Relaties
alle pijlers
Breken met mijn vader
donderdag 23 mei 2019 10:30
Ik zit in een erg moeilijke situatie.
Al jarenlang heb ik een slechte relatie met mijn vader. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 was. Mijn vader en moeder konden gewoon normaal met elkaar overweg en ik ben altijd om het weekend bij mijn vader geweest. Hij kon niet omgaan met puberende kinderen (ik heb een broertje) en schreeuwde de boel bij elkaar om zijn standpunt duidelijk te maken. Ook stapte hij in de slachtofferrol als ik hem tegensprak. De woorden 'ik hou van je' heb ik al jaren niet meer gehoord.
Toen ik ouder werd, heb ik hem eigenlijk steeds meer ontweken. Alleen met verjaardagen of de verplichte bezoekjes zag ik hem nog.
Vorig jaar ben ik in therapie geweest (ook vanwege andere redenen) en daar kwam boven dat doordat hij altijd schreeuwde, ik vond dat er geen plek was voor mijn gevoelens. Daarom durfde ik deze nooit te uiten. Ik heb tijdens die therapie ook een gesprek met hem gevoerd waarin ik hem vertelde over mijn gevoelens en alles op tafel legde. Ik vertelde dat ik graag een betere relatie met hem zou willen en hem vaker zou willen zien. Hij stond daarachter, we hebben meteen een afspraak gemaakt voor een dagje uit. Het is nu bijna een jaar geleden sinds die afspraak. Vanwege mijn broertje heeft mijn moeder soms nog weleens contact met mijn vader (ik heb met mijn moeder een hele goede band). Zij vroeg naar de afspraak en zei: 'goh, ik hoorde dat het goed is gegaan'. Zijn antwoord: 'Ja, ze snapt het eindelijk!' Mijn moeder vroeg wat hij daarmee bedoelde. 'Ze snapt eindelijk dat ze meer contact op moet nemen'! Mijn hart brak een beetje toen ik dat hoorde.
Afgelopen maart was hij jarig. Ik kon niet komen omdat ik me twee weken fysiek heel erg had ingespannen en heel hard had gewerkt. Ik lag doodziek op bed met 40 graden koorts. Toen ik belde en mijn excuses aanbood, zei ik: 'ik baal hier ook van, want ik wilde juist een betere relatie en dergelijke.' Zijn reactie: 'Ja INDERDAAD ja'. Hij kroop meteen weer in de slachtofferrol.
Sindsdien is het zo dat ik elke keer degene ben die contact op moet nemen als er een afspraak moet komen. Ik ben recent verhuisd. Hij heeft geholpen met de verhuizing, daarna heb ik niets meer van hem gehoord. Niet eens de vraag: zit je goed op je plek?
Al met al: deze relatie kost mij heel veel energie. Ik ben 27, volwassen, en ik ben er klaar mee om verantwoording af te moeten leggen aan een man die mij of mijn beweegredenen niet snapt, ook al heb ik dat meerdere malen geprobeerd (eigenlijk al sinds mijn twaalfde).
ik heb om hulp te vragen omtrent deze situatie nogmaals afgesproken met mijn therapeute. Dit is onze gezinstherapeute geweest met de scheiding, zij kent mijn vader en weet alles van onze familie. Ze heeft me verteld dat mijn vader eigenlijk een te laag IQ heeft om mij te kunnen geven wat ik wil; een relatie met gevoel en zonder verwijten als ik een keer niet kom. Omdat ik niet meteen met hem wilde breken, heb ik geprobeerd de relatie zo te maken dat ik hem nog kon blijven zien en hij mij, door bijvoorbeeld een uurtje op visite te komen (langer hou ik niet vol, want we kunnen het niet hebben over serieuze dingen zonder dat hij aggressief wordt in zijn spraak. Een praatje over politiek met verschillende standpunten mondigt uit in ruzie).
De druppel die de emmer deed overlopen was het volgende: mijn moeder kwam mijn vader vorige week tegen. Tegen haar zei hij: 'je doet alles voor die kinderen, maar ze kunnen het nog niet eens opbrengen om 5 minuten op je verjaardag te komen.' Dit twee maanden na dato, nadat ik hem nog gezien heb, nog op bezoek ben geweest met een kado, met hem erover heb gesproken en hij zei dat hij het goed vond.
Ik werd heel kalm toen ik dit hoorde. Dat was voor mij het breekpunt. Ik kan het niet opbrengen om er nog energie in te stoppen. Ik hou echt van mijn vader, maar dit is een relatie waarin het mij alleen maar energie kost.
Voordat mensen trouwens beginnen over: 'je hebt maar één vader'.. Mijn vriend heeft zijn beide ouders niet meer. Ik heb een nichtje zonder vader. Ik heb een vriendin zonder vader. Ik wéét hoe fijn het is dat ik mijn beide ouders nog heb. Maar ik heb voor mijn gevoel geen vader. Ik heb een man die emotioneel niet in staat is om deze relatie te onderhouden. Ik ben in deze relatie altijd de volwassene geweest, en dat begon al toen ik twaalf was. Het argument 'maar het is mijn vader' is niet genoeg om dit vol te blijven houden.
