Relaties
alle pijlers
Enkel nog kommer en kwel?
zaterdag 20 februari 2010 om 13:03
Hallo allemaal,
als relatieve newbie op het forum had ik toch een prangende vraag, waarop ik in geen enkel topic tot nu toe antwoord heb gevonden.
Als je een beetje om je heen kijkt in het echte leven, maar ook hier, lijkt het alsof het in relatieland voornamelijk slecht gaat. Mensen bedriegen mekaar, lijken te scheiden dat het een lieve lust is en schijnen het allemaal niet meer zo serieus te nemen met elkaar. En ik moet toegeven : vroeger dacht ik stellig dat een relatie voor het leven was etc etc. Helaas moet ik nu eerlijk toegeven dat ik aan de relatie, waar ik zelf heb voor gekozen, enorm begin te twijfelen. Reden hiervoor is het idee dat we elkaar meer en meer beginnen te ontgroeien (of, als ik het allemaal heel eerlijk bekijk : op verstandelijk vlak waren we eigenlijk nooit een match), maar dat staat los van deze discussie. Wat ik me vooral afvraag, en met dit topic ter discussie wil stellen, is het idee dat we het tegenwoordig misschien allemaal te vlug opgeven. Vroeger leek het een evidentie dat je ging trouwen en daarna bij mekaar bleef voor het leven, dat lijkt nu niet zo eenvoudig meer. Ligt dat dan aan onze tijdsgeest en zijn we te impulsief, of liepen er vroeger gewoon een heleboel ongelukkig mensen rond? Is het niet perfect normaal dat mensen evolueren, en dat dat, hoe hard je ook probeert, niet altijd samen in dezelfde richting is?
Mensen die hierover hun mening willen delen : feel free !
als relatieve newbie op het forum had ik toch een prangende vraag, waarop ik in geen enkel topic tot nu toe antwoord heb gevonden.
Als je een beetje om je heen kijkt in het echte leven, maar ook hier, lijkt het alsof het in relatieland voornamelijk slecht gaat. Mensen bedriegen mekaar, lijken te scheiden dat het een lieve lust is en schijnen het allemaal niet meer zo serieus te nemen met elkaar. En ik moet toegeven : vroeger dacht ik stellig dat een relatie voor het leven was etc etc. Helaas moet ik nu eerlijk toegeven dat ik aan de relatie, waar ik zelf heb voor gekozen, enorm begin te twijfelen. Reden hiervoor is het idee dat we elkaar meer en meer beginnen te ontgroeien (of, als ik het allemaal heel eerlijk bekijk : op verstandelijk vlak waren we eigenlijk nooit een match), maar dat staat los van deze discussie. Wat ik me vooral afvraag, en met dit topic ter discussie wil stellen, is het idee dat we het tegenwoordig misschien allemaal te vlug opgeven. Vroeger leek het een evidentie dat je ging trouwen en daarna bij mekaar bleef voor het leven, dat lijkt nu niet zo eenvoudig meer. Ligt dat dan aan onze tijdsgeest en zijn we te impulsief, of liepen er vroeger gewoon een heleboel ongelukkig mensen rond? Is het niet perfect normaal dat mensen evolueren, en dat dat, hoe hard je ook probeert, niet altijd samen in dezelfde richting is?
Mensen die hierover hun mening willen delen : feel free !
zondag 21 februari 2010 om 00:40
zondag 21 februari 2010 om 00:44
Ik ken mijn man 20 jaar, en ja,ook wij gaan scheiden.
Na ruim 10 jaar knokken, van alles over me heen laten komen,kwetsen,na een fout van mijn kant ben ik in therapie geweest,man vond het niet nodig om 1 keer mee te gaan,toch elke keer maar denken hij verandert nog wel,hij gaat wel inzien dat je met zijn tweetjes aan een relatie moet werken,
ben ik er helemaal klaar mee en kies voor mezelf en de kinderen.
En, ja, ook ik dacht we worden samen oud..
Qwertu,heel fijn voor jou en je man dat jullie het zo fijn en goed hebben,maar jij spreekt naar anderen die het niet zo goed treffen toch ook een waarde-oordeel uit?
