Relaties
alle pijlers
Enkel nog kommer en kwel?
zaterdag 20 februari 2010 om 13:03
Hallo allemaal,
als relatieve newbie op het forum had ik toch een prangende vraag, waarop ik in geen enkel topic tot nu toe antwoord heb gevonden.
Als je een beetje om je heen kijkt in het echte leven, maar ook hier, lijkt het alsof het in relatieland voornamelijk slecht gaat. Mensen bedriegen mekaar, lijken te scheiden dat het een lieve lust is en schijnen het allemaal niet meer zo serieus te nemen met elkaar. En ik moet toegeven : vroeger dacht ik stellig dat een relatie voor het leven was etc etc. Helaas moet ik nu eerlijk toegeven dat ik aan de relatie, waar ik zelf heb voor gekozen, enorm begin te twijfelen. Reden hiervoor is het idee dat we elkaar meer en meer beginnen te ontgroeien (of, als ik het allemaal heel eerlijk bekijk : op verstandelijk vlak waren we eigenlijk nooit een match), maar dat staat los van deze discussie. Wat ik me vooral afvraag, en met dit topic ter discussie wil stellen, is het idee dat we het tegenwoordig misschien allemaal te vlug opgeven. Vroeger leek het een evidentie dat je ging trouwen en daarna bij mekaar bleef voor het leven, dat lijkt nu niet zo eenvoudig meer. Ligt dat dan aan onze tijdsgeest en zijn we te impulsief, of liepen er vroeger gewoon een heleboel ongelukkig mensen rond? Is het niet perfect normaal dat mensen evolueren, en dat dat, hoe hard je ook probeert, niet altijd samen in dezelfde richting is?
Mensen die hierover hun mening willen delen : feel free !
als relatieve newbie op het forum had ik toch een prangende vraag, waarop ik in geen enkel topic tot nu toe antwoord heb gevonden.
Als je een beetje om je heen kijkt in het echte leven, maar ook hier, lijkt het alsof het in relatieland voornamelijk slecht gaat. Mensen bedriegen mekaar, lijken te scheiden dat het een lieve lust is en schijnen het allemaal niet meer zo serieus te nemen met elkaar. En ik moet toegeven : vroeger dacht ik stellig dat een relatie voor het leven was etc etc. Helaas moet ik nu eerlijk toegeven dat ik aan de relatie, waar ik zelf heb voor gekozen, enorm begin te twijfelen. Reden hiervoor is het idee dat we elkaar meer en meer beginnen te ontgroeien (of, als ik het allemaal heel eerlijk bekijk : op verstandelijk vlak waren we eigenlijk nooit een match), maar dat staat los van deze discussie. Wat ik me vooral afvraag, en met dit topic ter discussie wil stellen, is het idee dat we het tegenwoordig misschien allemaal te vlug opgeven. Vroeger leek het een evidentie dat je ging trouwen en daarna bij mekaar bleef voor het leven, dat lijkt nu niet zo eenvoudig meer. Ligt dat dan aan onze tijdsgeest en zijn we te impulsief, of liepen er vroeger gewoon een heleboel ongelukkig mensen rond? Is het niet perfect normaal dat mensen evolueren, en dat dat, hoe hard je ook probeert, niet altijd samen in dezelfde richting is?
Mensen die hierover hun mening willen delen : feel free !
zaterdag 20 februari 2010 om 13:14
Ik denk dat liefde tegenwoordig niet meer voor eeuwig is. Toen ik begin twintig was, was ik daarover veel optimistischer, hoewel mijn eigen ouders gescheiden zijn toen ik 12 was.
Vlgs mij stellen mensen tegenwoordig hoge eisen aan het leven, aan zichzelf en aan hun partner. Als hij/zij er niet aan kan voldoen of de relatie valt tegen, dan gaat men op zoek naar een ander.
De toegenomen economische en emotionele zelfstandigheid van vrouwen speelt hierbij zeker een rol. Wij kunnen het ons nu meer permitteren om zonder vent te komen zitten, dan onze moeder en oma.
Vlgs mij stellen mensen tegenwoordig hoge eisen aan het leven, aan zichzelf en aan hun partner. Als hij/zij er niet aan kan voldoen of de relatie valt tegen, dan gaat men op zoek naar een ander.
