Relaties
alle pijlers
Drang naar onmogelijke liefdes
zaterdag 25 april 2009 om 11:15
Hoe is het toch dat ik, en ik hoop dat ik niet de enige ben, altijd een onweerstaanbare drang heb iets te beginnen met iemand waarmee een relatie onmogelijk lijkt. Voer voor psychologen. Hoe ingewikkelder en onmogelijker de man, hoe groter mijn drang om hem te 'veroveren'. En dan toch telkens weer teleurgesteld zijn als het dan niet blijkt te werken.
Een beetje uitdaging kan ik me best in vinden, maar het lijkt wel alsof ik een steeds grotere uitdaging zoek.
Overigens, bindingsangst is bij mij niet het probleem, eerder bindingsdrang, hoewel ik toch zeker niet desperate ben. Misschien het tame-the-beast syndroom? Heeft iemand nog mooi psychologische theorieen hierover?
Een beetje uitdaging kan ik me best in vinden, maar het lijkt wel alsof ik een steeds grotere uitdaging zoek.
Overigens, bindingsangst is bij mij niet het probleem, eerder bindingsdrang, hoewel ik toch zeker niet desperate ben. Misschien het tame-the-beast syndroom? Heeft iemand nog mooi psychologische theorieen hierover?
zaterdag 25 april 2009 om 11:22
Solo backpacken door het Sterrengebergte, je pensioen investeren in winst-vervijfvoudigers, vrede in het midden-oosten, dát zijn uitdagingen. Een relatie aangaan zou geen uitdaging moeten zijn. En bij een relatie passen al helemaal geen termen als "vechten", "veroveren" of "bindingsangst". Het is graag of niet en als beide partijen zich dat zouden realiseren zouden een hoop kansloze relaties het ochtendlicht niet zien.
zaterdag 25 april 2009 om 11:30
Meestal is vallen op foute mannen toch en teken dat je nog niet helemaal klaar bent voor een echte relatie. Het is mer een soort van verlatingsangst /angst om een blauwtje te lopen. Want als het dan niet lukt, dan is het niet jouw fout, maar kun je de "schuld" voor de mislukking leggen buiten jezelf, bij hem of de situatie. Wat ook kan is dat je erg onzeker bent en gefocust op uiterlijk, waardoor je telkens valt voor gladde praters die jou overladen mt complimentjes en bevestiging, en dat zijn nu net de players. Tame-the-beast syndrme ken ik niet. Wel wat ik zelf florence nightingale-syndroom noem. Vorouwen die een moeilijke man willen "openbreken" of "redden" die denken dat die lastige horkerige of afstandelijke vent vanzelf veranderd in droomprins als Florence m maar genoeg liefde en aandacht geeft. Mevrouw roodvoets geeft in haar boeken ook wel zeer rake beschrijvingen van de vrouwen die vallen voor foute mannen. Hoewel ik haar theorieen wel erg freudiaans vind, zit er wel en kern van waarheid in. mss dus toch eens lezen.
zaterdag 25 april 2009 om 11:40
ik ben goed in mannen uitzoeken waarvan ik van te voren al weet dat het niks kan worden (want onbereikbaar, bezet, homo enz)... lekker makkelijk want dan hoef je niet eens een poging te doen om iemand te verorveren want het kan toch niet...
ook een vorm van bindingsangst denk ik...
wat doe je er aan? geen idee... gewoon de mannen helemaa links laten liggen en eerst helemaal happy met jezelf worden? zou kunnen... maar dan ben ik op m'n 80e nog vrijgezel denk ik
ook een vorm van bindingsangst denk ik...
