Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
zondag 25 januari 2009 om 16:34
Hi iedereen,
Ben bezig op de werkkamer van m'n vader spullen uit te zoeken, word hier niet blij van zacht gezegd eerder erg melancholisch. Vandaar dat ik eventjes tussendoor kom forummen, ff realitycheck.
Al die papieren door m'n handen, en mét al die papieren ook alle dromen, alle ideeën... Ik ben een kind van de jaren '80, een -in mijn ogen- vrij overzichtelijke tijd. Een tijd die voor mij wellicht niet altijd even leuk was (gepest op school, ruzie met moeders) maar waarin ik in ieder geval m'n vader had. En daarnaast, het idee (de illusie, kan ik beter zeggen) dat later, als ik groot zou zijn, het gedaan was met alle vragen, alle onzekerheid. Ik dacht dat grote mensen niet onzeker waren, dat ze wisten wat ze moesten doen en zeggen, oh oh oh wat is me dát tegengevallen zeg...! Nou ja, heb het idee nog lange tijd gehad, dacht dat het aan mij lag ofzo... dat ik 'mislukt' was, door nog steeds zo onzeker te zijn... Tja, als je geen aansluiting hebt met leeftijdsgenoten, dan heb je ook geen referentiekader hè...
Ik mis m'n vader vandaag ontzettend. Denk elke dag wel aan hem, maar dan is het meer op de achtergrond. Even dat steekje in m;n hart, of -vaak ook- juist een glimlach bij een leuke herinnering. Maar vandaag zit ik dus z'n papieren te heruitzoeken. Ik heb zijn diploma's in m'n handen, z'n werk, z'n koopcontract van z'n eerste huis. En ik realiseer me dat mijn vader ook eens 28 geweest is. Ook hij had z'n dromen, z'n verlangens, en toen hij mijn leeftijd had, werd hij voor het eerst vader... van mij. En nu is hij dood. Gestorven na een kloteziekbed (wat gelukkig nog redelijk snel ging, daar niet van) In de tussentijd gescheiden, z'n gezin viel uit elkaar, alles wat hij opgebouwd had werd onder z'n handen afgebroken.
En dan ben ik verdrietig. En boos ook, ja. Ergens ook boos op m'n moeder. Ja, zij heeft ook verdriet gehad van de scheiding, dat weet ik. Maar zij leeft nu door, met Satan aan haar zijde. Haar "oude" gezin doet er niet meer toe. Ex-partner dood, ex-kinderen komen als een soort spoken uit het verleden af en toe even aanwaaien, maar verder niets.
Life sux.
Ben bezig op de werkkamer van m'n vader spullen uit te zoeken, word hier niet blij van zacht gezegd eerder erg melancholisch. Vandaar dat ik eventjes tussendoor kom forummen, ff realitycheck.
Al die papieren door m'n handen, en mét al die papieren ook alle dromen, alle ideeën... Ik ben een kind van de jaren '80, een -in mijn ogen- vrij overzichtelijke tijd. Een tijd die voor mij wellicht niet altijd even leuk was (gepest op school, ruzie met moeders) maar waarin ik in ieder geval m'n vader had. En daarnaast, het idee (de illusie, kan ik beter zeggen) dat later, als ik groot zou zijn, het gedaan was met alle vragen, alle onzekerheid. Ik dacht dat grote mensen niet onzeker waren, dat ze wisten wat ze moesten doen en zeggen, oh oh oh wat is me dát tegengevallen zeg...! Nou ja, heb het idee nog lange tijd gehad, dacht dat het aan mij lag ofzo... dat ik 'mislukt' was, door nog steeds zo onzeker te zijn... Tja, als je geen aansluiting hebt met leeftijdsgenoten, dan heb je ook geen referentiekader hè...
Ik mis m'n vader vandaag ontzettend. Denk elke dag wel aan hem, maar dan is het meer op de achtergrond. Even dat steekje in m;n hart, of -vaak ook- juist een glimlach bij een leuke herinnering. Maar vandaag zit ik dus z'n papieren te heruitzoeken. Ik heb zijn diploma's in m'n handen, z'n werk, z'n koopcontract van z'n eerste huis. En ik realiseer me dat mijn vader ook eens 28 geweest is. Ook hij had z'n dromen, z'n verlangens, en toen hij mijn leeftijd had, werd hij voor het eerst vader... van mij. En nu is hij dood. Gestorven na een kloteziekbed (wat gelukkig nog redelijk snel ging, daar niet van) In de tussentijd gescheiden, z'n gezin viel uit elkaar, alles wat hij opgebouwd had werd onder z'n handen afgebroken.