De toegenomen economische en emotionele zelfstandigheid van vrouwen speelt hierbij zeker een rol. Wij kunnen het ons nu meer permitteren om zonder vent te komen zitten, dan onze moeder en oma.
zaterdag 20 februari 2010 om 13:15
Ik denk niet dat je het heden kunt vergelijken met vroeger. Vroeger bleef je vaker bij elkaar omdat vrouwen geen inkomen hadden, geen baan. En het was not-done om te scheiden...
Ik geloof niet dat mensen niet meer willen vechten. Maar als je dag in, dag uit meningsverschillen hebt en je komt er niet uit (ook niet na relatietherapie), kun je toch beter proberen elk op een andere manier gelukkig te worden?
Ik geloof niet dat mensen niet meer willen vechten. Maar als je dag in, dag uit meningsverschillen hebt en je komt er niet uit (ook niet na relatietherapie), kun je toch beter proberen elk op een andere manier gelukkig te worden?
zaterdag 20 februari 2010 om 13:22
Wat denk je zelf over je eigen relatie? Wil je opgeven of ervoor vechten?
Ik heb voor mijn lange relatie gevochten en toen voor mezelf gekozen. En trouwens het leven is te kort om ongelukkig te zijn.
Tijden veranderen, trouwen is geen moeten meer, maar een keuze, een weloverwogen keuze. Want bij scheiden komt alleen maar kommer en kwel, ook al gaan de exen op goed voet uit elkaar.
Ik heb voor mijn lange relatie gevochten en toen voor mezelf gekozen. En trouwens het leven is te kort om ongelukkig te zijn.
Tijden veranderen, trouwen is geen moeten meer, maar een keuze, een weloverwogen keuze. Want bij scheiden komt alleen maar kommer en kwel, ook al gaan de exen op goed voet uit elkaar.
zaterdag 20 februari 2010 om 13:31
Veel mensen hebben torenhoge verwachtingen van een relatie.
"Je moet elke dag weer voor elkaar kiezen", hoor je dan. Of:
"Ik ga alleen voor perfect, anders hoeft het niet".
Geen enkele relatie is 50 jaar lang perfect, en niemand denkt 50 jaar lang elke ochtend "Ja, dit is de geweldigste man die er bestaat".
Ook een leuke hoorde ik van een vrouw die iets van 15 jaar getrouwd was;"Ja, het is nu al een half jaar dat ik er niet zoveel meer aan vind, dus de koek is wel op".
Múts, denk ik dan. Mag het in 15 jaar ook eens een half jaartje wat minder spetterend zijn?
"Je moet elke dag weer voor elkaar kiezen", hoor je dan. Of:
"Ik ga alleen voor perfect, anders hoeft het niet".
Geen enkele relatie is 50 jaar lang perfect, en niemand denkt 50 jaar lang elke ochtend "Ja, dit is de geweldigste man die er bestaat".
Ook een leuke hoorde ik van een vrouw die iets van 15 jaar getrouwd was;"Ja, het is nu al een half jaar dat ik er niet zoveel meer aan vind, dus de koek is wel op".
Múts, denk ik dan. Mag het in 15 jaar ook eens een half jaartje wat minder spetterend zijn?
zaterdag 20 februari 2010 om 13:57
Ik vind in veel gevallen dat mensen te snel uit elkaar gaan, inderdaad omdat het eventjes niet gaat zoals ze willen en er is nu de mogelijkheid is om voor jezelf te zorgen, vroeger was je afhankelijk van elkaar en uitelkaar gaan was natuurlijk wel een taboe.
Ik weet dat je relatie aan kan gaan voor het leven, maar ik geloof ook dat je weleens voor een minder geschikte partner kan kiezen. en dan kan je vechten wat je wil, maar als het potje niet op het dekseltje blijkt te passen is het helaas pindakaas.
Ik weet dat je relatie aan kan gaan voor het leven, maar ik geloof ook dat je weleens voor een minder geschikte partner kan kiezen. en dan kan je vechten wat je wil, maar als het potje niet op het dekseltje blijkt te passen is het helaas pindakaas.
zaterdag 20 februari 2010 om 14:31
quote:Snormel schreef op 20 februari 2010 @ 13:31:
Veel mensen hebben torenhoge verwachtingen van een relatie.