Ik heb de beslissing om met hem te breken al gemaakt. Ik wil hem dat in een persoonlijk gesprek vertellen want ja: het is mijn vader en hij verdiend dat. Nu ben ik alleen heel bang dat hij mijn beslissing niet accepteert of dat hij aggressief wordt.
Ik ben een brief aan het schrijven die hij na het gesprek mee kan nemen, zodat hij het na kan lezen en hopelijk een plek kan geven.
Nu is mijn vraag na dit hele lange verhaal: zijn er meer mensen die hier ervaring mee hebben? En hoe hebben jullie het 'breken' aangepakt?
Al jarenlang heb ik een slechte relatie met mijn vader. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 was. Mijn vader en moeder konden gewoon normaal met elkaar overweg en ik ben altijd om het weekend bij mijn vader geweest. Hij kon niet omgaan met puberende kinderen (ik heb een broertje) en schreeuwde de boel bij elkaar om zijn standpunt duidelijk te maken. Ook stapte hij in de slachtofferrol als ik hem tegensprak. De woorden 'ik hou van je' heb ik al jaren niet meer gehoord.
Toen ik ouder werd, heb ik hem eigenlijk steeds meer ontweken. Alleen met verjaardagen of de verplichte bezoekjes zag ik hem nog.
Vorig jaar ben ik in therapie geweest (ook vanwege andere redenen) en daar kwam boven dat doordat hij altijd schreeuwde, ik vond dat er geen plek was voor mijn gevoelens. Daarom durfde ik deze nooit te uiten. Ik heb tijdens die therapie ook een gesprek met hem gevoerd waarin ik hem vertelde over mijn gevoelens en alles op tafel legde. Ik vertelde dat ik graag een betere relatie met hem zou willen en hem vaker zou willen zien. Hij stond daarachter, we hebben meteen een afspraak gemaakt voor een dagje uit. Het is nu bijna een jaar geleden sinds die afspraak. Vanwege mijn broertje heeft mijn moeder soms nog weleens contact met mijn vader (ik heb met mijn moeder een hele goede band). Zij vroeg naar de afspraak en zei: 'goh, ik hoorde dat het goed is gegaan'. Zijn antwoord: 'Ja, ze snapt het eindelijk!' Mijn moeder vroeg wat hij daarmee bedoelde. 'Ze snapt eindelijk dat ze meer contact op moet nemen'! Mijn hart brak een beetje toen ik dat hoorde.
Afgelopen maart was hij jarig. Ik kon niet komen omdat ik me twee weken fysiek heel erg had ingespannen en heel hard had gewerkt. Ik lag doodziek op bed met 40 graden koorts. Toen ik belde en mijn excuses aanbood, zei ik: 'ik baal hier ook van, want ik wilde juist een betere relatie en dergelijke.' Zijn reactie: 'Ja INDERDAAD ja'. Hij kroop meteen weer in de slachtofferrol.
Sindsdien is het zo dat ik elke keer degene ben die contact op moet nemen als er een afspraak moet komen. Ik ben recent verhuisd. Hij heeft geholpen met de verhuizing, daarna heb ik niets meer van hem gehoord. Niet eens de vraag: zit je goed op je plek?
Al met al: deze relatie kost mij heel veel energie. Ik ben 27, volwassen, en ik ben er klaar mee om verantwoording af te moeten leggen aan een man die mij of mijn beweegredenen niet snapt, ook al heb ik dat meerdere malen geprobeerd (eigenlijk al sinds mijn twaalfde).
ik heb om hulp te vragen omtrent deze situatie nogmaals afgesproken met mijn therapeute. Dit is onze gezinstherapeute geweest met de scheiding, zij kent mijn vader en weet alles van onze familie. Ze heeft me verteld dat mijn vader eigenlijk een te laag IQ heeft om mij te kunnen geven wat ik wil; een relatie met gevoel en zonder verwijten als ik een keer niet kom. Omdat ik niet meteen met hem wilde breken, heb ik geprobeerd de relatie zo te maken dat ik hem nog kon blijven zien en hij mij, door bijvoorbeeld een uurtje op visite te komen (langer hou ik niet vol, want we kunnen het niet hebben over serieuze dingen zonder dat hij aggressief wordt in zijn spraak. Een praatje over politiek met verschillende standpunten mondigt uit in ruzie).
De druppel die de emmer deed overlopen was het volgende: mijn moeder kwam mijn vader vorige week tegen. Tegen haar zei hij: 'je doet alles voor die kinderen, maar ze kunnen het nog niet eens opbrengen om 5 minuten op je verjaardag te komen.' Dit twee maanden na dato, nadat ik hem nog gezien heb, nog op bezoek ben geweest met een kado, met hem erover heb gesproken en hij zei dat hij het goed vond.
Ik werd heel kalm toen ik dit hoorde. Dat was voor mij het breekpunt. Ik kan het niet opbrengen om er nog energie in te stoppen. Ik hou echt van mijn vader, maar dit is een relatie waarin het mij alleen maar energie kost.
