Relaties
alle pijlers
Bijna scheiden
vrijdag 3 januari 2020 16:14
Wij gaan scheiden. Allang tijd loopt het niet goed en langzamerhand zijn we broer en zus geworden. Ik dacht nooit echt over scheiden na omdat ik dat niet wil voor onze kinderen. Maar nu het bespreekbaar is geworden is er geen weg meer terug. Ik ben 2 jaar geleden vreselijk verliefd geweest op een collega, en ondanks dat het geen relatie kan worden was het wel wat me deed inzien dat ik dit huwelijk niet meer wil.
En ik voel me zo schuldig naar mijn kinderen. Ik wil mijn kinderen niet beschadigen. Nu we verder in het traject van scheiden zijn is het zo dubbel, ik weet dat ik niet met man man verder kan, maar ik durf de stap niet te nemen. We slapen nu apart en doen niets meer samen, we zijn alleen nog thuis voor de kinderen. Het voelt eenzaam en alsof we stil staan, tegelijkertijd wil ik het zo houden en ben ik bang voor wat komen gaat.
Wie zit ook in deze situatie of heeft het meegemaakt?
En ik voel me zo schuldig naar mijn kinderen. Ik wil mijn kinderen niet beschadigen. Nu we verder in het traject van scheiden zijn is het zo dubbel, ik weet dat ik niet met man man verder kan, maar ik durf de stap niet te nemen. We slapen nu apart en doen niets meer samen, we zijn alleen nog thuis voor de kinderen. Het voelt eenzaam en alsof we stil staan, tegelijkertijd wil ik het zo houden en ben ik bang voor wat komen gaat.
Wie zit ook in deze situatie of heeft het meegemaakt?
zaterdag 4 januari 2020 01:21
Ik snap het wel hoor, al die angsten waar je onder gebukt gaat. Ben net zelf gescheiden en geloof mij maar dat dat echt fucking eng is want je hele leven schud op z'n grondvesten.
En dan was het nog mijn beslissing om te stoppen en ik heb geen kinderen, kun je nagaan...
Dus ja, ik begrijp het heel goed en misschien heb je gewoon tijd nodig om al je krachten te verzamelen om op een dag te zeggen; ik ben er klaar voor, kom maar op met het onbekende en alle angsten die ik heb, het kan alleen maar beter worden.
Sterkte met je beslissing wat je ook gaat doen.
En dan was het nog mijn beslissing om te stoppen en ik heb geen kinderen, kun je nagaan...
Dus ja, ik begrijp het heel goed en misschien heb je gewoon tijd nodig om al je krachten te verzamelen om op een dag te zeggen; ik ben er klaar voor, kom maar op met het onbekende en alle angsten die ik heb, het kan alleen maar beter worden.
Sterkte met je beslissing wat je ook gaat doen.
Ja en?
zaterdag 4 januari 2020 01:44
Het is me niet duidelijk waarom je nu precies weg wilt. Je hebt toch ooit enorm van deze man gehouden? En voor zover ik weet ben jij degene die een scheve schaats heeft gereden als ik het zo mag noemen.
Hebben jullie elke dag dikke oorlog? En hoe komt dat dan? Wat vond jouw man van die verliefdheid? Hoe heeft hij er op gereageerd? Hij heeft je niet weggestuurd anders zat je nu niet in deze situatie.
Wat maakt dat je het echt niet meer wilt proberen? Intimiteit moet groeien en is wel degelijk iets wat ook opnieuw kan groeien. Maar je moet het wel willen proberen! Het ontbreekt aan de wil als ik het zo lees.
Als je je, zoals je schrijft, zo'n zorgen maakt over de kinderen dan zou je kunnen proberen toch nog een keer oprecht alles te geven.
Het lijkt wel of je het beste van beide wilt en dat gaat niet. Kinderen krijgen met een scheiding nu eenmaal veel voor hun kiezen en jij als moeder zult ze moeten delen.
Dus...make your choice and stick with it! Of je zet de scheiding door, accepteert de gevolgen en probeert alles zo goed mogelijke te laten verlopen. Of je zet niet door en gaat serieus investeren in je relatie met de vader van je kinderen.