"Je moet elke dag weer voor elkaar kiezen", hoor je dan. Of:
"Ik ga alleen voor perfect, anders hoeft het niet".
Geen enkele relatie is 50 jaar lang perfect, en niemand denkt 50 jaar lang elke ochtend "Ja, dit is de geweldigste man die er bestaat".
Ook een leuke hoorde ik van een vrouw die iets van 15 jaar getrouwd was;"Ja, het is nu al een half jaar dat ik er niet zoveel meer aan vind, dus de koek is wel op".
Múts, denk ik dan. Mag het in 15 jaar ook eens een half jaartje wat minder spetterend zijn?
Dit dus.
Ik ben getrouwd vanuit het uitgangspunt dat we het samen moeten rooien voor de rest van ons leven. Dat geeft mij en ook mijn echtgenoot de verantwoordelijkheid om er ook voor te zorgen dat het werkt en blijft werken. Niet door alles maar te slikken, maar door elkaar vanuit respect te benaderen en door voldoende bezig te zijn met hoe je het niet alleen voor jezelf, maar ook voor de ander leuk en interessant houdt.
Wij hebben allebei een gelukkig huwelijk van onze ouders als voorbeeld, waarbij de hobbels die zij tegenkwamen gewoon genomen werden. Niet vanwege economische afhankelijkheid, maar gewoon, omdat je een verantwoordelijkheid naar elkáár toe hebt. Al had mij moeder er geld op toe gekregen, geen haar op haar hoofd die erover gedacht had om in tijden van crisis weg te gaan. Bij de hobbels die mijn schoonouders genomen hebben, hebben dat soort overwegingen ook nog nooit een rol gespeeld. Net zoals dat in mijn huwelijk (en relatie, want relatief kort getrouwd) met mijn echtgenoot ook nog nooit een serieuze optie is geweest. En ook niet zal worden, want deze keuze heb ik nu eenmaal gemaakt, met hem heb ik een gezin gesticht en we zijn het aan elkaar en aan ons gezin verplicht om het samen leuk te houden.
Bij een relatie die in de basis al morrelt, zou dat een ander verhaal zijn, maar goed, dan zou ik er ook niet mee zijn getrouwd. In ons geval voelde de relatie stevig genoeg voor een huwelijk en ik ben nu eenmaal van mening dat een huwelijk voor altijd is. Ik heb die beslissing niet lichtzinnig genomen en het moet wel erg lang erg slecht gaan wil ik op die beslissing terugkomen. Gelukkig denkt mijn echtgenoot er hetzelfde over. Ik ben echt niet 365 dagen per jaar leuk en er kan gerust wel eens een periode tussen zitten waarin of ik of mijn man even wat meer tijd voor zichzelf nodig heeft of dat er wat meer irritaties zijn. Het zou toch wat zijn als dat voor de ander al aanleiding zou zijn om meteen weg te lopen...
Nee hoor, hier al bijna negen jaar gelukkig samen en ik zie vooralsnog geen enkele reden om níet oud te willen worden met mijn liefste.
Veel mensen hebben torenhoge verwachtingen van een relatie.
"Je moet elke dag weer voor elkaar kiezen", hoor je dan. Of:
"Ik ga alleen voor perfect, anders hoeft het niet".
Geen enkele relatie is 50 jaar lang perfect, en niemand denkt 50 jaar lang elke ochtend "Ja, dit is de geweldigste man die er bestaat".
Ook een leuke hoorde ik van een vrouw die iets van 15 jaar getrouwd was;"Ja, het is nu al een half jaar dat ik er niet zoveel meer aan vind, dus de koek is wel op".
Múts, denk ik dan. Mag het in 15 jaar ook eens een half jaartje wat minder spetterend zijn?
Dit dus.
