Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
maandag 15 december 2008 om 13:18
Feli, wat een afsluitin van je weekend zo, pfff. Dat kan er nog wel bij. Hierbij alsnog die twee armen om je heen, een heule grote virtuele knuffel .
En Artemis, voor jou ook een
(Pssst, doen jullie mee? Feli voor forummer van de maand, ik heb haar net genomineerd!)
En Artemis, voor jou ook een
(Pssst, doen jullie mee? Feli voor forummer van de maand, ik heb haar net genomineerd!)
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
maandag 15 december 2008 om 13:19
Oef Felicia kan je helemaal volgen.
Omdat het zo hoort,terwijl jij juist wil dat het vanuit hemzelf zou gaan gewoon met alles steun vandien voor jou.
Het is dan een verplicht nr. oid. dan.
Ja daar kan je ook van uit je vel knappen en afknappen ook en als reactie alleen maar zeggen,lamaar ik zoek zelf wel een oplossing.
En dan verontwaardigd dat je het niet aanneemt.
Jammer dta hij het niet inziet,gewoon alleen die armen om je heen verder niets alleen dta zou genoeg zijn.
Hij betrekt het meteen op zichzelf.
Gee!.
Omdat het zo hoort,terwijl jij juist wil dat het vanuit hemzelf zou gaan gewoon met alles steun vandien voor jou.
Het is dan een verplicht nr. oid. dan.
Ja daar kan je ook van uit je vel knappen en afknappen ook en als reactie alleen maar zeggen,lamaar ik zoek zelf wel een oplossing.
En dan verontwaardigd dat je het niet aanneemt.
Jammer dta hij het niet inziet,gewoon alleen die armen om je heen verder niets alleen dta zou genoeg zijn.
Hij betrekt het meteen op zichzelf.
Gee!.
maandag 15 december 2008 om 13:28
precies Face.
Ik denk soms echt: kun je nou gvd gewoon effe menselijk reageren?!
Hij kan er echt niets aan doen. Maar het heeft me regelmatig het gevoel gegeven dat ik gek ben dat ik het een abnormale reactie vind. Nu ook dit weekend, alsof het absurd is dat ik me zo zorgen maak om mijn vader en er verdrietig over ben. Voelt heel surrealistisch. Ik heb mezelf de afgelopen jaren regelmatig moeten vertellen: wat ik voel is heel normaal en het mag. Eigenlijk te idioot voor woorden. Ik koppel het altijd maar terug (want soms weet ik het ECHT niet meer, eng gevoel). Hoe zou ik het vinden als een ander hier boos/verdrietig/gekwetst enz over zou zijn? Vaak heel normaal en menselijk. Dan weet ik weer dat ik dat dus mag ervaren. Heel vreemd cirkeltje om in te leven.
Ben blij dat ik gezegd heb dat ik eruit wil.
Ik denk soms echt: kun je nou gvd gewoon effe menselijk reageren?!
Hij kan er echt niets aan doen. Maar het heeft me regelmatig het gevoel gegeven dat ik gek ben dat ik het een abnormale reactie vind. Nu ook dit weekend, alsof het absurd is dat ik me zo zorgen maak om mijn vader en er verdrietig over ben. Voelt heel surrealistisch. Ik heb mezelf de afgelopen jaren regelmatig moeten vertellen: wat ik voel is heel normaal en het mag. Eigenlijk te idioot voor woorden. Ik koppel het altijd maar terug (want soms weet ik het ECHT niet meer, eng gevoel). Hoe zou ik het vinden als een ander hier boos/verdrietig/gekwetst enz over zou zijn? Vaak heel normaal en menselijk. Dan weet ik weer dat ik dat dus mag ervaren. Heel vreemd cirkeltje om in te leven.
Ben blij dat ik gezegd heb dat ik eruit wil.
maandag 15 december 2008 om 13:52
Geen idee waar het topic is, maar je kan nu weer nomineren, dan zal er binnenkort wel een tussenstand komen met wie de meeste stemmen tot dan toe hebben. Zie Forummer 12 van dit jaar onder forummededelingen rechts.
Dus allemaal Feli nomineren!
