Relaties
alle pijlers
echte vriendschap?
maandag 5 mei 2008 om 00:35
Hey allemaal,
Ik zit met een uit de hand lopend probleem en ik vroeg me af of er mensen zijn die hetzelfde meegemaakt hebben en misschien raad hebben.
Sinds ik van middelbare school af ben is mijn vriendengroep behoorlijk ineengezakt. Je kent t wel, iedereen naar een nieuwe stad studeren, nieuwe vrienden en nergens meer tijd voor. Zo gaan die dingen nou eenmaal.
Inmiddels ben ik ook bijna klaar met de universiteit en zijn er eigenlijk geen vrienden bijgekomen, alleen maar weggegaan. Dit terwijl ik mezelf juist hartstikke sociaal vind, ben niet verlegen, hou van een bakkie koffie doen (liefst met chocola, veel chocola!) overdag, en lekker stappen, naar festivals gaan, etc. etc. Waar t iig op neerkomt is dat ik niet vind dat er iets mis met mij is :p Het is gewoon zo dat de mensen met wie ik in contact kom, altijd oppervlakkige contacten blijven; het is net of iedereen al een vriendenkring heeft en geen behoefte heeft aan nog iemand erbij. Herkent iemand zich hierin?!
Ik weet ook niet goed hoe ik t moet verwoorden, maar het is best een groot probleem aan het worden.
Bovendien vraag ik me wel eens af of de vrienden die ik heb wel echte vrienden zijn... Zo heeft mijn zogenaamde beste vriendin de irritante eigenschap bijna elke afspraak die we maken op het laatste moment af te zeggen; kan ik me niet meer herinneren wanneer ze voor het laatst op mn verjaardag is geweest (we kennen elkaar al 10 jaar) en kreeg ik, toen ik haar hiermee laatst confronteerde, naar mn hoofd gegooid dat ik het juist ben die alles fout doet en schuld heeft aan de situatie dat zij altijd alles moet afzeggen (nee ik begreep de logica zelf ook niet).
Een andere, hele goede vriendin, heeft sinds kort een nieuwe vriend; en sindsdien is t ook onmogelijk geworden met haar wat af te spreken en voel ik me soms net een bedelaar voor een leuk avondje stappen...
Wie herkent zich hierin en kan me helpen? Ik weet t zelf namelijk echt niet meer wat ik nu fout doe en ben bang dat ik dalik weer 4 jaar verder ben zonder dat er iets veranderd is.
Ik zit met een uit de hand lopend probleem en ik vroeg me af of er mensen zijn die hetzelfde meegemaakt hebben en misschien raad hebben.
Sinds ik van middelbare school af ben is mijn vriendengroep behoorlijk ineengezakt. Je kent t wel, iedereen naar een nieuwe stad studeren, nieuwe vrienden en nergens meer tijd voor. Zo gaan die dingen nou eenmaal.
Inmiddels ben ik ook bijna klaar met de universiteit en zijn er eigenlijk geen vrienden bijgekomen, alleen maar weggegaan. Dit terwijl ik mezelf juist hartstikke sociaal vind, ben niet verlegen, hou van een bakkie koffie doen (liefst met chocola, veel chocola!) overdag, en lekker stappen, naar festivals gaan, etc. etc. Waar t iig op neerkomt is dat ik niet vind dat er iets mis met mij is :p Het is gewoon zo dat de mensen met wie ik in contact kom, altijd oppervlakkige contacten blijven; het is net of iedereen al een vriendenkring heeft en geen behoefte heeft aan nog iemand erbij. Herkent iemand zich hierin?!
Ik weet ook niet goed hoe ik t moet verwoorden, maar het is best een groot probleem aan het worden.
Bovendien vraag ik me wel eens af of de vrienden die ik heb wel echte vrienden zijn... Zo heeft mijn zogenaamde beste vriendin de irritante eigenschap bijna elke afspraak die we maken op het laatste moment af te zeggen; kan ik me niet meer herinneren wanneer ze voor het laatst op mn verjaardag is geweest (we kennen elkaar al 10 jaar) en kreeg ik, toen ik haar hiermee laatst confronteerde, naar mn hoofd gegooid dat ik het juist ben die alles fout doet en schuld heeft aan de situatie dat zij altijd alles moet afzeggen (nee ik begreep de logica zelf ook niet).
Een andere, hele goede vriendin, heeft sinds kort een nieuwe vriend; en sindsdien is t ook onmogelijk geworden met haar wat af te spreken en voel ik me soms net een bedelaar voor een leuk avondje stappen...
Wie herkent zich hierin en kan me helpen? Ik weet t zelf namelijk echt niet meer wat ik nu fout doe en ben bang dat ik dalik weer 4 jaar verder ben zonder dat er iets veranderd is.
maandag 5 mei 2008 om 01:30
Hoi chocolateaddict,
vervelend joh, en ook wel een beetje herkenbaar. Die twee vriendinnen die je noemt, ken je die al lang (vanaf middelbare schooltijd of langer)?
