Relaties
alle pijlers
Doodlopende weg
donderdag 30 juli 2009 om 13:10
Hallo iedereen
bedankt alvast voor het lezen van mijn verhaal.. Ik hoop goede raad te krijgen of het verhaal van iemand die in een zelfde situatie zit, want ik weet het niet meer..
Ik heb op dit moment een flatje, dat ik alleen niet kan betalen omdat ik leef op studiefinanciering. Hierna doe ik nog een opleiding aan de universiteit en omdat de studiefinanciering dan ook nog wegvalt, heb ik dan helemaal weinig uit te geven.
Gelukkig heb ik een vriend waarmee ik samenwoon, zij het dat hij werkloos is op het moment en dat er van hem dus ook haast niks binnen komt. Maar toch wel zoveel dat we het samen redden hier en ons lieve katje Sandy ook nog kunnen verzorgen.
Ik en mijn vriend Mike kunnen goed met elkaar praten, we zijn nu 4 jaar samen en wonen sinds een jaartje samen. We hebben alles eigenlijk wel voor elkaar, we redden het net samen. Mijn ouders en broers en zussen wonen vlakbij, ik heb daar een erg hechte band mee, dus die heb ik er ook nog bij. Plus de leuke vrienden die we samen hebben, allemaal stelletjes op een paar vriendinnen van mij en wat vrienden van hem na.
Perfect, zou je denken. Maar wat het geval is, onze relatie heeft al heel wat dingen doorstaan. Ik ben bijna doodgegaan na een ongeluk en moest revalideren om weer te leren lopen (100% genezen hoor!), hij is een keer vreemd gegaan waarna het maanden uit is geweest en zo nog wat kleinere dingetjes die littekens hebben achter gelaten. Ook is mijn vriend door zijn verleden en nu zijn werkloosheid soms depressief en eigenlijk altijd en over alles negatief behalve over ons (maar zelfs over ons zegt hij: jij bent jonger, knapper en je hebt alles op de rails: wat moet je met zon oude, lelijke, niksnut als mij?) Niet echt wat je wilt horen.
Maar ok, iedere keer weer zeiden we tegen elkaar: we slaan ons erdoorheen, hier wordt onze band alleen maar sterker van. Ken je de uitspraak: the more you suffer, the more it shows you really care? Dat dus..
Het punt is nu eigenlijk dat ik het wel een beetje gehad heb met constant geven, want zoals ik al zei is mijn vriend dus aan de depressieve kant en pessimistisch over vrijwel alles. Het lijkt makkelijk van me gezegd dat ik er niet meer tegen kan, maar ik ga er zelf aan onderdoor merk ik, plus dat hij vreemd is gegaan heb ik nooit echt weten te verwerken ondanks veel gepraat enzo.
Ik merk aan mezelf dat ik gewoon plotseling kan janken van ongeluk en radeloosheid, terwijl ik altijd een positieve persoon ben geweest die altijd optimistisch is en veel lacht. Maar op een gegeven moment trek je dat niet meer denk ik, dat heb ik nu bereikt. Terwijl mijn studie goed gaat, ik een lieve familie heb en een plan voor de toekomst.. heeft hij geen werk, een depressie, banden met de familie zijn gebroken en zijn plan is leven bij de dag, als het moet met drank en drugs proberen er het beste van te maken.
Eerder was dat ook al wel zo denk ik , maar door de roze wolk en de enorme aantrekkingskracht werd dat gemaskeerd. Nu is die aantrekkingskracht geloof ik weg, ik betrpate me er gisteren op dat ik naar hem keek en echt dacht: iehwl, heb ik daar het bed mee gedeeld? Hij zat als een ellendig hoopje ineengedoken op de bank.. Meteen een schuldig gevoel erna, ik wil hem echt nooit kwetsen op die manier hoor, heb ook nooit zoiets gezegd. Integendeel, ik stop dus al mijn positiviteit in hem zodat hij het trekt.
Maar goed, ik wil het nu het liefst uitmaken, ik ben gewoon ongelukkig onder deze relatie maar er zijn wat dingen die in de weg zitten:
1. Hij heeft al eens door laten schemeren dat ik het enige ebn dat hem op de been houdt ook al baalt hij daar zelf ook van.Bovendien ben ik ontzettend bang hem te kwetsen.
2. Heel erg, maar geld: ik kan mijn huisje niet betalen als ik zonder hem ben en dan moet ik terug naar mijn ouders en het ergste: raak ik mijn meisje kwijt (sandy, mijn katje). Ik hou erg veel van dat beestje.
