Relaties
alle pijlers
De mokerslag.....
vrijdag 22 augustus 2008 om 07:14
En nu gaat het licht echt uit bij mij.
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
vrijdag 17 oktober 2008 om 02:43
quote:mocy schreef op 17 oktober 2008 @ 02:22:
""Volstrekt normaal dus.""
Ben ik niet helemaal met je eens Meds, maar dat is off topic.
Iry is volgens mij boos op iedereen en vooralop zichzelf dat ze zich zo laat leiden door alles en iedereen om haar heen. En zelf niet haar eigen balans daar tussen kan vinden.
Dat is het mocy,ik kan geen balans vinden.
En juist nu voel ik mij daar niet eens toe in staat.
Ik kan geen grenzen trekken,maar heb ze nu juist zelf zo hard nodig om even op adem te komen.
Zou fijn zijn als sommige dat eens zelf aanvoelen mijn grenzen,maar dat is utopia.
Hoewel ik ook wat gezond verstand mag verwachten toch?
Tranen drogen al een beetje op.
Ik ga thee zetten en naar bed.
""Volstrekt normaal dus.""
Ben ik niet helemaal met je eens Meds, maar dat is off topic.
Iry is volgens mij boos op iedereen en vooralop zichzelf dat ze zich zo laat leiden door alles en iedereen om haar heen. En zelf niet haar eigen balans daar tussen kan vinden.
Dat is het mocy,ik kan geen balans vinden.
En juist nu voel ik mij daar niet eens toe in staat.
Ik kan geen grenzen trekken,maar heb ze nu juist zelf zo hard nodig om even op adem te komen.
Zou fijn zijn als sommige dat eens zelf aanvoelen mijn grenzen,maar dat is utopia.
Hoewel ik ook wat gezond verstand mag verwachten toch?
Tranen drogen al een beetje op.
Ik ga thee zetten en naar bed.
vrijdag 17 oktober 2008 om 02:57
Dank je!
Meis, ik hoop zo dat het ook iets voor jou is.....ik kan er nog weinig over zeggen...zit in de intake periode, die is erg uitgebreid. Dat vind ik erg fijn, je snapt als geen ander waarom, maar ik wil graag beginnen. Pffff wachten duurt me soms echt ff te lang.
Zet lekker een bakkie thee, ik hoop dat je iets tot rust komt straks!!!!
Weet je, ik vind je zo'n leuk en warm mens. Ik heb zo met je gelachen!!
Je bent het verdomme ook waard!! Er moet iets zijn hoor!! Echt wel! Luister niet naar mensen die anders beweren en ze bv je draagkracht erbij halen. Want hoezo geen of onvoldoende draagkracht? De lasten, angsten die je nu draagt zijn veel erger. En gelukkig zijn de methodes, therapieën ook niet meer zo gericht op het graafwerk waardoor het in mijn ogen veel beter te handelen is. Waardoor ik geloof, hoop heb dat er wél degelijk iets aan gedaan kan worden. Ik zie het zo: je leven is nú bijna ondragelijk, wat heb je te verliezen? Je verstand? Echt niet lieve iry want als er iemand kracht bezit ben jij het we,l alleen moet het in andere, de juiste banen geleid worden. Ik kan er niet bij, echt niet.....iemand met zoveel power moet gewoon een beter leven kunnen creëren met de juiste hulp.
Ik geloof in je, (f)
Meis, ik hoop zo dat het ook iets voor jou is.....ik kan er nog weinig over zeggen...zit in de intake periode, die is erg uitgebreid. Dat vind ik erg fijn, je snapt als geen ander waarom, maar ik wil graag beginnen. Pffff wachten duurt me soms echt ff te lang.
Zet lekker een bakkie thee, ik hoop dat je iets tot rust komt straks!!!!
Weet je, ik vind je zo'n leuk en warm mens. Ik heb zo met je gelachen!!
Je bent het verdomme ook waard!! Er moet iets zijn hoor!! Echt wel! Luister niet naar mensen die anders beweren en ze bv je draagkracht erbij halen. Want hoezo geen of onvoldoende draagkracht? De lasten, angsten die je nu draagt zijn veel erger. En gelukkig zijn de methodes, therapieën ook niet meer zo gericht op het graafwerk waardoor het in mijn ogen veel beter te handelen is. Waardoor ik geloof, hoop heb dat er wél degelijk iets aan gedaan kan worden. Ik zie het zo: je leven is nú bijna ondragelijk, wat heb je te verliezen? Je verstand? Echt niet lieve iry want als er iemand kracht bezit ben jij het we,l alleen moet het in andere, de juiste banen geleid worden. Ik kan er niet bij, echt niet.....iemand met zoveel power moet gewoon een beter leven kunnen creëren met de juiste hulp.
