Relaties
alle pijlers
Bindingsangst
dinsdag 18 februari 2020 06:15
Eind 2012 ging mijn eerste lange relatie na 5 jaar uit nadat ik mijn vriend betrapte op vreemdgaan met een collega. Ik kon gelukkig al vrij snel oprecht zeggen dat dit het beste is wat me had kunnen overkomen. Natuurlijk was ik enorm gekwetst, maar in de daaropvolgende jaren heb ik me zo ontwikkeld en zoveel keuzes in mijn leven gemaakt die ik anders zeker niet had durven maken.
Ik ben veel gaan reizen, mezelf gaan ontwikkelen en in al die jaren is er nooit meer echt iemand in mijn leven geweest. De behoefte was er soms wel; maar mijn vrijheid was me vaak meer waard. De enkele keren dat ik toch weer ging daten, hield ik vaak na 1 of 2 keer afspreken al de boot af. In de zeer zeldzame (twee) keren dat het van vaker afspreken kwam, was ik er na een paar weken klaar mee en kapte ik alle contact af. Ik vond het dan jammer dat het weer niets werd, dat ik geen gevoelens ontwikkelde, maar was eigenlijk net zo gelukkig alleen, had niet het gevoel dat ik iets miste.
Ik ben inmiddels net een paar maanden geëmigreerd naar de andere kant van de wereld en werkelijk alles klopt nu voor mijn gevoel in mijn leven. Ik heb hier lieve vrienden, ik woon op de voor mij mooiste plek ter wereld, start binnenkort met mijn nieuwe baan. Ik ben oprecht gelukkig, maar wat zou het ook fijn zijn om dat alles te delen met iemand. Dus...eens kijken wat Tinder in dit land te bieden heeft
, zonder nu meteen de verwachting dat dat hét medium is voor iets serieus, maar ach, proberen kan altijd.
En toen ontmoette ik vier weken geleden voor het eerst een leuke man. Hij is ook recent in deze stad komen wonen, net z'n emigratie rond. Lang verhaal kort: van een hapje eten om kennis te maken, kwam een week later een dagje hiken en lunchen in de buurt, kwam een avondje samen koken, kwam een spontaan etentje na werktijd, kwam nog een avondje koken en de volgende ochtend samen ontbijten. Hij maakte er van het begin af aan geen geheim van dat hij enorm gecharmeerd van me is en het feit dat ik, voor het eerst in 7,5 jaar, in vier weken tijd meerdere keren met een man af heb gesproken (en nog níets heb gevonden wat me aan hem stoort
), is veelzeggend. Het is een wereldvent en op alle fronten klikt het enorm goed. Als ik bij hem ben, geniet ik van het samenzijn, hem beter leren kennen, de mooie gesprekken, de lol die we hebben. Dan voel ik echt een soort van kriebels en durf ik enthousiast te zijn over samen dingen ondernemen.
En toch komen, als ik alleen ben, de welbekende patronen van bindingsangst weer om de hoek kijken. Ik merk dat ik enorm m'n best doe om dingen te vinden die me irriteren, die erop wijzen dat dit 'toch niet gaat werken'. Ik ben dan bang dat ik toch weer die behoefte krijg om alleen te zijn. Vraag me constant af: vind ik hem wel echt aantrekkelijk? Kijk ineens naar andere stelletjes en mannen en vraag me af: zouden zij écht gelukkig zijn? Of: vind ik deze man niet veel knapper? Echt totaal zinloze gedachten, waar ik me heel goed bewust van ben dat het mijn bindingsangst is.
Maar waar die gedachte, van niet meer daten en weer lekker alleen zijn, in voorgaande jaren alleen maar fijn voelde, merk ik dat ik het nu oprecht rot zou vinden als ik hem niet meer zou zien. Dat dit meer is dan een beetje aftasten, maar dat ik hier echt te maken heb met een man die zo dezelfde waarden, dromen en levensstijl heeft en dat hij in korte tijd echt iets aan mijn leven toegevoegd heeft. Die op de één of andere manier door mijn muur heeft weten te breken, want ik weet heel goed iemand op afstand te houden en mijn diepste gevoelens en angsten voor mezelf te houden. Hij weet dat ik mijn ruimte nodig heb en respecteert dat. Moedigt me alleen maar aan om dingen alleen te blijven doen, vindt dat juist enorm aantrekkelijk en belangrijk. Maakt er geen geheim van dat hij echt verliefd op me is, maar zegt dat hij geen verwachtingen heeft, dat we het rustig aan kunnen doen, dat hij gewoon geniet van de momenten samen en dat dat voor hem voldoende is.