3. De bar waar we elkaar hebben leren kennen en nog wekelijks komen, zit bomvol wederzijdse vrienden die ons kennen als stel en zo gedwongen partij moeten kiezen. Lijkt een probleem van niks zo, maar in real life betekent dit dat mijn vrienden groep gaat halveren of erger.
Dus wat moet ik doen? Bij hem blijven en zijn gevoelens ontzien en mooi weer spelen? Ik bedoel, we hebben geen ruzie en het gaat eigenlijk best goed... op het missende gevoel na..
Of weggaan en mijn huis, mijn kat en vrienden opgeven, mijn onafhankelijkheid???
bedankt alvast voor het lezen van mijn verhaal.. Ik hoop goede raad te krijgen of het verhaal van iemand die in een zelfde situatie zit, want ik weet het niet meer..
Ik heb op dit moment een flatje, dat ik alleen niet kan betalen omdat ik leef op studiefinanciering. Hierna doe ik nog een opleiding aan de universiteit en omdat de studiefinanciering dan ook nog wegvalt, heb ik dan helemaal weinig uit te geven.
Gelukkig heb ik een vriend waarmee ik samenwoon, zij het dat hij werkloos is op het moment en dat er van hem dus ook haast niks binnen komt. Maar toch wel zoveel dat we het samen redden hier en ons lieve katje Sandy ook nog kunnen verzorgen.
Ik en mijn vriend Mike kunnen goed met elkaar praten, we zijn nu 4 jaar samen en wonen sinds een jaartje samen. We hebben alles eigenlijk wel voor elkaar, we redden het net samen. Mijn ouders en broers en zussen wonen vlakbij, ik heb daar een erg hechte band mee, dus die heb ik er ook nog bij. Plus de leuke vrienden die we samen hebben, allemaal stelletjes op een paar vriendinnen van mij en wat vrienden van hem na.
Perfect, zou je denken. Maar wat het geval is, onze relatie heeft al heel wat dingen doorstaan. Ik ben bijna doodgegaan na een ongeluk en moest revalideren om weer te leren lopen (100% genezen hoor!), hij is een keer vreemd gegaan waarna het maanden uit is geweest en zo nog wat kleinere dingetjes die littekens hebben achter gelaten. Ook is mijn vriend door zijn verleden en nu zijn werkloosheid soms depressief en eigenlijk altijd en over alles negatief behalve over ons (maar zelfs over ons zegt hij: jij bent jonger, knapper en je hebt alles op de rails: wat moet je met zon oude, lelijke, niksnut als mij?) Niet echt wat je wilt horen.
Maar ok, iedere keer weer zeiden we tegen elkaar: we slaan ons erdoorheen, hier wordt onze band alleen maar sterker van. Ken je de uitspraak: the more you suffer, the more it shows you really care? Dat dus..
Het punt is nu eigenlijk dat ik het wel een beetje gehad heb met constant geven, want zoals ik al zei is mijn vriend dus aan de depressieve kant en pessimistisch over vrijwel alles. Het lijkt makkelijk van me gezegd dat ik er niet meer tegen kan, maar ik ga er zelf aan onderdoor merk ik, plus dat hij vreemd is gegaan heb ik nooit echt weten te verwerken ondanks veel gepraat enzo.
Ik merk aan mezelf dat ik gewoon plotseling kan janken van ongeluk en radeloosheid, terwijl ik altijd een positieve persoon ben geweest die altijd optimistisch is en veel lacht. Maar op een gegeven moment trek je dat niet meer denk ik, dat heb ik nu bereikt. Terwijl mijn studie goed gaat, ik een lieve familie heb en een plan voor de toekomst.. heeft hij geen werk, een depressie, banden met de familie zijn gebroken en zijn plan is leven bij de dag, als het moet met drank en drugs proberen er het beste van te maken.
Eerder was dat ook al wel zo denk ik , maar door de roze wolk en de enorme aantrekkingskracht werd dat gemaskeerd. Nu is die aantrekkingskracht geloof ik weg, ik betrpate me er gisteren op dat ik naar hem keek en echt dacht: iehwl, heb ik daar het bed mee gedeeld? Hij zat als een ellendig hoopje ineengedoken op de bank.. Meteen een schuldig gevoel erna, ik wil hem echt nooit kwetsen op die manier hoor, heb ook nooit zoiets gezegd. Integendeel, ik stop dus al mijn positiviteit in hem zodat hij het trekt.
Maar goed, ik wil het nu het liefst uitmaken, ik ben gewoon ongelukkig onder deze relatie maar er zijn wat dingen die in de weg zitten:
1. Hij heeft al eens door laten schemeren dat ik het enige ebn dat hem op de been houdt ook al baalt hij daar zelf ook van.Bovendien ben ik ontzettend bang hem te kwetsen.