En dan ben ik verdrietig. En boos ook, ja. Ergens ook boos op m'n moeder. Ja, zij heeft ook verdriet gehad van de scheiding, dat weet ik. Maar zij leeft nu door, met Satan aan haar zijde. Haar "oude" gezin doet er niet meer toe. Ex-partner dood, ex-kinderen komen als een soort spoken uit het verleden af en toe even aanwaaien, maar verder niets.
Life sux.
dinsdag 27 januari 2009 om 10:35
dinsdag 27 januari 2009 om 10:48
Hier is alles goed. Leuk en druk weekend achter de rug, drukke werkweek en daarna lekker een paar dagen vrij en een lang weekend ertussenuit. Erg veel zin in.
Met jou alles goed Artemis?
En MissMara, ben zo benieuwd hoe het met je gaat, je bent flink aan het aftellen toch?
Met jou alles goed Artemis?
En MissMara, ben zo benieuwd hoe het met je gaat, je bent flink aan het aftellen toch?
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
woensdag 28 januari 2009 om 15:04
Hier alles goed. Geniet van de dingen die ik doe, ik ben nu aan het oppassen. Mijn agenda is behoorlijk gevuld en dat is bij mij een goed teken.
Ik merk dat ik bewuste keuzes maak in mensen die energie kosten. Door dat als ' werk' te zien (wat het ook feitelijk is), vind ik het veel makkelijker om grenzen te stellen. Ook omdat een vriendin me tegengekomen was na mijn 'vriendendienst' en ze merkte dat ik leeggezogen was. Daar moet ik dus voor uitkijken.
Hoe is het met jou Artemis?
Ik merk dat ik bewuste keuzes maak in mensen die energie kosten. Door dat als ' werk' te zien (wat het ook feitelijk is), vind ik het veel makkelijker om grenzen te stellen. Ook omdat een vriendin me tegengekomen was na mijn 'vriendendienst' en ze merkte dat ik leeggezogen was. Daar moet ik dus voor uitkijken.
Hoe is het met jou Artemis?
dinsdag 3 februari 2009 om 11:12
quote:Face2 schreef op 23 januari 2009 @ 12:53:
Hoi meisjes.
Wil even wat laten vernemen, bij deze dan.
Het punt eert uw ....heb ik afgesloten.
Ik heb er vrede mee.Tuurlijk komt het zo af&toe boven maar dat zal altijd blijven.
Hoe het wél had gekund kan ik eeuwig over doorzagen maar krijg er de tijd en zo het zou kunnen er toch niet mee terug.
Ik ben wel mega mega moe van de afgelopen jaren waarin dit hfd.stuk een grote rol speelde voor wie ik nu ben.
Waardoor ik ben wie ik ben.
Ik maak er wat moois van nu het gewoon nog kan en ga niet meer terug naar het verleden.
Ik wil naar het heden en mezelf belangrijk vinden en dat blijven vinden.
En wat een ander doet moet diegene zelf weten.
Merk ik dat het me schaadt/schaden zal/ik me mee laat slepen wat me geen goed zal doen, dan draai ik me om.
Ik sta voorop en de rest komt vanzelf.Voor allemaal dikke knuffel en liefs.
Hoi,
ik ben een stille meelezer, en wilde nu toch even reageren. Mooie post , Face !
Weet je wat ik zo ontzettend moeilijk vindt, dat als ik me realiseer dat de relatie met mijn ouders me meer schaadt, dan dat het goed voor me is, en ìk echt de keuze maak, ze los te laten, dat ze dat keer op keer niet wensen te zien, te respecteren.
En juist dat mijn perspectief niet willen zien, is de belangrijkste reden voor de breuk. En als ik dan breek, wordt ook die ultieme stap niet erkent, als echt als waar.
Hoe moet je hier mee omgaan ? Hoe kan ik echt voor afstand kiezen, als je dingen zeggen "ik kan niet leven zonder jou ". en ik nu heel veel pogingen toch echt tot de conclusie kom, dat ìk het niet meer kan, en niet meer wil.
