Relaties
alle pijlers
Blijven steunen bij deze "ziekte" ?
zaterdag 21 november 2009 om 23:16
Ik ben nu ruim 4,5 jaar getrouwd en heb 3 kindjes. Een jaar geleden ben ik erachter gekomen dat mijn man verslaafd is aan cocaïne. Ik ben hier erg van geschrokken aangezien ik zelf helemaal niets met drugs heb. Het klinkt stom, maar hij blijkt al jaren te gebruiken, ik heb hier verder (bijna) nooit wat van gemerkt. Hij gebruikt zoveel en zo regelmatig dat ik dit niet eens aan hem zie. Het kost natuurlijk heel veel geld, maar hiervoor gebruikte hij zwart geld. Ik dacht bijvoorbeeld dat hij elke dag tot 1800 werkte, terwijl ik nu dus weet dat hij tot 16.30-17.00 werkte en de rest er zwart bij kluste. Hierdoor had hij geld waar ik geen weet van had en dus ook niet miste.
Het blijkt dat hij zoveel leugens heeft opgehangen om dit gebruik in stand te houden, dat hij bijna een dubbel leven heeft opgebouwd waar mij nu steeds meer duidelijk van wordt. Contacten, waar ik niets achter zocht blijken dealers te zijn, liegen over waar hij naartoe gaat, tja ik kan wel eindeloos doorgaan, de hoeveelheid leugens om dit “dubbel” leven in stand te houden is onvoorstelbaar. Om te proberen (toch) een veilige omgeving te creëren voor de kinderen heb ik hem het huis uitgezet. Aangezien dit vanaf het moment dat ik erachter ben gekomen enorm veel ruzies heeft veroorzaakt en tot heftige reacties van zijn kant heeft gezorgd én ik de coke zelfs een keer in huis had gevonden, heb ik hem gevraagd weg te gaan. De ruzies zijn slecht voor de kinderen en ook slecht voor mijzelf. Daarbij ben ik nooit een wantrouwig persoon van mezelf uit geweest, en begon ik daar wel in te veranderen. Dat kan iemand toch niet waard zijn? Hij is bij zijn ouders in huis gegaan en er is heerlijk veel rust in huis. De kinderen zijn vrolijk en doen het verder goed. (je weet natuurlijk nooit wat in ze omgaat).
Zelf geeft hij aan enorm fout bezig te zijn en heeft hij hulp gezocht. De eerste keer bleek achteraf dat hij na 3 keer niet meer is op komen dagen en nu lijkt hij echt hulp gezocht te hebben. Hij en de mensen bij de Jellinek geven aan dat dit een ziekte is en dat hij daar hulp bij nodig heeft. Ik geloof dat ook en heb geprobeerd die hulp te bieden. Hij is het huis uit, maar ik probeer hem bij alles te steunen, stimuleer contact met de kinderen, ik wil hem echt niet laten vallen. Hij heeft een tante waar de kinderen gek op zijn. Als hij ze wil zien, wil dat het daar of bij mij gebeurt aangezien ik nooit weet of hij clean is of niet.
Toch komen er af en toe nog leugens uit en ondertussen ben ik gewoon doodop. Ik neem dus ook meer afstand, doe leuke dingen met mijn kinderen en zoek eigenlijk alleen contact als het om de kinderen gaat. Het lijkt of ik alles op een rijtje heb en er rustig ben, maar in mijn hoofd is het zo’n zooitje. Moet ik hem blijven steunen bij deze “ziekte” ? Aan de ene kant wel, ben getrouwd en heb een belofte gedaan. En de rust is wedergekeerd doordat hij wel het huis uit is… wat ik met name voor de kindjes erg belangrijk vind. Aan de andere kant lijkt dit een eindeloos iets en heb ik geen zin om mijn leven (laat staan dat van mijn kinderen) hierdoor te laten beheersen. Ik voel me enorm belazerd en denk dat ik met name al de leugens echt geen plek kan geven. Ik probeer volgens mij echt alles om hem te helpen, maar het lijkt steeds maar tijdelijk te helpen. Ik ben enorm met deze vragen bezig.
