Blijven steunen bij deze "ziekte" ?

Ik ben nu ruim 4,5 jaar getrouwd en heb 3 kindjes. Een jaar geleden ben ik erachter gekomen dat mijn man verslaafd is aan cocaïne. Ik ben hier erg van geschrokken aangezien ik zelf helemaal niets met drugs heb. Het klinkt stom, maar hij blijkt al jaren te gebruiken, ik heb hier verder (bijna) nooit wat van gemerkt. Hij gebruikt zoveel en zo regelmatig dat ik dit niet eens aan hem zie. Het kost natuurlijk heel veel geld, maar hiervoor gebruikte hij zwart geld. Ik dacht bijvoorbeeld dat hij elke dag tot 1800 werkte, terwijl ik nu dus weet dat hij tot 16.30-17.00 werkte en de rest er zwart bij kluste. Hierdoor had hij geld waar ik geen weet van had en dus ook niet miste.

Het blijkt dat hij zoveel leugens heeft opgehangen om dit gebruik in stand te houden, dat hij bijna een dubbel leven heeft opgebouwd waar mij nu steeds meer duidelijk van wordt. Contacten, waar ik niets achter zocht blijken dealers te zijn, liegen over waar hij naartoe gaat, tja ik kan wel eindeloos doorgaan, de hoeveelheid leugens om dit “dubbel” leven in stand te houden is onvoorstelbaar. Om te proberen (toch) een veilige omgeving te creëren voor de kinderen heb ik hem het huis uitgezet. Aangezien dit vanaf het moment dat ik erachter ben gekomen enorm veel ruzies heeft veroorzaakt en tot heftige reacties van zijn kant heeft gezorgd én ik de coke zelfs een keer in huis had gevonden, heb ik hem gevraagd weg te gaan. De ruzies zijn slecht voor de kinderen en ook slecht voor mijzelf. Daarbij ben ik nooit een wantrouwig persoon van mezelf uit geweest, en begon ik daar wel in te veranderen. Dat kan iemand toch niet waard zijn? Hij is bij zijn ouders in huis gegaan en er is heerlijk veel rust in huis. De kinderen zijn vrolijk en doen het verder goed. (je weet natuurlijk nooit wat in ze omgaat).

Zelf geeft hij aan enorm fout bezig te zijn en heeft hij hulp gezocht. De eerste keer bleek achteraf dat hij na 3 keer niet meer is op komen dagen en nu lijkt hij echt hulp gezocht te hebben. Hij en de mensen bij de Jellinek geven aan dat dit een ziekte is en dat hij daar hulp bij nodig heeft. Ik geloof dat ook en heb geprobeerd die hulp te bieden. Hij is het huis uit, maar ik probeer hem bij alles te steunen, stimuleer contact met de kinderen, ik wil hem echt niet laten vallen. Hij heeft een tante waar de kinderen gek op zijn. Als hij ze wil zien, wil dat het daar of bij mij gebeurt aangezien ik nooit weet of hij clean is of niet.

Toch komen er af en toe nog leugens uit en ondertussen ben ik gewoon doodop. Ik neem dus ook meer afstand, doe leuke dingen met mijn kinderen en zoek eigenlijk alleen contact als het om de kinderen gaat. Het lijkt of ik alles op een rijtje heb en er rustig ben, maar in mijn hoofd is het zo’n zooitje. Moet ik hem blijven steunen bij deze “ziekte” ? Aan de ene kant wel, ben getrouwd en heb een belofte gedaan. En de rust is wedergekeerd doordat hij wel het huis uit is… wat ik met name voor de kindjes erg belangrijk vind. Aan de andere kant lijkt dit een eindeloos iets en heb ik geen zin om mijn leven (laat staan dat van mijn kinderen) hierdoor te laten beheersen. Ik voel me enorm belazerd en denk dat ik met name al de leugens echt geen plek kan geven. Ik probeer volgens mij echt alles om hem te helpen, maar het lijkt steeds maar tijdelijk te helpen. Ik ben enorm met deze vragen bezig.

Weet niet wat ik hiermee wil, even mijn hart luchten, een objectieve visie (in mijn hoofd is het een rotzooi) en ik hoop voor mezelf de dingen op een rij te krijgen.

Als hij het huis uit is, kan ik hem dan toch blijven steunen? Moet ik dit willen? Zouden de kinderen daar alsnog last van hebben? Sommigen vragen klinken misschien stom, maar als je er midden in zit is het erg moeilijk om objectief naar de situatie te kijken. Mijn verstand zegt me ook die laatste (definitieve) stap te nemen door te scheiden, maar mijn gevoel vindt dit nog erg moeilijk. Heb het gevoel dat ik alles zo verkeerd aanpak en er een zooitje van heb gemaakt

Oh, dit wilde ik al eerder zeggen: Renaat, wat ontzettend knap van je dat je eruit bent gekomen. Thnx voor je posten.

Hoi Hangmat,



Ik weet inderdaad ook dat dit de beste keuze is. En voor mijn gevoel heb ik af en toe inderdaad het idee dat ik iemand in de steek laat die me nodig heeft. Maar verstandelijk weet ik dat het zijn eigen schuld is. Daarnaast is het nu veel rustiger voor mijn kinderen en dat is aan ze te merken! Niets belangrijker dan dat!



liefs

Thnx, daar vertrouw ik ook op. Voor nu ben ik echt heel blij met mijn kleine mannen en met de rust die we hebben. Wat me nu nog onrustig maakt zijn alle dingen die ik moet regelen wat betreft financien, woning etc. Zou willen dat ik al een paar maanden verder was zodat ik dat achter de rug had..



Ondanks dat ik er echt verdrietig om ben, ben ik aan de andere kant best tevreden met de rust die er nu is. Nu merk ik pas hoe gespannen de sfeer de laatste maanden is geweest. Het voelt ergens als een opluchting.

Ja, het idee van een toekomst alleen met mijn kinderen is even wennen. Gelukkig ben ik veel te druk om overal te lang bij stil te hoeven staan. Fijn dat jij het redelijk snel weer op de rit had, ook knap van je.

Vooral het idee dat het leven wat ik dacht te hebben gewoon een leugen blijkt te zijn, erg jammer.

Hoop de scheiding en de andere zaken snel geregeld te hebben, dan kunnen we weer gelukkig worden!

@hangmat: Dat liegen is ongelooflijk, je leeft elke dag samen en toch is er een heel leven waar je niets vanaf weet. En vanaf het moment dat je het weet draait inderdaad alles om zijn problemen. Ik probeer gewoon 1 ding tegelijk te doen, zie wel wat er allemaal op me af komt.



@daaromniet: Mijn ex ziet het nu wel als een probleem (zegt ie) maar blijft er nog niet vanaf, dus daar heb je ook niets aan. Inderdaad het bedriegen is één van de dingen waar ik het meeste moeite mee heb.