Relaties
alle pijlers
Bij je partner blijven...no matter what!!
zaterdag 17 januari 2009 om 13:11
In mijn topic van een aantal dagen geleden (wat moet ik doen..??) kwam er een andere discussie op gang.
Voor mij is het namelijk vanzelfsprekend dat je bij je partner blijft wanneer deze bijvoorbeeld ernstig (psychisch) ziek is en kon/kan het ook maar moeilijk begrijpen dat er wel mensen zijn die het niet meer kunnen opbrengen en hun partner verlaten.
Ik was heel stellig in mijn overtuiging dat je zoiets niet doet uit respect voor je partner maar kreeg tot mijn verbazing reacties van anderen dat het niet altijd vanzelfsprekend is en dat sommige ook begrip voor hebben als diegene opstapt.
Ik denk sowieso dat door mijn persoonlijke ervaring met de (psychische) ziekte van mijn moeder en hoe mijn vader daar mee omging mijn overtuiging gekleurd is. Mijn vader heeft 8 jaar lang alles opzij gezet en gevochten als een leeuw om mijn moeder weer beter te krijgen. Hoe moeilijk en zwaar het ook was voor mijn vader, hij heeft geen moment gedacht: ik ga weg bij haar!
Ik heb het later weleens aan mijn vader gevraagd hoe hij het zolang heeft volgehouden met mijn moeder want door haar ziekte was zij niet in staat om liefde terug te geven, zowel niet naar mijn vader als naar mij en mijn broer. Hij antwoordde: Jellybean, toen ik met jouw moeder trouwde heb ik een belofte gedaan aan haar namelijk in voor- en in tegenspoed, in ziekte en in gezondheid. Die belofte kwam ik na. Ik hield van haar met heel mijn hart en dat deed ik ook toen ze zo ziek was! Ik hoop dat jullie begrijpen dat ik vind dat mijn vader mijn held is!
Maar toch ben ik gaan nadenken over wat andere zeiden dat het soms niet meer op te brengen is om bij iemand te blijven als hij/zij heel ziek is. Misschien kan ik het zelf ook wel niet opbrengen, moest ik toegeven! Alhoewel, ik denk het niet...ik zou in ieder geval vechten voor mijn partner en het niet snel opgeven.
Maar wat vinden jullie? Ben je het "verplicht" aan je partner om bij hem/haar te blijven als deze ziek is? Of misschien heeft iemand zelf zoiets mee gemaakt die erover wilt vertellen?
Voor mij is het namelijk vanzelfsprekend dat je bij je partner blijft wanneer deze bijvoorbeeld ernstig (psychisch) ziek is en kon/kan het ook maar moeilijk begrijpen dat er wel mensen zijn die het niet meer kunnen opbrengen en hun partner verlaten.
Ik was heel stellig in mijn overtuiging dat je zoiets niet doet uit respect voor je partner maar kreeg tot mijn verbazing reacties van anderen dat het niet altijd vanzelfsprekend is en dat sommige ook begrip voor hebben als diegene opstapt.
Ik denk sowieso dat door mijn persoonlijke ervaring met de (psychische) ziekte van mijn moeder en hoe mijn vader daar mee omging mijn overtuiging gekleurd is. Mijn vader heeft 8 jaar lang alles opzij gezet en gevochten als een leeuw om mijn moeder weer beter te krijgen. Hoe moeilijk en zwaar het ook was voor mijn vader, hij heeft geen moment gedacht: ik ga weg bij haar!
Ik heb het later weleens aan mijn vader gevraagd hoe hij het zolang heeft volgehouden met mijn moeder want door haar ziekte was zij niet in staat om liefde terug te geven, zowel niet naar mijn vader als naar mij en mijn broer. Hij antwoordde: Jellybean, toen ik met jouw moeder trouwde heb ik een belofte gedaan aan haar namelijk in voor- en in tegenspoed, in ziekte en in gezondheid. Die belofte kwam ik na. Ik hield van haar met heel mijn hart en dat deed ik ook toen ze zo ziek was! Ik hoop dat jullie begrijpen dat ik vind dat mijn vader mijn held is!
Maar toch ben ik gaan nadenken over wat andere zeiden dat het soms niet meer op te brengen is om bij iemand te blijven als hij/zij heel ziek is. Misschien kan ik het zelf ook wel niet opbrengen, moest ik toegeven! Alhoewel, ik denk het niet...ik zou in ieder geval vechten voor mijn partner en het niet snel opgeven.
Maar wat vinden jullie? Ben je het "verplicht" aan je partner om bij hem/haar te blijven als deze ziek is? Of misschien heeft iemand zelf zoiets mee gemaakt die erover wilt vertellen?
zaterdag 17 januari 2009 om 13:56
Eowynn, helaas heeft mijn vader het niet nog 5 jaar kunnen volhouden, mijn moeder er uiteindelijk voor gekozen om zelf uit het leven te stappen.
BGB, mijn moeder is geen gevaar voor mij en mijn broer geweest, ze leefde in haar eigen wereld en zag ons eigelijk niet als onze kinderen. Ze woonde op een gegeven moment ook niet meer thuis (gevaar voor zichzelf) maar zat grotendeels in een kliniek. We kwamen wel bij haar en het was dan ook "gezellig" op de een of andere manier. Soms had mijn moeder heldere momenten en ging het goed, dan was ze thuis.
Uiteindelijk heeft ze in een helder moment gekozen om niet meer verder te leven, dit uit liefde voor mij, mijn broer en mijn vader. Ze wilde dat wij niet meer hoefde te leven met een zieke moeder zoals zij. Maar een gevaar voor ons is ze niet geweest, nooit.