Voordat mensen trouwens beginnen over: 'je hebt maar één vader'.. Mijn vriend heeft zijn beide ouders niet meer. Ik heb een nichtje zonder vader. Ik heb een vriendin zonder vader. Ik wéét hoe fijn het is dat ik mijn beide ouders nog heb. Maar ik heb voor mijn gevoel geen vader. Ik heb een man die emotioneel niet in staat is om deze relatie te onderhouden. Ik ben in deze relatie altijd de volwassene geweest, en dat begon al toen ik twaalf was. Het argument 'maar het is mijn vader' is niet genoeg om dit vol te blijven houden.
Ik heb de beslissing om met hem te breken al gemaakt. Ik wil hem dat in een persoonlijk gesprek vertellen want ja: het is mijn vader en hij verdiend dat. Nu ben ik alleen heel bang dat hij mijn beslissing niet accepteert of dat hij aggressief wordt.
Ik ben een brief aan het schrijven die hij na het gesprek mee kan nemen, zodat hij het na kan lezen en hopelijk een plek kan geven.
Nu is mijn vraag na dit hele lange verhaal: zijn er meer mensen die hier ervaring mee hebben? En hoe hebben jullie het 'breken' aangepakt?
donderdag 23 mei 2019 19:34
Ik weet niet of die therapeut het IQ erbij heeft gehaald daarmee de situatie heeft proberen te verzachten en aan TO uit heeft willen leggen waarom vader zo reageert en wat TO wel of niet kan verwachten.
Maar door die opmerking heeft de therapeut eigenlijk het omgekeerde bereikt, want daardoor kan TO vader’s acties eigenlijk niet meer los beoordelen, maar alleen in de context van het lagere IQ. Dat is geen excuus of vrijbrief voor naar gedrag, maar het het verklaart misschien wel een en ander.
Maar door die opmerking heeft de therapeut eigenlijk het omgekeerde bereikt, want daardoor kan TO vader’s acties eigenlijk niet meer los beoordelen, maar alleen in de context van het lagere IQ. Dat is geen excuus of vrijbrief voor naar gedrag, maar het het verklaart misschien wel een en ander.
donderdag 23 mei 2019 19:41
Misschien niet maar dit kan wel voor constante agressie naar een kind zorgen. Dus kind wil niet meer in zijn buurt zijn, vrij logische toch? Als een partner of vriend zo doet zou iedereen adviseren om met diegene te breken. Maar omdat je door hem op de wereld bent gezet moet je het maar dragen? Ik zou zeggen : no way.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
donderdag 23 mei 2019 19:47
Precies wat mij betreft bullshitYellowLemon schreef: ↑23-05-2019 17:57Je complete basis over het leven krijg je in je jeugd mee. Maar als het ouders makkelijk uit komt dan moet je alles maar vergeten en jezelf heropvoeden en alles wegslikken als je sommige moet geloven.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
donderdag 23 mei 2019 19:49
Geen reacties gelezen dus misschien mosterd, maar
- als je een brief schrijft, bewaar die dan voor jezelf, geef m niet. Ook niet na n nachtje slapen.
- je hoeft niet te breken, geen contact opnemen is ook een optie. Dat klinkt misschien laf maar het is niet zoiets als een gekozen relatie, dus het is niet laf. Voor mij is die vorm prima. Soms kom ik mijn vader tegen en ja, dan gedraagt hij zich soms ongemakkelijk, ik inmiddels niet meer. Met kerst of verjaardag stuur ik altijd een kort berichtje. Soms krijg ik reactie, soms niet, helemaal niks. Wat ik mis in jouw verhaal zijn jóuw behoeftes. Wat helpt het als jij breekt? Je kunt ook gewoon de brief schrijven (jouw behoefte), die niet sturen want de reactie gaat je sowieso niet helpen gok ik.., en dan het contact op jouw voorwaarden vormgeven. Je hoeft het niet allemaal voor de komende 50 jaar uit te denken.
Sowieso sterkte, klinkt niet als een heel empathisch figuur! Slachtoffergedrag ook erg herkenbaar.
- als je een brief schrijft, bewaar die dan voor jezelf, geef m niet. Ook niet na n nachtje slapen.
- je hoeft niet te breken, geen contact opnemen is ook een optie. Dat klinkt misschien laf maar het is niet zoiets als een gekozen relatie, dus het is niet laf. Voor mij is die vorm prima. Soms kom ik mijn vader tegen en ja, dan gedraagt hij zich soms ongemakkelijk, ik inmiddels niet meer. Met kerst of verjaardag stuur ik altijd een kort berichtje. Soms krijg ik reactie, soms niet, helemaal niks. Wat ik mis in jouw verhaal zijn jóuw behoeftes. Wat helpt het als jij breekt? Je kunt ook gewoon de brief schrijven (jouw behoefte), die niet sturen want de reactie gaat je sowieso niet helpen gok ik.., en dan het contact op jouw voorwaarden vormgeven. Je hoeft het niet allemaal voor de komende 50 jaar uit te denken.