wat doe je er aan? geen idee... gewoon de mannen helemaa links laten liggen en eerst helemaal happy met jezelf worden? zou kunnen... maar dan ben ik op m'n 80e nog vrijgezel denk ik
zaterdag 25 april 2009 om 11:52
quote:maansa schreef op 25 april 2009 @ 11:42:
ik denk dat je nog te jong bent of te onwolwassen
staat niet in dsm3Kan hier wel mee eens zijn. Heb een paar weken geleden ook iemand ontmoet waarmee het behoorlijk klikte. Uiteindelijk is het niets geworden omdat ze vond dat ze toch meer op "foute mannen" viel. Aangezien ik niet echt tot die categorie behoor zijn we weer ieders weegs gegaan. Ik vond haar dan ook behoorlijk onvolwassen.
ik denk dat je nog te jong bent of te onwolwassen
staat niet in dsm3Kan hier wel mee eens zijn. Heb een paar weken geleden ook iemand ontmoet waarmee het behoorlijk klikte. Uiteindelijk is het niets geworden omdat ze vond dat ze toch meer op "foute mannen" viel. Aangezien ik niet echt tot die categorie behoor zijn we weer ieders weegs gegaan. Ik vond haar dan ook behoorlijk onvolwassen.
zaterdag 25 april 2009 om 11:56
Mannen helemaal links laten liggen zou ik niet doen. Van iedere relatie leer je, al is het alleen maar wat je niet wilt en niet moet doen. Soms moet je eerst en boel kikkers kussen voor er een prins tussen zit. Of gewoon een hele leuke kikker, want ik geloof niet zo in prinsen. Leer wel om naar je eigen alarmbellen te luisteren en niet tegen beter weten in toch te gaan voor die vent waarvan je op date 1 al weet dat t m eigenlijk niet is.
zaterdag 25 april 2009 om 11:59
O, heb ik ook gehad. Ik ben er inmiddels overheen. Maar ik ben dan ook 40 nu.
Al-tijd mannen die eigenlijk geen relatie wilden, of die zich helemaal niet wilden binden, of voor wie ik als een paard moest werken wilde ik hebben. Leek me spannend.
Ik genas er van na een relatie van 10 jaar met iemand met wie het doorlopend errrreg spannend was.
Nu ga ik voor de lieve, betrokken, respectvolle man. Bevalt prima en je hebt er weinig hartepijn van.
Een aanrader!
Maar misschien moet je nog een tijdje uitrazen, en een paar keer op je plaat(je) gaan. Dat wil ook nog wel eens helpen, levenservaring.
Al-tijd mannen die eigenlijk geen relatie wilden, of die zich helemaal niet wilden binden, of voor wie ik als een paard moest werken wilde ik hebben. Leek me spannend.
Ik genas er van na een relatie van 10 jaar met iemand met wie het doorlopend errrreg spannend was.
Nu ga ik voor de lieve, betrokken, respectvolle man. Bevalt prima en je hebt er weinig hartepijn van.
Een aanrader!
Maar misschien moet je nog een tijdje uitrazen, en een paar keer op je plaat(je) gaan. Dat wil ook nog wel eens helpen, levenservaring.
zaterdag 25 april 2009 om 14:30
Onvolwassenheid, levenservaring, leeftijd... Blijkbaar zit er ergens daar bij mij iets niet goed als ik dit zo lees. Ik ben inmiddels bijna 30, dus te jong voor een goede relatie is het niet. Ook heb ik al een aantal lang(er)e serieuze relaties achter de rug. Ik heb het idee dat 'het' begonnen is na mijn laatste serieuze relatie. Levenservaring heb ik op een normaal niveau voor mijn leeftijd. En ik ben niet ontevreden met mezelf, ben een gelukkig mens over het algemeen.
Die onvolwassenheid vind ik interessant. Mijn laatste flirt begon daar ook over. Zelf heb ik nooit het idee dat ik onvolwassen ben, maar misschien is er toch nog iets in mij wat volwassen moet worden. Dan rest de vraag, hoe word je volwassen? Nog vaker met je neus tegen de muur lopen? Een knop omzetten? Naar de psycholoog stappen?
