Relaties
alle pijlers
Constante twijfel, angst etc.
dinsdag 27 oktober 2009 om 17:16
Dag Dames,
Een nieuweling, die wel eens meeleest, en graag even haar hart wil luchtten.
Al een paar maanden ga ik met een (jonge)man. Hiervoor ben ik twee jaar vrijgezel geweest, met een aantal scharrels.
Nu ga ik een tijdje met deze man, en hij is echt helemaal super. We passen bij elkaar, hij is lief, knap, grappig leuk etc. Het gaat ook allemaal helemaal goed, en eigenlijk heb ik niks te klagen. Maar nu is het zo, dat ik enorm aan het twijfelen ben. Dit is niet iets wat alleen bij hem gebeurt, dit heb ik altijd gedaan. In al mijn relaties gaat het mis, omdat ik spanning zoek, niet meer verliefd ben etc. etc. Ik ben tot nu toe altijd degene geweest die het heeft uitgemaakt. Ook ben ik wel eens vreemd gegaan (hier ben ik dan ook totaal niet trots op), er is altijd wel wat. Ik ben geen enorme flirt, aandacht vind ik natuurlijk leuk, maar als ik uitga bijvoorbeeld hou ik mij totaal niet met flirten enzo bezig.
Nu ga ik dus met hem, en het verliefde gevoel is niet heel hevig. Dat terwijl het eigenlijk juist heel goed zit. Ik durf het ook nog geen relatie te noemen, en dit weet hij, hij geeft mij helemaal de ruimte. Ik ben namelijk bang dat het in de toekomst toch weer mis gaat. Het is een soort angst. Ik wil de ander niet kwetsen. Ik heb dit in het verleden gedaan, en ik ben gewoon heel erg bang dat het weer misgaat. Doordat ik al deze hersenspinsels heb durf ik mij niet volledig aan hem te geven.
Je kunt dus stellen dat ik gewoon een bitch ben, maar op van die kritieke punten in een relatie zet ik gewoon niet door. Daarnaast ben ik iemand die ook heel gesloten is wat betreft gevoelens. Als het even niet lekker gaat, durf ik ook dit niet makkelijk te uitten omdat ik ook hier weer heel erg bang ben om de ander te kwetsen of om ruzie te krijgen. Doordat ik deze twijfels heb of ik door wil gaan, wordt mijn gevoel voor hem ook steeds anders. De ene keer denk ik 'Jaaaaa, ik ga er gewoon voor, ik wil hem', de andere keer denk ik 'ik wil het niet, ik wil spanning, sensatie, niet gebonden zijn'. En dit laatste denk ik, terwijl ik tegelijk ook weer wel heel graag samen met hem wil zijn. De scharrels waren voor mij dan ook een ultieme uitkomst. Het gaat niet diep, je stopt ermee wanneer je dat wil, je kunt doen wat je wil. En nu gaat het een stapje verder, en dan begin ik te freaken.
Het is waarschijnlijk een verwarrend verhaal, maar dat is het in mijn hoofd ook. Ik weet niet wat ik met deze gedachtes en gevoelens aan moet. Ik weet niet wat ik wil, en dat is iets dat ik altijd heb gehad. Dat ligt dus niet aan mijn gevoel voor hem; omdat ik ook wel eens heel erg verliefd ben geweest vanaf dag 1, en dit ook gebeurde. Het feit dat ik nu niet helemaal hoteldebotel ben vind ik ergens ook wel fijn, omdat het nu rustig aan gaat en ik langzaam aan het idee kan wennen, in plaats van me er helemaal in te storten. Het is dus ook niet zo dat ik met hem wil stoppen.
Ik zou gewoon graag die andere gedachten en gevoelens onder controle willen krijgen. Ik wil een keer wél doorzetten, omdat hij me blij maakt. Ik wil een keer niet de behoefte hebben aan het 'groenere gras' en me gewoon durven te geven.
Ik probeer heel hard, maar het kost me erg veel moeite en ook erg veel energie. En voor hem is dit ook een rotsituatie, omdat hij er wel 100% voor wil gaan.
Ik vraag mij dus af of er mensen zijn die hier iets in herkennen. Of er mensen zijn die hiermee hebben leren omgaan, en hoe?
Bedankt!
X
Een nieuweling, die wel eens meeleest, en graag even haar hart wil luchtten.
Al een paar maanden ga ik met een (jonge)man. Hiervoor ben ik twee jaar vrijgezel geweest, met een aantal scharrels.
