Bij je partner blijven...no matter what!!

Naar aanleiding van de opmerkingen van blijftlieverbianca over vreemdgaan: je kunt het ook andersom zien. Als de partner geen zin in seks meer heeft en vroeger wel, en de oorzaak ligt niet in (geestelijke) huwelijksproblemen of omdat het in bed niet goed zit, is dat ook niet een soort van "ziekte"? Het wordt nobel gevonden als de gezonde partner de zieke partner niet verlaat en het is - even kort door de bocht - een schande als de gezonde partner het bijltje erbij neergooit vanwege de veranderde omstandigheden. Is vreemdgaan dan verwerpelijk of een goede manier om stoom te kunnen afblazen om het samenzijn vol te houden? Een slecht seksleven maakt vaak ontevreden en ongelukkig en uiteindelijk is een opgewekte partner in huis prettiger dan een gefrustreerde. Discretie is in dit verband cruciaal want maar weinig mensen in deze situatie kunnen het aan hun partner een seksleven buiten de deur te gunnen.

Ik denk dat het voor iedereen anders is. Ik heb een relatie gehad met een man die borderline heeft. In het begin wilde ik bij hem blijven, hem helpen, proberen mee te leven, hem te begrijpen, begripvol te zijn. Ik cijferde mijzelf weg omdat ik hem wilde helpen. Na jaren kwam ik erachter dat dit niet werkte en nooit zou werken. Hij heeft mij geestelijk en lichamelijk mishandeld en ik heb daar nu, jaren later nog last van. Ik heb voor mijzelf gekozen. En ben nu gelukkig met iemand anders.

Voor mij zou de grens tussen verplichting/voorrecht liggen. Wanneer ik het bij mijn vriend zijn (een trouwgelofte heeft voor mij geen enkele meerwaarde inzake dit geval) zie als een verplichting en niet langer als een voorrecht... dan zou ik het geen relatie meer willen noemen. Of ik hem zou verlaten zou helemaal aan het ziektebeeld liggen. Alhoewel ik me nu niet voor zou kunnen stellen dat ik het als een verplichting zou zien als ik hem in de laatsten dagen/maanden/jaren zou mogen verzorgen tot aan zijn dood als hij een terminale ziekte zoals kanker zou hebben. Als het niets terminaals zou zijn, maar bv een psychische ziekte waar hij niets aan wil doen en wat nooit meer over gaat.. dan zou hij niet meer de man zijn waar ik van hou. Ik zou dan ook niet meer zijn geliefde, maar zijn hulpverlener zijn, en ik gun mijzelf beter. Maar dan praten we over extreme gevallen. Ik denk dat niemand zo'n belofte kan maken, want je weet niet wat er gebeurd. Daarom komt er in mijn trouwgelofte geen "tot de dood ons scheidt, of in ziekte en beterschap". In mijn gelofte komt o.a. te staan dat ik er kei hard voor ga werken om er voor te zorgen dat ik ons en hem nooit vanzelfsprekend ga nemen. Meer kan je volgens mij ook niet doen.

Mijn vader had een lichamelijke ziekte die helaas ook zijn geest enigzins aantastte, mijn moeder heeft als een engel voor hem gezorgd, diep respect! De relatie van mijn ouders was echt heel erg goed. Mijn vader is overleden toen ik 13 was en moeder ging door voor ons, mijn zus en mij. Moeder was 81 toen mijn zus ziek werdt, ook toen was moeder paraat, weer was haar zorg daar, ze verloor haar dochter, maar ze bleef sterk. Ze kwam bij ons in huis, ze zorgde 14 dagen voor ons toen ze een hersenbloeding kreeg, toen zorgden wij voor haar. Met LIEFDE!



Ik ben inmiddels al 10 jaar chonisch ziek, het is slechts lichamelijk, niet levensbedreigend, alleen maar lastig. Ik vind het vreselijk dat mijn kinderen geen gezonde moeder hebben en mijn man geen volwaardige partner. Maar ze zijn zo lief voor me! En dat geeft mij zoveel kracht. Liefde overwint veel, zoniet alles.

quote:Skytje schreef op 17 januari 2009 @ 18:25:

Je hebt je best gedaan, meer kon je niet doen als ik het zo lees.

Hij loog tegen je en werd zelfs gewelddadig, veel opties had je niet meer.Dank je wel

quote:wuiles schreef op 17 januari 2009 @ 13:17:

[...]



Het lijkt me dat mensen heel goed in staat zijn hun eigen afwegingen te maken zonder dat ik als buitenstaander een oordeel vel over wat zij 'verplicht' zouden zijn. Vergeet overigens niet dat de zieke partner geen klein kind is en dus ook een stem heeft. Ook een relatie met een zieke partner wordt door twee mensen in stand gehouden. Laat mensen fijn zelf bepalen of zij met elkaar verder willlen en op welke gronden.