Weet niet wat ik hiermee wil, even mijn hart luchten, een objectieve visie (in mijn hoofd is het een rotzooi) en ik hoop voor mezelf de dingen op een rij te krijgen.
Als hij het huis uit is, kan ik hem dan toch blijven steunen? Moet ik dit willen? Zouden de kinderen daar alsnog last van hebben? Sommigen vragen klinken misschien stom, maar als je er midden in zit is het erg moeilijk om objectief naar de situatie te kijken. Mijn verstand zegt me ook die laatste (definitieve) stap te nemen door te scheiden, maar mijn gevoel vindt dit nog erg moeilijk. Heb het gevoel dat ik alles zo verkeerd aanpak en er een zooitje van heb gemaakt
Het blijkt dat hij zoveel leugens heeft opgehangen om dit gebruik in stand te houden, dat hij bijna een dubbel leven heeft opgebouwd waar mij nu steeds meer duidelijk van wordt. Contacten, waar ik niets achter zocht blijken dealers te zijn, liegen over waar hij naartoe gaat, tja ik kan wel eindeloos doorgaan, de hoeveelheid leugens om dit “dubbel” leven in stand te houden is onvoorstelbaar. Om te proberen (toch) een veilige omgeving te creëren voor de kinderen heb ik hem het huis uitgezet. Aangezien dit vanaf het moment dat ik erachter ben gekomen enorm veel ruzies heeft veroorzaakt en tot heftige reacties van zijn kant heeft gezorgd én ik de coke zelfs een keer in huis had gevonden, heb ik hem gevraagd weg te gaan. De ruzies zijn slecht voor de kinderen en ook slecht voor mijzelf. Daarbij ben ik nooit een wantrouwig persoon van mezelf uit geweest, en begon ik daar wel in te veranderen. Dat kan iemand toch niet waard zijn? Hij is bij zijn ouders in huis gegaan en er is heerlijk veel rust in huis. De kinderen zijn vrolijk en doen het verder goed. (je weet natuurlijk nooit wat in ze omgaat).
Zelf geeft hij aan enorm fout bezig te zijn en heeft hij hulp gezocht. De eerste keer bleek achteraf dat hij na 3 keer niet meer is op komen dagen en nu lijkt hij echt hulp gezocht te hebben. Hij en de mensen bij de Jellinek geven aan dat dit een ziekte is en dat hij daar hulp bij nodig heeft. Ik geloof dat ook en heb geprobeerd die hulp te bieden. Hij is het huis uit, maar ik probeer hem bij alles te steunen, stimuleer contact met de kinderen, ik wil hem echt niet laten vallen. Hij heeft een tante waar de kinderen gek op zijn. Als hij ze wil zien, wil dat het daar of bij mij gebeurt aangezien ik nooit weet of hij clean is of niet.
Toch komen er af en toe nog leugens uit en ondertussen ben ik gewoon doodop. Ik neem dus ook meer afstand, doe leuke dingen met mijn kinderen en zoek eigenlijk alleen contact als het om de kinderen gaat. Het lijkt of ik alles op een rijtje heb en er rustig ben, maar in mijn hoofd is het zo’n zooitje. Moet ik hem blijven steunen bij deze “ziekte” ? Aan de ene kant wel, ben getrouwd en heb een belofte gedaan. En de rust is wedergekeerd doordat hij wel het huis uit is… wat ik met name voor de kindjes erg belangrijk vind. Aan de andere kant lijkt dit een eindeloos iets en heb ik geen zin om mijn leven (laat staan dat van mijn kinderen) hierdoor te laten beheersen. Ik voel me enorm belazerd en denk dat ik met name al de leugens echt geen plek kan geven. Ik probeer volgens mij echt alles om hem te helpen, maar het lijkt steeds maar tijdelijk te helpen. Ik ben enorm met deze vragen bezig.
