Relaties
alle pijlers
Cynisch in de liefde?
donderdag 11 juni 2009 om 18:25
Ik wil iets voorleggen omdat ik me afvraag of ik nou een beetje cynisch ben geworden als het op de liefde aankomt. Ik heb mezelf vaak afgevraagd waarom ik mannen aantrek die niet voor me kunnen/willen gaan, last hebben van bindingsangst etc totdat ik er recent, eigenlijk omdat iemand aan mij vroeg of ik er zelf geen last van heb en het kwartje is toen wel een beetje gevallen. Ik ben er heel dubbel in, aan de ene kant het ideaal plaatje van willen dat ik de ware tegenkom en aan de andere kant het gevoel waarom zou ik er teveel moeite voor doen. Relaties zijn tegenwoordig niet meer (op zeldzame uitzonderingen na) tot in de " eeuwigheid", na een x aantal jaar zit de klad erin, wordt het een sleur, het gevoel hebben van is dit alles, men gaat vreemd of niet, en dan maakt of de 1 of beide het uit, je zit met een hoop verdriet (of niet), komt er weer bovenop en dan een tijd later herhaalt het riedeltje zich met een nieuwe partner. Als mensen gaan trouwen dan vind ik het leuk voor ze, stiekem misschien ook het gevoel van waarom ik niet maar tegelijkertijd denk ik bij mezelf waar begin je aan, bij het altaar staan en uitspreken tot de dood ons scheidt? dat komt gewoon niet meer voor tegenwoordig. Wat ik hiermee wil zeggen weet ik eigenlijk niet goed maar ben denk ik meer benieuwd of meer mensen er zo over denken of dat ik misschien door eigen ervaringen een beetje " cynisch" ben gaan denken.
donderdag 11 juni 2009 om 18:31
Ha, ik heb iig hetzelfde. Behalve dan het gevoel van 'waarom ik niet' als ik mensen zie trouwen, dan denk ik gelukkig ben ik het niet.....
Dat gevoel 'waarom ik niet' heb ik wel als ik zie hoe mensen echt gelukkig (lijken) met hun maatje, maar dan denk ik ook al weer snel....tja dat is heus niet altijd en hun narigheid zie je niet.
Dat gevoel 'waarom ik niet' heb ik wel als ik zie hoe mensen echt gelukkig (lijken) met hun maatje, maar dan denk ik ook al weer snel....tja dat is heus niet altijd en hun narigheid zie je niet.
donderdag 11 juni 2009 om 18:32
quote:cappi schreef op 11 juni 2009 @ 18:25:
Ik wil iets voorleggen omdat ik me afvraag of ik nou een beetje cynisch ben geworden als het op de liefde aankomt. Ik heb mezelf vaak afgevraagd waarom ik mannen aantrek die niet voor me kunnen/willen gaan, last hebben van bindingsangst etc totdat ik er recent, eigenlijk omdat iemand aan mij vroeg of ik er zelf geen last van heb en het kwartje is toen wel een beetje gevallen. Ik ben er heel dubbel in, aan de ene kant het ideaal plaatje van willen dat ik de ware tegenkom en aan de andere kant het gevoel waarom zou ik er teveel moeite voor doen. Relaties zijn tegenwoordig niet meer (op zeldzame uitzonderingen na) tot in de " eeuwigheid", na een x aantal jaar zit de klad erin, wordt het een sleur, het gevoel hebben van is dit alles, men gaat vreemd of niet, en dan maakt of de 1 of beide het uit, je zit met een hoop verdriet (of niet), komt er weer bovenop en dan een tijd later herhaalt het riedeltje zich met een nieuwe partner. Als mensen gaan trouwen dan vind ik het leuk voor ze, stiekem misschien ook het gevoel van waarom ik niet maar tegelijkertijd denk ik bij mezelf waar begin je aan, bij het altaar staan en uitspreken tot de dood ons scheidt? dat komt gewoon niet meer voor tegenwoordig. Wat ik hiermee wil zeggen weet ik eigenlijk niet goed maar ben denk ik meer benieuwd of meer mensen er zo over denken of dat ik misschien door eigen ervaringen een beetje " cynisch" ben gaan denken.Tweederde van alle huwelijken en de helft van alle samenwoon-relaties wordt pas ontbonden bij de dood. De meeste mensen houden het dus langer met elkaar uit dan je denkt.
