Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
woensdag 10 december 2008 om 12:38
Ik ben niet zozeer bang om omgepraat te worden alswel dat ik weet dat anderen het ergens harteloos zullen vinden terwijl ze weinig idee hebben van hoe moeilijk het is geweest. Ik bedoel niet dat het me om mijn imago gaat (dat boeit me nou helemaal niet) maar het feit dat er altijd mensen zijn die vinden dat ze je ter verantwoording moeten roepen (ik voel bij een aantal al de bui hangen bij voorbaat), alsof ik er zomaar van wegloop, gewoon omdat ik het niet meer zo leuk vind.
Dat zij ook zullen vinden dat ik hem in de steek laat. Dat ik onredelijk en veeleisend ben. Ik denk dat daar wat pijn van vroeger in zit, niet de erkenning dat het idd niet makkelijk is geweest en dat genoeg genoeg mag zijn. Een trigger dus. Weet ik dat ook weer .
Het heeft verder geen effect, het doet alleen pijn. Maar door dit zo op te schrijven en te beseffen weet ik waarom het pijn doet. En dat kan ik weer accepteren.
Ik heb geloof ik geen idee hoe goed ik pijn en verdriet en vermoeidheid kan verbergen. Ik weet dat ik het een beetje doe maar overzie niet hoe effectief ik het doe. Vandaar dat mensen om me heen meestal denken dat het prima gaat en dat er weinig aan de hand is, ook als ik wat dingen vertel. Er zijn er wel een paar die het weten, die meer ervan hebben gezien. Die zullen zeker mijn keuzes niet veroordelen.
Dat gaat er ook nooit meer helemaal uit denk ik. Kan dus beter zorgen dat ik mijn leven zo leef dat ik er daadwerkelijk gelukkig van word, scheelt weer miscommunicatie .
Dat zij ook zullen vinden dat ik hem in de steek laat. Dat ik onredelijk en veeleisend ben. Ik denk dat daar wat pijn van vroeger in zit, niet de erkenning dat het idd niet makkelijk is geweest en dat genoeg genoeg mag zijn. Een trigger dus. Weet ik dat ook weer .
Het heeft verder geen effect, het doet alleen pijn. Maar door dit zo op te schrijven en te beseffen weet ik waarom het pijn doet. En dat kan ik weer accepteren.
Ik heb geloof ik geen idee hoe goed ik pijn en verdriet en vermoeidheid kan verbergen. Ik weet dat ik het een beetje doe maar overzie niet hoe effectief ik het doe. Vandaar dat mensen om me heen meestal denken dat het prima gaat en dat er weinig aan de hand is, ook als ik wat dingen vertel. Er zijn er wel een paar die het weten, die meer ervan hebben gezien. Die zullen zeker mijn keuzes niet veroordelen.
Dat gaat er ook nooit meer helemaal uit denk ik. Kan dus beter zorgen dat ik mijn leven zo leef dat ik er daadwerkelijk gelukkig van word, scheelt weer miscommunicatie .
woensdag 10 december 2008 om 12:41
En ik vind het allemaal zo heftig voor je Face. Die frustratie en machteloosheid toen je vader nog leefde, dat je zo weinig kunt doen omdat het toch echt zijn eigen keuzes zijn geweest en dus de consequenties voor hem. Triest.
Maar ik denk dat de droom je iets heel moois kwam vertellen en dat je daar op mag vertrouwen. Dat je je geen zorgen meer om hem hoeft te maken, niet aan spijt en verontwaardiging vast hoeft te houden als je dat eigenlijk liever niet wil, als het niet goed is voor je.
Maar ik denk dat de droom je iets heel moois kwam vertellen en dat je daar op mag vertrouwen. Dat je je geen zorgen meer om hem hoeft te maken, niet aan spijt en verontwaardiging vast hoeft te houden als je dat eigenlijk liever niet wil, als het niet goed is voor je.
woensdag 10 december 2008 om 12:53
Daarom werd ik ook huilend wakker.Het was een boodschap aan mij dat ik mag laten gaan.Dát het idd. zijn keus was.
Maar oef dat verdriet is zo huge.
Wilde dat ik met hem was toen hij ging,hem vasthouden enzo en dan ga maar Pap.Ga mara nu.
Ik schrok er wel van,echte tranen.Van het is goed zo.
Idd. heftig.
Vwb. jou, er zullen er altijd zijn die een oordeel velgen.
Als jij maar zelf weet hoe de vork werkelijk in elkaar steekt.
Tuurlijk gaat er door je heen doe ik er goed aan,heb ik lang genoeg geprobeert is dit de juiste keus.
En ja dan komen er gedachten om de hoek kijken laat je hem niet in de steek,red hij het wel.
Dat is aan hem en dat is voor jou loslaten van iets wat je af hebt te sluiten wil jij verder kunnen.
En hopelijk zijn het beren op de weg en red hij het best.
Maar oef dat verdriet is zo huge.
Wilde dat ik met hem was toen hij ging,hem vasthouden enzo en dan ga maar Pap.Ga mara nu.
Ik schrok er wel van,echte tranen.Van het is goed zo.
Idd. heftig.
Vwb. jou, er zullen er altijd zijn die een oordeel velgen.
Als jij maar zelf weet hoe de vork werkelijk in elkaar steekt.