Ook voor mij is het lastig alles goed bij te houden, voor beide partijen dus. In sommige gevallen heb ik ook het gevoel dat ik harder mijn best doe dan de ander. Nu ben ik niet zo van 'ff bellen' om een of andere reden, dus dat helpt al niet. Zeker niet als de ander dat (kennelijk) ook niet is. Ik had de laatste dagen bij een vriendin zelfs even het gevoel dat ze er misschien geen zin meer in had, maar inmiddels heb ik weer van haar gehoord en weet ik dat ze het kennelijk nog steeds erg druk heeft. Ik heb wel voorgesteld binnenkort weer af te spreken, want het is al zo lang geleden dat er met mailen ook niet echt een beginnen meer aan is en dat is natuurlijk ook veel minder leuk dan live bijkletsen.
Misschien kun je het eens via de rubriek contacten hier op het forum proberen? Ik heb de indruk dat daar ook mensen zijn met hetzelfde probleem. Het is alleen natuurlijk wel een wat minder spontane manier om elkaar te leren kennen. Ik ben zelf in mijn tweede studiejaar lid geworden van een studentenvereniging (binnen de opleiding wilde het niet echt vlotten met vriendschappen) en dat heeft wel een boost gegeven. Ik had een soort clubje, al heb ik nog wel een tijdje dat oppervlakiige gevoel wat je omschrijft een beetje gehad. Maar daar ben je zelf ook bij. Ik ben met iemand 'de diepte in gedoken' met wie ik dat eerder niet verwacht had.
Wel vervelend dat je met je 'bestaande vriendinnen' niet kunt afspreken. Ik kan me voorstellen dat je eraan twijfelt of dit echte vriendinnen zijn. Misschien helpt het beter als je in plaats van te confronteren aangeeft dat je het jammer vindt dat jullie elkaar zo weinig zien. Misschien valt er dan eerder een kwartje. Lastig hoor! Het zoeken en nadenken hierover is volgens mij een vaker terugkerend proces.
vervelend joh, en ook wel een beetje herkenbaar. Die twee vriendinnen die je noemt, ken je die al lang (vanaf middelbare schooltijd of langer)?
Ook voor mij is het lastig alles goed bij te houden, voor beide partijen dus. In sommige gevallen heb ik ook het gevoel dat ik harder mijn best doe dan de ander. Nu ben ik niet zo van 'ff bellen' om een of andere reden, dus dat helpt al niet. Zeker niet als de ander dat (kennelijk) ook niet is. Ik had de laatste dagen bij een vriendin zelfs even het gevoel dat ze er misschien geen zin meer in had, maar inmiddels heb ik weer van haar gehoord en weet ik dat ze het kennelijk nog steeds erg druk heeft. Ik heb wel voorgesteld binnenkort weer af te spreken, want het is al zo lang geleden dat er met mailen ook niet echt een beginnen meer aan is en dat is natuurlijk ook veel minder leuk dan live bijkletsen.
Misschien kun je het eens via de rubriek contacten hier op het forum proberen? Ik heb de indruk dat daar ook mensen zijn met hetzelfde probleem. Het is alleen natuurlijk wel een wat minder spontane manier om elkaar te leren kennen. Ik ben zelf in mijn tweede studiejaar lid geworden van een studentenvereniging (binnen de opleiding wilde het niet echt vlotten met vriendschappen) en dat heeft wel een boost gegeven. Ik had een soort clubje, al heb ik nog wel een tijdje dat oppervlakiige gevoel wat je omschrijft een beetje gehad. Maar daar ben je zelf ook bij. Ik ben met iemand 'de diepte in gedoken' met wie ik dat eerder niet verwacht had.
Wel vervelend dat je met je 'bestaande vriendinnen' niet kunt afspreken. Ik kan me voorstellen dat je eraan twijfelt of dit echte vriendinnen zijn. Misschien helpt het beter als je in plaats van te confronteren aangeeft dat je het jammer vindt dat jullie elkaar zo weinig zien. Misschien valt er dan eerder een kwartje. Lastig hoor! Het zoeken en nadenken hierover is volgens mij een vaker terugkerend proces.
maandag 5 mei 2008 om 10:54
Op school en de universiteit vrienden maken is makkelijk. Iedereen is alleen en bezig een vriendenkring op te bouwen. Daarna wordt het lastig. Vrienden vallen weg en er komen geen nieuwe voor in de plaats.
Doe je dingen waar je nieuwe mensen kunt ontmoeten? Vrijwilligerswerk, een teamsport, toneel, een schilder-, schrijf-, dans- of fotografeercursus? Gegarandeerd dat je dan nieuwe mensen ontmoet die in de loop van tijd echte vrienden kunnen worden.