Weet niet wat ik hiermee wil, even mijn hart luchten, een objectieve visie (in mijn hoofd is het een rotzooi) en ik hoop voor mezelf de dingen op een rij te krijgen.
Als hij het huis uit is, kan ik hem dan toch blijven steunen? Moet ik dit willen? Zouden de kinderen daar alsnog last van hebben? Sommigen vragen klinken misschien stom, maar als je er midden in zit is het erg moeilijk om objectief naar de situatie te kijken. Mijn verstand zegt me ook die laatste (definitieve) stap te nemen door te scheiden, maar mijn gevoel vindt dit nog erg moeilijk. Heb het gevoel dat ik alles zo verkeerd aanpak en er een zooitje van heb gemaakt
zaterdag 21 november 2009 om 23:21
Lieve Anni, jij hebt er geen zooitje van gemaakt, dat heeft je man gedaan. Onthoudt dat. Jij hebt hele duidelijke stappen genomen om je kinderen een veilige plek te bieden. En dat is ontzettend goed en moedig en veel meer dan sommige anderen kunnen.
Ik heb geen ervaring met verslavingsproblematiek en heb geen idee of hij hieruit kan komen en wat dat voor jullie relatie zou kunnen betekenen. Er gaan vast mensen reageren die daar meer ervaring mee hebben.
Ik wens je in elk geval heel veel sterkte!
Ik heb geen ervaring met verslavingsproblematiek en heb geen idee of hij hieruit kan komen en wat dat voor jullie relatie zou kunnen betekenen. Er gaan vast mensen reageren die daar meer ervaring mee hebben.
Ik wens je in elk geval heel veel sterkte!
zaterdag 21 november 2009 om 23:23
anni,
allereerst. Wat vreselijk voor je! Je moet ontzettend het gevoel hebben dat je jarenlang een rad voor ogen is gedraaid. Ik begrijp wel dat je hem het huis uit hebt gezet ivm je kinderen. Natuurlijk kun je hem blijven dteunen en ik zal er nu zeker op aandringen bij hem, dat hij naar een afkickkliniek gaat. Als hij is afgekickt (en dat zal helaas wel een tijdje gaan duren), kun je pas weer met hem wat gaan opbouwen. De keuze is aan jou of je dat geduld op kan brengen...
Ik vind het een goede stap van je dat je nu voor de kinderen een grens hebt gesteld.
En ga je alsjeblieft niet schuldig voelen!! Het is niet jouw schuld dat hij naar de coke heeft gegrepen!
Heel veel sterkte
allereerst. Wat vreselijk voor je! Je moet ontzettend het gevoel hebben dat je jarenlang een rad voor ogen is gedraaid. Ik begrijp wel dat je hem het huis uit hebt gezet ivm je kinderen. Natuurlijk kun je hem blijven dteunen en ik zal er nu zeker op aandringen bij hem, dat hij naar een afkickkliniek gaat. Als hij is afgekickt (en dat zal helaas wel een tijdje gaan duren), kun je pas weer met hem wat gaan opbouwen. De keuze is aan jou of je dat geduld op kan brengen...
Ik vind het een goede stap van je dat je nu voor de kinderen een grens hebt gesteld.
En ga je alsjeblieft niet schuldig voelen!! Het is niet jouw schuld dat hij naar de coke heeft gegrepen!
Heel veel sterkte
Only dead fish go with the flow
zaterdag 21 november 2009 om 23:56
zondag 22 november 2009 om 00:41
Ik ben vóór steun en standvastigheid in goede en slechte tijden. En voor kiezen voor elkaar. En voor vechten voor je gezin.
Maar in geval van verslaving maak ik een uitzondering. Een verslaving valt niet te steunen. Een verslaafde heeft maar één belang en dat is zijn verslaving. En daar kun je tónnen liefde en geduld en support op loslaten, maar tegen een verslaving kun je nooit op.
