Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
woensdag 2 juli 2008 om 21:48
hallo lieve dames,
wat heeft dit topic een hoop bij me los gemaakt zeg...
het afgelopen jaar is er een hoop met me gebeurd, relatie verbroken, verhuisd en een nieuwe baan dat heeft er bij mij flink ingehakt zal ik maar zeggen.
en wat er ook nog bij kwam: dit jaar is het 10 jaar geleden dat mijn moeder overleed, en voor mij dus tijd om weer eens de balans op te maken.....
ik kwam tot de conclusie dat ik op precies dezelfde plek sta als 10 jaar geleden, nu natuurlijk met 10 jaar extra ervaring in mijn rugzak, maar wel weer met een relatie waar ik in gefaald heb(al weet ik natuurlijk wel beter) weer met een man die op mijn moeder leek.
omdat ik onlangs ben verhuisd, moet je ook door je verleden heen, ik kwam er bijvoorbeeld achter dat ik zo een 25(!) dagboeken heb geschreven tussen mijn 13e en 18e jaar en dan echt dikke multimappen vol.
de rode draad? eenzaamheid.
ik kon hele dagen op mijn zolderkamer zitten zonder dat iemand zich afvroeg of ik wel had gegeten, of ik een leuke dag had gehad, uberhaupt hoe ik me voelde.
de enige die me op kwam zoeken was mijn broertje, waar ik een ontzettende goede band mee heb.
ook hij was eenzaam dat zie ik nu in, al heb ik geprobeerd(onbewust) hem voor deze pijn te beschermen het is me niet gelukt. daar heb ik zoveel verdriet om!
ik heb het allemaal diep weggestopt omdat mijn moeder was overleden, en over de doden niets dan goed he? maar mijn moeder was geen heilige, zeer zeker niet.
ik had mijn vader heel erg hoog staan, maar die is nu ook van zijn voetstuk gedonderd.
ik spreek mijn vader zo eens in de 2 weken, als ik niets van me laat horen kan het zo zijn dat ik 3 maanden niets van hem hoor zo niet langer.
voor mijn moeder was het nooit goed genoeg, al deed ik het precies zoals ze wilde het was nooit goed.
Wij hadden enkele taken in huis, en als ik maar 1 ding was vergeten, dan kon het zo zijn dat ze een week niet met me sprak, ze negeerde me gewoon.
Als ik enthousiast thuis kwam met een leuk verhaal kon ze me alleen maar ijzig aankijken en zei ze niks.
soms kon ze dat enkele weken volhouden, en ik deed alles om maar bij haar in een goed blaadje te komen.
nooit een knuffel of een compliment, nooit heeft ze tegen me gezegd dat ze van me houd en nu kan dat ook niet meer....
de tranen stromen over mijn wangen, ik stop er even mee.
wat heeft dit topic een hoop bij me los gemaakt zeg...
het afgelopen jaar is er een hoop met me gebeurd, relatie verbroken, verhuisd en een nieuwe baan dat heeft er bij mij flink ingehakt zal ik maar zeggen.
en wat er ook nog bij kwam: dit jaar is het 10 jaar geleden dat mijn moeder overleed, en voor mij dus tijd om weer eens de balans op te maken.....
ik kwam tot de conclusie dat ik op precies dezelfde plek sta als 10 jaar geleden, nu natuurlijk met 10 jaar extra ervaring in mijn rugzak, maar wel weer met een relatie waar ik in gefaald heb(al weet ik natuurlijk wel beter) weer met een man die op mijn moeder leek.
omdat ik onlangs ben verhuisd, moet je ook door je verleden heen, ik kwam er bijvoorbeeld achter dat ik zo een 25(!) dagboeken heb geschreven tussen mijn 13e en 18e jaar en dan echt dikke multimappen vol.
de rode draad? eenzaamheid.
ik kon hele dagen op mijn zolderkamer zitten zonder dat iemand zich afvroeg of ik wel had gegeten, of ik een leuke dag had gehad, uberhaupt hoe ik me voelde.
de enige die me op kwam zoeken was mijn broertje, waar ik een ontzettende goede band mee heb.
ook hij was eenzaam dat zie ik nu in, al heb ik geprobeerd(onbewust) hem voor deze pijn te beschermen het is me niet gelukt. daar heb ik zoveel verdriet om!
ik heb het allemaal diep weggestopt omdat mijn moeder was overleden, en over de doden niets dan goed he? maar mijn moeder was geen heilige, zeer zeker niet.
ik had mijn vader heel erg hoog staan, maar die is nu ook van zijn voetstuk gedonderd.
ik spreek mijn vader zo eens in de 2 weken, als ik niets van me laat horen kan het zo zijn dat ik 3 maanden niets van hem hoor zo niet langer.
voor mijn moeder was het nooit goed genoeg, al deed ik het precies zoals ze wilde het was nooit goed.
Wij hadden enkele taken in huis, en als ik maar 1 ding was vergeten, dan kon het zo zijn dat ze een week niet met me sprak, ze negeerde me gewoon.