Doe je dingen waar je nieuwe mensen kunt ontmoeten? Vrijwilligerswerk, een teamsport, toneel, een schilder-, schrijf-, dans- of fotografeercursus? Gegarandeerd dat je dan nieuwe mensen ontmoet die in de loop van tijd echte vrienden kunnen worden.
maandag 5 mei 2008 om 11:11
Ik herken wel veel in je stukje hoor! Van de middelbare school heb ik welgeteld twee vriendinnen over gehouden. Ik zie ze niet veel, maar weet dat ze er voor mij zullen zijn. Iedereen is een andere studie gaan volgen in verschillende steden.,. So did I.
Ik heb wel hele leuke klasgenootjes hoor en heb ook altijd genoeg mensen om mij heen... maar ECHTE vriendschap vind ik nu stukken moeilijker om te vinden! Het blijft zoals je zegt een klein beetje oppervlakkig. Dingen die ik meemaak deel ik minder snel met klasgenootjes (je ziet ze toch weer terug op school etc).. Ik ben wel gaan sporten en ga ook vaker alleen ergens naar toe, in de hoop dat ik zo weer nieuwe contacten tegenkom... maar het is idd best moeilijk !!
Ook tips voor mij zijn uiteraard welkom
Ik heb wel hele leuke klasgenootjes hoor en heb ook altijd genoeg mensen om mij heen... maar ECHTE vriendschap vind ik nu stukken moeilijker om te vinden! Het blijft zoals je zegt een klein beetje oppervlakkig. Dingen die ik meemaak deel ik minder snel met klasgenootjes (je ziet ze toch weer terug op school etc).. Ik ben wel gaan sporten en ga ook vaker alleen ergens naar toe, in de hoop dat ik zo weer nieuwe contacten tegenkom... maar het is idd best moeilijk !!
Ook tips voor mij zijn uiteraard welkom
maandag 5 mei 2008 om 13:41
Heel herkenbaar. Ik zit in dezelfde fase als jou. Ik ben ook mijn studie aan het afronden. Mijn vriendengroep is ook aan het uitdunnen. Dit heeft meerdere redenen. Ik ben vaak verhuisd tijdens mijn studie (ieder jaar bijna) en mijn vriendinnen niet. Iedereen kreeg het druk sommigen werken, anderen trouwden en ik kreeg een vriend.
Ik maak zelf ook niet altijd even makkelijk ivm werk, vriend en afstand, maar probeer wel vaak te bellen. Helaas vermindert het contact. Ik woon nu ook net weer in een nieuwe stad en ik denk dat ik binnenkort maar een keertje op een oproepje hier op het forum ga reageren.
Je bent dus niet de enige. Ik herken het helemaal.
Ik maak zelf ook niet altijd even makkelijk ivm werk, vriend en afstand, maar probeer wel vaak te bellen. Helaas vermindert het contact. Ik woon nu ook net weer in een nieuwe stad en ik denk dat ik binnenkort maar een keertje op een oproepje hier op het forum ga reageren.
Je bent dus niet de enige. Ik herken het helemaal.
maandag 5 mei 2008 om 15:25
quote:Ik heb wel hele leuke klasgenootjes hoor en heb ook altijd genoeg mensen om mij heen... maar ECHTE vriendschap vind ik nu stukken moeilijker om te vinden!
Of er sprake is van echte vriendschap weet je pas naar een jaar of vijf als je geluk hebt. Dus misschien heb je je nieuwe echte vrienden als wel gevonden, zijn ze alleen pas over een jaar of 7 een echte vriend.
Mensen waarvan ik 10 jaar geleden dacht dat het goede vrienden waren zie ik nooit meer. Mensen waarvan ik toen dacht, dat is een kennis zijn nu mijn vrienden.
Aan mijn beste vriendin had ik de eerste drie jaar dat ik haar kende een hekel. Zo gaan die dingen. Gewoon veel mensen ontmoeten. Zelf een vriend zijn voor anderen en er blijft vanzelf wel iemand hangen.
Of er sprake is van echte vriendschap weet je pas naar een jaar of vijf als je geluk hebt. Dus misschien heb je je nieuwe echte vrienden als wel gevonden, zijn ze alleen pas over een jaar of 7 een echte vriend.
Mensen waarvan ik 10 jaar geleden dacht dat het goede vrienden waren zie ik nooit meer. Mensen waarvan ik toen dacht, dat is een kennis zijn nu mijn vrienden.
Aan mijn beste vriendin had ik de eerste drie jaar dat ik haar kende een hekel. Zo gaan die dingen. Gewoon veel mensen ontmoeten. Zelf een vriend zijn voor anderen en er blijft vanzelf wel iemand hangen.
maandag 5 mei 2008 om 16:50
Ik herken ook wel iets. Ik ben 'voor de liefde' 300 km van mijn oorspronkelijke woonplaats vandaan verhuisd en het contact met vroegere vriendinnen is daardoor verwaterd. Waar ik nu woon, heb ik een aantal oppervlakkige kennissen maar niet echt vriendinnen. Ik heb zelf het idee dat je na de studententijd toch moeilijker echte vrienden/vriendinnen krijgt. Iedereen heeft zijn gezin en/of vriendinnen van vroeger en zit niet echt op een nieuw iemand te wachten.
dinsdag 6 mei 2008 om 21:17
quote:Miena schreef op 06 mei 2008 @ 20:54:
Ja herkenbaar inderdaad! Ik heb ook vaak het idee dat mensen je of elkaar al vrienden noemen wanneer ik het nog kennissen vind. Hebben jullie dat ook?