BGB, mijn moeder is geen gevaar voor mij en mijn broer geweest, ze leefde in haar eigen wereld en zag ons eigelijk niet als onze kinderen. Ze woonde op een gegeven moment ook niet meer thuis (gevaar voor zichzelf) maar zat grotendeels in een kliniek. We kwamen wel bij haar en het was dan ook "gezellig" op de een of andere manier. Soms had mijn moeder heldere momenten en ging het goed, dan was ze thuis.
Uiteindelijk heeft ze in een helder moment gekozen om niet meer verder te leven, dit uit liefde voor mij, mijn broer en mijn vader. Ze wilde dat wij niet meer hoefde te leven met een zieke moeder zoals zij. Maar een gevaar voor ons is ze niet geweest, nooit.
zaterdag 17 januari 2009 om 13:56
Ook dingen waar de ene partner geen controle over heeft kunnen slopend zijn voor de andere partner.
En ik vind dat jij wel héél erg oordeelt over anderen. Ik denk dat er géén mensen zijn (of bijna geen) die zómaar weglopen en zeggen 'joh, hier heb ik geen zin in, zoek het maar uit.'. Daar gaat vrijwel altijd een lange periode aan vooraf.
En dan nog: je bent met iemand getrouwd om bepaalde kwaliteiten en eigenschappen. Als die partner al die kwaliteiten en eigenschappen níet meer heeft en jijzelf alleen maar inlevert zonder daar iets voor terug te krijgen (en er sommige gevallen zelfs ook nog scheldpartijen en beschuldigingen voor terug te krijgen, mensen met en psychische ziekte zijn niet makkelijk om mee samen te leven) dan moet je haast bovenmenselijk zijn om dát vol te houden. En ik vind ook niet dat dat van mensen gevraagd zou moeten worden.
Je kunt als partner van een ernstig psychisch ziek iemand óók niets uitrichten, alleen alles maar lijdzaam ondergaan. Mensen worden er niet meer beter van. Dus wie zegt dat iemand op zo'n moment niet gewoon mag zeggen 'voor mij is het klaar, ik kan niet meer, anders ga ik er zelf ook aan onderdoor'. Dat recht heeft iedereen lijkt me.
Jij ontrekt je dan aan de 'overeenkomst' maar feitelijk gezien heeft de zieke partner dat ook gedaan.
En ik vind dat jij wel héél erg oordeelt over anderen. Ik denk dat er géén mensen zijn (of bijna geen) die zómaar weglopen en zeggen 'joh, hier heb ik geen zin in, zoek het maar uit.'. Daar gaat vrijwel altijd een lange periode aan vooraf.
En dan nog: je bent met iemand getrouwd om bepaalde kwaliteiten en eigenschappen. Als die partner al die kwaliteiten en eigenschappen níet meer heeft en jijzelf alleen maar inlevert zonder daar iets voor terug te krijgen (en er sommige gevallen zelfs ook nog scheldpartijen en beschuldigingen voor terug te krijgen, mensen met en psychische ziekte zijn niet makkelijk om mee samen te leven) dan moet je haast bovenmenselijk zijn om dát vol te houden. En ik vind ook niet dat dat van mensen gevraagd zou moeten worden.
Je kunt als partner van een ernstig psychisch ziek iemand óók niets uitrichten, alleen alles maar lijdzaam ondergaan. Mensen worden er niet meer beter van. Dus wie zegt dat iemand op zo'n moment niet gewoon mag zeggen 'voor mij is het klaar, ik kan niet meer, anders ga ik er zelf ook aan onderdoor'. Dat recht heeft iedereen lijkt me.
Jij ontrekt je dan aan de 'overeenkomst' maar feitelijk gezien heeft de zieke partner dat ook gedaan.
zaterdag 17 januari 2009 om 13:57
zaterdag 17 januari 2009 om 13:58
quote:elninjoo schreef op 17 januari 2009 @ 13:16:
Als ik op 20-jarige leeftijd mijn droomprins had gevonden en hij zou nu 20 jaar later qua karakter opeens onuitstaanbaar geworden zijn wegens psychische problemen, dan denk ik dat ik zo goed en kwaad als het zou gaan, er voor hem zou proberen te zijn.
Mijn leven is echter anders gelopen. Relaties duurden nooit lang. Mocht ik nu nog tegen 'n partner aanlopen denk ik dat ik veel sneller de knop om zal zetten als hij zodanig verandert dat hij mij geen liefde meer kan/wil geven.
Ik zal dus idd veel sneller voor mezelf kiezen.
Ja, helemaal mee eens. Als je 20 bent en je bent dan met je eerste (of 2de) partner, heb je nog niet de "wijsheid" die je nu hebt. Ik voel precies hetzelfde. De liefde zal voor mij nooit meer hetzelfde zijn als toen ik nog "jong en onbevangen" was.
Beetje jammer, maar helemaal waar.
Als ik op 20-jarige leeftijd mijn droomprins had gevonden en hij zou nu 20 jaar later qua karakter opeens onuitstaanbaar geworden zijn wegens psychische problemen, dan denk ik dat ik zo goed en kwaad als het zou gaan, er voor hem zou proberen te zijn.
Mijn leven is echter anders gelopen. Relaties duurden nooit lang. Mocht ik nu nog tegen 'n partner aanlopen denk ik dat ik veel sneller de knop om zal zetten als hij zodanig verandert dat hij mij geen liefde meer kan/wil geven.
Ik zal dus idd veel sneller voor mezelf kiezen.
Ja, helemaal mee eens. Als je 20 bent en je bent dan met je eerste (of 2de) partner, heb je nog niet de "wijsheid" die je nu hebt. Ik voel precies hetzelfde. De liefde zal voor mij nooit meer hetzelfde zijn als toen ik nog "jong en onbevangen" was.