Ik denk dat het tussenstation waar je je nu begeeft nog het meest schadelijk voor de kinderen is.
Hebben jullie elke dag dikke oorlog? En hoe komt dat dan? Wat vond jouw man van die verliefdheid? Hoe heeft hij er op gereageerd? Hij heeft je niet weggestuurd anders zat je nu niet in deze situatie.
Wat maakt dat je het echt niet meer wilt proberen? Intimiteit moet groeien en is wel degelijk iets wat ook opnieuw kan groeien. Maar je moet het wel willen proberen! Het ontbreekt aan de wil als ik het zo lees.
Als je je, zoals je schrijft, zo'n zorgen maakt over de kinderen dan zou je kunnen proberen toch nog een keer oprecht alles te geven.
Het lijkt wel of je het beste van beide wilt en dat gaat niet. Kinderen krijgen met een scheiding nu eenmaal veel voor hun kiezen en jij als moeder zult ze moeten delen.
Dus...make your choice and stick with it! Of je zet de scheiding door, accepteert de gevolgen en probeert alles zo goed mogelijke te laten verlopen. Of je zet niet door en gaat serieus investeren in je relatie met de vader van je kinderen.
Ik denk dat het tussenstation waar je je nu begeeft nog het meest schadelijk voor de kinderen is.
zaterdag 4 januari 2020 01:57
Ik ben zelf gescheiden, niet mijn keuze en nog niet zo heel lang. Mijn ex vrouw geeft veelvuldig te kennen, naar mij toe althans, dat ze zich vaak slecht voelt. Schuldig, gevoel van falen, alleen, missen van de kinderen en van het oude gezin, vriendenkring, familie. Hoewel ze al een meer als een jaar een relatie heeft, waar op zijn minst halftijds wordt samengewoond.
Ze wou gelukkig zijn, heeft ze me als reden van uit elkaar te willen gaan gegeven, ik heb haar nooit zo ongelukkig gezien en gehoord als het laatste jaar. Maar nogmaals, misschien is dit slechts het beeld dat ze naar mij wilt schetsen.
Ikzelf heb ook diep gezeten, vooral tijdens de eerste maanden à jaar. Gelukkig heb ik veel steun gezocht en gekregen bij familie en vrienden. Soms voel ik me nog eenzaam zonder de kinderen en mis ik het oude gezin ook wel met momenten, ook al heb ik een prille relatie met een hele fijne en lieve vrouw. Voor mij voelt het als een litteken dat ik tot het eind zal meedragen, soms jeukt het enorm, maar meestal is het er gewoon en is het een deel van mij geworden.
Ze wou gelukkig zijn, heeft ze me als reden van uit elkaar te willen gaan gegeven, ik heb haar nooit zo ongelukkig gezien en gehoord als het laatste jaar. Maar nogmaals, misschien is dit slechts het beeld dat ze naar mij wilt schetsen.
Ikzelf heb ook diep gezeten, vooral tijdens de eerste maanden à jaar. Gelukkig heb ik veel steun gezocht en gekregen bij familie en vrienden. Soms voel ik me nog eenzaam zonder de kinderen en mis ik het oude gezin ook wel met momenten, ook al heb ik een prille relatie met een hele fijne en lieve vrouw. Voor mij voelt het als een litteken dat ik tot het eind zal meedragen, soms jeukt het enorm, maar meestal is het er gewoon en is het een deel van mij geworden.
zaterdag 4 januari 2020 01:57
Waar lees je dit?
Of vindt jij dit en wil je TO dit als argument 'meegeven' om apart te gaan wonen?
De relatie/verhoudingen zijn toch juist goed bij TO; dat is juist de reden om te overwegen samen in één huis te blijven wonen.
Dit lijkt gewoon dat ándere argument dat mensen aanvoeren als zij uit elkaar gaan:
- kinderen zouden een "een goed voorbeeld" mee moeten krijgen van een relatie (hetgeen vaak neerkomt op een reeks nieuwe liefdes die over de vloer komen in het huis waar de kinderen regelmatig met hun rugzakje naar toe moeten verkassen en waar het financieel vaak sappelen is)
- kinderen zouden zoveel beter af zijn met een moeder die 'gelukkig' is.