Ja dat vind ik ook! Sommige mensen hebben daardoor ook heeel veel vrienden! Klinkt waarschijnlijk interessant, kijk mij eens veel vrienden hebben.
Maar ja, wanneer is iemand een vriend?
Bovenstaande berichten klinken mij ook wel bekend. Bij mij is de studie dan wel al weer ver achter me, het is nu ook moeilijk om nieuwe vrienden te maken. En als er dan zo af en toe ook 'afvallen' om diverse redenen dan dunt het snel uit. Soms best pijnlijk want het is toch wel belangrijk om goede vrienden te hebben vind ik.
Wat ik ook vind meespelen is dat het ook fijn is als er vrienden zijn waarbij het ook klikt met de partners. Zodat je ook eens met meerderen iets leuks kunt ondernemen. Natuurlijk ook op zijn tijd iets alleen met je vriendin!
Omdat het soms dus moeilijk is waardeer ik het nu heel erg dat we nu sinds kort een leuk stel hebben leren kennen waarbij het ontzettend klikt! Dat voelde al snel als vrienden. (Hoeft dus niet pas na 6 of 7 jaar zo te voelen zoals iemand schreef.)
En waarom? Omdat we zoveel gezamelijke onderwerpen hebben, dezelfde humor, interesse in elkaar. Het voelt gewoon heel goed en het geeft ook energie.
Tegelijkertijd ben ik dan ook bang om dit weer te verliezen. Maar ik dwing me om daar niet teveel aan te denken.
Dus het kan wel, nieuwe vrienden maken maar niet gemakkelijk.
Ja herkenbaar inderdaad! Ik heb ook vaak het idee dat mensen je of elkaar al vrienden noemen wanneer ik het nog kennissen vind. Hebben jullie dat ook?
Ja dat vind ik ook! Sommige mensen hebben daardoor ook heeel veel vrienden! Klinkt waarschijnlijk interessant, kijk mij eens veel vrienden hebben.
Maar ja, wanneer is iemand een vriend?
Bovenstaande berichten klinken mij ook wel bekend. Bij mij is de studie dan wel al weer ver achter me, het is nu ook moeilijk om nieuwe vrienden te maken. En als er dan zo af en toe ook 'afvallen' om diverse redenen dan dunt het snel uit. Soms best pijnlijk want het is toch wel belangrijk om goede vrienden te hebben vind ik.
Wat ik ook vind meespelen is dat het ook fijn is als er vrienden zijn waarbij het ook klikt met de partners. Zodat je ook eens met meerderen iets leuks kunt ondernemen. Natuurlijk ook op zijn tijd iets alleen met je vriendin!
Omdat het soms dus moeilijk is waardeer ik het nu heel erg dat we nu sinds kort een leuk stel hebben leren kennen waarbij het ontzettend klikt! Dat voelde al snel als vrienden. (Hoeft dus niet pas na 6 of 7 jaar zo te voelen zoals iemand schreef.)
En waarom? Omdat we zoveel gezamelijke onderwerpen hebben, dezelfde humor, interesse in elkaar. Het voelt gewoon heel goed en het geeft ook energie.
Tegelijkertijd ben ik dan ook bang om dit weer te verliezen. Maar ik dwing me om daar niet teveel aan te denken.
Dus het kan wel, nieuwe vrienden maken maar niet gemakkelijk.
dinsdag 6 mei 2008 om 21:28
Nog eentje die het helemaal herkend! Ik ben nu 35 en verlang vaak terug naar een jaar of 15 geleden, toen iedereen die je kende nog iedere week uitging. En veel mensen waar je mee omging hetzelfde leven leidden.
Nu wonen m'n vriendinnen verspreid door heel Nederland en moet je inderdaad agenda's trekken om iets weken later af te kunnen spreken. En wat Gem ook zegt: ik heb ook vaak het idee dat het veel oppervlakkiger is. Een echte vriendengroep heb ik ook niet meer, het zijn allemaal losse contacten geworden. Nou moet ik wel zeggen dat ik niet een heel sociaal iemand ben en met iedereen een gezellig praatje aanknoopt. Dat maakt het dan nog lastiger om nieuwe mensen te leren kennen.
Ik probeer ook maar te genieten van wat ik wel heb. Zoals gisteravond spontaan naar het terras met de nieuwe buurvrouw. En volgende week een borrel van het werk met wat leuke mensen. Ben ondertussen ook vrijwilligerswerk gaan doen. Maar wat de anderen inderdaad ook zeggen: je bent niet meteen vrienden met iemand die je 2 keer gezien hebt. Laat ik nou net een ongeduldig type zijn...