Tuurlijk gaat er door je heen doe ik er goed aan,heb ik lang genoeg geprobeert is dit de juiste keus.
En ja dan komen er gedachten om de hoek kijken laat je hem niet in de steek,red hij het wel.
Dat is aan hem en dat is voor jou loslaten van iets wat je af hebt te sluiten wil jij verder kunnen.
En hopelijk zijn het beren op de weg en red hij het best.
woensdag 10 december 2008 om 13:08
quote:Feliciaatje schreef op 10 december 2008 @ 09:29:
Ik lag ook al zo te woelen Zusje .
Waar zat je vannacht allemaal over te denken Face?
En MM, ik hou het nog even open, zoals ik me nu voel denk ik van niet, ben doodop en tegelijkertijd geen rust in mijn donder. Maar je hoort het snel .
Vandaag gaat hij naar de psych voor zijn wekelijkse gesprek en ik merk dat ik er tegenaan hik (klinkt dat even stom he, ik weet het). Zat er net over na te denken en realiseerde me dat ik bang ben dat zij en ook andere mensen zullen zeggen dat ik het toch nog wel even vol kan houden? Hij is toch bezig, geef het nou effe tijd....
Het is toch een heel lieve man, goede vader. Wat doe je nou moeilijk? Zo zijn de reacties van een aantal mensen geweest door de jaren heen als ik het voorzichtig probeerde te bespreken. En ik snap het ook wel. Alleen onderhuids, die verwijten, die wrok, die wrevel, die haat bij vlagen. Het gebrek aan liefde, aan verbinding, aan echte steun en loyaliteit. Kan het er aan de buitenkant nog zo vriendelijk en harmonieus uitzien, de werkelijkheid in al zijn rauwheid doet me nu al jaren pijn.
Lieverd, de mensen die jou werkelijk kennen zullen jou never nooit veroordelen. Ik weet -inmiddels enigszins- hoe jij in elkaar steekt, je hebt zo veel liefde, geduld en begrip voor mensen, stelt je zo open voor hun zienswijze en blijft zelf -in ieder geval van buiten :-p- zo kalm, zo begripvol... Je bent níet iemand die maar de gemakkelijkste weg kiest, er vandoor gaat als het "even" niet leuk meer is... En ja, Feliciano en jij komen aan de buitenkant heel harmonieus over, maar die buitenkant, dat is maar een laagje.. Het gaat er om wat er van binnen zit, en daar kan niemand over oordelen, alleen de mensen die het aangaan (jij en hij, dus)
Gelukkig heb ik een paar andere mensen om me heen gehad die minder snel conclusies trokken. Ik heb er iig van geleerd dat je heel moeilijk een relatie en de wisselwerking tussen twee mensen kunt inschatten vanaf de buitenkant.
Klopt, op mij bijv kwamen jullie ook juist heel harmonieus over, ik heb je zelf weleens gezegd dat ik ook wel zo'n relatie zou willen... Maar buitenkant en binnenkant hoeven niet altijd met elkaar te corresponderen, en als jij je structureel niet gelukkig voelt, heb jij alle recht (hell, misschien wel zelfs de plícht!) om voor jezelf te kiezen!
En schrijven hier heeft zo enorm geholpen om me de patronen van ongelijkwaardigheid te laten zien. Dat ik echt niet gek ben. Dat het er is ook al lijkt het niet zo. En alle steun en warmte en betrokkenheid hier, dankjulliewel .
Maar goed, die angst dus. Bang om ter verantwoording geroepen te worden, niet omdat ik bang ben voor kritiek maar vooral omdat ik weet dat mijn vechtlust veel te makkelijk weer aangewakkerd wordt. Nu heb ik het nodig voor mij. Kiezen voor mijzelf is moeilijk. Het voelt egocentrisch om te zeggen: ik draag alleen nog de verantwoordelijkheid voor mijzelf. Terwijl het zo logisch is, zou moeten zijn. Het idee dat hij het misschien niet goed redt alleen (en dat is geen idiote gedachte, hij heeft echt moeite met goed voor zichzelf zorgen als hij het alleen moet doen), dan denk ik: ik laat hem in de steek!
Ik hou van hem en het voelt heel wrang om hem daadwerkelijk in de steek te laten want ik weet dat hij het zo ervaart. Ook al begrijpt hij het rationeel. En ook al weet ik dat ik er anders aan onderdoor ga, dat ik dit niet kan, zo'n relatie niet kan. En ook niet wil.
Het maakt de keus niet anders, ik weet waar ik heen wil. Maar al die conflicterende emoties, het gevoel dat ik iemand aan zijn lot overlaat die het leven niet goed alleen aankan maar het ook niet samen aankan, vreselijk. Wat een klote dilemma. Ik had hem hoe dan ook niet gelukkig kunnen maken. En ik heb het zo vreselijk hard geprobeerd, samen gelukkig te kunnen zijn.
Lieve schat, van alle mensen op deze aardbol heb juist jíj mij zo duidelijk weten te maken dat je de last van een ander bij de ander moet laten, dat je dat niet kán oplossen... Je kan een ander niet gelukkig maken, je kan iemand hooguit helpen om gelukkig te worden, maar dan moet die ander wel geholpen wíllen worden... En anders is het een heilloze weg, met als enig effect dat er twéé mensen ongelukkig gaan zitten wezen... Feliciano heeft ook zijn weg te lopen, zijn eigen legende te zoeken, en als hij daarin jouw hulp ergens niet aanvaardt, dan is dat zo. Daar hoef jij je niet schuldig om te voelen. Je kan een ander niets geven wanneer hij/zij de handen op de rug houdt... Hoe spijtig ook.