Als ik enthousiast thuis kwam met een leuk verhaal kon ze me alleen maar ijzig aankijken en zei ze niks.
soms kon ze dat enkele weken volhouden, en ik deed alles om maar bij haar in een goed blaadje te komen.
nooit een knuffel of een compliment, nooit heeft ze tegen me gezegd dat ze van me houd en nu kan dat ook niet meer....
de tranen stromen over mijn wangen, ik stop er even mee.
woensdag 2 juli 2008 om 22:45
quote:ebony70 schreef op 02 juli 2008 @ 21:48:
de tranen stromen over mijn wangen, ik stop er even mee.
Lieve Ebony,
Huil maar lekker hoor... Soms is dat wel eens nodig.
Ik heb hier vorige week ook af en toe even omheen moeten forummen.
Eenzaamheid is denk ik iets waar we eigenlijk allemaal mee te kampen hebben gehad op dit topic. Ik heb dit hier al bij meerdere vrouwen gelezen. Het is ook ontzettend eenzaam om in een huis te leven waarin jou niet het gevoel wordt gegeven dat er van je wordt gehouden.
Ik ben blij te lezen dat jij (ook) een goede band hebt met je broertje. Ik weet dat, ondanks dat mijn broer en ik elkaar niet hebben kunnen beschermen voor de pijn, we ontzettend blij zijn dat we elkaar hebben en dat daardoor alleen al ik soms beschermd werd. Voelt het voor jou en je broertje ook zo? En hoe is jullie band nu?
de tranen stromen over mijn wangen, ik stop er even mee.
Lieve Ebony,
Huil maar lekker hoor... Soms is dat wel eens nodig.
Ik heb hier vorige week ook af en toe even omheen moeten forummen.
Eenzaamheid is denk ik iets waar we eigenlijk allemaal mee te kampen hebben gehad op dit topic. Ik heb dit hier al bij meerdere vrouwen gelezen. Het is ook ontzettend eenzaam om in een huis te leven waarin jou niet het gevoel wordt gegeven dat er van je wordt gehouden.
Ik ben blij te lezen dat jij (ook) een goede band hebt met je broertje. Ik weet dat, ondanks dat mijn broer en ik elkaar niet hebben kunnen beschermen voor de pijn, we ontzettend blij zijn dat we elkaar hebben en dat daardoor alleen al ik soms beschermd werd. Voelt het voor jou en je broertje ook zo? En hoe is jullie band nu?
woensdag 2 juli 2008 om 23:17
Hallo Artemis,
Ja ik voel me bij mijn broer geborgen, we houden ook zielsveel van elkaar.
ik ben ook heel blij dat hij ondanks onze jeugd een vrouw heeft gevonden die er voor hem is, en ook voor mij trouwens.
sinds hij 2 kinderen heeft is onze band hechter geworden, ik weet dat hij worstelt met het gevoelsleven(knuffelen enzo) naar zijn vrouw en kinderen, gewoon omdat we het niet hebben geleerd... maar hij is op de goede weg.
Hij laat er naar mij toe niet zoveel over los, we hebben nu eenmaal geleerd om alles alleen te moeten doen. Maar ik ken hem heel erg goed en ik herken het. Ik durf er met hem niet zo goed over te beginnen omdat ik erg bang ben dat het heel veel losmaakt, ik ben namelijk iets verder in mijn proces.
Ik hoop met heel mijn hart dat ik zo iemand vind als mijn schoonzus, iemand die van mij houd zoals ik ben. op de een of andere manier denk ik dat ik dat niet heb verdiend, dat ik niet goed genoeg ben om van te houden.
Nu ik het zo zie staan zwart op wit, besef ik dat het zo ook voelt, al ga ik door het leven als een hele stoere meid die het allemaal voor elkaar heeft, maar ondertussen ben ik gewoon het kleine meisje die een beetje hunkert naar liefde.
Ook mijn dank voor Perel die een heel moeilijk onderwerp bespreekbaar durfde te maken, en daarmee andere mensen weer op weg helpt.
Ja ik voel me bij mijn broer geborgen, we houden ook zielsveel van elkaar.
ik ben ook heel blij dat hij ondanks onze jeugd een vrouw heeft gevonden die er voor hem is, en ook voor mij trouwens.
sinds hij 2 kinderen heeft is onze band hechter geworden, ik weet dat hij worstelt met het gevoelsleven(knuffelen enzo) naar zijn vrouw en kinderen, gewoon omdat we het niet hebben geleerd... maar hij is op de goede weg.
Hij laat er naar mij toe niet zoveel over los, we hebben nu eenmaal geleerd om alles alleen te moeten doen. Maar ik ken hem heel erg goed en ik herken het. Ik durf er met hem niet zo goed over te beginnen omdat ik erg bang ben dat het heel veel losmaakt, ik ben namelijk iets verder in mijn proces.
Ik hoop met heel mijn hart dat ik zo iemand vind als mijn schoonzus, iemand die van mij houd zoals ik ben. op de een of andere manier denk ik dat ik dat niet heb verdiend, dat ik niet goed genoeg ben om van te houden.
Nu ik het zo zie staan zwart op wit, besef ik dat het zo ook voelt, al ga ik door het leven als een hele stoere meid die het allemaal voor elkaar heeft, maar ondertussen ben ik gewoon het kleine meisje die een beetje hunkert naar liefde.