Beetje jammer, maar helemaal waar.
zaterdag 17 januari 2009 om 13:58
zaterdag 17 januari 2009 om 14:01
Net als dat mensen áltijd iets te zeggen hebben over wanneer een weduwe of weduwnaar een nieuwe liefde vindt. Er is áltijd commentaar. In mijn directe omgeving was een vrouw die jong weduwe was geworden (nog geen 50) en binnen een jaar na het overlijden weer een vriend vond. In plaats van dat mensen dat fíjn voor haar vonden werd er enorm geroddeld en werd er gedaan alsof ze vreemdging. Ik snap dat niet. Iemand heeft recht op liefde en ik kan alleen maar blij zijn als ze dat vinden.
En met een ernstig zieke partner is je partner dan wel niet overleden, maar de partner die je had ís er niet meer. (en voor de duidelijkheid, ik heb het hier niet over mensen die in een dipje zitten of die even niet lekker in hun vel zitten ofzo, maar ernstig zieke mensen)
En met een ernstig zieke partner is je partner dan wel niet overleden, maar de partner die je had ís er niet meer. (en voor de duidelijkheid, ik heb het hier niet over mensen die in een dipje zitten of die even niet lekker in hun vel zitten ofzo, maar ernstig zieke mensen)
zaterdag 17 januari 2009 om 14:11
quote:Eowynn_ schreef op 17 januari 2009 @ 13:56:
Ook dingen waar de ene partner geen controle over heeft kunnen slopend zijn voor de andere partner.
En ik vind dat jij wel héél erg oordeelt over anderen. Ik denk dat er géén mensen zijn (of bijna geen) die zómaar weglopen en zeggen 'joh, hier heb ik geen zin in, zoek het maar uit.'. Daar gaat vrijwel altijd een lange periode aan vooraf.
En dan nog: je bent met iemand getrouwd om bepaalde kwaliteiten en eigenschappen. Als die partner al die kwaliteiten en eigenschappen níet meer heeft en jijzelf alleen maar inlevert zonder daar iets voor terug te krijgen (en er sommige gevallen zelfs ook nog scheldpartijen en beschuldigingen voor terug te krijgen, mensen met en psychische ziekte zijn niet makkelijk om mee samen te leven) dan moet je haast bovenmenselijk zijn om dát vol te houden. En ik vind ook niet dat dat van mensen gevraagd zou moeten worden.
Je kunt als partner van een ernstig psychisch ziek iemand óók niets uitrichten, alleen alles maar lijdzaam ondergaan. Mensen worden er niet meer beter van. Dus wie zegt dat iemand op zo'n moment niet gewoon mag zeggen 'voor mij is het klaar, ik kan niet meer, anders ga ik er zelf ook aan onderdoor'. Dat recht heeft iedereen lijkt me.
Jij ontrekt je dan aan de 'overeenkomst' maar feitelijk gezien heeft de zieke partner dat ook gedaan.
Ik ben het ook eens met wat je met bovenstaande schrijft.
Ik heb ook gezegd dat ik n.a.v. mijn andere topic beter ben gaan nadenken, dat het niet vanzelfsprekend is dat je bij je partner blijft tot het einde. Misschien hou ik het zelf ook niet vol, ga ik er zelf aan onder door. Ook ben ik door mijn eigen ervaring misschien bevooroordeeld. Maar ik kan het wel begrijpen dat iemand uiteindelijk voor zichzelf kiest om dat de relatie die er was niet meer is maar het blijft wel moeilijk.
Ook dingen waar de ene partner geen controle over heeft kunnen slopend zijn voor de andere partner.
En ik vind dat jij wel héél erg oordeelt over anderen. Ik denk dat er géén mensen zijn (of bijna geen) die zómaar weglopen en zeggen 'joh, hier heb ik geen zin in, zoek het maar uit.'. Daar gaat vrijwel altijd een lange periode aan vooraf.
En dan nog: je bent met iemand getrouwd om bepaalde kwaliteiten en eigenschappen. Als die partner al die kwaliteiten en eigenschappen níet meer heeft en jijzelf alleen maar inlevert zonder daar iets voor terug te krijgen (en er sommige gevallen zelfs ook nog scheldpartijen en beschuldigingen voor terug te krijgen, mensen met en psychische ziekte zijn niet makkelijk om mee samen te leven) dan moet je haast bovenmenselijk zijn om dát vol te houden. En ik vind ook niet dat dat van mensen gevraagd zou moeten worden.
Je kunt als partner van een ernstig psychisch ziek iemand óók niets uitrichten, alleen alles maar lijdzaam ondergaan. Mensen worden er niet meer beter van. Dus wie zegt dat iemand op zo'n moment niet gewoon mag zeggen 'voor mij is het klaar, ik kan niet meer, anders ga ik er zelf ook aan onderdoor'. Dat recht heeft iedereen lijkt me.
Jij ontrekt je dan aan de 'overeenkomst' maar feitelijk gezien heeft de zieke partner dat ook gedaan.
Ik ben het ook eens met wat je met bovenstaande schrijft.
Ik heb ook gezegd dat ik n.a.v. mijn andere topic beter ben gaan nadenken, dat het niet vanzelfsprekend is dat je bij je partner blijft tot het einde. Misschien hou ik het zelf ook niet vol, ga ik er zelf aan onder door. Ook ben ik door mijn eigen ervaring misschien bevooroordeeld. Maar ik kan het wel begrijpen dat iemand uiteindelijk voor zichzelf kiest om dat de relatie die er was niet meer is maar het blijft wel moeilijk.
zaterdag 17 januari 2009 om 14:17
Klopt, ik ken in dit geval een man die net na een jaar na het overlijden van zijn vrouw een nieuwe relatie had, mijn vader!
Totale onbegrip van zijn omgeving, met name familie. Ik vond dat zo erg voor mijn vader! Die man is verdomme altijd met mijn moeder bezig geweest, 8 jaar lang, als er een recht op een beetje geluk had was hij het wel! Dat geluk heeft hij nog steeds gevonden, ze zijn alweer ruim 15 jaar samen!