Nu ga ik een tijdje met deze man, en hij is echt helemaal super. We passen bij elkaar, hij is lief, knap, grappig leuk etc. Het gaat ook allemaal helemaal goed, en eigenlijk heb ik niks te klagen. Maar nu is het zo, dat ik enorm aan het twijfelen ben. Dit is niet iets wat alleen bij hem gebeurt, dit heb ik altijd gedaan. In al mijn relaties gaat het mis, omdat ik spanning zoek, niet meer verliefd ben etc. etc. Ik ben tot nu toe altijd degene geweest die het heeft uitgemaakt. Ook ben ik wel eens vreemd gegaan (hier ben ik dan ook totaal niet trots op), er is altijd wel wat. Ik ben geen enorme flirt, aandacht vind ik natuurlijk leuk, maar als ik uitga bijvoorbeeld hou ik mij totaal niet met flirten enzo bezig.
Nu ga ik dus met hem, en het verliefde gevoel is niet heel hevig. Dat terwijl het eigenlijk juist heel goed zit. Ik durf het ook nog geen relatie te noemen, en dit weet hij, hij geeft mij helemaal de ruimte. Ik ben namelijk bang dat het in de toekomst toch weer mis gaat. Het is een soort angst. Ik wil de ander niet kwetsen. Ik heb dit in het verleden gedaan, en ik ben gewoon heel erg bang dat het weer misgaat. Doordat ik al deze hersenspinsels heb durf ik mij niet volledig aan hem te geven.
Je kunt dus stellen dat ik gewoon een bitch ben, maar op van die kritieke punten in een relatie zet ik gewoon niet door. Daarnaast ben ik iemand die ook heel gesloten is wat betreft gevoelens. Als het even niet lekker gaat, durf ik ook dit niet makkelijk te uitten omdat ik ook hier weer heel erg bang ben om de ander te kwetsen of om ruzie te krijgen. Doordat ik deze twijfels heb of ik door wil gaan, wordt mijn gevoel voor hem ook steeds anders. De ene keer denk ik 'Jaaaaa, ik ga er gewoon voor, ik wil hem', de andere keer denk ik 'ik wil het niet, ik wil spanning, sensatie, niet gebonden zijn'. En dit laatste denk ik, terwijl ik tegelijk ook weer wel heel graag samen met hem wil zijn. De scharrels waren voor mij dan ook een ultieme uitkomst. Het gaat niet diep, je stopt ermee wanneer je dat wil, je kunt doen wat je wil. En nu gaat het een stapje verder, en dan begin ik te freaken.
Het is waarschijnlijk een verwarrend verhaal, maar dat is het in mijn hoofd ook. Ik weet niet wat ik met deze gedachtes en gevoelens aan moet. Ik weet niet wat ik wil, en dat is iets dat ik altijd heb gehad. Dat ligt dus niet aan mijn gevoel voor hem; omdat ik ook wel eens heel erg verliefd ben geweest vanaf dag 1, en dit ook gebeurde. Het feit dat ik nu niet helemaal hoteldebotel ben vind ik ergens ook wel fijn, omdat het nu rustig aan gaat en ik langzaam aan het idee kan wennen, in plaats van me er helemaal in te storten. Het is dus ook niet zo dat ik met hem wil stoppen.
Ik zou gewoon graag die andere gedachten en gevoelens onder controle willen krijgen. Ik wil een keer wél doorzetten, omdat hij me blij maakt. Ik wil een keer niet de behoefte hebben aan het 'groenere gras' en me gewoon durven te geven.
Ik probeer heel hard, maar het kost me erg veel moeite en ook erg veel energie. En voor hem is dit ook een rotsituatie, omdat hij er wel 100% voor wil gaan.
Ik vraag mij dus af of er mensen zijn die hier iets in herkennen. Of er mensen zijn die hiermee hebben leren omgaan, en hoe?
Bedankt!
X
dinsdag 27 oktober 2009 om 17:57
Enigszins herkenbaar ik heb ook niet echt veel lange relaties gehad. Viel altijd op de verkeerde mannen die zich sowieso niet konden binden of gewoon niet leuk waren na 3 maanden. Voor mij is het al een vooruitzicht dat ik bepaald gedrag bij mij zelf herken. Ik heb het hebben van een vriendje op een gegeven moment dan ook losgelaten. Nu heb ik sinds kort een relatie met een hele lieve, inteligente en ook nog zeer aantrekkelijke jongen die ik misschien 2 jaar geleden volledig over het hoofd had gezien. Weet niet wat de toekomst gaat brengen, maar weet nu echt wel wat ik heb en dat geef ik niet zo snel op.