Ook mijn dank voor Perel die een heel moeilijk onderwerp bespreekbaar durfde te maken, en daarmee andere mensen weer op weg helpt.
donderdag 3 juli 2008 om 10:28
quote:ebony70 schreef op 02 juli 2008 @ 23:17:
Ik hoop met heel mijn hart dat ik zo iemand vind als mijn schoonzus, iemand die van mij houd zoals ik ben. op de een of andere manier denk ik dat ik dat niet heb verdiend, dat ik niet goed genoeg ben om van te houden.
Nu ik het zo zie staan zwart op wit, besef ik dat het zo ook voelt, al ga ik door het leven als een hele stoere meid die het allemaal voor elkaar heeft, maar ondertussen ben ik gewoon het kleine meisje die een beetje hunkert naar liefde.
Ook mijn dank voor Perel die een heel moeilijk onderwerp bespreekbaar durfde te maken, en daarmee andere mensen weer op weg helpt.
Ik ben blij te lezen dat je nog steeds een goede band hebt met je broer! Ik weet van mijn broer dat hij me nu nog door moeilijke situaties kan heenslepen.
En jij verdient het zo om van gehouden te worden!
Ik dacht vroeger ook dat liefde voor anderen was, niet voor mij. Als ik een relatie had, weet ik nu, was het een slechte relatie voor me. Inderdaad, alsof er niet van mij gehouden mocht worden. Gelukkig ben ik mijn man tegen gekomen, die, ondanks mijn rariteiten af en toe, of misschien juist door mijn rariteiten af en toe, heel veel van mij houdt. Het voelt zo fijn om eindelijk geborgenheid te voelen, na al die jaren eenzaamheid.
Ik hoop met heel mijn hart dat ik zo iemand vind als mijn schoonzus, iemand die van mij houd zoals ik ben. op de een of andere manier denk ik dat ik dat niet heb verdiend, dat ik niet goed genoeg ben om van te houden.
Nu ik het zo zie staan zwart op wit, besef ik dat het zo ook voelt, al ga ik door het leven als een hele stoere meid die het allemaal voor elkaar heeft, maar ondertussen ben ik gewoon het kleine meisje die een beetje hunkert naar liefde.
Ook mijn dank voor Perel die een heel moeilijk onderwerp bespreekbaar durfde te maken, en daarmee andere mensen weer op weg helpt.
Ik ben blij te lezen dat je nog steeds een goede band hebt met je broer! Ik weet van mijn broer dat hij me nu nog door moeilijke situaties kan heenslepen.
En jij verdient het zo om van gehouden te worden!
Ik dacht vroeger ook dat liefde voor anderen was, niet voor mij. Als ik een relatie had, weet ik nu, was het een slechte relatie voor me. Inderdaad, alsof er niet van mij gehouden mocht worden. Gelukkig ben ik mijn man tegen gekomen, die, ondanks mijn rariteiten af en toe, of misschien juist door mijn rariteiten af en toe, heel veel van mij houdt. Het voelt zo fijn om eindelijk geborgenheid te voelen, na al die jaren eenzaamheid.
donderdag 3 juli 2008 om 14:15
Over de doden niets dan goeds.....waarom eigenlijk? Hoe moet je dan praten over iemand die geacht werd van je te houden, onvoorwaardelijk, en die je alleen maar negeerde en afkeurde. Moet je dan maar goede dingen gaan verzinnen? Nee toch, want dan lieg je.... Waarom mag je het beestje niet bij de naam noemen???
Ik heb daar dus helemaal niets mee. Dingen waren zoals ze waren, en om de boel nou op te gaan poetsen omdat iemand dood is....nee, daar ben ik nou fel op tegen!
Die eenzaamheid die je voelde, die was toch echt, Ebony? Die ijzige blikken, het negeren, dat was toch echt? Hoe moet je in godsnaam dingen verwerken als je er niet over mag praten? Dat werkt toch niet?
Gooi het er maar lekker uit hoor, en laat je tranen stromen meissie. Doe ik ook, elke keer opnieuw als ik dit topic aanklik. Mijn bril ligt al standaard naast het toetsenbord in plaats van dat hij op mijn neus staat....zakdoekjes in de aanslag enzo.
Ik heb daar dus helemaal niets mee. Dingen waren zoals ze waren, en om de boel nou op te gaan poetsen omdat iemand dood is....nee, daar ben ik nou fel op tegen!
Die eenzaamheid die je voelde, die was toch echt, Ebony? Die ijzige blikken, het negeren, dat was toch echt? Hoe moet je in godsnaam dingen verwerken als je er niet over mag praten? Dat werkt toch niet?
Gooi het er maar lekker uit hoor, en laat je tranen stromen meissie. Doe ik ook, elke keer opnieuw als ik dit topic aanklik. Mijn bril ligt al standaard naast het toetsenbord in plaats van dat hij op mijn neus staat....zakdoekjes in de aanslag enzo.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
donderdag 3 juli 2008 om 14:19
quote:ebony70 schreef op 02 juli 2008 @ 23:17:
....sinds hij 2 kinderen heeft is onze band hechter geworden, ik weet dat hij worstelt met het gevoelsleven(knuffelen enzo) naar zijn vrouw en kinderen, gewoon omdat we het niet hebben geleerd... maar hij is op de goede weg.
