Relaties
alle pijlers
Die kleine dingen..
vrijdag 13 juni 2008 om 01:00
Ik heb al bijna drie jaar een hele lieve, leuke vriend en we kunnen erg goed samen. We zijn niet alleen gek op elkaar, maar we zijn ook goede maatjes, en dat is natuurlijk ook belangrijk in een relatie vind ik. We kunnen goed praten, en hij is een ontzettend goede steun voor me als ik het nodig heb. En verder istie nog s hartstikke lief ook . Nou ben ik an sich nog best jong, maar toch heb ik bij deze jongen een goed gevoel. Ik ben vrij nuchter en mij zul je nooit horen zeggen dat ik "voor altijd" bij iemand zal zijn - je weet maar nooit! -, maar ik zie wel een toekomst met deze jongen. Dit even om aan te geven dat ik gewoon in een hele fijne, goede relatie zit.
Nou hou je altijd van die kleine dingen die toch voor irritaties blijven zorgen. Vooral na langere tijd merk je het. Nou is het zo dat hij uit een gezin komt dat best "gierig" is, en ik uit een gezin dat "een gat in de hand heeft" - dit om het even makkelijk uit te drukken, het is wel ietwat overdreven, maar het gaat even om het grotere geheel. Wij kijken nergens naar om het zo maar even te zeggen. Verder zijn mijn ouders heel makkelijk, bij hem zijn er meer verplichtingen.
Dat botst dus weleens.
Ik kan er maandenlang goed mee omgaan, dat wil zeggen ik negeer opmerkingen die ik als irritant, vervelend of wat dan ook interpreteer en ik wuif het maar weg, maar stiekem vult mijn emmertje zich telkens weer en eens in de zoveel tijd loopt de emmer weer over en loop ik weer tegen mezelf te klagen erover.
Om maar een voorbeeld te geven: familieverjaardagen. Op zaterdagavond.
Mijn visie: de hele avond, daar heb ik geen trek in (vooral niet op zaterdagavond), dus ik rij liever apart zodat we wat eerder naar huis kunnen. In mijn ogen hoeven we niet de hele avond te blijven. In mijn familie is een uurtje komen al genoeg: het gaat er maar om dat je geweest bent, dat wordt al gewaardeerd.
Hun visie: ze blijven graag tot het eind of tot laat en aangezien ze met meerdere auto's rijden onzin vinden, zal ik (en mn vriend) dus ook langer moeten blijven. Eerder weggaan lijkt een no go te zijn.
Hoe gaan jullie daarmee om?
Of: hoe zouden jullie daarmee omgaan?
Het is absoluut geen reden om de relatie te beëindigen natuurlijk, voor mijn gevoel is 't meer een verschil tussen gezinnen en normen en waarden dan tussen mijn vriend en mij. Natuurlijk merk ik het tussen ons ook weleens, maar op de een of andere manier minder. Ik denk dat wij ons toch beter naar elkaar toe aanpassen, en "minder extreem" zijn dan onze ouders. Ik kijk soms ook nergens naar qua geld (vooral als ik met mijn moeder ga winkelen, haha!) maar vaak ook wel, en ik denk wat beter na dan m'n moeder.
Ik snap ook wel dat ieder zijn normen en waarden etc heeft, maar toch. Ik kan me er soms nog flink aan irriteren en dat zit me dan weer dwars. Ik weet zeker dat er mensen zijn die zich in of mijn of mijn vriend z'n gezinssituatie bevinden, dus ik zou graag jullie mening horen. En er dan even bij vermelden vanuit welk perspectief je kijkt is natuurlijk wel zo handig.
Alvast bedankt!
Nou hou je altijd van die kleine dingen die toch voor irritaties blijven zorgen. Vooral na langere tijd merk je het. Nou is het zo dat hij uit een gezin komt dat best "gierig" is, en ik uit een gezin dat "een gat in de hand heeft" - dit om het even makkelijk uit te drukken, het is wel ietwat overdreven, maar het gaat even om het grotere geheel. Wij kijken nergens naar om het zo maar even te zeggen. Verder zijn mijn ouders heel makkelijk, bij hem zijn er meer verplichtingen.