Geen idee wat ik nu wil met dit topic, maar misschien gewoon eens peilen of dit herkenbaar is. Of anderen met duidelijke bindingsangst erin geslaagd zijn dat te overwinnen en wél die verbinding met een ander aan te gaan. Ik voel aan alles dat deze man teveel met me doet om weg te rennen, maar soms blijft die oncontroleerbare dwang er wel...
Ik ben veel gaan reizen, mezelf gaan ontwikkelen en in al die jaren is er nooit meer echt iemand in mijn leven geweest. De behoefte was er soms wel; maar mijn vrijheid was me vaak meer waard. De enkele keren dat ik toch weer ging daten, hield ik vaak na 1 of 2 keer afspreken al de boot af. In de zeer zeldzame (twee) keren dat het van vaker afspreken kwam, was ik er na een paar weken klaar mee en kapte ik alle contact af. Ik vond het dan jammer dat het weer niets werd, dat ik geen gevoelens ontwikkelde, maar was eigenlijk net zo gelukkig alleen, had niet het gevoel dat ik iets miste.
Ik ben inmiddels net een paar maanden geëmigreerd naar de andere kant van de wereld en werkelijk alles klopt nu voor mijn gevoel in mijn leven. Ik heb hier lieve vrienden, ik woon op de voor mij mooiste plek ter wereld, start binnenkort met mijn nieuwe baan. Ik ben oprecht gelukkig, maar wat zou het ook fijn zijn om dat alles te delen met iemand. Dus...eens kijken wat Tinder in dit land te bieden heeft
, zonder nu meteen de verwachting dat dat hét medium is voor iets serieus, maar ach, proberen kan altijd.En toen ontmoette ik vier weken geleden voor het eerst een leuke man. Hij is ook recent in deze stad komen wonen, net z'n emigratie rond. Lang verhaal kort: van een hapje eten om kennis te maken, kwam een week later een dagje hiken en lunchen in de buurt, kwam een avondje samen koken, kwam een spontaan etentje na werktijd, kwam nog een avondje koken en de volgende ochtend samen ontbijten. Hij maakte er van het begin af aan geen geheim van dat hij enorm gecharmeerd van me is en het feit dat ik, voor het eerst in 7,5 jaar, in vier weken tijd meerdere keren met een man af heb gesproken (en nog níets heb gevonden wat me aan hem stoort
), is veelzeggend. Het is een wereldvent en op alle fronten klikt het enorm goed. Als ik bij hem ben, geniet ik van het samenzijn, hem beter leren kennen, de mooie gesprekken, de lol die we hebben. Dan voel ik echt een soort van kriebels en durf ik enthousiast te zijn over samen dingen ondernemen. En toch komen, als ik alleen ben, de welbekende patronen van bindingsangst weer om de hoek kijken. Ik merk dat ik enorm m'n best doe om dingen te vinden die me irriteren, die erop wijzen dat dit 'toch niet gaat werken'. Ik ben dan bang dat ik toch weer die behoefte krijg om alleen te zijn. Vraag me constant af: vind ik hem wel echt aantrekkelijk? Kijk ineens naar andere stelletjes en mannen en vraag me af: zouden zij écht gelukkig zijn? Of: vind ik deze man niet veel knapper? Echt totaal zinloze gedachten, waar ik me heel goed bewust van ben dat het mijn bindingsangst is.