Zucht. Nou goed, ik weet wat ik heb gekozen en waarom ik dat kies. En ik voel bevrijding als ik eraan denk. Opluchting. Dus dat zit goed. Maar het doet wel pijn .Lieverd, ik leef zo ontzettend met je mee... Durf je niet goed te bellen, ik wil me absoluut niet opdringen, maar nogmaals, je kan altijd naar me toekomen, al is het middenin de nacht. Je kan een sleutel krijgen van hier, Feliciano is hier ook welkom als het even te moeilijk wordt om samen te zijn, als je iemand nodig hebt om even op Felidochter te passen dan ben ik er voor je... Alsjeblieft, aarzel niet als ik iets voor je kan doen, je hebt ontzettend veel voor mij gedaan ook en ik ben er voor je in alle liefde en vriendschap, zonder enige veroordeling... Dikke , tranen staan in m'n ogen als ik je postings lees...
Ik lag ook al zo te woelen Zusje .
Waar zat je vannacht allemaal over te denken Face?
En MM, ik hou het nog even open, zoals ik me nu voel denk ik van niet, ben doodop en tegelijkertijd geen rust in mijn donder. Maar je hoort het snel .
Vandaag gaat hij naar de psych voor zijn wekelijkse gesprek en ik merk dat ik er tegenaan hik (klinkt dat even stom he, ik weet het). Zat er net over na te denken en realiseerde me dat ik bang ben dat zij en ook andere mensen zullen zeggen dat ik het toch nog wel even vol kan houden? Hij is toch bezig, geef het nou effe tijd....
Het is toch een heel lieve man, goede vader. Wat doe je nou moeilijk? Zo zijn de reacties van een aantal mensen geweest door de jaren heen als ik het voorzichtig probeerde te bespreken. En ik snap het ook wel. Alleen onderhuids, die verwijten, die wrok, die wrevel, die haat bij vlagen. Het gebrek aan liefde, aan verbinding, aan echte steun en loyaliteit. Kan het er aan de buitenkant nog zo vriendelijk en harmonieus uitzien, de werkelijkheid in al zijn rauwheid doet me nu al jaren pijn.
Lieverd, de mensen die jou werkelijk kennen zullen jou never nooit veroordelen. Ik weet -inmiddels enigszins- hoe jij in elkaar steekt, je hebt zo veel liefde, geduld en begrip voor mensen, stelt je zo open voor hun zienswijze en blijft zelf -in ieder geval van buiten :-p- zo kalm, zo begripvol... Je bent níet iemand die maar de gemakkelijkste weg kiest, er vandoor gaat als het "even" niet leuk meer is... En ja, Feliciano en jij komen aan de buitenkant heel harmonieus over, maar die buitenkant, dat is maar een laagje.. Het gaat er om wat er van binnen zit, en daar kan niemand over oordelen, alleen de mensen die het aangaan (jij en hij, dus)
Gelukkig heb ik een paar andere mensen om me heen gehad die minder snel conclusies trokken. Ik heb er iig van geleerd dat je heel moeilijk een relatie en de wisselwerking tussen twee mensen kunt inschatten vanaf de buitenkant.
Klopt, op mij bijv kwamen jullie ook juist heel harmonieus over, ik heb je zelf weleens gezegd dat ik ook wel zo'n relatie zou willen... Maar buitenkant en binnenkant hoeven niet altijd met elkaar te corresponderen, en als jij je structureel niet gelukkig voelt, heb jij alle recht (hell, misschien wel zelfs de plícht!) om voor jezelf te kiezen!
En schrijven hier heeft zo enorm geholpen om me de patronen van ongelijkwaardigheid te laten zien. Dat ik echt niet gek ben. Dat het er is ook al lijkt het niet zo. En alle steun en warmte en betrokkenheid hier, dankjulliewel .
Maar goed, die angst dus. Bang om ter verantwoording geroepen te worden, niet omdat ik bang ben voor kritiek maar vooral omdat ik weet dat mijn vechtlust veel te makkelijk weer aangewakkerd wordt. Nu heb ik het nodig voor mij. Kiezen voor mijzelf is moeilijk. Het voelt egocentrisch om te zeggen: ik draag alleen nog de verantwoordelijkheid voor mijzelf. Terwijl het zo logisch is, zou moeten zijn. Het idee dat hij het misschien niet goed redt alleen (en dat is geen idiote gedachte, hij heeft echt moeite met goed voor zichzelf zorgen als hij het alleen moet doen), dan denk ik: ik laat hem in de steek!
Ik hou van hem en het voelt heel wrang om hem daadwerkelijk in de steek te laten want ik weet dat hij het zo ervaart. Ook al begrijpt hij het rationeel. En ook al weet ik dat ik er anders aan onderdoor ga, dat ik dit niet kan, zo'n relatie niet kan. En ook niet wil.