Sowieso sterkte, klinkt niet als een heel empathisch figuur! Slachtoffergedrag ook erg herkenbaar.
donderdag 23 mei 2019 19:51
Het kan een hele grote stoorzender zijn, een vader die een klein kind voortdurend dom en stom noemt omdat het kind eigenlijk meer verstandige ideeën bedenkt en deelt dan hij zelf kan bedenken? Maar als je dan volwassen bent moet je empathie voelen voor zijn houding en woorden want hij kan er niets aan doen? Nou, eenmaal een lul blijft een lul ongeacht IQ.Bloody_Mary schreef: ↑23-05-2019 18:28+1
En ik denk dat sommige posters zich aangesproken voelen doordat TO het lage IQ van haar vader als stoorzender vermeldt, kan ik wel snappen hoor.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
donderdag 23 mei 2019 20:02
Overigens TO, ik heb zelf niet met een ouder gebroken, maar ik ken wel mensen due dat wel hebben gedaan. Bereid je voor op veel vooroordelen vanuit de omgeving. Misschien iets minder direct dan hier op het forum, maar mensen vinden altijd toch dat je niet met een ouder hoort te breken.
De mensen die ik ken ervaren dat als een extra last, dat je je continu zou moeten verdedigen voor iets waarvan men het fijne niet weet. Dus dat is helaas ook iets waar je misschien mee te maken zult krijgen.
De mensen die ik ken ervaren dat als een extra last, dat je je continu zou moeten verdedigen voor iets waarvan men het fijne niet weet. Dus dat is helaas ook iets waar je misschien mee te maken zult krijgen.
donderdag 23 mei 2019 20:18
Je vader heeft een laag iq.
Je bent in therapie geweest en hebt met je vader een gesprek gehad.
Je vader heeft hieruit een verkeerde conclusie getrokken en je moeder klept dit door. En vervolgens nog eens.
Ik vnd dat zij zich erbuiten had moeten houden. Met je vader zou ik opnieuw een gesprek voeren, als je er nog energie in wilt steken. Of de relatie op een laag pitje zetten.
Je bent in therapie geweest en hebt met je vader een gesprek gehad.
Je vader heeft hieruit een verkeerde conclusie getrokken en je moeder klept dit door. En vervolgens nog eens.
Ik vnd dat zij zich erbuiten had moeten houden. Met je vader zou ik opnieuw een gesprek voeren, als je er nog energie in wilt steken. Of de relatie op een laag pitje zetten.
anoniem_77885 wijzigde dit bericht op 24-05-2019 07:06
0.13% gewijzigd
donderdag 23 mei 2019 21:53
Wat ik je ook nog wil meegeven. Met breken ben je niet minder bezig met je vader. Het blijft eenmaal je vader en daarom altijd in je achterhoofd, ook hoor je via-via dingen die je dan wellicht opblaast. Ik vind je reactie op wat je moeder vertelde begrijpelijk maar ook wat zwaar. zij praat iets door dat niet voor jouw oren was bedoeld en wat misschien ook niet zo zwaar wás bedoeld.
Lastig om advies te geven want mijn vader is net weer een ander type en diverse andere mensen hebben met hem gebroken of vermijden hem, is dat bij jou vader ook zo? Als je bijvoorbeeld denkt over collega's, familieleden van hem? Dat kunnen wel tekenen zijn dat er meer mis is, en dat breken als in geen-contact-zoeken een optie is. Bij mij is het de reden dat ik niet heb gebroken, omdat ik graag inzicht houd in wat hij doet en hoe het gaat, zodat ik ook <professionele> hulp voor hem of anderen kan inschakelen als het niet goed gaat om zo mijzelf of familie te beschermen. Pijnlijk maar waar. Ik ga dus op gezette tijden een uurtje gezellig doen, wel altijd in een veilige setting en tijdstip.
Waarom ik je adviseer om die brief niet of niet meteen mee te geven, is omdat het een brief zal zijn die jou helpt, met jou argumenten, maar dat zullen nooit de zijne of zijn gevoel zijn. Het kan wel een heel goede afsluiting zijn van therapie of een periode waarin je veel met familieverbanden bent bezig geweest. Een laatste gesprek maakt het megabeladen als je hem daarna toevallig op straat of waar dan ook tegenkomt, of je maakt je daar ineens zorgen over terwijl het wellicht nooit gebeurt. Ook merk ik aan mijn broer en zus die gebroken hebben, dat zij toch vaak informeren hoe en wat. Volledig breken geeft nog minder controle, maar dat is in mijn situatie, ik wil die niet projecteren op die van jou, maar doe dat onvermijdelijk toch!
Oja, over dat iq vind ik een rare opmerking van je psycholoog. Zij begeleidde jouw gezin dus al vrij lang? Dan zijn al die verbanden dus tot in den treure doorgepraat, maar misschien ook wel geframed?
Sterkte, hoe dan ook, want het houd je flink bezig denk ik.
Lastig om advies te geven want mijn vader is net weer een ander type en diverse andere mensen hebben met hem gebroken of vermijden hem, is dat bij jou vader ook zo? Als je bijvoorbeeld denkt over collega's, familieleden van hem? Dat kunnen wel tekenen zijn dat er meer mis is, en dat breken als in geen-contact-zoeken een optie is. Bij mij is het de reden dat ik niet heb gebroken, omdat ik graag inzicht houd in wat hij doet en hoe het gaat, zodat ik ook <professionele> hulp voor hem of anderen kan inschakelen als het niet goed gaat om zo mijzelf of familie te beschermen. Pijnlijk maar waar. Ik ga dus op gezette tijden een uurtje gezellig doen, wel altijd in een veilige setting en tijdstip.