Ik ben getrouwd vanuit het uitgangspunt dat we het samen moeten rooien voor de rest van ons leven. Dat geeft mij en ook mijn echtgenoot de verantwoordelijkheid om er ook voor te zorgen dat het werkt en blijft werken. Niet door alles maar te slikken, maar door elkaar vanuit respect te benaderen en door voldoende bezig te zijn met hoe je het niet alleen voor jezelf, maar ook voor de ander leuk en interessant houdt.
Wij hebben allebei een gelukkig huwelijk van onze ouders als voorbeeld, waarbij de hobbels die zij tegenkwamen gewoon genomen werden. Niet vanwege economische afhankelijkheid, maar gewoon, omdat je een verantwoordelijkheid naar elkáár toe hebt. Al had mij moeder er geld op toe gekregen, geen haar op haar hoofd die erover gedacht had om in tijden van crisis weg te gaan. Bij de hobbels die mijn schoonouders genomen hebben, hebben dat soort overwegingen ook nog nooit een rol gespeeld. Net zoals dat in mijn huwelijk (en relatie, want relatief kort getrouwd) met mijn echtgenoot ook nog nooit een serieuze optie is geweest. En ook niet zal worden, want deze keuze heb ik nu eenmaal gemaakt, met hem heb ik een gezin gesticht en we zijn het aan elkaar en aan ons gezin verplicht om het samen leuk te houden.
Bij een relatie die in de basis al morrelt, zou dat een ander verhaal zijn, maar goed, dan zou ik er ook niet mee zijn getrouwd. In ons geval voelde de relatie stevig genoeg voor een huwelijk en ik ben nu eenmaal van mening dat een huwelijk voor altijd is. Ik heb die beslissing niet lichtzinnig genomen en het moet wel erg lang erg slecht gaan wil ik op die beslissing terugkomen. Gelukkig denkt mijn echtgenoot er hetzelfde over. Ik ben echt niet 365 dagen per jaar leuk en er kan gerust wel eens een periode tussen zitten waarin of ik of mijn man even wat meer tijd voor zichzelf nodig heeft of dat er wat meer irritaties zijn. Het zou toch wat zijn als dat voor de ander al aanleiding zou zijn om meteen weg te lopen...
Nee hoor, hier al bijna negen jaar gelukkig samen en ik zie vooralsnog geen enkele reden om níet oud te willen worden met mijn liefste.
zaterdag 20 februari 2010 om 15:28
quote:Snormel schreef op 20 februari 2010 @ 13:31:
Geen enkele relatie is 50 jaar lang perfect,We zijn ongeveer op de helft. Tot nu toe geen klagen over gebrek aan perfectie.quote:en niemand denkt 50 jaar lang elke ochtend "Ja, dit is de geweldigste man die er bestaat".Ik wel hoor quote:Ook een leuke hoorde ik van een vrouw die iets van 15 jaar getrouwd was;"Ja, het is nu al een half jaar dat ik er niet zoveel meer aan vind, dus de koek is wel op".
Múts, denk ik dan. Mag het in 15 jaar ook eens een half jaartje wat minder spetterend zijn?Het mag zelfs helemaal nooit spetterend zijn. Je kiest voor elkaar, en als je echt voor elkaar kiest, is gespetter irrelevant.
Geen enkele relatie is 50 jaar lang perfect,We zijn ongeveer op de helft. Tot nu toe geen klagen over gebrek aan perfectie.quote:en niemand denkt 50 jaar lang elke ochtend "Ja, dit is de geweldigste man die er bestaat".Ik wel hoor quote:Ook een leuke hoorde ik van een vrouw die iets van 15 jaar getrouwd was;"Ja, het is nu al een half jaar dat ik er niet zoveel meer aan vind, dus de koek is wel op".
Múts, denk ik dan. Mag het in 15 jaar ook eens een half jaartje wat minder spetterend zijn?Het mag zelfs helemaal nooit spetterend zijn. Je kiest voor elkaar, en als je echt voor elkaar kiest, is gespetter irrelevant.
zaterdag 20 februari 2010 om 18:08
quote:Sleepy61 schreef op 20 februari 2010 @ 13:03:
..... is het idee dat we het tegenwoordig misschien allemaal te vlug opgeven. Vroeger leek het een evidentie dat je ging trouwen en daarna bij mekaar bleef voor het leven, dat lijkt nu niet zo eenvoudig meer. Ligt dat dan aan onze tijdsgeest en zijn we te impulsief, of liepen er vroeger gewoon een heleboel ongelukkig mensen rond? Is het niet perfect normaal dat mensen evolueren, en dat dat, hoe hard je ook probeert, niet altijd samen in dezelfde richting is?