Dus allemaal Feli nomineren!
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
maandag 15 december 2008 om 13:57
quote:Elmervrouw schreef op 15 december 2008 @ 10:34:
Meen je dat, Hanke? Lees je het graag? .... het maakt me verward, omdat ik denk dat anderen er niet tegen kunnen, dat het te heftig is, dat het niet mag (van wie? van mezelf); dat soort gedachten.
Ja meis, dat meen ik! En dan niet als een of andere ramptoerist, zo van: "jippie, weer eentje met een rotjeugd, kunnen we gezellig samen over babbelen." Maar in de zin van: dank je wel voor het vertrouwen.
Ook uit eigenbelang. Omdat ik het belangrijk vind dat er in de wereld ook een luisterend oor is voor de dingen waar men liever niet over praat, waar men liever niet mee bezig is. Tuurlijk doet het pijn als je vertelt wat je hebt meegemaakt. Maar het doet nog meer zeer om er alleen mee gezet te worden. Ik weet hoe dat is, dat gun ik niemand. En als ik mijn vaardigheden daarin hier toe kan passen om er voor jou te zijn, dan doe ik dat graag. Een beetje het principe: wil je een betere wereld, begin bij jezelf.
Verder weet ik wat er in de wereld te koop is, ik schrik niet meer zo snel, ook niet van de meest heftige verhalen. Soms zal het me wat doen, maar dat vind ik niet erg. Wakker liggen doe ik er meestal niet meer van. Ik heb brede schouders hoor!
En wat ik van jouw geschiedenis weet, ís deze maand voor jou ook ongelofelijk moeilijk. En dat je dus heel veel pijn tegenkomt, maar ook strijd en bevrijding en alle tegenstijdigheid daarin, lijkt me niet meer dan logisch. (f)
Echt ik ben trots op je en lees je gedachten, je geschiedenis en je belevenissen graag!
Meen je dat, Hanke? Lees je het graag? .... het maakt me verward, omdat ik denk dat anderen er niet tegen kunnen, dat het te heftig is, dat het niet mag (van wie? van mezelf); dat soort gedachten.
Ja meis, dat meen ik! En dan niet als een of andere ramptoerist, zo van: "jippie, weer eentje met een rotjeugd, kunnen we gezellig samen over babbelen." Maar in de zin van: dank je wel voor het vertrouwen.
Ook uit eigenbelang. Omdat ik het belangrijk vind dat er in de wereld ook een luisterend oor is voor de dingen waar men liever niet over praat, waar men liever niet mee bezig is. Tuurlijk doet het pijn als je vertelt wat je hebt meegemaakt. Maar het doet nog meer zeer om er alleen mee gezet te worden. Ik weet hoe dat is, dat gun ik niemand. En als ik mijn vaardigheden daarin hier toe kan passen om er voor jou te zijn, dan doe ik dat graag. Een beetje het principe: wil je een betere wereld, begin bij jezelf.
Verder weet ik wat er in de wereld te koop is, ik schrik niet meer zo snel, ook niet van de meest heftige verhalen. Soms zal het me wat doen, maar dat vind ik niet erg. Wakker liggen doe ik er meestal niet meer van. Ik heb brede schouders hoor!
En wat ik van jouw geschiedenis weet, ís deze maand voor jou ook ongelofelijk moeilijk. En dat je dus heel veel pijn tegenkomt, maar ook strijd en bevrijding en alle tegenstijdigheid daarin, lijkt me niet meer dan logisch. (f)
Echt ik ben trots op je en lees je gedachten, je geschiedenis en je belevenissen graag!
maandag 15 december 2008 om 14:02
Feli, wat moet dat eenzaam zijn. Dat je je min of meer moet gaan verontschuldigen dat je vader ziek is omdat hij daar last van heeft. Hoe krom...
Hoe is het voor jou nu om met je kleine meid om te gaan? Geeft dat een beetje energie of ben je gewoon helemaal op?
Verder un grand abrazo van mij! en nóg eentje (we stonden scheef namelijk) !
Hoe is het voor jou nu om met je kleine meid om te gaan? Geeft dat een beetje energie of ben je gewoon helemaal op?
