Relaties
alle pijlers
Emotioneel onbereikbaar
zondag 24 januari 2010 om 12:36
Hoi, ik val op 'foute' mannen. Dit zet ik tussen haakjes want ze waren niet allemaal écht fout, ik activeerde dat gewoon in ze.
Mijn exen waren jongentjes die ik seksueel los maakte en dan gingen ze rond kijken op zoek naar anderen. Alsof ik de player in ze wakker kuste.
Nu, na heel wat keren mijn hart te hebben laten breken ben ik hier wel een beetje heel erg klaar mee.
Maar heb eindelijk de dynamiek door (onder andere dankzij Norwood; 'Vrouwen die te veel liefhebben') alleen schiet ik er verder niet zo veel mee op.
Ik val op moeilijke mannen (zoals mijn vader) en probeer de onmacht van toen nu te overwinnen. Met mannen die niet voor mij kiezen en niet goed voor me zijn. Mijn vader heeft me verlaten door uit het leven te stappen toen ik 7 was, dus ik win de jackpot wat dit betreft. Ik zoek mannen die me verlaten gaan en herleef mijn wond over en over. Want dat is vertrouwd. Ik loop eigenlijk constant met een oneindige put van verdriet rond, die open gaat in relaties met mannen.
Mannen die wél goed voor me zouden kunnen zijn zie ik niet staan, doen mij lichamelijk/hormonaal/emotioneel niets want ik ben niet bekend met dat fenomeen; volgens mvr. Norwood, de liefde.
Dus; ik ben emotioneel onbereikbaar, maar wil dat niet.
Denk ik...
Ik denk dat het goed zou zijn als ik een of andere uitlaatklep vind om dat verdriet kwijt te raken. Of moet ik gewoon accepteren dat ik zo ben? (al veel hulpverleners gezien en ben net 40) Een melancholische middelbare ( helup! ) vrouw met ADD, depressie- en verslavingsgevoelig. Ook ben ik het slachtoffer gedrag wat hieruit voort komt spuugzat.
Ik wou even mijn hart luchten, misschien zijn er mensen die dit herkennen of mij wijze raad willen geven.
Mijn exen waren jongentjes die ik seksueel los maakte en dan gingen ze rond kijken op zoek naar anderen. Alsof ik de player in ze wakker kuste.
Nu, na heel wat keren mijn hart te hebben laten breken ben ik hier wel een beetje heel erg klaar mee.
Maar heb eindelijk de dynamiek door (onder andere dankzij Norwood; 'Vrouwen die te veel liefhebben') alleen schiet ik er verder niet zo veel mee op.
Ik val op moeilijke mannen (zoals mijn vader) en probeer de onmacht van toen nu te overwinnen. Met mannen die niet voor mij kiezen en niet goed voor me zijn. Mijn vader heeft me verlaten door uit het leven te stappen toen ik 7 was, dus ik win de jackpot wat dit betreft. Ik zoek mannen die me verlaten gaan en herleef mijn wond over en over. Want dat is vertrouwd. Ik loop eigenlijk constant met een oneindige put van verdriet rond, die open gaat in relaties met mannen.
Mannen die wél goed voor me zouden kunnen zijn zie ik niet staan, doen mij lichamelijk/hormonaal/emotioneel niets want ik ben niet bekend met dat fenomeen; volgens mvr. Norwood, de liefde.
Dus; ik ben emotioneel onbereikbaar, maar wil dat niet.
Denk ik...
Ik denk dat het goed zou zijn als ik een of andere uitlaatklep vind om dat verdriet kwijt te raken. Of moet ik gewoon accepteren dat ik zo ben? (al veel hulpverleners gezien en ben net 40) Een melancholische middelbare ( helup! ) vrouw met ADD, depressie- en verslavingsgevoelig. Ook ben ik het slachtoffer gedrag wat hieruit voort komt spuugzat.