Ik denk dat alle antwoorden kunnen kloppen. Er kunnen diverse redenen zijn. Sommigen kunnen misschien té snel beslissen om uit elkaar te gaan. Maar ik zie ook mensen die (naar mijn bescheiden mening) te snel de ware gevonden hebben. Ja, natuurlijk, het kan. Maar 4 keer achter elkaar de 'ware'?
Ook denk ik dat velen te weinig tijd nemen voor elkaar en zo elkaar ook eerder kwijt kunnen raken. Druk, druk, druk.
En er zijn er bij die een te rooskleurig plaatje hebben. Praat maar eens met 'n vriendin. Haar vriend zal vast ook wel zijn sokken laten slingeren, net als die van jou! Dus als je voor dat soort irritaties gaat lopen...
Ook het uit elkaar groeien kan gebeuren. En dat je inderdaad een andere richting op gaat.
En er zullen vroeger zeker ook veel ongelukkige huwelijken zijn geweest. Ik heb mijn eigen moeder wel eens horen zeggen 'als ik het over kon doen...'. (Ondertussen wel anderen veroordelen die uit elkaar gaan...)
Dus wat mij betreft is er geen eenduidig antwoord!
..... is het idee dat we het tegenwoordig misschien allemaal te vlug opgeven. Vroeger leek het een evidentie dat je ging trouwen en daarna bij mekaar bleef voor het leven, dat lijkt nu niet zo eenvoudig meer. Ligt dat dan aan onze tijdsgeest en zijn we te impulsief, of liepen er vroeger gewoon een heleboel ongelukkig mensen rond? Is het niet perfect normaal dat mensen evolueren, en dat dat, hoe hard je ook probeert, niet altijd samen in dezelfde richting is?
Ik denk dat alle antwoorden kunnen kloppen. Er kunnen diverse redenen zijn. Sommigen kunnen misschien té snel beslissen om uit elkaar te gaan. Maar ik zie ook mensen die (naar mijn bescheiden mening) te snel de ware gevonden hebben. Ja, natuurlijk, het kan. Maar 4 keer achter elkaar de 'ware'?
Ook denk ik dat velen te weinig tijd nemen voor elkaar en zo elkaar ook eerder kwijt kunnen raken. Druk, druk, druk.
En er zijn er bij die een te rooskleurig plaatje hebben. Praat maar eens met 'n vriendin. Haar vriend zal vast ook wel zijn sokken laten slingeren, net als die van jou! Dus als je voor dat soort irritaties gaat lopen...
Ook het uit elkaar groeien kan gebeuren. En dat je inderdaad een andere richting op gaat.
En er zullen vroeger zeker ook veel ongelukkige huwelijken zijn geweest. Ik heb mijn eigen moeder wel eens horen zeggen 'als ik het over kon doen...'. (Ondertussen wel anderen veroordelen die uit elkaar gaan...)
Dus wat mij betreft is er geen eenduidig antwoord!
zaterdag 20 februari 2010 om 18:15
Als ik begin 20 'n levenspartner was tegengekomen waarmee ik goed op de rit was gekomen, dan zou ik waarschijnlijk erg lang blijven vechten voor de relatie in tijden dat het wat minder zou gaan. Als je wat ouder wordt en ervaren hebt hoe makkelijk je wordt ingewisseld ga je zelf ook geen energie/tijd/geld/opoffering meer steken in 'n mogelijke nieuwe relatie. Dan maar gewoon niet wat mij betreft, mijn leven is prima zo.
zaterdag 20 februari 2010 om 18:19
Toevallig had ik het gisteravond met iemand over dit onderwerp. Mijn gevoel is, dat ik relaties zie verslechteren/ verpieteren/ ontploffen/ uitdrogen zodra er gesetteld wordt. Met name trouwen is in mijn belevingswereld (tenminste, in wat ik om me heen zie gebeuren) een regelrechte funkiller. Geen idee of daar theorie onder zit, het is ook niet evidence based, maar ik neem het waar.