Verder un grand abrazo van mij! en nóg eentje (we stonden scheef namelijk) !
maandag 15 december 2008 om 16:17
Felicia het is een oppervlakkig denken wat je vriend doet.
Te ver erin meegaan oid. kan hij niet/weet hij niet hoe te handelen en gevolg>stress betrekkend op hemzelf dus.
Jou hele verdriet teniet doen daarmee.
Erg nare eigenschap (ook al kan hij er niets aan doen hij is nu eenmaal zo).
Nu denk ik dat daar best verandering in gebracht kan.
Maar kennelijk vind je vriend (meerdere mensen trouwens) te eng te diepgaand en doet afstand van dat wat te dichtbij hem komt.
Vwb. je partner het niet eens om hém gaat maar om jouw verdriet.
Ik herken het GM deed ook zo.
Dacht ik ook van huh?ben ik nu raar dan?
Verontschuldigingen daarna en prompt een volgende keer was het weer idem.
Nee Felicia er mankeert niets aan je des te meer aan je partner en dat is eigenlijk een heel trieste conclusie wat je zelfs pijn kan doen omdat je om hem geeft gewoon (nog).
Te ver erin meegaan oid. kan hij niet/weet hij niet hoe te handelen en gevolg>stress betrekkend op hemzelf dus.
Jou hele verdriet teniet doen daarmee.
Erg nare eigenschap (ook al kan hij er niets aan doen hij is nu eenmaal zo).
Nu denk ik dat daar best verandering in gebracht kan.
Maar kennelijk vind je vriend (meerdere mensen trouwens) te eng te diepgaand en doet afstand van dat wat te dichtbij hem komt.
Vwb. je partner het niet eens om hém gaat maar om jouw verdriet.
Ik herken het GM deed ook zo.
Dacht ik ook van huh?ben ik nu raar dan?
Verontschuldigingen daarna en prompt een volgende keer was het weer idem.
Nee Felicia er mankeert niets aan je des te meer aan je partner en dat is eigenlijk een heel trieste conclusie wat je zelfs pijn kan doen omdat je om hem geeft gewoon (nog).
maandag 15 december 2008 om 17:32
Mijn oudste zus en een broer van me hebben het ook,toen met mijn vader die ik zag,mijn oudste zus die me waarschuwde kan je het aan?Ja/nee,ohjee,ja ik ga en zij ving me op toen ik overstuur was daarna.
Een week later bij moeder op verjaardag,nou hoe het gaat etc. zegt ze tsja dan had je niet moeten kijken.En klaar is het gesprek.
Mijn broer idem,hoe is het nu?Nouja verwerken van wat er gebeurd is wat niet niks is.Oh en weg is hij meteen.Niet op ingaan niets.Gewoon oh en weg.
Orde van de dag weer klaar achter de rug we gaan weer verder.
Heel vreemd vind ik dat.
Zijn ze verstompt?Lukt het ze niet gevoel te tonen?
Enige verschil is dan weer wel,ze betrekken niets op hunzelf maar het is gewoon klaar voor hun de gebuertenis van vader,of wat voor ingrijpends ook.
Met meerdere dingen.
Bijv. vwb. mijn broer ,na verlies van vrouw,klaar gebeurd we gaan weer verder.
Punt.
Een week later bij moeder op verjaardag,nou hoe het gaat etc. zegt ze tsja dan had je niet moeten kijken.En klaar is het gesprek.
Mijn broer idem,hoe is het nu?Nouja verwerken van wat er gebeurd is wat niet niks is.Oh en weg is hij meteen.Niet op ingaan niets.Gewoon oh en weg.
Orde van de dag weer klaar achter de rug we gaan weer verder.
Heel vreemd vind ik dat.
Zijn ze verstompt?Lukt het ze niet gevoel te tonen?
Enige verschil is dan weer wel,ze betrekken niets op hunzelf maar het is gewoon klaar voor hun de gebuertenis van vader,of wat voor ingrijpends ook.
Met meerdere dingen.
Bijv. vwb. mijn broer ,na verlies van vrouw,klaar gebeurd we gaan weer verder.