Die onvolwassenheid vind ik interessant. Mijn laatste flirt begon daar ook over. Zelf heb ik nooit het idee dat ik onvolwassen ben, maar misschien is er toch nog iets in mij wat volwassen moet worden. Dan rest de vraag, hoe word je volwassen? Nog vaker met je neus tegen de muur lopen? Een knop omzetten? Naar de psycholoog stappen?
zaterdag 25 april 2009 om 14:32
zaterdag 25 april 2009 om 14:45
Ik (ook 30 hoor, niet elke 30er heeft een keurige, gebalanceerde relatie ) heb pas een gedachtengang bij mezelf ontdekt in het mannengebeuren waar ik nogal van schrok van mezelf. Misschien heb jij daar ook een beetje last van, dus ik plemp 'm hier even neer: Ik vind mannen interessant zolang ze niet voor me vallen, omdat ik de conclusie trek dat ze blijkbaar niet zoveel soeps zijn als ze wél voor me vallen. Want he, een echt te gekke kerel kan wel beter krijgen dan mij.
Tja, en daar sta je dan met je goeie gedrag en je (dacht ik) redelijke zelfbeeld. Want ergens ben ik helemaal niet zo onzeker, ik vind mezelf echt leuk en interessant, maar waar het op mannen aankomt zie ik mezelf blijkbaar toch een beetje als een lelijk eendje. Met als gevolg dat de enige relatie die ik wat langer heb volgehouden met iemand was die niet 100% voor me ging. Van de rest van de (overigens lieve, leuke, boeiende) mannen die wél voor me gingen, had ik binnen 3 maanden genoeg. En da's niet alleen dat zelfbeeld hoor, ik ben ook wel echt heel gelukkig in m'n eentje en heb veel vrijheid nodig, maar 't heeft er denk ik ook wel iets mee te maken.
't Is wel echt een heel verwrongen gedachtengang, komt erop neer dat elke man die voor me valt dus niet leuk genoeg meer is omdát-ie voor me valt. Moet ik mezelf toch eens een beetje vanaf redeneren, ben ik elk geval blij dat ik het nu door heb
Tja, en daar sta je dan met je goeie gedrag en je (dacht ik) redelijke zelfbeeld. Want ergens ben ik helemaal niet zo onzeker, ik vind mezelf echt leuk en interessant, maar waar het op mannen aankomt zie ik mezelf blijkbaar toch een beetje als een lelijk eendje. Met als gevolg dat de enige relatie die ik wat langer heb volgehouden met iemand was die niet 100% voor me ging. Van de rest van de (overigens lieve, leuke, boeiende) mannen die wél voor me gingen, had ik binnen 3 maanden genoeg. En da's niet alleen dat zelfbeeld hoor, ik ben ook wel echt heel gelukkig in m'n eentje en heb veel vrijheid nodig, maar 't heeft er denk ik ook wel iets mee te maken.
't Is wel echt een heel verwrongen gedachtengang, komt erop neer dat elke man die voor me valt dus niet leuk genoeg meer is omdát-ie voor me valt. Moet ik mezelf toch eens een beetje vanaf redeneren, ben ik elk geval blij dat ik het nu door heb
zaterdag 25 april 2009 om 18:20
quote:Phiep schreef op 25 april 2009 @ 14:30:
Onvolwassenheid, levenservaring, leeftijd... Blijkbaar zit er ergens daar bij mij iets niet goed als ik dit zo lees. Ik ben inmiddels bijna 30, dus te jong voor een goede relatie is het niet. Ook heb ik al een aantal lang(er)e serieuze relaties achter de rug. Ik heb het idee dat 'het' begonnen is na mijn laatste serieuze relatie. Levenservaring heb ik op een normaal niveau voor mijn leeftijd. En ik ben niet ontevreden met mezelf, ben een gelukkig mens over het algemeen.