Helemaal eens. Ik heb een relatie gehad met een man die al 12 jaar aan chronische pijn leed toen ik hem ontmoette. In het begin hadden we een weekendrelatie omdat we ver uit elkaar woonden. Na een tijdje heb ik werk gezocht in zijn woonplaats en ben ik bij hem ingetrokken. Toen bleek dat zijn beperkingen veel meer invloed hadden op ons dagelijks leven dan ik van tevoren had ingeschat. De balans raakte zoek doordat ik mezelf te veel ging wegcijferen en hij (te) veel aandacht voor zichzelf vroeg. Ik verloor mezelf in de relatie. Ik kreeg steeds meer de rol van hulpverlener. Dit ondermijnde mijn liefde voor hem.

Er speelden overigens meer dingen mee, maar ivm herkenning ga ik niet op de details in.



Na er uitgebreid over gepraat te hebben en we er niet uit kwamen, heb ik voor mezelf gekozen en er een punt achter gezet. Dat was zeker niet gemakkelijk, maar ik ben van mening dat je de ander en jezelf niet serieus neemt als je uit medelijden en schuldgevoel een relatie in stand houdt. Daar wordt niemand gelukkig van.



Ik denk dat het verschil maakt als je al jaren bij je partner bent en er dan een ziekte of handicap bij een van beiden optreedt, in vergelijking met mijn situatie destijds. Het is een grote opgave om samen door zo'n verwerkingsproces te gaan. Ik veroordeel mensen niet die dat niet kunnen opbrengen. Je kunt uit elkaar groeien, hoe pijnlijk dat ook kan zijn.

In mijn geval had mijn ex-vriend dat proces al achter de rug. Ik kende hem niet in de periode daarvoor dus ik wist niet hoe hij veranderd was. Het punt was dat hij vooral met zichzelf bezig was, wat op zich logisch was gezien zijn beperkingen, maar daardoor was er (te) weinig ruimte voor mijn wensen en behoeften. Hij zag er geen noodzaak in om aan zichzelf te werken, want hij was nu eenmaal zo, zei hij.

Ik vond dat onvoldoende basis voor een gelijkwaardige relatie.

Wij hebben dit besproken voor we gingen trouwen. Ik ben te nuchter, te rationeel om te geloven dat het altijd mogelijk is om al het mogelijke lief en leed te delen tot je dood. We hebben samen besproken wat de belofte voor ons inhoudt en dat is dat we er alles aan zullen doen. Niet uit elkaar gaan zonder het echt hard te proberen, relatietherapie, wat dan ook. Maar als één van ons het gevoel heeft dat we een eindstation hebben bereikt dan is dat zo. Dat is het leven, onvoorspelbaar. We gaan heel erg ver voor elkaar, daarom zijn we getrouwd, maar ik wil dat we allemaal gelukkig zijn, zeker nu we een kind hebben. Als dat gelukkig en jezelf zijn niet (meer) samen kan, dan apart.

Moeilijke vraag.

Mijn partner (eigenlijk ex) is zwaar depressief en helemaal de weg kwijt. Ik heb drie jaar een relatie met hem gehad en in die periode heeft die mindere momenten gehad, maar niks waar we niet uitkwamen. Nu is echter de bom gebarsten en hij weet het allemaal niet meer. Gevoelens voor een ander (hij weet niet of het liefde is en hij weet niet eens of het verliefdheid is) twijfels over alles zijn toekomst, mij etc. Hij houdt van me, maar kan maar niet de knoop doorhakken wat die nu met zijn toekomst gaat doen. Dit is al een half jaar aan de gang en heel zwaar. Niet lang geleden heb ik het uitgemaakt niet omdat ik het zat was of omdat ik hem niet meer wilde maar om ruimte te creeeren. Zodat hij kan uitvogelen wat die wil, of de ballen bijeen raapt om een knoop door te hakken. Veel mensen snappen niet dat ik nog op hem wacht. Maar ik kan niet anders! Het is vreselijk zwaar en er zijn momenten waarop ik niet meer kan. Maar ik geloof heel sterk in de liefde. En zolang ik nog genoeg kracht heb kan ik niet opgeven. We hebben nu geen contact zodat hij kan nadenken. Feit is wel dat we enorm veel van elkaar houden. Dat is het enige wat die zeker weet zegt die. Ik moet gewoon vertrouwen erin hebben dat die eruitkomt. Ik haal veel moed uit het verhaal van de to!!! Mensen maken fouten, mensen worden depressief! En opgeven staat niet in mijn woordenboek. Dus ik geef pas op als hij zijn keuze over zijn toekomst maakt. Ik kan alleen maar hopen dat ik in dat plaatje pas, het belangrijkste is dat hij gelukkig wordt! Dan vind ik ook rust. Want die heb ik nu niet. En ik mis hem

Iemand hierboven heeft het erg goed verwoord: voor mij draait het er voor een groot deel om of de persoon in kwestie ervoor vecht om beter te worden. Zo niet lijkt het mij bijzonder moeilijk om samen te blijven leven.

Ook voor mij was het in eerste instantie vanzelfsprekend dat ik bij mijn vriend zou blijven, die psychisch gezien behoorlijke diagnoses had.



