Relaties
alle pijlers
broer geen contact met ouders
zaterdag 10 januari 2009 om 14:20
Hallo,
Ik hoor graag jullie mening/ervaring over het volgende :
Mijn broer heeft vorige maand besloten om (voorlopig) geen contact meer te hebben met onze ouders.
De precieze reden hiervan is niet duidelijk, volgens mijn broer is het met onze ouders niet mogelijk om op een leuke / normale manier met elkaar om te gaan.
Mijn ouders snappen helemaal niet waarom het gaat en dit blijft verder onduidelijk. Ik heb deze problemen totaal niet met hen.
Ikzelf heb mijn broer nadien nog 2 x gesproken, de laatste keer was deze week aan de telefoon. Ik voelde me nogal ongemakkelijk om met hem 'gezellig' te kletsen en te doen of er niets aan de hand is.
Over mijn ouders praten we niet want ik hoef me niet met de situatie te bemoeien volgens hem.
Achteraf heb ik een tijd nagedacht over ons contact. Ik weet niet goed wat ik met de situatie aan moet. Ik zie/hoor hoeveel verdriet mijn ouders hebben en vraag me af of ik nog wel contact met hem moet houden.......
Iemand ervaringen met deze situatie, ik hoor graag jullie reacties.
Ik hoor graag jullie mening/ervaring over het volgende :
Mijn broer heeft vorige maand besloten om (voorlopig) geen contact meer te hebben met onze ouders.
De precieze reden hiervan is niet duidelijk, volgens mijn broer is het met onze ouders niet mogelijk om op een leuke / normale manier met elkaar om te gaan.
Mijn ouders snappen helemaal niet waarom het gaat en dit blijft verder onduidelijk. Ik heb deze problemen totaal niet met hen.
Ikzelf heb mijn broer nadien nog 2 x gesproken, de laatste keer was deze week aan de telefoon. Ik voelde me nogal ongemakkelijk om met hem 'gezellig' te kletsen en te doen of er niets aan de hand is.
Over mijn ouders praten we niet want ik hoef me niet met de situatie te bemoeien volgens hem.
Achteraf heb ik een tijd nagedacht over ons contact. Ik weet niet goed wat ik met de situatie aan moet. Ik zie/hoor hoeveel verdriet mijn ouders hebben en vraag me af of ik nog wel contact met hem moet houden.......
Iemand ervaringen met deze situatie, ik hoor graag jullie reacties.
zondag 11 januari 2009 om 19:18
quote:Parnell schreef op 10 januari 2009 @ 15:15:
Ik ben in ons gezin altijd het buitenbeentje geweest. Ik was slim, en ging dus naar het gymnasium en naar de universiteit, wat niemand in mijn familie heeft gedaan.
Thuis kon ik niet praten over dat wat me bezighield, want dan schepte ik op en voelde ik me te goed voor mijn ouders. Studenten waren maar lui en arrogant, en als ik thuis was diende ik me normaal te gedragen. Wat zoveel betekende als: mond dicht en doen alsof.
Mijn ouders weten niets van mijn leven na mijn 18e; ze vragen er nooit naar, het interesseert ze niet. Mijn leven is niet hun leven, en dus is het fout. En omdat ik geen nare opmerkingen meer wil over mijn arrogantie en slim-doenerij, ben ik bij mijn ouders niemand: iemand zonder eigen leven, zonder verleden en zonder identiteit.
Mijn zusje heeft daarentegen precies gedaan wat mijn ouders van haar verwachtten: ze heeft op haar 19e kinderen gekregen, is in onze geboortestad blijven wonen en ziet mijn ouders bijna elke dag. Mijn ouders zijn daar zielsgelukkig mee en laten dat ook blijken: mijn zusje krijgt alle hulp die ze nodig heeft, geld, liefde en aandacht. Mij bezoeken ze eens per jaar, op mijn verjaardag. Mits het uitkomt.
Ondanks dat we in hetzelfde gezin zijn opgegroeid is mijn band met onze ouders heel anders. Voor mij is een bezoek pijnlijk en vernederend. Voor mijn zusje is het dagelijkse gezelligheid.
Ik zal vermoedelijk nooit de band met mijn ouders verbreken (ik zoek, heel triest, nog steeds voortdurend hun goedkeuring en hoop die ooit te krijgen ), maar kan me heel goed voorstellen dat ik het toch zou doen, mijn zusje ook niet zou begrijpen waarom een relatie met mijn ouders voor mij zo ontzettend veel moeilijker is dan voor haar.