Misschien is hij gewoon niet DE MAN voor jou, of misschien moet je echt bij jezelf te rade gaan wat je wil.?Tis ook niet netjes om hem aan het lijntje te houden.
Succes!
Misschien is hij gewoon niet DE MAN voor jou, of misschien moet je echt bij jezelf te rade gaan wat je wil.?Tis ook niet netjes om hem aan het lijntje te houden.
Succes!
dinsdag 27 oktober 2009 om 18:59
Ik weet niet hoe oud je bent, maar hebben je twijfels en angsten iets te maken met "deuren dichtgooien"? Dat je denkt: maarrr als ik met hem verderga, dan heb ik nooit meer die spanning van het verliefd zijn, nooit meer de vrijheid die ik heb als vrijgezel, etc. ? Ik weet het niet hoor, ik heb jouw probleem nooit gehad (eerder het tegenovergestelde...), maar ik probeer je te helpen door een beetje met je mee te denken. Omdat het volgens mij belangrijk is om er eerst achter te komen wát je nu precies angstig maakt bij het idee van een langere verbintenis. De angst om jezelf bloot te geven? (Of om daarna tegen te vallen?)
Je zegt dat jij tot nu toe altijd degene bent geweest die een relatie verbrak. Kan je wellicht een patroon ontdekken in de aanleidingen daarvan? Als je terugdenkt, wat waren dan de momenten waarop het begon te benauwen, heeft het te maken met tijdsduur (van de relatie) of meer met bepaalde dingen die koersten naar een "vastigheid" waar je nog niet aan toe bent/was? (Bijv., als iemand aangaf met je te willen samenwonen/jullie samen op vakantie waren geweest/je drie zondagochtenden achtereen bij zijn oma in Kutkrabbeveen had zitten rummicubben)
Waarom zoek je spanning, waarin zit "spanning" voor jou, wat is het dat maakt dat je dat nodig hebt? Ter afleiding, of om iets in jezelf te ontlopen? Zoals, bijvoorbeeld, diepere gevoelens, of het "geacht" worden daar over te praten in een relatie?
Misschien heb je helemaal niets aan al deze vragen, in dat geval: scroll m'n geleuter voorbij, ik herken je gevoelens niet maar ik probeer je een beetje te begrijpen.
Anyway, wish you all the best
Je zegt dat jij tot nu toe altijd degene bent geweest die een relatie verbrak. Kan je wellicht een patroon ontdekken in de aanleidingen daarvan? Als je terugdenkt, wat waren dan de momenten waarop het begon te benauwen, heeft het te maken met tijdsduur (van de relatie) of meer met bepaalde dingen die koersten naar een "vastigheid" waar je nog niet aan toe bent/was? (Bijv., als iemand aangaf met je te willen samenwonen/jullie samen op vakantie waren geweest/je drie zondagochtenden achtereen bij zijn oma in Kutkrabbeveen had zitten rummicubben)
Waarom zoek je spanning, waarin zit "spanning" voor jou, wat is het dat maakt dat je dat nodig hebt? Ter afleiding, of om iets in jezelf te ontlopen? Zoals, bijvoorbeeld, diepere gevoelens, of het "geacht" worden daar over te praten in een relatie?
Misschien heb je helemaal niets aan al deze vragen, in dat geval: scroll m'n geleuter voorbij, ik herken je gevoelens niet maar ik probeer je een beetje te begrijpen.
Anyway, wish you all the best
dinsdag 27 oktober 2009 om 19:07
Realistisch bezien is de kans dat jullie uit elkaar zullen gaan groter dan dat jullie bij elkaar zullen blijven.
Realistisch bezien wordt de kans dat jullie bij elkaar zullen blijven groter als jullie je allebei commiteren aan de relatie en aan elkaar.
Realistisch bezien kan ook een relatie die niet heeft geduurd tot de dood van één van beide partners zeer waardevol zijn, zowel gedurende de relatie als in retrospectief.
Realistisch bezien wordt de kans dat jullie bij elkaar zullen blijven groter als jullie je allebei commiteren aan de relatie en aan elkaar.
Realistisch bezien kan ook een relatie die niet heeft geduurd tot de dood van één van beide partners zeer waardevol zijn, zowel gedurende de relatie als in retrospectief.
dinsdag 3 november 2009 om 15:57