Ik wou even mijn hart luchten, misschien zijn er mensen die dit herkennen of mij wijze raad willen geven.
zondag 24 januari 2010 om 12:47
zondag 24 januari 2010 om 12:50
zondag 24 januari 2010 om 12:51
quote:wuiles schreef op 24 januari 2010 @ 12:47:
"Ook ben ik het slachtoffer gedrag wat hieruit voort komt spuugzat."
Echt waar? Ik lees in je bericht vooral wat jou is aangedaan door je vader. Ik lees nog niet dat je hebt besloten daar voor eens en altijd een streep onder te zetten en voortaan zelf verantwoordelijk te zijn voor je keuzes.niks aan toe te voegen...
"Ook ben ik het slachtoffer gedrag wat hieruit voort komt spuugzat."
Echt waar? Ik lees in je bericht vooral wat jou is aangedaan door je vader. Ik lees nog niet dat je hebt besloten daar voor eens en altijd een streep onder te zetten en voortaan zelf verantwoordelijk te zijn voor je keuzes.niks aan toe te voegen...
zondag 24 januari 2010 om 12:53
zondag 24 januari 2010 om 12:58
quote:weereen schreef op 24 januari 2010 @ 12:51:
Thx Wuiles voor je reactie.
Is het gewoon zo simpel? Ik miep dus gewoon nog om wat mijn vader me heeft aangedaan?
Mijn indruk is dat je niet zelf de verantwoordelijkheid neemt voor je eigen keuzes.
Helaas komt niemand ongeschonden door het leven. De een komt voor grotere problemen te staan dan de ander maar niemand krijgt het op een presenteerblaadje aangeboden. Door op je veertigste nog steeds je keuzes te beargumenteren met wat er op je zevende jaar is gebeurd, trekt je leven voorbij zonder dat jij aan het roer staat.
Jij hoeft je keuzes niet te laten bepalen door wat er is gebeurd. Als je nu nog steeds de verkeerde keuzes maakt, dan is dat alleen jezelf te verwijten. Wil je een andere leven, dan moet je andere keuzes maken. Dat is het leven, en dat is het waard geleefd te worden.
Thx Wuiles voor je reactie.
Is het gewoon zo simpel? Ik miep dus gewoon nog om wat mijn vader me heeft aangedaan?
Mijn indruk is dat je niet zelf de verantwoordelijkheid neemt voor je eigen keuzes.
Helaas komt niemand ongeschonden door het leven. De een komt voor grotere problemen te staan dan de ander maar niemand krijgt het op een presenteerblaadje aangeboden. Door op je veertigste nog steeds je keuzes te beargumenteren met wat er op je zevende jaar is gebeurd, trekt je leven voorbij zonder dat jij aan het roer staat.
Jij hoeft je keuzes niet te laten bepalen door wat er is gebeurd. Als je nu nog steeds de verkeerde keuzes maakt, dan is dat alleen jezelf te verwijten. Wil je een andere leven, dan moet je andere keuzes maken. Dat is het leven, en dat is het waard geleefd te worden.
zondag 24 januari 2010 om 12:59
Ik heb inmiddels al heel wat therapeuten gesproken voor dit 'gedoe'. Met zeer wisselende resultaten en ben nu al weer een tijd aan het zoeken naar een goeie hulpverlener.
Aan de andere kant; ik moet het zelf doen, dus... Kan het misschien ook zonder therapie?
Ik denk dat ik er klaar mee ben maar in praktijk blijkt nog van niet, ik leer dus heel veel
Aan de andere kant; ik moet het zelf doen, dus... Kan het misschien ook zonder therapie?
Ik denk dat ik er klaar mee ben maar in praktijk blijkt nog van niet, ik leer dus heel veel
zondag 24 januari 2010 om 13:01
zondag 24 januari 2010 om 13:02
zondag 24 januari 2010 om 13:03
zondag 24 januari 2010 om 13:03
quote:weereen schreef op 24 januari 2010 @ 12:59:
Ik heb inmiddels al heel wat therapeuten gesproken voor dit 'gedoe'. Met zeer wisselende resultaten en ben nu al weer een tijd aan het zoeken naar een goeie hulpverlener.