Punt.
maandag 15 december 2008 om 18:16
[quote]Lynne schreef op 15 december 2008 @ 18:05:
Face ook voor jou, van je familie hoef je zo te horen geen steun te verwachten.
""Heb gelukkig meerdere broers en zussen. ""
Ik dacht laatst bij het lezen over je moeder: draai het eens om. Jij mist een (je) moeder, maar wat laat zij een prachtige dochter schieten.
quote]
Whow wat mooi gezegt Lynne,kan het alleen maar beamen.
Leuk dat je een gezellige tijd hebt doorgebracht met vriendinnen.
Face ook voor jou, van je familie hoef je zo te horen geen steun te verwachten.
""Heb gelukkig meerdere broers en zussen. ""
Ik dacht laatst bij het lezen over je moeder: draai het eens om. Jij mist een (je) moeder, maar wat laat zij een prachtige dochter schieten.
quote]
Whow wat mooi gezegt Lynne,kan het alleen maar beamen.
Leuk dat je een gezellige tijd hebt doorgebracht met vriendinnen.
maandag 15 december 2008 om 18:59
Ja Feli ik herken het.... elke zin, elk woord! De twijfel aan jezelf en vooral dat onmachtige gevoel. Je mag hem niet "lastigvallen" met je emoties want dan schiet ie in de stress (en dat wil je niet want dan moet je dat probleem ook nog eens een keer op gaan lopen lossen). Dus probeer je om er zo rationeel mogelijk in te staan. Hem te steunen in het feit dat hij om moet gaan met jouw emoties. En net als je denkt dat 't duidelijk is zo voor 'm, komen alsnog de verwijten. Omdat ie toch aanvoelt dat er iets niet klopt en dat geeft hem een vervelend gevoel. Aan hem kan het niet liggen want hij deed nog zo z'n best. Hij vroeg immers nog of er wat was? Dat hij zich nu vervelend voelt is dus jouw schuld. Waarom zeg je dan ook niet gewoon wat je van hem wil? Dan had hij dat echt wel gedaan....
En dan toch maar weer rustig blijven en uitleggen he, hij kan er immers echt niets aan doen dat hij je niet snapt.
En dat is het rotte, dat voelt zo machteloos. Je doet allebei je best, hij ook op zijn manier. En je snapt dat, daarom hou je ook van hem. Maar hij snapt jou niet...
en als je zin hebt om te bellen, ben thuis vanavond.
En dan toch maar weer rustig blijven en uitleggen he, hij kan er immers echt niets aan doen dat hij je niet snapt.
En dat is het rotte, dat voelt zo machteloos. Je doet allebei je best, hij ook op zijn manier. En je snapt dat, daarom hou je ook van hem. Maar hij snapt jou niet...
en als je zin hebt om te bellen, ben thuis vanavond.
maandag 15 december 2008 om 22:47
Felicia:
Het lijkt me ontzettend zwaar, ipv een man heb je eigenlijk een tweede kind erbij om voor te zorgen. Ik snap heel goed dat je dat niet trekt. Ik wens je veel kracht toe komende tijd, zowel met je vader als met het afsluiten van je huwelijk.
Face2:
Zo te lezen heb je een behoorlijke knauw gekregen door de relatie met GM. Raakt hij je daarom zo erg?
Tja en dan de naderende kerst. Ik heb er zin in. Ik had altijd een hekel aan kerst vanwege al dat gestress, verplicht gezellig doen en het getouwtrek van mijn ouders over wie heeft de kinderen op welke kerstdag. Dit is het tweede jaar dat ik mij niet meer verantwoordelijk voel voor de gevoelens van mijn ouders met kerst. Ik doe lekker wat ik wil, al lig ik de hele dag op bed of hang ik in pyama voor de tv. Ik geniet van de lampjes, de kaarsjes en de weeïge films en muziek.
Ik voel me dubbel. Ik ben verdrietig, boos, wanhopig, gelukkig, gestresst, kalm en moe tegelijk. Ik ben boos op mijn ouders. Waarom hebben ze er zo'n zooitje van gemaakt? Waarom konden ze elkaar niet steunen ipv van zwartmaken? Ik heb het gevoel alsof ik ben grootgebracht door twee pubers.