Maar waar die gedachte, van niet meer daten en weer lekker alleen zijn, in voorgaande jaren alleen maar fijn voelde, merk ik dat ik het nu oprecht rot zou vinden als ik hem niet meer zou zien. Dat dit meer is dan een beetje aftasten, maar dat ik hier echt te maken heb met een man die zo dezelfde waarden, dromen en levensstijl heeft en dat hij in korte tijd echt iets aan mijn leven toegevoegd heeft. Die op de één of andere manier door mijn muur heeft weten te breken, want ik weet heel goed iemand op afstand te houden en mijn diepste gevoelens en angsten voor mezelf te houden. Hij weet dat ik mijn ruimte nodig heb en respecteert dat. Moedigt me alleen maar aan om dingen alleen te blijven doen, vindt dat juist enorm aantrekkelijk en belangrijk. Maakt er geen geheim van dat hij echt verliefd op me is, maar zegt dat hij geen verwachtingen heeft, dat we het rustig aan kunnen doen, dat hij gewoon geniet van de momenten samen en dat dat voor hem voldoende is.
Geen idee wat ik nu wil met dit topic, maar misschien gewoon eens peilen of dit herkenbaar is. Of anderen met duidelijke bindingsangst erin geslaagd zijn dat te overwinnen en wél die verbinding met een ander aan te gaan. Ik voel aan alles dat deze man teveel met me doet om weg te rennen, maar soms blijft die oncontroleerbare dwang er wel...
dinsdag 18 februari 2020 06:27
Hoe kom je erbij dat je bindingsangst hebt? Omdat je jaren niemand leuks tegen kwam en even wat anders belangrijker vond heb je geen bindingsangst hoor.
Dit hoort gewoon bij een nieuwe liefde. Een beetje onzekerheid is gewoon normaal. Accepteer dat en geniet lekker van je kriebels. Ga leuke dingen samen doen en zie waar het strand. Ontspan!
Dit hoort gewoon bij een nieuwe liefde. Een beetje onzekerheid is gewoon normaal. Accepteer dat en geniet lekker van je kriebels. Ga leuke dingen samen doen en zie waar het strand. Ontspan!
dinsdag 18 februari 2020 06:29
Het is een soort zelf-sabotage die je ervan weerhoudt jezelf er voor de volle 100% in te gooien.
Hij klinkt als een hele fijne man.
Ga met jezelf aan de slag om meer balans en harmonie te vinden, op relatiegebied.
Meditaties kun je doen waarbij je telkens weer die harmonie en balans zoekt in jezelf. Als je dat vaak aktief oefent heb je kans dat zodra de zelf-sabotage opspeelt je het van je af kan laten glijden.
Het heeft zich niet meer in je greep.
Eventueel zou je wat hulp van een derde kunnen overwegen (therapeut) als de zelf-sabotage al heel lang in je bestaat.
Hij klinkt als een hele fijne man.
Ga met jezelf aan de slag om meer balans en harmonie te vinden, op relatiegebied.
Meditaties kun je doen waarbij je telkens weer die harmonie en balans zoekt in jezelf. Als je dat vaak aktief oefent heb je kans dat zodra de zelf-sabotage opspeelt je het van je af kan laten glijden.
Het heeft zich niet meer in je greep.
Eventueel zou je wat hulp van een derde kunnen overwegen (therapeut) als de zelf-sabotage al heel lang in je bestaat.
dinsdag 18 februari 2020 06:37
LoveLucy schreef: ↑18-02-2020 06:27Hoe kom je erbij dat je bindingsangst hebt? Omdat je jaren niemand leuks tegen kwam en even wat anders belangrijker vond heb je geen bindingsangst hoor.
Dit hoort gewoon bij een nieuwe liefde. Een beetje onzekerheid is gewoon normaal. Accepteer dat en geniet lekker van je kriebels. Ga leuke dingen samen doen en zie waar het strand. Ontspan!
Dit was precies wat ik dacht.
Je maakt het jezelf erg moeilijk met al die gedachten. Het lijkt alsof je daarmee je onzekerheid onder controle wil houden. Maar dat hoort erbij.
Probeer gewoon te genieten en maak het niet zo zwaar. Als blijkt dat je toch niet met hem verder wil ben je ook zo weer weg. En als blijkt dat dit een serieuze, lange relatie wordt, fijn toch.
dinsdag 18 februari 2020 06:47
Misschien maak ik het véél te simpel maar... Je kunt toch áltijd nog weg? Dus dan kun je net zo goed even aankijken hoe het loopt. Zoals hij zegt: Geen verwachtingen. Als het over een jaar nog zo leuk is, zie je dan wel weer. En als het over 10 jaar niet meer leuk is, kun je óók nog weg. Zinloze gedachten dus 
.