Probeer daarom eerst met je broer te praten, voor je hem veroordeelt. Niet alles is zoals het lijkt.Wat ontzettend triest zeg!! Zo moeilijk lijkt mij om die goedkeuring die je zo graag wilt los te laten .Die zul je nooit krijgen ...Je ervaringen lijken op de ervaringen die mijn man met zijn ouders heeft .Hij probeerde ook altijd belangstelling,warmte,goedkeuring van zijn ouders te krijgen .Maar heeft dit uiteindelijk los moeten laten ,deed teveel pijn .
Ook onze kinderen krijgen die warmte,belangstelling niet .
Hun andere zoon wel ,schoonvader is inmiddels overleden .
T.O ,Probeer in ieder geval de band met je broer open te houden,zijn ervaringen met jullie ouders verschillen met jouw ervaringen.
Ik ben in ons gezin altijd het buitenbeentje geweest. Ik was slim, en ging dus naar het gymnasium en naar de universiteit, wat niemand in mijn familie heeft gedaan.
Thuis kon ik niet praten over dat wat me bezighield, want dan schepte ik op en voelde ik me te goed voor mijn ouders. Studenten waren maar lui en arrogant, en als ik thuis was diende ik me normaal te gedragen. Wat zoveel betekende als: mond dicht en doen alsof.
Mijn ouders weten niets van mijn leven na mijn 18e; ze vragen er nooit naar, het interesseert ze niet. Mijn leven is niet hun leven, en dus is het fout. En omdat ik geen nare opmerkingen meer wil over mijn arrogantie en slim-doenerij, ben ik bij mijn ouders niemand: iemand zonder eigen leven, zonder verleden en zonder identiteit.
Mijn zusje heeft daarentegen precies gedaan wat mijn ouders van haar verwachtten: ze heeft op haar 19e kinderen gekregen, is in onze geboortestad blijven wonen en ziet mijn ouders bijna elke dag. Mijn ouders zijn daar zielsgelukkig mee en laten dat ook blijken: mijn zusje krijgt alle hulp die ze nodig heeft, geld, liefde en aandacht. Mij bezoeken ze eens per jaar, op mijn verjaardag. Mits het uitkomt.
Ondanks dat we in hetzelfde gezin zijn opgegroeid is mijn band met onze ouders heel anders. Voor mij is een bezoek pijnlijk en vernederend. Voor mijn zusje is het dagelijkse gezelligheid.
Ik zal vermoedelijk nooit de band met mijn ouders verbreken (ik zoek, heel triest, nog steeds voortdurend hun goedkeuring en hoop die ooit te krijgen ), maar kan me heel goed voorstellen dat ik het toch zou doen, mijn zusje ook niet zou begrijpen waarom een relatie met mijn ouders voor mij zo ontzettend veel moeilijker is dan voor haar.
Probeer daarom eerst met je broer te praten, voor je hem veroordeelt. Niet alles is zoals het lijkt.Wat ontzettend triest zeg!! Zo moeilijk lijkt mij om die goedkeuring die je zo graag wilt los te laten .Die zul je nooit krijgen ...Je ervaringen lijken op de ervaringen die mijn man met zijn ouders heeft .Hij probeerde ook altijd belangstelling,warmte,goedkeuring van zijn ouders te krijgen .Maar heeft dit uiteindelijk los moeten laten ,deed teveel pijn .
Ook onze kinderen krijgen die warmte,belangstelling niet .
Hun andere zoon wel ,schoonvader is inmiddels overleden .
T.O ,Probeer in ieder geval de band met je broer open te houden,zijn ervaringen met jullie ouders verschillen met jouw ervaringen.
zondag 11 januari 2009 om 19:27
Plompiedom, wat rot voor je man, en voor je kinderen. Is inderdaad moeilijk om die goedkeuring los te laten en te accepteren dat dat iets is wat nooit zal gebeuren. Hoe pijnlijk het ook is om dat onder ogen te zien, toch geeft dat na verloop van tijd rust, is mijn ervaring. Hoe ziet je man dat, als ik vragen mag?
