Relaties
alle pijlers
Elke keer weer die man die niet voor me kan gaan.
zaterdag 25 april 2009 om 17:56
Ik wil even m'n ei kwijt en wat feedback van mensen die iets hierin herkennen.
Ben 36 en heb een patroon van energie steken in mannen die niet voor me kunnen / willen gaan en ik ben op. Ik wil hoop blijven houden dat ik ooit iemand tegenkom die voor me kan gaan maar op dit moment ben ik er even klaar mee. Ben geen relatiehopper ben aantal keer een paar jaar alleen geweest en weet ook wel dat het me dit keer ook weer gaat lukken maar voel me verdrietig, verdrietig omdat ik iemand los moet gaan laten die me erg dierbaar is geworden maar die me niet kan geven wat ik wil. Hij, hij heeft last van bindingsangst, en dit keer is het niet iemand die het gebruikt als excuus om met andere vrouwen om te gaan maar hij kan het gewoon niet, daar is hij altijd erg eerlijk in geweest. Ik weet dat hij veel om me geeft, we zien elkaar erg veel, hij zoekt heel vaak contact met me, we slapen samen maar 9 van de 10 keer wil hij geen intiem contact met me en ik voel me daardoor afgewezen, word er onzeker van en ik wil het niet meer. Het is niet zo dat ik wanhopig op zoek ben naar iemand, maar ook ik wil wel een keer iets opbouwen met iemand, ben omringd door vrienden met jarenlange relatie met/zonder kids en ik voel me een buitenstaander. Ben nu een brief naar hem aan het schrijven en ik voel me verdrietig, weet dat het beter is maar het loslaten van iemand waar ik erg veel om geef doet me pijn. Ondertussen ben ik omringd door mensen die op het punt staan te trouwen, verliefd zijn, een kind verwachten en daar zit ik dan met lege handen. Elke keer hetzelfde verhaal en ik weet niet wat ik moet doen om het patroon te doorbreken. Ben bezig met mezelf middels therapie etc maar soms zou ik willen dat sommige dingen gewoon even vanzelf gingen, dat er een keer geen leerproces op m'n pad komt.
Ben 36 en heb een patroon van energie steken in mannen die niet voor me kunnen / willen gaan en ik ben op. Ik wil hoop blijven houden dat ik ooit iemand tegenkom die voor me kan gaan maar op dit moment ben ik er even klaar mee. Ben geen relatiehopper ben aantal keer een paar jaar alleen geweest en weet ook wel dat het me dit keer ook weer gaat lukken maar voel me verdrietig, verdrietig omdat ik iemand los moet gaan laten die me erg dierbaar is geworden maar die me niet kan geven wat ik wil. Hij, hij heeft last van bindingsangst, en dit keer is het niet iemand die het gebruikt als excuus om met andere vrouwen om te gaan maar hij kan het gewoon niet, daar is hij altijd erg eerlijk in geweest. Ik weet dat hij veel om me geeft, we zien elkaar erg veel, hij zoekt heel vaak contact met me, we slapen samen maar 9 van de 10 keer wil hij geen intiem contact met me en ik voel me daardoor afgewezen, word er onzeker van en ik wil het niet meer. Het is niet zo dat ik wanhopig op zoek ben naar iemand, maar ook ik wil wel een keer iets opbouwen met iemand, ben omringd door vrienden met jarenlange relatie met/zonder kids en ik voel me een buitenstaander. Ben nu een brief naar hem aan het schrijven en ik voel me verdrietig, weet dat het beter is maar het loslaten van iemand waar ik erg veel om geef doet me pijn. Ondertussen ben ik omringd door mensen die op het punt staan te trouwen, verliefd zijn, een kind verwachten en daar zit ik dan met lege handen. Elke keer hetzelfde verhaal en ik weet niet wat ik moet doen om het patroon te doorbreken. Ben bezig met mezelf middels therapie etc maar soms zou ik willen dat sommige dingen gewoon even vanzelf gingen, dat er een keer geen leerproces op m'n pad komt.
zaterdag 25 april 2009 om 18:11
quote:cappi schreef op 25 april 2009 @ 17:56:
Ik wil even m'n ei kwijt en wat feedback van mensen die iets hierin herkennen.
Ben 36 en heb een patroon van energie steken in mannen die niet voor me kunnen / willen gaan en ik ben op. Ik wil hoop blijven houden dat ik ooit iemand tegenkom die voor me kan gaan maar op dit moment ben ik er even klaar mee. Ben geen relatiehopper ben aantal keer een paar jaar alleen geweest en weet ook wel dat het me dit keer ook weer gaat lukken maar voel me verdrietig, verdrietig omdat ik iemand los moet gaan laten die me erg dierbaar is geworden maar die me niet kan geven wat ik wil. Hij, hij heeft last van bindingsangst, en dit keer is het niet iemand die het gebruikt als excuus om met andere vrouwen om te gaan maar hij kan het gewoon niet, daar is hij altijd erg eerlijk in geweest. Ik weet dat hij veel om me geeft, we zien elkaar erg veel, hij zoekt heel vaak contact met me, we slapen samen maar 9 van de 10 keer wil hij geen intiem contact met me en ik voel me daardoor afgewezen, word er onzeker van en ik wil het niet meer. Het is niet zo dat ik wanhopig op zoek ben naar iemand, maar ook ik wil wel een keer iets opbouwen met iemand, ben omringd door vrienden met jarenlange relatie met/zonder kids en ik voel me een buitenstaander. Ben nu een brief naar hem aan het schrijven en ik voel me verdrietig, weet dat het beter is maar het loslaten van iemand waar ik erg veel om geef doet me pijn. Ondertussen ben ik omringd door mensen die op het punt staan te trouwen, verliefd zijn, een kind verwachten en daar zit ik dan met lege handen. Elke keer hetzelfde verhaal en ik weet niet wat ik moet doen om het patroon te doorbreken. Ben bezig met mezelf middels therapie etc maar soms zou ik willen dat sommige dingen gewoon even vanzelf gingen, dat er een keer geen leerproces op m'n pad komt.Wat maakt nou dat je dan toch probeert er een volwaardige relatie van te maken? Als hij duidelijk is, waarom trek jij daar dan niet de juiste consequenties uit?