Nu wonen m'n vriendinnen verspreid door heel Nederland en moet je inderdaad agenda's trekken om iets weken later af te kunnen spreken. En wat Gem ook zegt: ik heb ook vaak het idee dat het veel oppervlakkiger is. Een echte vriendengroep heb ik ook niet meer, het zijn allemaal losse contacten geworden. Nou moet ik wel zeggen dat ik niet een heel sociaal iemand ben en met iedereen een gezellig praatje aanknoopt. Dat maakt het dan nog lastiger om nieuwe mensen te leren kennen.
Ik probeer ook maar te genieten van wat ik wel heb. Zoals gisteravond spontaan naar het terras met de nieuwe buurvrouw. En volgende week een borrel van het werk met wat leuke mensen. Ben ondertussen ook vrijwilligerswerk gaan doen. Maar wat de anderen inderdaad ook zeggen: je bent niet meteen vrienden met iemand die je 2 keer gezien hebt. Laat ik nou net een ongeduldig type zijn...
dinsdag 6 mei 2008 om 21:29
Ik denk dat het er ook van afhangt hoeveel je van vriendschap verwacht. Een van mijn beste vriendinnen en ik konden elkaar een paar jaar geleden ook niet uitstaan, maar ja, je zit in dezelfde vriendengroep, je hebt allebei een hond en niemand anders is zo gek om zondag om 9 uur al door het bos te lopen ... Dan kan je hoog en laag springen maar hou dat maar eens een paar maanden vol zonder vriendinnen te worden.
Andere mensen zie ik misschien vaker, maar zijn minder goede vriendinnen. Hoeveel vertrouw je iemand toe, van wie krijg je de steun die je wilt, wie durft je recht in je gezicht te zeggen dat je een trut bent af en toe, en voor mij niet onbelangrijk, bij wie kan je jezelf zijn?
Die dingen ontstaan vanzelf, of niet, maar je kan ze niet afdwingen dat heb ik wel geleerd. Durf het risico te nemen mensen te vertrouwen en dan merk je wel je dat beantwoord krijgt of niet.
Enne, onthoud ook dat iemand die voor jou vriendin is, jou als kennis kan bestempelen en andersom. Iedereen heeft daar zijn eigen kijk op.
Andere mensen zie ik misschien vaker, maar zijn minder goede vriendinnen. Hoeveel vertrouw je iemand toe, van wie krijg je de steun die je wilt, wie durft je recht in je gezicht te zeggen dat je een trut bent af en toe, en voor mij niet onbelangrijk, bij wie kan je jezelf zijn?
Die dingen ontstaan vanzelf, of niet, maar je kan ze niet afdwingen dat heb ik wel geleerd. Durf het risico te nemen mensen te vertrouwen en dan merk je wel je dat beantwoord krijgt of niet.
Enne, onthoud ook dat iemand die voor jou vriendin is, jou als kennis kan bestempelen en andersom. Iedereen heeft daar zijn eigen kijk op.
dinsdag 6 mei 2008 om 21:46
Ik heb nog drie mensen die ik als 'goede vrienden' beschouw van de middelbare school, maar omdat ik in het buitenland zit, zie ik ze minder dan 1 keer per jaar. Dat is het gevolg van de keuzes die ik heb gemaakt. Maaaarrrr, als we contact hebben of elkaar zien, is het alsof er geen dag voorbij is gegaan. Ook van mijn universiteit heb ik vrienden waarvoor ik, als ik in NL ben altijd even tijd zal maken en zij doen dat dan ook voor mij. Ondertussen mailen, skypen en bellen we of sturen we kaartjes.
Maar er zijn er ook een hoop afgehaakt, maar dat hoort er bij denk ik. Bij sommige mensen pas ik nu misschien wat minder, bij anderen weer meer. Zo gaan die dingen toch gewoon?
Toen ik hier kwam wonen ben ik direct heel close geraakt met wat mensen uit alle hoeken van de wereld. Ik heb er ook al een paar opgezocht en het idee dat er zo ver vandaan een plekje is waar ik welkom ben, daar ben ik oprecht heel blij mee. Als ik eerlijk ben, was het maken van vrienden in het buitenland makkelijker dan in NL. Gewoon, omdat je zo op elkaar aangewezen bent, min of meer. Dan wordt je heel snel open naar een ander.
Ik ben het helemaal eens met Gem die zegt dat je misschien je verwachtingen aan moet passen. Iedereen van mijn leeftijd die ik ken heeft zulke dynamische levens (nieuwe banen, verhuizen naar andere landen, nieuwe partners etc) dat ik het logisch vind dat we elkaar wat minder zien. Ikzelf ben ook erg egocentrisch op het moment en met mezelf bezig. Toch stuur ik af en toe een kaart (maar vergeet ook wel eens een verjaardag) en ben ik altijd blij als ik wat van een ander hoor. Ik vind mezelf erg loyaal in de zin dat ik altijd open voor iemand blijf staan, ook al heb ik een tijd niks gehoord, of heb ik zelf een tijd niks laten horen. Mijn beeld van vriendschap is iets dynamisch, niet iets statisch, het kan veranderen in de loop der tijd en dat is niet erg. Verder vind ik dat je het in je leven in je eentje moet doen, maar dat relaties en vrienden het een stuk prettiger kunnen maken. Wil iemand tijd met mij delen, dan vind ik dat heel fijn en koester ik dat ook.
