Relaties
alle pijlers
Bindingsangst..?
zondag 3 mei 2009 om 08:56
Hallo allemaal.!
Ik zou graag wat advies/tips willen krijgen van jullie of herkenning van iemand die dit ook heeft evt. Het zit namelijk zo;
Ik heb al best het 1 en ander aan relaties gehad, maar die duurde nooit echt langer dan 3 a 4 maanden. Op 1 relatie na dan, het langste was 1,5 jaar maar dit is alweer heel wat jaar geleden. Nu is het mij opgevallen dat ik soms al vrij snel een nieuwe relatie begin als ik net mn ex gedumpt heb en meestal was dit 9 van de 10x ook zo dat ik degene was die er een punt achter zette. Ik had er nooit echt een reden voor dacht ik. In alle relaties durfde ik nooit echt intiem met iemand te zijn, lichamelijk wel daar had ik geen moeite mee. Maar over iets persoonlijks of intiems praten (zoals mijn verleden, waarin mijn moeder overleed toen ik 15 was), kan ik dus niet... Ik ben hier dan ook nog veel mee bezig.
Nu heb ik momenteel een vriend sinds een week of 2 en alles voelt ook heel erg goed aan. Hij vind alleen dat ik soms wat meer tegen hem mag zeggen hoe speciaal ik hem vind, hem complimentjes geef, soms wat meer uit mezelf zijn hand mag pakken tegen hem aan zitten etc. Maar toch houd iets me tegen... En dit is zeer herkenbaar omdat ik dit bij elke ex gehad heb.! Ik ben dus ook wat rond gaan zoeken op internet en kwam een hoop punten tegen van bindingsangst die ik herken. Er stond ook dat iemand die bindingsangst heeft altijd twijfels heeft over de relatie. Dat heb ik dan weer niet, want ik wil er echt voor gaan. Wel ben ik soms bang dat ik weer in t zelfde diepe gat beland als waar ik in zat toen mijn moeder ineens overleed. En zelf denk ik dat ik dit er aan over heb gehouden al voel ik niet echt een angst ofzo, maar wel weet ik dat er een dikke muur om me heen staat waar niemand doorheen kan.
Herkent iemand dit.? En is dit wel echt bindingsangst.? Eerlijk gezegd durf ik het ook niet echt tegen mijn vriend te zeggen dat ik hier last van heb, en dat ie er dan misschien een punt achter zet. Ik moet er echt niet aan denken maar als dit zou gebeuren zou de bindingsangst misschien wel alleen maar erger worden ben ik bang. Toch ben ik wel van plan om hem dit een keer te zeggen als ik het zeker weet dat ik hier last van heb.
Bedankt alvast voor het lezen, en de evt. reactie(s) van jullie.!
Ik zou graag wat advies/tips willen krijgen van jullie of herkenning van iemand die dit ook heeft evt. Het zit namelijk zo;
Ik heb al best het 1 en ander aan relaties gehad, maar die duurde nooit echt langer dan 3 a 4 maanden. Op 1 relatie na dan, het langste was 1,5 jaar maar dit is alweer heel wat jaar geleden. Nu is het mij opgevallen dat ik soms al vrij snel een nieuwe relatie begin als ik net mn ex gedumpt heb en meestal was dit 9 van de 10x ook zo dat ik degene was die er een punt achter zette. Ik had er nooit echt een reden voor dacht ik. In alle relaties durfde ik nooit echt intiem met iemand te zijn, lichamelijk wel daar had ik geen moeite mee. Maar over iets persoonlijks of intiems praten (zoals mijn verleden, waarin mijn moeder overleed toen ik 15 was), kan ik dus niet... Ik ben hier dan ook nog veel mee bezig.
Nu heb ik momenteel een vriend sinds een week of 2 en alles voelt ook heel erg goed aan. Hij vind alleen dat ik soms wat meer tegen hem mag zeggen hoe speciaal ik hem vind, hem complimentjes geef, soms wat meer uit mezelf zijn hand mag pakken tegen hem aan zitten etc. Maar toch houd iets me tegen... En dit is zeer herkenbaar omdat ik dit bij elke ex gehad heb.! Ik ben dus ook wat rond gaan zoeken op internet en kwam een hoop punten tegen van bindingsangst die ik herken. Er stond ook dat iemand die bindingsangst heeft altijd twijfels heeft over de relatie. Dat heb ik dan weer niet, want ik wil er echt voor gaan. Wel ben ik soms bang dat ik weer in t zelfde diepe gat beland als waar ik in zat toen mijn moeder ineens overleed. En zelf denk ik dat ik dit er aan over heb gehouden al voel ik niet echt een angst ofzo, maar wel weet ik dat er een dikke muur om me heen staat waar niemand doorheen kan.