Toch ging deze relatie uit en met name door zijn psychische gesteldheid. Buiten het feit dat ik het niet meer trok, elke keer maar bang moeten zijn dat hij zichzelf weer iets aan zou doen, kwam ik erachter dat onze relatie nooit gelijkwaardig is geweest. Ik was zijn hulpverlener, hij de patient.



Mijn mening is hierna veranderd. Ik besloot alleen een gelijkwaardige relatie te willen in de toekomst en die heb ik inmiddels.

Moeilijke vraag. Overigens vindt ik de vergelijking die BgB maakt met vreemdgaan wel een terechte. Waarom zou je een partner waar je een goede relatie mee hebt niet een misstap vergeven?



Ook bij vreemdgaan is er ergens een grens waarbij iemand zegt: dit kan cq wil ik niet meer accepteren of hier kan ik niet langer tegen.



Iemand die echt verliefd is, is net zo min toerekeningsvatbaar als iemand met een psychische aandoening. En doet soms dingen waar hij/zij een partner (onbedoeld) eindeloos mee kwetst.



De grens aan je draagkracht kan je alleen zelf bepalen. Het is zooo makkelijk om te oordelen over een ander.

Ik denk dat er nog wel tussenmogelijkheden zijn. Het is niet per se zo dat je iemand of compleet moet laten vallen, of als partner in alles accepteert. Ik denk dat ik een relatie met iemand die een ernstige psychische afwijking heeft, niet zou willen, ook niet wanneer mijn partner die later in de relatie zou ontwikkelen. Wel zou ik hem helpen en steunen. Je kunt iemand met wie je geen relatie wilt onderhouden alsnog wel steun en vriendschap bieden. Ik vind het oneerlijk om van een ander te verwachten dat hij of zij diens eigen leven dan maar ff opoffert.



Wanneer mijn vriend een lichamelijke ziekte zou krijgen zou ik dat toch anders ervaren dan psychisch. Een psychische afwijking zorgt er vaak voor, dat iemand niet meer in staat is, om een gelijkwaardige relatie te hebben. Een lichamelijke ziekte hoeft een persoon niet op zo'n manier te beinvloeden dat een relatie op gelijkwaardig niveau niet meer mogelijk zou zijn. Als het niet meer is dan 'iets om rekening mee te houden' zoals een slechte eigenschap dat bijvoorbeeld ook is, dan hoeft dat dus niet per se het einde van de relatie te betekenen maar kun je ook een manier vinden om daar mee om te gaan.



Ik vind het te zwart wit gesteld dat je iemand dus zou laten vallen alleen maar omdat je besluit dat je geen relatie met die persoon kunt hebben. Toen ik het uitmaakte met mijn ex heb ik hem ook niet laten vallen, hij kon altijd bellen, ik heb hem ook gebeld, en hij wilde zelf dan geen vrienden meer zijn omdat zijn nieuwe vriendin daar moeite mee had, maar ik zou anders gewoon vrienden met hem gebleven zijn.



Het is juist egoistisch om te verwachten van een ander, dat die ondanks dat hij of zij zich niet tot je aangetrokken voelt en niet meer op een relatie waardige manier van je houdt zichzelf blijft opofferen. Ik wil dus niet zeggen dat mensen met een ziekte niet relatiewaardig zijn, maar ik vind wel dat als iemand niet relatiewaardig is diegene dat beter gewoon accepteert en zich op andere dingen richt. Je moet geen dingen in stand willen houden die je door je toestand niet aan kunt dat is voor niemand leuk.

Bij iemand blijven 'no matter what?', dat hangt er vanaf. Hoeveel geschiedenis heb je al met elkaar opgebouwd, en hoe lang was dat gelukkig. Als de partner een zo ernstige geestesziekte krijgt waardoor jou leven en dat van je kinderen gevaar loopt, dan kun je beter vertrekken. Krijgt je partner problemen en weigert hij daar zelf iets aan te doen, en jij lijdt eronder, ik zou niet blijven in zo'n situatie, voor mij is het dan einde verhaal.

Het gaat er denk ik om of de relatie nog echt wel een relatie is te noemen. Een gelijkwaardige relatie van geven en nemen van beide partners heeft grote kansen ook al liggen rampen, ziektes etc. op de loer. Als een relatie OK is, dan groeien partners in zo'n situatie vaak juist naar elkaar toe.

Ik kan me wel voorstellen dat ik na een half leven gelukkig geweest te zijn met mijn geliefde, als hij dement wordt of in de war raakt, tot het laatst zal bijstaan. Maar als het al jaren niet lekker zat tussen ons, zou het een breekpunt kunnen zijn.

Ik vind zelf dat het mijn eigen morele plicht is om te doen wat ik kan voor de ander waar ik jarenlang gelukkig mee ben geweest. Maar niet tot elke prijs, ik zal altijd zorgen dat ik er niet aan onderdoor ga (dat is mijn overlevingsinstinct), en ik zal anderen niet veroordelen die het niet kunnen opbrengen om de zorg voor een (dood)zieke partner op zich te nemen. Niet iedereen is in staat om zo'n rol uit te dienen, we hebben allemaal een andere 'bedrading' en die laat het soms niet toe dat we de dingen doen die we moreel gezien misschien wel zouden moeten doen.

bl