Dat botst dus weleens.
Ik kan er maandenlang goed mee omgaan, dat wil zeggen ik negeer opmerkingen die ik als irritant, vervelend of wat dan ook interpreteer en ik wuif het maar weg, maar stiekem vult mijn emmertje zich telkens weer en eens in de zoveel tijd loopt de emmer weer over en loop ik weer tegen mezelf te klagen erover.
Om maar een voorbeeld te geven: familieverjaardagen. Op zaterdagavond.
Mijn visie: de hele avond, daar heb ik geen trek in (vooral niet op zaterdagavond), dus ik rij liever apart zodat we wat eerder naar huis kunnen. In mijn ogen hoeven we niet de hele avond te blijven. In mijn familie is een uurtje komen al genoeg: het gaat er maar om dat je geweest bent, dat wordt al gewaardeerd.
Hun visie: ze blijven graag tot het eind of tot laat en aangezien ze met meerdere auto's rijden onzin vinden, zal ik (en mn vriend) dus ook langer moeten blijven. Eerder weggaan lijkt een no go te zijn.
Hoe gaan jullie daarmee om?
Of: hoe zouden jullie daarmee omgaan?
Het is absoluut geen reden om de relatie te beëindigen natuurlijk, voor mijn gevoel is 't meer een verschil tussen gezinnen en normen en waarden dan tussen mijn vriend en mij. Natuurlijk merk ik het tussen ons ook weleens, maar op de een of andere manier minder. Ik denk dat wij ons toch beter naar elkaar toe aanpassen, en "minder extreem" zijn dan onze ouders. Ik kijk soms ook nergens naar qua geld (vooral als ik met mijn moeder ga winkelen, haha!) maar vaak ook wel, en ik denk wat beter na dan m'n moeder.
Ik snap ook wel dat ieder zijn normen en waarden etc heeft, maar toch. Ik kan me er soms nog flink aan irriteren en dat zit me dan weer dwars. Ik weet zeker dat er mensen zijn die zich in of mijn of mijn vriend z'n gezinssituatie bevinden, dus ik zou graag jullie mening horen. En er dan even bij vermelden vanuit welk perspectief je kijkt is natuurlijk wel zo handig.
Alvast bedankt!
vrijdag 13 juni 2008 om 01:19
Ik zou niet het perspectief gebruiken dat bij jezelf ( wat jij gewend bent ) alles góed is .
Jullie vullen elkaar mooi aan of hanteren een gulden middenweg ,mooi toch ? Maar hou dat ook vol als stel wanneer jullie te maken hebben met elkaars familie ; geen uurtje blijven dus , maar drie uur bijvoorbeeld en dan om 11 uur nog gaan stappen ipv dat uurtje wat jij wil blijven .
Jullie vullen elkaar mooi aan of hanteren een gulden middenweg ,mooi toch ? Maar hou dat ook vol als stel wanneer jullie te maken hebben met elkaars familie ; geen uurtje blijven dus , maar drie uur bijvoorbeeld en dan om 11 uur nog gaan stappen ipv dat uurtje wat jij wil blijven .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 13 juni 2008 om 08:06
Je krijgt van huis uit bepaalde normen en waarden (blegh) mee en die zijn vaak anders dan die van je schoonfamilie.
Jouw referentiekader schept bepaalde verwachtingen waar zij niet aan voldoen en dat leidt tot onbegrip, gedoe, iritatie en zelfs ruzie (andersom werkt dit natuurlijk ook zo )
Idioot natuurlijk, want waarom zou je (schoon)familie gaan bepalen hoe jij en je vriend je leven leiden? Alleen jullie 2 bepalen dat, je (schoon)ouders niet.
Dus zullen jullie moeten 'middelen', je eigen normen en waarden vaststellen en als je er niet uitkomt elkaar vrijlaten om er op jullie manier mee om te gaan.
