Relaties
alle pijlers
Gaat mijn vader vreemd???
zondag 7 juni 2009 om 18:11
Wie kan mij advies geven??
Mijn ouders zijn 33 jaar getrouwd en hebben altijd (na mijn idee) een fantastisch huwelijk gehad. Ik had een onbezorgde jeugd met alles wat ik maar kon wensen. Een fijn gezin met veel warmte en liefde, het ontbrak mijn zus en mij aan niets. Ook nu nog (ik ben nu 28) zie ik mijn ouders zeker 2 keer in de week en we bellen bija dagelijks. Mensen om ons heen zeggen vaak hoe bijzonder onze band is!
Ik heb ook altijd heel hard geroepen dat ik net zo'n huwelijk wens als dat van mijn ouders.
Maar nu gebeuren er rare dingen......
Mijn ouders hebben een vriendin die na een mislukte relatie alleen woont. Deze vrouw woont vlak bij mij. Ik heb het idee dat mijn vader vreemd gaat met haar.
Het is nu al een paar keer gebeurd dat mijn vader tegen mijn moeder zegt dat hij even op de fietst springt en bij mij gaat kijken.
Hij komt dan binnen en is dan binnen een paar minuten weer weg. (een alibi dat hij bij mij is geweest) vervolgens fietst hij in de richting van "haar" woning en zegt tegen mij dat hij even een stuk gaat fietsen. Hij belt dan een half uurtje/ uurtje later op om iets onbenulligs te zeggen/ vragen. Alsof hij even alles wil controleren.
En zo gebeuren er nog meer dingen waar ik mijn vraagtekens bij heb.
Deze gedachten vind ik echt vreselijk want ik hou ontzettend veel van mijn vader maar er klopt gewoon iets niet.
Samen met mijn vriend zijn we hem een aantal keren gevolgd (met het hard in mijn keel) maar we weten niet voor 100% zeker of hij daadwerkelijk bij haar naar binnen gaat. We hebben hem niet op heterdaad betreft zeg maar.
Ik weet echt niet wat ik hier mee aan moet.
Ik durf mijn vader er niet mee te confronteren. Stel dat het niet zo is dan maak ik toch wel iets kapot doordat ik dit gedacht heb.
Het is zo moeilijk, ik ben er bijna ziek van.
Misschien heb ik het allemaal wat verwarrend geschreven maar ik hoop dat jullie mijn verhaal begrijpen en dat jullie mij tips kunnen geven. Hoe moet ik dit aanpakken????
ps. wanneer het echt zo zou zijn dan zou mijn moeder dit volgens mij echt niet aankunnen.
Ik hoop op reacties,
Groetjes Judee
Mijn ouders zijn 33 jaar getrouwd en hebben altijd (na mijn idee) een fantastisch huwelijk gehad. Ik had een onbezorgde jeugd met alles wat ik maar kon wensen. Een fijn gezin met veel warmte en liefde, het ontbrak mijn zus en mij aan niets. Ook nu nog (ik ben nu 28) zie ik mijn ouders zeker 2 keer in de week en we bellen bija dagelijks. Mensen om ons heen zeggen vaak hoe bijzonder onze band is!
Ik heb ook altijd heel hard geroepen dat ik net zo'n huwelijk wens als dat van mijn ouders.
Maar nu gebeuren er rare dingen......
Mijn ouders hebben een vriendin die na een mislukte relatie alleen woont. Deze vrouw woont vlak bij mij. Ik heb het idee dat mijn vader vreemd gaat met haar.
Het is nu al een paar keer gebeurd dat mijn vader tegen mijn moeder zegt dat hij even op de fietst springt en bij mij gaat kijken.
Hij komt dan binnen en is dan binnen een paar minuten weer weg. (een alibi dat hij bij mij is geweest) vervolgens fietst hij in de richting van "haar" woning en zegt tegen mij dat hij even een stuk gaat fietsen. Hij belt dan een half uurtje/ uurtje later op om iets onbenulligs te zeggen/ vragen. Alsof hij even alles wil controleren.
En zo gebeuren er nog meer dingen waar ik mijn vraagtekens bij heb.
Deze gedachten vind ik echt vreselijk want ik hou ontzettend veel van mijn vader maar er klopt gewoon iets niet.
Samen met mijn vriend zijn we hem een aantal keren gevolgd (met het hard in mijn keel) maar we weten niet voor 100% zeker of hij daadwerkelijk bij haar naar binnen gaat. We hebben hem niet op heterdaad betreft zeg maar.
Ik weet echt niet wat ik hier mee aan moet.