Het lijkt me ontzettend zwaar, ipv een man heb je eigenlijk een tweede kind erbij om voor te zorgen. Ik snap heel goed dat je dat niet trekt. Ik wens je veel kracht toe komende tijd, zowel met je vader als met het afsluiten van je huwelijk.
Face2:
Zo te lezen heb je een behoorlijke knauw gekregen door de relatie met GM. Raakt hij je daarom zo erg?
Tja en dan de naderende kerst. Ik heb er zin in. Ik had altijd een hekel aan kerst vanwege al dat gestress, verplicht gezellig doen en het getouwtrek van mijn ouders over wie heeft de kinderen op welke kerstdag. Dit is het tweede jaar dat ik mij niet meer verantwoordelijk voel voor de gevoelens van mijn ouders met kerst. Ik doe lekker wat ik wil, al lig ik de hele dag op bed of hang ik in pyama voor de tv. Ik geniet van de lampjes, de kaarsjes en de weeïge films en muziek.
Ik voel me dubbel. Ik ben verdrietig, boos, wanhopig, gelukkig, gestresst, kalm en moe tegelijk. Ik ben boos op mijn ouders. Waarom hebben ze er zo'n zooitje van gemaakt? Waarom konden ze elkaar niet steunen ipv van zwartmaken? Ik heb het gevoel alsof ik ben grootgebracht door twee pubers.
maandag 15 december 2008 om 23:55
Dankjulliewel voor de lieve reacties .
En fijn om je reactie te lezen 1609, ik moet er dan toch weer half om grinniken omdat ik door jouw reacties nog 's effe extra helder zie hoe suf het wel niet in elkaar steekt. Vermoeiend...
Het gaat weer. Dochter is terug en dat is het recept voor snel op de been, energiek en positief zijn. Ongelooflijk, die moederlijke oerkrachten die besluiten dat sippen in een hoekje compleet geen zin heeft. En dat ik dan weer zoveel plezier kan hebben met haar.
Ik liep er vandaag even over na te denken. En ik bedacht me dat het dus zo simpel is. Gisteren aan gort, vandaag weer ok. Niet op mijn best, ik strompel een beetje emotioneel maar ach, het gaat best, hm? Ik realiseerde me dat die verantwoordelijkheid kunnen nemen dus ook betekent dat je zo'n relatie kunt verdragen. Want je redt jezelf wanneer het nodig is, kunt jezelf steunen en oppeppen. En dat het enige wat daarin stoort is dat ik niet zo'n relatie wil. Ik wil geborgenheid, steun, warmte, betrokkenheid van een partner. En dat zijn geen gekke wensen. Ik bedoel hiermee niet dat het dus een optie is, het accepteren. Maar dat het grappig was om opeens te zien dat het echt een eigenwijze keuze is (gelukkig maar) om dat wel belangrijk te vinden en dus geen genoegen te nemen hiermee, met deze emotionele leegte en eenzaamheid. Ik kan het zelf oplossen. Maar ik wil het niet. Ik wil niet die concessie doen. Want waarom in vredesnaam dan die relatie? Dat gaf voor mij duidelijk weer wat ik wil en nodig heb. Maar dat het alsnog een keuze is. Ik heb ondertussen gezien dat ik het prima mijzelf kan geven.
Gek. Was een heel gek moment. Alsof ik even buiten mezelf stond en er van een afstandje naar keek. Zo doe je dat dus. Alleen wil ik het niet.
En fijn om je reactie te lezen 1609, ik moet er dan toch weer half om grinniken omdat ik door jouw reacties nog 's effe extra helder zie hoe suf het wel niet in elkaar steekt. Vermoeiend...
Het gaat weer. Dochter is terug en dat is het recept voor snel op de been, energiek en positief zijn. Ongelooflijk, die moederlijke oerkrachten die besluiten dat sippen in een hoekje compleet geen zin heeft. En dat ik dan weer zoveel plezier kan hebben met haar.