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
zaterdag 20 februari 2010 om 18:37
quote:elninjoo schreef op 20 februari 2010 @ 18:22:
Heb al meerdere relaties gezien waarbij er al ca. 10 jaar werd samengewoond, maar die binnen 'n jaar na de trouwerij sneuvelden. En niet alleen relaties die extra op de proef gesteld werden doordat er kinderen kwamen.Dat hoor ik ook. Ik denk wel eens dat het komt doordat het misschien al niet helemaal klopte en dat ze denken dat een trouwerij het allemaal kan redden? (MIsschien zelfs onbewust.) Net zoals sommigen denken dat 'n kind 'n huwelijk kan redden...
Heb al meerdere relaties gezien waarbij er al ca. 10 jaar werd samengewoond, maar die binnen 'n jaar na de trouwerij sneuvelden. En niet alleen relaties die extra op de proef gesteld werden doordat er kinderen kwamen.Dat hoor ik ook. Ik denk wel eens dat het komt doordat het misschien al niet helemaal klopte en dat ze denken dat een trouwerij het allemaal kan redden? (MIsschien zelfs onbewust.) Net zoals sommigen denken dat 'n kind 'n huwelijk kan redden...
zaterdag 20 februari 2010 om 18:42
quote:Sleepy61 schreef op 20 februari 2010 @ 13:03:
Als je een beetje om je heen kijkt in het echte leven, maar ook hier, lijkt het alsof het in relatieland voornamelijk slecht gaat. Mensen bedriegen mekaar, lijken te scheiden dat het een lieve lust is en schijnen het allemaal niet meer zo serieus te nemen met elkaar.
Om hier nog even op terug te komen, en op de topictitel. Het is echt niet allemaal kommer en kwel hoor! Maar waarschijnlijk lijkt het zo omdat mensen met hun problemen over hun relatie naar buiten treden, hun verhaal kwijt willen. En daar kunnen dus vele gesprekken op volgen. Terwijl als je gelukkig bent en lekker in je relatie zit daar niet oeverloos over hoeft te praten en advies over in te winnen!
Gelukkig ken ik ook goede relaties!
Als je een beetje om je heen kijkt in het echte leven, maar ook hier, lijkt het alsof het in relatieland voornamelijk slecht gaat. Mensen bedriegen mekaar, lijken te scheiden dat het een lieve lust is en schijnen het allemaal niet meer zo serieus te nemen met elkaar.
Om hier nog even op terug te komen, en op de topictitel. Het is echt niet allemaal kommer en kwel hoor! Maar waarschijnlijk lijkt het zo omdat mensen met hun problemen over hun relatie naar buiten treden, hun verhaal kwijt willen. En daar kunnen dus vele gesprekken op volgen. Terwijl als je gelukkig bent en lekker in je relatie zit daar niet oeverloos over hoeft te praten en advies over in te winnen!
Gelukkig ken ik ook goede relaties!
zaterdag 20 februari 2010 om 18:53
Ben zelf 36, heb 10 jaar in 3 relaties gezeten en evenzolang vrijgezel geweest (vanaf mijn 16e dus). Lag voornamelijk aan mezelf en de types waarop ik verliefd werd dat dat niet werkte. Desalniettemin geloof ik er niet meer in en zie om me heen ook geen bewijs hoe het wel moet: 1 kennis die vindt dat haar relatie met haar man geweldig is (ik weet dat hij vreemdgaat bij het leven), 1 kennis wiens relatie met haar man volgens haar ook geweldig is (kwamen elkaar tegen toen zijn toenmalige vrouw zwanger was, hoe je eraan komt, kom je er ook weer af, weet ik zeker) en dat zijn alle langdurige getrouwde relaties in mijn omgeving. Verder allemaal nog korter dan 5 jaar.... Zelfs mijn moeder van 60 zat in een zeer foute relatie.
zaterdag 20 februari 2010 om 20:36
Ik vindt het jammer dat er zo negatief over relaties en trouwen wordt gepraat.