Hoi meisjes.
Wil even wat laten vernemen, bij deze dan.
Het punt eert uw ....heb ik afgesloten.
Ik heb er vrede mee.Tuurlijk komt het zo af&toe boven maar dat zal altijd blijven.
Hoe het wél had gekund kan ik eeuwig over doorzagen maar krijg er de tijd en zo het zou kunnen er toch niet mee terug.
Ik ben wel mega mega moe van de afgelopen jaren waarin dit hfd.stuk een grote rol speelde voor wie ik nu ben.
Waardoor ik ben wie ik ben.
Ik maak er wat moois van nu het gewoon nog kan en ga niet meer terug naar het verleden.
Ik wil naar het heden en mezelf belangrijk vinden en dat blijven vinden.
En wat een ander doet moet diegene zelf weten.
Merk ik dat het me schaadt/schaden zal/ik me mee laat slepen wat me geen goed zal doen, dan draai ik me om.
Ik sta voorop en de rest komt vanzelf.Voor allemaal dikke knuffel en liefs.
Hoi,
ik ben een stille meelezer, en wilde nu toch even reageren. Mooie post , Face !
Weet je wat ik zo ontzettend moeilijk vindt, dat als ik me realiseer dat de relatie met mijn ouders me meer schaadt, dan dat het goed voor me is, en ìk echt de keuze maak, ze los te laten, dat ze dat keer op keer niet wensen te zien, te respecteren.
En juist dat mijn perspectief niet willen zien, is de belangrijkste reden voor de breuk. En als ik dan breek, wordt ook die ultieme stap niet erkent, als echt als waar.
Hoe moet je hier mee omgaan ? Hoe kan ik echt voor afstand kiezen, als je dingen zeggen "ik kan niet leven zonder jou ". en ik nu heel veel pogingen toch echt tot de conclusie kom, dat ìk het niet meer kan, en niet meer wil.
dinsdag 3 februari 2009 om 11:19
quote:tinydancer schreef op 03 februari 2009 @ 11:12:
En juist dat mijn perspectief niet willen zien, is de belangrijkste reden voor de breuk. En als ik dan breek, wordt ook die ultieme stap niet erkent, als echt als waar.
Grappig genoeg zegt dat iets over nog steeds erkenning willen denk ik. En dan zou de breuk niet nodig zijn, toch?
Die stap maak je voor jezelf. Als je er echt, echt genoeg van hebt en op een punt bent dat het je niet meer kan schelen hoe het ontvangen wordt of hoe er daarna over je gedacht wordt. Gewoon omdat je van jezelf houdt, je eigen pijn en verlangen naar rust erkent.
Het is geen makkelijke keuze. En tegelijkertijd heb je soms gewoonweg geen keus, dan vreten mensen je levend op. Dan gaat het om zelfbehoud. Er is verder geen goede reden voor nodig, dat is een uistekende reden op zich .
Maar het klinkt heftig Tinydancer, als je meer van je af wil schrijven kan dat natuurlijk.
En juist dat mijn perspectief niet willen zien, is de belangrijkste reden voor de breuk. En als ik dan breek, wordt ook die ultieme stap niet erkent, als echt als waar.
Grappig genoeg zegt dat iets over nog steeds erkenning willen denk ik. En dan zou de breuk niet nodig zijn, toch?
Die stap maak je voor jezelf. Als je er echt, echt genoeg van hebt en op een punt bent dat het je niet meer kan schelen hoe het ontvangen wordt of hoe er daarna over je gedacht wordt. Gewoon omdat je van jezelf houdt, je eigen pijn en verlangen naar rust erkent.
Het is geen makkelijke keuze. En tegelijkertijd heb je soms gewoonweg geen keus, dan vreten mensen je levend op. Dan gaat het om zelfbehoud. Er is verder geen goede reden voor nodig, dat is een uistekende reden op zich .
Maar het klinkt heftig Tinydancer, als je meer van je af wil schrijven kan dat natuurlijk.
dinsdag 3 februari 2009 om 11:21
En ik denk elke dag wel even aan jullie van het topic . Merk dat het druk is in mijn kop en tegelijkertijd dat er steeds meer op zijn plek valt. Drukte en rust tegelijkertijd. Sudder, sudder .