Ik wil even m'n ei kwijt en wat feedback van mensen die iets hierin herkennen.
Ben 36 en heb een patroon van energie steken in mannen die niet voor me kunnen / willen gaan en ik ben op. Ik wil hoop blijven houden dat ik ooit iemand tegenkom die voor me kan gaan maar op dit moment ben ik er even klaar mee. Ben geen relatiehopper ben aantal keer een paar jaar alleen geweest en weet ook wel dat het me dit keer ook weer gaat lukken maar voel me verdrietig, verdrietig omdat ik iemand los moet gaan laten die me erg dierbaar is geworden maar die me niet kan geven wat ik wil. Hij, hij heeft last van bindingsangst, en dit keer is het niet iemand die het gebruikt als excuus om met andere vrouwen om te gaan maar hij kan het gewoon niet, daar is hij altijd erg eerlijk in geweest. Ik weet dat hij veel om me geeft, we zien elkaar erg veel, hij zoekt heel vaak contact met me, we slapen samen maar 9 van de 10 keer wil hij geen intiem contact met me en ik voel me daardoor afgewezen, word er onzeker van en ik wil het niet meer. Het is niet zo dat ik wanhopig op zoek ben naar iemand, maar ook ik wil wel een keer iets opbouwen met iemand, ben omringd door vrienden met jarenlange relatie met/zonder kids en ik voel me een buitenstaander. Ben nu een brief naar hem aan het schrijven en ik voel me verdrietig, weet dat het beter is maar het loslaten van iemand waar ik erg veel om geef doet me pijn. Ondertussen ben ik omringd door mensen die op het punt staan te trouwen, verliefd zijn, een kind verwachten en daar zit ik dan met lege handen. Elke keer hetzelfde verhaal en ik weet niet wat ik moet doen om het patroon te doorbreken. Ben bezig met mezelf middels therapie etc maar soms zou ik willen dat sommige dingen gewoon even vanzelf gingen, dat er een keer geen leerproces op m'n pad komt.Wat maakt nou dat je dan toch probeert er een volwaardige relatie van te maken? Als hij duidelijk is, waarom trek jij daar dan niet de juiste consequenties uit?
zaterdag 25 april 2009 om 18:28
Je staat met lege handen schrijf je.
Wie met lege handen staat heeft niets te bieden.
Wie ben jij? En wat heb jij te bieden? Aan jezelf en aan anderen?
Zelf zie ik anderen als spiegels van mezelf.
Datgene wat ik aantrek, daartoe voel ik me aangetrokken omdat ik het in eerste plaats zelf innerlijk zo ervaar.
Ik begrijp dat je het moeilijk vind om alleen te zijn tussen vrienden die allemaal deel uitmaken van een 'stelletje', maar lieve meid, wat is er mooier om jezelf te geven dan compleetheid met en in jezelf.
De juiste persoon die dat met je wil delen, zal onherroepelijk voor je deur komen staan.
Kijk nog eens goed in de spiegel van je leven, wat trek je aan? En wat zegt het over jou?
Hoe vergankelijk en vervangbaar vind jij jezelf? Hoe lief, zorgzaam en begripvol ben je naar jezelf?
Liefs,
Noah
Wie met lege handen staat heeft niets te bieden.
Wie ben jij? En wat heb jij te bieden? Aan jezelf en aan anderen?
Zelf zie ik anderen als spiegels van mezelf.
Datgene wat ik aantrek, daartoe voel ik me aangetrokken omdat ik het in eerste plaats zelf innerlijk zo ervaar.
Ik begrijp dat je het moeilijk vind om alleen te zijn tussen vrienden die allemaal deel uitmaken van een 'stelletje', maar lieve meid, wat is er mooier om jezelf te geven dan compleetheid met en in jezelf.
De juiste persoon die dat met je wil delen, zal onherroepelijk voor je deur komen staan.
Kijk nog eens goed in de spiegel van je leven, wat trek je aan? En wat zegt het over jou?
Hoe vergankelijk en vervangbaar vind jij jezelf? Hoe lief, zorgzaam en begripvol ben je naar jezelf?
Liefs,
Noah
zaterdag 25 april 2009 om 18:29
quote:cappi schreef op 25 april 2009 @ 18:23:
Wuiles, daar ben ik nu mee bezig, maar daarom ben ik er nog wel verdrietig over. Ik weet dat ik kansloos bezig ben en dat ik zelf de controle over m'n leven moet hebben maar soms valt me dat zwaar.
Vervang het woord controle door 'vertrouwen in'.
Controle is voor mensen die niet durven te vertrouwen, jij toch wel?
Wuiles, daar ben ik nu mee bezig, maar daarom ben ik er nog wel verdrietig over. Ik weet dat ik kansloos bezig ben en dat ik zelf de controle over m'n leven moet hebben maar soms valt me dat zwaar.
Vervang het woord controle door 'vertrouwen in'.
Controle is voor mensen die niet durven te vertrouwen, jij toch wel?
zaterdag 25 april 2009 om 18:33
Hallo Cappi,
Herkenning Herkenning Herkenning!
Een jaar lang gehoopt dat er dingen zouden veranderen (in mijn voordeel natuurijk ) maar eigenlijk natuurlijk wel weten dat dat niet gaat gebeuren.
Vakantie (alleen) heeft mij geholpen om de nodige afstand van hem te nemen. En dat werkt. Afstand. Geen contact. Geen brieven (echt niet..). Is hij uit mijn hoofd? Nee. Maar weet ik inmiddels dat hij echt nooit vol voor mij zal gaan? Ja.