Ik liep er vandaag even over na te denken. En ik bedacht me dat het dus zo simpel is. Gisteren aan gort, vandaag weer ok. Niet op mijn best, ik strompel een beetje emotioneel maar ach, het gaat best, hm? Ik realiseerde me dat die verantwoordelijkheid kunnen nemen dus ook betekent dat je zo'n relatie kunt verdragen. Want je redt jezelf wanneer het nodig is, kunt jezelf steunen en oppeppen. En dat het enige wat daarin stoort is dat ik niet zo'n relatie wil. Ik wil geborgenheid, steun, warmte, betrokkenheid van een partner. En dat zijn geen gekke wensen. Ik bedoel hiermee niet dat het dus een optie is, het accepteren. Maar dat het grappig was om opeens te zien dat het echt een eigenwijze keuze is (gelukkig maar) om dat wel belangrijk te vinden en dus geen genoegen te nemen hiermee, met deze emotionele leegte en eenzaamheid. Ik kan het zelf oplossen. Maar ik wil het niet. Ik wil niet die concessie doen. Want waarom in vredesnaam dan die relatie? Dat gaf voor mij duidelijk weer wat ik wil en nodig heb. Maar dat het alsnog een keuze is. Ik heb ondertussen gezien dat ik het prima mijzelf kan geven.
Gek. Was een heel gek moment. Alsof ik even buiten mezelf stond en er van een afstandje naar keek. Zo doe je dat dus. Alleen wil ik het niet.
dinsdag 16 december 2008 om 01:26
Hey Feli, daarnet met Feliciano aan de telefoon gezeten maar ik had nog niet bijgelezen hier (f) Ik weet niet hoe jij/jullie er nu in staan, maar als je het moeilijk vindt om met Feliciano te gaan of je wilt liever op jezelf gaan maar het is niet te doen met de trein, laat het dan svp weten als ik daar iets in kan betekenen. Overigens zou je -even praktisch gedacht- misschien ook mee kunnen rijden met de Neanderthaler, you know who I mean
Maar nogmaals, als je iets nodig hebt, variërend van praktische zaken (lift, lening, kattengebroedoppas, Felidochteropvang) tot emotionele zaken (even uitpraten, uithuilen, knuffel halen, of alleen maar hier of buiten even samen zíjn) laat het me svp weten. Het is moeilijk om te zien dat een lieve vriendin verdrietig en eenzaam is en er niets aan te kunnen veranderen. Ik wou dat ik kon toveren
Maar nogmaals, als je iets nodig hebt, variërend van praktische zaken (lift, lening, kattengebroedoppas, Felidochteropvang) tot emotionele zaken (even uitpraten, uithuilen, knuffel halen, of alleen maar hier of buiten even samen zíjn) laat het me svp weten. Het is moeilijk om te zien dat een lieve vriendin verdrietig en eenzaam is en er niets aan te kunnen veranderen. Ik wou dat ik kon toveren
dinsdag 16 december 2008 om 08:24
Pimpelmees,
Ja deze man heeft me enorm gekwetst.
Of mss. is het eerder dat ik mezelf heb gekwetst.Ik kwam uit een nare relatie van 19jr. waarin ik vernederd ben tot en met en iedere keer meende toenmalig partner het niet zo en zou zijn best doen.
Als een relatie goed zit hoef je niet je best te doen dan gaat het vanzelf.
GM wist dat ik eruit was gestapt en meende mij even liefde te geven en te laten zien.
Niets was minder waar,de uitkomst bleek gewoon hetzelfde,ik ben niet om voor te gaan.
Maar bleef in de illusie geloven die GM in woorden gaf maar daden bleven achterwege.
Ja deze man heeft me enorm gekwetst.
Of mss. is het eerder dat ik mezelf heb gekwetst.Ik kwam uit een nare relatie van 19jr. waarin ik vernederd ben tot en met en iedere keer meende toenmalig partner het niet zo en zou zijn best doen.
Als een relatie goed zit hoef je niet je best te doen dan gaat het vanzelf.
GM wist dat ik eruit was gestapt en meende mij even liefde te geven en te laten zien.
Niets was minder waar,de uitkomst bleek gewoon hetzelfde,ik ben niet om voor te gaan.