Waarom ik je adviseer om die brief niet of niet meteen mee te geven, is omdat het een brief zal zijn die jou helpt, met jou argumenten, maar dat zullen nooit de zijne of zijn gevoel zijn. Het kan wel een heel goede afsluiting zijn van therapie of een periode waarin je veel met familieverbanden bent bezig geweest. Een laatste gesprek maakt het megabeladen als je hem daarna toevallig op straat of waar dan ook tegenkomt, of je maakt je daar ineens zorgen over terwijl het wellicht nooit gebeurt. Ook merk ik aan mijn broer en zus die gebroken hebben, dat zij toch vaak informeren hoe en wat. Volledig breken geeft nog minder controle, maar dat is in mijn situatie, ik wil die niet projecteren op die van jou, maar doe dat onvermijdelijk toch!
Oja, over dat iq vind ik een rare opmerking van je psycholoog. Zij begeleidde jouw gezin dus al vrij lang? Dan zijn al die verbanden dus tot in den treure doorgepraat, maar misschien ook wel geframed?
Sterkte, hoe dan ook, want het houd je flink bezig denk ik.
donderdag 23 mei 2019 23:25
Ik merk dat er teveel wordt gefocust op het hele IQ gebeuren.
Het is zo: mijn vader zal fysiek voor mij aanwezig zijn. Klusje, prima. Keertje rijden, prima. Ik vind hem in die zin ook echt geen slechte vader. Wat ik wel slecht vind (laag IQ of niet) is dat hij verwacht dat alle stappen voor een gezonde relatie vanuit mij moeten komen. Hij is de vader. Tuurlijk, ik ben volwassen en ik heb daar ook een taak in, maar een eenzijdige relatie is voor mij geen relatie. Ik probeer de stukken aan elkaar te lijmen maar dat wordt keer op keer niet gewaardeerd. Ik heb mijn gevoelens meerdere malen gedeeld en dat wordt gehoord maar vervolgens wordt er niets mee gedaan.
Ja, mijn vader heeft een laag IQ, maar betekent dat dat ik zijn moeder moet spelen in onze relatie? Zijn (re)acties doen mij pijn en ik zie op tegen elke keer dat ik met hem afspreek omdat ik weet dat er verwijten of agressiviteit op me zitten te wachten. Het feit dat hij een laag IQ heeft rechtvaardigt niet dat ik een kutgevoel door hem krijg.
Wat Jane444 zegt is trouwens wel een zeer gewaardeerde tip. Ik denk dat ik ga breken op mijn voorwaarden, want ik wil wel de toekomst openhouden. Maar op dit moment kost deze man mij (negatieve) energie die ik liever gebruik voor positiviteit.
Ik denk ook dat ik morgen deze post verwijder want helaas trekken mensen hun eigen conclusies terwijl ze maar een deel van het verhaal weten. Jullie reacties over dat ik te hard ben en over mijn moeder (die JAREN geprobeerd heeft onze band juist sterker te maken) zijn onnodig en doen zeer. Ik ken deze man al 27 jaar. Ik heb jaren erover gedaan om uiteindelijk tot deze beslissing te komen, en die beslissing geeft mij rust. Vind ik het leuk? Nee, ik vind het vreselijk dat dit de laatste optie is. Maar ik heb alle andere opties al geprobeerd.
Iedereen die met respect en eigen verhalen heeft gereageerd, héél erg bedankt want dat geeft mij ideeën en inzicht hoe met deze situatie om te gaan.
Voor de rest: soms is geen advies goed advies.
Het is zo: mijn vader zal fysiek voor mij aanwezig zijn. Klusje, prima. Keertje rijden, prima. Ik vind hem in die zin ook echt geen slechte vader. Wat ik wel slecht vind (laag IQ of niet) is dat hij verwacht dat alle stappen voor een gezonde relatie vanuit mij moeten komen. Hij is de vader. Tuurlijk, ik ben volwassen en ik heb daar ook een taak in, maar een eenzijdige relatie is voor mij geen relatie. Ik probeer de stukken aan elkaar te lijmen maar dat wordt keer op keer niet gewaardeerd. Ik heb mijn gevoelens meerdere malen gedeeld en dat wordt gehoord maar vervolgens wordt er niets mee gedaan.
Ja, mijn vader heeft een laag IQ, maar betekent dat dat ik zijn moeder moet spelen in onze relatie? Zijn (re)acties doen mij pijn en ik zie op tegen elke keer dat ik met hem afspreek omdat ik weet dat er verwijten of agressiviteit op me zitten te wachten. Het feit dat hij een laag IQ heeft rechtvaardigt niet dat ik een kutgevoel door hem krijg.
Wat Jane444 zegt is trouwens wel een zeer gewaardeerde tip. Ik denk dat ik ga breken op mijn voorwaarden, want ik wil wel de toekomst openhouden. Maar op dit moment kost deze man mij (negatieve) energie die ik liever gebruik voor positiviteit.