Jij hebt het leuk,fijn,gezellig met je man en hij met jou hoop ik..
en refereer jij je mening en oordeel op,waar ik veel respect voor heb, maar begrijp dan ook dat veel die hier forummen niet zo gezegend zijn en niet anders kunnen dan uit elkaar gaan. En ja die zien het allemaal toch een beetje anders en reageren misschien wat cynisch/sarcastisch.
En praten en comunniceren is een mooi ding maar als je dat alleen doet,tsja dan schiet je er ook niets mee op hé??
Na ruim 10 jaar knokken, van alles over me heen laten komen,kwetsen,na een fout van mijn kant ben ik in therapie geweest,man vond het niet nodig om 1 keer mee te gaan,toch elke keer maar denken hij verandert nog wel,hij gaat wel inzien dat je met zijn tweetjes aan een relatie moet werken,
ben ik er helemaal klaar mee en kies voor mezelf en de kinderen.
En, ja, ook ik dacht we worden samen oud..
Qwertu,heel fijn voor jou en je man dat jullie het zo fijn en goed hebben,maar jij spreekt naar anderen die het niet zo goed treffen toch ook een waarde-oordeel uit?
Jij hebt het leuk,fijn,gezellig met je man en hij met jou hoop ik..
en refereer jij je mening en oordeel op,waar ik veel respect voor heb, maar begrijp dan ook dat veel die hier forummen niet zo gezegend zijn en niet anders kunnen dan uit elkaar gaan. En ja die zien het allemaal toch een beetje anders en reageren misschien wat cynisch/sarcastisch.
En praten en comunniceren is een mooi ding maar als je dat alleen doet,tsja dan schiet je er ook niets mee op hé??
Haast, ik moet niet vergeten te zwaaien,als ik mezelf voorbij loop...
zondag 21 februari 2010 om 00:48
Qwertu ik ben helaas ook zo teleurgesteld en echt jaloers op dat rotsvaste vertrouwen en hoop nog steeds dat ik ooit iemand tegenkom waarbij ik dat vertrouwen ook heb. Ik verwacht het echter niet.
Maar ligt dit vertrouwen bij jou aan jullie combi? Hoe lang zijn jullie al bij elkaar? Heb je al eerdere ervaringen met relaties? Verwacht je echt dat er niets kan gebeuren dat een bom onder jullie huwelijk kán leggen?
Maar ligt dit vertrouwen bij jou aan jullie combi? Hoe lang zijn jullie al bij elkaar? Heb je al eerdere ervaringen met relaties? Verwacht je echt dat er niets kan gebeuren dat een bom onder jullie huwelijk kán leggen?
zondag 21 februari 2010 om 00:55
Qwertu, ik heb geen waarde oordeel over jouw relatie, vervelend dat je je aangevallen voelt.
Zo heb ik mijn post niet bedoeld. Wat ik zie ( mensen die ik ken, niet jij, want jou ken ik niet jouw relatie dus ook niet) is dat er in eerste instantie geroepen word ik blijf ervoor knokken dit is hem of haar, we blijven altijd bij elkaar, later zijn ze uit elkaar. Dat heb ik zelf ook meegemaakt natuurlijk ben ik daar cynisch van geworden maar mede ook door wat ik altijd zie en hoor , dat ik weet hoe het zal verlopen , en dat ook dus zo gebeurd.
Ik heb dan ook in mijn post vermeld dat ik ook kan genieten van stellen die al heel lang bij elkaar zijn, in goede en slechte tijden, dat vind ik mooi.
Dus : ik zeg hier niet mee dat jij naief bent. Vind het fantastisch juist om te lezen dat het ook zo kan gaan zoals het bij jou gaat.
Zo heb ik mijn post niet bedoeld. Wat ik zie ( mensen die ik ken, niet jij, want jou ken ik niet jouw relatie dus ook niet) is dat er in eerste instantie geroepen word ik blijf ervoor knokken dit is hem of haar, we blijven altijd bij elkaar, later zijn ze uit elkaar. Dat heb ik zelf ook meegemaakt natuurlijk ben ik daar cynisch van geworden maar mede ook door wat ik altijd zie en hoor , dat ik weet hoe het zal verlopen , en dat ook dus zo gebeurd.