Ik wil iets voorleggen omdat ik me afvraag of ik nou een beetje cynisch ben geworden als het op de liefde aankomt. Ik heb mezelf vaak afgevraagd waarom ik mannen aantrek die niet voor me kunnen/willen gaan, last hebben van bindingsangst etc totdat ik er recent, eigenlijk omdat iemand aan mij vroeg of ik er zelf geen last van heb en het kwartje is toen wel een beetje gevallen. Ik ben er heel dubbel in, aan de ene kant het ideaal plaatje van willen dat ik de ware tegenkom en aan de andere kant het gevoel waarom zou ik er teveel moeite voor doen. Relaties zijn tegenwoordig niet meer (op zeldzame uitzonderingen na) tot in de " eeuwigheid", na een x aantal jaar zit de klad erin, wordt het een sleur, het gevoel hebben van is dit alles, men gaat vreemd of niet, en dan maakt of de 1 of beide het uit, je zit met een hoop verdriet (of niet), komt er weer bovenop en dan een tijd later herhaalt het riedeltje zich met een nieuwe partner. Als mensen gaan trouwen dan vind ik het leuk voor ze, stiekem misschien ook het gevoel van waarom ik niet maar tegelijkertijd denk ik bij mezelf waar begin je aan, bij het altaar staan en uitspreken tot de dood ons scheidt? dat komt gewoon niet meer voor tegenwoordig. Wat ik hiermee wil zeggen weet ik eigenlijk niet goed maar ben denk ik meer benieuwd of meer mensen er zo over denken of dat ik misschien door eigen ervaringen een beetje " cynisch" ben gaan denken.Tweederde van alle huwelijken en de helft van alle samenwoon-relaties wordt pas ontbonden bij de dood. De meeste mensen houden het dus langer met elkaar uit dan je denkt.
donderdag 11 juni 2009 om 18:42
Dat zou best kunnen Wuiles maar om me heen zie ik het tegenovergestelde. Ik vind het tegenwoordig een wegwerpmaatschappij en dat geldt ook voor relaties, als het allemaal even niet meer loopt dan wordt de handoek in de ring gegooid en ik heb dan zoiets van waar al die moeite nog voor doen, om het een paar jaar gezellig te hebben en weer door te schuiven naar de volgende?
donderdag 11 juni 2009 om 18:50
quote:cappi schreef op 11 juni 2009 @ 18:42:
Dat zou best kunnen Wuiles maar om me heen zie ik het tegenovergestelde. Ik vind het tegenwoordig een wegwerpmaatschappij en dat geldt ook voor relaties, als het allemaal even niet meer loopt dan wordt de handoek in de ring gegooid en ik heb dan zoiets van waar al die moeite nog voor doen, om het een paar jaar gezellig te hebben en weer door te schuiven naar de volgende?Prima toch? Je kunt ook als single een prima leven leiden. De feiten wijzen anders uit maar als jij er geen vertrouwen in hebt dan begin je dus gewoon geen nieuwe relatie en laat je het hierbij.
Dat zou best kunnen Wuiles maar om me heen zie ik het tegenovergestelde. Ik vind het tegenwoordig een wegwerpmaatschappij en dat geldt ook voor relaties, als het allemaal even niet meer loopt dan wordt de handoek in de ring gegooid en ik heb dan zoiets van waar al die moeite nog voor doen, om het een paar jaar gezellig te hebben en weer door te schuiven naar de volgende?Prima toch? Je kunt ook als single een prima leven leiden. De feiten wijzen anders uit maar als jij er geen vertrouwen in hebt dan begin je dus gewoon geen nieuwe relatie en laat je het hierbij.
