Relaties
alle pijlers
Bindingsangst ????
dinsdag 10 juni 2008 om 19:11
Hey,
Sinds een jaar heb ik een relatie met een gescheiden man die in het verleden na bijna 20 jaar verlaten is geweest door zijn vrouw. Zij had iemand leren kennen via het internet en nadat ze de persoon 2x had gezien is ze met hem gaan samenwonen.
Mijn vriend bleef achter, had het niet voelen aankomen. Na zijn huwelijks is hij vrij korte tijd later relaties aangegaan. Na max 2 maanden zetten hij er van de ene dag op de andere een punt achter. Reden : er waren zaken waar hij zich aan ergerde ... pas als de relatie een beetje serieus leek te worden.
Met mij liep het anders ... leerden elkaar kennen, waren smoor op elkaar en alhoewel we bijna 100km uit elkaar wonen zagen we elkaar dagelijks. Na een half jaar begon het te wegen ... op hem ... hij wist ineens niet meer of hij me nog wel graag zag, wou zijn vrijheid terug ... Dus hij zette een punt achter de relatie. Enkele dagen later vroeg hij om te praten, hij miste me. Was overtuigd van zijn gevoelens en hoopt enog een kans te krijgen. Ik was de hemel te rijk maar ... ondertussen heeft het zich al 3x voorgedaan ... naar mijn gevoel telkens ik iets zeg dat hem niet aanstaat of een woordenwisseling. Ik heb soms het gevoel dat ik er ben voor de 'fun' en wel voor mijn mening mag uitkomen als die uitdrukkelijk gevraagd wordt. Telkens zegt hij me dat hij dan ineens weer begint te twijfelen aan zijn gevoelens, niet weet of hij me wel graag genoeg ziet. Nu heeft hij gezegd dat hij het de volgende keer wil controleren, vragen om elkaar enkele dagen niet te zien. Omdat hij weet dat zodra ik vertrokken ben het gemis naar boven kom en hij telkens tot de vaststelling komt dat hij me toch graag ziet. Een situatie om gek te worden en ik geef eerlijk toe dat ik op zo'n momenten soms wel de pedalen verlies en hem de huid volscheld ... weet dat ik het beter niet zou doen.
Onze laatste breuk was 2 weken geleden, weer hetzelfde scenario ... Had hem ditmaal gezegd dat ik het nog een kans wou geven onder voorwaarde ... therapie ... heeft hem nog even doen twijfelen maar heeft uiteindelijk toch de stap gezet.
Ondertussen plant hij zaken ... ik mag wel mee maar eigenlijk wordt er eigenlijk niet echt gevraagd of het mij past. Dus mee of iets anders doen ... ik heb de keuze
Het geeft me een onbehaaglijk gevoel, begin me nu echt wel vragen te stellen of dit is wat ik eigenlijk zoek. Het klikte zo van de eerste dag, we hebben dezelfde interesses, alleen heb ik het gevoel dat er weinig rekening met me wordt gehouden ... Mag ik wel klagen? Ik mag toch mee???
Ik wil hem hier niet afschilderen, hij is een lieve, humoristische man ... zag me echt wel oud met hem worden.
Maandag start de therapie en de gedachte alleen al geeft me moeilijke momenten, de confrontatie met verschillende voorvallen. Zijn koppig kantje, dat hij niet praat als er iets op zijn lever ligt maar op het moment dat hij de beslissing neemt je ineens de volle lading geeft. Ik daarentegen ben een prater, als iets me niet zint moet ik er over kunnen praten maar dan bots ik tegen een muur want me dan weer de kast opjaagt ...
Ik stel me de vraag of het met bindingsangst te maken heeft .. heb soms het gevoel dat hij zijn territorium heeft waar ik 'niks' te zeggen heb. Iemand ervaring met zo'n situatie???
Alvast bedankt voor jullie reacties.
Binnie (f)
Sinds een jaar heb ik een relatie met een gescheiden man die in het verleden na bijna 20 jaar verlaten is geweest door zijn vrouw. Zij had iemand leren kennen via het internet en nadat ze de persoon 2x had gezien is ze met hem gaan samenwonen.