Ik heb dan ook in mijn post vermeld dat ik ook kan genieten van stellen die al heel lang bij elkaar zijn, in goede en slechte tijden, dat vind ik mooi.
Dus : ik zeg hier niet mee dat jij naief bent. Vind het fantastisch juist om te lezen dat het ook zo kan gaan zoals het bij jou gaat.
zondag 21 februari 2010 om 00:59
Ik denk (helaas) ook vaak, moet eerst nog zien of ze over 10 jaar nog bij elkaar zijn. En dat ligt niet eens aan mijn eigen foute ervaringen(keuzes) maar meer aan de verbazing omtrent de mensen die inmiddels al uit elkaar zijn.
Degene met mijns inziens het beste huwelijk zei tegen mij: "ik vind het superleuk, maar met alles wat ik om me heen zie, doe ik geen uitspraken over de toekomst." Ik vind dat toch betuigen van realisme.
Degene met mijns inziens het beste huwelijk zei tegen mij: "ik vind het superleuk, maar met alles wat ik om me heen zie, doe ik geen uitspraken over de toekomst." Ik vind dat toch betuigen van realisme.
zondag 21 februari 2010 om 00:59
quote:qwertu schreef op 20 februari 2010 @ 14:31:
Bij een relatie die in de basis al morrelt, zou dat een ander verhaal zijn, maar goed, dan zou ik er ook niet mee zijn getrouwd. In ons geval voelde de relatie stevig genoeg voor een huwelijk en ik ben nu eenmaal van mening dat een huwelijk voor altijd is. Ik heb die beslissing niet lichtzinnig genomen en het moet wel erg lang erg slecht gaan wil ik op die beslissing terugkomen. Gelukkig denkt mijn echtgenoot er hetzelfde over. Ik ben echt niet 365 dagen per jaar leuk en er kan gerust wel eens een periode tussen zitten waarin of ik of mijn man even wat meer tijd voor zichzelf nodig heeft of dat er wat meer irritaties zijn. Het zou toch wat zijn als dat voor de ander al aanleiding zou zijn om meteen weg te lopen...
Als je goed leest, Lichtbron, zul je zien dat ik het heb over "niet meteen" en over dat het wel erg lang slecht moet gaan wil dat voor mij (voor ons) reden zijn om de band te verbreken. Volgens mij schrijf ik het dan behoorlijk genuanceerd en heb ik het bovendien over hoe het voor mij en voor mijn echtgenoot werkt. Als je er bijvoorbeeld al anders in stapt, dan zal het ook anders werken. Maar voor óns werkt het zo dus.
Bovendien: als je elkaar van de 20 jaar huwelijk 10 jaar de tent uit vecht, dan lijkt me dat vallen onder "niet meteen" en onder dat het wel erg lang slecht moet gaan. Ik ben namelijk níet van mening dat men koste wat kost maar bij elkaar moet blijven. Maar omdat voor mij een huwelijk in principe eeuwigheidswaarde heeft en zal ik dus ook niet lichtzinnig het besluit nemen dat huwelijk te verbreken. Ik dus. Wat een ander doet, moet 'ie zelf weten, want nogmaals: ik weet niet hoe die ander er in is gestapt, ik weet niet wat voor verwachtingen diegene had en ik weet ook al niet in hoeverre de loop van de toekomst van invloed is geweest op de aard van het huwelijk.
Net zo goed als ik iemand die teleurgesteld is niet verbitterd zou willen noemen, vind ik het niet leuk om naïef genoemd te worden. Ik neem mijn beslissingen weloverwogen en het is voor mijn echtgenoot en mij een bewust en voor ons vanzelfsprekend proces dat we ervoor zorgen dat we samen op koers blijven liggen. Al maakt dat nog steeds niet dat ik denk dat het ons "dus" nooit kan overkomen. Zo naïef ben ik namelijk niet.
Bij een relatie die in de basis al morrelt, zou dat een ander verhaal zijn, maar goed, dan zou ik er ook niet mee zijn getrouwd. In ons geval voelde de relatie stevig genoeg voor een huwelijk en ik ben nu eenmaal van mening dat een huwelijk voor altijd is. Ik heb die beslissing niet lichtzinnig genomen en het moet wel erg lang erg slecht gaan wil ik op die beslissing terugkomen. Gelukkig denkt mijn echtgenoot er hetzelfde over. Ik ben echt niet 365 dagen per jaar leuk en er kan gerust wel eens een periode tussen zitten waarin of ik of mijn man even wat meer tijd voor zichzelf nodig heeft of dat er wat meer irritaties zijn. Het zou toch wat zijn als dat voor de ander al aanleiding zou zijn om meteen weg te lopen...