Het maakt de keus niet anders, ik weet waar ik heen wil. Maar al die conflicterende emoties, het gevoel dat ik iemand aan zijn lot overlaat die het leven niet goed alleen aankan maar het ook niet samen aankan, vreselijk. Wat een klote dilemma. Ik had hem hoe dan ook niet gelukkig kunnen maken. En ik heb het zo vreselijk hard geprobeerd, samen gelukkig te kunnen zijn.
Lieve schat, van alle mensen op deze aardbol heb juist jíj mij zo duidelijk weten te maken dat je de last van een ander bij de ander moet laten, dat je dat niet kán oplossen... Je kan een ander niet gelukkig maken, je kan iemand hooguit helpen om gelukkig te worden, maar dan moet die ander wel geholpen wíllen worden... En anders is het een heilloze weg, met als enig effect dat er twéé mensen ongelukkig gaan zitten wezen... Feliciano heeft ook zijn weg te lopen, zijn eigen legende te zoeken, en als hij daarin jouw hulp ergens niet aanvaardt, dan is dat zo. Daar hoef jij je niet schuldig om te voelen. Je kan een ander niets geven wanneer hij/zij de handen op de rug houdt... Hoe spijtig ook.
Zucht. Nou goed, ik weet wat ik heb gekozen en waarom ik dat kies. En ik voel bevrijding als ik eraan denk. Opluchting. Dus dat zit goed. Maar het doet wel pijn .Lieverd, ik leef zo ontzettend met je mee... Durf je niet goed te bellen, ik wil me absoluut niet opdringen, maar nogmaals, je kan altijd naar me toekomen, al is het middenin de nacht. Je kan een sleutel krijgen van hier, Feliciano is hier ook welkom als het even te moeilijk wordt om samen te zijn, als je iemand nodig hebt om even op Felidochter te passen dan ben ik er voor je... Alsjeblieft, aarzel niet als ik iets voor je kan doen, je hebt ontzettend veel voor mij gedaan ook en ik ben er voor je in alle liefde en vriendschap, zonder enige veroordeling... Dikke , tranen staan in m'n ogen als ik je postings lees...
woensdag 10 december 2008 om 19:24
woensdag 10 december 2008 om 23:57
Life continues....
Feli, het rationeel weten en je gevoel meekrijgen is een weg. Maar ach, wat vertel ik jou nou Dit weet je allemaal al.
Het is inderdaad pijnlijk dat anderen je zullen veroordelen. Omdat je ze zou willen toeschreeuwen dat ze niet weten wat voor pijn je hebt moeten doorstaan en nog doorstaat. Ik ken 't. Er zit niks anders op dan het inderdaad accepteren. Gelukkig echt GELUKKIG zijn er mensen die jou niet zullen veroordelen om je besluit. Omring je zoveel mogelijk met die mensen. De eenzaamheid van niet begrepen worden door je omgeving ken ik maar al te goed. Het zit kennelijk in de menselijke aard om snel iets te veroordelen. Lekker makkelijk, hoeven ze niet na te denken, niet mee te denken, stil te staan bij de pijn en het verdriet van een ander.
Wat denk ik een mooie uitspraak is die van toepassing is op jouw situatie (eigenlijk op alle situaties en iedere seconde van de dag) "Er is geen hoger verraad dan het verraad aan jezelf".
Het is een beetje mijn lijfspreuk aan 't worden.
Feliman heeft het altijd gered zonder jou totdat jij in zijn leven kwam, hij gaat het ook zonder jou redden. Het feit alleen dat je dit zegt, geeft de scheve verhouding aan in de relatie. Als je de gedachten krijgt dat je hem in de steek laat, dat hij niet goed voor zichzelf zorgt (hoe had hij dat ooit voor jou kunnen doen dan?) en dat je het gevoel hebt egoistisch te zijn. Eh....mag je? How many slaps in the face does it take till you get to the center of yourself?
Lieve Face, wat een prachtige droom van je vader! Ik hoop dat hij je nog vaker komt bezoeken in je dromen. Toen mijn vader net was overleden en ook jaren daarna nog, droomde ik veel over hem. De banden zijn verbroken zodra iemand overlijdt, het is echt waar dat liefde de dood overwint, je blijft van je vader houden. Of hij nu hier is of 'daar'. Hij helpt je zelfs een handje door je vertellen dat het goed is. Dus laat los. Hij koos zijn pad en ook al weten wij soms niet waarom onze dierbaren wat ze kiezen, het is hun keus, wat de gevolgen ook zijn en hoezeer dat ons ook machteloos achterlaat.
MM wat ben je een schatje zeg. Terwijl je zelf met je hersenschudding te kampen hebt. Ik las het in een ander topic. Ben je al bij de huisarts geweest? En ja als het moet dan zul jij weken rust moeten houden, whether you like it or not. Brengt me overigens op iets anders: misschien goed om het feestje uit te stellen tot de rust bij ieder wedergekeerd is? (Over zo'n pak 'm beet 50 jaar?)
Zusje, sterkte met je nek. ik hoop echt dat het niks ernstigs is.
Take care!!
