Fijn als je niets meemaakt

Las het net weer in een topic: een sneer naar mensen die een mening hebben, want “zo fijn dat je zelf nooit iets hebt meegemaakt waardoor je je je mening kan veroorloven”

Nou kan je boos worden om de onterechtheid van zo’n uitspraak, maar ik dacht dat het misschien beter werkt om eens een andere kant te laten zien. Dus, bij deze.

Ik kom al behoorlijk lang op dit forum, en ben één van de weinigen die openlijk al jaren stelt nooit te zullen scheiden. Dat levert meestal vrij bozige reacties op, alsof mensen het als een persoonlijke aanval ervaren dat ik dat zo stellig beweer. Want je kan nooit weten wat er gaat gebeuren. En wat nou als...?

Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die denken dat ik makkelijk praten heb en onnozel ben omdat mijn relatie goed is. Want als je echt iets mee maakt dan beweer je niet dat je altijd bij elkaar blijft.

De wekelijkheid is toch iets anders. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik al een hele tijd diep ongelukkig ben in mijn relatie. Ook gezien onze leeftijd verwacht ik niet meer dat het ooit nog in de buurt komt van wat het was. Ik ben sinds enkele maanden pas bezig vrede te sluiten met de werkelijkheid en te aanvaarden dat het leuke deel van mijn leven gewoon voorbij is. Mijn werk maakt het nog leefbaar, en verantwoordelijkheid naar het hele gezin doet de rest. Maar het is vooral overleven en voortslepen geworden. De strijdlust is op, de uitdaging is aanvaarding geworden.

Zonder in detail te treden, ik weet vrij zeker dat als ik hier, zonder herkend te worden, mijn verhaal zou doen, ik op positieve en ondersteunendecreacties zou kunnen rekenen. Ik weet minstens zo zeker dat als mijn partner hetzelfde zou doen, dezelfde reacties zouden komen. Ofwel, we zijn beiden even fout en evenzeer slachtoffer van onszelf en elkaar. Ik ben op geen enkele manier een goed mens, laat staan een goede partner. Het enige waar ik trots op kan zijn is mijn werk, daar ben ik toevallig wel goed in, maar daar heb je verder ook niets aan.

Zou ik moeten gaan scheiden, en mogelijk zelfs een nieuwe partner zoeken om weer gelukkig te worden? Misschien. Feit is wel dat dat voor partner en kinderen een enorme impact zou hebben. Ook al verdienen we beiden genoeg om onszelf te onderhouden, alleen al de meerkosten van twee huishoudens i.p.v. één zijn toch een last.

Maar dat is niet het belangrijkste. Voor mij staat voorop: een man een man, een woord een woord. Ik heb nooit beloofd gelukkig te zijn of mijn partner gelukkig te maken. Maar ik heb me wel verbonden aan onze relatie, bij ziekte en gezondheid, in goede dagen en in slechte dagen.

Niet om te zeggen: kijk mij eens moreel hoog te paard zitten. Helemaal niet, ik ben ook maar gewoon een boerenlul die probeert de goede keuzes te maken, en ik weet dat ik onderweg mensen verdriet doe en beschadig.

Maar nee, het is niet dat ik bij gebrek aan problemen mijn mening vorm. Eerder in tegendeel. Ik snap héél goed dat mensen scheiden.