Als je goed leest, Lichtbron, zul je zien dat ik het heb over "niet meteen" en over dat het wel erg lang slecht moet gaan wil dat voor mij (voor ons) reden zijn om de band te verbreken. Volgens mij schrijf ik het dan behoorlijk genuanceerd en heb ik het bovendien over hoe het voor mij en voor mijn echtgenoot werkt. Als je er bijvoorbeeld al anders in stapt, dan zal het ook anders werken. Maar voor óns werkt het zo dus.
Bovendien: als je elkaar van de 20 jaar huwelijk 10 jaar de tent uit vecht, dan lijkt me dat vallen onder "niet meteen" en onder dat het wel erg lang slecht moet gaan. Ik ben namelijk níet van mening dat men koste wat kost maar bij elkaar moet blijven. Maar omdat voor mij een huwelijk in principe eeuwigheidswaarde heeft en zal ik dus ook niet lichtzinnig het besluit nemen dat huwelijk te verbreken. Ik dus. Wat een ander doet, moet 'ie zelf weten, want nogmaals: ik weet niet hoe die ander er in is gestapt, ik weet niet wat voor verwachtingen diegene had en ik weet ook al niet in hoeverre de loop van de toekomst van invloed is geweest op de aard van het huwelijk.
Net zo goed als ik iemand die teleurgesteld is niet verbitterd zou willen noemen, vind ik het niet leuk om naïef genoemd te worden. Ik neem mijn beslissingen weloverwogen en het is voor mijn echtgenoot en mij een bewust en voor ons vanzelfsprekend proces dat we ervoor zorgen dat we samen op koers blijven liggen. Al maakt dat nog steeds niet dat ik denk dat het ons "dus" nooit kan overkomen. Zo naïef ben ik namelijk niet.
zondag 21 februari 2010 om 01:05
Net zo goed als ik iemand die teleurgesteld is niet verbitterd zou willen noemen, vind ik het niet leuk om naïef genoemd te worden. Ik neem mijn beslissingen weloverwogen en het is voor mijn echtgenoot en mij een bewust en voor ons vanzelfsprekend proces dat we ervoor zorgen dat we samen op koers blijven liggen. Al maakt dat nog steeds niet dat ik denk dat het ons "dus" nooit kan overkomen. Zo naïef ben ik namelijk niet.[/quote]
Maar ben wel heel benieuwd naar je antwoorden op mijn vragen (wat is je geheim ).
Maar ben wel heel benieuwd naar je antwoorden op mijn vragen (wat is je geheim ).
zondag 21 februari 2010 om 01:10
quote:Billie36 schreef op 21 februari 2010 @ 00:48:
Maar ligt dit vertrouwen bij jou aan jullie combi? Ja, dat denk ik wel Hoe lang zijn jullie al bij elkaar? bijna 9 jaar Heb je al eerdere ervaringen met relaties? Ja, beiden Verwacht je echt dat er niets kan gebeuren dat een bom onder jullie huwelijk kán leggen?Nee, natuurlijk niet. Er kan van alles gebeuren. Ik denk alleen dat er maar heel weinig is waar we niet samen uit zouden komen. Juist ook omdat we heel zuinig op elkaar zijn, dus bij bedreigingen is onze relatie onze eerste prioriteit. En bij risico-management ook, dus sommige bedreigingen daarvan kiezen we ervoor om ze te ontlopen, omdat onze relatie belangrijker is.
Juist omdat we zo voorzichtig met elkaar zijn en juist omdat dat ook nadrukkelijk wordt uitgesproken, zie ik mogelijke bommetjes vol vertrouwen tegemoet. Het moet wel heel raar lopen willen we deze loyaliteit die we jegens elkaar hebben kwijtraken.