Samen in één huis blijven wonen totdat de kinderen ouder zijn, is toch juist een heel goed voorbeeld voor de kinderen? Het leert hen dat keuzes maken in het leven (die man, met hem trouwen/samenwonen, samen kinderen krijgen - allemaal vrije keuzes waar niemand hen toe dwingt), nu eenmaal consequenties hebben en/of bepaalde verantwoordelijkheden met zich meebrengen.
Kinderen hebben 'recht'op een solide basis zolang dit voor de kinderen nodig/wenselijk is; in elk geval méér 'recht' dan de ouder heeft op 'geluk c.q. een nieuwe liefde'.
Zolang er niet dagelijks slaande ruzie is, willen kinderen -als er voor hen iets te kiezen zou vallen- beide ouders onder één dak.
zaterdag 4 januari 2020 07:00
Nogmaals
Want dit is wat er mis is: een langdurige relatie wordt gezien als de enige gezonde manier van leven.
Die scheiding heeft mij juist geleerd dat er veel meer mogelijkheden zijn om je leven vorm te geven.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 4 januari 2020 07:04
Dan zou ik de scheiding nog maar eens heroverwegen.Mentos2020 schreef: ↑03-01-2020 16:49Relatietherapie hebben we gehad. Schuldgevoel komt denk ik ook uit het feit dat het mijn keuze is. En als ik niet verliefd was geworden we misschien nog wel gezapig samen zouden zijn.
zaterdag 4 januari 2020 07:04
Een paar reacties pikten die opmerking van TO eruit omdat ze dat interpreteerden als dat ze straks als een verliefde puber haar kinderen dat als voorbeeld van een goede relatie wilde meegeven.
Ik interpreteerde haar opmerking anders.
Niks meer en niks minder.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 4 januari 2020 07:09
Schuldgevoel komt zeker ook voort uit dit soort reacties.
Uit interesse volg ik zo'n beetje alles wat er aan onderzoek wordt gedaan naar de eventuele gevolgen van een scheiding voor de kinderen.
En zoals met veel 'controversiële' onderwerpen kun je wetenschappelijke onderbouwing vinden voor elke mening.
Daardoor is mij vooral duidelijk dat er niet één oplossing is die in alle gevallen het beste is.
Maar die indruk wordt wel gewekt, zowel hier op Viva als in een groot deel van de maatschappij.
En daardoor worden (m.n.) vrouwen opgezadeld met een schuldgevoel wat nergens voor nodig is.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 4 januari 2020 07:46
Ik sluit me voor de volle 100% bij je aan Solomio!Solomio schreef: ↑04-01-2020 07:09Schuldgevoel komt zeker ook voort uit dit soort reacties.
Uit interesse volg ik zo'n beetje alles wat er aan onderzoek wordt gedaan naar de eventuele gevolgen van een scheiding voor de kinderen.
En zoals met veel 'controversiële' onderwerpen kun je wetenschappelijke onderbouwing vinden voor elke mening.
Daardoor is mij vooral duidelijk dat er niet één oplossing is die in alle gevallen het beste is.
Maar die indruk wordt wel gewekt, zowel hier op Viva als in een groot deel van de maatschappij.
En daardoor worden (m.n.) vrouwen opgezadeld met een schuldgevoel wat nergens voor nodig is.
zaterdag 4 januari 2020 08:02
Ik pik even dit stukje eruit..zelden zo'n achterlijk advies gelezen.sugarmiss schreef: ↑03-01-2020 17:16Ga gewoon weer seks hebben met je man dan maakt je lichaam een hormoon aan dat er voor zorgt dat jij je verbonden gaat voelen met je man.
Mannen maken dat hormoon veel minder aan tijdens de seks dus omgekeerd werkt het niet. Maar zo te lezen hoeft hij ook niet zo nodig te scheiden.
' Ga gewoon weer seks hebben met je man'.
Ja, dit is de oplossing. Als iedere vrouw nou gewoon weer seks heeft dan zijn er geen scheidingen meer.