Mijn vriend bleef achter, had het niet voelen aankomen. Na zijn huwelijks is hij vrij korte tijd later relaties aangegaan. Na max 2 maanden zetten hij er van de ene dag op de andere een punt achter. Reden : er waren zaken waar hij zich aan ergerde ... pas als de relatie een beetje serieus leek te worden.
Met mij liep het anders ... leerden elkaar kennen, waren smoor op elkaar en alhoewel we bijna 100km uit elkaar wonen zagen we elkaar dagelijks. Na een half jaar begon het te wegen ... op hem ... hij wist ineens niet meer of hij me nog wel graag zag, wou zijn vrijheid terug ... Dus hij zette een punt achter de relatie. Enkele dagen later vroeg hij om te praten, hij miste me. Was overtuigd van zijn gevoelens en hoopt enog een kans te krijgen. Ik was de hemel te rijk maar ... ondertussen heeft het zich al 3x voorgedaan ... naar mijn gevoel telkens ik iets zeg dat hem niet aanstaat of een woordenwisseling. Ik heb soms het gevoel dat ik er ben voor de 'fun' en wel voor mijn mening mag uitkomen als die uitdrukkelijk gevraagd wordt. Telkens zegt hij me dat hij dan ineens weer begint te twijfelen aan zijn gevoelens, niet weet of hij me wel graag genoeg ziet. Nu heeft hij gezegd dat hij het de volgende keer wil controleren, vragen om elkaar enkele dagen niet te zien. Omdat hij weet dat zodra ik vertrokken ben het gemis naar boven kom en hij telkens tot de vaststelling komt dat hij me toch graag ziet. Een situatie om gek te worden en ik geef eerlijk toe dat ik op zo'n momenten soms wel de pedalen verlies en hem de huid volscheld ... weet dat ik het beter niet zou doen.
Onze laatste breuk was 2 weken geleden, weer hetzelfde scenario ... Had hem ditmaal gezegd dat ik het nog een kans wou geven onder voorwaarde ... therapie ... heeft hem nog even doen twijfelen maar heeft uiteindelijk toch de stap gezet.
Ondertussen plant hij zaken ... ik mag wel mee maar eigenlijk wordt er eigenlijk niet echt gevraagd of het mij past. Dus mee of iets anders doen ... ik heb de keuze
Het geeft me een onbehaaglijk gevoel, begin me nu echt wel vragen te stellen of dit is wat ik eigenlijk zoek. Het klikte zo van de eerste dag, we hebben dezelfde interesses, alleen heb ik het gevoel dat er weinig rekening met me wordt gehouden ... Mag ik wel klagen? Ik mag toch mee???
Ik wil hem hier niet afschilderen, hij is een lieve, humoristische man ... zag me echt wel oud met hem worden.
Maandag start de therapie en de gedachte alleen al geeft me moeilijke momenten, de confrontatie met verschillende voorvallen. Zijn koppig kantje, dat hij niet praat als er iets op zijn lever ligt maar op het moment dat hij de beslissing neemt je ineens de volle lading geeft. Ik daarentegen ben een prater, als iets me niet zint moet ik er over kunnen praten maar dan bots ik tegen een muur want me dan weer de kast opjaagt ...
Ik stel me de vraag of het met bindingsangst te maken heeft .. heb soms het gevoel dat hij zijn territorium heeft waar ik 'niks' te zeggen heb. Iemand ervaring met zo'n situatie???
Alvast bedankt voor jullie reacties.
Binnie (f)
dinsdag 10 juni 2008 om 19:20
Hey,
Kan zijn dat hij bindingsangst heeft, al wordt het de laatste tijd wel vaak gebruikt. Goed dat hij nu in therapie gaat, wil toch zeggen dat hij ook inziet dat er een probleem is.
Los van het feit of het wel of niet bindingsangst zou zijn, bedenk je, indien de therapie niet echt of direct zijn vruchten afwerpt, dat met zo iemand samenleven niet simpel is. Je geeft zelf aan dat het je onzeker maakt en geheel terecht natuurlijk. Ze kunnen opeens afstand nemen, jij denkt dan 'wat heb ik nu gedaan' en het is dan (meestal) nog niet eens een kwestie dat jij iets misdaan hebt. Je moet als partner sterk in je schoenen staan om met zijn 'wispelturige' gedrag om te kunnen gaan.
Misschien dat de therapie wat soelaas brengt, mocht het niet het geval zijn, toch nog eens goed voor jezelf nadenken of je deze relatie kunt blijven opbrengen.