Ik denk overigens wel dat ik (we) ontzettend veel geluk heb(ben) gehad met onze combi. Los van hoe we er beiden zijn ingestapt en welke waarden we hoog houden binnen onze relatie, passen we ook als twee puzzelstukjes in elkaar. Zonder dat zou het denk ik op een aantal fronten wel moeizamer gaan.
Maar ligt dit vertrouwen bij jou aan jullie combi? Ja, dat denk ik wel Hoe lang zijn jullie al bij elkaar? bijna 9 jaar Heb je al eerdere ervaringen met relaties? Ja, beiden Verwacht je echt dat er niets kan gebeuren dat een bom onder jullie huwelijk kán leggen?Nee, natuurlijk niet. Er kan van alles gebeuren. Ik denk alleen dat er maar heel weinig is waar we niet samen uit zouden komen. Juist ook omdat we heel zuinig op elkaar zijn, dus bij bedreigingen is onze relatie onze eerste prioriteit. En bij risico-management ook, dus sommige bedreigingen daarvan kiezen we ervoor om ze te ontlopen, omdat onze relatie belangrijker is.
Juist omdat we zo voorzichtig met elkaar zijn en juist omdat dat ook nadrukkelijk wordt uitgesproken, zie ik mogelijke bommetjes vol vertrouwen tegemoet. Het moet wel heel raar lopen willen we deze loyaliteit die we jegens elkaar hebben kwijtraken.
Ik denk overigens wel dat ik (we) ontzettend veel geluk heb(ben) gehad met onze combi. Los van hoe we er beiden zijn ingestapt en welke waarden we hoog houden binnen onze relatie, passen we ook als twee puzzelstukjes in elkaar. Zonder dat zou het denk ik op een aantal fronten wel moeizamer gaan.
zondag 21 februari 2010 om 01:14
Stoeptegel, maar dát herken ik wel. Dat iedereen het roept, dat het voor altijd is. Ook degenen die het na een paar jaar alweer voor gezien houden of die inderdaad na een jaar huwelijk alweer scheiden. Overigens hoor je van die stellen achteraf ook wel vaak dat het toch wel morrelde, dus dat vind ik altijd wel een beetje lastig aan die situatie.
zondag 21 februari 2010 om 01:18
zondag 21 februari 2010 om 01:19
Billie, ik wist vanaf dag 1 dat ik met deze man oud wilde worden. Dus ja, head over heals. En hoewel we echt onze portie wel gehad hebben intussen, is aan die overtuiging nog nooit iets veranderd. Uitgangspunt is en is altijd geweest dat wij voor de rest van ons leven samen gaan blijven. Ik ervaar met mijn man een verbondenheid tot in mijn wortels. Al het andere wat ik aan aantrekkelijke mannen ben tegengekomen, dat voelde veel oppervlakkiger. Ook leuk om er tijd mee door te brengen, maar dat ik met deze man oud wilde worden, dat heb ik nog nooit bij een ander zo gevoeld.
Al het andere heeft natuurlijk wel moeten groeien, want je kent elkaar niet in één dag natuurlijk. Bovendien beangstigde het gevoel me nogal in het begin, dus in die zin heeft de relatie wel moeten groeien ja, in de zin van dat ik mezelf er ook daadwerkelijk aan over durfde te geven.
Al het andere heeft natuurlijk wel moeten groeien, want je kent elkaar niet in één dag natuurlijk. Bovendien beangstigde het gevoel me nogal in het begin, dus in die zin heeft de relatie wel moeten groeien ja, in de zin van dat ik mezelf er ook daadwerkelijk aan over durfde te geven.
zondag 21 februari 2010 om 01:23
Ik heb die indruk dus vaak niet bij mensen die gaan trouwen. Ik heb het gevoel dat ze vooral voor de voorbereiding en het feestje gaan, kortom veel van buiten, weinig van binnen. Maar goed, indruk en gevoel. Ik weet dat dus niet zeker. Een zeer goede vriendin van mij heeft haar vriend ten huwelijk gevraagd, maar omdat "ze weet wat er kan gebeuren in een relatie" de datum pas over anderhalf jaar gezet. Blijf dan gewoon samenwonen denk ik dan. Je hóeft niet te trouwen.
zondag 21 februari 2010 om 01:23
Qwertu,ik heb het goed gelezen,en al meer van jou.