Mijn ervaring is, als je eenmaal zegt dat je echt meer nodig hebt van hem, zoals jij ook gedaan hebt, is iemand heel eerlijk dat hij dat niet kan geven. Als je daar dan je conclusie uit trekt en loslaat zal hij ook niet heel veel moeite doen om het contact wel sterk te houden. Dat zegt genoeg...
Maarrr..nu projecteer ik
Herkenning Herkenning Herkenning!
Een jaar lang gehoopt dat er dingen zouden veranderen (in mijn voordeel natuurijk ) maar eigenlijk natuurlijk wel weten dat dat niet gaat gebeuren.
Vakantie (alleen) heeft mij geholpen om de nodige afstand van hem te nemen. En dat werkt. Afstand. Geen contact. Geen brieven (echt niet..). Is hij uit mijn hoofd? Nee. Maar weet ik inmiddels dat hij echt nooit vol voor mij zal gaan? Ja.
Mijn ervaring is, als je eenmaal zegt dat je echt meer nodig hebt van hem, zoals jij ook gedaan hebt, is iemand heel eerlijk dat hij dat niet kan geven. Als je daar dan je conclusie uit trekt en loslaat zal hij ook niet heel veel moeite doen om het contact wel sterk te houden. Dat zegt genoeg...
Maarrr..nu projecteer ik
zaterdag 25 april 2009 om 18:34
quote:cappi schreef op 25 april 2009 @ 18:23:
Wuiles, daar ben ik nu mee bezig, maar daarom ben ik er nog wel verdrietig over. Ik weet dat ik kansloos bezig ben en dat ik zelf de controle over m'n leven moet hebben maar soms valt me dat zwaar.Ik begrijp dat je verdrietig bent. In je eerste bericht schrijf je "Elke keer hetzelfde verhaal en ik weet niet wat ik moet doen om het patroon te doorbreken." Je doorbreekt dat patroon door te luisteren naar die ander. Had je dat tijdig gedaan dan was je nu waarschijnlijk heel wat minder verdrietig geweest. Vandaar mijn vraag: waarom trek je niet gelijk de juiste conclusies als zo'n man vertelt bindingsangst te hebben?
Wuiles, daar ben ik nu mee bezig, maar daarom ben ik er nog wel verdrietig over. Ik weet dat ik kansloos bezig ben en dat ik zelf de controle over m'n leven moet hebben maar soms valt me dat zwaar.Ik begrijp dat je verdrietig bent. In je eerste bericht schrijf je "Elke keer hetzelfde verhaal en ik weet niet wat ik moet doen om het patroon te doorbreken." Je doorbreekt dat patroon door te luisteren naar die ander. Had je dat tijdig gedaan dan was je nu waarschijnlijk heel wat minder verdrietig geweest. Vandaar mijn vraag: waarom trek je niet gelijk de juiste conclusies als zo'n man vertelt bindingsangst te hebben?
zaterdag 25 april 2009 om 18:38
PS: De leerprocessen komen mij inmiddels ook mijn neus wel uit. Tuurlijk weet ik het allemaal wel. En alle dingen van 'weten dat je meer waard bent', 'van jezelf houden en dan pas van een ander' en andere wijsheden gaan gewoon overboord als iemand voor jou idee helemaal Past!. Rationeel weet ik het allemaal wel. Mijn gevoel laat me echter op die momenten toch andere keuzes maken
zaterdag 25 april 2009 om 19:07
Dat is het Lunax, maar goed ik weet ook wat me te doen staat, eigenlijk al langere tijd en als mensen me vragen waarom ik er nog steeds mee doorga dan sta ik met een mond vol tanden omdat ik het eigenlijk ook wel weet maar de stap moeilijk vindt maar ja zo verder gaat ook niet, blijft een achtbaan van emoties op deze manier en ik wil volgende jaar niet nog in deze situatie zitten.
zaterdag 25 april 2009 om 19:58
Maarja..dan daadwerkelijk die stap nemen. Dat is best lastig..
Ik weet er alles van. Heb het zelf met onderstaand verhaal 3x gedaan (en de laatste keer pas echt definitief). De 1e keren kreeg ik toch weer spijt en kwam het 'ja maar..wat als...' gevoel in volle hevigheid om de hoek...
Uiteindelijk zul jij het ook doen. Op het moment dat je er klaar voor bent! Hopelijk is dat nu....
Ik weet er alles van. Heb het zelf met onderstaand verhaal 3x gedaan (en de laatste keer pas echt definitief). De 1e keren kreeg ik toch weer spijt en kwam het 'ja maar..wat als...' gevoel in volle hevigheid om de hoek...
Uiteindelijk zul jij het ook doen. Op het moment dat je er klaar voor bent! Hopelijk is dat nu....
zaterdag 25 april 2009 om 20:04
quote:cappi schreef op 25 april 2009 @ 17:56:
Elke keer hetzelfde verhaal en ik weet niet wat ik moet doen om het patroon te doorbreken. Ben bezig met mezelf middels therapie etc maar soms zou ik willen dat sommige dingen gewoon even vanzelf gingen, dat er een keer geen leerproces op m'n pad komt.Ten eerste hoor ik je hier maar over een man, en niet over alle andere "elke keren". Wie zijn die anderen dan? Ten tweede zou je je kunnen afvragen waarom jij steeds in dat patroon belandt en wat je zou kunnen doen om dit in de toekomst te veranderen. Want als het je echt elke keer overkomt, dan kun je niet de schuld bij alleen de mannen neerleggen. Misschien loop je te hard van stapel, probeer je het te hard of presenteer je jezelf meteen als een vat vol problemen, ik weet het niet. Maar wees in ieder geval blij dat deze man eerlijk is en jou een kans geeft verder te gaan met je leven.