Stel jouw vriend wil wél langer blijven op een verjaardag en jij niet, dan ga jij toch eerder weg? Als jullie 2 daar geen problemen mee hebben, dan is er niks aan de hand. Je (schoon)familie went daar heus wel aan.
De ene familie zal daar makkelijker mee om gaan dan de ander, maar je kunt het nooit iedereen naar de zin maken. Dat is het risico van keuzes maken.
Jouw referentiekader schept bepaalde verwachtingen waar zij niet aan voldoen en dat leidt tot onbegrip, gedoe, iritatie en zelfs ruzie (andersom werkt dit natuurlijk ook zo )
Idioot natuurlijk, want waarom zou je (schoon)familie gaan bepalen hoe jij en je vriend je leven leiden? Alleen jullie 2 bepalen dat, je (schoon)ouders niet.
Dus zullen jullie moeten 'middelen', je eigen normen en waarden vaststellen en als je er niet uitkomt elkaar vrijlaten om er op jullie manier mee om te gaan.
Stel jouw vriend wil wél langer blijven op een verjaardag en jij niet, dan ga jij toch eerder weg? Als jullie 2 daar geen problemen mee hebben, dan is er niks aan de hand. Je (schoon)familie went daar heus wel aan.
De ene familie zal daar makkelijker mee om gaan dan de ander, maar je kunt het nooit iedereen naar de zin maken. Dat is het risico van keuzes maken.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
vrijdag 13 juni 2008 om 08:27
De enige oplossing is er samen uitkomen. Samen bepalen hoe lang je op zo'n verjaardag wilt blijven. En dan moet je vriend natuurlijk ook verder nadenken dan: 'Ik blijf de hele avond want dat doen we altijd zo.'
Jullie moeten bedenken wat jullie samen leuk vinden.
Maar je kan je ook afvragen hoe erg het nou is om een keer in de zoveel tijd een hele avond bij je schoonouders te zitten. Is t dan echt zo erg om een keer niet te stappen. Als je daar positief heen gaat zul je het ook tien keer sneller naar je zin hebben, dan als je elk kwartier op de klok zit te kijken omdat je weg wilt.
Jullie moeten bedenken wat jullie samen leuk vinden.
Maar je kan je ook afvragen hoe erg het nou is om een keer in de zoveel tijd een hele avond bij je schoonouders te zitten. Is t dan echt zo erg om een keer niet te stappen. Als je daar positief heen gaat zul je het ook tien keer sneller naar je zin hebben, dan als je elk kwartier op de klok zit te kijken omdat je weg wilt.
vrijdag 13 juni 2008 om 08:49
Zie schoonfamilie als mensen uit een andere cultuur (want in wezen heeft ieder gezin zijn eigen cultuur en tradities), die je nog moet leren kennen.
Stel je vriend kwam uit Kameroen. Dan zou je moeite doen om de gewoonten en tradities te leren kennen, respecteren. En andersom zou je vriend dat bij jouw cultuur doen.
Zo moet je het eigenlijk een beetje met alle schoonfamilies zien. Het is een vreemde cultuur waar je binnenstapt. Niet beter, niet slechter, maar anders.
Stel je vriend kwam uit Kameroen. Dan zou je moeite doen om de gewoonten en tradities te leren kennen, respecteren. En andersom zou je vriend dat bij jouw cultuur doen.
Zo moet je het eigenlijk een beetje met alle schoonfamilies zien. Het is een vreemde cultuur waar je binnenstapt. Niet beter, niet slechter, maar anders.
vrijdag 13 juni 2008 om 09:32
Kun je niet gewoon 'zijn' verjaardagen op zíjn manier en 'jouw' verjaardagen op jouw manier vieren? Ik begrijp dat je geen zin hebt om er de hele avond te zitten, maar als je een relatie hebt betekent dat, dat je je ook moet aanpassen aan bepaalde familietradities. Ik neem aan dat je niet iedere week zo'n verjaardag hebt?
vrijdag 13 juni 2008 om 09:34
Ik herken hier wle wat in
Ik kom uit een gezin waarin ons al vroeg geleerd is zelfstandig te zijn en voor jezelf te zorgen.