Totale onbegrip van zijn omgeving, met name familie. Ik vond dat zo erg voor mijn vader! Die man is verdomme altijd met mijn moeder bezig geweest, 8 jaar lang, als er een recht op een beetje geluk had was hij het wel! Dat geluk heeft hij nog steeds gevonden, ze zijn alweer ruim 15 jaar samen!
zaterdag 17 januari 2009 om 14:19
Tja, een moeilijke vraag. Ik denk dat het heel erg van het soort ziekte/stoornis afhangt, van de prognose en ernst ervan en van degene die voor de ander moet zorgen. Dit is namelijk echt niet voor iedereen op te brengen en het is natuurlijk niet de bedoeling dat de "gezonde" persoon er ook door in een depressie raakt of zo. Ik zie het nut er niet van in om twee heel ongelukkige personen te hebben alleen maar vanuit plichtsgevoel...Sommige ziektes kunnen hele grote gedragsveranderingen veroorzaken en dan kan iemand heel anders zijn dan de persoon waar je eigenlijk van houdt. En als daar niks meer aan te veranderen is? Ik zou dan toch proberen nog iets van mijn eigen leven te maken. Maar ik heb wel groot respect voor mensen die het wél op kunnen brengen.
Op de vergelijking vreemdgaan/psychisch ziek, wordt hier door sommigen fel gereageerd. Natuurlijk zijn er veel vreemdgangers die dat beter in de hand zouden kunnen hebben als ze maar zouden willen. Maar de scheidslijn tussen zwakte en psychisch ziek is helemaal niet altijd zo duidelijk...Ik werk in de psychiatrie en kom daar veel mensen met impulscontrole stoornissen tegen (bv (sex)verslavingen, ADHD, manie, sommige persoonlijkheidsstoornissen, obsessief-compulsief gedrag, Gilles de la Tourette). Als het maar erg genoeg is en dysfunctioneren veroorzaakt dan heet het stoornis en snappen we dat iemand er niet altijd zo veel invloed op heeft. Is het wat minder ernstig dan vinden we dat iemand zich beter in de hand zou moeten kunnen houden. Wat mij betreft is het dan ook vooral belangrijk wat voor inzet iemand toont om zijn/haar gedrag te veranderen. En dat geldt zowel voor een zieke als een niet zieke persoon.
Op de vergelijking vreemdgaan/psychisch ziek, wordt hier door sommigen fel gereageerd. Natuurlijk zijn er veel vreemdgangers die dat beter in de hand zouden kunnen hebben als ze maar zouden willen. Maar de scheidslijn tussen zwakte en psychisch ziek is helemaal niet altijd zo duidelijk...Ik werk in de psychiatrie en kom daar veel mensen met impulscontrole stoornissen tegen (bv (sex)verslavingen, ADHD, manie, sommige persoonlijkheidsstoornissen, obsessief-compulsief gedrag, Gilles de la Tourette). Als het maar erg genoeg is en dysfunctioneren veroorzaakt dan heet het stoornis en snappen we dat iemand er niet altijd zo veel invloed op heeft. Is het wat minder ernstig dan vinden we dat iemand zich beter in de hand zou moeten kunnen houden. Wat mij betreft is het dan ook vooral belangrijk wat voor inzet iemand toont om zijn/haar gedrag te veranderen. En dat geldt zowel voor een zieke als een niet zieke persoon.
zaterdag 17 januari 2009 om 14:22
Ik vind dat Eowyn het fantastisch heeft verwoord, (respect meid!)
Het blijft natuurlijk ook een hypotetische kwestie, je weet gewoon echt niet hoe je gaat reageren en doen, als je in zo'n situatie beland.
Sommige 'levenstitanen' die nu niet stuk te krijgen zijn, zullen het snel af laten weten, en 'watjes' kunnen onvermoede krachten krijgen, en tot en oneindige door blijven steunen en liefhebben, zonder er iets voor terug te krijgen.
Voor mezelf kan ik er ook geen woord over zeggen, ik heb de liefde van mijn leven gevonden, ben na 8 jaar nog steeds even verliefd als op de eerste dag.
Zijn karakter, persoonlijkheid, diegene die hij is, maakt dat ik zo gek op hem ben, als dat alles totaal zou veranderen...... zou ik voor hem vechten, maar kan pas met zekerheid zeggen hoe en wat als ik in die situatie zit.
Het blijft natuurlijk ook een hypotetische kwestie, je weet gewoon echt niet hoe je gaat reageren en doen, als je in zo'n situatie beland.
Sommige 'levenstitanen' die nu niet stuk te krijgen zijn, zullen het snel af laten weten, en 'watjes' kunnen onvermoede krachten krijgen, en tot en oneindige door blijven steunen en liefhebben, zonder er iets voor terug te krijgen.
Voor mezelf kan ik er ook geen woord over zeggen, ik heb de liefde van mijn leven gevonden, ben na 8 jaar nog steeds even verliefd als op de eerste dag.
Zijn karakter, persoonlijkheid, diegene die hij is, maakt dat ik zo gek op hem ben, als dat alles totaal zou veranderen...... zou ik voor hem vechten, maar kan pas met zekerheid zeggen hoe en wat als ik in die situatie zit.
zaterdag 17 januari 2009 om 14:33
Ik wil overigens best geloven dat vreemdgangers een probleem hebben met impulscontrole. Maar laat hen in dat geval eerlijk zijn en met hun partner bespreken dat zij er nou eenmaal niets aan kunnen doen en graag het fiat willen om zo af en toe eens een ander te bespringen. Dat je die impuls niet kunt weerstaan, soit. Erover liegen is natuurlijk niet okay en dat laatste heeft niets te maken met impulscontrole maar alles met lafheid.
zaterdag 17 januari 2009 om 14:45
Mooi en reuze knap dat jouw vader het zo lang heeft volgehouden jelly....