Ik durf mijn vader er niet mee te confronteren. Stel dat het niet zo is dan maak ik toch wel iets kapot doordat ik dit gedacht heb.
Het is zo moeilijk, ik ben er bijna ziek van.
Misschien heb ik het allemaal wat verwarrend geschreven maar ik hoop dat jullie mijn verhaal begrijpen en dat jullie mij tips kunnen geven. Hoe moet ik dit aanpakken????
ps. wanneer het echt zo zou zijn dan zou mijn moeder dit volgens mij echt niet aankunnen.
Ik hoop op reacties,
Groetjes Judee
zondag 7 juni 2009 om 22:05
Ik heb gezegd dat ze sex hebben en er staat duidelijk bij dat ik niet weet of het op dat gebied ook echt goed zit.
Verder is het zo dat mijn moeder niet alleen mijn moeder is maar ook een vriendin. De moederrol staat boven aan maar een vriendin kan ik het zeker noemen. De band die er binnen ons gezin is, is heel erg hecht. Met zowel vader, moeder als zus.
Dus wanneer mijn moeder verdriet heeft dan heb ik dat ook. Naast het verdriet dat mijn vader dan vreemd zou gaan??!! zou ik ook nog het verdriet van mijn moeder voelen.
"De gezonde grenzen tussen ouders en kinderen lijken hier op z'n zachtst gezegd een beetje vervaagd te zijn" Daar kan ik niks mee. Ik ben juist bij dat wij zo dicht bij elkaar staan en op gelijk niveau.
Verder is het zo dat mijn moeder niet alleen mijn moeder is maar ook een vriendin. De moederrol staat boven aan maar een vriendin kan ik het zeker noemen. De band die er binnen ons gezin is, is heel erg hecht. Met zowel vader, moeder als zus.
Dus wanneer mijn moeder verdriet heeft dan heb ik dat ook. Naast het verdriet dat mijn vader dan vreemd zou gaan??!! zou ik ook nog het verdriet van mijn moeder voelen.
"De gezonde grenzen tussen ouders en kinderen lijken hier op z'n zachtst gezegd een beetje vervaagd te zijn" Daar kan ik niks mee. Ik ben juist bij dat wij zo dicht bij elkaar staan en op gelijk niveau.
zondag 7 juni 2009 om 22:21
Wanneer ik in jouw schoenen zou staan zou ik zeker mijn vader ermee confronteren wanneer ik als alibie zou worden gebruikt.
Op deze manier zou ik me er toch (indirect) bij het eventuele vreemdgaan betrokken voelen. Ik zou niet willen worden gebruikt omdat mijn pa toevallig jeuk zou hebben. Daar zou hij jou ook niet in mogen betrekken.
Het is wel van belang dat je (vrijwel) zeker weet dat je pa fout bezig is.
Verder ben ik het eens met de rest dat je dit niet zozeer op jezelf moet betrekken. Je vader is niet alleen je vader maar ook een eigen persoon. Zijn liefde voor jou heeft niks met zijn seks leven (met wie dan ook) te maken. Dat staat helemaal los van elkaar.
Op deze manier zou ik me er toch (indirect) bij het eventuele vreemdgaan betrokken voelen. Ik zou niet willen worden gebruikt omdat mijn pa toevallig jeuk zou hebben. Daar zou hij jou ook niet in mogen betrekken.
Het is wel van belang dat je (vrijwel) zeker weet dat je pa fout bezig is.
Verder ben ik het eens met de rest dat je dit niet zozeer op jezelf moet betrekken. Je vader is niet alleen je vader maar ook een eigen persoon. Zijn liefde voor jou heeft niks met zijn seks leven (met wie dan ook) te maken. Dat staat helemaal los van elkaar.
Ja, dat vind ik echt.
zondag 7 juni 2009 om 22:44
Helemaal niet mee eens. Sorry, maar Judee heeft wel degelijk de leeftijd om te beseffen wat er speelt en de gevoelens van verdriet te kunnen plaatsten welke haar moeder hiervan zal ondervinden. Er zijn helemaal geen grenzen vervaagd, waar is dat op gebasseerd? Omdat Judee iets vermoed en daarmee haar moeder ontroostbaar verdriet zal hebben? Moet je dan maar je kop in het zand steken?
Ik was destijds 10 jaar jonger dan TO nu en sprong als een leeuwin in de bres voor mijn moeder. En heb met mijn ouders gesprekken gehad als een volwaardige volwassene. Is daar iets mis mee?