donderdag 11 juni 2009 om 19:02
Hmm, ook ik heb meerdere (ook langere) relaties achter de rug. En ook ik heb geen idee of ik ooit een man tegenkom waar ik de rest van mijn leven mee ga slijten, ook al ben ik verliefd en heb ik een geweldige relatie op dit moment. En misschien vormt ook de rest van mijn leven een aaneenschakeling van meerdere relaties. Alleen voelt dat voor mij niet als een lastig/cynisch ding; van de relaties die ik had heb ik namelijk geen spijt, heb ik een goede tijd gehad die ik nooit had willen missen, maar heb ik ook zeker geen spijt dat ik het op een gegeven moment ophield. Dus ja...aan de ene kant lijkt het me mooi om op een gegeven moment misschien die persoon te ontmoeten waar ik voor de rest van mijn leven bij blijf. Als het uiteindelijke op een aaneenschakeling uitloopt is dat niet persé een bezwaar voor me net als een single bestaan dat niet is. Voor jou wel als ik het goed begrijp Cappi?
donderdag 11 juni 2009 om 19:08
quote:cappi schreef op 11 juni 2009 @ 18:42:
Dat zou best kunnen Wuiles maar om me heen zie ik het tegenovergestelde. Ik vind het tegenwoordig een wegwerpmaatschappij en dat geldt ook voor relaties, als het allemaal even niet meer loopt dan wordt de handoek in de ring gegooid en ik heb dan zoiets van waar al die moeite nog voor doen, om het een paar jaar gezellig te hebben en weer door te schuiven naar de volgende?
Als je het er niet mee eens bent dat het bij veel mensen om je heen zo gaat en als je het eigenlijk anders zou willen, dan is het toch juist aan JOU om te laten zien dat het anders kan?
Zelfs al ben je, met je partner, de enige die nog in eeuwige trouw gelooft, dan is dat toch genoeg reden om dat te blijven doen?
Ik snap trouwens wel dat je cynisch wordt van die mensen om je heen, maar ik zou je niet laten kisten door hun relatieperikelen!
Dat zou best kunnen Wuiles maar om me heen zie ik het tegenovergestelde. Ik vind het tegenwoordig een wegwerpmaatschappij en dat geldt ook voor relaties, als het allemaal even niet meer loopt dan wordt de handoek in de ring gegooid en ik heb dan zoiets van waar al die moeite nog voor doen, om het een paar jaar gezellig te hebben en weer door te schuiven naar de volgende?
Als je het er niet mee eens bent dat het bij veel mensen om je heen zo gaat en als je het eigenlijk anders zou willen, dan is het toch juist aan JOU om te laten zien dat het anders kan?
Zelfs al ben je, met je partner, de enige die nog in eeuwige trouw gelooft, dan is dat toch genoeg reden om dat te blijven doen?
Ik snap trouwens wel dat je cynisch wordt van die mensen om je heen, maar ik zou je niet laten kisten door hun relatieperikelen!
donderdag 11 juni 2009 om 19:14
quote:cappi schreef op 11 juni 2009 @ 18:25:
Relaties zijn tegenwoordig niet meer (op zeldzame uitzonderingen na) tot in de " eeuwigheid", na een x aantal jaar zit de klad erin, wordt het een sleur, het gevoel hebben van is dit alles, men gaat vreemd of niet, en dan maakt of de 1 of beide het uit, je zit met een hoop verdriet (of niet), komt er weer bovenop en dan een tijd later herhaalt het riedeltje zich
oei, volgens mij ben je idd een beetje cynisch geworden.
Je eerste constatering is juist, na een x aantal jaar zit de klad erin, wordt het een sleur. Volgens mij is dat in elke relatie zo. Maar dan trek je de conclusie dat je uit elkaar gaat. En dat hoeft dus helemaal niet.
Dan ga je dus gewoon hard werken aan je relatie. Word je verliefd op een ander? Dat kan. Verliefd zijn is immers makkelijker. En daar moet je dan niets mee doen. Het houden van je partner is een veel mooier gevoel. Het is dieper en intenser.
Want het vervelende is dat als je dan een relatie krijgt met diegene waar je verliefd op ben je na een paar jaar weer voor precies hetzelfde dilemma staat. Die relatie wordt ook weer een sleur. En zo ben je niets meer dan een serial monogomist.