Met mijn eerste man heb ik 2 reuze lieve kids en na de bavalling van de jongste heb ik een fors uit de hand gelopen post-natale depressie gehad. Doordat ze daar na 2 jaar pas achter kwamen is de depressie jaren lang door blijven sudderen.
Mijn ex man wilde wel en heeft het ook heel lang volgehouden (6jaar) maar hij dreigde er zelf aan onderdoor te gaan. Vanwege dat feit en het feit dat de kinderen helemaal de dupe van mijn depressies zouden worden zijn we gescheiden.
In voor- en tegenspoed geloof ik heilig in maar in dit geval niet. Het ligt echt aan de situatie dus.
Met mijn eerste man heb ik 2 reuze lieve kids en na de bavalling van de jongste heb ik een fors uit de hand gelopen post-natale depressie gehad. Doordat ze daar na 2 jaar pas achter kwamen is de depressie jaren lang door blijven sudderen.
Mijn ex man wilde wel en heeft het ook heel lang volgehouden (6jaar) maar hij dreigde er zelf aan onderdoor te gaan. Vanwege dat feit en het feit dat de kinderen helemaal de dupe van mijn depressies zouden worden zijn we gescheiden.
In voor- en tegenspoed geloof ik heilig in maar in dit geval niet. Het ligt echt aan de situatie dus.
zaterdag 17 januari 2009 om 15:17
jellybean, mijn moeder was ook psychisch ziek, ernstig ziek, twintig jaar lang, en mijn vader is altijd bij haar gebleven tot ze overleed. Voor hem is dat de beste keuze geweest, omdat hij iemand is die zich anders altijd schuldig zou zijn blijven voelen. Maar ik denk dat het voor haar helemaal niet de beste keuze was. Omdat mijn vader haar toch altijd wel opving, was er voor mijn moeder geen noodzaak zichzelf te gaan helpen en is ze haar leven lang in de ellende en de afhankelijkheid (die volgens mij een belangrijke reden was van haar depressie) blijven hangen.
Je weet natuurlijk nooit hoe het gelopen zou zijn als mijn vader haar had verlaten, maar ik denk weleens dat dat net DE stimulans zou zijn geweest om het heft weer in eigen handen te nemen, de verantwoordelijkheid over haar leven te nemen (die ze nu bij mijn vader neerlegde) en gelukkig te worden, of in elk geval minder ongelukkig.
Je weet natuurlijk nooit hoe het gelopen zou zijn als mijn vader haar had verlaten, maar ik denk weleens dat dat net DE stimulans zou zijn geweest om het heft weer in eigen handen te nemen, de verantwoordelijkheid over haar leven te nemen (die ze nu bij mijn vader neerlegde) en gelukkig te worden, of in elk geval minder ongelukkig.
zaterdag 17 januari 2009 om 15:28
Ik ben verlaten door mijn partner toen ik de diagnose kanker hoorde. Waren 5 jaar samen en het is alweer even terug, maar wetende wat ik nu weet heb ik er vrede mee. Gebrek aan ruggegraad, ik had hém moeten dragen ipv hij mij...
Nu nog zie ik het schuldgevoel in zn ogen, en dat terwijl ik hem dat totaal niet wens.
Nu nog zie ik het schuldgevoel in zn ogen, en dat terwijl ik hem dat totaal niet wens.
zaterdag 17 januari 2009 om 16:53
Ten eerste wil ik zeggen dat ik ontzettend veel respect voor je vader heb. En wanneer je een belofte naar elkaar uitspreekt in voor- en tegenspoed, in ziekte en gezondheid mag je er wel vanuit gaan dat de ander onvoorwaardelijk achter je staat.
Toch gebeurd het tegenwoordig nog al te vaak dat huwelijken om bepaalde omstandigheden stranden, dat is dan naar mijn mening ook nooit een huwelijk geweest.
Ik denk dan ook dat je eerst in zo'n situatie moet verkeren dat wanneer je partner (ernstig) psychisch ziek is. Dan weet je pas hoe dat voelt en wat je meemaakt om vandaar uit een bepaalde beslissing te maken zal naar mijn mening toch altijd moeilijk blijven. Uiteraard hebben je ouders, m.n. je vader toch wel het goede voorbeeld gegeven. Ik hoop in ieder geval dat je vader, maar ook je moeder nog vele jaren gelukkig mogen zijn!
Toch gebeurd het tegenwoordig nog al te vaak dat huwelijken om bepaalde omstandigheden stranden, dat is dan naar mijn mening ook nooit een huwelijk geweest.
Ik denk dan ook dat je eerst in zo'n situatie moet verkeren dat wanneer je partner (ernstig) psychisch ziek is. Dan weet je pas hoe dat voelt en wat je meemaakt om vandaar uit een bepaalde beslissing te maken zal naar mijn mening toch altijd moeilijk blijven. Uiteraard hebben je ouders, m.n. je vader toch wel het goede voorbeeld gegeven. Ik hoop in ieder geval dat je vader, maar ook je moeder nog vele jaren gelukkig mogen zijn!
zaterdag 17 januari 2009 om 17:00
[quote]palientje schreef op 17 januari 2009 @ 16:53:
Ten eerste wil ik zeggen dat ik ontzettend veel respect voor je vader heb. En wanneer je een belofte naar elkaar uitspreekt in voor- en tegenspoed, in ziekte en gezondheid mag je er wel vanuit gaan dat de ander onvoorwaardelijk achter je staat.
Toch gebeurd het tegenwoordig nog al te vaak dat huwelijken om bepaalde omstandigheden stranden, dat is dan naar mijn mening ook nooit een huwelijk geweest.
