Elke keer weer die man die niet voor me kan gaan.

Ik wil even m'n ei kwijt en wat feedback van mensen die iets hierin herkennen.



Ben 36 en heb een patroon van energie steken in mannen die niet voor me kunnen / willen gaan en ik ben op. Ik wil hoop blijven houden dat ik ooit iemand tegenkom die voor me kan gaan maar op dit moment ben ik er even klaar mee. Ben geen relatiehopper ben aantal keer een paar jaar alleen geweest en weet ook wel dat het me dit keer ook weer gaat lukken maar voel me verdrietig, verdrietig omdat ik iemand los moet gaan laten die me erg dierbaar is geworden maar die me niet kan geven wat ik wil. Hij, hij heeft last van bindingsangst, en dit keer is het niet iemand die het gebruikt als excuus om met andere vrouwen om te gaan maar hij kan het gewoon niet, daar is hij altijd erg eerlijk in geweest. Ik weet dat hij veel om me geeft, we zien elkaar erg veel, hij zoekt heel vaak contact met me, we slapen samen maar 9 van de 10 keer wil hij geen intiem contact met me en ik voel me daardoor afgewezen, word er onzeker van en ik wil het niet meer. Het is niet zo dat ik wanhopig op zoek ben naar iemand, maar ook ik wil wel een keer iets opbouwen met iemand, ben omringd door vrienden met jarenlange relatie met/zonder kids en ik voel me een buitenstaander. Ben nu een brief naar hem aan het schrijven en ik voel me verdrietig, weet dat het beter is maar het loslaten van iemand waar ik erg veel om geef doet me pijn. Ondertussen ben ik omringd door mensen die op het punt staan te trouwen, verliefd zijn, een kind verwachten en daar zit ik dan met lege handen. Elke keer hetzelfde verhaal en ik weet niet wat ik moet doen om het patroon te doorbreken. Ben bezig met mezelf middels therapie etc maar soms zou ik willen dat sommige dingen gewoon even vanzelf gingen, dat er een keer geen leerproces op m'n pad komt.

Bitterandsweet, ja misschien heb ik zelf ook wel bindingsangst. Heel dubbel & tegenstrijdig aan de ene kant wil ik dat iemand voor me gaat en dat ik onderdeel ben van zijn leven maar aan de andere kant hoeft samenwonen etc allemaal ook weer niet. Waarschijnlijk ben ik op dit moment niet toe aan een relatie maar moet ik eerst zorgen dat ik mijn eigen leven op de rails hebt, in zoverre dat ik rust & voldoening heb in de dingen die ik doe.



Gek eigenlijk, heb al eerder wat gehad met mannen die last hadden van bindingsangst en hun vrijheid niet op wouden geven en je zou zeggen dat ik die signalen dan wel opgemerkt zou moeten hebben, heb ik ook wel maar iets in me had deze keer zoiets van laten we maar kijken waar het schip strandt. En ergens, had ik in het begin van deze " relatie" hetzelfde, niet wetend of hij het wel voor me was, was niet gelijk verliefd maar we hadden wel veel overeenkomsten en gewoon leuk contact, was toen ook helemaal niet op zoek toen ik hem tegenkwam maar gaandeweg ben ik van hem gaan houden en is hij me dierbaar geworden. En wellicht is het eigenlijk gewoon een goede vriend maar projecteer ik dingen die ik bij mezelf mis op hem maar zo werkt het natuurlijk niet.



Kortom ik zit zelf ook erg dubbel in elkaar dat weet ik en dat maakt het ook allemaal niet makkelijker.