Ik geloof in je, (f)
vrijdag 17 oktober 2008 om 03:41
( zit weer beneden)
Wat een lieve woorden Claire.
Ik heb ook zo verschrikkelijk gelachen in onze nachtvlindertijd.
Er valt nu weinig lol te beleven met mij.
Ik hoop zo voor je dat je je lasten daar van je schouders af krijgt.
Ik heb er een prettig telefoongesprek gehad,echter pas ik net niet in de doelgroep,maar ze hebben een ander centrum voor mij opgebelt en daar krijg ik nog contact mee.
Ik snap dat lange wachten,ik ken het. Heb je eindelijk een goed gevoel bij iets en dan wil je starten! maar dat voortraject en meestal wachtlijsten...pfff
Maar ik ga het jou ook zeggen lieve Claire,jij bent het ook waard,je verdient het om vrij te komen.
Dat mooie blauwe vlindertje waar je nu voorzichtig je hoofd naar buigt.....Dat moet gaan fladderen om je hoofdje,zodat je weer omhoog kijkt en ziet dat de "sky the limit" is!.
en blauw vlindertje.....blauw staat voor puur,de vlinder voor vrijheid,het is jou vlindertje,laat hem fladderen.
Liefs!
Wat een lieve woorden Claire.
Ik heb ook zo verschrikkelijk gelachen in onze nachtvlindertijd.
Er valt nu weinig lol te beleven met mij.
Ik hoop zo voor je dat je je lasten daar van je schouders af krijgt.
Ik heb er een prettig telefoongesprek gehad,echter pas ik net niet in de doelgroep,maar ze hebben een ander centrum voor mij opgebelt en daar krijg ik nog contact mee.
Ik snap dat lange wachten,ik ken het. Heb je eindelijk een goed gevoel bij iets en dan wil je starten! maar dat voortraject en meestal wachtlijsten...pfff
Maar ik ga het jou ook zeggen lieve Claire,jij bent het ook waard,je verdient het om vrij te komen.
Dat mooie blauwe vlindertje waar je nu voorzichtig je hoofd naar buigt.....Dat moet gaan fladderen om je hoofdje,zodat je weer omhoog kijkt en ziet dat de "sky the limit" is!.
en blauw vlindertje.....blauw staat voor puur,de vlinder voor vrijheid,het is jou vlindertje,laat hem fladderen.
Liefs!
vrijdag 17 oktober 2008 om 03:53
Goh...
Ik lees echt een paar keer je post.
Je hebt een punt met die draagkracht.....
Weet je,soms denk ik ook wat kletsen jullie nu,en soms denk ik,jullie hebben gelijk,het is kansloos.
Mijn angsten zijn zo ongelooflijk groot,en de gevolgen van verandering zo beangstigend,dat ik alleen maar mijn hoofd kan buigen.
Ik weet dat ik naar het verkeerde buig,maar het is een deel van mijn persoonlijkheid geworden,hardnekkig dus.
En dan denk ik weer..stel dat ik echt de grip verlies,wat doet dat met mij.
Maar je hebt een punt.
Ik lees echt een paar keer je post.
Je hebt een punt met die draagkracht.....
Weet je,soms denk ik ook wat kletsen jullie nu,en soms denk ik,jullie hebben gelijk,het is kansloos.
Mijn angsten zijn zo ongelooflijk groot,en de gevolgen van verandering zo beangstigend,dat ik alleen maar mijn hoofd kan buigen.
Ik weet dat ik naar het verkeerde buig,maar het is een deel van mijn persoonlijkheid geworden,hardnekkig dus.
En dan denk ik weer..stel dat ik echt de grip verlies,wat doet dat met mij.
Maar je hebt een punt.
vrijdag 17 oktober 2008 om 08:19
Hey lieve Iry, ik hoop dat je lekker geslapen hebt. Ik wou even reageren op dat vragen om wat je wil, nodig hebt. Juist als je dat (te) weinig doet, zijn mensen het niet gewend om er rekening mee te houden. Je plukt in feite de wrange vruchten van je eigen moeite om ruimte in te nemen, dingen te vragen, soms dingen te eisen.