.
dinsdag 18 februari 2020 07:18
Heel herkenbaar! Ik kreeg iets met een leuke man, vond het heel fijn maar als ik alleen was zocht ik naar redenen om hem niet leuk te vinden. Die waren er eigenlijk niet, maar toch vond ik het eng en heb de relatie verbroken. Spijt!!! Gelukkig zijn we 2 maanden later, na veel praten, weer samengekomen en nu al weer 1,5 jaar getrouwd! Die 2e keer wist ik zeker dat ik met hem verder wilde en heb ik die destructieve gedachten ook nooit meer gehad. En hij snapte me en heeft me de ruimte gegeven om mijn gevoel te ontdekken, tijdens onze gesprekken heeft hij mij laten zeggen wat ik diep in mijn hart echt wilde. En dat was hij....
dinsdag 18 februari 2020 08:12
Ik herken dit heel erg. Vorig jaar ontmoette ik na 8 jaar ook een man. Mijn laatste relatie ging ook over door vreemdgaan. Ook ik vond het in het begin wel eens lastig om me weer open te stellen. Mijn leven stond echt even helemaal op zijn kop. Of dat bindingsangst was weet ik niet. Onzekerheid hoort erbij in de prille fase. Maar het was ook onwennig na zo lang alleen. Ik denk dat je hier even doorheen moet en het vanzelf minder wordt. En vergeet niet te genieten.
dinsdag 18 februari 2020 08:14
Als je elke dag naar hem zou smachten dan hield je je absoluut niet bezig met al die komende jaren, tot je 95ste, "vastzitten aan een relatie".
Het is nu een soort vergelijkend warenonderzoek geworden waarbij het beste model je eigenlijk niet zo aanspreekt.
Het is nu een soort vergelijkend warenonderzoek geworden waarbij het beste model je eigenlijk niet zo aanspreekt.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
dinsdag 18 februari 2020 08:30
Ik vind dat je het jezelf te moeilijk maakt.
Je vindt hem (nog) niet leuk genoeg.
Hij voldoet aan veel eisen alleen je vergeet dat je geen invloed hebt op je gevoelens. Je bent niet verliefd en daarom denk je aan bindingsangst en andere verklaringen.
De enige verklaring is: hij is het niet voor je.
Misschien komen de echte gevoelens nog, maar zoals het nu is, is dit geen man voor een relatie voor jou. Je kunt aankijken waar het naartoe gaat, want het is wel leuk met hem. Maar voor een relatie lijkt dat mij niet voldoende.
Je vindt hem (nog) niet leuk genoeg.
Hij voldoet aan veel eisen alleen je vergeet dat je geen invloed hebt op je gevoelens. Je bent niet verliefd en daarom denk je aan bindingsangst en andere verklaringen.
De enige verklaring is: hij is het niet voor je.
Misschien komen de echte gevoelens nog, maar zoals het nu is, is dit geen man voor een relatie voor jou. Je kunt aankijken waar het naartoe gaat, want het is wel leuk met hem. Maar voor een relatie lijkt dat mij niet voldoende.
dinsdag 18 februari 2020 08:54
Ik ben ook heel goed in zelf sabotage ( ik ben door mijn eerste relatie ook bedrogen ) 
als je echt kriebels hebt dan is dit hem gewoon voor nu hoor! Maak je niet druk over later. Ik ben ook geemigreerd en ik voelde me in 1 klap vrijer en durf me veel meer aan mijn huidige vriend te geven dan voorheen aan anderen. Maar het duurde wel lang voordat ik hem écht toe liet (6 maanden ofzo). Ik heb nu nog steeds wel gedachtes van zelf sabotage, maar die negeer ik gewoon. Ik heb ze vooral als ik moe ben dus ik ga optijd naar bed. Misschien werkt dat bij jou ook zo (of heb je een andere trigger). Ik koppel dit aan mijn eigen onzekerheid en niet aan bindingsangst trouwens
als je echt kriebels hebt dan is dit hem gewoon voor nu hoor! Maak je niet druk over later. Ik ben ook geemigreerd en ik voelde me in 1 klap vrijer en durf me veel meer aan mijn huidige vriend te geven dan voorheen aan anderen. Maar het duurde wel lang voordat ik hem écht toe liet (6 maanden ofzo). Ik heb nu nog steeds wel gedachtes van zelf sabotage, maar die negeer ik gewoon. Ik heb ze vooral als ik moe ben dus ik ga optijd naar bed. Misschien werkt dat bij jou ook zo (of heb je een andere trigger). Ik koppel dit aan mijn eigen onzekerheid en niet aan bindingsangst trouwens
anoniem_387473 wijzigde dit bericht op 18-02-2020 09:26
3.65% gewijzigd
dinsdag 18 februari 2020 09:30
De term bindingsangst wordt vaak onterecht gebruikt. Het wordt gebruikt als men de teleurstelling van een afwijzing of niet aanwezige verliefdheid niet aan kan.