Gewoon lekker tegen je zin in, toch maar doen. Maakt niet uit als jij en je man al zo ver uit elkaar gegroeid zijn, relatietherapie hebben gehad, doodongelukkig zijn en er niet aan moet denken om elkaar nog aan te raken..nee joh, ff tandjes op elkaar en doorbijten met die seks.
...
zaterdag 4 januari 2020 08:06
zaterdag 4 januari 2020 08:14
Gevoelens laten zich zeker wel sturen hoor.
Ik geloof niet dat gewoon seks hebben de oplossing is als je van dat idee walgt, dus dat zou ook niet mijn advies zijn, maar als je elkaar de tent niet uit vecht, als jullie ooit wel een goede relatie hadden en als je zo’n moeite hebt met de knoop doorhakken, dan zou ik toch zeker inspanning stoppen in het sturen van gevoelens en kijken of je elkaar weer leuk kunt gaan vinden door samen zaken te ondernemen, elkaar weer te ontdekken.
Als je van dat idee net zo zeer walgt als van het idee seks te moeten hebben, hak dan die knoop door. Dan ben je in mijn ogen wel stom bezig. Bijt dan door die zure appel heen.
zaterdag 4 januari 2020 08:20
Waardevolle aanvulling Aikidoka. Mijn opmerking was wat te kort door de bochtaikidoka schreef: ↑04-01-2020 08:14Gevoelens laten zich zeker wel sturen hoor.
Ik geloof niet dat gewoon seks hebben de oplossing is als je van dat idee walgt, dus dat zou ook niet mijn advies zijn, maar als je elkaar de tent niet uit vecht, als jullie ooit wel een goede relatie hadden en als je zo’n moeite hebt met de knoop doorhakken, dan zou ik toch zeker inspanning stoppen in het sturen van gevoelens en kijken of je elkaar weer leuk kunt gaan vinden door samen zaken te ondernemen, elkaar weer te ontdekken.
Als je van dat idee net zo zeer walgt als van het idee seks te moeten hebben, hak dan die knoop door. Dan ben je in mijn ogen wel stom bezig. Bijt dan door die zure appel heen.
zaterdag 4 januari 2020 08:24
Therapie hebben we gehad. Mijn man wil het inmiddels ook, want deze situatie is voor niemand goed.kinderwens9 schreef: ↑03-01-2020 21:15Ik ben totaal ermee eens. Misschien had je een leuke ervaring met je collega maar inderdaad. Dat zou ook snel weer voorbij gaan.
Doe je best om nog iets te doen aan je gezin. Heb je al veel geprobeerd?
Mensen denken tegenwoordig veel te makkelijk over het scheiden. Vaak eindigt je volgende relatie ook weer snel... en dan?
Wat deed je man eigenlijk dat je van hem scheiden wil? Wil hij het ook graag?
Denken mensen tegenwoordig te makkelijk? Geloof me, dat geldt niet voor mij, je most eens weten wat een struggle dit geeft in mijn hoofd...
zaterdag 4 januari 2020 08:25
En voor jou ook sterkte, dat je opluchting voelt zegt wel dat je een goede beslissing hebt genomenLetterkoek schreef: ↑03-01-2020 21:18Ik herken het schuldgevoel ten opzichte van mijn kind heel goed. Maar samenblijven louter op basis van dit gevoel werkt niet. Ik ging er op den duur aan onderdoor. Onlangs hebben we besloten uit elkaar te gaan en binnenkort kan ik in mijn nieuwe woonst. Nu de knoop is doorgehakt voel ik alleen maar opluchting. Ik wens je veel sterkte!
zaterdag 4 januari 2020 08:27
Herkenbaar zeg, is het alleen nog een gevoel of ben je al een plan aan het maken?Ankie85 schreef: ↑03-01-2020 21:57Lees even mee voor ervaring.
Ik sta op het punt mijn huwelijk op te geven. Het is op. Hebben 2 kinderen.
Hier al van alles geprobeerd, therapie, relatie therapie, tijd en energie in elkaar steken maar mijn gevoel komt er echt niet door terug. Zo vaak 'het nog 1 laatste kans gegeven' omdat ik met dezelfde vragen en schuldgevoelens kamp al TO. Vooral voor de kinderen.