En dat mag je wel. En moet je ook doen als je daar behoefte aan hebt. Maar die balans verander je niet in 1 keer, dat is het lastige. Je moet je omgeving dan "hertrainen", een nieuwe Iry, een die wel dingen wil, die niet continu wil, kan rennen.
Je zult zien dat je zowel op wat wrevel maar ook bereidwilligheid zult stuiten. Verandering in de 1 dwingt verandering in de ander af. Dat vinden die anderen niet altijd leuk. Maar dat is geen reden om het niet te doen. Als jouw eisen een beetje redelijk zijn, gaat die ander dat vanzelf zien. En ook zien dat je het ze wel erg gemakkelijk hebt gemaakt door heel veel voor ze te doen in sommige opzichten.
Het is logisch maar dan compenseer je in feite voor je tekortkomingen en beperkingen. Dan mag je er "toch" zijn. Dat recht heb je hoe dan ook. Dus je hoeft het niet goed te maken.
Wees eerlijk met jezelf. Wees eerlijk met je omgeving hierin. Vraag om steun, niet met teveel ruimte maar geef duidelijk aan dat je heel serieus bent hierin. Herinner ze er regelmatig aan als dat nodig is. Doe bepaalde dingen gewoon niet meer, dat wordt de taak van een ander. Zo kun je stap voor stap je leven voor jezelf verlichten.
En dat mag je wel. En moet je ook doen als je daar behoefte aan hebt. Maar die balans verander je niet in 1 keer, dat is het lastige. Je moet je omgeving dan "hertrainen", een nieuwe Iry, een die wel dingen wil, die niet continu wil, kan rennen.
Je zult zien dat je zowel op wat wrevel maar ook bereidwilligheid zult stuiten. Verandering in de 1 dwingt verandering in de ander af. Dat vinden die anderen niet altijd leuk. Maar dat is geen reden om het niet te doen. Als jouw eisen een beetje redelijk zijn, gaat die ander dat vanzelf zien. En ook zien dat je het ze wel erg gemakkelijk hebt gemaakt door heel veel voor ze te doen in sommige opzichten.
Het is logisch maar dan compenseer je in feite voor je tekortkomingen en beperkingen. Dan mag je er "toch" zijn. Dat recht heb je hoe dan ook. Dus je hoeft het niet goed te maken.
Wees eerlijk met jezelf. Wees eerlijk met je omgeving hierin. Vraag om steun, niet met teveel ruimte maar geef duidelijk aan dat je heel serieus bent hierin. Herinner ze er regelmatig aan als dat nodig is. Doe bepaalde dingen gewoon niet meer, dat wordt de taak van een ander. Zo kun je stap voor stap je leven voor jezelf verlichten.
vrijdag 17 oktober 2008 om 12:58
O, Iry, er is zoveel wat ik tegen je wil zeggen.
Ik zou het je zo gunnen dat je even rust zou hebben, dat iemand je even bij de hand neemt en een paar dagen voor je zorgt. Een warm bad voor je maakt, je lievelingseten kookt, naar je verhalen luisterd, met je gaat wandelen....dat je even niets hoeft, er even alleen maar hoeft te zijn. Is die mogelijkheid er Iry? Dat je even weg gaat, naar een lieve vriendin. Mijn moeder heeft dat ooit gedaan toen mijn ouders nog bij elkaar waren (zijn inmiddels gescheiden). Het bleef thuis escaleren, het ging met mij niet goed, met mijn zus niet goed, het huwelijk van mijn ouders was slecht, iedereen was moe. Mijn moeder was doodop van het jarenlang ...tig ballen in de lucht houden. Ze stond op instorten. Ze is toen, op aanraden van haar therapeut, voor een week of 2 naar een hele lieve vriendin gegaan. Hoe moeilijk het voor ons ook was en misschien volgens sommige wel "pedagogisch onverantwoord" het is een van de beste beslissingen die ze ooit heeft genomen. Het was voor haar heel moelijk en pijnlijk, het ging tegen haar moedergevoel en en ze voelde zich schuldig, maar mijn moeder kon even op adem komen, met een afstand kijken naar de kolkende zee waar zij, en ons gezin al jarenlang in zaten. Door tot rust te komen kon ze de koers weer gaan bepalen en gaan kijken welke knopen er doorgehakt moesten worden, wat goede keuzes zouden zijn dat zijzelf en de rest van het gezin er niet aan onderdoor zouden gaan.
