Relaties
alle pijlers
Contact met ouder, gesprek, hoe?
dinsdag 28 oktober 2025 om 10:18
Ik heb de afgelopen twee jaar het contact met mijn vader op een laag pitje gehad. Ik woon in het buitenland, dus dat ging zonder grote gebaren, ik belde gewoon niet vaak meer met hem.
In die twee jaar heb ik veel (schema)therapie gehad ter behandeling van depressie. Ik heb geleerd patronen uit mijn jeugd te doorbreken, en te herkennen dat er een straffende ouder in mij opspeelt waarmee ik mezelf de put in praat (straffende ouder is een begrip uit de schematherapie, maar het komt bij mij inderdaad ook daadwerkelijk vanuit de rol van mijn ouders richting mij als kind).
Vorige week deed ik een leuke aankondiging naar familie, en daarop kreeg ik een bericht van mijn vader dat hij vond dat we moesten praten omdat ons contact zo veranderd is.
En nu slaap ik al dagen slecht. Ik weet niet wat ik hiermee moet. Mijn vader is veeleisend, afkeurend, en heeft me in donkere tijden geen support geboden. Ik weet diep van binnen wel dat hij van me houdt, maar hij uit dat eerder in ongenoegen dan in aanmoediging of warmte. Nu ook weer, het lijkt meer alsof hij gekrenkt is dat hij niet bovenaan mijn prioriteiten staat en dat hij daarom meer contact wil, dan dat hij echt geïnteresseerd is in hoe het met me gaat.
Wie heeft er advies? Ik ben eindelijk weer in balans, heb eindelijk weer het gevoel mijn leven een beetje onder controle te hebben. Ik heb daar keihard voor moeten werken de afgelopen twee jaar. Ik wil het niet kwijt, ik wil niet weer dat gevoel waardeloos te zijn, niet weer de slapeloze nachten. Ik vertelde mezelf dat ik het contact met mijn vader weer aan zou halen als ik me daar sterk genoeg voor zou voelen, maar dat ik daar nog niet was. Nu zit ik er ineens middenin, en weet ik niet wat ik moet doen.
In die twee jaar heb ik veel (schema)therapie gehad ter behandeling van depressie. Ik heb geleerd patronen uit mijn jeugd te doorbreken, en te herkennen dat er een straffende ouder in mij opspeelt waarmee ik mezelf de put in praat (straffende ouder is een begrip uit de schematherapie, maar het komt bij mij inderdaad ook daadwerkelijk vanuit de rol van mijn ouders richting mij als kind).
Vorige week deed ik een leuke aankondiging naar familie, en daarop kreeg ik een bericht van mijn vader dat hij vond dat we moesten praten omdat ons contact zo veranderd is.
En nu slaap ik al dagen slecht. Ik weet niet wat ik hiermee moet. Mijn vader is veeleisend, afkeurend, en heeft me in donkere tijden geen support geboden. Ik weet diep van binnen wel dat hij van me houdt, maar hij uit dat eerder in ongenoegen dan in aanmoediging of warmte. Nu ook weer, het lijkt meer alsof hij gekrenkt is dat hij niet bovenaan mijn prioriteiten staat en dat hij daarom meer contact wil, dan dat hij echt geïnteresseerd is in hoe het met me gaat.
Wie heeft er advies? Ik ben eindelijk weer in balans, heb eindelijk weer het gevoel mijn leven een beetje onder controle te hebben. Ik heb daar keihard voor moeten werken de afgelopen twee jaar. Ik wil het niet kwijt, ik wil niet weer dat gevoel waardeloos te zijn, niet weer de slapeloze nachten. Ik vertelde mezelf dat ik het contact met mijn vader weer aan zou halen als ik me daar sterk genoeg voor zou voelen, maar dat ik daar nog niet was. Nu zit ik er ineens middenin, en weet ik niet wat ik moet doen.
dinsdag 28 oktober 2025 om 17:29
Ik heb de afgelopen twee jaar nog wel met enige regelmaat gebeld met mijn vader, over koetjes en kalfjes. Het is dus niet zo dat we helemaal geen contact hebben gehad. Maar daarvoor belden we vaker en kwam er beduidend meer vanuit mij.
Mijn vader weet wel dat ik depressief was en dat ik therapie heb. De details verder niet, ik heb een keer tijdens een telefoongesprek er iets over gezegd en zijn reactie was dat hij ook wel bekend is met negatieve stemmingen, maar dat je daar nou eenmaal mee moet leren leven. Tsja, daar ben ik het dus niet mee eens, en hij zou ook zeker gebaad zijn bij therapie.. maar zoals iemand hier al opperde, is hij niet goed in erkennen dat hij sommige dingen beter anders kan doen.
Enerzijds wil ik hem graag de kans geven te reageren op mijn afstand, en dus met hem dat gesprek aan te gaan. Anderzijds ben ik bang, vanwege die starheid, dat het alleen maar tot ellende voor mij leidt.
