Dilemma... wat moet ik hier nou mee?

Hey shaze





Dat is inderdaad naar na 8 jaar,is ook mooie tijd om dan samen te wonen..vervelend dat hij net een terugval krijgt en dan gelijk alles wil afkappen met jou je hebt zn ups en downs vaker mee gemaakt natuurlijk maar je verwacht dan niet dat iemand dan ineens beslist om er dan maar een einde aan te maken ( na 8 hele jaren samen wel!)

Ik zou me aan 1 kant afvragen of hij wel weet hoe dat bij jou overkomt om het dan uit te maken terwijl jij hem al die jaren daarvoor goed hebt geholpen met zijn problemen...

Niet dat ik hem nu slecht wil afschilderen maar het is wel even slikken zoiets!



Zou inderdaad de relatie therapie aankijken hoe dat gaat.

Tijdelijke break kan een optie zijn voor beide om tot rust te komen, je kan het beperken tot tijdelijk telefonisch contact ( zo af en toe eens bellen om&om)



weet natuurlijk niet het mijne van jullie problemen dus dit is nog een voorzichtig advies





groet ravenzwart

quote:Shaze schreef op 14 augustus 2009 @ 20:05:

Lieve mensen,



Ik zit met een relatie-dilemma. Ik ben al ruim 8 jaar samen met mijn vriend en zou binnenkort (eindelijk) bij hem intrekken.

We hebben behoorlijk wat ups & downs gehad de afgelopen jaren, die in mijn ogen veel te maken hadden met zijn psychische gesteldheid. Maar steeds als hij een dip te boven komt, gaat het met ons ook weer goed. Nu heeft hij weer een soort terugval gehad en dit heeft zijn weerslag op onze relatie, hij twijfelt weer of hij wel verder met me wil. Heb jij steeds gewacht of het beter ging, hij weer blij werd, of je eigen plan getrokken in de tijd dat het tussen jullie niet goed gaat? Het lijkt me slopend voor een relatie als je steeds maar weer af moet wachten, en de ander steeds maar weer twijfels heeft. Persoonlijk zou ik dan niet verder kunnen met mijn partner. Dat er issues zijn met hem, oke, zou kunnen, maar het moment dat hij niet blij is met mij zou ik uit beeld verdwijnen.



Aan de ene kant ben ik murw van de situatie en ben ik er onderhand ook klaar voor om alleen verder te gaan, aan de andere kant verwacht ik dat hij snel weer lekkerder in zijn vel komt te zitten en hij ook weer blij is met mij... Maar wat wil jij? Aan de ene kant ga je zelf alleen verder. Ben je daar tenminste klaar voor. Aan de andere kant die afwachtende houding. Wat wil jij? Vergeet daar niet naar te kijken en stap daar niet zomaar overheen. Het is jouw leven, jouw toekomst.Tot nu toe is dat steeds het geval geweest, en steeds komen we een stukje vooruit en lijkt het er op dat we definitief de laatste crisis hebben gehad. Waar denk je dat door? Als jullie in die 8 jaar al zo vaak last hebben gehad dat het niet goed gaat met hem. Waarom zouden die twijfels dan niet weer terugkomen? Meestal twijfelt iemand niet voor niets. Juist het feit dat de twijfels steeds terugkomen zou mij heel veel zeggen.



Ik weet dat er dingen tussen ons moeten veranderen en hoop dat dit met relatietherapie lukt. Zonder dit gaan jullie het niet redden? En jullie wonen nog niet eens samen. We hebben zo veel meegemaakt samen en zijn zo EEN... (en dat is ook tegelijkertijd het benauwende), ik heb het gevoel dat ik nooit meer iemand tegen kom zoals hij, ik ben zo ontzettend gek op hem in onze 'goeie tijden', maar kan er echt niet meer tegen in periodes als dit. Hij trekt me naar zich toe, en duwt me weer weg... Als je bij hem blijft omdat je bang bent anders alleen te blijven, snap ik zijn twijfels ook wel weer. Misschien voelt hij het aan? Angst is een slechte raadgever, je moet bij iemand blijven omdat je dat dolgraag wil, niet omdat je anders misschien wel..whatever.





Mijn hoofd zegt dat ik hem los moet laten, dat het goed is om voorlopig alleen te zijn, dat ik dan maar niet samen moet wonen met hem (terwijl ik gek word van 2 huizen en we het latten spuugzat waren allebei) en ik voor mezelf moet kiezen. Dat als we voor elkaar bestemd zijn het vroeg of laat wel weer goed komt..

Maar mijn in hart ben ik verdrietig en wil ik zo ontzettend graag dat het goed komt allemaal en dat we er samen uit komen....

Logisch dat je verdrietig bent, maar dat is geen reden om niet weg te gaan. Je verstand, misschien moet je daar eens naar luisteren. En je gevoel volgt je wel. Hoe dan ook, als je je intuitie volgt, want eigenlijk weet je het allemaal wel, komt het sowieso goed. Omdat je uiteindelijk gelukkiger zult zijn dan je nu bent.



Houd ik mezelf voor de gek als ik denk dat er ooit iets veranderd? Zit je na 8 jaar zo vast in patronen dat je er niet meer uit komt? Of zijn er hier mensen die jaren hebben geknokt en er uiteindelijk wel samen uit zijn gekomen? Meer meiden misschien met een psychisch moeilijke partner die me goeie raad kunnen geven? Iemand positieve ervaringen met een tijdelijke break? Wanneer weet je dat je er mee moet stoppen? En hoe krijg je je verstand en gevoel op een lijn?



Alvast bedankt!



Wanneer weet je dat je er mee moet stoppen? Lieve TO, dat weet je eigenlijk al. Je wilt er alleen nog niet aan omdat het je verdriet doet.



Maakt dit je gelukkig? De situatie zoals die nu is? Je kunt het niet redden door samen te wonen, en als het nu niet goed genoeg is om samen te wonen moet je daar niet voor kiezen. En dan? Dan houdt het op he? Je kunt wel willen knokken, maar hij wil het niet. Hij weet niet eens of hij wel verder met je wil. Misschien weet hij het dadelijk even. Ga jij dan angstvallig afwachten tot de volgende keer dat hij twijfelt? Zo kun je toch niet gelukkig worden?



Gevoel volgt je verstand wel als je zelf overtuigd bent dat je kiest wat voor jezelf het beste is. Dat duurt even, maar het komt wel. Of wil je je leven verder zo aanmodderen met iemand die niet weet of hij verder met je wilt?



En een break? Ik ken geen mensen die na een break gelukkig zijn geworden. Alleen tijdelijke gevallen. Meestal was de break uitstel van het beeindigen van de relatie. Een soort wen periode van beiden. Ook daar moet je niet voor willen gaan. Een vaas die valt vertoont een barst en die kun je lijmen, maar weg gaat die niet meer.

Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat het lijkt dat jij er op hoopt dat het beter wordt, maar dat hij er niet helemaal voor gaat. Dan kun je hopen tot je een ons weegt, maar beter wordt het er niet op.

hou hoi..



hoe rot het ook klinkt.. ben het wel met Madhe eens..

heeft wel een heeeele rieele blik op het leven. Ik ben niet altijd zo sterk als het mezelf overkomt.

Maar eigenlijk zouden we allemaal zo moeten handelen..

het gaat er uiteindelijk om dat wij gelukkig worden en dat die man iets toevoegd aan je leven..

niet wat anders..



succes meisje..