Ik ben gek op mijn ouders, maar wij zijn niet bijzonder hecht.
Ik kan ze soms weken niet zien en ze dan nog niet missen.
Als ik ze weer zie is het prima
Mijn vriend komt daarentegen uit een gezin wat vroeger altijd alles samen deed.
Nu gaat hij nog wekelijks bij ze langs en spreekt ze bijna dagelijks aan de telefoon.
In mijn ogen wat overdreven, maar goed
Waar ik dus nu aan moet wennen dat ik dus ook heel vaak te maken krijg met zijn ouders. Oveirgens geweldige mensen, maar ik ervaar het als benauwend.
We hebben de afgelopen 2 weekenden met ze doorgevbracht en nu komen ze as zaterdag weer naar ons toe.
Toen ik mijn vriend duidelijk maakte dat ik 3 weken familie een beetje te veel van het goede vind, was hij beledigd.
Ik kom uit een gezin waarin ons al vroeg geleerd is zelfstandig te zijn en voor jezelf te zorgen.
Ik ben gek op mijn ouders, maar wij zijn niet bijzonder hecht.
Ik kan ze soms weken niet zien en ze dan nog niet missen.
Als ik ze weer zie is het prima
Mijn vriend komt daarentegen uit een gezin wat vroeger altijd alles samen deed.
Nu gaat hij nog wekelijks bij ze langs en spreekt ze bijna dagelijks aan de telefoon.
In mijn ogen wat overdreven, maar goed
Waar ik dus nu aan moet wennen dat ik dus ook heel vaak te maken krijg met zijn ouders. Oveirgens geweldige mensen, maar ik ervaar het als benauwend.
We hebben de afgelopen 2 weekenden met ze doorgevbracht en nu komen ze as zaterdag weer naar ons toe.
Toen ik mijn vriend duidelijk maakte dat ik 3 weken familie een beetje te veel van het goede vind, was hij beledigd.
Frankly my dear, I don"t give a damn
vrijdag 13 juni 2008 om 09:37
quote:HoiPippiLangkous schreef op 13 juni 2008 @ 08:06:
Stel jouw vriend wil wél langer blijven op een verjaardag en jij niet, dan ga jij toch eerder weg? Als jullie 2 daar geen problemen mee hebben, dan is er niks aan de hand. Je (schoon)familie went daar heus wel aan.
De ene familie zal daar makkelijker mee om gaan dan de ander, maar je kunt het nooit iedereen naar de zin maken. Dat is het risico van keuzes maken.
Dat zou een oplossing kunnen zijn, ware het niet dat zijn ouders er heel erg tegen zijn dat we apart rijden. En aangezien mijn vriend geen zin heeft in gezeik met z'n moeder, doet ie meestal maar wat zij wil.
Hoe los ik zoiets op? Ik hoef echt niet altijd mijn zin hebben (als ik die indruk gewekt heb met mijn verhaal: sorry, dat was ook niet de bedoeling!) maar ik vind wel dat het niet altijd zo hoeft te gaan zoals z'n ma dat wil.
Verjaardagen was een voorbeeld, maar om daar maar op door te gaan: ik ben onderhand naar elke verjaardag meegeweest, maar één keer niet omdat ik geen zin had. Daar wordt ik nu nog op aangekeken :S. Krijg ik nog opmerkingen over soms, terwijl dat lange tijd geleden was en dat is één keer voorgekomen. Beetje overdreven in mijn ogen.
Die moeder moet alles altijd op haar manier uitgevoerd hebben, en ik vind dat wij als stel sommige dingen ook zelf kunnen bepalen. Maar hoe zeg je zoiets zonder ruzie te krijgen?
Stel jouw vriend wil wél langer blijven op een verjaardag en jij niet, dan ga jij toch eerder weg? Als jullie 2 daar geen problemen mee hebben, dan is er niks aan de hand. Je (schoon)familie went daar heus wel aan.