Geloof het niet. Je kunt je ogen niet sluiten voor dit soort zaken als je een goed band hebt met je ouders. Dat is ook niet zomaar naast je neer te leggen. Of je nu kind, neef, nicht of een jongere vriendin bent en je loopt hiermee en je weet gevoelsmatig dat er iets niet klopt. Kun je dat niet laten liggen omdát je kind bent. Dat is theoretisch allemaal leuk beredeneerd maar in de praktijk werkt het toch even anders.
Uiteraard is Judee hier emotioneel in betrokken, het gaat háár namelijk erg na aan het hart. Daarom kan ze het ook niet loslaten. Logisch lijkt mij.
Bovendien is mijn moeder óók mijn beste vriendin. En als ze er nu weer voor zou komen te staan, zou ik precies hetzelfde doen als 20 jaar geleden.
Ik was destijds 10 jaar jonger dan TO nu en sprong als een leeuwin in de bres voor mijn moeder. En heb met mijn ouders gesprekken gehad als een volwaardige volwassene. Is daar iets mis mee?
Geloof het niet. Je kunt je ogen niet sluiten voor dit soort zaken als je een goed band hebt met je ouders. Dat is ook niet zomaar naast je neer te leggen. Of je nu kind, neef, nicht of een jongere vriendin bent en je loopt hiermee en je weet gevoelsmatig dat er iets niet klopt. Kun je dat niet laten liggen omdát je kind bent. Dat is theoretisch allemaal leuk beredeneerd maar in de praktijk werkt het toch even anders.
Uiteraard is Judee hier emotioneel in betrokken, het gaat háár namelijk erg na aan het hart. Daarom kan ze het ook niet loslaten. Logisch lijkt mij.
Bovendien is mijn moeder óók mijn beste vriendin. En als ze er nu weer voor zou komen te staan, zou ik precies hetzelfde doen als 20 jaar geleden.
zondag 7 juni 2009 om 23:20
Ik snap echt niet hoe iemand in zijn hoofd halt om vaders te ahtervolgen. Je zegt dat je zo'n hechte band hebt, maar kennelijk valt dat welk tegen, want anders zou je dit gewoon met je vader kunnen bepreken, in plaats van stiekem achter m aan te gaan. En als "de vogel al gevlogen is als je die straat inrijdt, dan maakt ie wle hele snelle wippies, dus echt bewijs lijkt het me niet.
Mijn advies: Praat met je vader, bespreek je vermoedens en zeg dat je niet als alibi gebruikt wenst te worden, of laat het geheel rusten en ga ook niet meer achter m aan. Want als jij ooit betrapt wordt tijdens dat achtervolgen, gaat de relatie met je vader ook nooit meer hetzelfde zijn. ( of wordt eindelijk pijnlijk duidelijk dat jullie band helemaal niet zo fantastisch is als je wilt doen geloven). En stel dat pa en ma regelmatig triootjes zouden hebben met vriendin erbij, zou je dat dan van ze weten? Denk je dat ze je vertellen dat ze wekelijks naar de Fun gaan als dat zo zou zijn?
Mijn advies: Praat met je vader, bespreek je vermoedens en zeg dat je niet als alibi gebruikt wenst te worden, of laat het geheel rusten en ga ook niet meer achter m aan. Want als jij ooit betrapt wordt tijdens dat achtervolgen, gaat de relatie met je vader ook nooit meer hetzelfde zijn. ( of wordt eindelijk pijnlijk duidelijk dat jullie band helemaal niet zo fantastisch is als je wilt doen geloven). En stel dat pa en ma regelmatig triootjes zouden hebben met vriendin erbij, zou je dat dan van ze weten? Denk je dat ze je vertellen dat ze wekelijks naar de Fun gaan als dat zo zou zijn?
maandag 8 juni 2009 om 00:00
In jouw hoofd zit niet wat er bij TO wel speelt.
En wat een veronderstelling dat de ouders met vriendin een triootje zouden hebben. TO heeft haar eigen beweegredenen om het vermoeden te hebben. Gezien reaktie (onwetendheid) van moeder. En als TO hier schrijft dat ze een hechte band met elkaar in het gezin hebben, wie ben jij dan om te schrijven dat ze iets wil doen laten geloven?
Als je vermoedens uitspreekt, kan dat net zo pijnlijk zijn, mocht het niet waar zijn. Ik zou het willen weten ook, als ik deze vermoedens zou hebben. Ga je erover praten omdat je denkt dit of dat, dan kom je nooit van dat onzekere gevoel af.