Elke keer hetzelfde verhaal en ik weet niet wat ik moet doen om het patroon te doorbreken. Ben bezig met mezelf middels therapie etc maar soms zou ik willen dat sommige dingen gewoon even vanzelf gingen, dat er een keer geen leerproces op m'n pad komt.Ten eerste hoor ik je hier maar over een man, en niet over alle andere "elke keren". Wie zijn die anderen dan? Ten tweede zou je je kunnen afvragen waarom jij steeds in dat patroon belandt en wat je zou kunnen doen om dit in de toekomst te veranderen. Want als het je echt elke keer overkomt, dan kun je niet de schuld bij alleen de mannen neerleggen. Misschien loop je te hard van stapel, probeer je het te hard of presenteer je jezelf meteen als een vat vol problemen, ik weet het niet. Maar wees in ieder geval blij dat deze man eerlijk is en jou een kans geeft verder te gaan met je leven.
zondag 26 april 2009 om 07:20
Elenas, mbt andere keren heb ik het over andere mannen waar ik wat mee gehad heb in het verleden die ook niet voor me konden gaan, verliefd op me waren, mij in het begin de hemel in prezen me zo leuk vonden en daarna vreemd zijn gegaan.
Mbt patroon, dat ben ik me dus nu aan het afvragen, zal voor groot gedeelte aan mij liggen dat realiseer ik me ook, en aangezien ik aangeef in therapie te zitten voor dit en wat andere dingen uit m'n jeugd die ik moeilijk een plaats kan geven geeft toch wel aan dat ik er wel mee bezig ben om dit patroon te doorbreken, ben er dus wel mee bezig om e.e.a. te veranderen.
Te hard van stapel lopen heb ik wellicht in het verleden wel gedaan maar absoluut niet bij deze man. Heb bewust van het begin af aan de boot afgehouden, mijzelf gepresenteerd als een vat vol problemen is ook niet aan de orde.Ben iemand die mezelf niet gelijk bloot geef als ik net iemand leer kennen en al helemaal niet over exen begin, problemen waar ik misschien op dat moment tegenaan loop etc.
Maar goed, bedankt voor de feedback, ik realiseer me terdege dat dit op niets uit zal lopen en heb hem dit ook laten weten gisteravond. Geeft stuk rust maar voel me wel verdrietig.
Mbt patroon, dat ben ik me dus nu aan het afvragen, zal voor groot gedeelte aan mij liggen dat realiseer ik me ook, en aangezien ik aangeef in therapie te zitten voor dit en wat andere dingen uit m'n jeugd die ik moeilijk een plaats kan geven geeft toch wel aan dat ik er wel mee bezig ben om dit patroon te doorbreken, ben er dus wel mee bezig om e.e.a. te veranderen.
Te hard van stapel lopen heb ik wellicht in het verleden wel gedaan maar absoluut niet bij deze man. Heb bewust van het begin af aan de boot afgehouden, mijzelf gepresenteerd als een vat vol problemen is ook niet aan de orde.Ben iemand die mezelf niet gelijk bloot geef als ik net iemand leer kennen en al helemaal niet over exen begin, problemen waar ik misschien op dat moment tegenaan loop etc.
Maar goed, bedankt voor de feedback, ik realiseer me terdege dat dit op niets uit zal lopen en heb hem dit ook laten weten gisteravond. Geeft stuk rust maar voel me wel verdrietig.
zondag 26 april 2009 om 09:59
Herkenbaar hoor. Mij is het ook meerdere malen overkomen. Een paar jaar geleden ben ik ook aan mezelf gaan werken omdat ik het zelf heel eng vond een relatie aan te gaan juist omdat het steeds op niks uit liep. Al die elledende en pijn daarna....dus ben in mezelf gaan investeren en ik weet nu dat ik een fantastische vrouw ben, die echt de moeite waard is. Ik had het toen ook super naar mijn zin alleen met de vrienden om me heen. Via internet toen een man leren kennen, eerst echte maatjes. Hij was helemaal weg van me en we hadden het heel leuk samen, heel langzaam gaf ik me over aan mijn gevoel en durfde ik er helemaal voor te gaan. Ik was zelfs zo ver dat Ik zelfs bereid was mijn huis te verkopen. Ik wilde er voor gaan had alle vertrouwen. Toen kwamen bij hem de twijfels...hij wist niet of hij het aan durfde vanwege zijn kinderen en ging steeds meer twijfelen.
We besloten afstand te nemen en uiteindelijk heb ik voor mezelf gekozen door er een punt achter te zetten. Heel moeilijk want ik hield echt van hem.....hier heb ik het heel moeilijk mee gehad maar ik weiger nu in een dip te gaan zitten en ga niet denken dat alle mannen zo zijn en dat niemand te vertrouwen is en stel ook niet de vraag van: waarom loopt het juist bij mij weer zo af?
Ik weet ook zeker dat het niet aan mij lag. In andere relaties durfde ik mezelf niet helemaal te geven, nu bij hem juist wel.
Nee, ik denk dat gewoon domme pech is, maar ik ga verder met mijn leven, ik heb het gewoon weer leuk met de mensen om me heen en als het zo moet zijn komt die man met wie het uiteindelijk wel gaat lukken.
En natuurlijk doet het pijn om hem los te laten maar je hebt geen andere keus! Sterkte en blijf in jezelf geloven!
We besloten afstand te nemen en uiteindelijk heb ik voor mezelf gekozen door er een punt achter te zetten. Heel moeilijk want ik hield echt van hem.....hier heb ik het heel moeilijk mee gehad maar ik weiger nu in een dip te gaan zitten en ga niet denken dat alle mannen zo zijn en dat niemand te vertrouwen is en stel ook niet de vraag van: waarom loopt het juist bij mij weer zo af?
Ik weet ook zeker dat het niet aan mij lag. In andere relaties durfde ik mezelf niet helemaal te geven, nu bij hem juist wel.
Nee, ik denk dat gewoon domme pech is, maar ik ga verder met mijn leven, ik heb het gewoon weer leuk met de mensen om me heen en als het zo moet zijn komt die man met wie het uiteindelijk wel gaat lukken.