Maar bleef in de illusie geloven die GM in woorden gaf maar daden bleven achterwege.
dinsdag 16 december 2008 om 08:35
Nu realiseer ik me ook meer en meer dat het oud zeer is want ben emotioneel verwaarloosd,mijn ouders gaven me niet wta een kind nodig heeft en m.n. mijn vader al deed hij voor zijn idee het wel.
Het in de steek gelaten gevoel kwam in vol ornaat met GM weer boven terwijl hij me overtuigde dat hij anders was dan ik gewend was.
Het in de steek gelaten gevoel kwam in vol ornaat met GM weer boven terwijl hij me overtuigde dat hij anders was dan ik gewend was.
dinsdag 16 december 2008 om 08:59
Mijn ouders konden mij op emotioneel gebied ook niet geven wat ik nodig had. Mijn vader wist niet hoe en mijn moeder kon het gedeeltelijk. Zij is een hele onvoorspelbare vrouw die het mooi kon vertellen maar het niet in de praktijk kon brengen.
Zo te lezen heeft GM een dubbele houding naar jou toe gehad. Zon persoon is heel ongrijpbaar. Daar kun je knap onzeker van worden. Als je maar weet dat het niet aan jou ligt maar aan zijn onvermogen. Kennelijk speelt hij een groot toneelstuk voor zichzelf en voor anderen. Dit is mijn interpretatie dus correct me if im wrong.
Is hij niet een krachtig signaal dat zegt dat je wat onder ogen moet zien? Het oude zeer bv?
Zo te lezen heeft GM een dubbele houding naar jou toe gehad. Zon persoon is heel ongrijpbaar. Daar kun je knap onzeker van worden. Als je maar weet dat het niet aan jou ligt maar aan zijn onvermogen. Kennelijk speelt hij een groot toneelstuk voor zichzelf en voor anderen. Dit is mijn interpretatie dus correct me if im wrong.
Is hij niet een krachtig signaal dat zegt dat je wat onder ogen moet zien? Het oude zeer bv?
dinsdag 16 december 2008 om 09:30
Je interpretatie is juist Pimpelmees en ook je laatste zin leg je de vinger er bovenop,eigenlijk heeft hij me een gunst geleverd waardoor ik aan mezelf kan werken.
Lukt alleen niet om dat zo te zien.
Vind het erg kwetsend om hem tegen te komen met vrouw samen.Weet niet hoe dat los te zien van al wat gepasseerd is tussen hem en mij.
Ik realiseer me ook,ik zocht liefde al zolang en hij meende dat te kunnen geven,gaf hij in a way ook,en ik meende dat te vinden bij een man die gebonden wilde blijven en onderwijl tegenstrijdigheden uitsprak richting mij.
Ik heb hem geregeld gezegt jou liefde voor mij is in feite de grrotste trap na van al wat ik al meezeul.
En zo'n persoon is slim,ik was er zelf bij dus als het me niet beviel kon ik toch vrijwillig gaan?
En dat deed me de das om zulks uitspraken.Ik ging in gevecht.
Eigenlijk heb ik hem dingen verweten die ik mezelf heb aan te tijgen.
Want het is de valkuil mij die vanuit gemis van liefde ingaat op illusies.
Lukt alleen niet om dat zo te zien.
Vind het erg kwetsend om hem tegen te komen met vrouw samen.Weet niet hoe dat los te zien van al wat gepasseerd is tussen hem en mij.
Ik realiseer me ook,ik zocht liefde al zolang en hij meende dat te kunnen geven,gaf hij in a way ook,en ik meende dat te vinden bij een man die gebonden wilde blijven en onderwijl tegenstrijdigheden uitsprak richting mij.
Ik heb hem geregeld gezegt jou liefde voor mij is in feite de grrotste trap na van al wat ik al meezeul.
En zo'n persoon is slim,ik was er zelf bij dus als het me niet beviel kon ik toch vrijwillig gaan?
En dat deed me de das om zulks uitspraken.Ik ging in gevecht.
Eigenlijk heb ik hem dingen verweten die ik mezelf heb aan te tijgen.
Want het is de valkuil mij die vanuit gemis van liefde ingaat op illusies.