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zondag 11 januari 2009 om 20:15
inderdaad setter. 'de maatschappij' moet maar eens af van het 'maar het blijft je moeder/vader/ouders' wat ik zooo vaak heb gehoord heb....In chipies verhaal lees ik dat ook af...erg jammer...want ouders kunnen ook een boel verpesten zonder dat ze fysiek geweld gebruiken...en misschien is het dan nog wel triester dat ze het ene kind wel 'goed' konden opvoeden maar de ander niet....en dit kind dan ook voortrekken...
Als ik jou was, zou ik het onderwerp ouders gewoon even links laten liggen...zoals setter al zegt, voldoende andere onderwerpen om over te praten
Als ik jou was, zou ik het onderwerp ouders gewoon even links laten liggen...zoals setter al zegt, voldoende andere onderwerpen om over te praten
dinsdag 13 januari 2009 om 17:23
Ik zit zelf ook in de situatie dat ik dus het contact (in ieder geval tijdelijk) met mijn ouders heb verbroken.
En nee dat doe je niet zomaar.
Ik werd altijd door mijn moeder gekwetst, vernederd. Zij had zelf ook een moeizame band met haar moeder en blijkbaar kon ze mij daardoor niet geven wat ze zelf had gemist. Eigenlijk beleefde ze het weer opnieuw maar nu in de moederrol.
Op een of andere manier reageert ze op mij af wat ze zelf heeft gemist en haar onzekerheden die ze zelf ook heeft kan ze bij mij niet uitstaan.
Ik heb er zo vaak met haar over willen praten maar dan flipt ze helemaal. Dus nu laat ik het maar zo.
Wat wel pijn doet is dat een van mijn broers automatisch partij trekt voor mijn ouders. Hij had zelfs gezegd dat als er iets met ze zou gebeuren (door de stress) dat hij mij dan wat aan zou doen.
Tssss dan ben je toch echt triest.
Snap niet hoe iemand zo eenzijdig kan denken. Er zitten altijd twee kanten aan het verhaal.
Maar hier was het ook zo dat hij het lievelingetje van mijn moeder was dus in zijn ogen kan ze geen kwaad.
En mijn moeder lacht zich in het vuistje.
Die heeft het precies hoe ze het hebben wil. Zij hangt het slachtoffer uit, ik ben de boeman.
En dat maakt mij kwaad.
Ik ben nog niet zover dat het me helemaal niks doet. Ik vraag me ook af of dat ooit komt.
En nee dat doe je niet zomaar.
Ik werd altijd door mijn moeder gekwetst, vernederd. Zij had zelf ook een moeizame band met haar moeder en blijkbaar kon ze mij daardoor niet geven wat ze zelf had gemist. Eigenlijk beleefde ze het weer opnieuw maar nu in de moederrol.
Op een of andere manier reageert ze op mij af wat ze zelf heeft gemist en haar onzekerheden die ze zelf ook heeft kan ze bij mij niet uitstaan.
Ik heb er zo vaak met haar over willen praten maar dan flipt ze helemaal. Dus nu laat ik het maar zo.
Wat wel pijn doet is dat een van mijn broers automatisch partij trekt voor mijn ouders. Hij had zelfs gezegd dat als er iets met ze zou gebeuren (door de stress) dat hij mij dan wat aan zou doen.
Tssss dan ben je toch echt triest.
Snap niet hoe iemand zo eenzijdig kan denken. Er zitten altijd twee kanten aan het verhaal.
Maar hier was het ook zo dat hij het lievelingetje van mijn moeder was dus in zijn ogen kan ze geen kwaad.
En mijn moeder lacht zich in het vuistje.
Die heeft het precies hoe ze het hebben wil. Zij hangt het slachtoffer uit, ik ben de boeman.
En dat maakt mij kwaad.
Ik ben nog niet zover dat het me helemaal niks doet. Ik vraag me ook af of dat ooit komt.
dinsdag 13 januari 2009 om 21:16
Chipie, wat goed van je. Mijn tip voor het gesprek: ga niet alles wat hij als reden heeft onderuit halen, je ouders verdedigen of zeggen dat het anders is/was. Hij heeft dingen op een bepaalde manier ervaren. Dat jouw ervaringen anders zijn is fijn, maar hij heeft recht op zijn kant, hoe vervelend dat ook voor jou en/of je ouders is. Als je het contact met je broer goed wilt houden, moet je hem zijn eigen waarheid gunnen.
woensdag 14 januari 2009 om 14:10
quote:setter schreef op 11 januari 2009 @ 19:27:
Plompiedom, wat rot voor je man, en voor je kinderen. Is inderdaad moeilijk om die goedkeuring los te laten en te accepteren dat dat iets is wat nooit zal gebeuren. Hoe pijnlijk het ook is om dat onder ogen te zien, toch geeft dat na verloop van tijd rust, is mijn ervaring. Hoe ziet je man dat, als ik vragen mag?