Man vind het allemaal prima en wil niet scheiden dus ik zou diegene zijn die ons gezin uit elkaar rukt en dat weegt extra zwaar.
Hebben jullie al therapie geprobeerd TO?
Ja, hier ook therapie geprobeerd.
zaterdag 4 januari 2020 08:30
Sterkte...Thankyouverymuch schreef: ↑03-01-2020 22:37Helaas herken ik je verhaal. Zit in een soortgelijke situatie.
Omdat er bij ons jonge kinderen in het spel zijn onderneem ik geen actie. Het idee om de kinderen verdriet te doen is heartbreaking. Gedeeld ouderschap, alleen het idee al maakt mij misselijk.
Ook ben ik bang voor reactie partner en dat we richting vechtscheiding gaan. Vandaar al een tijdje met kop in het zand en dat blijft nog wel even zo verwacht ik
En waar ik op wacht? Geen idee.
Dus een stuk herkenning vanuit mijn kant.
zaterdag 4 januari 2020 08:31
Integendeel.Mentos2020 schreef: ↑04-01-2020 08:24Therapie hebben we gehad. Mijn man wil het inmiddels ook, want deze situatie is voor niemand goed.
Denken mensen tegenwoordig te makkelijk? Geloof me, dat geldt niet voor mij, je most eens weten wat een struggle dit geeft in mijn hoofd...
Ik ben ervan overtuigd dat de toename van het aantal vechtscheidingen zeker mede het gevolg is van het feit dat mensen juist veel te lang wachten met scheiden.
En nee, daar heb ik geen wetenschappelijke onderbouwing van, dat zegt mijn boerenverstand.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 4 januari 2020 08:32
Dankjewel, het vervelende is inderdaad dat als ik het zo laat of uitstel, ze er ook schade van ondervindenSolomio schreef: ↑03-01-2020 22:39Geen reacties gelezen.
Als kind van gescheiden ouders heb ik het meeste last gehad van de tijd voor de scheiding, toen ze 'voor de kinderen' bij elkaar bleven.
Doe dat jezelf en je kinderen niet aan.
Een scheiding is niet het eind van de wereld, maar hoe langer je wacht hoe meer kans op een vechtscheiding en dát is wel nadelig voor de kinderen.
zaterdag 4 januari 2020 08:36
Precies dit..Ankie85 schreef: ↑03-01-2020 22:49Ik vind het geluk van mijn kinderen juist belangrijk!
Daarom zoveel geprobeerd want wie wil zijn gezin opgeven? En de kinderen om de zoveel tijd met een tas weer naar papa of mama te sturen, met alle emoties erbij voor hun.
Het is niet zomaar iets dat je even doet.
Wat is het alternatief? Blijven in een ongelukkig huwelijk tot de kinderen 18 zijn en ze daarna het nieuws brengen dat papa en mama een schijn huwelijk hadden en bij elkaar waren alleen maar voor hun?
Is er iemand die dit gedaan heeft??
Daarbij begint niemand een een huwelijk en kinderen met de intentie om uit elkaar te gaan. Soms veranderen levens en kom je los van elkaar te staan. Een andere visie op het leven en andere wensen en verlangens.
Tuurlijk probeer je elkaar hierin weer te vinden, meerdere malen zelfs, maar wat als het er gewoon echt niet meer in zit?
Wat Yagababa ook zegt. Mijn man heeft bepaalde karaktereigenschappen waar ik in het begin mee kon leven, maar nu in combinatie met kinderen en 18 jaar later past het niet meer. Het enige wat we delen is de opvoeding van de kinderen.
zaterdag 4 januari 2020 08:38
Dankjewel-Luchtbel- schreef: ↑03-01-2020 23:31In deze situatie zullen er op den duur alleen maar verliezers zijn jammer genoeg.
De keuze hebben jullie eigenlijk al gemaakt... Nu ook doorzetten. En natuurlijk is verandering en het onbekende eng en misschien benauwend, maar vasthouden aan een situatie als deze om het bekende te behouden is nooit goed en houdt ook nooit stand.
zaterdag 4 januari 2020 08:42
Dank je, ik denk ook dat het tijd kost en sommige dagen heb ik het volle vertrouwen dat het goed komt en andere dagen ontwijk ik het. Het kost veel energie.snoopylynn schreef: ↑04-01-2020 01:21Ik snap het wel hoor, al die angsten waar je onder gebukt gaat. Ben net zelf gescheiden en geloof mij maar dat dat echt fucking eng is want je hele leven schud op z'n grondvesten.