Hoe gaat het met iedereen? Hoe staat het met werk EV? En fijn dat je je zo goed voelt Hanke, ben zo blij voor je .
Dikke .
Hoe gaat het met iedereen? Hoe staat het met werk EV? En fijn dat je je zo goed voelt Hanke, ben zo blij voor je .
Dikke .
dinsdag 3 februari 2009 om 13:03
Hoi Tinydancer,
Ik begrijp wat je bedoeld.
Jij zet de stap maar vervolgens word jou stap niet gezien/gehonereerd.Erg lastig.
Zo Feli ook zegt je maakt voor jezelf uit nu omwille van zelfbehoud.
Heel confronterend wanneer jouw ouders daar niet in mee wensen (of niet kunnen/niet willen?)gaan.
Jou het gevoel daarmee geven, waar heb je het over toch,alsof jij niet 'spoort' oid.Het alleen aan jou ligt.Stl je niet aan.
Ontkenning,ze kunnen dat niet aan (zichzelf die spiegel voorhouden).Is dat het denk je?
Als jij concludeerd dat je hebt te breken met ze, blijf daarbij,hoe moeilijk ook.Probeer er met iemand(of hier) ocver te praten want dit bemoeilijkt jou om verder kunnen.
Nare situatie.
Ik begrijp wat je bedoeld.
Jij zet de stap maar vervolgens word jou stap niet gezien/gehonereerd.Erg lastig.
Zo Feli ook zegt je maakt voor jezelf uit nu omwille van zelfbehoud.
Heel confronterend wanneer jouw ouders daar niet in mee wensen (of niet kunnen/niet willen?)gaan.
Jou het gevoel daarmee geven, waar heb je het over toch,alsof jij niet 'spoort' oid.Het alleen aan jou ligt.Stl je niet aan.
Ontkenning,ze kunnen dat niet aan (zichzelf die spiegel voorhouden).Is dat het denk je?
Als jij concludeerd dat je hebt te breken met ze, blijf daarbij,hoe moeilijk ook.Probeer er met iemand(of hier) ocver te praten want dit bemoeilijkt jou om verder kunnen.
Nare situatie.
dinsdag 3 februari 2009 om 13:23
Hoe is het met iedereen?
Fijn Hanke je bericht.
EV?Alles in controle?
Feli ook nog flink vol en bezig.
Ik ben moe, vreselijk moe.
Mijn lichaam en geest laten me wat in de steek..
Zware kost zga. acher me, de nasleep knalt er alleen behoorlijk in nog.
Niet zo verwonderlijk na de afgelopen periode.
Het word tijd voor het voorjaar.
Fijn Hanke je bericht.
EV?Alles in controle?
Feli ook nog flink vol en bezig.
Ik ben moe, vreselijk moe.
Mijn lichaam en geest laten me wat in de steek..
Zware kost zga. acher me, de nasleep knalt er alleen behoorlijk in nog.
Niet zo verwonderlijk na de afgelopen periode.
Het word tijd voor het voorjaar.
dinsdag 3 februari 2009 om 22:42
Ik denk ook aan dit topic en mis jullie ook.
Dus je bent aan het sudderen Feli. Kan eigenlijk ook niet anders. Red je het een beetje?
Hoi Tinydancer, het is ook een lastig proces. Zoals Feli zegt, moet het om jou gaan en niet om hun reactie. Maar om dat voor elkaar te krijgen ben je vaak al jaren en veel frustraties verder.
Face, zorg dat je goed voor jezelf zorgt. Rust, goed eten en voldoende warmte. Soms is het lastig om in deze donkere dagen je een beetje prettig te voelen.
Dank voor de knuffels. Ik kan ze wel gebruiken. Voel me wat minder maar kan niet zeggen dat het slecht gaat. Eigen initiatief vind ik nog heel lastig. Afspraken nakomen gaat prima, met goede zin en enthousiasme. Maar op 'lege' dagen in de benen komen, da's van een heel ander kaliber.
Kennen jullie dat, weten jullie waar dat vandaan komt?
Dus je bent aan het sudderen Feli. Kan eigenlijk ook niet anders. Red je het een beetje?