Je hebt gelijk als je zegt dat veel mensen een relatie zien als een wegwerp artikel. Maar dat hoeft het niet te zijn.
Relaties zijn tegenwoordig niet meer (op zeldzame uitzonderingen na) tot in de " eeuwigheid", na een x aantal jaar zit de klad erin, wordt het een sleur, het gevoel hebben van is dit alles, men gaat vreemd of niet, en dan maakt of de 1 of beide het uit, je zit met een hoop verdriet (of niet), komt er weer bovenop en dan een tijd later herhaalt het riedeltje zich
oei, volgens mij ben je idd een beetje cynisch geworden.
Je eerste constatering is juist, na een x aantal jaar zit de klad erin, wordt het een sleur. Volgens mij is dat in elke relatie zo. Maar dan trek je de conclusie dat je uit elkaar gaat. En dat hoeft dus helemaal niet.
Dan ga je dus gewoon hard werken aan je relatie. Word je verliefd op een ander? Dat kan. Verliefd zijn is immers makkelijker. En daar moet je dan niets mee doen. Het houden van je partner is een veel mooier gevoel. Het is dieper en intenser.
Want het vervelende is dat als je dan een relatie krijgt met diegene waar je verliefd op ben je na een paar jaar weer voor precies hetzelfde dilemma staat. Die relatie wordt ook weer een sleur. En zo ben je niets meer dan een serial monogomist.
Je hebt gelijk als je zegt dat veel mensen een relatie zien als een wegwerp artikel. Maar dat hoeft het niet te zijn.
donderdag 11 juni 2009 om 20:12
quote:cappi schreef op 11 juni 2009 @ 18:25:
"Ik ben er heel dubbel in, aan de ene kant het ideaal plaatje van willen dat ik de ware tegenkom en aan de andere kant het gevoel waarom zou ik er teveel moeite voor doen."
Tja, ik doe moeite om fit te blijven, om mijn werk goed te doen, om goed te worden in mijn hobby's en op dezelfde manier doe ik "moeite" voor mijn relatie: het is de moeite zeker waard! Maar "teveel" moeite moet je er natuurlijk niet voor doen, "teveel" voor mij zou betekenen dat ik er niet gelukkig van word.
"(...) na een x aantal jaar zit de klad erin, wordt het een sleur, het gevoel hebben van is dit alles, men gaat vreemd of niet, "
Dat is niet typisch voor vandaag. Ook vroeger zat de klad er snel in, werd het een sleur (of zelfs mishandeling), ging men vreemd, haatte men elkaar, maar had men nauwelijks de keuze om te scheiden, om financiële redenen en omdat de maatschappij het niet accepteerde. Gescheiden mensen waren vroeger paria's en dus bleven velen "ongelukkig tot de dood hen scheidde".
"en dan maakt of de 1 of beide het uit, je zit met een hoop verdriet (of niet), komt er weer bovenop en dan een tijd later herhaalt het riedeltje zich met een nieuwe partner."
Een nieuwe relatie is zeker niet altijd een herhaling van de vorige. Ik vind het al zo verbazend dat veel mensen (twee op de drie) bij elkaar blijven ondanks dat ze elkaar hebben leren kennen op een leeftijd waarop ze dikwijls ze nog totaal onervaren waren, niet wisten wat ze belangrijk vonden in een relatie en hun partner niet goed konden inschatten wegens gebrek aan ervaring/mensenkennis. Ik was ook zo jong (16) en onervaren toen ik een relatie kreeg met degene met wie ik eerst getrouwd was. Toen ik na 29 jaar die relatie verbrak, wist ik veel beter wat ik wilde en zo slecht als mijn eerste relatie was, zo goed is mijn tweede.
"Als mensen gaan trouwen dan vind ik het leuk voor ze, stiekem misschien ook het gevoel van waarom ik niet maar tegelijkertijd denk ik bij mezelf waar begin je aan, bij het altaar staan en uitspreken tot de dood ons scheidt?"