Ik ben weer in wat rustiger vaarwater terechtgekomen. Ik ben blij dat ik mijn moeder niks gevraagd heb. Het is en blijft een 'kind' iets en ik wil haar er niet mee lastig vallen. Heb ik al vaak genoeg gedaan en ik geloof dat als de tijd daar is, ik haar de vragen kan stellen die ik wil stellen. Gisteren was de timing niet daar. Ik weet dat ze van me houdt en ze weet van mij dat ik van haar houdt en dat is eigenlijk meer dan ik ooit had kunnen weten.
Liefs aan iedereen.
(f)
Feli, het rationeel weten en je gevoel meekrijgen is een weg. Maar ach, wat vertel ik jou nou Dit weet je allemaal al.
Het is inderdaad pijnlijk dat anderen je zullen veroordelen. Omdat je ze zou willen toeschreeuwen dat ze niet weten wat voor pijn je hebt moeten doorstaan en nog doorstaat. Ik ken 't. Er zit niks anders op dan het inderdaad accepteren. Gelukkig echt GELUKKIG zijn er mensen die jou niet zullen veroordelen om je besluit. Omring je zoveel mogelijk met die mensen. De eenzaamheid van niet begrepen worden door je omgeving ken ik maar al te goed. Het zit kennelijk in de menselijke aard om snel iets te veroordelen. Lekker makkelijk, hoeven ze niet na te denken, niet mee te denken, stil te staan bij de pijn en het verdriet van een ander.
Wat denk ik een mooie uitspraak is die van toepassing is op jouw situatie (eigenlijk op alle situaties en iedere seconde van de dag) "Er is geen hoger verraad dan het verraad aan jezelf".
Het is een beetje mijn lijfspreuk aan 't worden.
Feliman heeft het altijd gered zonder jou totdat jij in zijn leven kwam, hij gaat het ook zonder jou redden. Het feit alleen dat je dit zegt, geeft de scheve verhouding aan in de relatie. Als je de gedachten krijgt dat je hem in de steek laat, dat hij niet goed voor zichzelf zorgt (hoe had hij dat ooit voor jou kunnen doen dan?) en dat je het gevoel hebt egoistisch te zijn. Eh....mag je? How many slaps in the face does it take till you get to the center of yourself?
Lieve Face, wat een prachtige droom van je vader! Ik hoop dat hij je nog vaker komt bezoeken in je dromen. Toen mijn vader net was overleden en ook jaren daarna nog, droomde ik veel over hem. De banden zijn verbroken zodra iemand overlijdt, het is echt waar dat liefde de dood overwint, je blijft van je vader houden. Of hij nu hier is of 'daar'. Hij helpt je zelfs een handje door je vertellen dat het goed is. Dus laat los. Hij koos zijn pad en ook al weten wij soms niet waarom onze dierbaren wat ze kiezen, het is hun keus, wat de gevolgen ook zijn en hoezeer dat ons ook machteloos achterlaat.
MM wat ben je een schatje zeg. Terwijl je zelf met je hersenschudding te kampen hebt. Ik las het in een ander topic. Ben je al bij de huisarts geweest? En ja als het moet dan zul jij weken rust moeten houden, whether you like it or not. Brengt me overigens op iets anders: misschien goed om het feestje uit te stellen tot de rust bij ieder wedergekeerd is? (Over zo'n pak 'm beet 50 jaar?)
Zusje, sterkte met je nek. ik hoop echt dat het niks ernstigs is.
Take care!!
Ik ben weer in wat rustiger vaarwater terechtgekomen. Ik ben blij dat ik mijn moeder niks gevraagd heb. Het is en blijft een 'kind' iets en ik wil haar er niet mee lastig vallen. Heb ik al vaak genoeg gedaan en ik geloof dat als de tijd daar is, ik haar de vragen kan stellen die ik wil stellen. Gisteren was de timing niet daar. Ik weet dat ze van me houdt en ze weet van mij dat ik van haar houdt en dat is eigenlijk meer dan ik ooit had kunnen weten.
Liefs aan iedereen.
(f)
donderdag 11 december 2008 om 07:38
Feli , ik hoop dat je vannacht iets rustiger geslapen hebt.
MM , eens met de rest je bent een ontzettende lieverd. En idd, hoe is het nu met jou?
En natuurlijk voor iedereen .
Hier alles ok, ik heb nog steeds last van mijn nek, maar ik heb wel het gevoel dat het ietsje minder wordt. En in de commotie vergeten: maandagavond laat kreeg ik toch nog een e-mail van mijn vader... Ik was meteen pissed toen ik zijn naam zag, maar gelukkig was het eens een mail zonder verwijten en manipulaties. Alleen gefeliciteerd en that's it. Alleen wel onderschreven met 'papa', terwijl hij de laatste paar keren met zijn naam onderschreef... Tja, die titel moet je wat mij betreft toch echt verdienen.
MM , eens met de rest je bent een ontzettende lieverd. En idd, hoe is het nu met jou?
En natuurlijk voor iedereen .
Hier alles ok, ik heb nog steeds last van mijn nek, maar ik heb wel het gevoel dat het ietsje minder wordt. En in de commotie vergeten: maandagavond laat kreeg ik toch nog een e-mail van mijn vader... Ik was meteen pissed toen ik zijn naam zag, maar gelukkig was het eens een mail zonder verwijten en manipulaties. Alleen gefeliciteerd en that's it. Alleen wel onderschreven met 'papa', terwijl hij de laatste paar keren met zijn naam onderschreef... Tja, die titel moet je wat mij betreft toch echt verdienen.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
donderdag 11 december 2008 om 13:45
Zusje, ik hoop dat je nek snel wat beter aanvoelt. Ik ben blij dat je geen vervelende mail gehad hebt van je vader.