2. Heel erg, maar geld: ik kan mijn huisje niet betalen als ik zonder hem ben en dan moet ik terug naar mijn ouders en het ergste: raak ik mijn meisje kwijt (sandy, mijn katje). Ik hou erg veel van dat beestje.
3. De bar waar we elkaar hebben leren kennen en nog wekelijks komen, zit bomvol wederzijdse vrienden die ons kennen als stel en zo gedwongen partij moeten kiezen. Lijkt een probleem van niks zo, maar in real life betekent dit dat mijn vrienden groep gaat halveren of erger.
Dus wat moet ik doen? Bij hem blijven en zijn gevoelens ontzien en mooi weer spelen? Ik bedoel, we hebben geen ruzie en het gaat eigenlijk best goed... op het missende gevoel na..
Of weggaan en mijn huis, mijn kat en vrienden opgeven, mijn onafhankelijkheid???
donderdag 30 juli 2009 om 13:15
Zeg tegen hem dat je het niet meer trekt en dat het nu zijn beurt is om de kar te trekken. Als hij net zoveel van jou houdt als jij van hem dan zou hij daar zn best voor moeten doen. Jij bent toch ook geen robot.. het is nodig dat je het van elkaar overneemt als de ene het even niet meer ziet zitten hoor. Maar dit alles natuurlijk alleen als echt met hem oud wil worden en daar ben ik na het lezen van je verhaal niet van overtuigd. Het lijkt erop dat jij doorgroeit en hij stilstaat. Hij kan niet van jou verlangen dat je ook stil gaat staan, jij kan wel van hem eisen dat ie ook wat van zn leven maakt omdat jullie het op deze manier niet gaan redden.
donderdag 30 juli 2009 om 13:20
Als jij niet meer gelukkig bent en eigenlijk al vastbesloten bent om het uit te maken, moet je voor jezelf kiezen. Ook al betekent dat dat je financieel moet afzien of je katje moet wegdoen, hoe erg dat ook is. Je bent niet verantwoordelijk voor het geluk van je vriend. Hoe erg het ook voor hem is dat hij problemen heeft. Die laatste woorden zeggen het al: dat HIJ problemen heeft. Er is er maar één die dat kan oplossen en dat is hijzelf.
Ook als je naast me ligt, je gezicht opnieuw het mooiste blijkt te zijn
donderdag 30 juli 2009 om 13:27
Krijgt je vriend hulp voor zijn depressie? jij bent zijn partner, niet zijn hulpverlener en als je wel de rol van hulpverener accepteert, krijg je een heel ongelijkwaardige relatie en verdwijnt respect en liefde voor je partner vanzelf. Als je je relatie echt nog een kans wil geven, zeg dan dat ie een afspraak met de huisarts maakt omdat jij zijn depressie niet meer trekt.
als je echt van m gruwt, dan zul je idd de consequentie moeten nemen dat je je huis en de helft van je vrienden kwijtraakt. Maar de kat zou ik meenemen.
als je echt van m gruwt, dan zul je idd de consequentie moeten nemen dat je je huis en de helft van je vrienden kwijtraakt. Maar de kat zou ik meenemen.
donderdag 30 juli 2009 om 14:28
Pfff, heftig hoor. Ik heb jarenlang in een aan/ uit relatie gezeten, hij had fobische klachten en kon het huis nauwelijks uit, groeide niet echt als mens, bleef een beetje stilstaan in zijn slachtofferrol. Hij heeft het op een gegeven moment definitief uitgemaakt, wat ik een ramp vond, tot ik een tijdje later zo opgelucht voelde!
Misschien moet je bedenken hoe je over 5 jaar in het leven wil staan, zijn die vrienden in die bar dan nog zo belangerijk voor je?
En die geldkwestie, dat is niet stom ofzo dat je dat meeneemt in je besluitvorming, het lijkt me heel verstandig om daar wel over na te denken, maar hoe belangrijk is dat nog over 5 jaar?.
Zou een tijdje afstand nemen, een soort LAT relatie misschien iets voor je zijn, een maand of 2 bij je ouders? Hij snapt dan misschien beter dat het zo niet verder kan, en jij kan wat afstand nemen.
Misschien mis je hem wel zo erg in die 2 maanden dat je er op die manier achter komt dat jullie verder met elkaar kunnen, of voel je je helemaal tot leven komen en weet je wat je te doen staat.
Mogelijk ben je ook een, er is een Engelse term "enabler", dat betekend ongeveer dat je ongewild de depressieve, inerte situatie van je vriend in stand houdt door voor hem sterk te zijn. Hij hoeft dan niet veel meer vanzichzelf te eisen want het wordt toch voor hem opgelost. Ik zeg niet dat dit het is he, het schoot gewoon door mijn hoofd, dat is alles.