En jullie beschrijven precies mijn dilemma: ik wil zo graag toewerken naar iets waarbij er gewoon luchtige gezelligheid kan zijn. Dat ik weet dat ik voor steun niet bij hem moet zijn, maar dat een borrel met kerst prima kan. En dat ik zijn oordelen naast me neer leg.
Tegelijk merk ik dat ik dat naast me neer leggen nog niet kan. En dat een relatie met veel afstand en alleen elke paar maanden een gesprek over koetjes en kalfjes, het maximale is wat goed voor me is op dit moment. Maar dat accepteert mijn vader niet, blijkbaar.
Mijn vader weet wel dat ik depressief was en dat ik therapie heb. De details verder niet, ik heb een keer tijdens een telefoongesprek er iets over gezegd en zijn reactie was dat hij ook wel bekend is met negatieve stemmingen, maar dat je daar nou eenmaal mee moet leren leven. Tsja, daar ben ik het dus niet mee eens, en hij zou ook zeker gebaad zijn bij therapie.. maar zoals iemand hier al opperde, is hij niet goed in erkennen dat hij sommige dingen beter anders kan doen.
Enerzijds wil ik hem graag de kans geven te reageren op mijn afstand, en dus met hem dat gesprek aan te gaan. Anderzijds ben ik bang, vanwege die starheid, dat het alleen maar tot ellende voor mij leidt.
En jullie beschrijven precies mijn dilemma: ik wil zo graag toewerken naar iets waarbij er gewoon luchtige gezelligheid kan zijn. Dat ik weet dat ik voor steun niet bij hem moet zijn, maar dat een borrel met kerst prima kan. En dat ik zijn oordelen naast me neer leg.
Tegelijk merk ik dat ik dat naast me neer leggen nog niet kan. En dat een relatie met veel afstand en alleen elke paar maanden een gesprek over koetjes en kalfjes, het maximale is wat goed voor me is op dit moment. Maar dat accepteert mijn vader niet, blijkbaar.
dinsdag 28 oktober 2025 om 17:49
dinsdag 28 oktober 2025 om 18:31
Ik snap je gevoel heel goed TO. Maar weet je zeker dat er conflict gaat zijn? Als ik je OP lees dan zie ik dat vader vraagt om contact omdat het zo is veranderd. Misschien vindt hij dat gewoon jammer en kan her een normaal gesprek worden? Ik herken zelf heel erg dat ik bang ben voor confrontatie en her dan dus heeel groot maak in mijn hoofd. Zou je hem niet “gewoon” kunnen bellen en kijken wat hij wil bespreken. Als het wel aanvallend wordt of over je grenzen gaat dan kan je vrij makkelijk het gesprek beëindigen. Spannend, maar dan heb je wel duidelijkheid.
dinsdag 28 oktober 2025 om 18:46
Het beste advies dat ik ooit heb gekregen (in andere situatie, ging niet over mijn ouders, maar misschien kan het daar ook helpen) is: reageer alsof je je zo voelt als je je wil voelen. Je zegt: ik wil zijn oordeel naast me neer leggen maar dat lukt nog niet. Snap ik, want je voelt je naar over zijn oordeel. Maar zeker als je over de telefoon of via berichtjes spreekt kun je wel (proberen te) reageren alsof je het naast je neerlegt. Dat betekent niet dat je je niet naar voelt, maar wel dat je naar hem communiceert zoals je wil: namelijk dat je je niet laat beinvloeden door zijn oordeel. Hij kan dan kiezen hoe hij daarop reageert. Het is mogelijk dat dat niet positief is, maar dat heeft dan verder geen invloed op hoe jij doet, want je gedraagt je alsof je zijn oordeel naast je neer legt. In mijn geval is het zo geweest dat mijn gevoel mijn gedrag na een tijdje gevolgd is, ook al waren de reacties in eerste instantie ook niet positief. Ik begon steeds meer ook echt te voelen dat ik het belangrijker vond dat ik reageerde zonder haar (in mijn geval) oordeel mee te nemen dan om te reageren op een manier die geen negatieve reactie op zou roepen. De reactie van de andere persoon (niet mijn moeder dus) is mettertijd ook wel veranderd omdat ze met accepteert dat ik me niet meer laat beïnvloeden. Dat ligt vast ook van de persoon af maar ik wilde het verhaal toch delen, misschien heb je er wat aan.
dinsdag 28 oktober 2025 om 19:21
Vergeet niet dat veel (vooral wat oudere) mensen van huis uit hebben meegekregen dat psychische problemen een zwakte zijn, of dat alleen mensen die 'ziek in hun hoofd' zijn naar een psycholoog gaan.stokbootje schreef: ↑28-10-2025 17:29Mijn vader weet wel dat ik depressief was en dat ik therapie heb. De details verder niet, ik heb een keer tijdens een telefoongesprek er iets over gezegd en zijn reactie was dat hij ook wel bekend is met negatieve stemmingen, maar dat je daar nou eenmaal mee moet leren leven. Tsja, daar ben ik het dus niet mee eens, en hij zou ook zeker gebaad zijn bij therapie.. maar zoals iemand hier al opperde, is hij niet goed in erkennen dat hij sommige dingen beter anders kan doen.