Hij heeft het moeten leren accepteren ,maar gaat nu goed Hij is erg duidelijk tegen zijn moeder en heeft minimaal contact met haar .
Want zijn moeder heeft op haar beurt erg veel moeite met het feit dat mijn man zijn grensen aangeeft ,gaat dan steken onder water geven en ruzie zoeken .Die ruimte geeft hij haar nu minder door assertiever te zijn en gewoon veel minder contact met haar te hebben Daar is zijn moeder niet blij mee,maar respect heeft hij nooit gehad en zij mag dus ook niet respect van hem terug verwachten. Wat je niet hebt gezaaid kun je niet oogsten Zeker nu moeder hulpbehoevender is wil ze meer aandacht en begrip van mijn man,dat kan hij niet geven .
Loslaten [gulde middenweg] is het belangrijkste .
Plompiedom, wat rot voor je man, en voor je kinderen. Is inderdaad moeilijk om die goedkeuring los te laten en te accepteren dat dat iets is wat nooit zal gebeuren. Hoe pijnlijk het ook is om dat onder ogen te zien, toch geeft dat na verloop van tijd rust, is mijn ervaring. Hoe ziet je man dat, als ik vragen mag?
Hij heeft het moeten leren accepteren ,maar gaat nu goed Hij is erg duidelijk tegen zijn moeder en heeft minimaal contact met haar .
Want zijn moeder heeft op haar beurt erg veel moeite met het feit dat mijn man zijn grensen aangeeft ,gaat dan steken onder water geven en ruzie zoeken .Die ruimte geeft hij haar nu minder door assertiever te zijn en gewoon veel minder contact met haar te hebben Daar is zijn moeder niet blij mee,maar respect heeft hij nooit gehad en zij mag dus ook niet respect van hem terug verwachten. Wat je niet hebt gezaaid kun je niet oogsten Zeker nu moeder hulpbehoevender is wil ze meer aandacht en begrip van mijn man,dat kan hij niet geven .
Loslaten [gulde middenweg] is het belangrijkste .
woensdag 14 januari 2009 om 15:32
Chipie, ik heb tot nu toe alleen maar meegelezen, maar wou even reageren op de laatste reacties.
Enerzijds wordt je aangeraden om het verhaal van je broer over zijn ouders te aanhoren en hem zijn waarheid te gunnen; anderzijds wordt je aangeraden om het verhaal van je ouders niet te willen aanhoren (En als je ouders negatief praten over je broer moet je ze daar de ruimte niet voor geven ! Dit zijn jouw zaken niet en jij bent niet de aangewezen persoon om dit aan te horen).
Dit vind ik niet evenwichtig. Ik vind dat je of allebei (ouders en broer) moet aanhoren, ofwel geen van beiden. Dat is een elementaire regel.
Bovendien beschuldigt jouw broer zijn ouders, en niet omgekeerd.
Een andere elementaire regel zegt dat de beschuldigde zich mag verdedigen.
Ik hoop dat je dit zult overwegen.
Enerzijds wordt je aangeraden om het verhaal van je broer over zijn ouders te aanhoren en hem zijn waarheid te gunnen; anderzijds wordt je aangeraden om het verhaal van je ouders niet te willen aanhoren (En als je ouders negatief praten over je broer moet je ze daar de ruimte niet voor geven ! Dit zijn jouw zaken niet en jij bent niet de aangewezen persoon om dit aan te horen).
Dit vind ik niet evenwichtig. Ik vind dat je of allebei (ouders en broer) moet aanhoren, ofwel geen van beiden. Dat is een elementaire regel.
Bovendien beschuldigt jouw broer zijn ouders, en niet omgekeerd.
Een andere elementaire regel zegt dat de beschuldigde zich mag verdedigen.
Ik hoop dat je dit zult overwegen.