Ik denk ook dat ik morgen deze post verwijder want helaas trekken mensen hun eigen conclusies terwijl ze maar een deel van het verhaal weten. Jullie reacties over dat ik te hard ben en over mijn moeder (die JAREN geprobeerd heeft onze band juist sterker te maken) zijn onnodig en doen zeer. Ik ken deze man al 27 jaar. Ik heb jaren erover gedaan om uiteindelijk tot deze beslissing te komen, en die beslissing geeft mij rust. Vind ik het leuk? Nee, ik vind het vreselijk dat dit de laatste optie is. Maar ik heb alle andere opties al geprobeerd.
Iedereen die met respect en eigen verhalen heeft gereageerd, héél erg bedankt want dat geeft mij ideeën en inzicht hoe met deze situatie om te gaan.
Voor de rest: soms is geen advies goed advies.
donderdag 23 mei 2019 23:32
Oh en aanvulling op vorig bericht: wat ik mis is de emotie . Hij heeft de capaciteit niet om mij die te bieden. Nee, daar kan hij niets aan doen, maar dat zorgt wel voor een groot gemis. Het is constant opboksen tegen verhitte argumenten die nergens op slaan (over politiek, dingen in het dorp, beslissingen die ik of mijn broertje maken). Maar simpel zeggen wat hij voelt is teveel gevraagd.
Het houdt me zeker bezig, maar ik merk wel echt dat ik in een afrondende fase zit. Volgende week gesprek. Inmiddels begonnen aan een brief, tranen met tuiten maar steeds weer die opluchting die de overhand neemt.
Het houdt me zeker bezig, maar ik merk wel echt dat ik in een afrondende fase zit. Volgende week gesprek. Inmiddels begonnen aan een brief, tranen met tuiten maar steeds weer die opluchting die de overhand neemt.
vrijdag 24 mei 2019 00:06
Peachesandpotatoes schreef: ↑23-05-2019 23:32Oh en aanvulling op vorig bericht: wat ik mis is de emotie . Hij heeft de capaciteit niet om mij die te bieden. Nee, daar kan hij niets aan doen, maar dat zorgt wel voor een groot gemis. Het is constant opboksen tegen verhitte argumenten die nergens op slaan (over politiek, dingen in het dorp, beslissingen die ik of mijn broertje maken). Maar simpel zeggen wat hij voelt is teveel gevraagd.
Het houdt me zeker bezig, maar ik merk wel echt dat ik in een afrondende fase zit. Volgende week gesprek. Inmiddels begonnen aan een brief, tranen met tuiten maar steeds weer die opluchting die de overhand neemt.
Mijn zoontjes (jongste is 12) zitten nu in een wat vergelijkbare intrieste situatie met hun vader, mijn ex. Gediagnosticeerd autistisch heeft hij een nieuwe weg ingeslagen (lees: nieuw gezin) en zijn eigen kinderen de rug toegekeerd. Hij mag er dan niks aan kunnen doen dat hij ongevoelig is voor hun pijn, mijn jongens hebben een litteken op hun ziel dat nooit meer verdwijnt. Die emotie die jij mist missen zij ook; het is bijna onverdraaglijk om te zien wat dat met ze doet. Ik probeer als moeder nu alles voor ze te zijn wat hij niet wil en kan zijn.
Dus ik begrijp heel goed hoe moeilijk zo’n besluit is voor jou om met je vader te breken, hoeveel tijd daar mee gemoeid was en is - maar dat het voor jou ook als een bevrijding kan voelen. Mág voelen. Heel veel sterkte.
vrijdag 24 mei 2019 00:17
Jij mag kiezen voor jezelf. Gelijk heb je. SterktePeachesandpotatoes schreef: ↑23-05-2019 23:32tranen met tuiten maar steeds weer die opluchting die de overhand neemt.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
vrijdag 24 mei 2019 03:53
Fijn dat je dat eerlijk zegtPeachesandpotatoes schreef: ↑23-05-2019 23:25Ik denk ook dat ik morgen deze post verwijder
Voor de rest: soms is geen advies goed advies.
Maar waarom een topic openen als je het toch weer verwijdert? Vraag ik me vaker af, dit is mijn kans om te vragen waarom je dat doet.
En voor de rest een goed advies:
vrijdag 24 mei 2019 05:31
Ik vind het ook wel een beetje simpel om post die je tegen spreken of die het anders belichten te bestempelen als niet respectvol. Indien je zo met kritiek of opmerkingen omgaat dan loop je inderdaad steeds tegen frustraties aan.
Je hoeft geen gelijk te krijgen van je vader. Je hebt zijn goedkeuring ook niet nodig, je hoeft niet dezelfde politieke voorkeur te hebben of hetzelfde te vinden. Er is strijd omdat daar twee mensen aan mee doen. Een simpele opmerking als we vinden nu eenmaal allebei iets anders en dat mag voorkomt een hoop strijd. Er is strijd omdat je er aan mee blijft doen.
Je vader mag blijkbaar wel klusjes voor je opknappen maar je vindt hem verder nergens goed genoeg voor. Een volwassen kind kan op een dag voor zichzelf zorgen.