Daarnaast is het soms ook lastig om hulp te zoeken, bang dat je dan alles open moet gooien wat nu weggestopt zit in een kistje met een stevig slot.
Hiermee wil ik het gedrag van je vader niet goedpraten, maar misschien kun je er ook anders naar kijken, waardoor je hem beter begrijpt en het je daardoor misschien minder raakt?
Heeft je vader wel door wat er speelt? Hoe diep het bij jou zit? Wat je depressie voor jou inhoudt?stokbootje schreef: ↑28-10-2025 17:29Enerzijds wil ik hem graag de kans geven te reageren op mijn afstand, en dus met hem dat gesprek aan te gaan. Anderzijds ben ik bang, vanwege die starheid, dat het alleen maar tot ellende voor mij leidt.
En jullie beschrijven precies mijn dilemma: ik wil zo graag toewerken naar iets waarbij er gewoon luchtige gezelligheid kan zijn. Dat ik weet dat ik voor steun niet bij hem moet zijn, maar dat een borrel met kerst prima kan. En dat ik zijn oordelen naast me neer leg.
Tegelijk merk ik dat ik dat naast me neer leggen nog niet kan. En dat een relatie met veel afstand en alleen elke paar maanden een gesprek over koetjes en kalfjes, het maximale is wat goed voor me is op dit moment. Maar dat accepteert mijn vader niet, blijkbaar.
Misschien zou je ook rechtstreeks (telefoon/whatsapp/mail) aan hem kunnen vertellen wat er in jou omgaat en hoe je jullie omgang momenteel wél ruimte kan geven.
Zoiets? (Ik heb maar wat dingen voor je ingevuld, uiteraard naar eigen situatie aan te passen).
'Momenteel heb ik nog veel last van xxx. Dit neemt veel ruimte in in mijn hoofd. Het lukt me, door wat er vroeger gebeurd is/doordat we te verschillend zijn/andere reden, op dit moment nog niet om diepgaande gesprekken met je te voeren. Dat raakt me teveel en daar voel ik me nog niet sterk genoeg voor. Ik zou het echter jammer vinden als ons contact hierdoor helemaal zou verwateren. Ik merk namelijk dat ik het contact hierdoor afhoud. Ik zou het heel fijn vinden als we het wel gewoon over koetjes en kalfjes kunnen hebben, en dat ik met kerst gezellig bij jullie langs kan komen, zonder spanning dat je dan pittige gesprekken met me wil voeren.
Zou je dat voor me kunnen betekenen?'
dinsdag 28 oktober 2025 om 20:08
Hij nodigt je uit voor een gesprek. Zou t mogelijk zijn om dit gesprek aan te gaan maar dan met hem stil te staan bij wat voor contact je zou willen hebben met hem. Waarin je in je rol als volwassene blijft en zijn verantwoordelijkheid bij hem laat alleen die van jezelf oppakt? Evt kun je ook overwegen samen bij een systeemtherapeut of relatie therapeut in gesprek te gaan.
Als je zegt dat maakt het te zwaar en ik wil luchtig contact kun je af en toe proberen om luchtige gesprekjes te voeren / contact te hebben. Ook met kerst. Als hij gedrag laat zien wat je niet prettig vind kun je vanuit jezelf rustig zeggen ik vind deze reactie / vraag / opmerking niet fijn voelen. Het voelt als kritiek ipv steun. En dan verder praten.
Het begint er bij dat je zelf die rol niet meer instapt!
Als je zegt dat maakt het te zwaar en ik wil luchtig contact kun je af en toe proberen om luchtige gesprekjes te voeren / contact te hebben. Ook met kerst. Als hij gedrag laat zien wat je niet prettig vind kun je vanuit jezelf rustig zeggen ik vind deze reactie / vraag / opmerking niet fijn voelen. Het voelt als kritiek ipv steun. En dan verder praten.
Het begint er bij dat je zelf die rol niet meer instapt!
where ever you go, go with your heart
dinsdag 28 oktober 2025 om 21:41
Het contact zal waarschijnlijk nooit helemaal worden wat jij graag wilt maar je kunt het contact wel optimaliseren. Door je ouder volledig te accepteren zoals hij of zij is en bedenken dat hij of zij het echt wel beter had gedaan als het beter had gekund. (waarbij de definitie van goed of beter niet vaststaat)Pinaco schreef: ↑28-10-2025 16:05Lastig TO. Wat ik in reacties op dit soort topics vaak mis is hoe je nu toewerkt naar een wel leuke situatie. De tips zijn vaak in deze trant, dat jij er niets mee hoeft, dat je grenzen aan mag geven, dat je het contact niet aan hoeft te gaan. maar dat leidt dan ook niet tot de situatie die je wel wil.
Ik lees mee, ben benieuwd of er nog iets anders aanbevolen wordt.
Dan kun je blij zijn met dat wat er is en minder last hebben van dat wat er niet kan zijn. Zo lang je er nog vanuit gaat dat de relatie beter wordt als zij maar.... of als hij eindelijk eens inziet dat.... zul je steeds in dezelfde groef vallen.
.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