En natuurlijk doet het pijn om hem los te laten maar je hebt geen andere keus! Sterkte en blijf in jezelf geloven!
zondag 26 april 2009 om 10:15
Ik zit in dezelfde situatie maar dan met een vrouw.. Voor het eerst in mijn leven ga ik volledig voor een vrouw en dan komt het bovendrijven dat ze zich niet wil binden. wel een hele dikke vriendschap,maar geen rlatie.
Volgens mijhebben die mensen gewoon last van bindingsangst en verlatingsangst.
Op het moment dat ik bezig ben om er een punt achter te zetten vliegt ze in mijn richting, zodat ze weer in beeld is, het vlammetje word weer groter en dan benauwd het haar weer.
Ik heb wel besloten nu voor mezelf te kiezen, me niet meer mee te laten sleuren, want de manier waarop dit gaat is gewoon misbruiken van iemands gevoelens!
Cappi wees slim en doe net als ik nu ga doen, kies voor jezelf!
Volgens mijhebben die mensen gewoon last van bindingsangst en verlatingsangst.
Op het moment dat ik bezig ben om er een punt achter te zetten vliegt ze in mijn richting, zodat ze weer in beeld is, het vlammetje word weer groter en dan benauwd het haar weer.
Ik heb wel besloten nu voor mezelf te kiezen, me niet meer mee te laten sleuren, want de manier waarop dit gaat is gewoon misbruiken van iemands gevoelens!
Cappi wees slim en doe net als ik nu ga doen, kies voor jezelf!
zondag 26 april 2009 om 10:23
Wat een herkenning. Zelf zit ik in een weekendrelatie met iemand waarvan ik het gevoel heb dat hij niet helemaal voor mij gaat. Hij zegt dat hij het gewoon moeilijk vind zich helemaal te geven bla bla bla. Alles moet van mij uit komen. Een planner is hij niet, hij wil het liefst per dag alles bekijken. Het scheelt dat hij dat met zijn vrienden ook doet.
Ik weet dat ik met deze relatie moet stoppen. Dat het me zoveel energie kost. Ik weet dat ik iemand verdien die ook echt voor mij gaat. Maar toch hou ik de hoop dat het op een dag wel veranderd.
Ik weet dat ik met deze relatie moet stoppen. Dat het me zoveel energie kost. Ik weet dat ik iemand verdien die ook echt voor mij gaat. Maar toch hou ik de hoop dat het op een dag wel veranderd.
zondag 26 april 2009 om 10:47
Ik geloof niet meer in bindingsangst...dat is een excuus van een man of vrouw die je gewoon niet echt leuk genoeg vindt.
He is just not that into you en vaak ook niet into me..
dus geloof me i have been there. Ben inmiddels 44jr en heb in de laatste 9 jr na mijn scheiding in mijn ogen maar 1 normale relatie gehad van bijna een jaar en ook die werd verliefd op een zogenaamde platonische vriendin...
Nu weer net iemand ontmoet die me in 1 week 4x wilde zien maar erg afstandelijk bleef. Ik moest daarna 5 dagen op cursus in belgie en ik heb pas na 4 dagen wat van hem gehoord nadat ik hem smste...Nu ben ik al weer 3 dagen terug en geen reactie dus ik heb zijn nummer uit mijn telefoon gedelete zodat ik niet in de verleiding kom door rotsmsjes te sturen of zielige,hahaa.
En ik dus toch in die jaren gegroeid...vroeger had ik er heel veel energie ingestoken want misschien verandert hij wel...nou nee hoor..hij vindt me gewoon niet leuk genoeg..
MOVE ON.
maar de teleurstelling blijft
Lien
He is just not that into you en vaak ook niet into me..
dus geloof me i have been there. Ben inmiddels 44jr en heb in de laatste 9 jr na mijn scheiding in mijn ogen maar 1 normale relatie gehad van bijna een jaar en ook die werd verliefd op een zogenaamde platonische vriendin...
Nu weer net iemand ontmoet die me in 1 week 4x wilde zien maar erg afstandelijk bleef. Ik moest daarna 5 dagen op cursus in belgie en ik heb pas na 4 dagen wat van hem gehoord nadat ik hem smste...Nu ben ik al weer 3 dagen terug en geen reactie dus ik heb zijn nummer uit mijn telefoon gedelete zodat ik niet in de verleiding kom door rotsmsjes te sturen of zielige,hahaa.
En ik dus toch in die jaren gegroeid...vroeger had ik er heel veel energie ingestoken want misschien verandert hij wel...nou nee hoor..hij vindt me gewoon niet leuk genoeg..
MOVE ON.
maar de teleurstelling blijft
Lien
zondag 26 april 2009 om 10:51
Op het moment dat er een lichtje bij je begint te branden dat het aan jou zou kunnen liggen, dat je in een patroon vastzit, dat je eigen bewuste en onbewuste drijfveren je telkens weer dezelfde ervaringen opleveren, dat is het moment waarop je het kunt veranderen. Wees dus blij dat je doorhebt dat het niet aan die mannen ligt. Het ligt aan wat je drijft en wat je diep van binnen wilt, relaties zijn een afspiegeling van wat je van binnen ervaart. Iemand hiervoor zei het ook al.
Dan naar de 'mannen'. Gekomen op deze leeftijd, waarop het lijkt alsof iedereen verliefd, verloofd, getrouwd, zwanger is, is het des te belangrijker dat je je afvraagt hoe erg het werkelijk is dat jij dat allemaal niet hebt. Hoe erg is het werkelijk. Neem de tijd om jezelf af te vragen of jij echt een gelukkigere vrouw zult zijn met een man, kids en koophuisje.
Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat ik ook in zo'n fase heb gezeten. Iedereen om mij heen had wat ik wilde hebben...dacht ik. Maar wat ik werkelijk wil is gewoon happy zijn. Het draait uiteindelijk om dat gevoel van tevreden zijn, met jezelf. De uiterlijke omstandigheden deden er voor mij niet meer toe. Door zo te focussen om wat 'iedereen' om mij heen had, vergat ik mijn eigen verantwoordelijk en bleef ik maar naar buiten turen met het verlangen om ook net als de rest in een relatie te zitten, gezinnetje te stichten etc.