Maar in geval van verslaving maak ik een uitzondering. Een verslaving valt niet te steunen. Een verslaafde heeft maar één belang en dat is zijn verslaving. En daar kun je tónnen liefde en geduld en support op loslaten, maar tegen een verslaving kun je nooit op.
zondag 22 november 2009 om 00:44
quote:meds schreef op 21 november 2009 @ 23:21:
verslaving is een ziekte waar jezelf voor kiestEn waarbij je kan kiezen voor genezing.
Je hoeft niet meteen een beslissing te maken, maar zou wel veel laten afhangen van hoe hij er zelf in staat. En of jij nog verder met hem wil uberhaupt natuurlijk. Neem ook in acht dat je kinderen hebt, en die hebben niet de keuze die hun ouders hebben. Wat er ook besloten wordt, zij moeten daar in mee gaan. Kies derhalve niet enkel vanuit jouw belang, maar ook vanuit dat van hun. Heeft hij jullie verder goed behandeld? Ooit iets gemerkt van agressie of ander ongewenst gedrag?
verslaving is een ziekte waar jezelf voor kiestEn waarbij je kan kiezen voor genezing.
Je hoeft niet meteen een beslissing te maken, maar zou wel veel laten afhangen van hoe hij er zelf in staat. En of jij nog verder met hem wil uberhaupt natuurlijk. Neem ook in acht dat je kinderen hebt, en die hebben niet de keuze die hun ouders hebben. Wat er ook besloten wordt, zij moeten daar in mee gaan. Kies derhalve niet enkel vanuit jouw belang, maar ook vanuit dat van hun. Heeft hij jullie verder goed behandeld? Ooit iets gemerkt van agressie of ander ongewenst gedrag?
zondag 22 november 2009 om 03:03
Voor mij wordt de belofte 'in voor en tegenspoed' volledig ondergeschikt op de dag dat er een kind geboren wordt. Kinderen kiezen er niet voor op aarde te komen en zijn volledig afhankelijk van ouders.
Een drugsverslaving heeft een verwoestend effect en persoonlijk zou ik dat risico niet (of zo min mogelijk) in het leven van mijn kinderen willen zien. Drugs in een woning waar kinderen opgroeien zijn voor mij onacceptabel. Financiële risico's die gepaard gaan met een drugsverslaving evenzo.
Wat als je kind drugs vindt? Wat als je huis opeens niet meer van jou blijkt te zijn maar van schuldeisers? Zijn dat dingen die je jezelf zou kunnen vergeven met de kennis die je nu hebt? Zijn het dingen waar je makkelijker mee kunt leven dan met gescheiden zijn?
Misschien lukt het je om (samen) outside the box te denken en te kiezen voor de stabiliteit van het leven van jullie kinderen. Dan zou je kunnen scheiden (financiële aansprakelijkheid!), hij zou een huis voor zichzelf kunnen betrekken maar jullie zouden elkaar niet per se los hoeven te laten. Hij kan (deels) meedraaien in het gezinsleven, jij kunt hem bijstaan in zijn afkickproces en het geeft jullie tijd om in alle rust te kijken hoe de dingen lopen.
Makkelijker gezegd dan gedaan, dat snap ik. Maar als het leven rauw is, dan gaat het alleen nog om het resultaat. En de kans op een optimaal resultaat is het grootst als je zakelijk denkt en handelt. Als het hem lukt af te kicken en clean te blijven ben ik je in een vloek en een zucht weer getrouwd. Als hij jullie huis opsnuift duurt het een eeuwigheid voor je weer op dat economische peil zit.
Een drugsverslaving heeft een verwoestend effect en persoonlijk zou ik dat risico niet (of zo min mogelijk) in het leven van mijn kinderen willen zien. Drugs in een woning waar kinderen opgroeien zijn voor mij onacceptabel. Financiële risico's die gepaard gaan met een drugsverslaving evenzo.
Wat als je kind drugs vindt? Wat als je huis opeens niet meer van jou blijkt te zijn maar van schuldeisers? Zijn dat dingen die je jezelf zou kunnen vergeven met de kennis die je nu hebt? Zijn het dingen waar je makkelijker mee kunt leven dan met gescheiden zijn?