Hoi Tinydancer, het is ook een lastig proces. Zoals Feli zegt, moet het om jou gaan en niet om hun reactie. Maar om dat voor elkaar te krijgen ben je vaak al jaren en veel frustraties verder.
Face, zorg dat je goed voor jezelf zorgt. Rust, goed eten en voldoende warmte. Soms is het lastig om in deze donkere dagen je een beetje prettig te voelen.
Dank voor de knuffels. Ik kan ze wel gebruiken. Voel me wat minder maar kan niet zeggen dat het slecht gaat. Eigen initiatief vind ik nog heel lastig. Afspraken nakomen gaat prima, met goede zin en enthousiasme. Maar op 'lege' dagen in de benen komen, da's van een heel ander kaliber.
Kennen jullie dat, weten jullie waar dat vandaan komt?
dinsdag 3 februari 2009 om 22:59
Hanke als je de knuffels goed kunt gebruiken dan nog een paar van mij extra
Feli, ik heb niet alles gevolgd maar je zit dus nog in de sudder-modder-sudder fase? Vind het wel een goed teken dat ik je weer vaak zie posten
Ik schrijf niet veel of eigenlijk nauwelijks op dit topic maar ik lees af en toe stilletjes mee op de achtergrond. Kwam even gedag zeggen. Jullie zijn kanjers!
(f)
Feli, ik heb niet alles gevolgd maar je zit dus nog in de sudder-modder-sudder fase? Vind het wel een goed teken dat ik je weer vaak zie posten
Ik schrijf niet veel of eigenlijk nauwelijks op dit topic maar ik lees af en toe stilletjes mee op de achtergrond. Kwam even gedag zeggen. Jullie zijn kanjers!
(f)
woensdag 4 februari 2009 om 00:27
De sudder-fase omvat vooral telkens het besef hoeveel ik van mijzelf ben gaan houden. Wat ik niet meer pik. Waar ik klaar mee ben. Elke dag is een geschenk in dat opzicht, een stukje bevrijding, niet alleen zozeer deze relatie maar alles, het hele verleden. Ik zie hoe erg het verweven was met elkaar.
En ik ben er klaar mee. Wat een mooi besef. Ik hou van mijzelf. Ik wil alleen nog mensen in mijn leven die ook houden van mij. Die met liefde rekening houden met me. Die het geen probleem vinden dat ik ook mens ben, met mijn emoties, met mijn dingetjes. Het is niet langer erg of een belasting. Ik mag niet eens meer zo denken van mijzelf. Wat een rijkdom. Ik ben het aan het leren maar toch, het is er al.
En tegelijkertijd de liefde die ik ervaar. Voor mijn kind. Voor de mensen om mij heen. Voor de mensen om wie ik zoveel ben gaan geven (ook jullie hier, ook al ken ik niet iedereen persoonlijk, gewoon voor het delen en steunen en er voor elkaar zijn). Ik voel me rijk. En dan kijk ik naar mijn man die zoveel leegte en armoede ervaart en dan besef ik dat dat in hem zit. Heel vreemd om me telkens te realiseren hoeveel dat met je eigen perceptie van de wereld te maken heeft. Ik gun het hem ook zo. Maar blijkbaar ben ik daar niet de aangewezen persoon voor. En dat is ook logisch, dat is aan hemzelf.
Ik vind het daardoor pijnlijk dat ik hem los moest laten. En tegelijkertijd betekent dat de volle rijkdom mogen omarmen. Ik kom er wel.
In het verdriet en de zorgen is dit zo helder. Ik ben gelukkig met mijzelf. En god, wat is dat mooi.
En het is idd een goed teken dat ik weer meer post Sensy, begin uit mijn sudderschulp te kruipen . Wat gaat er minder lekker op het moment Hanke? En natuurlijk een dikke voor je!
voor iedereen.
En ik ben er klaar mee. Wat een mooi besef. Ik hou van mijzelf. Ik wil alleen nog mensen in mijn leven die ook houden van mij. Die met liefde rekening houden met me. Die het geen probleem vinden dat ik ook mens ben, met mijn emoties, met mijn dingetjes. Het is niet langer erg of een belasting. Ik mag niet eens meer zo denken van mijzelf. Wat een rijkdom. Ik ben het aan het leren maar toch, het is er al.