Zou dat kunnen lieve Iry?
Ja je bent moeder Iry, maar je bent ook een mens.
Ik zou het je zo gunnen dat je even rust zou hebben, dat iemand je even bij de hand neemt en een paar dagen voor je zorgt. Een warm bad voor je maakt, je lievelingseten kookt, naar je verhalen luisterd, met je gaat wandelen....dat je even niets hoeft, er even alleen maar hoeft te zijn. Is die mogelijkheid er Iry? Dat je even weg gaat, naar een lieve vriendin. Mijn moeder heeft dat ooit gedaan toen mijn ouders nog bij elkaar waren (zijn inmiddels gescheiden). Het bleef thuis escaleren, het ging met mij niet goed, met mijn zus niet goed, het huwelijk van mijn ouders was slecht, iedereen was moe. Mijn moeder was doodop van het jarenlang ...tig ballen in de lucht houden. Ze stond op instorten. Ze is toen, op aanraden van haar therapeut, voor een week of 2 naar een hele lieve vriendin gegaan. Hoe moeilijk het voor ons ook was en misschien volgens sommige wel "pedagogisch onverantwoord" het is een van de beste beslissingen die ze ooit heeft genomen. Het was voor haar heel moelijk en pijnlijk, het ging tegen haar moedergevoel en en ze voelde zich schuldig, maar mijn moeder kon even op adem komen, met een afstand kijken naar de kolkende zee waar zij, en ons gezin al jarenlang in zaten. Door tot rust te komen kon ze de koers weer gaan bepalen en gaan kijken welke knopen er doorgehakt moesten worden, wat goede keuzes zouden zijn dat zijzelf en de rest van het gezin er niet aan onderdoor zouden gaan.
Zou dat kunnen lieve Iry?
Ja je bent moeder Iry, maar je bent ook een mens.
vrijdag 17 oktober 2008 om 14:36
Feli,
Er moeten inderdaad een hoop veranderingen doorgevoerd worden,en dat gaat niet over 1 nacht ijs.
Dat realiseer ik mij ook.
Het voelt gewoon op dit moment alsof ik werkelijk alles over mij heen gestort krijg.
Ik weet dat het subjectief is.
Ik vind het zo vreselijk moeilijk dat ik nu zo weinig kan hebben en er ook in het gezin veranderingen moeten komen,die ik dus ook zal moeten aangaan.
Maar ik ben zo moe.....het lijkt wel alsof ik gewoon overspannen ben de laatste tijd.Door alle drukte van de verhuizing,de kinderen,alle andere die op ons pad kwamen,het was gewoon teveel.
Ook voor vriend.
Alleen ik kan zo moeilijk rust krijgen,vriend is daar handiger in.
Het lijkt alsof hij er wel bij vaart nu.Op zich fijn,want aan twee stresskippen heb je helemaal niets.
Pff.....ik ben echt in de war,ik overzie het even niet meer.
Twijfel weer of de eetstoorniskliniek wel de juiste keuze is,of ik toch niet voor de dieper lagen moet kiezen,en waar dan en hoe.
Het is geen gek idee lovinglife om eens een paar dagen naar een vriendin te gaan.
1 vriendin heeft het al aangeboden,en ik weet dat meerdere mij met open armen zullen ontvangen als het niet meer gaat.
Maar mijn verantwoordelijkheidsgevoel als moeder zijnde geeft een drempel.
Ik ben wel wat rustiger vandaag.
Meer gelaten eigenlijk.
Jezus,wat een toestand ook allemaal.
Er moeten inderdaad een hoop veranderingen doorgevoerd worden,en dat gaat niet over 1 nacht ijs.
Dat realiseer ik mij ook.
Het voelt gewoon op dit moment alsof ik werkelijk alles over mij heen gestort krijg.
Ik weet dat het subjectief is.
Ik vind het zo vreselijk moeilijk dat ik nu zo weinig kan hebben en er ook in het gezin veranderingen moeten komen,die ik dus ook zal moeten aangaan.
Maar ik ben zo moe.....het lijkt wel alsof ik gewoon overspannen ben de laatste tijd.Door alle drukte van de verhuizing,de kinderen,alle andere die op ons pad kwamen,het was gewoon teveel.