Ook dit is heel herkenbaar voor mij. Ik moet er nog altijd bij nadenken dat ik mijn man een knuffel ga geven. Met mijn honden heb ik daar totaal geen last van, maar om mijn man moet ik echt denken. Soms schaam ik me daar wel eens voor, ook al hoeft dat niet. Hij wijst mij er wel op, hij weet hoe het komt en heeft er begrip voor, gelukkig.
Ik hoop echt dat je zo'n zelfde iemand vindt Ebony! Ik gun het je van harte....
Setter
....sinds hij 2 kinderen heeft is onze band hechter geworden, ik weet dat hij worstelt met het gevoelsleven(knuffelen enzo) naar zijn vrouw en kinderen, gewoon omdat we het niet hebben geleerd... maar hij is op de goede weg.
Ook dit is heel herkenbaar voor mij. Ik moet er nog altijd bij nadenken dat ik mijn man een knuffel ga geven. Met mijn honden heb ik daar totaal geen last van, maar om mijn man moet ik echt denken. Soms schaam ik me daar wel eens voor, ook al hoeft dat niet. Hij wijst mij er wel op, hij weet hoe het komt en heeft er begrip voor, gelukkig.
Ik hoop echt dat je zo'n zelfde iemand vindt Ebony! Ik gun het je van harte....
Setter
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
vrijdag 4 juli 2008 om 23:57
Hai Elmervrouw,
Wat goed dat je een intake gesprek hebt gehad. Ook al is de afspraak pas half augustus, de tijd is voorbij voor je het weet. Heel goeg van je dat je er mee bezig bent!
Ik forum ook vaak om dit topic heen, omdat ik weet dat ik er wel een tijdje last van kan hebben of een traan om kan laten.
Hier gaat alles naar omstandigheden goed. Mijn ouders laten de laatste tijd weer veel van zich horen... Erg vermoeiend...
Hoe is het met de andere dames?
Wat goed dat je een intake gesprek hebt gehad. Ook al is de afspraak pas half augustus, de tijd is voorbij voor je het weet. Heel goeg van je dat je er mee bezig bent!
Ik forum ook vaak om dit topic heen, omdat ik weet dat ik er wel een tijdje last van kan hebben of een traan om kan laten.
Hier gaat alles naar omstandigheden goed. Mijn ouders laten de laatste tijd weer veel van zich horen... Erg vermoeiend...
Hoe is het met de andere dames?
zaterdag 5 juli 2008 om 12:33
Daar ben ik ook nog steeds niet uit inderdaad. Het typen werkt wel, maar de dingen daadwerkelijk zeggen is toch iets anders. Zoals ik laatst ook schreef in mijn stukje over dat ik nu hardop aan het leren zeggen ben dat ik slachtoffer ben van kindermishandeling. Het klinkt vreselijk!! Maar ik denk toch dat het wel helpt, als je eenmaal door alle emoties heen bent. Alleen hoe goed helpt het dan?
Van een vriend vroeger moest ik altijd zeggen "Spammie is goed!" net zolang tot ik er zelf in begon te geloven. Dus vandaar dat ik toch ergens weet, dat het wel zou moeten helpen. De vraag is alleen wanneer, hoe snel en hoeveel?
Van een vriend vroeger moest ik altijd zeggen "Spammie is goed!" net zolang tot ik er zelf in begon te geloven. Dus vandaar dat ik toch ergens weet, dat het wel zou moeten helpen. De vraag is alleen wanneer, hoe snel en hoeveel?
zaterdag 5 juli 2008 om 16:37
Het is verdomde moeilijk om emoties aan te pakken. Door de ervaringen van vroeger, en om het in het hier en nu te redden is er vrij veel controle nodig. En juist dat moet je loslaten als je je emoties de ruimte wil geven om te groeien, om te veranderen. Ergens staat dat haaks op elkaar en het is elke keer weer laveren tussen die twee. Elke keer weer keuzes maken.
Verder is het lastig om waardering te hebben voor het omgaan en ruimte maken voor die emoties. Ze zijn niet 'handig', verstoren je dagelijks functioneren en dat maakt dat je er op een resulaatgerichte manier naar kijkt. "Vandaag was een zooitje en wat ben ik er mee opgeschoten?"
Werken aan je basis heeft uiteindelijk resultaat, maar het is een lange weg en kost veel energie. Wat ik het belangrijkste vind is dat je steeds meer de mens wordt die je in wezen bent. En voor de mensen om je heen die van je houden is dát hun diepste wens. Daarom vind ik het terecht dat dit topic bij de pijler relaties staat.
Verder is het lastig om waardering te hebben voor het omgaan en ruimte maken voor die emoties. Ze zijn niet 'handig', verstoren je dagelijks functioneren en dat maakt dat je er op een resulaatgerichte manier naar kijkt. "Vandaag was een zooitje en wat ben ik er mee opgeschoten?"