En tegelijkertijd de liefde die ik ervaar. Voor mijn kind. Voor de mensen om mij heen. Voor de mensen om wie ik zoveel ben gaan geven (ook jullie hier, ook al ken ik niet iedereen persoonlijk, gewoon voor het delen en steunen en er voor elkaar zijn). Ik voel me rijk. En dan kijk ik naar mijn man die zoveel leegte en armoede ervaart en dan besef ik dat dat in hem zit. Heel vreemd om me telkens te realiseren hoeveel dat met je eigen perceptie van de wereld te maken heeft. Ik gun het hem ook zo. Maar blijkbaar ben ik daar niet de aangewezen persoon voor. En dat is ook logisch, dat is aan hemzelf.
Ik vind het daardoor pijnlijk dat ik hem los moest laten. En tegelijkertijd betekent dat de volle rijkdom mogen omarmen. Ik kom er wel.
In het verdriet en de zorgen is dit zo helder. Ik ben gelukkig met mijzelf. En god, wat is dat mooi.
En het is idd een goed teken dat ik weer meer post Sensy, begin uit mijn sudderschulp te kruipen . Wat gaat er minder lekker op het moment Hanke? En natuurlijk een dikke voor je!
voor iedereen.
woensdag 4 februari 2009 om 09:08
Hey dames, ik heb vorige week voor het eerst sinds jaren weer eens gebeld met mijn vader... Waarom? Ik weet het eigenlijk niet... Ze hebben al weer een tijdje contact met mijn lieve omaatje, misschien daarom? Misschien wil ik ze toch wel laten weten dat de deur hier niet potdicht zit. Maar misschien heb ik het ook wel gedaan omdat ik medelijden met ze heb, omdat ze met al hun kinderen geen contact hebben.
Het gesprek was vreemd, oncomfortabel. Er was ook geen ruimte om mijn gevoelens te uiten, daar werd snel overheen gepraat. En toch ben ik op de een of andere manier ook trots op mezelf, dat ik over die drempel heen ben gestapt om de telefoon op te pakken.
Het gesprek was vreemd, oncomfortabel. Er was ook geen ruimte om mijn gevoelens te uiten, daar werd snel overheen gepraat. En toch ben ik op de een of andere manier ook trots op mezelf, dat ik over die drempel heen ben gestapt om de telefoon op te pakken.
woensdag 4 februari 2009 om 11:52
Bedankt voor jullie reacties, het gaat uiteindelijk inderdaad om zelfbehoud, al klinkt dat magertjes, en kaal, het is niet anders meer.
[quote="Face2"] Jou het gevoel daarmee geven, waar heb je het over toch,alsof jij niet 'spoort' oid.Het alleen aan jou ligt.Stel je niet aan.
Ontkenning,ze kunnen dat niet aan (zichzelf die spiegel voorhouden).Is dat het denk je? [\quote]
Ja, dat is het , het ligt altijd aan mij, ik mag geen gevoel hebben, hoe ik iets ervaar telt niet, ik mag het geeneens zeggen...., en als je dat dan wilt bespreken, mag dat natuurlijk ook niet.
het gekke is dat ze alles ontkennen, mij ontkennen, mijn ervaring, mijn gevoel mag er niet zijn, maar het stomme is dat ze mij er wel bij willen hebben, als een soort lege huls die braaf hun script volgt,
Ik ben niet zo helder in mijn hoofd, dus laat het nu hierbij,
dank voor jullie reacties, & welkom !
[quote="Face2"] Jou het gevoel daarmee geven, waar heb je het over toch,alsof jij niet 'spoort' oid.Het alleen aan jou ligt.Stel je niet aan.
Ontkenning,ze kunnen dat niet aan (zichzelf die spiegel voorhouden).Is dat het denk je? [\quote]
Ja, dat is het , het ligt altijd aan mij, ik mag geen gevoel hebben, hoe ik iets ervaar telt niet, ik mag het geeneens zeggen...., en als je dat dan wilt bespreken, mag dat natuurlijk ook niet.
het gekke is dat ze alles ontkennen, mij ontkennen, mijn ervaring, mijn gevoel mag er niet zijn, maar het stomme is dat ze mij er wel bij willen hebben, als een soort lege huls die braaf hun script volgt,
Ik ben niet zo helder in mijn hoofd, dus laat het nu hierbij,
dank voor jullie reacties, & welkom !