TO is niet verliefd. Ze wil het graag zijn, dus praat ze zichzelf aan dat ze bindingsangst heeft. Als ze eerlijk tegenover zichzelf zou zijn, dan zou ze toegeven dat ze de man niet leuk genoeg vindt. Maar dat doet ze niet, want ze wil hem niet kwijt zolang ze geen ander heeft. Het alleen zijn ziet ze waarschijnlijk ook niet zitten. Dan maar zijn bij iemand waar ze niet verliefd op is.
TO is niet verliefd. Ze wil het graag zijn, dus praat ze zichzelf aan dat ze bindingsangst heeft. Als ze eerlijk tegenover zichzelf zou zijn, dan zou ze toegeven dat ze de man niet leuk genoeg vindt. Maar dat doet ze niet, want ze wil hem niet kwijt zolang ze geen ander heeft. Het alleen zijn ziet ze waarschijnlijk ook niet zitten. Dan maar zijn bij iemand waar ze niet verliefd op is.
dinsdag 18 februari 2020 09:32
dinsdag 18 februari 2020 16:08
Ik vind dat jij wel makkelijk aannames doet, daarbij lijkt uit haar bericht eerder het tegenovergestelde.Ammiedammie schreef: ↑18-02-2020 09:30De term bindingsangst wordt vaak onterecht gebruikt. Het wordt gebruikt als men de teleurstelling van een afwijzing of niet aanwezige verliefdheid niet aan kan.
TO is niet verliefd. Ze wil het graag zijn, dus praat ze zichzelf aan dat ze bindingsangst heeft. Als ze eerlijk tegenover zichzelf zou zijn, dan zou ze toegeven dat ze de man niet leuk genoeg vindt. Maar dat doet ze niet, want ze wil hem niet kwijt zolang ze geen ander heeft. Het alleen zijn ziet ze waarschijnlijk ook niet zitten. Dan maar zijn bij iemand waar ze niet verliefd op is.
Verder, als er wel enigszins sprake is van een vorm van bindings- of verlatingsangst, dan triggert jouw bericht deze angst juist heel erg, en dat lijkt me in dit geval niet terecht.
@TO, geniet ervan en accepteer dat dat 'zelf sabotage' gewoon een beetje bij je hoort.
dinsdag 18 februari 2020 19:53
Haha, ik moest even lachen om je droge reactie. Want je hebt helemaal gelijk hoor, ík maak het véél te moeilijkKokoro schreef: ↑18-02-2020 06:47Misschien maak ik het véél te simpel maar... Je kunt toch áltijd nog weg? Dus dan kun je net zo goed even aankijken hoe het loopt. Zoals hij zegt: Geen verwachtingen. Als het over een jaar nog zo leuk is, zie je dan wel weer. En als het over 10 jaar niet meer leuk is, kun je óók nog weg. Zinloze gedachten dus
En dat weet ik allemaal ook heel goed, dat die gedachten zinloos zijn, maar ondertussen zijn ze er wel en kan ik daar zelf ook goed gek van worden. En natuurlijk kan ik altijd nog weg, maar doe ik dat dan omdat ik bang ben voor die binding (en het risico dat ik loop om weer gekwetst te worden) of omdat ik hem echt niet (meer) leuk vind? Wat sommigen hier suggereren, dat bindingsangst een soort 'excuus' is omdat ik hem eigenlijk niet leuk genoeg vind, betwijfel ik. Hij ís namelijk echt heel leuk. Waar ik bij voorgaande dates dacht: als hij nu nooit meer iets zou laten horen, dan zou ik het prima vinden, merk ik dat die gedachte bij hem me echt raakt en ik dat erg zou vinden. Ik voel heus wel aan alles dat dit een andere man is en dat ik veel aan hem denk, dat ik geniet van de momenten samen, dat ik me open durf te stellen, dat we lol hebben, dat denken aan een meerdaagse wandeling die we hier allebei graag willen doen met niet benauwd (man, normaal durf ik al geen week vooruit te plannen