Groetjes
Kan zijn dat hij bindingsangst heeft, al wordt het de laatste tijd wel vaak gebruikt. Goed dat hij nu in therapie gaat, wil toch zeggen dat hij ook inziet dat er een probleem is.
Los van het feit of het wel of niet bindingsangst zou zijn, bedenk je, indien de therapie niet echt of direct zijn vruchten afwerpt, dat met zo iemand samenleven niet simpel is. Je geeft zelf aan dat het je onzeker maakt en geheel terecht natuurlijk. Ze kunnen opeens afstand nemen, jij denkt dan 'wat heb ik nu gedaan' en het is dan (meestal) nog niet eens een kwestie dat jij iets misdaan hebt. Je moet als partner sterk in je schoenen staan om met zijn 'wispelturige' gedrag om te kunnen gaan.
Misschien dat de therapie wat soelaas brengt, mocht het niet het geval zijn, toch nog eens goed voor jezelf nadenken of je deze relatie kunt blijven opbrengen.
Groetjes
dinsdag 10 juni 2008 om 19:27
dinsdag 10 juni 2008 om 20:14
dinsdag 10 juni 2008 om 21:00
Sluit me aan bij bovenstaande reacties..
Dit is niet echt een bais om op verder te borduren zou ik zeggen.
Maar waarom relatietherapie? Ik denk dat hij in therapie moet.
Steeds afhaken op het moment dat het steady lijkt te worden is wel een duidelijk teken dat er iets gaande is in hem.
Sneu voor hem.
Maar je moet je afvragen of jij daarmee verder kunt/wilt.
Dit is niet echt een bais om op verder te borduren zou ik zeggen.
Maar waarom relatietherapie? Ik denk dat hij in therapie moet.
Steeds afhaken op het moment dat het steady lijkt te worden is wel een duidelijk teken dat er iets gaande is in hem.
Sneu voor hem.
Maar je moet je afvragen of jij daarmee verder kunt/wilt.
dinsdag 10 juni 2008 om 21:10
Ik begrijp jullie reacties volkomen ... relatietherapie om te starten. Hij had het eerder geprobeerd maar denk dat hij het verhaal niet vertelde zoals ik het ervaar. Dus we starten met 2 en zien dan wat de psycholoog ervan vindt.
3x een breuk op een jaar, lees laatste half jaar, is inderdaad als je het leest geen goede basis. De reden waarom ik het niet kan loslaten is omdat volgens mijn de relatie op zich wel goed was als die breuken en twijfels er niet waren geweest. Ik neem nu wat afstand, laat hem komen. Denk dat ik misschien te beschikbaar voor hem was. Maar ben het er mee eens dat het moet gaan stoppen, ik voel bij mezelf wel dat de gevoelens er nog wel zijn maar wel minder intens. Denk dat ik me onbewust al aan het voorbereiden ben ... erg he.
Momenteel weet ik niet echt welke weg ik moet inslaan en de therapie zie ik echt als laatste hulpmiddel als dit niet lukt ga ik misschien wel een hartverscheurende beslissing moeten nemen ... maar ik geef dit niet onmiddellijk op. Ik denk dat zijn reactie een onderliggende reden heeft waar hij zelf geen weet van heeft.
3x een breuk op een jaar, lees laatste half jaar, is inderdaad als je het leest geen goede basis. De reden waarom ik het niet kan loslaten is omdat volgens mijn de relatie op zich wel goed was als die breuken en twijfels er niet waren geweest. Ik neem nu wat afstand, laat hem komen. Denk dat ik misschien te beschikbaar voor hem was. Maar ben het er mee eens dat het moet gaan stoppen, ik voel bij mezelf wel dat de gevoelens er nog wel zijn maar wel minder intens. Denk dat ik me onbewust al aan het voorbereiden ben ... erg he.
Momenteel weet ik niet echt welke weg ik moet inslaan en de therapie zie ik echt als laatste hulpmiddel als dit niet lukt ga ik misschien wel een hartverscheurende beslissing moeten nemen ... maar ik geef dit niet onmiddellijk op. Ik denk dat zijn reactie een onderliggende reden heeft waar hij zelf geen weet van heeft.
woensdag 11 juni 2008 om 14:02