Ik moet toegeven dat ik ook dikwijls twijfels heb als het jonge mensen betreft, aan mezelf denkend. Mensen die voor de tweede keer trouwen weten tenminste waar ze aan beginnen . Toch stranden tweede huwelijken nog vaker dan de eerste, 1) omdat mensen geleerd hebben dat je van een scheiding niet doodgaat en de stap dus sneller nemen, en 2) omdat exen en kinderen uit vorige relaties dikwijls voor grote problemen zorgen.
" dat komt gewoon niet meer voor tegenwoordig."
Jawel hoor! Twee op de drie getrouwde stellen blijven bij elkaar Maar de stellen die écht gelukkig zijn met elkaar zijn véél zeldzamer. In die zin ben ik ook behoorlijk cynisch. Maar gelukkig niet wat mijn eigen relatie betreft, daar steek ik mijn hand voor in het vuur.
"Ik ben er heel dubbel in, aan de ene kant het ideaal plaatje van willen dat ik de ware tegenkom en aan de andere kant het gevoel waarom zou ik er teveel moeite voor doen."
Tja, ik doe moeite om fit te blijven, om mijn werk goed te doen, om goed te worden in mijn hobby's en op dezelfde manier doe ik "moeite" voor mijn relatie: het is de moeite zeker waard! Maar "teveel" moeite moet je er natuurlijk niet voor doen, "teveel" voor mij zou betekenen dat ik er niet gelukkig van word.
"(...) na een x aantal jaar zit de klad erin, wordt het een sleur, het gevoel hebben van is dit alles, men gaat vreemd of niet, "
Dat is niet typisch voor vandaag. Ook vroeger zat de klad er snel in, werd het een sleur (of zelfs mishandeling), ging men vreemd, haatte men elkaar, maar had men nauwelijks de keuze om te scheiden, om financiële redenen en omdat de maatschappij het niet accepteerde. Gescheiden mensen waren vroeger paria's en dus bleven velen "ongelukkig tot de dood hen scheidde".
"en dan maakt of de 1 of beide het uit, je zit met een hoop verdriet (of niet), komt er weer bovenop en dan een tijd later herhaalt het riedeltje zich met een nieuwe partner."
Een nieuwe relatie is zeker niet altijd een herhaling van de vorige. Ik vind het al zo verbazend dat veel mensen (twee op de drie) bij elkaar blijven ondanks dat ze elkaar hebben leren kennen op een leeftijd waarop ze dikwijls ze nog totaal onervaren waren, niet wisten wat ze belangrijk vonden in een relatie en hun partner niet goed konden inschatten wegens gebrek aan ervaring/mensenkennis. Ik was ook zo jong (16) en onervaren toen ik een relatie kreeg met degene met wie ik eerst getrouwd was. Toen ik na 29 jaar die relatie verbrak, wist ik veel beter wat ik wilde en zo slecht als mijn eerste relatie was, zo goed is mijn tweede.
"Als mensen gaan trouwen dan vind ik het leuk voor ze, stiekem misschien ook het gevoel van waarom ik niet maar tegelijkertijd denk ik bij mezelf waar begin je aan, bij het altaar staan en uitspreken tot de dood ons scheidt?"
Ik moet toegeven dat ik ook dikwijls twijfels heb als het jonge mensen betreft, aan mezelf denkend. Mensen die voor de tweede keer trouwen weten tenminste waar ze aan beginnen . Toch stranden tweede huwelijken nog vaker dan de eerste, 1) omdat mensen geleerd hebben dat je van een scheiding niet doodgaat en de stap dus sneller nemen, en 2) omdat exen en kinderen uit vorige relaties dikwijls voor grote problemen zorgen.
" dat komt gewoon niet meer voor tegenwoordig."
Jawel hoor! Twee op de drie getrouwde stellen blijven bij elkaar Maar de stellen die écht gelukkig zijn met elkaar zijn véél zeldzamer. In die zin ben ik ook behoorlijk cynisch. Maar gelukkig niet wat mijn eigen relatie betreft, daar steek ik mijn hand voor in het vuur.
donderdag 11 juni 2009 om 20:19
Beetje cynisch, maar denk wel terecht cynisch.