Herkent iemand dit.? En is dit wel echt bindingsangst.? Eerlijk gezegd durf ik het ook niet echt tegen mijn vriend te zeggen dat ik hier last van heb, en dat ie er dan misschien een punt achter zet. Ik moet er echt niet aan denken maar als dit zou gebeuren zou de bindingsangst misschien wel alleen maar erger worden ben ik bang. Toch ben ik wel van plan om hem dit een keer te zeggen als ik het zeker weet dat ik hier last van heb.
Bedankt alvast voor het lezen, en de evt. reactie(s) van jullie.!
zondag 3 mei 2009 om 09:41
Is het een idee om het op het papier te zetten en het hem te laten lezen? Dat je jezelf niet meteen voor het onmogelijke plaatst door het hem face to face te vertellen maar dat je met kleine stapjes je angst voor intimiteit overwint door een voor jou comfortabele manier te zoeken. Of het bindingsangst is kan niemand je hier op het forum vertellen. Dan zou je met een deskundige moeten praten.
zondag 3 mei 2009 om 09:59
Je zegt het zelf al: Na elke relatie heb je zo weer een ander vriendje. Misschien is het een idee om dat eens niét te doen en eens zelfonderzoek doet? Want het lijkt me dat je moeite hebt met intiem zijn. En dan bedoel ik niet lichamelijk. Alsof er iets diep in jou verborgen zit. Is er ooit in het verleden iets gebeurd? Mijn zus is ooit (30 jaar geleden!) aan de jant gezet door haar man, omdat zij geen kinderen wilde en hij wel. Nu heeft al járen steeds ongelukkige relaties, omdat ze steeds de verkeerde mannen uitzoekt, waarvan ze weet dat het toch weer verkeerd afloopt. Als ik dan eens voorzichtig zeg, dat haar verleden niet echt verwerkt is, word ik als psycholoogje aangeduid...
zondag 3 mei 2009 om 11:25
Of het bindingsangst is weet ik natuurlijk niet, Maar je kent hem nog maar twee weken. Niet iedereen gebruikt lieve woordjes of zit graag tegen iemand aan. Soms heeft dat tijd nodig om te groeien. Misschien ben je ook een kat uit de boom kijker (om wat voor reden dan ook)? Het lijkt me wel verstandig dat als dit een terugkerend patroon blijkt te zijn, daar eens met een professional over te gaan praten. Moeite met intimiteit is niet 1,2,3 opgelost en daar gaat van alles achter schuil. Wat je zelf ook aangeeft.
Maar geef jezelf ook de tijd om in de relatie te groeien.
Maar geef jezelf ook de tijd om in de relatie te groeien.
zondag 3 mei 2009 om 13:48
Jeetje het is nog maar 2 weken aan.. rustig aan, je hoeft toch niet meteen met hem te trouwen?
Dat weet je pas na een half jaar, of iets echt gaat werken, en dan nog is het geen garantie.
Probeer te kijken op welke punten of welke manier de vorige relaties afliepen. En misschien kan je als je weer tegen zo'n punt aanloopt een keer het tegenovergestelde doen van wat je voorheen deed.
Of je kan eens met een psycholoog gaan praten als je op zoek wilt naar het verdriet wat je probeert te vermijden..
Je niet binden aan iemand voorkomt misschien mogelijke pijn in de toekomst, maar dan heb je ook nooit meegemaakt hoe een echte relatie kán zijn.
Maargoed, ik heb ook de waarheid niet in pacht en leer ook nog elk jaar nieuwe dingen.
Dat weet je pas na een half jaar, of iets echt gaat werken, en dan nog is het geen garantie.
Probeer te kijken op welke punten of welke manier de vorige relaties afliepen. En misschien kan je als je weer tegen zo'n punt aanloopt een keer het tegenovergestelde doen van wat je voorheen deed.
Of je kan eens met een psycholoog gaan praten als je op zoek wilt naar het verdriet wat je probeert te vermijden..
Je niet binden aan iemand voorkomt misschien mogelijke pijn in de toekomst, maar dan heb je ook nooit meegemaakt hoe een echte relatie kán zijn.
Maargoed, ik heb ook de waarheid niet in pacht en leer ook nog elk jaar nieuwe dingen.
zondag 3 mei 2009 om 13:56
De dood van je moeder kan zeer zeker meespelen! Mijn vader is heel jong overleden en daar merk ik nog steeds de gevolgen van, hoe ik daardoor ben veranderd. Ik vind het ook moeilijk mensen dichtbij te laten komen, ben dan liever op mezelf ofzo, denk ik dat ze me toch niet echt leuk genoeg vinden of dat ik er niet bij pas. Maar goed, dat is vooral wat vrienden/ kennissen betreft. Wat relaties betreft heb ik er verlatingsangst aan over gehouden. Of dat bij jou ook zo is kan ik niet zeggen want na twee weken spelen er nog zo veel andere dingen mee in een relatie of je wel of niet open bent. Vind dat het dan nu ook nog niet de tijd is om zulke diepgaande gesprekken te gaan voeren samen, ga eerst maar eens wat lol maken en na een paar maanden komt er vanzelf meer diepgang. Een jongen die echt van je houdt zal je begrijpen en je steunen, ook kun je dan bij hem uithuilen als je verdriet hebt om je moeder. Maar goed, ik geloof dat iedereen die jong een ouder heeft verloren in meer of mindere mate last heeft van verlatingsangst/ bindingsangst (gaat vaak hand in hand). Als je nog erg bezig bent met je moeder is het misschien een idee om daarover met een deskundige te gaan praten, als je dat een plek hebt gegeven kun je ook beter in een relatie staan.