Ook voor vriend.
Alleen ik kan zo moeilijk rust krijgen,vriend is daar handiger in.
Het lijkt alsof hij er wel bij vaart nu.Op zich fijn,want aan twee stresskippen heb je helemaal niets.
Pff.....ik ben echt in de war,ik overzie het even niet meer.
Twijfel weer of de eetstoorniskliniek wel de juiste keuze is,of ik toch niet voor de dieper lagen moet kiezen,en waar dan en hoe.
Het is geen gek idee lovinglife om eens een paar dagen naar een vriendin te gaan.
1 vriendin heeft het al aangeboden,en ik weet dat meerdere mij met open armen zullen ontvangen als het niet meer gaat.
Maar mijn verantwoordelijkheidsgevoel als moeder zijnde geeft een drempel.
Ik ben wel wat rustiger vandaag.
Meer gelaten eigenlijk.
Jezus,wat een toestand ook allemaal.
vrijdag 17 oktober 2008 om 15:41
Sorry dat ik het schrijf Iry maar waarom probeer je niet om een fatsoenlijk dag- en nachtritme te krijgen. Het gaat helemaal niet goed met jou. Je hebt zoveel aan je hoofd en ik snap dat je niet goed slaapt maar ga ajb een ritme aanhouden.
Ga op tijd naar bed en sta op tijd weer op. Slaap je niet dan rust je in ieder geval. Neem een boek mee of ontspannende muziek als de gedachten echt te heftig worden.
Dit houd je zo echt niet langer vol meis. Hoe is het met het slikken van de Seroquel?
Weten dat er iets moet veranderen is één maar het doen is 2. Begin met iets, anders komt er niks van.
Ga op tijd naar bed en sta op tijd weer op. Slaap je niet dan rust je in ieder geval. Neem een boek mee of ontspannende muziek als de gedachten echt te heftig worden.
Dit houd je zo echt niet langer vol meis. Hoe is het met het slikken van de Seroquel?
Weten dat er iets moet veranderen is één maar het doen is 2. Begin met iets, anders komt er niks van.
vrijdag 17 oktober 2008 om 16:59
Lieve Iry,
Ik heb het ook weleens gedaan, logeren bij een vriendin als ik het niet meer trok. Hierdoor voorkwam ik opname. Op bijv. een paaz kreeg ik niet de aandacht, liefde en zorg die ik nodig had. Het is eerder een lauw dan een warm bad. Voelde me ook veel veiliger bij een vriendin. Verder had ik het gevoel van falen niet, dat met een opname gepaard gaat.
Ook al ga je maar een paar nachten, het kan je even op adem doen komen. Je vriendin kan daadwerkelijk iets voor je doen, en dat vinden vrienden vaak heel prettig. Fijner dan aan de zijlijn staan.
En thuis kan men ook eens nadenken welke taken bij wie horen. Misschien moet je ook eens fysiek een grens trekken. Door er even niet te zijn.
Geod trouwens dat je hier schrijft als je er helemaal doorheen zit. Stukken beter dan dingen doen die uiteindelijk niet goed voor je zijn.
Ik heb het ook weleens gedaan, logeren bij een vriendin als ik het niet meer trok. Hierdoor voorkwam ik opname. Op bijv. een paaz kreeg ik niet de aandacht, liefde en zorg die ik nodig had. Het is eerder een lauw dan een warm bad. Voelde me ook veel veiliger bij een vriendin. Verder had ik het gevoel van falen niet, dat met een opname gepaard gaat.
Ook al ga je maar een paar nachten, het kan je even op adem doen komen. Je vriendin kan daadwerkelijk iets voor je doen, en dat vinden vrienden vaak heel prettig. Fijner dan aan de zijlijn staan.
En thuis kan men ook eens nadenken welke taken bij wie horen. Misschien moet je ook eens fysiek een grens trekken. Door er even niet te zijn.
Geod trouwens dat je hier schrijft als je er helemaal doorheen zit. Stukken beter dan dingen doen die uiteindelijk niet goed voor je zijn.
vrijdag 17 oktober 2008 om 17:44
Lieve Iry,
Dat heb ik zelfs meerdere keren gedaan. En ik keek ervan op hoeveel helderheid het me gaf, om er letterlijk en figuurlijk even uit te zijn. De tweede keer dat ik dit deed, had ik ook kinderen en het was echt niet gemakkelijk om zomaar drie weken (ja, drie weken zelfs) weg te gaan, maar ik voelde dat het nodig was en ik heb het geregeld. En ze hebben er niks van gekregen, alles ging door, er werd voor ze gezorgd.