). Maar tegelijkertijd lijkt het wel alsof ik een soort uitvlucht zoek, alsof ik me niet voor kan stellen dat dit allemaal stand kan houden. Dus dan lijkt ik onbewust op zoek te gaan naar signalen dat hij toch niet zo leuk is, of zoek bij mezelf naar signalen dat ik eigenlijk niet zo gek op hem ben als hij op mij, en dat hij beter verdient dan dat. De term bindingsangst is ook niet uit de lucht gegrepen en een vage zelfdiagnose. Ik heb een aantal jaar geleden therapie gehad en daar is dit ook een onderdeel van geweest. Ik weet heel goed wat mijn angst voor diepere verbindingen veroorzaakt, weet ook heel goed wat mijn gedachten en lichamelijke reacties die erbij horen zijn, alleen is er in al die jaren nog nooit een situatie geweest waarin het aan de orde was zoals nu. Zoals gezegd: bij andere dates boeide het me niet zo of er wel of niet iets uit voort kwam. Ik héb het heel erg goed alleen, anders was ik niet inmiddels al 7,5 jaar alleen en zelf naar de andere kant van de wereld verhuisd. Maar ik ga niet ontkennen dat ik behoefte heb aan een maatje, een levenspartner, die persoon die mijn leven aanvult. En tegelijkertijd vind ik dat het engste wat er is, want ik weet na al die jaren dat ik prima op mezelf kan vertrouwen, maar hoe doe je dat (weer) op een ander?
Gelukkig heeft de therapie van een paar jaar heel goed geholpen om met die zelf-sabotage om te gaan. Ik weet wat de herkomst is, ik weet wanneer ik neig in die valkuil te trappen, ik durf dit inmiddels te delen en me kwetsbaar op te stellen. Dit is alleen zo'n nieuwe situatie waarin ik gewoon nog niet heb kunnen 'oefenen' en alle gevoelens ineens zo bloot liggen, dat oud gedrag weer op de loer ligt. Goed idee van de meditaties, ik heb veel aan mindfulness en ga eens kijken of ik hier meer over kan vinden specifiek met betrekking tot dit thema!Eventueel zou je wat hulp van een derde kunnen overwegen (therapeut) als de zelf-sabotage al heel lang in je bestaat.
fromfebruary wijzigde dit bericht op 18-02-2020 20:02
0.03% gewijzigd
dinsdag 18 februari 2020 20:02
Je reactie helpt me enorm, dankjewel! Zeker omdat ik weet dat wij een paar jaar terug al eens contact hadden via PB n.a.v. een topic over single zijn en dat we veel gelijkenissen hadden qua leven; veel reizen, behoefte hebben aan vrijheid, niet zomaar settelen met de eerste de beste omdat je dan maar niet alleen bent. Wat mooi om te lezen dat je iemand gevonden hebt waar het goed mee voeltmick87 schreef: ↑18-02-2020 08:12Ik herken dit heel erg. Vorig jaar ontmoette ik na 8 jaar ook een man. Mijn laatste relatie ging ook over door vreemdgaan. Ook ik vond het in het begin wel eens lastig om me weer open te stellen. Mijn leven stond echt even helemaal op zijn kop. Of dat bindingsangst was weet ik niet. Onzekerheid hoort erbij in de prille fase. Maar het was ook onwennig na zo lang alleen. Ik denk dat je hier even doorheen moet en het vanzelf minder wordt. En vergeet niet te genieten.
Maar fijn dat ook jij dat gevoel had van onwennig en moeite hebben met open stellen. En dat gevoel van 'mijn leven staat op zijn kop' herken ik zo. En in dat opzicht niet alleen door hem, maar ook doordat ik net 2 maanden geëmigreerd ben, in maart start met mijn nieuwe baan hier, veel verhuizingen achter de rug heb en in maart eindelijk een eigen plek heb. Het is gewoon VEEL
dinsdag 18 februari 2020 20:57
Een tijd geleden was er een topic over een vrouw in Frankrijk die in een rijke familie getrouwd was en haar man ging vreemd.