Maar als de persoon waarom ik geef, bijvoorbeeld een vriendin van me, ineens minder tijd voor me heeft omdat ze een baby heeft, of een nieuwe vriend, dan snap ik dat mijn plaats in haar leven verandert. Andersom zou het ook zo zijn. Dan vind ik het jammer dat ik die persoon misschien zelf minder zie, maar ben ik ook blij voor haar nieuwe geluk. Dat klinkt misschien zoetsappug, maar zo zie ik dat echt.
Maar er zijn er ook een hoop afgehaakt, maar dat hoort er bij denk ik. Bij sommige mensen pas ik nu misschien wat minder, bij anderen weer meer. Zo gaan die dingen toch gewoon?
Toen ik hier kwam wonen ben ik direct heel close geraakt met wat mensen uit alle hoeken van de wereld. Ik heb er ook al een paar opgezocht en het idee dat er zo ver vandaan een plekje is waar ik welkom ben, daar ben ik oprecht heel blij mee. Als ik eerlijk ben, was het maken van vrienden in het buitenland makkelijker dan in NL. Gewoon, omdat je zo op elkaar aangewezen bent, min of meer. Dan wordt je heel snel open naar een ander.
Ik ben het helemaal eens met Gem die zegt dat je misschien je verwachtingen aan moet passen. Iedereen van mijn leeftijd die ik ken heeft zulke dynamische levens (nieuwe banen, verhuizen naar andere landen, nieuwe partners etc) dat ik het logisch vind dat we elkaar wat minder zien. Ikzelf ben ook erg egocentrisch op het moment en met mezelf bezig. Toch stuur ik af en toe een kaart (maar vergeet ook wel eens een verjaardag) en ben ik altijd blij als ik wat van een ander hoor. Ik vind mezelf erg loyaal in de zin dat ik altijd open voor iemand blijf staan, ook al heb ik een tijd niks gehoord, of heb ik zelf een tijd niks laten horen. Mijn beeld van vriendschap is iets dynamisch, niet iets statisch, het kan veranderen in de loop der tijd en dat is niet erg. Verder vind ik dat je het in je leven in je eentje moet doen, maar dat relaties en vrienden het een stuk prettiger kunnen maken. Wil iemand tijd met mij delen, dan vind ik dat heel fijn en koester ik dat ook.
Maar als de persoon waarom ik geef, bijvoorbeeld een vriendin van me, ineens minder tijd voor me heeft omdat ze een baby heeft, of een nieuwe vriend, dan snap ik dat mijn plaats in haar leven verandert. Andersom zou het ook zo zijn. Dan vind ik het jammer dat ik die persoon misschien zelf minder zie, maar ben ik ook blij voor haar nieuwe geluk. Dat klinkt misschien zoetsappug, maar zo zie ik dat echt.
dinsdag 6 mei 2008 om 21:48
quote:ladybass schreef op 06 mei 2008 @ 21:28:
Nog eentje die het helemaal herkend! Ik ben nu 35 en verlang vaak terug naar een jaar of 15 geleden, toen iedereen die je kende nog iedere week uitging. En veel mensen waar je mee omging hetzelfde leven leidden.
Nu wonen m'n vriendinnen verspreid door heel Nederland en moet je inderdaad agenda's trekken om iets weken later af te kunnen spreken. En wat Gem ook zegt: ik heb ook vaak het idee dat het veel oppervlakkiger is. Een echte vriendengroep heb ik ook niet meer, het zijn allemaal losse contacten geworden. Nou moet ik wel zeggen dat ik niet een heel sociaal iemand ben en met iedereen een gezellig praatje aanknoopt. Dat maakt het dan nog lastiger om nieuwe mensen te leren kennen.
Ik probeer ook maar te genieten van wat ik wel heb. Zoals gisteravond spontaan naar het terras met de nieuwe buurvrouw. En volgende week een borrel van het werk met wat leuke mensen. Ben ondertussen ook vrijwilligerswerk gaan doen. Maar wat de anderen inderdaad ook zeggen: je bent niet meteen vrienden met iemand die je 2 keer gezien hebt. Laat ik nou net een ongeduldig type zijn...Misschien ligt dat laaste ook wel aan onze nederlandse cultuur. Als ik in Zuid-Amerika ben voor mijn werk, dan hoor ik meteen de intiemste famlieverhalen van een ander. Men schaamt zich niet zo voor hun emoties en zijn heel 'warm', zeg maar. Bertekken je bij vanalles en nog wat 9en willen ook alles van je weten )Dit bedoel ik niet als kritiek hoor, ik ben zelf een beetje een einzelganger, dus het Nederlandse past me misschein ook wel beter.