Ik zou zelf nooit de woorden "tot de dood ons scheidt" of "eeuwige trouw" uitspreken, want je weet immers nooit hoe het gaat lopen. Ik vind die woorden zoiets achterhaald, ouderwets. Ik zou het meer inruilen voor iets als: "we gaan ervoor en halen het maximale eruit!".
Dit wil overigens niet zeggen dat ik niet in de (eeuwige) liefde geloof, maar je kan pas aan het einde van je leven de balans opmaken.
Overigens hoeft het, voor mij, niet zo te zijn dat een relatie die uitgaat, ook meteen een mislukte relatie is.
Ik zou zelf nooit de woorden "tot de dood ons scheidt" of "eeuwige trouw" uitspreken, want je weet immers nooit hoe het gaat lopen. Ik vind die woorden zoiets achterhaald, ouderwets. Ik zou het meer inruilen voor iets als: "we gaan ervoor en halen het maximale eruit!".
Dit wil overigens niet zeggen dat ik niet in de (eeuwige) liefde geloof, maar je kan pas aan het einde van je leven de balans opmaken.
Overigens hoeft het, voor mij, niet zo te zijn dat een relatie die uitgaat, ook meteen een mislukte relatie is.
donderdag 11 juni 2009 om 20:53
Ik ben ook niet zo voor trouwen, eeuwige trouw enzo.
Ik heb ook gezien dat je dat dus niet kan weten van te voren, "tot de dood ons scheidt" bedoel ik dus!
Maar ik ben niet cynisch, ik geloof in échte liefde, ook de ware! maar dat hoeft er niet eentje te zijn in mijn leven.
Op dit moment heb ik weer mijn ware gevonden. maar niet voor eeuwig nog.. tenminste daar ga ik gewoon niet vanuit, want dat kan ik gewoon niet weten, helaas...
Dus ik geniet maar gewoon van nu, maak samen plannen tot volgend jaar(verder weg gaan onze plannen nog niet) met mijn lief en zie wel waar het schip strandt! Ik ben erg gek op hem, maar durf niet zo goed aan de toekomst samen te denken. Wél hóóp ik dat wij altijd bij elkaar zullen blijven trouwens, maar ik ben te vaak en te erg op mijn bekje gegaan om te durven geloven dat dat ook écht gebeurt.
Ik heb ook gezien dat je dat dus niet kan weten van te voren, "tot de dood ons scheidt" bedoel ik dus!
Maar ik ben niet cynisch, ik geloof in échte liefde, ook de ware! maar dat hoeft er niet eentje te zijn in mijn leven.
Op dit moment heb ik weer mijn ware gevonden. maar niet voor eeuwig nog.. tenminste daar ga ik gewoon niet vanuit, want dat kan ik gewoon niet weten, helaas...
Dus ik geniet maar gewoon van nu, maak samen plannen tot volgend jaar(verder weg gaan onze plannen nog niet) met mijn lief en zie wel waar het schip strandt! Ik ben erg gek op hem, maar durf niet zo goed aan de toekomst samen te denken. Wél hóóp ik dat wij altijd bij elkaar zullen blijven trouwens, maar ik ben te vaak en te erg op mijn bekje gegaan om te durven geloven dat dat ook écht gebeurt.
vrijdag 12 juni 2009 om 22:17
quote:cappi schreef op 11 juni 2009 @ 18:48:
Dat is zeker zo digitalis maar dat is dus het punt waar ik mee zit en probeer duidelijk te maken, is het leven een invulling van tig partners totdat je dood gaat en ervaren meer mensen dat zo
Is dat zo voor jou? Dat is de vraag in jouw leven die jij jezelf moet stellen.
Voor mij niet maar misschien leef jij pas echt als je een partner hebt?
Dat is zeker zo digitalis maar dat is dus het punt waar ik mee zit en probeer duidelijk te maken, is het leven een invulling van tig partners totdat je dood gaat en ervaren meer mensen dat zo
Is dat zo voor jou? Dat is de vraag in jouw leven die jij jezelf moet stellen.
Voor mij niet maar misschien leef jij pas echt als je een partner hebt?