Werken aan je basis heeft uiteindelijk resultaat, maar het is een lange weg en kost veel energie. Wat ik het belangrijkste vind is dat je steeds meer de mens wordt die je in wezen bent. En voor de mensen om je heen die van je houden is dát hun diepste wens. Daarom vind ik het terecht dat dit topic bij de pijler relaties staat.
zaterdag 5 juli 2008 om 18:45
Lieve Elmervrouw,
Geduld. Als je dat kan en durft te hebben met jezelf dan heb je al zoveel gewonnen.
Ga niet alsjeblieft niet met de tact van een grizzlybeer door je angst heen. Laat die trein niet harder gaan dan 'ie kan. Anders loopt je gezondheid serieus gevaar en ik ben blij dat je behandelaar dat ook ziet. Eerst vertrouwen opbouwen.
Ik ben blij dat je een beeld voor ogen hebt waar je heen wilt.
Ik wil even iets neerzetten maar ik weet niet goed of ik er de goede woorden voor heb. Ik heb psycho-educatie gehad. Dat is een moeilijk woord voor een klasje met nog meer slachtoffers van kindermishandeling aan wie werd uitgelegd hoe dat werkt, wat de gevolgen zijn, dat je gek doet maar eigenlijk normaal reageert op een abnormale situatie.
Wat anderen je hebben aangedaan werd daar gif genoemd. Dat heb ik altijd een mooie term gevonden omdat het aangeeft dat het van buiten komt, dat het niet-jou is en dat het schadelijk is.
Onder ogen zien wat er feitelijk gebeurde kan alleen in stapjes en roept inderdaad heel veel angst op. Maar het verloste me ook van het gevecht tegen mezelf. Ik leerde dat mijn zelfhaat en zelfverwijt de verinnerlijking waren van het gedrag van anderen. De verantwoordelijkheid terugleggen bij wie hij hoort heeft me van een hoop ballast bevrijd. Een soort innerlijke detox.
Geduld. Als je dat kan en durft te hebben met jezelf dan heb je al zoveel gewonnen.
Ga niet alsjeblieft niet met de tact van een grizzlybeer door je angst heen. Laat die trein niet harder gaan dan 'ie kan. Anders loopt je gezondheid serieus gevaar en ik ben blij dat je behandelaar dat ook ziet. Eerst vertrouwen opbouwen.
Ik ben blij dat je een beeld voor ogen hebt waar je heen wilt.
Ik wil even iets neerzetten maar ik weet niet goed of ik er de goede woorden voor heb. Ik heb psycho-educatie gehad. Dat is een moeilijk woord voor een klasje met nog meer slachtoffers van kindermishandeling aan wie werd uitgelegd hoe dat werkt, wat de gevolgen zijn, dat je gek doet maar eigenlijk normaal reageert op een abnormale situatie.
Wat anderen je hebben aangedaan werd daar gif genoemd. Dat heb ik altijd een mooie term gevonden omdat het aangeeft dat het van buiten komt, dat het niet-jou is en dat het schadelijk is.
Onder ogen zien wat er feitelijk gebeurde kan alleen in stapjes en roept inderdaad heel veel angst op. Maar het verloste me ook van het gevecht tegen mezelf. Ik leerde dat mijn zelfhaat en zelfverwijt de verinnerlijking waren van het gedrag van anderen. De verantwoordelijkheid terugleggen bij wie hij hoort heeft me van een hoop ballast bevrijd. Een soort innerlijke detox.
zondag 6 juli 2008 om 19:45
quote:Elmervrouw schreef op 06 juli 2008 @ 10:42:
Dit klinkt zo goed, Hanke, wat je vertelt.
Dank je. Ik doe ook mijn best om het zo helder mogelijk neer te zetten.
'Eigenlijk reageer je normaal op een abnormale situatie'. Eigenlijk heb ik dus gewoon normaal gereageerd op een gekmakende en abnormale situatie bij ons thuis.. zou ik dan kunnen concluderen.
Dat is precies wat een posttraumatische stress stoornis inhoudt.
Gif! wat een doeltreffende term eigenlijk. Het is iets van buitenaf. En laat ik nou altijd, hoe onlogisch ook, gedacht hebben dat er iets mis was met mij. (Ehhh, stiekem denk ik dat ergens nog steeds..)
Weet je dat dat een doodnormale afweerreactie is, Elmervrouw? Kun je je voorstellen hoe gevaarlijk het is voor een kind en zijn ontwikkeling als het zich beseft dat hij niet veilig is bij de mensen aan wie hij is overgeleverd? Snap je dat je als je dat tot jezelf laat doordringen als je zo klein bent hóe vernietigend dat werkt? Zulke machteloosheid en liefdeloosheid ervaren, dat je dood wilt, dat je 'per ongeluk' van het balkon valt of voor een auto terecht komt? Logisch toch, dat je je daar dan voor afschermt...
Je hebt heel veel geleerd, Hanke. Het komt op mij over als ontzettend doeltreffende die je gehad hebt. Die psycho-educatie bijvoorbeeld, was dat onderdeel van een bepaalde therapie? Wat heb je precies gedaan, ik ben het even kwijt of je dat al ergens verteld had? (Geheugen is een zeef de laatste tijd, zucht.)