De waarheid is dat ik hoewel ik wel de behoefte heb aan een partner (zal wel biologisch bepaald zijn) mijn behoefte aan diepe innerlijke tevredenheid veel groter is. En die tevredenheid is godzijdank niet afhankelijk van wel of geen relatie.
Denk dus gewoon goed na over wat je exact wil. Ga niet mee in het massa-denken dat je op je 36e 'het al voor elkaar moet hebben' maar volg je natuurlijke groei. Echt, wees zelf wat je in een ander zoekt. Dan zul je merken dat een man niets aan jou toe te voegen heeft en zul je ook niet zo snakken naar iets wat je jezelf kunt geven.
Dan naar de 'mannen'. Gekomen op deze leeftijd, waarop het lijkt alsof iedereen verliefd, verloofd, getrouwd, zwanger is, is het des te belangrijker dat je je afvraagt hoe erg het werkelijk is dat jij dat allemaal niet hebt. Hoe erg is het werkelijk. Neem de tijd om jezelf af te vragen of jij echt een gelukkigere vrouw zult zijn met een man, kids en koophuisje.
Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat ik ook in zo'n fase heb gezeten. Iedereen om mij heen had wat ik wilde hebben...dacht ik. Maar wat ik werkelijk wil is gewoon happy zijn. Het draait uiteindelijk om dat gevoel van tevreden zijn, met jezelf. De uiterlijke omstandigheden deden er voor mij niet meer toe. Door zo te focussen om wat 'iedereen' om mij heen had, vergat ik mijn eigen verantwoordelijk en bleef ik maar naar buiten turen met het verlangen om ook net als de rest in een relatie te zitten, gezinnetje te stichten etc.
De waarheid is dat ik hoewel ik wel de behoefte heb aan een partner (zal wel biologisch bepaald zijn) mijn behoefte aan diepe innerlijke tevredenheid veel groter is. En die tevredenheid is godzijdank niet afhankelijk van wel of geen relatie.
Denk dus gewoon goed na over wat je exact wil. Ga niet mee in het massa-denken dat je op je 36e 'het al voor elkaar moet hebben' maar volg je natuurlijke groei. Echt, wees zelf wat je in een ander zoekt. Dan zul je merken dat een man niets aan jou toe te voegen heeft en zul je ook niet zo snakken naar iets wat je jezelf kunt geven.
zondag 26 april 2009 om 11:31
Je komt iemand tegen en door allerlei processen in je hersenen (valide maar ook niet-valide) ga je die persoon begerenswaardig vinden. Op de een of andere manier zie je geen tekenen aan de wand, die er echt geweest moeten zijn, omdat je zo graag die persoon wil en alles op een relatie met hém hebt gezet.
Op de een of andere manier doe je dat jezelf aan, je had namelijk bepaalde feiten en ontwikkelingen kunnen verifiëren, maar je prefereerde om in hoop te leven.
Dromen zijn vreselijk hardnekkig en ze kunnen je van de werkelijkheid weerhouden die ook best leuke dingen kan hebben, als je ze maar wil zien en op prijs wil stellen. Rust en zelfvertrouwen, bijvoorbeeld. En vaak komt komt dan de relatie vanzelf (maar dan ben je kieskeuriger geworden).
Ik denk dat je het beste je droom aan de werkelijkheid kan toetsen door je vriend een ultimatum te stellen, en ook de uitkomst daarvan te accepteren.
Op de een of andere manier doe je dat jezelf aan, je had namelijk bepaalde feiten en ontwikkelingen kunnen verifiëren, maar je prefereerde om in hoop te leven.
Dromen zijn vreselijk hardnekkig en ze kunnen je van de werkelijkheid weerhouden die ook best leuke dingen kan hebben, als je ze maar wil zien en op prijs wil stellen. Rust en zelfvertrouwen, bijvoorbeeld. En vaak komt komt dan de relatie vanzelf (maar dan ben je kieskeuriger geworden).
Ik denk dat je het beste je droom aan de werkelijkheid kan toetsen door je vriend een ultimatum te stellen, en ook de uitkomst daarvan te accepteren.
zondag 26 april 2009 om 11:45
Sensys, je raakt wel een gevoelige snaar en mooi verwoord. Als ik heel eerlijk ben dan kan ik wel zeggen dat ik op dit moment dingen zoek bij iemand anders die ik mezelf niet kan geven. Ik mis dat gevoel van tevreden zijn met m'n leven, het is het allemaal net niet en ik moet er voor mezelf achter zien te komen hoe ik het roer om moet gooien.Maar elke keer is het weer een teleurstelling, je raakt aan iemand gehecht en dan weer iemand los te moeten laten maar goed het is helaas niet anders.
lunax, ik had hem gebeld gisteravond maar nam niet op, dus sms gestuurd, niet echt de manier maar ik weet van mezelf dat ik het dan weer uit ga stellen tot het "juiste" moment wat er nooit is dus dan maar zo, nog geen reactie gehad, heb m'n telefoon uitgezet en probeer het maar even naast me neer te leggen.
lunax, ik had hem gebeld gisteravond maar nam niet op, dus sms gestuurd, niet echt de manier maar ik weet van mezelf dat ik het dan weer uit ga stellen tot het "juiste" moment wat er nooit is dus dan maar zo, nog geen reactie gehad, heb m'n telefoon uitgezet en probeer het maar even naast me neer te leggen.
zondag 26 april 2009 om 13:30
Hmmm ook hier veel herkenning. Heb de afgelopen jaren een paar mannen in m'n leven gehad maar er is geen enkele keer een relatie uit voort gekomen. En dat kwam meestal omdat hij zich niet aan mij wilde/ kon binden. Mannen met bindingsangst, misschien vind ik ze onbewust aantrekkelijk. Ik geloof zeker wel in het bestaan van bindingsangst, dat wil alleen nog niet zeggen dat zo'n man zich nooit bindt. Maar je hebt binden en binden, iemand kan een relatie met je aan gaan (dus binden), maar toch nog altijd een kier open laten, er nooit helemaal voor gaan, al houdt ie van je en kiest ie ten dele, hij kiest niet helemaal.