zondag 3 mei 2009 om 14:32
Doe rustig aan inderdaad! Dat ten eerste. Stort jezelf nergens hals over kop in, dat gaat averechts werken.
Zoals je je verhaal vertelt zit het er dik in dat je moeite hebt met jezelf aan iemand geven. Of je daar persé een naam aan moet willen geven is een tweede. Belangrijker zijn de kenmerken ervan en hoe je ermee omgaat.
Hem erover vertellen en er over praten is belangrijk, maar doe dat wel in kleine stapjes. Zowel voor jezelf als voor hem! Zoals al gezegd is; geef jezelf en elkaar tijd om de relatie te laten groeien.
áls je er dan iets over vertelt hoef je het niet persé bindingsangst te noemen, maar kun je gewoon vertellen over waar dat gevoel vandaan komt en hoe eng je het vindt.
Als deze jongen echt om je geeft zal hij je de moeite waard vinden en niet direct weglopen bij de eerste de beste keer dat jij iets zegt over jezelf niet goed durven geven. Maar wees je ervan bewust dat de mate waarin hij dat kan aan zijn draagkracht ligt en niet persé aan of hij jou wel of niet leuk genoeg vindt. Dat gaat natuurlijk hand in hand, maar je moest best sterk zijn om de kar te trekken in een relatie. Hij kan het bijv. wel wíllen omdat ie jou leuk genoeg vindt, maar misschien lukt het hem niet altijd omdat ie zelf ergens mee zit. Trek je dat dan niet aan.
Ik heb zelf een relatie met iemand met dezelfde soort angsten als jij. Waar ik tegen aan gelopen ben (maar goed, dat is pas na 7 jaar) is dat ik hem te veel ben gaan helpen en dealen met deze angsten, waardoor het uiteindelijk mijn probleem is geworden.... Maar goed, na 2 week zit je relatie nog op een heel ander punt:P Maar wat ik ermee wilde zeggen; zoek professionele hulp erbij, want in je eentje kun je het niet en hoef je het ook niet te kunnen. Alleen 'zadel' hem er niet mee op.
Dus; zoek hulp en ga er wel geleidelijk aan met hem over praten, maar realiseer je dat je allebei verantwoordelijk bent voor je eigen geluk en niet de ander.
Succes!
Zoals je je verhaal vertelt zit het er dik in dat je moeite hebt met jezelf aan iemand geven. Of je daar persé een naam aan moet willen geven is een tweede. Belangrijker zijn de kenmerken ervan en hoe je ermee omgaat.
Hem erover vertellen en er over praten is belangrijk, maar doe dat wel in kleine stapjes. Zowel voor jezelf als voor hem! Zoals al gezegd is; geef jezelf en elkaar tijd om de relatie te laten groeien.
áls je er dan iets over vertelt hoef je het niet persé bindingsangst te noemen, maar kun je gewoon vertellen over waar dat gevoel vandaan komt en hoe eng je het vindt.
Als deze jongen echt om je geeft zal hij je de moeite waard vinden en niet direct weglopen bij de eerste de beste keer dat jij iets zegt over jezelf niet goed durven geven. Maar wees je ervan bewust dat de mate waarin hij dat kan aan zijn draagkracht ligt en niet persé aan of hij jou wel of niet leuk genoeg vindt. Dat gaat natuurlijk hand in hand, maar je moest best sterk zijn om de kar te trekken in een relatie. Hij kan het bijv. wel wíllen omdat ie jou leuk genoeg vindt, maar misschien lukt het hem niet altijd omdat ie zelf ergens mee zit. Trek je dat dan niet aan.
Ik heb zelf een relatie met iemand met dezelfde soort angsten als jij. Waar ik tegen aan gelopen ben (maar goed, dat is pas na 7 jaar) is dat ik hem te veel ben gaan helpen en dealen met deze angsten, waardoor het uiteindelijk mijn probleem is geworden.... Maar goed, na 2 week zit je relatie nog op een heel ander punt:P Maar wat ik ermee wilde zeggen; zoek professionele hulp erbij, want in je eentje kun je het niet en hoef je het ook niet te kunnen. Alleen 'zadel' hem er niet mee op.
Dus; zoek hulp en ga er wel geleidelijk aan met hem over praten, maar realiseer je dat je allebei verantwoordelijk bent voor je eigen geluk en niet de ander.
Succes!