De ene familie zal daar makkelijker mee om gaan dan de ander, maar je kunt het nooit iedereen naar de zin maken. Dat is het risico van keuzes maken.
Dat zou een oplossing kunnen zijn, ware het niet dat zijn ouders er heel erg tegen zijn dat we apart rijden. En aangezien mijn vriend geen zin heeft in gezeik met z'n moeder, doet ie meestal maar wat zij wil.
Hoe los ik zoiets op? Ik hoef echt niet altijd mijn zin hebben (als ik die indruk gewekt heb met mijn verhaal: sorry, dat was ook niet de bedoeling!) maar ik vind wel dat het niet altijd zo hoeft te gaan zoals z'n ma dat wil.
Verjaardagen was een voorbeeld, maar om daar maar op door te gaan: ik ben onderhand naar elke verjaardag meegeweest, maar één keer niet omdat ik geen zin had. Daar wordt ik nu nog op aangekeken :S. Krijg ik nog opmerkingen over soms, terwijl dat lange tijd geleden was en dat is één keer voorgekomen. Beetje overdreven in mijn ogen.
Die moeder moet alles altijd op haar manier uitgevoerd hebben, en ik vind dat wij als stel sommige dingen ook zelf kunnen bepalen. Maar hoe zeg je zoiets zonder ruzie te krijgen?
vrijdag 13 juni 2008 om 09:47
quote:cococinelle schreef op 13 juni 2008 @ 09:37:
[...]
Die moeder moet alles altijd op haar manier uitgevoerd hebben, en ik vind dat wij als stel sommige dingen ook zelf kunnen bepalen. Maar hoe zeg je zoiets zonder ruzie te krijgen?Ik vind dat je gelijk hebt. Dat hij "bang" is voor zijn moeder, wil niet zeggen dat jij je in allerlei bochten moet wringen om het haar naar d'r zin te maken. Wees hier gewoon eerlijk over tegen hem! Je loopt natuurlijk wel het risico dat je je hiermee niet al te populair maakt bij zijn moeder, maar dat lijkt me beter dan de rest van jullie relatie te dansen naar de pijpen van schoonmama. Op den duur zal ze wel moeten accepteren dat ze niet voor jou kan bepalen wat je doet. Wat je vriend hier verder mee wil is aan hem. Ik zou niet proberen hem ervan te overtuigen zich tegen zijn moeder te verzetten, ik denk dat je dan een onmogelijke strijd aangaat. Grote kans dat hij het vanzelf een keer zat wordt, vooral als jij niet meer overal in meegaat. Kortom, voor hém zal ik wel bereid zijn me aan te passen, maar als je het alleen maar doet omdat zijn moeder vindt dat het moet (en hij eigenlijk niet) dan zou ik hier ook niet in meegaan.
[...]
Die moeder moet alles altijd op haar manier uitgevoerd hebben, en ik vind dat wij als stel sommige dingen ook zelf kunnen bepalen. Maar hoe zeg je zoiets zonder ruzie te krijgen?Ik vind dat je gelijk hebt. Dat hij "bang" is voor zijn moeder, wil niet zeggen dat jij je in allerlei bochten moet wringen om het haar naar d'r zin te maken. Wees hier gewoon eerlijk over tegen hem! Je loopt natuurlijk wel het risico dat je je hiermee niet al te populair maakt bij zijn moeder, maar dat lijkt me beter dan de rest van jullie relatie te dansen naar de pijpen van schoonmama. Op den duur zal ze wel moeten accepteren dat ze niet voor jou kan bepalen wat je doet. Wat je vriend hier verder mee wil is aan hem. Ik zou niet proberen hem ervan te overtuigen zich tegen zijn moeder te verzetten, ik denk dat je dan een onmogelijke strijd aangaat. Grote kans dat hij het vanzelf een keer zat wordt, vooral als jij niet meer overal in meegaat. Kortom, voor hém zal ik wel bereid zijn me aan te passen, maar als je het alleen maar doet omdat zijn moeder vindt dat het moet (en hij eigenlijk niet) dan zou ik hier ook niet in meegaan.
vrijdag 13 juni 2008 om 09:47
Even voor de duidelijkheid, ik heb mijn bericht denk ik niet heel goed omschreven omdat iedereen nu denkt dat ik altijd een hekel heb naar zijn verjaardagen gaan - dat is dus niet het geval. Ik heb er geen problemen mee, ik vind het gezellig.