Ook ik zit in therapie en hoop daar meer over mezelf te leren. Ook ik ben niet helemaal tevreden, maar weet ook niet of tevredenheid de garantie voor een blijvende relatie is, het zou in ieder geval wel fijn zijn om tevreden te zijn met wie je bent en hoe je leeft, ongeacht of er een geliefde is of niet. Ik herken heel goed dat je beter weet als iets/ iemand niet goed voor je, maar dat je toch van 'm houdt en dat het loslaten pijn en verdriet doet.
Ik ben onzeker, twijfel aan mezelf: ligt t aan mij, trek ik die (verkeerde) mannen aan? Of stoot ik juist mannen van me af? En waarmee dan? Heb niet t idee dat ik meteen teveel wil, dat ik meteen alle shit op tafel gooi. Of ligt het niet aan mij, en is t zoals t is? Lastig om antwoorden op die vragen te krijgen. Twijfel ik teveel, of is t juist goed dat ik twijfel en daardoor naar mezelf kijk? probleem is dat ik heel veel vragen heb, maar weinig antwoorden.
Ik wil graag een relatie (en voel me ook alleenig tussen stelletjes en babys e.d.), maar wat sensy schrijft vind ik heel mooi. En ja, uiteindelijk is t allerbelangrijkste om diepe innerlijke tevredenheid te voelen. Dus daar wil ik naar proberen te streven. Hoewel ik dan weer denk: moet je daar naar streven, of is dat ook alweer te krampachtig? Moet je niet gewoon 'zijn' en genieten van alles dat 'is'? Maar goed, ga nu wel heel erg op de filosofische toer daar was dit topic niet voor bedoeld. Bottem line is dat ik je verhaal herken. En dat ik je even sterkte wil wensen in je verdriet.
Ook ik zit in therapie en hoop daar meer over mezelf te leren. Ook ik ben niet helemaal tevreden, maar weet ook niet of tevredenheid de garantie voor een blijvende relatie is, het zou in ieder geval wel fijn zijn om tevreden te zijn met wie je bent en hoe je leeft, ongeacht of er een geliefde is of niet. Ik herken heel goed dat je beter weet als iets/ iemand niet goed voor je, maar dat je toch van 'm houdt en dat het loslaten pijn en verdriet doet.
Ik ben onzeker, twijfel aan mezelf: ligt t aan mij, trek ik die (verkeerde) mannen aan? Of stoot ik juist mannen van me af? En waarmee dan? Heb niet t idee dat ik meteen teveel wil, dat ik meteen alle shit op tafel gooi. Of ligt het niet aan mij, en is t zoals t is? Lastig om antwoorden op die vragen te krijgen. Twijfel ik teveel, of is t juist goed dat ik twijfel en daardoor naar mezelf kijk? probleem is dat ik heel veel vragen heb, maar weinig antwoorden.
Ik wil graag een relatie (en voel me ook alleenig tussen stelletjes en babys e.d.), maar wat sensy schrijft vind ik heel mooi. En ja, uiteindelijk is t allerbelangrijkste om diepe innerlijke tevredenheid te voelen. Dus daar wil ik naar proberen te streven. Hoewel ik dan weer denk: moet je daar naar streven, of is dat ook alweer te krampachtig? Moet je niet gewoon 'zijn' en genieten van alles dat 'is'? Maar goed, ga nu wel heel erg op de filosofische toer daar was dit topic niet voor bedoeld. Bottem line is dat ik je verhaal herken. En dat ik je even sterkte wil wensen in je verdriet.
zondag 26 april 2009 om 13:46
Duivelijntje, dat heb ik dus ook, ik leg ook niet meteen alle shit op tafel en al helemaal niet bij mannen. Ik verwacht ook niet gelijk van alles, samenwonen etc, claim niet omdat ik zelf ook behoefte hebt aan m'n vrije tijd en tijd voor mezelf. Het ligt voor een groot gedeelte aan mezelf maar ja dan vraag ik me af hoe de rest van de mensheid die wel een relatie hebben in elkaar steken, kan me niet voorstellen dat iedereen 100% probleemloos is, nooit onzeker, altijd eigen grenzen aangeeft etc, of altijd maar gelukkig met zichzelf is. Of gaat de liefde bij veel mensen niet zo diep? Ik ben iemand die voor iemand gaat en dat is dan ook mijn grote valkuil, een blinde vlek als blijkt dat de andere partij niet voor mij kan / wil gaan.
Maar goed het is vallen, opstaan en weer doorgaan maar ik word er soms een beetje moedeloos van.
Maar goed het is vallen, opstaan en weer doorgaan maar ik word er soms een beetje moedeloos van.
zondag 26 april 2009 om 14:00
Dat moedeloze ken ik ook. Hoeveel slagen moet je nog maken voordat 't wél een keer lukt. En als er een grote diepe valkuil is waar ik telkens in tuimel, dan wil ik die graag ook zien/ herkennen, en dat doe ik dus (nog) niet, dus misschien blijft het wel mis gaan, en gedraag ik me als een ezel zondat dat ik snap waar de verandering zit.
Ook ik denk niet dat al die mensen die wel een relatie hebben hun (gevoels)leven volledig op orde hebben dat ze alleen daardoor een geliefde hebben. Waar 't aan ligt weet ik oprecht niet. De mannen die in mijn leven zijn geweest dragen me in eerste instantie op handen en vinden me geweldig (en ja, daar geniet ik van, gevoel van bevestiging, dat ik blijkbaar nodig heb). Op een gegeven moment kunnen/ willen ze zich niet binden, maar ben ik nog steeds geweldig en weten ze zeker dat de mannen voor me in de rij staan want: ik ben zo mooi en zo leuk en zo blablabla. Alleen kunnen zíj t niet, het ligt dus nooit aan mij, altijd aan hen. Same old story, blegh.