Dan kun je echt even alles op afstand zien, een andere blik, ander gezichtsveld, ander uitzicht.
En inderdaad bij jou, wat Hanke zegt: misschien gaan ze thuis dan eens kijken welke taken bij wie horen, als ze het aan den lijve ondervinden.
Ik wens je wijsheid en moed toe om te doen wat voor jou nodig is. Liefs van mij.
Dat heb ik zelfs meerdere keren gedaan. En ik keek ervan op hoeveel helderheid het me gaf, om er letterlijk en figuurlijk even uit te zijn. De tweede keer dat ik dit deed, had ik ook kinderen en het was echt niet gemakkelijk om zomaar drie weken (ja, drie weken zelfs) weg te gaan, maar ik voelde dat het nodig was en ik heb het geregeld. En ze hebben er niks van gekregen, alles ging door, er werd voor ze gezorgd.
Dan kun je echt even alles op afstand zien, een andere blik, ander gezichtsveld, ander uitzicht.
En inderdaad bij jou, wat Hanke zegt: misschien gaan ze thuis dan eens kijken welke taken bij wie horen, als ze het aan den lijve ondervinden.
Ik wens je wijsheid en moed toe om te doen wat voor jou nodig is. Liefs van mij.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 17 oktober 2008 om 18:02
Ik ga het echt serieus overwegen.
Al is het maar een paar dagen.
Wat jij zegt denk ik ook Hanke,dat het een opname kan voorkomen.
Je weet zelf ook nooit wanneer het touwtje knapt namelijk,en ik zit ook niet te springen om bij de paaz terecht te komen.
Ik vond het toen een koud bad zelfs.
En mijn vriendin heeft een strenge vriend! No way dat ik daar laat naar bed kan gaan.
Vreemde ogen dwingen natuurlijk.
Ik zal daar zeker structuur en een luisterend oor vinden.
En wellicht komen hier inderdaad wat puntjes op de i,of schud ik wat wakker.
Al is het maar een paar dagen.
Wat jij zegt denk ik ook Hanke,dat het een opname kan voorkomen.
Je weet zelf ook nooit wanneer het touwtje knapt namelijk,en ik zit ook niet te springen om bij de paaz terecht te komen.
Ik vond het toen een koud bad zelfs.
En mijn vriendin heeft een strenge vriend! No way dat ik daar laat naar bed kan gaan.
Vreemde ogen dwingen natuurlijk.
Ik zal daar zeker structuur en een luisterend oor vinden.
En wellicht komen hier inderdaad wat puntjes op de i,of schud ik wat wakker.
vrijdag 17 oktober 2008 om 20:22
vrijdag 17 oktober 2008 om 20:37
Lieve Iry,
Zoveel verdriet bij jou
zoveel boosheid
maar daarachter
ook zoveel angst...
Je analyseert het allemaal, alles lijkt te maken te hebben met controle bij jou. Kun je de moed vinden om die controle een beetje los te laten? Ik denk dat ik begrijp hoe moeilijk dat is voor je: loslaten is een stap waarvan je niet weet waar die je brengt. Maar loslaten is mij nooit slecht bekomen en mijn kinderen ook niet.
Er zijn twee verschillende kanten, die tegenstrijdig lijken. Wees lief voor jezelf in je gedrag (je hoeft niks, je mag de boel best de boel laten), maar wees streng in je gedachten: niet steeds maar analyseren, niet in cirkeltjes denken, niet jezelf kwellen.
Ik wilde dat ik meer voor je kon doen. De reden dat dat niet kan is niet alleen omdat dit een forum is, maar ook omdat het aan jou is, uiteindelijk. Verwijt de mensen om je heen niet teveel, als je kan. Het is moeilijk om te zien dat jij het moeilijk hebt.