Ik denk dan ook dat je eerst in zo'n situatie moet verkeren dat wanneer je partner (ernstig) psychisch ziek is. Dan weet je pas hoe dat voelt en wat je meemaakt om vandaar uit een bepaalde beslissing te maken zal naar mijn mening toch altijd moeilijk blijven. Uiteraard hebben je ouders, m.n. je vader toch wel het goede voorbeeld gegeven. Ik hoop in ieder geval dat je vader, maar ook je moeder nog vele jaren gelukkig mogen zijn! [quote]
Gaat dit helemaal goed? De moeder van TO is overleden...
Los daarvan vraag ik me af op basis waarvan jij meent te mogen vaststellen dat het huwelijk van mensen die zijn gescheiden geen huwelijk is geweest.
Ten eerste wil ik zeggen dat ik ontzettend veel respect voor je vader heb. En wanneer je een belofte naar elkaar uitspreekt in voor- en tegenspoed, in ziekte en gezondheid mag je er wel vanuit gaan dat de ander onvoorwaardelijk achter je staat.
Toch gebeurd het tegenwoordig nog al te vaak dat huwelijken om bepaalde omstandigheden stranden, dat is dan naar mijn mening ook nooit een huwelijk geweest.
Ik denk dan ook dat je eerst in zo'n situatie moet verkeren dat wanneer je partner (ernstig) psychisch ziek is. Dan weet je pas hoe dat voelt en wat je meemaakt om vandaar uit een bepaalde beslissing te maken zal naar mijn mening toch altijd moeilijk blijven. Uiteraard hebben je ouders, m.n. je vader toch wel het goede voorbeeld gegeven. Ik hoop in ieder geval dat je vader, maar ook je moeder nog vele jaren gelukkig mogen zijn! [quote]
Gaat dit helemaal goed? De moeder van TO is overleden...
Los daarvan vraag ik me af op basis waarvan jij meent te mogen vaststellen dat het huwelijk van mensen die zijn gescheiden geen huwelijk is geweest.
zaterdag 17 januari 2009 om 17:14
Oh mijn oprechte excuses dan heb ik niet goed gelezen dat TO haar moeder is overleden. Sorry!
En wat betreft dat ik zojuist kenbaar heb gemaakt dat het huwelijk van mensen die gescheiden zijn geen huwelijk is geweest. Dat heb ik toevallig afgelopen week gehoord van een goede vriendin. Zij gaat dit jaar trouwen, ook in de kerk. En de pastor gaf te kennen of zij zeker wist of haar partner ook voor altijd is.
Haar antwoord was ''ja" Maar volgens de pastor kon je dat juist nog niet zeggen, maar zodra het huwelijk wordt ontbonden is dat ook nooit een huwelijk geweest. En als je daar over nadenkt zit daar ook wel wat in, vind ik, maar dat is weer van je geloofsovertuiging ( in mijn geval: katholiek) afhankelijk.
En wat betreft dat ik zojuist kenbaar heb gemaakt dat het huwelijk van mensen die gescheiden zijn geen huwelijk is geweest. Dat heb ik toevallig afgelopen week gehoord van een goede vriendin. Zij gaat dit jaar trouwen, ook in de kerk. En de pastor gaf te kennen of zij zeker wist of haar partner ook voor altijd is.
Haar antwoord was ''ja" Maar volgens de pastor kon je dat juist nog niet zeggen, maar zodra het huwelijk wordt ontbonden is dat ook nooit een huwelijk geweest. En als je daar over nadenkt zit daar ook wel wat in, vind ik, maar dat is weer van je geloofsovertuiging ( in mijn geval: katholiek) afhankelijk.
zaterdag 17 januari 2009 om 17:18
quote:palientje schreef op 17 januari 2009 @ 17:14:
Oh mijn oprechte excuses dan heb ik niet goed gelezen dat TO haar moeder is overleden. Sorry!
En wat betreft dat ik zojuist kenbaar heb gemaakt dat het huwelijk van mensen die gescheiden zijn geen huwelijk is geweest. Dat heb ik toevallig afgelopen week gehoord van een goede vriendin. Zij gaat dit jaar trouwen, ook in de kerk. En de pastor gaf te kennen of zij zeker wist of haar partner ook voor altijd is.
Haar antwoord was ''ja" Maar volgens de pastor kon je dat juist nog niet zeggen, maar zodra het huwelijk wordt ontbonden is dat ook nooit een huwelijk geweest. En als je daar over nadenkt zit daar ook wel wat in, vind ik, maar dat is weer van je geloofsovertuiging ( in mijn geval: katholiek) afhankelijk.Zelden zo'n klinkend voorbeeld gezien van stuurlui die op de wal staan.
Oh mijn oprechte excuses dan heb ik niet goed gelezen dat TO haar moeder is overleden. Sorry!
En wat betreft dat ik zojuist kenbaar heb gemaakt dat het huwelijk van mensen die gescheiden zijn geen huwelijk is geweest. Dat heb ik toevallig afgelopen week gehoord van een goede vriendin. Zij gaat dit jaar trouwen, ook in de kerk. En de pastor gaf te kennen of zij zeker wist of haar partner ook voor altijd is.
Haar antwoord was ''ja" Maar volgens de pastor kon je dat juist nog niet zeggen, maar zodra het huwelijk wordt ontbonden is dat ook nooit een huwelijk geweest. En als je daar over nadenkt zit daar ook wel wat in, vind ik, maar dat is weer van je geloofsovertuiging ( in mijn geval: katholiek) afhankelijk.Zelden zo'n klinkend voorbeeld gezien van stuurlui die op de wal staan.
zaterdag 17 januari 2009 om 17:35
Nee, Dat zijn de regels van de kerk. Gelukkig zit de wet iets anders in elkaar, anders zou er niet zoiets als alimentatieplicht zijn. ( Als het huwelijk er nooit geweest is).