Het ging me over de manier waarop. Het gaat me er meer om dat die moeder haar zin zo doordrukt en dat alles op haar manier moet.
Ook blijft ze vervelende opmerkingen maken, terwijl ik allang geaccepteerd hebt dat zij en ik in sommige opzichten anders denken. Ik wuif die opmerkingen maar weg maar irriteer me d'r natuurlijk wel aan op zulke momenten. Maar ik maak toch ook geen vervelende opmerkingen richting haar kant?
Hm, nu ik dit zo typ merk ik wel dat m'n probleem wat meer richting de manier waarop mijn schoonmoeder soms doet ligt.. Begrijp me niet verkeerd, verder vind ik het een leuke vrouw en ik kan goed met haar overweg, maar soms.. grr
.
Maar hoe zeg je zoiets? :/
Het ging me over de manier waarop. Het gaat me er meer om dat die moeder haar zin zo doordrukt en dat alles op haar manier moet.
Ook blijft ze vervelende opmerkingen maken, terwijl ik allang geaccepteerd hebt dat zij en ik in sommige opzichten anders denken. Ik wuif die opmerkingen maar weg maar irriteer me d'r natuurlijk wel aan op zulke momenten. Maar ik maak toch ook geen vervelende opmerkingen richting haar kant?
Hm, nu ik dit zo typ merk ik wel dat m'n probleem wat meer richting de manier waarop mijn schoonmoeder soms doet ligt.. Begrijp me niet verkeerd, verder vind ik het een leuke vrouw en ik kan goed met haar overweg, maar soms.. grr
.Maar hoe zeg je zoiets? :/
vrijdag 13 juni 2008 om 09:53
Gaat je niet lukken zonder ruzie te krijgen. Probeer eerst met je vriend om een lijn te komen, begin inderdaad over iets kleins als de verjaardagen. Kijkt wat hij nu echt zelf wil en niet wat hij vindt dat hij moet doen omdat zijn ouders het willen. Probeer daar dan samen met zijn ouders over te praten maar of het gaat lukken geen idee maar dan heb je het in ieder geval geprobeerd.
vrijdag 13 juni 2008 om 09:54
Nu je wat meer uitlegt, herkin ik me erg in die situatie.
Dat dingen precies zo moeten als schoonmoeder wil.
Goede tips heb ik alleen niet, want ik loop er na ruim vijf jaar relatie ook nog steeds tegen aan.
En dan kan ik het een tijdje van me afzetten en opeens is het weer genoeg. Dus weet niet hoe je het aan moet pakken, maar herken het wel heel erg.
Suc6!
Dat dingen precies zo moeten als schoonmoeder wil.
Goede tips heb ik alleen niet, want ik loop er na ruim vijf jaar relatie ook nog steeds tegen aan.
En dan kan ik het een tijdje van me afzetten en opeens is het weer genoeg. Dus weet niet hoe je het aan moet pakken, maar herken het wel heel erg.
Suc6!
vrijdag 13 juni 2008 om 09:56
Het lijkt me het beste om vriendelijk en duidelijk zijn tegen je schoonouders. Als je ergens niet mee eens bent, dus gewoon aan je schoonmoeder uitleggen i.p.v. aan vriend en dat hij dit dat aan haar moet doorgeven.
Soms geef je toe en soms doe je je eigen ding. Je schoonmoeder zal daar misschien even aan moeten wennen, maar als je het op een open en aardige manier doet zal dat best wel lukken. Op deze manier leert ze jou kennen en zet je je vriend niet tussen 2 vuren.