En als het goed is, blijven kinderen lang kind van hun ouders, ook nog als ze achttien zijn. Ik vind het heel positief en hoopvol om te lezen dat je dochter jou om hulp vraagt als ze die nodig heeft. Als jij die even niet kunt of wilt bieden, is dat ok, maar het is toch prachtig dat ze jou dat vraagt? Een poosje geleden ging het in dit topic over de vraag in hoeverre je kinderen lijden onder jouw ziekte. Nou, ik vind dit een teken dat ze een gezonde relatie heeft t.o.v. jou. Des te meer reden om te vertrouwen op de kracht van je kinderen: je mag best even verzaken. Mama Iry is ook maar een mens.
Ik heb zitten denken of gezinszorg iets voor je zou kunnen betekenen. Ik heb ooit te maken gehad met gespecialiseerde gezinsverzorging, toen mijn relatie op de klippen liep en we tegelijkertijd veel opvoedingsproblemen met mijn oudste dochter hadden (pdd-nos). De situatie is onvergelijkbaar, maar ik zat er net zo doorheen als jij nu. Er is toen iemand van de gespecialiseerde gezinsverzorging twee keer per week bij ons thuis gekomen. Kan dat misschien enige verlichting brengen?
Ach, ik probeer gewoon mee te denken. Die vriendin waar je kunt logeren is misschien een veel betere optie voor je.
Iry, ik hoop dat je tegen de mensen om je heen net zo open bent als hier. Weten die dat het niet gaat? Geef het aan, hoor. Je hebt voldoende tijd besteed aan het analyseren van je problemen, dat helpt je nu niet echt meer verder. Doe iets, zet een stap, en die stap is er waarschijnlijk eentje van loslaten zonder te weten wat dan. Waag het er maar op.
Zoveel verdriet bij jou
zoveel boosheid
maar daarachter
ook zoveel angst...
Je analyseert het allemaal, alles lijkt te maken te hebben met controle bij jou. Kun je de moed vinden om die controle een beetje los te laten? Ik denk dat ik begrijp hoe moeilijk dat is voor je: loslaten is een stap waarvan je niet weet waar die je brengt. Maar loslaten is mij nooit slecht bekomen en mijn kinderen ook niet.
Er zijn twee verschillende kanten, die tegenstrijdig lijken. Wees lief voor jezelf in je gedrag (je hoeft niks, je mag de boel best de boel laten), maar wees streng in je gedachten: niet steeds maar analyseren, niet in cirkeltjes denken, niet jezelf kwellen.
Ik wilde dat ik meer voor je kon doen. De reden dat dat niet kan is niet alleen omdat dit een forum is, maar ook omdat het aan jou is, uiteindelijk. Verwijt de mensen om je heen niet teveel, als je kan. Het is moeilijk om te zien dat jij het moeilijk hebt.
En als het goed is, blijven kinderen lang kind van hun ouders, ook nog als ze achttien zijn. Ik vind het heel positief en hoopvol om te lezen dat je dochter jou om hulp vraagt als ze die nodig heeft. Als jij die even niet kunt of wilt bieden, is dat ok, maar het is toch prachtig dat ze jou dat vraagt? Een poosje geleden ging het in dit topic over de vraag in hoeverre je kinderen lijden onder jouw ziekte. Nou, ik vind dit een teken dat ze een gezonde relatie heeft t.o.v. jou. Des te meer reden om te vertrouwen op de kracht van je kinderen: je mag best even verzaken. Mama Iry is ook maar een mens.
Ik heb zitten denken of gezinszorg iets voor je zou kunnen betekenen. Ik heb ooit te maken gehad met gespecialiseerde gezinsverzorging, toen mijn relatie op de klippen liep en we tegelijkertijd veel opvoedingsproblemen met mijn oudste dochter hadden (pdd-nos). De situatie is onvergelijkbaar, maar ik zat er net zo doorheen als jij nu. Er is toen iemand van de gespecialiseerde gezinsverzorging twee keer per week bij ons thuis gekomen. Kan dat misschien enige verlichting brengen?
Ach, ik probeer gewoon mee te denken. Die vriendin waar je kunt logeren is misschien een veel betere optie voor je.
Iry, ik hoop dat je tegen de mensen om je heen net zo open bent als hier. Weten die dat het niet gaat? Geef het aan, hoor. Je hebt voldoende tijd besteed aan het analyseren van je problemen, dat helpt je nu niet echt meer verder. Doe iets, zet een stap, en die stap is er waarschijnlijk eentje van loslaten zonder te weten wat dan. Waag het er maar op.
vrijdag 17 oktober 2008 om 20:40
Veel sterkte Iry. Ik heb niet alles gelezen maar genoeg om met je mee te voelen. Wat een moeilijke situatie. Zijn er mensen in je omgeving die je een beetje kunnen steunen?