Face, hoe vergaat het jou vandaag? Wat fijn dat je pa in je droom 'langskwam' en vertelde dat het goed zo is. Geeft het je troost?
Sensy, wat fijn dat je in je volwassenzijn kon blijven en niet in een kindvraag ging hangen. Ik kan me heel goed voorstellen dat je die neiging hebt, ik ken het iig wel. En knap dat je dat kon. Je kunt me altijd mailen!
Feli, ik weet niet of je hebt gevoeld dat ik je in gedachten heb opgezocht. Heb het gevoel dat je op dit moment geen behoefte hebt aan knuffels, in plaats daarvan heb ik alle negatieve dingen van buiten weggestuurd en gevraagd of OLH je wil zegenen. Ik kan je alleen maar rust in je hoofd toewensen.
De mensen voor mij hebben hele wijze dingen gezegd. Over de verschuiving van verantwoordelijkheid en zorg, die helemaal niet op jouw bordje horen. Die eerlijk gezegd mijn wenkbrauwen doen fronsen als ik lees wat je denkt.
Hoe vind je het eigenlijk dat je naar bepaalde mensen toe zo effectief dingen van jezelf kan verbergen? Is het ook niet een kwaliteit van je? Omdat niet iedereen 'veilig' is en dingen van jezelf afschermen dan juist adequaat is, ook al horen deze mensen officieel tot je intimi?
EV, volgens mij ga je hartstikke hard. Zorg je er wel voor dat je het ook kan bijbenen? Af en toe rust pakken, op de bank met de hond aan je voeten. Of buiten door de bladeren banjeren
Face, hoe vergaat het jou vandaag? Wat fijn dat je pa in je droom 'langskwam' en vertelde dat het goed zo is. Geeft het je troost?
Sensy, wat fijn dat je in je volwassenzijn kon blijven en niet in een kindvraag ging hangen. Ik kan me heel goed voorstellen dat je die neiging hebt, ik ken het iig wel. En knap dat je dat kon. Je kunt me altijd mailen!
Feli, ik weet niet of je hebt gevoeld dat ik je in gedachten heb opgezocht. Heb het gevoel dat je op dit moment geen behoefte hebt aan knuffels, in plaats daarvan heb ik alle negatieve dingen van buiten weggestuurd en gevraagd of OLH je wil zegenen. Ik kan je alleen maar rust in je hoofd toewensen.
De mensen voor mij hebben hele wijze dingen gezegd. Over de verschuiving van verantwoordelijkheid en zorg, die helemaal niet op jouw bordje horen. Die eerlijk gezegd mijn wenkbrauwen doen fronsen als ik lees wat je denkt.
Hoe vind je het eigenlijk dat je naar bepaalde mensen toe zo effectief dingen van jezelf kan verbergen? Is het ook niet een kwaliteit van je? Omdat niet iedereen 'veilig' is en dingen van jezelf afschermen dan juist adequaat is, ook al horen deze mensen officieel tot je intimi?
EV, volgens mij ga je hartstikke hard. Zorg je er wel voor dat je het ook kan bijbenen? Af en toe rust pakken, op de bank met de hond aan je voeten. Of buiten door de bladeren banjeren
donderdag 11 december 2008 om 14:01
Hallo iedereen, de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik de postings een beetje snel doorscroll (vluchtig lezen) omdat ik niet zo veel energie heb vanwege die hersenschudding. Daarnet werd ik wakker omdat de buurvrouw op de stoep stond, zij zag dat mijn auto al een paar dagen niet verplaatst was en de gordijnen dicht waren en ze belde aan om te vragen of ik ziek was ofzo en of zij iets voor mij kon doen. Ik schaamde me dood want het huis is één vieze grote gore bende
Buuf koffie aangeboden en toen belde m'n moeder, ik liet de tel eerst gaan maar bij de 3e nam ik op met: "Hai mam, ja ik leef nog..." Ze bood aan om langs te komen en of ze nog iets voor me mee moest nemen en neehee, ik hoefde niet eerst op te ruimen, en misschien was het goed voor me om even naar buiten te gaan, etc etc. En dat ontroert me, want ik heb altijd zo'n slechte band met mijn moeder gehad en de laatste tijd is dat zo veel beter geworden, en nu dit... Doet me heel veel, zo veel zelfs dat ik wat dat betreft nog 'blij' ben met m'n hersenschudding (klinkt misschien stom..)
Kreeg gister een mailtje van iem en die had het erover dat ze merkte dat ik zoveel van mijn vader gehouden had en hem bewonderde (had iets over hem getypt) en dat raakte me heel erg, moest er van huilen.. Ik heb er nog erg veel moeite mee om dat verdriet toe te laten (het is zo gróót) maar het deed me wel goed. En verder droom ik veel (nare dingen) over m'n ex dus blijkbaar ben ik dingen aan het verwerken ofzo? Word schreeuwend wakker óf boos óf bloednerveus en dan blij dat ik ervan af ben...Kan niet wachten totdat het 2009 is, echt van plan daar een goed en liefdevol jaar van te maken, aandacht aan hen besteden die ik liefheb etc. Jee, ik ken dit gevoel helemaal niet van mezelf.. Apart om me zo te voelen!