Ik heb het gemeld op het topic van Gaia, misschien dat je daar niet geweest bent. En goed dat je er naar vraagt, want de mensen die op dit topic schrijven zijn gebaat bij deze informatie. En inderdaad, die psycho-educatie was destijds ook onderdeel van de therapie. Of dat nog steeds zo is, weet ik niet.
Sinds begin van dit jaar is er een landelijk kenniscentrum voor chronische vroegkinderlijke traumatisering opgericht. (LCVT, heeft een website). Het afgelopen decennium waren er al op bepaalde plaatsen in Nederland (voornamelijk in de Randstad) afdelingen binnen de normale GGZ die gespecialiseerd waren in de behandeling van trauma's opgelopen in de vroege jeugd. Dat waren er veel te weinig en mensen moesten hele dagen reizen om zo'n behandeling te bereiken.
Het doel van het LCVT is allereerst deskundigheidsbevordering en landelijke dekking. Overal in het land komen nu Topreferente Traumacentra, zodat je niet meer dan 2 uur hoeft te reizen voor een goede behandeling. Bovendien heeft het LCVT afspraken gemaakt met zorgverzekeraars zodat er geen beperking geldt voor het aantal sessies, zoals dat bij normale psychotherapie wel geldt.
Kinderen en volwassenen met zo'n extreme achtergrond maken een behandeling moeilijk. Ze kennen geen basisvertrouwen en dat maakt een behandelrelatie ingewikkeld. Ook de behandelaar gaat het niet in de koude kleren zitten. Om dit werk vol te houden, en het zijn langdurige behandelrelaties, is dit kenniscentrum opgericht.
Ongeveer 10 jaar geleden ben ik bij zo'n centrum terechtgekomen. Ik heb er jarenlang rondgelopen, en het is niet mijn laatste behandeling geweest. Maar het heeft wel de weg vereffend. En ontgiftend gewerkt
Dit klinkt zo goed, Hanke, wat je vertelt.
Dank je. Ik doe ook mijn best om het zo helder mogelijk neer te zetten.
'Eigenlijk reageer je normaal op een abnormale situatie'. Eigenlijk heb ik dus gewoon normaal gereageerd op een gekmakende en abnormale situatie bij ons thuis.. zou ik dan kunnen concluderen.
Dat is precies wat een posttraumatische stress stoornis inhoudt.
Gif! wat een doeltreffende term eigenlijk. Het is iets van buitenaf. En laat ik nou altijd, hoe onlogisch ook, gedacht hebben dat er iets mis was met mij. (Ehhh, stiekem denk ik dat ergens nog steeds..)
Weet je dat dat een doodnormale afweerreactie is, Elmervrouw? Kun je je voorstellen hoe gevaarlijk het is voor een kind en zijn ontwikkeling als het zich beseft dat hij niet veilig is bij de mensen aan wie hij is overgeleverd? Snap je dat je als je dat tot jezelf laat doordringen als je zo klein bent hóe vernietigend dat werkt? Zulke machteloosheid en liefdeloosheid ervaren, dat je dood wilt, dat je 'per ongeluk' van het balkon valt of voor een auto terecht komt? Logisch toch, dat je je daar dan voor afschermt...
Je hebt heel veel geleerd, Hanke. Het komt op mij over als ontzettend doeltreffende die je gehad hebt. Die psycho-educatie bijvoorbeeld, was dat onderdeel van een bepaalde therapie? Wat heb je precies gedaan, ik ben het even kwijt of je dat al ergens verteld had? (Geheugen is een zeef de laatste tijd, zucht.)
Ik heb het gemeld op het topic van Gaia, misschien dat je daar niet geweest bent. En goed dat je er naar vraagt, want de mensen die op dit topic schrijven zijn gebaat bij deze informatie. En inderdaad, die psycho-educatie was destijds ook onderdeel van de therapie. Of dat nog steeds zo is, weet ik niet.
Sinds begin van dit jaar is er een landelijk kenniscentrum voor chronische vroegkinderlijke traumatisering opgericht. (LCVT, heeft een website). Het afgelopen decennium waren er al op bepaalde plaatsen in Nederland (voornamelijk in de Randstad) afdelingen binnen de normale GGZ die gespecialiseerd waren in de behandeling van trauma's opgelopen in de vroege jeugd. Dat waren er veel te weinig en mensen moesten hele dagen reizen om zo'n behandeling te bereiken.
Het doel van het LCVT is allereerst deskundigheidsbevordering en landelijke dekking. Overal in het land komen nu Topreferente Traumacentra, zodat je niet meer dan 2 uur hoeft te reizen voor een goede behandeling. Bovendien heeft het LCVT afspraken gemaakt met zorgverzekeraars zodat er geen beperking geldt voor het aantal sessies, zoals dat bij normale psychotherapie wel geldt.
Kinderen en volwassenen met zo'n extreme achtergrond maken een behandeling moeilijk. Ze kennen geen basisvertrouwen en dat maakt een behandelrelatie ingewikkeld. Ook de behandelaar gaat het niet in de koude kleren zitten. Om dit werk vol te houden, en het zijn langdurige behandelrelaties, is dit kenniscentrum opgericht.