Daar moet ik aan denken bij dit verhaal.
Te mooi geschreven, te mooi om waar te zijn. Welke vrouw die in het buitenland woont met interessante baan en perfecte vriend gaat nu eindeloos zitten typen op het Viva forum? En dan ook nog die keurige en uitgebreide antwoorden.
Viva heeft belang bij goed lopende niet controversiële Topics over onderwerpen die leven ( bindingsangst) en zet daar dan een schrijver op.
Daar moet ik aan denken bij dit verhaal.
Te mooi geschreven, te mooi om waar te zijn. Welke vrouw die in het buitenland woont met interessante baan en perfecte vriend gaat nu eindeloos zitten typen op het Viva forum? En dan ook nog die keurige en uitgebreide antwoorden.
Viva heeft belang bij goed lopende niet controversiële Topics over onderwerpen die leven ( bindingsangst) en zet daar dan een schrijver op.
anoniem_301963 wijzigde dit bericht op 18-02-2020 21:00
6.45% gewijzigd
dinsdag 18 februari 2020 21:00
En wat nou als je pas wegloopt als het mis gaat? Worst case scenario word je gekwetst en ga je weer alleen verder. Zoals het je voorheen ook prima beviel. Kijk, dat die gedachten zich aan je opdringen daar heb je geen invloed op, maar wat je ermee doet wel! Beetje in het kader van: Je kunt niet voorkomen dat het ongeluk over je hoofd vliegt, maar je kunt wel voorkomen dat het een nest in je haar bouwt. Gedachten kun je namelijk ook weer laten gaan. De aanwezigheid van de gedachte opmerken, notie van nemen en weer loslaten. Wat je denkt is namelijk niet perse de waarheid en als je je dat realiseert, kun je jezelf aanspreken. Maar op dit moment grijp jij die gedachten vast alsof het reddingsboeien zijn en bestudeer je ze tot in het eindeloze. Het is niet makkelijk om te leren, dat loslaten, maar er staan genoeg oefeningen voor op internet.fromfebruary schreef: ↑18-02-2020 19:53En natuurlijk kan ik altijd nog weg, maar doe ik dat dan omdat ik bang ben voor die binding (en het risico dat ik loop om weer gekwetst te worden) of omdat ik hem echt niet (meer) leuk vind?
Je hebt al een heleboel inzicht in de oorsprong van je gevoel, nu moet je het alleen nog in de praktijk brengen.
dinsdag 18 februari 2020 21:18
Ook jouw reactie helpt, zo fijn om te lezen dat ik niet de enige ben! En dat het bij jou ook even tijd nodig had om hem echt toe te laten. En wat betreft die gedachtes; het is zeker zo dat als mijn hoofd echt overloopt, ik er goed aan doe om juist die tijd voor mezelf te nemen en rust te pakken!realhwmakfsd schreef: ↑18-02-2020 08:54Ik ben ook heel goed in zelf sabotage ( ik ben door mijn eerste relatie ook bedrogen )
dinsdag 18 februari 2020 21:32
Te mooi om waar te zijn...true that, dat denk ik soms ook bij mijn levenWaterman26 schreef: ↑18-02-2020 20:57Een tijd geleden was er een topic over een vrouw in Frankrijk die in een rijke familie getrouwd was en haar man ging vreemd.
Daar moet ik aan denken bij dit verhaal.
Te mooi geschreven, te mooi om waar te zijn. Welke vrouw die in het buitenland woont met interessante baan en perfecte vriend gaat nu eindeloos zitten typen op het Viva forum? En dan ook nog die keurige en uitgebreide antwoorden.
Viva heeft belang bij goed lopende niet controversiële Topics over onderwerpen die leven ( bindingsangst) en zet daar dan een schrijver op.
Maar ik zit hier toch echt al wel een aantal jaar op het forum (loep gerust) en ja, soms is het fijn om in alle anonimiteit je verhaal op een forum te doen 
Welke belangen Viva daar dan ook bij heeft, ik doe het alleen voor de mijne 