Maar eigenlijk heb je het antwoord zelf al gegeven in je stukje; je wilt het het liefst uitmaken maar je wil hem geen pijndoen, je wil het het liefst uitmaken maar bent bang voor de sociale en financiele situatie. Je bent ongelukkig maar er zijn een paar 'maars'.
Maar; als je over 5 jaar in precies dezelfde situatie zit. Die 'maar' daar zou je eigenlijk eens over na moeten denken.
Heel veel sterkte ermee, want het lijkt me echt kei zwaar
Misschien moet je bedenken hoe je over 5 jaar in het leven wil staan, zijn die vrienden in die bar dan nog zo belangerijk voor je?
En die geldkwestie, dat is niet stom ofzo dat je dat meeneemt in je besluitvorming, het lijkt me heel verstandig om daar wel over na te denken, maar hoe belangrijk is dat nog over 5 jaar?.
Zou een tijdje afstand nemen, een soort LAT relatie misschien iets voor je zijn, een maand of 2 bij je ouders? Hij snapt dan misschien beter dat het zo niet verder kan, en jij kan wat afstand nemen.
Misschien mis je hem wel zo erg in die 2 maanden dat je er op die manier achter komt dat jullie verder met elkaar kunnen, of voel je je helemaal tot leven komen en weet je wat je te doen staat.
Mogelijk ben je ook een, er is een Engelse term "enabler", dat betekend ongeveer dat je ongewild de depressieve, inerte situatie van je vriend in stand houdt door voor hem sterk te zijn. Hij hoeft dan niet veel meer vanzichzelf te eisen want het wordt toch voor hem opgelost. Ik zeg niet dat dit het is he, het schoot gewoon door mijn hoofd, dat is alles.
Maar eigenlijk heb je het antwoord zelf al gegeven in je stukje; je wilt het het liefst uitmaken maar je wil hem geen pijndoen, je wil het het liefst uitmaken maar bent bang voor de sociale en financiele situatie. Je bent ongelukkig maar er zijn een paar 'maars'.
Maar; als je over 5 jaar in precies dezelfde situatie zit. Die 'maar' daar zou je eigenlijk eens over na moeten denken.
Heel veel sterkte ermee, want het lijkt me echt kei zwaar
donderdag 30 juli 2009 om 15:03
Kun je niet in deeltijd studeren? Zowiezo wel een goed idee om te overwegen als je hierna nog naar de uni wilt, anders wordt het een lange karige weg. En kun je meteen leuk werkervaring opdoen wellicht? Dan hoef je niet afhankelijk te zijn van (de werkloosheidsuitkering van) je vriend.
Stel nou dat het echt uitgaat tussen jullie: kun je niet een vriendin als huisgenote nemen, een die van katten houdt? Of misschien heb je recht op huursubsidie en red je het dan misschien wel alleen? Of kun je je flat via woningruil ruilen tegen een goedkopere éénpersoons studio? Best reeel als je nog jaren weinig te besteden zult hebben. In ieder geval: veel succes met de praktische, maar vooral met de emotionele kant van dit verhaal...
Stel nou dat het echt uitgaat tussen jullie: kun je niet een vriendin als huisgenote nemen, een die van katten houdt? Of misschien heb je recht op huursubsidie en red je het dan misschien wel alleen? Of kun je je flat via woningruil ruilen tegen een goedkopere éénpersoons studio? Best reeel als je nog jaren weinig te besteden zult hebben. In ieder geval: veel succes met de praktische, maar vooral met de emotionele kant van dit verhaal...
donderdag 30 juli 2009 om 15:10
Ik reageerde omdat ik dit probleem soort van bij de hand heb gehad: woonde ook samen met depressieve maar lieve vriend, was net nieuwe studie begonnen en bijna geen recht meer op SF. Ik ben toen juist helemaal voor mezelf gegaan (zonder kat): deeltijdopleiding gaan doen, parttime baan erbij die redelijk verdiende, verhuisd naar andere stad, zodat ik niet zo tussen 'onze' vrienden zou blijven hangen. Mijn echte vrienden zijn wel gebleven, en ik heb veel nieuwe mensen ontmoet, leuke woonruimte gevonden en heb het nu prima naar mijn zin, op mijn manier. Het gevoel dat ik geen keuze had, dat ik werd tegengehouden door een lieve jongen op de bank die zijn leven totaal niet op orde kreeg (al probeerde ik hem te helpen) en waarvoor de liefde eigenlijk ernstig bekoeld was, die benauwende wederzijdse afhankelijkheid, die is weg, gelukkig!
