En ja, die bekende riedel, da's de pest van cliches, ze zijn niet voor niets vaak zo waar. Krengen .
Als je wat je wil, niet van hem kunt krijgen en dat toch is wat je wil (groot gelijk trouwens), heeft hij misschien nog wel die aantrekkingskracht maar de relatie zelf niet meer. Iemand kan aantrekkelijk voor je blijven en toch kun je dan besluiten dat het niet is wat je wil. De aantrekkelijkheid van de relatie zelf is ook belangrijk en dat werkt wat minder gevoelsmatig, kun je wat abstracter naar kijken en dan makkelijker keuzes maken. Iig zo heb ik dat zelf ervaren.