Soms geef je toe en soms doe je je eigen ding. Je schoonmoeder zal daar misschien even aan moeten wennen, maar als je het op een open en aardige manier doet zal dat best wel lukken. Op deze manier leert ze jou kennen en zet je je vriend niet tussen 2 vuren.
vrijdag 13 juni 2008 om 10:03
Ik herken het. Oplossing is idd op 1 lijn komen met je vriend en dat hij het verder regelt. Ruzie lost niets op. En als je zo snel veroordeeld wordt en er wordt niet naar je geluisterd is het belangrijk dat de houding van je vriend duidelijk maakt dat hij van je houdt en dat je een aardig persoon bent. Dat het aan hun is hun best te doen je beter te leren kennen.
Mijn man is er ook zo 1 die onder de plak zat bij mama. Het is nu wat beter maar nog steeds vinden ze me een rare. En dat geeft dan weer aanleiding tot direct aannemen dat ik vreselijk duistere motieven heb (die ik dus niet heb ). Soms best deprimerend, ik doe mijn best, pas me aan en nooit is het gewoon ok. Maar goed, ik hoop dat het bij jullie meer vruchten afwerpt!
Mijn man is er ook zo 1 die onder de plak zat bij mama. Het is nu wat beter maar nog steeds vinden ze me een rare. En dat geeft dan weer aanleiding tot direct aannemen dat ik vreselijk duistere motieven heb (die ik dus niet heb ). Soms best deprimerend, ik doe mijn best, pas me aan en nooit is het gewoon ok. Maar goed, ik hoop dat het bij jullie meer vruchten afwerpt!
vrijdag 13 juni 2008 om 10:34
0h jee heb jij mijn ex te pakken soms? Hahaha, héél herkenbaar, zo'n schoonmoeder die volkomen anders over de dingen denkt dan jij en dat laat weten ook. En irritant ook! Nou ja, mn ex is dus ook ex, en zijn mama en haar dwingen de invloed was zeker een van de redenen.
Je vriend moet eens leren om zelf te bepalen hoe hij over dingen denkt, en zijn mama vertellen dat hij volwassen is en dus soms een eigen, afwijkende mening heeft (afwijkend van haar mening dus).
Als je vriend er zelf ook zo over denkt, moeten jullie er gewoon samen uitkomen. Maar als hij het geen bezwaar vond dat je bijvoorbeeld die ene verjaardag niet mee kwam, moet hij ook maar eens aan mama vertellen dat ze mag ophouden met erover te zeuren!
Je vriend moet eens leren om zelf te bepalen hoe hij over dingen denkt, en zijn mama vertellen dat hij volwassen is en dus soms een eigen, afwijkende mening heeft (afwijkend van haar mening dus).
Als je vriend er zelf ook zo over denkt, moeten jullie er gewoon samen uitkomen. Maar als hij het geen bezwaar vond dat je bijvoorbeeld die ene verjaardag niet mee kwam, moet hij ook maar eens aan mama vertellen dat ze mag ophouden met erover te zeuren!
I only get one shot at life - so I shoot to kill
vrijdag 13 juni 2008 om 10:40
quote:cococinelle schreef op 13 juni 2008 @ 09:37:
[...]
Dat zou een oplossing kunnen zijn, ware het niet dat zijn ouders er heel erg tegen zijn dat we apart rijden. En aangezien mijn vriend geen zin heeft in gezeik met z'n moeder, doet ie meestal maar wat zij wil.
Daar zou ik dus heel veel moeite mee hebben. Jullie zijn 18 plus en hebben een eigen auto? Dan rijd je toch gewoon zelf. Je bepaalt ook zelf wanneer je naar huis gaat. Daar zou bij mij helemaal geen discussie over zijn.
[...]
Dat zou een oplossing kunnen zijn, ware het niet dat zijn ouders er heel erg tegen zijn dat we apart rijden. En aangezien mijn vriend geen zin heeft in gezeik met z'n moeder, doet ie meestal maar wat zij wil.