Verder gister nog een middernachtelijk telefoontje gepleegd met Feliciaatje, Feli ik denk aan je en ik leef met je mee (f) maar je komt er wel meis ! Voor de 100e keer, als er ook maar íets is wat ik voor je kan doen (praktisch of emotioneel, maakt niet uit) aarzel nooit, al is het middenin de nacht.
Wat dat betreft ben ik blij dat ik een groot huis heb, ik ben daarmee in de positie om iemand werkelijk een plek aan te bieden indien nodig en/of wenselijk, dat doet me goed... Vind het fijn om niet alleen te werken om m'n brood te kunnen betalen maar ook om mensen/dieren te kunnen helpen/opvangen indien nodig, m'n katten zitten terwijl ik dit typ ook allemaal om me heen en/of tegen de verwarming aangeplakt, ik geniet van de rust en de vrede die mijn diertjes uitstralen
En moet tegelijkertijd lachen om mezelf dat ik af en toe zo'n sentimentele muts ben
(Ik word oud, denk ik...)
Buuf koffie aangeboden en toen belde m'n moeder, ik liet de tel eerst gaan maar bij de 3e nam ik op met: "Hai mam, ja ik leef nog..." Ze bood aan om langs te komen en of ze nog iets voor me mee moest nemen en neehee, ik hoefde niet eerst op te ruimen, en misschien was het goed voor me om even naar buiten te gaan, etc etc. En dat ontroert me, want ik heb altijd zo'n slechte band met mijn moeder gehad en de laatste tijd is dat zo veel beter geworden, en nu dit... Doet me heel veel, zo veel zelfs dat ik wat dat betreft nog 'blij' ben met m'n hersenschudding (klinkt misschien stom..)
Kreeg gister een mailtje van iem en die had het erover dat ze merkte dat ik zoveel van mijn vader gehouden had en hem bewonderde (had iets over hem getypt) en dat raakte me heel erg, moest er van huilen.. Ik heb er nog erg veel moeite mee om dat verdriet toe te laten (het is zo gróót) maar het deed me wel goed. En verder droom ik veel (nare dingen) over m'n ex dus blijkbaar ben ik dingen aan het verwerken ofzo? Word schreeuwend wakker óf boos óf bloednerveus en dan blij dat ik ervan af ben...Kan niet wachten totdat het 2009 is, echt van plan daar een goed en liefdevol jaar van te maken, aandacht aan hen besteden die ik liefheb etc. Jee, ik ken dit gevoel helemaal niet van mezelf.. Apart om me zo te voelen!
Verder gister nog een middernachtelijk telefoontje gepleegd met Feliciaatje, Feli ik denk aan je en ik leef met je mee (f) maar je komt er wel meis ! Voor de 100e keer, als er ook maar íets is wat ik voor je kan doen (praktisch of emotioneel, maakt niet uit) aarzel nooit, al is het middenin de nacht.
Wat dat betreft ben ik blij dat ik een groot huis heb, ik ben daarmee in de positie om iemand werkelijk een plek aan te bieden indien nodig en/of wenselijk, dat doet me goed... Vind het fijn om niet alleen te werken om m'n brood te kunnen betalen maar ook om mensen/dieren te kunnen helpen/opvangen indien nodig, m'n katten zitten terwijl ik dit typ ook allemaal om me heen en/of tegen de verwarming aangeplakt, ik geniet van de rust en de vrede die mijn diertjes uitstralen
En moet tegelijkertijd lachen om mezelf dat ik af en toe zo'n sentimentele muts ben
(Ik word oud, denk ik...)
donderdag 11 december 2008 om 15:17
Elmer ik heb de ontembare vrouw besteld via M.pl.
Ben erg benieuwd naar het boek.
Heb de andere boeken even halverwege op non-stop gezet,iets teveel van het goede op het moment.(illusies/wanneer koesteren hoop betekent).
Heb gewoon zin om even luchtige prettige boeken te verschranzen nu.
Ben het gedenk/gesidder/muizenissen/hersenspinsels voor nu moe even.
Felicia gaat het wat?
MM er word om je gegeven dat blijkt wel.(buuv,je moeder).
Fijn voor je.
Pfieuww wilde dat ik na de fst.dgn. weer het werk zou kunnen oppakken.
Ben zo enorm moe nog.
Ben erg benieuwd naar het boek.
Heb de andere boeken even halverwege op non-stop gezet,iets teveel van het goede op het moment.(illusies/wanneer koesteren hoop betekent).
Heb gewoon zin om even luchtige prettige boeken te verschranzen nu.
Ben het gedenk/gesidder/muizenissen/hersenspinsels voor nu moe even.
Felicia gaat het wat?
MM er word om je gegeven dat blijkt wel.(buuv,je moeder).
Fijn voor je.
Pfieuww wilde dat ik na de fst.dgn. weer het werk zou kunnen oppakken.
Ben zo enorm moe nog.
donderdag 11 december 2008 om 16:09
donderdag 11 december 2008 om 16:18
En Hanke, heb je het gemeente extraatje al?