Die onvolwassenheid vind ik interessant. Mijn laatste flirt begon daar ook over. Zelf heb ik nooit het idee dat ik onvolwassen ben, maar misschien is er toch nog iets in mij wat volwassen moet worden. Dan rest de vraag, hoe word je volwassen? Nog vaker met je neus tegen de muur lopen? Een knop omzetten? Naar de psycholoog stappen?Je wordt volwassen door uit die droomwereld vol Bouquetreeks-achtige verwachtingen te stappen. Verwar spanningen niet langer met echte liefde, sta met beide voeten op de grond en ontdek dat een goede relatie zich juist kenmerkt door het ontbreken van over-geromantiseerd drama.
Onvolwassenheid, levenservaring, leeftijd... Blijkbaar zit er ergens daar bij mij iets niet goed als ik dit zo lees. Ik ben inmiddels bijna 30, dus te jong voor een goede relatie is het niet. Ook heb ik al een aantal lang(er)e serieuze relaties achter de rug. Ik heb het idee dat 'het' begonnen is na mijn laatste serieuze relatie. Levenservaring heb ik op een normaal niveau voor mijn leeftijd. En ik ben niet ontevreden met mezelf, ben een gelukkig mens over het algemeen.
Die onvolwassenheid vind ik interessant. Mijn laatste flirt begon daar ook over. Zelf heb ik nooit het idee dat ik onvolwassen ben, maar misschien is er toch nog iets in mij wat volwassen moet worden. Dan rest de vraag, hoe word je volwassen? Nog vaker met je neus tegen de muur lopen? Een knop omzetten? Naar de psycholoog stappen?Je wordt volwassen door uit die droomwereld vol Bouquetreeks-achtige verwachtingen te stappen. Verwar spanningen niet langer met echte liefde, sta met beide voeten op de grond en ontdek dat een goede relatie zich juist kenmerkt door het ontbreken van over-geromantiseerd drama.
zaterdag 25 april 2009 om 18:31
quote:Phiep schreef op 25 april 2009 @ 11:15:
Hoe is het toch dat ik, en ik hoop dat ik niet de enige ben, altijd een onweerstaanbare drang heb iets te beginnen met iemand waarmee een relatie onmogelijk lijkt. Voer voor psychologen. Hoe ingewikkelder en onmogelijker de man, hoe groter mijn drang om hem te 'veroveren'. En dan toch telkens weer teleurgesteld zijn als het dan niet blijkt te werken.
Een beetje uitdaging kan ik me best in vinden, maar het lijkt wel alsof ik een steeds grotere uitdaging zoek.
Overigens, bindingsangst is bij mij niet het probleem, eerder bindingsdrang, hoewel ik toch zeker niet desperate ben. Misschien het tame-the-beast syndroom? Heeft iemand nog mooi psychologische theorieen hierover?
Hoe onmogelijk ben jij voor jezelf?
Waarom laat je jezelf niet toe?
Zodra je dat doet, hoef je niet meer op zoek te gaan naar onmogelijkheden.
Hoe is het toch dat ik, en ik hoop dat ik niet de enige ben, altijd een onweerstaanbare drang heb iets te beginnen met iemand waarmee een relatie onmogelijk lijkt. Voer voor psychologen. Hoe ingewikkelder en onmogelijker de man, hoe groter mijn drang om hem te 'veroveren'. En dan toch telkens weer teleurgesteld zijn als het dan niet blijkt te werken.
Een beetje uitdaging kan ik me best in vinden, maar het lijkt wel alsof ik een steeds grotere uitdaging zoek.
Overigens, bindingsangst is bij mij niet het probleem, eerder bindingsdrang, hoewel ik toch zeker niet desperate ben. Misschien het tame-the-beast syndroom? Heeft iemand nog mooi psychologische theorieen hierover?
Hoe onmogelijk ben jij voor jezelf?
Waarom laat je jezelf niet toe?
Zodra je dat doet, hoef je niet meer op zoek te gaan naar onmogelijkheden.