Ik ben zelf nu anderhalf jaar getrouwd en hebben in bijna 8 jaar dat we samen zijn al diverse obstakels gehad maar die hebben we samen overwonnen. Ik wil nu niet zeggen dat het altijd rozegeur en maneschijn is maar daar werk je samen aan, dat doe je bij een relatie. Ik heb zelf wel de goede voorbeelden gehad van ouders (en die hadden het niet makelijk, mijn vader was chronisch ziek en dat was lastig en moeilijk maar ze hielden van elkaar) en zelfs een mijn opa en oma (volgend jaar 60 jaar getrouwd en still going strong) ook manlief weet niet beter dan dat je er samen voor gaat. Je kiest voor elkaar
Heb zelf ook genoeg voorbeelden van goede en leuke relaties waar ik ook echt in geloof.
Ik ben ervan overtuigd dat je voor een relatie moet werken en dan echt wel 50 jaar gelukkig getrouwd kunt zijn.
P.S. mijn vader is 12 juni jl. overleden daarom hielden en niet nog houden.
Ik ben zelf nu anderhalf jaar getrouwd en hebben in bijna 8 jaar dat we samen zijn al diverse obstakels gehad maar die hebben we samen overwonnen. Ik wil nu niet zeggen dat het altijd rozegeur en maneschijn is maar daar werk je samen aan, dat doe je bij een relatie. Ik heb zelf wel de goede voorbeelden gehad van ouders (en die hadden het niet makelijk, mijn vader was chronisch ziek en dat was lastig en moeilijk maar ze hielden van elkaar) en zelfs een mijn opa en oma (volgend jaar 60 jaar getrouwd en still going strong) ook manlief weet niet beter dan dat je er samen voor gaat. Je kiest voor elkaar
Heb zelf ook genoeg voorbeelden van goede en leuke relaties waar ik ook echt in geloof.
Ik ben ervan overtuigd dat je voor een relatie moet werken en dan echt wel 50 jaar gelukkig getrouwd kunt zijn.
P.S. mijn vader is 12 juni jl. overleden daarom hielden en niet nog houden.
zaterdag 20 februari 2010 om 22:06
Ik kan er zelf nog niet over meepraten, ik heb pas sinds een jaar de allerleukste verkering. Mijn ouders daarentegen zijn al 33 jaar gelukkig getrouwd en mijn grootouders bijna 60. Zij zijn voor mij het voorbeeld dat ware liefde bestaat en dat je leven delen met de juiste persoon het mooiste is wat er is.
zondag 21 februari 2010 om 00:29
Voor mij hoeft een relatie niet romantische ideeen die ik had toen ik 18 was zijn allang verdwenen door eigen ervaringen en zeker ook door wat ik zie en hoor in mijn omgeving.
Je kan leuk denken ik vecht ervoor we blijven altijd bij elkaar we hebben verantwoording naar elkaar maar als de ander daar ineens anders over denkt doe je daar niks aan.
Zit je met je goede intenties.
Ik hoor en zie meer slechte relaties ( bedriegen, liegen, toneel spelen) dan goede echt zuivere relaties. Ze bestaan, maar weinig. Word wel altijd blij als ik dat zie of hoor, iets positiefs tussen alle relatie-ellende, kan ik van genieten.
Maar die onbevangenheid van toen ik jong was, dat rotsvaste vertrouwen we gaan ervoor in goede en slechte tijden ben ik allang kwijtgeraakt.
Vind dat zelfs vrij naief.
Je kan leuk denken ik vecht ervoor we blijven altijd bij elkaar we hebben verantwoording naar elkaar maar als de ander daar ineens anders over denkt doe je daar niks aan.
Zit je met je goede intenties.
Ik hoor en zie meer slechte relaties ( bedriegen, liegen, toneel spelen) dan goede echt zuivere relaties. Ze bestaan, maar weinig. Word wel altijd blij als ik dat zie of hoor, iets positiefs tussen alle relatie-ellende, kan ik van genieten.
Maar die onbevangenheid van toen ik jong was, dat rotsvaste vertrouwen we gaan ervoor in goede en slechte tijden ben ik allang kwijtgeraakt.
Vind dat zelfs vrij naief.