Je hoeft geen gelijk te krijgen van je vader. Je hebt zijn goedkeuring ook niet nodig, je hoeft niet dezelfde politieke voorkeur te hebben of hetzelfde te vinden. Er is strijd omdat daar twee mensen aan mee doen. Een simpele opmerking als we vinden nu eenmaal allebei iets anders en dat mag voorkomt een hoop strijd. Er is strijd omdat je er aan mee blijft doen.
Je vader mag blijkbaar wel klusjes voor je opknappen maar je vindt hem verder nergens goed genoeg voor. Een volwassen kind kan op een dag voor zichzelf zorgen.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 24 mei 2019 12:28
Helemaal mee eens!viva-amber schreef: ↑24-05-2019 05:31Ik vind het ook wel een beetje simpel om post die je tegen spreken of die het anders belichten te bestempelen als niet respectvol. Indien je zo met kritiek of opmerkingen omgaat dan loop je inderdaad steeds tegen frustraties aan.
Je hoeft geen gelijk te krijgen van je vader. Je hebt zijn goedkeuring ook niet nodig, je hoeft niet dezelfde politieke voorkeur te hebben of hetzelfde te vinden. Er is strijd omdat daar twee mensen aan mee doen. Een simpele opmerking als we vinden nu eenmaal allebei iets anders en dat mag voorkomt een hoop strijd. Er is strijd omdat je er aan mee blijft doen.
Je vader mag blijkbaar wel klusjes voor je opknappen maar je vindt hem verder nergens goed genoeg voor. Een volwassen kind kan op een dag voor zichzelf zorgen.
Vreemd ook dat je je vader afwijst omdat hij zijn emoties niet met je kan delen.
Hoe groot acht je de kans dat dat nog ooit gaat gebeuren, hij kan het gewoon niet, het is onvermogen, geen onwil.
Als je dat inziet, kun je dat best accepteren.
Hij laat zijn liefde voor jou zien door klusjes voor je te doen en veel meer dan dat zal er nooit inzitten.
Het lijkt wel of je veel last hebt van zwart-wit denken: mama is goed en papa is fout.
vrijdag 24 mei 2019 13:14
Als je het nou eens niet 'laag iq' noemt maar 'onvermogen om anders te handelen', dan lijkt me de enige logische conclusie dat je je vader alleen in je leven kunt hebben als je zelf stevig genoeg in je schoenen staat om ermee te kunnen dealen. Op je 27e moet je vooral met andere dingen bezighouden, lijkt me, dus alleen maar verstandig om tijdelijk te breken.
Ik zou dat echter niet via een brief doen en ook niet 'officieel'. Gewoon een beetje dood laten bloeden.
Ik zou dat echter niet via een brief doen en ook niet 'officieel'. Gewoon een beetje dood laten bloeden.
vrijdag 24 mei 2019 13:19
vrijdag 24 mei 2019 13:24
Ben het hier eigenlijk wel mee eens.viva-amber schreef: ↑24-05-2019 05:31Ik vind het ook wel een beetje simpel om post die je tegen spreken of die het anders belichten te bestempelen als niet respectvol. Indien je zo met kritiek of opmerkingen omgaat dan loop je inderdaad steeds tegen frustraties aan.
Je hoeft geen gelijk te krijgen van je vader. Je hebt zijn goedkeuring ook niet nodig, je hoeft niet dezelfde politieke voorkeur te hebben of hetzelfde te vinden. Er is strijd omdat daar twee mensen aan mee doen. Een simpele opmerking als we vinden nu eenmaal allebei iets anders en dat mag voorkomt een hoop strijd. Er is strijd omdat je er aan mee blijft doen.
Je vader mag blijkbaar wel klusjes voor je opknappen maar je vindt hem verder nergens goed genoeg voor. Een volwassen kind kan op een dag voor zichzelf zorgen.
vrijdag 24 mei 2019 13:32
Mijn vader was net als jouw vader. Alleen waren mijn ouders niet gescheiden, dus de optie om met hem te breken, had ik niet. Of ik moest ook bereid zijn mijn moeder amper nog te zien.
Dus heb ik er leren mee omgaan. Ik heb echt geleerd dat hij niet anders kon. Dat het geen onwil was maar onvermogen. En ik heb hem gezien als iemand wiens mening er voor mij niet meer toe deed. Geen verwachtingen meer en dus ook geen teleurstellingen.
Dus heb ik er leren mee omgaan. Ik heb echt geleerd dat hij niet anders kon. Dat het geen onwil was maar onvermogen. En ik heb hem gezien als iemand wiens mening er voor mij niet meer toe deed. Geen verwachtingen meer en dus ook geen teleurstellingen.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
vrijdag 24 mei 2019 13:42
Helemaal mee eens. Ik krijg oprecht medelijden met de vader. Wat je in je eerste zin zegt is misschien wel de kern van het probleem. TO kan er niet tegen als het niet precies gaat zoals zij het wil. En dan is weglopen inderdaad de makkelijkste optie. Alleen niet echt volwassen. TO probeer er een keer met een open blik naar te kijken. Familie is zo belangrijk!viva-amber schreef: ↑24-05-2019 05:31Ik vind het ook wel een beetje simpel om post die je tegen spreken of die het anders belichten te bestempelen als niet respectvol. Indien je zo met kritiek of opmerkingen omgaat dan loop je inderdaad steeds tegen frustraties aan.