Ik wel.Heb het netzo goed liever niet want mijn kerstgratificatie van mijn werk( waar ik het hele jaar voor gewerkt heb) word me in januari weer ingehouden van de aanv. uitk.
En wat is nu ¤50,- voor een alleenstaande met 3 kinderen?
Een alleenstand zonder kids heeft meer dan.
Ik weet het, een gegeven paard niet .....
Maar vind het wel triest dit.
Ik wel.Heb het netzo goed liever niet want mijn kerstgratificatie van mijn werk( waar ik het hele jaar voor gewerkt heb) word me in januari weer ingehouden van de aanv. uitk.
En wat is nu ¤50,- voor een alleenstaande met 3 kinderen?
Een alleenstand zonder kids heeft meer dan.
Ik weet het, een gegeven paard niet .....
Maar vind het wel triest dit.
vrijdag 12 december 2008 om 13:55
vrijdag 12 december 2008 om 14:30
Ja Face, ik zie net dat het is bijgeschreven. Financieel is het moeilijk, als alleenstaande ouder met 3 kids. Wat dat betreft heb ik het in mijn uppie makkelijker. Veel mensen hebben niet door hoe zwaar en vermoeiend het kan zijn om elke keer je af te moeten vragen of je je iets wel kunt veroorloven. Bij geldgebrek lever je een stuk vrijheid in, vooral ook in je denken.
En wat betreft je vader...ik vraag me af of je je verantwoordelijk voor zijn leven hebt gevoeld. Dat zie je wel vaker bij mensen als in hun omgeving iemand zo ongelofelijk over zijn grenzen gaat, dat je dan voor de ander gaat denken. Terwijl dat niet diens taak is. Alsof je de balans van zijn leven aan het opmaken bent, terwijl dat zijn taak is. En hij jou in je dromen vertelt dat het goed is nu.
Zusje, wat fijn dat je je beter voelt. Hoop dat je van je weekend kunt genieten!
Artemis, ga jij nog wat leuks doen dit weekend?
Felicia, hoe voel jij je?
En wat betreft je vader...ik vraag me af of je je verantwoordelijk voor zijn leven hebt gevoeld. Dat zie je wel vaker bij mensen als in hun omgeving iemand zo ongelofelijk over zijn grenzen gaat, dat je dan voor de ander gaat denken. Terwijl dat niet diens taak is. Alsof je de balans van zijn leven aan het opmaken bent, terwijl dat zijn taak is. En hij jou in je dromen vertelt dat het goed is nu.
Zusje, wat fijn dat je je beter voelt. Hoop dat je van je weekend kunt genieten!
Artemis, ga jij nog wat leuks doen dit weekend?
Felicia, hoe voel jij je?
zaterdag 13 december 2008 om 13:21
Hallo dames,
Ik lees al vanaf juni mee met dit topic. Ik wil jullie laten weten dat jullie mij door jullie verhalen heel erg hebben geholpen. Ik voel mij door jullie gesteund terwijl ik jullie helemaal niet ken.
Mijn dank daarvoor.
Ik ben opgegroeid in een gezin met veel spanningen en conflicten. Mijn ouders zijn gescheiden en daar werd de situatie alleen maar erger van. Mijn ouders waren vooral met zichzelf bezig. Ik moest alles maar alleen uitzoeken. Ik voelde mij het onzichtbare kind.
Sinds een jaar ben ik zo langzamerhand aan het ontdekken, aan het voelen wat de gebeurtenissen uit mijn jeugd met mij hebben gedaan. Het is heel pijnlijk maar ik kom ook telkens een stapje dichter bij mijzelf, bij wie ik echt ben.
Ik lees al vanaf juni mee met dit topic. Ik wil jullie laten weten dat jullie mij door jullie verhalen heel erg hebben geholpen. Ik voel mij door jullie gesteund terwijl ik jullie helemaal niet ken.
Mijn dank daarvoor.
Ik ben opgegroeid in een gezin met veel spanningen en conflicten. Mijn ouders zijn gescheiden en daar werd de situatie alleen maar erger van. Mijn ouders waren vooral met zichzelf bezig. Ik moest alles maar alleen uitzoeken. Ik voelde mij het onzichtbare kind.
Sinds een jaar ben ik zo langzamerhand aan het ontdekken, aan het voelen wat de gebeurtenissen uit mijn jeugd met mij hebben gedaan. Het is heel pijnlijk maar ik kom ook telkens een stapje dichter bij mijzelf, bij wie ik echt ben.
zaterdag 13 december 2008 om 14:07
Welkom Pimpelmees.
Ook al in een nare situatie waaruit je hoopt te komen.
Deel het en we zijn er voor je hier.
Ik ga de boom optuigen.
Heb een mega word ieder jaar groter.
De moed zakte me net voor even in de schoenen.
Rijd naar de winkel en wie lopen daar?Gm arm in arm met zijn vrouw.
Ik kan het niet aanzien.Zal ik het ooit?
Ook al in een nare situatie waaruit je hoopt te komen.
Deel het en we zijn er voor je hier.
Ik ga de boom optuigen.
Heb een mega word ieder jaar groter.
De moed zakte me net voor even in de schoenen.
Rijd naar de winkel en wie lopen daar?Gm arm in arm met zijn vrouw.
Ik kan het niet aanzien.Zal ik het ooit?
zaterdag 13 december 2008 om 14:44