Nog eentje die het helemaal herkend! Ik ben nu 35 en verlang vaak terug naar een jaar of 15 geleden, toen iedereen die je kende nog iedere week uitging. En veel mensen waar je mee omging hetzelfde leven leidden.
Nu wonen m'n vriendinnen verspreid door heel Nederland en moet je inderdaad agenda's trekken om iets weken later af te kunnen spreken. En wat Gem ook zegt: ik heb ook vaak het idee dat het veel oppervlakkiger is. Een echte vriendengroep heb ik ook niet meer, het zijn allemaal losse contacten geworden. Nou moet ik wel zeggen dat ik niet een heel sociaal iemand ben en met iedereen een gezellig praatje aanknoopt. Dat maakt het dan nog lastiger om nieuwe mensen te leren kennen.
Ik probeer ook maar te genieten van wat ik wel heb. Zoals gisteravond spontaan naar het terras met de nieuwe buurvrouw. En volgende week een borrel van het werk met wat leuke mensen. Ben ondertussen ook vrijwilligerswerk gaan doen. Maar wat de anderen inderdaad ook zeggen: je bent niet meteen vrienden met iemand die je 2 keer gezien hebt. Laat ik nou net een ongeduldig type zijn...Misschien ligt dat laaste ook wel aan onze nederlandse cultuur. Als ik in Zuid-Amerika ben voor mijn werk, dan hoor ik meteen de intiemste famlieverhalen van een ander. Men schaamt zich niet zo voor hun emoties en zijn heel 'warm', zeg maar. Bertekken je bij vanalles en nog wat 9en willen ook alles van je weten )Dit bedoel ik niet als kritiek hoor, ik ben zelf een beetje een einzelganger, dus het Nederlandse past me misschein ook wel beter.
dinsdag 6 mei 2008 om 21:57
Het doet me ook denken aan een meisje op de middelbare school, dat alleen kerstkaarten wilde geven aan degene van wie ze er eentje had gehad. Tja, dacht ik toen, als we allemaal zo zouden zijn, dan kan Hallmark wel inpakken.....
Ik bedoel, ik ben niet bang om een paar keer achter elkaar het initiatief te nemen zonder er wat voor terug te verwachten. Kaarten, bijvoorbeeld (ik hecht er zelf eigenlijk niet eens zo aan hoor) stuur ik ook omdat ik het leuk vind om wat van me te laten horen. Niet omdet 'het zo moet'. Dan zie ik een kaartje en denk; 'dat zou zus of zo een leuke kaart vinden' en dan stuur ik die. Zonder een antwoord terug te verwachten.
Maar goed, bij dat meisje dus, we zijn ook nog 'vriendinnen' geweest, had ik altijd het idee dat alles op een gouden weegschaaltje werd gelgd. Tja, dan heb je aan mij een verkeerde. Zodra ik denk: "X wordt boos als ik haar vergeet te bellen op haar verjaardag", dan heb ik al helemaal geen zin meer om haar te bellen ook...
Ik bedoel, ik ben niet bang om een paar keer achter elkaar het initiatief te nemen zonder er wat voor terug te verwachten. Kaarten, bijvoorbeeld (ik hecht er zelf eigenlijk niet eens zo aan hoor) stuur ik ook omdat ik het leuk vind om wat van me te laten horen. Niet omdet 'het zo moet'. Dan zie ik een kaartje en denk; 'dat zou zus of zo een leuke kaart vinden' en dan stuur ik die. Zonder een antwoord terug te verwachten.
Maar goed, bij dat meisje dus, we zijn ook nog 'vriendinnen' geweest, had ik altijd het idee dat alles op een gouden weegschaaltje werd gelgd. Tja, dan heb je aan mij een verkeerde. Zodra ik denk: "X wordt boos als ik haar vergeet te bellen op haar verjaardag", dan heb ik al helemaal geen zin meer om haar te bellen ook...
donderdag 8 mei 2008 om 16:44
Hoi meis,
Misschien kun je, je aanmelden bij nmlk.nl niet om direct in verschillende vriendschappen te storten. Maar ze organiseren heel leuke laagdrempelige kleinschalige maar ook grotere activiteiten. Waarbij eigenlijk steeds nieuwe mensen zijn die je kan leren kennen; die je ook vaker terug ziet. Er zijn echt leuke mensen (twintigers/ en dertigers) bij en er is altijd wel iemand met wie het klikt. Zo vind je in iedergeval mensen die dezelfde activiteiten leuk vinden om te doen. Niet alleen singles maar ook mensen met relatie, (sommige met kinderen) maar die tijd vrij maken voor sociale contacten.
Bijv. bowlen, lekker eten, bioscoop, pretparken, dierentuinen, wijnproeverij, kano tochten, avondjes uit naar de kroeg/ disco, terrashangen, strandzeilen maar ook weekendjes weg (heb ik nog niet gedaan). Eigenlijk door het hele land.