Ongeveer 10 jaar geleden ben ik bij zo'n centrum terechtgekomen. Ik heb er jarenlang rondgelopen, en het is niet mijn laatste behandeling geweest. Maar het heeft wel de weg vereffend. En ontgiftend gewerkt
maandag 7 juli 2008 om 11:58
Ik ben even heel erg moe. En ik moet het van me afschrijven want ik word ziek van het gepieker.
Mijn relatie wil nu al niet 4 jaar. En ik blijf zoeken naar mogelijkheden, naar nog meer begrip. Maar ik geloof dat ik aan mijn eind ben.
Lang gesprek gehad gisteren dat ik nu al jarenlang het gevoel heb dat mijn man ongelukkig is met zijn leven. Dat hij zich, beperkt, benauwd voelt. Dat is ook zo, hij zei dat dat idd klopt. We hebben er eerder ook over gepraat maar meer dat het een tijdelijk iets was. Maar dit duurt nu al 4 jaar. Ik word zo moe van met iemand samen zijn die eigenlijk niet met mij samen wil zijn. En dat is niet eens persoonlijk, hij vindt me een geweldig mens. Maar hij wil meer, vindt dit leven niet genoeg.
En dan denk ik: we hebben alles. Een geweldig kind. Een prima huis (ondanks geen tuin, wat hij dan weer graag wil, afijn). Goede, leuke vrienden. We hebben elkaar. En als ik mijn vrienden mag geloven ben ik een leuk mens, meer waard dan iemand die in essentie zijn leven niet met me wil delen.
Ik hoop nu al jaren dat het voorbij gaat, dat hij gaat genieten van wat we wel hebben, het echt gaat zien. En het gebeurt maar niet. Ik voel me rijk. Hij voelt zich arm. En het contrast wordt alleen maar groter.
Hij zei gisteren dat hij in feite vindt dat hij het verdient een groter en meeslepender leven te leven. Dat hij zich zo beperkt voelt. Terwijl hij tegelijkertijd zo weinig doet om daadwerkelijk wensen te verwezenlijken. Want hij is er ondertussen achter dat als hij dat doet, hij hetzelfde benauwde gevoel daarbij krijgt, omdat hij dan zoveel moet, het "vrije" ervan af is. Hij ervaart zoveel wrevel naar het leven toe, hij wil niet.
Ik weet dat hij als kind zich ook al zo voelde. Ondanks een fijne jeugd en hele lieve en liefhebbende ouders. Hij voelt zich gevangen. En dan kijk ik naar mijzelf met een hel van een jeugd en ik ben vrij. En dan snap ik er niks meer van.
De eerste 2 jaar waren geweldig, ik heb me nog nooit in mijn leven zo veilig, zo gewenst en zo geliefd gevoeld. We reisden, we hadden idd weinig verplichtingen dus dat verklaart wel waarom ik toen niet kon weten dat hij ook dit in zich heeft, al van kinds af aan. Maar het voelt soms zo rauw en oneerlijk, dat het zo goed was. En dat dat me weer is afgenomen, ik heb soms het gevoel alsof hij op emotioneel gebied sigaretten is gaan kopen en niet meer terug is gekomen.
Hij is er, maar hij is er niet. Hij leeft niet, hij wordt geleefd. En hij doet er niets aan om het beter te laten worden ook al is hij ongelukkig. Hij zei dat hij nooit zou weggaan, dat hij die keuze niet kan maken. Maar dat als ik wegga, hij het begrijpt. En daar zit ik dan.
Ik ben blij dat ik nu zoveel eigenwaarde heb dat ik kan zeggen (en dat zeg ik ook): ik verdien meer dan dit. Maar ik wou dat hij 's wakker werd en zag dat het leven mooi is en waard om geleefd te worden. Ik geloof niet dat het gaat gebeuren .
Mijn relatie wil nu al niet 4 jaar. En ik blijf zoeken naar mogelijkheden, naar nog meer begrip. Maar ik geloof dat ik aan mijn eind ben.
Lang gesprek gehad gisteren dat ik nu al jarenlang het gevoel heb dat mijn man ongelukkig is met zijn leven. Dat hij zich, beperkt, benauwd voelt. Dat is ook zo, hij zei dat dat idd klopt. We hebben er eerder ook over gepraat maar meer dat het een tijdelijk iets was. Maar dit duurt nu al 4 jaar. Ik word zo moe van met iemand samen zijn die eigenlijk niet met mij samen wil zijn. En dat is niet eens persoonlijk, hij vindt me een geweldig mens. Maar hij wil meer, vindt dit leven niet genoeg.
En dan denk ik: we hebben alles. Een geweldig kind. Een prima huis (ondanks geen tuin, wat hij dan weer graag wil, afijn). Goede, leuke vrienden. We hebben elkaar. En als ik mijn vrienden mag geloven ben ik een leuk mens, meer waard dan iemand die in essentie zijn leven niet met me wil delen.
Ik hoop nu al jaren dat het voorbij gaat, dat hij gaat genieten van wat we wel hebben, het echt gaat zien. En het gebeurt maar niet. Ik voel me rijk. Hij voelt zich arm. En het contrast wordt alleen maar groter.