En ook ik ben gesteld op m'n vrijheid, ben niet claimerig en wil niet meteen samenwonen of kinderen of what ever. Maar ik merk wel keer op keer dat ik een stuk blijer mens ben met een geliefde aan mijn zijde. Ik geniet van de aandacht (het geven en nemen), de aanrakingen en intimiteit, het samen delen van fijne/ mooie dingen en momenten. Omdat ik weet hoe dat is, mis ik t als het er niet is.
Ook ik denk niet dat al die mensen die wel een relatie hebben hun (gevoels)leven volledig op orde hebben dat ze alleen daardoor een geliefde hebben. Waar 't aan ligt weet ik oprecht niet. De mannen die in mijn leven zijn geweest dragen me in eerste instantie op handen en vinden me geweldig (en ja, daar geniet ik van, gevoel van bevestiging, dat ik blijkbaar nodig heb). Op een gegeven moment kunnen/ willen ze zich niet binden, maar ben ik nog steeds geweldig en weten ze zeker dat de mannen voor me in de rij staan want: ik ben zo mooi en zo leuk en zo blablabla. Alleen kunnen zíj t niet, het ligt dus nooit aan mij, altijd aan hen. Same old story, blegh.
En ook ik ben gesteld op m'n vrijheid, ben niet claimerig en wil niet meteen samenwonen of kinderen of what ever. Maar ik merk wel keer op keer dat ik een stuk blijer mens ben met een geliefde aan mijn zijde. Ik geniet van de aandacht (het geven en nemen), de aanrakingen en intimiteit, het samen delen van fijne/ mooie dingen en momenten. Omdat ik weet hoe dat is, mis ik t als het er niet is.
zondag 26 april 2009 om 14:13
Het lijkt wel alsof ik mezelf hoor praten;-) Ik weiger om mezelf als slachtoffer van het leven te zien, zo zit ik niet in elkaar en als er iets te veranderen valt waardoor ik een gelukkiger mens kan worden dan probeer ik daar ook wat mee te doen, gaat met vallen en opstaan en verwacht ook niet a la minute grote veranderingen. Maar die eeuwige leerprocessen die ik op m' pad krijg ik word er moe van. Niet alles doe ik mezelf nl aan maar ik moet er weer wat mee en dat doe ik ook, of dat probeer ik in ieder geval maar het komt me soms de keel uit.
Die mannen heb ik ook gehad, ben geweldig, lief, grappig, mooi etc en daarna same old story inderdaad, je verdient meer dan wat ik je kan geven etc, en het ligt niet aan jou maar aan mij, alles is al zeker meer dan 1 keer de revue gepasseerd.
Wil niet bitter worden in de liefde, daarvoor heb ik nog teveel hoop maar die muur die ik om me heen had als het op mannen aankomt en die paar jaar afgebrokkeld was begint zich langzaam weer op te bouwen, zo voelt het.
Die mannen heb ik ook gehad, ben geweldig, lief, grappig, mooi etc en daarna same old story inderdaad, je verdient meer dan wat ik je kan geven etc, en het ligt niet aan jou maar aan mij, alles is al zeker meer dan 1 keer de revue gepasseerd.
Wil niet bitter worden in de liefde, daarvoor heb ik nog teveel hoop maar die muur die ik om me heen had als het op mannen aankomt en die paar jaar afgebrokkeld was begint zich langzaam weer op te bouwen, zo voelt het.
zondag 26 april 2009 om 15:07
Cappi: wel eens gedacht aan de mogelijkheid dat jij zelf bang bent om je te binden? En daarom onbewust bindingsangstige typen aantrekt? Zulke processen gaan nl. heel onbewust hoor! En ook al zeg je dat je een relatie wil, die angst zit wat dieper vaak dan die wil.
En dan over dat in je omgeving iedereen verliefd is en trouwt etc... waarom ga je niet wat meer met andere singles om? Die zijn er genoeg hoor!
Geluk wordt slecht 10% gevormd door de omstandigheden, lees: geld, relatie, omgeving, baan etc. 50% is aanleg en 40% heb je zelf in de hand: pak die 40% en maak wat van je leven en laat dat niet afhangen van een relatie!
Over die man die niet opneemt toen je gisteren belde, en niet reageerde op je smsje: dat is al geen enthousiast signaal. Neem signalen altijd serieus.
En dan dat mannen je eerst op handen dragen en dat jij de geweldigste vrouw op de wereld bent: het is bekend dat vreemd genoeg bindingsangstige mannen altijd heel hard van stapel lopen, je willen hebben, je willen veroveren, veel moeite doen in het begin. Dit is een herkenningsbordje. Als je weer dit patroon in het begin meemaakt, dan weet je hoe laat het hoogstwaarschijnlijk -grote kans!- is.
En dan over dat in je omgeving iedereen verliefd is en trouwt etc... waarom ga je niet wat meer met andere singles om? Die zijn er genoeg hoor!
Geluk wordt slecht 10% gevormd door de omstandigheden, lees: geld, relatie, omgeving, baan etc. 50% is aanleg en 40% heb je zelf in de hand: pak die 40% en maak wat van je leven en laat dat niet afhangen van een relatie!
Over die man die niet opneemt toen je gisteren belde, en niet reageerde op je smsje: dat is al geen enthousiast signaal. Neem signalen altijd serieus.
En dan dat mannen je eerst op handen dragen en dat jij de geweldigste vrouw op de wereld bent: het is bekend dat vreemd genoeg bindingsangstige mannen altijd heel hard van stapel lopen, je willen hebben, je willen veroveren, veel moeite doen in het begin. Dit is een herkenningsbordje. Als je weer dit patroon in het begin meemaakt, dan weet je hoe laat het hoogstwaarschijnlijk -grote kans!- is.