Om een tweede keer vor de katholieke kerk te kunnen trouwen, moet wel het eerste huwelijk teniet worden verklaard. Dat kan echter alleen als het huwelijk niet geconsumeerd is ( dus als er kinderen zijn is dat al geen optie) of wanner er kan worden aangetoond dat een van beide partners ten tijde van de huwelijksvoltrekking geestelijk niet in staat was te bevatten wat de belofte inhield. Is een paar jaar geleden een fikse rel geweest, omdat een man die wilde hertrouwen een psycholoog en rapport had laten opstellen waarin zijn ex dus "gek"werd verklaard, zonder dat ploog ex ooit gesproken had.
Om een tweede keer vor de katholieke kerk te kunnen trouwen, moet wel het eerste huwelijk teniet worden verklaard. Dat kan echter alleen als het huwelijk niet geconsumeerd is ( dus als er kinderen zijn is dat al geen optie) of wanner er kan worden aangetoond dat een van beide partners ten tijde van de huwelijksvoltrekking geestelijk niet in staat was te bevatten wat de belofte inhield. Is een paar jaar geleden een fikse rel geweest, omdat een man die wilde hertrouwen een psycholoog en rapport had laten opstellen waarin zijn ex dus "gek"werd verklaard, zonder dat ploog ex ooit gesproken had.
zaterdag 17 januari 2009 om 17:38
On-topic,
Ik dank dat het wel erg afhankelijk is van de aard van de stoornis. Als je partner agressief wordt, onhandelbaar, wel een gevaar is voor jou en/of je kinderen, of in zijn impulsieve manische buien in een keer zijn hele maandsalaris uitgeeft waardoor bij jou de deurwaarders op de stoep staan? Blijf je dan?
Als je kinderen regelmatig de slaappillenverzameilg weggooien omdat mans of paps er weer genoeg verzameled heeft voor een zelfmoordpoging, blijf je dan? Of kies je voor jezelf/ de rest van je gezin?
Ik dank dat het wel erg afhankelijk is van de aard van de stoornis. Als je partner agressief wordt, onhandelbaar, wel een gevaar is voor jou en/of je kinderen, of in zijn impulsieve manische buien in een keer zijn hele maandsalaris uitgeeft waardoor bij jou de deurwaarders op de stoep staan? Blijf je dan?
Als je kinderen regelmatig de slaappillenverzameilg weggooien omdat mans of paps er weer genoeg verzameled heeft voor een zelfmoordpoging, blijf je dan? Of kies je voor jezelf/ de rest van je gezin?
zaterdag 17 januari 2009 om 17:39
Mijn vroegere partner zat psychisch ernstig in de knoop. Dat heb ik jaren volgehouden, ernstig ten koste van mezelf. Uiteindelijk zorgde de roofbouw op mezelf voor volledige uitputting mentaal èn fysiek en werd ik ernstig ziek. Toch ging ik, wegens de heilige status die het huwelijk voor me heeft, niet weg.
Ik heb hem gesmeekt hulp te zoeken. Dat deed hij soms kortdurend. Een aantal keer heeft hij besloten dat zijnhulpverlener niet deugde, een aantal keer heeft hij gelogen over het feit dat zijn hulptraject afgerond was.
Pas toen ik begon te zien wat de impact van zijn gedrag op onze kinderen was ben ik begonnen met nadenken over weggaan. Toen hij hier achter kwam werd de onmacht die hij ervoer dusdanig groot dat hij gewelddadig werd. Toen dreigen omsloeg in daden heb ik hem het huis uitgezet en was ons huwelijk voorbij.
Het heeft me twee jaar gekost om mezelf te vergeven voor het feit dat ik de stekker uit onze relatie heb getrokken. Zeven jaar opoffering en nog eens twee jaar om mezelf toe te staan zelf gelukkig te worden.
Erg pijnlijk om dan te lezen dat dat in de ogen van sommigen kennelijk geen volwaardig huwelijk was..
Ik heb hem gesmeekt hulp te zoeken. Dat deed hij soms kortdurend. Een aantal keer heeft hij besloten dat zijnhulpverlener niet deugde, een aantal keer heeft hij gelogen over het feit dat zijn hulptraject afgerond was.
Pas toen ik begon te zien wat de impact van zijn gedrag op onze kinderen was ben ik begonnen met nadenken over weggaan. Toen hij hier achter kwam werd de onmacht die hij ervoer dusdanig groot dat hij gewelddadig werd. Toen dreigen omsloeg in daden heb ik hem het huis uitgezet en was ons huwelijk voorbij.
Het heeft me twee jaar gekost om mezelf te vergeven voor het feit dat ik de stekker uit onze relatie heb getrokken. Zeven jaar opoffering en nog eens twee jaar om mezelf toe te staan zelf gelukkig te worden.
Erg pijnlijk om dan te lezen dat dat in de ogen van sommigen kennelijk geen volwaardig huwelijk was..
zaterdag 17 januari 2009 om 18:25
quote:Lotus_Lilly schreef op 17 januari 2009 @ 17:39:
Mijn vroegere partner zat psychisch ernstig in de knoop. Dat heb ik jaren volgehouden, ernstig ten koste van mezelf. Uiteindelijk zorgde de roofbouw op mezelf voor volledige uitputting mentaal èn fysiek en werd ik ernstig ziek. Toch ging ik, wegens de heilige status die het huwelijk voor me heeft, niet weg.
Ik heb hem gesmeekt hulp te zoeken. Dat deed hij soms kortdurend. Een aantal keer heeft hij besloten dat zijnhulpverlener niet deugde, een aantal keer heeft hij gelogen over het feit dat zijn hulptraject afgerond was.