Misschien lukt het je om (samen) outside the box te denken en te kiezen voor de stabiliteit van het leven van jullie kinderen. Dan zou je kunnen scheiden (financiële aansprakelijkheid!), hij zou een huis voor zichzelf kunnen betrekken maar jullie zouden elkaar niet per se los hoeven te laten. Hij kan (deels) meedraaien in het gezinsleven, jij kunt hem bijstaan in zijn afkickproces en het geeft jullie tijd om in alle rust te kijken hoe de dingen lopen.
Makkelijker gezegd dan gedaan, dat snap ik. Maar als het leven rauw is, dan gaat het alleen nog om het resultaat. En de kans op een optimaal resultaat is het grootst als je zakelijk denkt en handelt. Als het hem lukt af te kicken en clean te blijven ben ik je in een vloek en een zucht weer getrouwd. Als hij jullie huis opsnuift duurt het een eeuwigheid voor je weer op dat economische peil zit.
zondag 22 november 2009 om 04:04
Wauw. Eindelijk iemand die hetzelfde mee heeft gemaakt.
Ik ben er even stil van. Gelukkig hier geen kinderen in het spel. Mijn partner heeft de bodem van de put moeten raken; toen hij dat doorhad was ie er in no time uit.
Helaas kun je dat niet inschatten; wanneer iemand echt afkickt of wanneer iemand echt af wíl kicken, maar...
Je zit waarschijnlijk niet op advies te wachten, dus ik wil je alleen heel, heel veel sterkte wensen.
PS: Toch een tip: Misschien is de site cokevanjou.nl (volgens mij; google het anders even) een steuntje in de rug voor je.
Ik ben er even stil van. Gelukkig hier geen kinderen in het spel. Mijn partner heeft de bodem van de put moeten raken; toen hij dat doorhad was ie er in no time uit.
Helaas kun je dat niet inschatten; wanneer iemand echt afkickt of wanneer iemand echt af wíl kicken, maar...
Je zit waarschijnlijk niet op advies te wachten, dus ik wil je alleen heel, heel veel sterkte wensen.
PS: Toch een tip: Misschien is de site cokevanjou.nl (volgens mij; google het anders even) een steuntje in de rug voor je.
zondag 22 november 2009 om 04:17
Helemaal eens met Snormel. Heb het zelf ook geprobeerd. Helaas, je verliest het. Bescherm jezelf en je kinderen.
Als hij gemotiveerd genoeg is dan lost hij het op. Als hij dat niet doet zal hij blijven liegen en bedriegen.
Ik word ondertussen een beetje moe van een verslaving een ziekte noemen. Klinkt alsof er geen schuld bij de verslaafde meer ligt en dat is niet zo. Sommige mensen zijn duidelijk gevoelig voor verslavingen, maar je maakt zelf je keuzes.
Als hij gemotiveerd genoeg is dan lost hij het op. Als hij dat niet doet zal hij blijven liegen en bedriegen.
Ik word ondertussen een beetje moe van een verslaving een ziekte noemen. Klinkt alsof er geen schuld bij de verslaafde meer ligt en dat is niet zo. Sommige mensen zijn duidelijk gevoelig voor verslavingen, maar je maakt zelf je keuzes.
zondag 22 november 2009 om 09:27
Heel simpel,
Hij lost zijn eigen zooi eerst maar op, en als hij er ECHT vanaf is, mag hij terug komen. Mss is het beste wat jij nu voor hem en jullie huwelijk kan doen KEIHARD zijn. Hij moet duidelijk inzien dat hij alles kwijt is als hij deze verslaving niet overwint.
ZACHTE HEELMEESTERS MAKEN STINKENDE WONDEN.
Hij moet nu gewoon op zichzelf terug geworpen worden, het diepste dal voelen en hopen dat hij dan inziet wat hij kwijt is en dat hij ervoor wil vechten. Gebeurt dat niet, dan ben jij en de kids helaas beter af zonder hem!