Aan de andere kant; ik moet het zelf doen, dus... Kan het misschien ook zonder therapie?
Ik denk dat ik er klaar mee ben maar in praktijk blijkt nog van niet, ik leer dus heel veel Vonden die therapeuten dat je klaar was voor de praktijk? Zonder hun hulp?
Ik heb inmiddels al heel wat therapeuten gesproken voor dit 'gedoe'. Met zeer wisselende resultaten en ben nu al weer een tijd aan het zoeken naar een goeie hulpverlener.
Aan de andere kant; ik moet het zelf doen, dus... Kan het misschien ook zonder therapie?
Ik denk dat ik er klaar mee ben maar in praktijk blijkt nog van niet, ik leer dus heel veel Vonden die therapeuten dat je klaar was voor de praktijk? Zonder hun hulp?
zondag 24 januari 2010 om 13:04
quote:nummerzoveel schreef op 24 januari 2010 @ 13:03:
Waarom zou je het zelf willen proberen zonder hulp? Als ik het zo lees, dan probeer je dat al maar lukt het niet! Hoeveel verdriet wil je nog meemaken voordat het leven leuk wordt? Ik zou er zelf altijd voor de kortste route naar geluk kiezen, en als een ander daarbij kan helpen, dan graag!
Verstandige instelling!
*had niet anders verwacht*
Waarom zou je het zelf willen proberen zonder hulp? Als ik het zo lees, dan probeer je dat al maar lukt het niet! Hoeveel verdriet wil je nog meemaken voordat het leven leuk wordt? Ik zou er zelf altijd voor de kortste route naar geluk kiezen, en als een ander daarbij kan helpen, dan graag!
Verstandige instelling!
*had niet anders verwacht*
zondag 24 januari 2010 om 13:14
Dag Weereen, hier nog zo een, lijkt wel alsof ik het heb geschreven. Kan je alleen geen advies geven, want ik kom er zelf ook niet uit op relatiegebied.
Ik vind dat zolang ik alleen ben, niet mijn heil bij een psych hoef te zoeken over mijn relatiekeuzes (ook al lijk ook ik mijn verleden te herhalen). Waarom zou ik? Het is op dit moment helemaal niet aan de orde. Ik heb nu niemand en ik kan niet in de toekomst kijken of de volgende man waar ik op val weer verkeerd voor me is. Is ie dat wel, snel een punt erachter en weer doorgaan.
Ik vind dat zolang ik alleen ben, niet mijn heil bij een psych hoef te zoeken over mijn relatiekeuzes (ook al lijk ook ik mijn verleden te herhalen). Waarom zou ik? Het is op dit moment helemaal niet aan de orde. Ik heb nu niemand en ik kan niet in de toekomst kijken of de volgende man waar ik op val weer verkeerd voor me is. Is ie dat wel, snel een punt erachter en weer doorgaan.
zondag 24 januari 2010 om 13:15
Nummerzoveel; ik heb moeite met het vinden van een 'sterke' therapeut. Die mij 'aankan'. Want ik heb al heel wat werk verricht aan mezelf al die jaren en ben eigenwijs. Als ik dan een net afgestudeerde psychologe van eind 20 voor me tref blaas ik haar al snel omver en bespreken we haar problemen.
En het moet klikken tussen patiënt en hulpverlener.
Heb gezocht bij verlate rouw/ depressie etc maar word steeds van het kastje naar de muur gestuurd.
En het moet vergoed worden want mijn werksituatie is ook onder niveau. Met de GGZ heb ik geen goede ervaringen bv.
Zo wéét ik dat ik een laag zelf beeld heb en faal angstig ben maar hoe verander je dat?
En het moet klikken tussen patiënt en hulpverlener.
Heb gezocht bij verlate rouw/ depressie etc maar word steeds van het kastje naar de muur gestuurd.
En het moet vergoed worden want mijn werksituatie is ook onder niveau. Met de GGZ heb ik geen goede ervaringen bv.
Zo wéét ik dat ik een laag zelf beeld heb en faal angstig ben maar hoe verander je dat?