Mijn ervaring ermee is goed. Je kan 2 gratis activiteiten doen om te kijken of het wat voor je is. Daarna vragen ze wel 5 euro (geloof ik) in de maand voor de hele organisatie. Misschien spannend de eerste keer maar ook heel ongedwongen en ontzettend gezellig. En als je mensen leert kennen, en daarmee dezelfde interesses deelt, kan een vriendschap makkelijk ontstaan.
Meer weten... kan me altijd berichtje sturen.
Groetjes,Bianc
Misschien kun je, je aanmelden bij nmlk.nl niet om direct in verschillende vriendschappen te storten. Maar ze organiseren heel leuke laagdrempelige kleinschalige maar ook grotere activiteiten. Waarbij eigenlijk steeds nieuwe mensen zijn die je kan leren kennen; die je ook vaker terug ziet. Er zijn echt leuke mensen (twintigers/ en dertigers) bij en er is altijd wel iemand met wie het klikt. Zo vind je in iedergeval mensen die dezelfde activiteiten leuk vinden om te doen. Niet alleen singles maar ook mensen met relatie, (sommige met kinderen) maar die tijd vrij maken voor sociale contacten.
Bijv. bowlen, lekker eten, bioscoop, pretparken, dierentuinen, wijnproeverij, kano tochten, avondjes uit naar de kroeg/ disco, terrashangen, strandzeilen maar ook weekendjes weg (heb ik nog niet gedaan). Eigenlijk door het hele land.
Mijn ervaring ermee is goed. Je kan 2 gratis activiteiten doen om te kijken of het wat voor je is. Daarna vragen ze wel 5 euro (geloof ik) in de maand voor de hele organisatie. Misschien spannend de eerste keer maar ook heel ongedwongen en ontzettend gezellig. En als je mensen leert kennen, en daarmee dezelfde interesses deelt, kan een vriendschap makkelijk ontstaan.
Meer weten... kan me altijd berichtje sturen.
Groetjes,Bianc
zondag 18 mei 2008 om 19:47
hey bedankt voor alle reacties! Ik had eigenlijk niet verwacht dat er zoveel mensen zouden reageren
Heb de laatste tijd een paar keer al mn schaamte overboord gegooid om er lekker zelf op uit te gaan, bevrijdingsfestival enzo, waar ik dan weer hoop bekenden tegenkwam en t super gezellig was. Dus op zich al positief...
Mejja, sprak laatst mijn zeer goede vriendin met de nieuwe vriend weer... Ze is inderdaad helemaal in de wolken met m, want dit gaat m worden voor de rest van haar leven, aangezien ze nu al 3 weken lang 24 uur per dag samen hadden doorgebracht zonder elkaar de koppen in te slaan. Ik wilde eigenlijk een opmerking maken, van dat ik t wel jammer vond dat er nergens een uurtje vrij was voor mij, maar heb t niet gedaan omdat ik geen gevoelige snaar wilde raken.
Voor degenen die t zich afvroegen: ik zit bij een vereniging, alleen iedereen van mijn leeftijd is dr mee gestopt, maar verder is t wel heel erg leuk. K ga ook paar keer per week fitnessen, maar das nou niet de meest gezellige sport :p Mijn probleem is dus niet dat ik geen mensen ken of tegenkom, maar juist dat t altijd maar oppervlakkige contacten blijven. Verder hoef ik maar 1 keer per week naar school, wederom kom ik hier altijd wel bekenden tegen voor een praatje maar hier blijft t ook meestal bij...
Ik hoop volgend schooljaar aan een nieuwe studie te beginnen en k hoop dat t dan allemaal wat beter gaat....
Heb de laatste tijd een paar keer al mn schaamte overboord gegooid om er lekker zelf op uit te gaan, bevrijdingsfestival enzo, waar ik dan weer hoop bekenden tegenkwam en t super gezellig was. Dus op zich al positief...
Mejja, sprak laatst mijn zeer goede vriendin met de nieuwe vriend weer... Ze is inderdaad helemaal in de wolken met m, want dit gaat m worden voor de rest van haar leven, aangezien ze nu al 3 weken lang 24 uur per dag samen hadden doorgebracht zonder elkaar de koppen in te slaan. Ik wilde eigenlijk een opmerking maken, van dat ik t wel jammer vond dat er nergens een uurtje vrij was voor mij, maar heb t niet gedaan omdat ik geen gevoelige snaar wilde raken.
Voor degenen die t zich afvroegen: ik zit bij een vereniging, alleen iedereen van mijn leeftijd is dr mee gestopt, maar verder is t wel heel erg leuk. K ga ook paar keer per week fitnessen, maar das nou niet de meest gezellige sport :p Mijn probleem is dus niet dat ik geen mensen ken of tegenkom, maar juist dat t altijd maar oppervlakkige contacten blijven. Verder hoef ik maar 1 keer per week naar school, wederom kom ik hier altijd wel bekenden tegen voor een praatje maar hier blijft t ook meestal bij...
Ik hoop volgend schooljaar aan een nieuwe studie te beginnen en k hoop dat t dan allemaal wat beter gaat....