En dan was het nog mijn beslissing om te stoppen en ik heb geen kinderen, kun je nagaan...
Dus ja, ik begrijp het heel goed en misschien heb je gewoon tijd nodig om al je krachten te verzamelen om op een dag te zeggen; ik ben er klaar voor, kom maar op met het onbekende en alle angsten die ik heb, het kan alleen maar beter worden.
Sterkte met je beslissing wat je ook gaat doen.
En hoe gaat het bij jou net na de scheiding?
zaterdag 4 januari 2020 08:47
Natuurlijk vond hij die verliefdheid vreselijk, maar het liet ook aan hem zien hoe we uit elkaar gegroeid zijn.Mamasinds2008 schreef: ↑04-01-2020 01:44Het is me niet duidelijk waarom je nu precies weg wilt. Je hebt toch ooit enorm van deze man gehouden? En voor zover ik weet ben jij degene die een scheve schaats heeft gereden als ik het zo mag noemen.
Hebben jullie elke dag dikke oorlog? En hoe komt dat dan? Wat vond jouw man van die verliefdheid? Hoe heeft hij er op gereageerd? Hij heeft je niet weggestuurd anders zat je nu niet in deze situatie.
Wat maakt dat je het echt niet meer wilt proberen? Intimiteit moet groeien en is wel degelijk iets wat ook opnieuw kan groeien. Maar je moet het wel willen proberen! Het ontbreekt aan de wil als ik het zo lees.
Als je je, zoals je schrijft, zo'n zorgen maakt over de kinderen dan zou je kunnen proberen toch nog een keer oprecht alles te geven.
Het lijkt wel of je het beste van beide wilt en dat gaat niet. Kinderen krijgen met een scheiding nu eenmaal veel voor hun kiezen en jij als moeder zult ze moeten delen.
Dus...make your choice and stick with it! Of je zet de scheiding door, accepteert de gevolgen en probeert alles zo goed mogelijke te laten verlopen. Of je zet niet door en gaat serieus investeren in je relatie met de vader van je kinderen.
Ik denk dat het tussenstation waar je je nu begeeft nog het meest schadelijk voor de kinderen is.
Ik vind het lastig als mensen zeggen dat ik het niet genoeg wil... want ik zou alles doen voor de kinderen. Maar zoals ik al eerder zei, ik voel het niet meer en daardoor kan ik het niet meer.
zaterdag 4 januari 2020 08:57
Waar baseer je op dat men er te makkelijk over denkt?kinderwens9 schreef: ↑03-01-2020 21:15Ik ben totaal ermee eens. Misschien had je een leuke ervaring met je collega maar inderdaad. Dat zou ook snel weer voorbij gaan.
Doe je best om nog iets te doen aan je gezin. Heb je al veel geprobeerd?
Mensen denken tegenwoordig veel te makkelijk over het scheiden. Vaak eindigt je volgende relatie ook weer snel... en dan?
Wat deed je man eigenlijk dat je van hem scheiden wil? Wil hij het ook graag?
Als ik naar mijn persoonlijke situatie kijk speelden de problemen tussen man en mij al een lange tijd. Dit deelden we echter maar met weinig mensen. Toen de knoop afgelopen zomer werd doorgehakt dat we uit elkaar gingen, kan het zomaar lijken alsof we dat zo even besloten hebben. Niets is wat het lijkt, er speelt vaak meer dan een buitenstaander weet.
Scheiden vond ik best eng, TO. Ineens ergens anders wonen, hoe gaan we het financieel allemaal regelen, hoe is het voor de kinderen? En je mag het ook eng vinden, het is een compleet nieuw hoofdstuk wat je start. Voor ons geldt dat dit de goede keuze is geweest. Wil niet zeggen dat ik er geen verdriet van heb, het is niet wat je voor ogen had.
Sterkte TO met hetgeen je beslist.