En ik meen het als ik het zeg dat ik het fijn vindt dat je zo'n relatie hebt,maar laatst was er een topic over iemand die ook wilde kappen met haar relatie en jij was zóó bezig van je moet dit doen,je moet zus en zo doen. Je was zó bezig met te schrijven/zeggen van dat ze niet de "makkelijkste" weg moest kiezen,dat ik er eigenlijk een beetje kriegelig van werd,sorry Qwertu..
En ik dacht bij mezelf,nou.. de makkelijkste weg?
Ze moest eens weten wat een strijd het hier is elke dag en hoeveel nachten ik al heb liggen huilen,hoe eenzaam ik me voel in dit huwelijk. En dan heeft Qwertu het over de makkelijkste weg??
Qwertu, die beslissing neem je niet van de ene op de andere dag,en zeker niet als je kinderen hebt.Daar gaat heel wat over heen..
En ik meen het als ik het zeg dat ik het fijn vindt dat je zo'n relatie hebt,maar laatst was er een topic over iemand die ook wilde kappen met haar relatie en jij was zóó bezig van je moet dit doen,je moet zus en zo doen. Je was zó bezig met te schrijven/zeggen van dat ze niet de "makkelijkste" weg moest kiezen,dat ik er eigenlijk een beetje kriegelig van werd,sorry Qwertu..
En ik dacht bij mezelf,nou.. de makkelijkste weg?
Ze moest eens weten wat een strijd het hier is elke dag en hoeveel nachten ik al heb liggen huilen,hoe eenzaam ik me voel in dit huwelijk. En dan heeft Qwertu het over de makkelijkste weg??
Qwertu, die beslissing neem je niet van de ene op de andere dag,en zeker niet als je kinderen hebt.Daar gaat heel wat over heen..
Haast, ik moet niet vergeten te zwaaien,als ik mezelf voorbij loop...
zondag 21 februari 2010 om 01:25
zondag 21 februari 2010 om 01:27
Ik denk ook dat men er te makkelijk over denkt. Je moet er wel wat voor doen om bij elkaar te blijven. Het gaat niet vanzelf.
Wij zijn dit jaar 36 jaar getrouwd en we hebben een moeilijk leven achter de rug. Een dochtertje verloren aan kanker en we zagen ouders van andere overleden kinderen de één na de ander uit elkaar gaan. Het is ook moeilijk. 99% gaat ook uit elkaar na die traumatische ervaring. Mannen rouwen heel anders dan vrouwen. En ik heb eens ooit ook op het punt gestaan. Maar manlief had zo'n verdriet en we hadden nog drie kinderen.Het heeft flink geknald, een hele nacht ruzie gehad en ik ben weggegaan om eens goed en rustig na te kunnen denken. We hebben het uitgepraat. En dat was goed.
Je moet praten. Doe je dat niet dan red je het niet.
Wij zijn dit jaar 36 jaar getrouwd en we hebben een moeilijk leven achter de rug. Een dochtertje verloren aan kanker en we zagen ouders van andere overleden kinderen de één na de ander uit elkaar gaan. Het is ook moeilijk. 99% gaat ook uit elkaar na die traumatische ervaring. Mannen rouwen heel anders dan vrouwen. En ik heb eens ooit ook op het punt gestaan. Maar manlief had zo'n verdriet en we hadden nog drie kinderen.Het heeft flink geknald, een hele nacht ruzie gehad en ik ben weggegaan om eens goed en rustig na te kunnen denken. We hebben het uitgepraat. En dat was goed.
Je moet praten. Doe je dat niet dan red je het niet.
zondag 21 februari 2010 om 01:29
Er is toch een moment geweest dat men een belofte heeft gemaakt. Daar wil ik niet mee zeggen dat iemand die gaat scheiden er niet voor gevochten heeft, maar ik snap het fenomeen trouwen niet.
Als ik bij een bruiloft ben en ik hoor ze zeggen "tot de dood ons scheidt" krijg ik het al zo benauwd. Ik kan me echt niet voorstellen dat ik dat zou beloven.
Als ik bij een bruiloft ben en ik hoor ze zeggen "tot de dood ons scheidt" krijg ik het al zo benauwd. Ik kan me echt niet voorstellen dat ik dat zou beloven.