Je hoeft geen gelijk te krijgen van je vader. Je hebt zijn goedkeuring ook niet nodig, je hoeft niet dezelfde politieke voorkeur te hebben of hetzelfde te vinden. Er is strijd omdat daar twee mensen aan mee doen. Een simpele opmerking als we vinden nu eenmaal allebei iets anders en dat mag voorkomt een hoop strijd. Er is strijd omdat je er aan mee blijft doen.
Je vader mag blijkbaar wel klusjes voor je opknappen maar je vindt hem verder nergens goed genoeg voor. Een volwassen kind kan op een dag voor zichzelf zorgen.
vrijdag 24 mei 2019 13:50
ik vind dat je zijn iq los moet koppelen van zijn eq.
Empathie en het wel of niet kunnen begrijpen en emoties en gevoelens bij anderen staat los van intelligentie.
Hij is dus in jouw ogen onaangepast. Dat mag. Je zult er vast gelijk in hebben. Maar jouw mening is ook maar een mening. If you change the way you look at things, the things you look at change.
Is er een manier om de gesprekken anders te laten verlopen? Pa: we spreken niet over politiek, sport en (....). Herhaal dat tot in den treure.
Wat ik lees is dat jouw vader wel duidelijk aangeeft wat hij van jou verwacht. Je tijd en aandacht voor hem. Bezoek en wat langer blijven. Zijn er activiteiten die je kunt bedenken? Bijvoorbeeld samen een puzzel van 1000 stukjes leggen? Iets actievers ipv passief praten. Neem hout mee en ga samen een vogelhuisje maken etc. Het hoeft niets te worden, als het naar even wat te doen geeft.
Dat hij toch kwam met carnaval is een teken van liefde van hem aan jou. Alleen jullie spreken niet dezelfde taal. Hij zal nooit zeggen dat hij trots op je is of van je houdt. Maar hij kiest wel voor jou terwijl er ook iets anders belangrijk was in zijn ogen (carnaval).
Die brief past wel bij jou maar niet bij hem. Schrijf hem voor hem, maar hou hem voor jezelf.
Empathie en het wel of niet kunnen begrijpen en emoties en gevoelens bij anderen staat los van intelligentie.
Hij is dus in jouw ogen onaangepast. Dat mag. Je zult er vast gelijk in hebben. Maar jouw mening is ook maar een mening. If you change the way you look at things, the things you look at change.
Is er een manier om de gesprekken anders te laten verlopen? Pa: we spreken niet over politiek, sport en (....). Herhaal dat tot in den treure.
Wat ik lees is dat jouw vader wel duidelijk aangeeft wat hij van jou verwacht. Je tijd en aandacht voor hem. Bezoek en wat langer blijven. Zijn er activiteiten die je kunt bedenken? Bijvoorbeeld samen een puzzel van 1000 stukjes leggen? Iets actievers ipv passief praten. Neem hout mee en ga samen een vogelhuisje maken etc. Het hoeft niets te worden, als het naar even wat te doen geeft.
Dat hij toch kwam met carnaval is een teken van liefde van hem aan jou. Alleen jullie spreken niet dezelfde taal. Hij zal nooit zeggen dat hij trots op je is of van je houdt. Maar hij kiest wel voor jou terwijl er ook iets anders belangrijk was in zijn ogen (carnaval).
Die brief past wel bij jou maar niet bij hem. Schrijf hem voor hem, maar hou hem voor jezelf.
vrijdag 24 mei 2019 13:55
Sorry hoor, maar waarom wordt familie zo vreselijk heilig verklaard? Verder zijn we het wel eens, EHV.EHV1981 schreef: ↑24-05-2019 13:42Helemaal mee eens. Ik krijg oprecht medelijden met de vader. Wat je in je eerste zin zegt is misschien wel de kern van het probleem. TO kan er niet tegen als het niet precies gaat zoals zij het wil. En dan is weglopen inderdaad de makkelijkste optie. Alleen niet echt volwassen. TO probeer er een keer met een open blik naar te kijken. Familie is zo belangrijk!
Ik denk ook, TO, dat je wellicht gebaat zou zijn met minder verwachtingen koesteren. Je vader wil wel klusjes voor je doen, dus hij geeft wel om je heen. Hij gaat misschien alleen niet zo met je om als jij het liefst zou willen. Tja. Dat accepteer je. Of niet.
Ik zou er geen 'officiële' breuk met een brief van maken. Jij verwacht daar misschien onbewust toch weer iets van wat hij niet gaat of kan waarmaken.
Neem gewoon afstand. Leef je eigen leven. Omring je met mensen die je leuk vindt. En laat je vader en je verwachtingen (meer) los.
Werk voor mij uitstekend.
vrijdag 24 mei 2019 14:49
Dit. En hoezo: medelijden met vader. Hij is toch zeker niet een hulpeloos kind en TO verantwoordelijk voor hem?
Bizar. Eerst werd er massaal gevallen over de lage IQ opmerking van de therapeut, maar nu is het plots een serieuze diagnose.
anoniem_376561 wijzigde dit bericht op 24-05-2019 14:51
Reden: Leesteken.
Reden: Leesteken.
0.17% gewijzigd