Hij lost zijn eigen zooi eerst maar op, en als hij er ECHT vanaf is, mag hij terug komen. Mss is het beste wat jij nu voor hem en jullie huwelijk kan doen KEIHARD zijn. Hij moet duidelijk inzien dat hij alles kwijt is als hij deze verslaving niet overwint.
ZACHTE HEELMEESTERS MAKEN STINKENDE WONDEN.
Hij moet nu gewoon op zichzelf terug geworpen worden, het diepste dal voelen en hopen dat hij dan inziet wat hij kwijt is en dat hij ervoor wil vechten. Gebeurt dat niet, dan ben jij en de kids helaas beter af zonder hem!
zondag 22 november 2009 om 09:34
zondag 22 november 2009 om 09:43
Wat een heftig verhaal. Ik heb ook een zieke partner. Wel van een andere orde, maar het principe blijft hetzelfde.
Hij moet inzien dat hij ziek is. Hij moet hulp zoeken en dat bovenal zelf willen. Hij moet beseffen wat zijn ziekte met hem en met de mensen om hem heen doet.
Je kunt hem daarin wel ondersteunen, maar pas op dat je daarin niets overneemt. (die scheidslijn kan heel dun zijn) Want dan maak je het jouw probleem terwijl hij alleen maar kan genezen als hij tot in zijn botten voelt dat het zijn probleem is.
En hij moet voor zichzelf "beter" willen worden, niet voor jou. Dat is uiteindelijk zinloos. Stel dat hij geneest van zijn verslaving en hij heeft het op een moment moeilijk, dan kan hij jou verwijten dat hij voor jou moest stoppen. Nee, hij moet het tot in zijn tenen zelf willen, voor zichzelf. Dan blijft de verantwoording daar waar hij hoort.
En jij moet vooral goed op jezelf letten (en op je kinderen). Hij kan niet meer in jouw huis zijn omdat hij drugs laat slingeren (ik moet er niet aan denken wat er met je kinderen kan gebeuren als ze die drugs te pakken krijgen). Rust en veiligheid verschaffen is je primaire taak als moeder. Overeind blijven is de grootste taak voor jezelf. Zoek daarbij hulp als je het niet redt.
Ik wens je heel veel sterkte. Lijkt mij een enorme klap als je er ineens achter komt dat wat jij dacht dat jouw leven was, je leven niet is.
Hij moet inzien dat hij ziek is. Hij moet hulp zoeken en dat bovenal zelf willen. Hij moet beseffen wat zijn ziekte met hem en met de mensen om hem heen doet.
Je kunt hem daarin wel ondersteunen, maar pas op dat je daarin niets overneemt. (die scheidslijn kan heel dun zijn) Want dan maak je het jouw probleem terwijl hij alleen maar kan genezen als hij tot in zijn botten voelt dat het zijn probleem is.
En hij moet voor zichzelf "beter" willen worden, niet voor jou. Dat is uiteindelijk zinloos. Stel dat hij geneest van zijn verslaving en hij heeft het op een moment moeilijk, dan kan hij jou verwijten dat hij voor jou moest stoppen. Nee, hij moet het tot in zijn tenen zelf willen, voor zichzelf. Dan blijft de verantwoording daar waar hij hoort.
En jij moet vooral goed op jezelf letten (en op je kinderen). Hij kan niet meer in jouw huis zijn omdat hij drugs laat slingeren (ik moet er niet aan denken wat er met je kinderen kan gebeuren als ze die drugs te pakken krijgen). Rust en veiligheid verschaffen is je primaire taak als moeder. Overeind blijven is de grootste taak voor jezelf. Zoek daarbij hulp als je het niet redt.
Ik wens je heel veel sterkte. Lijkt mij een enorme klap als je er ineens achter komt dat wat jij dacht dat jouw leven was, je leven niet is.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 22 november 2009 om 10:41