Zo'n huishoudelijke hulp (stukje wat me opviel, toevallig) hoef je dus niet te accepteren. Ik heb zelf ook huishoudelijk werk gedaan en kan me niet voorstellen dat iemand een hele ochtend over een keuken doet. (Maarjah, detail, was dat maar je grootste probleem..).
Ik kreeg het idee dat mensen niet echt naar je luisteren. Het valt me vaker op hoe afgestompt mensen op gewoon netjes vragen en beleefdheid reageren, soms. Inmiddels vraag ik zelf 1x en neem ik vervolgens maatregelen.
Een tijdje heb ik anorectische neigingen gehad, dit is bij mij gelukkig niet uit de hand gelopen. Ik wist toen wel dat het voor mij alles te maken had met controle. Nog steeds heb ik de neiging terug te vallen als ik het gevoel heb de controle over mijn leven kwijt te raken. Ik vraag me af, heeft het voor jou ook veel te maken met het gevoel dat je je leven niet onder controle hebt? Voor mij hielp het ontzettend om gewoon mijn leven terug in eigen hand te nemen. Eigen keuzes maken, nee leren zeggen, getting organized (ik wil geen reclame maken maar er zijn veel sites te vinden met leuke tips als je erop googled), lichaamstaal & assertiviteit, en gewoonweg dingen Niet Doen als ze iemands anders -en niet mijn- keuze waren.
Op het eerste gezicht lijkt dat misschien egoistisch, maar als je om je heen kijkt zie je dat andere mensen, misschien wel de mensen waar jij je aan aanpast, dat ook doen! Je kunt pas echt wat voor een ander zijn als je eerst iemand bent voor jezelf. Hoe stom en cliche dat ook mag klinken. Het is gewoon zo waar. En als jij een eetstoornis moet hebben om dit leven vol te houden dan is niets dat waard.
In jouw geval lijkt het me belangrijk om eerst jezelf rust te gunnen en wat tijd te nemen om te helen. Ik wens je heel veel sterkte, liefde, wijsheid & alle goeds voor de toekomst.
Zo'n huishoudelijke hulp (stukje wat me opviel, toevallig) hoef je dus niet te accepteren. Ik heb zelf ook huishoudelijk werk gedaan en kan me niet voorstellen dat iemand een hele ochtend over een keuken doet. (Maarjah, detail, was dat maar je grootste probleem..).
Ik kreeg het idee dat mensen niet echt naar je luisteren. Het valt me vaker op hoe afgestompt mensen op gewoon netjes vragen en beleefdheid reageren, soms. Inmiddels vraag ik zelf 1x en neem ik vervolgens maatregelen.
Een tijdje heb ik anorectische neigingen gehad, dit is bij mij gelukkig niet uit de hand gelopen. Ik wist toen wel dat het voor mij alles te maken had met controle. Nog steeds heb ik de neiging terug te vallen als ik het gevoel heb de controle over mijn leven kwijt te raken. Ik vraag me af, heeft het voor jou ook veel te maken met het gevoel dat je je leven niet onder controle hebt? Voor mij hielp het ontzettend om gewoon mijn leven terug in eigen hand te nemen. Eigen keuzes maken, nee leren zeggen, getting organized (ik wil geen reclame maken maar er zijn veel sites te vinden met leuke tips als je erop googled), lichaamstaal & assertiviteit, en gewoonweg dingen Niet Doen als ze iemands anders -en niet mijn- keuze waren.
Op het eerste gezicht lijkt dat misschien egoistisch, maar als je om je heen kijkt zie je dat andere mensen, misschien wel de mensen waar jij je aan aanpast, dat ook doen! Je kunt pas echt wat voor een ander zijn als je eerst iemand bent voor jezelf. Hoe stom en cliche dat ook mag klinken. Het is gewoon zo waar. En als jij een eetstoornis moet hebben om dit leven vol te houden dan is niets dat waard.
In jouw geval lijkt het me belangrijk om eerst jezelf rust te gunnen en wat tijd te nemen om te helen. Ik wens je heel veel sterkte, liefde, wijsheid & alle goeds voor de toekomst.
vrijdag 17 oktober 2008 om 20:46