Hij zei gisteren dat hij in feite vindt dat hij het verdient een groter en meeslepender leven te leven. Dat hij zich zo beperkt voelt. Terwijl hij tegelijkertijd zo weinig doet om daadwerkelijk wensen te verwezenlijken. Want hij is er ondertussen achter dat als hij dat doet, hij hetzelfde benauwde gevoel daarbij krijgt, omdat hij dan zoveel moet, het "vrije" ervan af is. Hij ervaart zoveel wrevel naar het leven toe, hij wil niet.
Ik weet dat hij als kind zich ook al zo voelde. Ondanks een fijne jeugd en hele lieve en liefhebbende ouders. Hij voelt zich gevangen. En dan kijk ik naar mijzelf met een hel van een jeugd en ik ben vrij. En dan snap ik er niks meer van.
De eerste 2 jaar waren geweldig, ik heb me nog nooit in mijn leven zo veilig, zo gewenst en zo geliefd gevoeld. We reisden, we hadden idd weinig verplichtingen dus dat verklaart wel waarom ik toen niet kon weten dat hij ook dit in zich heeft, al van kinds af aan. Maar het voelt soms zo rauw en oneerlijk, dat het zo goed was. En dat dat me weer is afgenomen, ik heb soms het gevoel alsof hij op emotioneel gebied sigaretten is gaan kopen en niet meer terug is gekomen.
Hij is er, maar hij is er niet. Hij leeft niet, hij wordt geleefd. En hij doet er niets aan om het beter te laten worden ook al is hij ongelukkig. Hij zei dat hij nooit zou weggaan, dat hij die keuze niet kan maken. Maar dat als ik wegga, hij het begrijpt. En daar zit ik dan.
Ik ben blij dat ik nu zoveel eigenwaarde heb dat ik kan zeggen (en dat zeg ik ook): ik verdien meer dan dit. Maar ik wou dat hij 's wakker werd en zag dat het leven mooi is en waard om geleefd te worden. Ik geloof niet dat het gaat gebeuren .
maandag 7 juli 2008 om 12:04
quote:Elmervrouw schreef op 07 juli 2008 @ 11:34:
[...]
Een afweerreactie... oh. Ik kan het eerlijk gezegd nu nog niet tot me laten doordringen, dat dood willen roept nog steeds iets op. Ik zou het nog steeds niet erg vinden als het nu ophield allemaal.
En dat snap ik zo goed. Ik heb vanaf mijn 6de ongeveer geloof ik hoogtevrees gehad tot zo'n 6 jaar geleden. Hele diepe angst voor hoogtes. En dat kwam, merkte ik toen ik er plots vanaf was, doordat ik altijd het verlangen had om te springen. Toen ik dat verlangen niet meer had, was de angst weg. Gek is dat.
En ik denk ook heel soms: kan het nu even ophouden? Kan het leven op pauze gezet worden? Ik kan niet meer. Maar echt weg wil ik niet meer, daar ben ik blij om.
Dikke .
[...]
Een afweerreactie... oh. Ik kan het eerlijk gezegd nu nog niet tot me laten doordringen, dat dood willen roept nog steeds iets op. Ik zou het nog steeds niet erg vinden als het nu ophield allemaal.
En dat snap ik zo goed. Ik heb vanaf mijn 6de ongeveer geloof ik hoogtevrees gehad tot zo'n 6 jaar geleden. Hele diepe angst voor hoogtes. En dat kwam, merkte ik toen ik er plots vanaf was, doordat ik altijd het verlangen had om te springen. Toen ik dat verlangen niet meer had, was de angst weg. Gek is dat.
En ik denk ook heel soms: kan het nu even ophouden? Kan het leven op pauze gezet worden? Ik kan niet meer. Maar echt weg wil ik niet meer, daar ben ik blij om.
Dikke .
maandag 7 juli 2008 om 12:26
Fijn om het opgeschreven te hebben, ik voel me weer wat lichter. Aan de andere kant staart de realiteit me aan, misschien alleen verder, hoe moet ik dat allemaal regelen enz? Maar ik weet dat ik me wel red. En dat ik ondertussen op een punt ben dat ik liever alleen ben dan met een man waar praktisch gezien niets op aan te merken valt, maar die er niet voor me is.
maandag 7 juli 2008 om 12:34
Oh, Feliciaatje...
Wij hebben nooit met elkaar gesproken op het forum maar ik volg dit topic intensief en het is voor mij erg herkenbaar.
Nu jij er zo open vertelt - over je relatie - , wil ik hierbij jou veel sterkte wensen. Ik vind je reacties altijd zo mooi en gevoelig overkomen.
Ik ben blij dat jij zoveel eigenwaarde hebt.
Sam
Wij hebben nooit met elkaar gesproken op het forum maar ik volg dit topic intensief en het is voor mij erg herkenbaar.
Nu jij er zo open vertelt - over je relatie - , wil ik hierbij jou veel sterkte wensen. Ik vind je reacties altijd zo mooi en gevoelig overkomen.
Ik ben blij dat jij zoveel eigenwaarde hebt.
Sam
I am Spaaartaaacus.