Daar zou ik dus heel veel moeite mee hebben. Jullie zijn 18 plus en hebben een eigen auto? Dan rijd je toch gewoon zelf. Je bepaalt ook zelf wanneer je naar huis gaat. Daar zou bij mij helemaal geen discussie over zijn.
vrijdag 13 juni 2008 om 11:08
quote:cococinelle schreef op 13 juni 2008 @ 09:47:
Het ging me over de manier waarop. Het gaat me er meer om dat die moeder haar zin zo doordrukt en dat alles op haar manier moet.
Ook blijft ze vervelende opmerkingen maken, terwijl ik allang geaccepteerd hebt dat zij en ik in sommige opzichten anders denken. Ik wuif die opmerkingen maar weg maar irriteer me d'r natuurlijk wel aan op zulke momenten. Maar ik maak toch ook geen vervelende opmerkingen richting haar kant?
Hm, nu ik dit zo typ merk ik wel dat m'n probleem wat meer richting de manier waarop mijn schoonmoeder soms doet ligt.. Begrijp me niet verkeerd, verder vind ik het een leuke vrouw en ik kan goed met haar overweg, maar soms.. grr.
Maar hoe zeg je zoiets? :/
Inderdaad herkenbaar! Nou heb ik het geluk dat ze ver weg woont maar ze bemoeide zich ook met van alles, en Man liet dat ook toe tot ik erover begon te klagen. Ze heeft ook een tijd gedacht dat ik een hekel aan haar had, omdat ik koel deed wanneer zij zich weer ergens over 'ontfermde' en klaagde daarover bij Man. Uiteindelijk heeft ze geaccepteerd dat ik dingen op mijn eigen manier doe (en wij dingen op onze eigen manier doen!) en laat ze ons meer met rust. Als ze weer een grens overschrijdt roept Man haar wel met een grapje tot de orde, en zij en ik kunnen het nu (tot op zekere hoogte ) prima vinden!
Ik zou dus wel op m'n strepen gaan staan en niet over je heen laten lopen. Moet ze daar aan wennen, dan moet ze daar aan wennen. Zorg dat het alleen niet tussen jou en je vriend komt te staan!
Het ging me over de manier waarop. Het gaat me er meer om dat die moeder haar zin zo doordrukt en dat alles op haar manier moet.
Ook blijft ze vervelende opmerkingen maken, terwijl ik allang geaccepteerd hebt dat zij en ik in sommige opzichten anders denken. Ik wuif die opmerkingen maar weg maar irriteer me d'r natuurlijk wel aan op zulke momenten. Maar ik maak toch ook geen vervelende opmerkingen richting haar kant?
Hm, nu ik dit zo typ merk ik wel dat m'n probleem wat meer richting de manier waarop mijn schoonmoeder soms doet ligt.. Begrijp me niet verkeerd, verder vind ik het een leuke vrouw en ik kan goed met haar overweg, maar soms.. grr
.Maar hoe zeg je zoiets? :/
Inderdaad herkenbaar! Nou heb ik het geluk dat ze ver weg woont maar ze bemoeide zich ook met van alles, en Man liet dat ook toe tot ik erover begon te klagen. Ze heeft ook een tijd gedacht dat ik een hekel aan haar had, omdat ik koel deed wanneer zij zich weer ergens over 'ontfermde' en klaagde daarover bij Man. Uiteindelijk heeft ze geaccepteerd dat ik dingen op mijn eigen manier doe (en wij dingen op onze eigen manier doen!) en laat ze ons meer met rust. Als ze weer een grens overschrijdt roept Man haar wel met een grapje tot de orde, en zij en ik kunnen het nu (tot op zekere hoogte ) prima vinden!
Ik zou dus wel op m'n strepen gaan staan en niet over je heen laten lopen. Moet ze daar aan wennen, dan moet ze daar aan wennen. Zorg dat het alleen niet tussen jou en je vriend komt te staan!