Pas toen ik begon te zien wat de impact van zijn gedrag op onze kinderen was ben ik begonnen met nadenken over weggaan. Toen hij hier achter kwam werd de onmacht die hij ervoer dusdanig groot dat hij gewelddadig werd. Toen dreigen omsloeg in daden heb ik hem het huis uitgezet en was ons huwelijk voorbij.
Het heeft me twee jaar gekost om mezelf te vergeven voor het feit dat ik de stekker uit onze relatie heb getrokken. Zeven jaar opoffering en nog eens twee jaar om mezelf toe te staan zelf gelukkig te worden.
Erg pijnlijk om dan te lezen dat dat in de ogen van sommigen kennelijk geen volwaardig huwelijk was..
Je hebt je best gedaan, meer kon je niet doen als ik het zo lees.
Hij loog tegen je en werd zelfs gewelddadig, veel opties had je niet meer.
Mijn vroegere partner zat psychisch ernstig in de knoop. Dat heb ik jaren volgehouden, ernstig ten koste van mezelf. Uiteindelijk zorgde de roofbouw op mezelf voor volledige uitputting mentaal èn fysiek en werd ik ernstig ziek. Toch ging ik, wegens de heilige status die het huwelijk voor me heeft, niet weg.
Ik heb hem gesmeekt hulp te zoeken. Dat deed hij soms kortdurend. Een aantal keer heeft hij besloten dat zijnhulpverlener niet deugde, een aantal keer heeft hij gelogen over het feit dat zijn hulptraject afgerond was.
Pas toen ik begon te zien wat de impact van zijn gedrag op onze kinderen was ben ik begonnen met nadenken over weggaan. Toen hij hier achter kwam werd de onmacht die hij ervoer dusdanig groot dat hij gewelddadig werd. Toen dreigen omsloeg in daden heb ik hem het huis uitgezet en was ons huwelijk voorbij.
Het heeft me twee jaar gekost om mezelf te vergeven voor het feit dat ik de stekker uit onze relatie heb getrokken. Zeven jaar opoffering en nog eens twee jaar om mezelf toe te staan zelf gelukkig te worden.
Erg pijnlijk om dan te lezen dat dat in de ogen van sommigen kennelijk geen volwaardig huwelijk was..
Je hebt je best gedaan, meer kon je niet doen als ik het zo lees.
Hij loog tegen je en werd zelfs gewelddadig, veel opties had je niet meer.
zaterdag 17 januari 2009 om 19:11
Het ligt helemaal aan de situatie. Ik ken een vrouw die door een ongeluk ernstig (lichamelijk) gehandicapt raakte. Men vroeg haar man of hij bij haar bleef.. Ehh???? Ja natuurlijk, wat een bizarre vraag..
Mijn zus haar man was echter schizofreen. Toen ze hem ontmoette was hij goed ingesteld qua medicijnen en het was gewoon een hele lieve man. Hij had echter een rechterlijke machtiging waardoor de rechter hem dus dwong zijn medicijnen te nemen. Toen die afliep stopte hij accuut met de medicijnen en werd hij langzaamaan steeds 'gekker'...(er was geen controle op, vond hij niet nodig..) Dit bouwde zich langzaam op in een aantal jaren. Hij was op het laatst godsdienstwaanzinnig. Sleurde haar om 3 uur 's nachts uit bed, dan moest ze bidden, ze moest zijn voeten wassen met wijn, dat deed Jezus schijnbaar ook, hij dacht dat hij jezus zelf was. Begon met haar keel dicht te knijpen en zo..
Hij wou NIET behandeld worden, zei letterlijk ;"Ik ga nog liever kapot dan dat ik hulp zoek"! Vond dat de hele wereld gek was en hij de enige die wel spoorde....
Tja, dan houdt het een keer op. Uiteindelijk hebben wij haar daar 7 jaar geleden op haar eigen verzoek opgehaald en is ze gescheiden. Gelukkig hadden ze geen kinderen..
Hij schijnt inmiddels een dakloos, zwervend bestaan te leiden, is alles kwijt. 1 van de vele psychiatrische patienten die op straat terecht komen omdat je ze niet gedwongen op kunt laten nemen en ze zelf geen enkel ziekte inzicht hebben....
Schrijnend en verschrikkelijk zielig maar niet te helpen, en niet mee te leven...
Mijn zus haar man was echter schizofreen. Toen ze hem ontmoette was hij goed ingesteld qua medicijnen en het was gewoon een hele lieve man. Hij had echter een rechterlijke machtiging waardoor de rechter hem dus dwong zijn medicijnen te nemen. Toen die afliep stopte hij accuut met de medicijnen en werd hij langzaamaan steeds 'gekker'...(er was geen controle op, vond hij niet nodig..) Dit bouwde zich langzaam op in een aantal jaren. Hij was op het laatst godsdienstwaanzinnig. Sleurde haar om 3 uur 's nachts uit bed, dan moest ze bidden, ze moest zijn voeten wassen met wijn, dat deed Jezus schijnbaar ook, hij dacht dat hij jezus zelf was. Begon met haar keel dicht te knijpen en zo..
Hij wou NIET behandeld worden, zei letterlijk ;"Ik ga nog liever kapot dan dat ik hulp zoek"! Vond dat de hele wereld gek was en hij de enige die wel spoorde....
Tja, dan houdt het een keer op. Uiteindelijk hebben wij haar daar 7 jaar geleden op haar eigen verzoek opgehaald en is ze gescheiden. Gelukkig hadden ze geen kinderen..
Hij schijnt inmiddels een dakloos, zwervend bestaan te leiden, is alles kwijt. 1 van de vele psychiatrische patienten die op straat terecht komen omdat je ze niet gedwongen op kunt laten nemen en ze zelf geen enkel ziekte inzicht hebben....
Schrijnend en verschrikkelijk zielig maar niet te helpen, en niet mee te leven...