En wat een veronderstelling dat de ouders met vriendin een triootje zouden hebben. TO heeft haar eigen beweegredenen om het vermoeden te hebben. Gezien reaktie (onwetendheid) van moeder. En als TO hier schrijft dat ze een hechte band met elkaar in het gezin hebben, wie ben jij dan om te schrijven dat ze iets wil doen laten geloven?
Als je vermoedens uitspreekt, kan dat net zo pijnlijk zijn, mocht het niet waar zijn. Ik zou het willen weten ook, als ik deze vermoedens zou hebben. Ga je erover praten omdat je denkt dit of dat, dan kom je nooit van dat onzekere gevoel af.
maandag 8 juni 2009 om 11:22
quote:Oostvogel schreef op 08 juni 2009 @ 00:00:
In jouw hoofd zit niet wat er bij TO wel speelt.
Nee, klopt, ik heb totaal geen behoefte om me met het liefdesleven van mijn ouders te bemoeien. Ik ben volwassen, zij zijn dat ook en ze maken hun iegen keuzes. zou een van beiden ooit vreemdgaan, dan staat dat volkomen los van de relatie die ik als volwassen dochter met hen beiden heb.
Ik kan me voorstellen dat dat anders is als je nog thuiswoont bij je ouders, omdat je er dan veel directer mee te maken hebt en moeilijker afstand neemt.
En wat een veronderstelling dat de ouders met vriendin een triootje zouden hebben. TO heeft haar eigen beweegredenen om het vermoeden te hebben. Gezien reaktie (onwetendheid) van moeder. En als TO hier schrijft dat ze een hechte band met elkaar in het gezin hebben, wie ben jij dan om te schrijven dat ze iets wil doen laten geloven?
Als je echt een hechte band hebt, dan praat je toch met elkaar? Voor mij betekent "een hechte band" dat er wederzijds respect is, vertrouwen, openheid en eerlijkheid. dat is hier ver te zoeken. want ik vind iemand stiekem achtervolgen en controleren niet passen in een open eerlijke hechte relatie. Persoonlijk zou ik heel zwaar teleurgesteld zijn in iemand die er al bij voorbaat vanuit gaat dat ik wel zal liegen en dat dit stiekeme gedoe de manier is om me met iets te confronteren. zeker als het iets betrfet dat in wezen niet haar zaak is. Hoe zou TO het zelf vinden als ze er achter kwam dat bijvoorbeeld har schoonmoeder haar achtervolgde omdat die het vermoeden had dat ze vreemdging?
De dag dat ik ontdekte dat iemand met wie ik dacht/zeg een hechte band te hebben liever stiekem mij achtervolgt en controleert in plaats van het gesprek met me aan te gaan, is dat het einde van de "hechte band".
Als je vermoedens uitspreekt, kan dat net zo pijnlijk zijn, mocht het niet waar zijn.
Vermoedens uitspreken kan heel pijnlijk zijn. Maar uiteindelijk is het hebben van de vermoedens al pijnlijk en heeft dat de band al verstoord. je eigen vader als een prive-detective achtervolgen lijkt me ook behoorlijk pijnlijk, en zolang je pa niet betrapt met broek op knieen weet je nog steeds niets zeker.
Ik zou het willen weten ook, als ik deze vermoedens zou hebben. Ga je erover praten omdat je denkt dit of dat, dan kom je nooit van dat onzekere gevoel af.Waarom zou je met praten niet van dat onzekere gevoel afkomen? Omdat je er al bij voorbaat weet dat je vader of iet eerlijk gaat zijn of (terecht) gaat zeggen dat het je niet aangaat?
In jouw hoofd zit niet wat er bij TO wel speelt.
Nee, klopt, ik heb totaal geen behoefte om me met het liefdesleven van mijn ouders te bemoeien. Ik ben volwassen, zij zijn dat ook en ze maken hun iegen keuzes. zou een van beiden ooit vreemdgaan, dan staat dat volkomen los van de relatie die ik als volwassen dochter met hen beiden heb.
Ik kan me voorstellen dat dat anders is als je nog thuiswoont bij je ouders, omdat je er dan veel directer mee te maken hebt en moeilijker afstand neemt.
En wat een veronderstelling dat de ouders met vriendin een triootje zouden hebben. TO heeft haar eigen beweegredenen om het vermoeden te hebben. Gezien reaktie (onwetendheid) van moeder. En als TO hier schrijft dat ze een hechte band met elkaar in het gezin hebben, wie ben jij dan om te schrijven dat ze iets wil doen laten geloven?
Als je echt een hechte band hebt, dan praat je toch met elkaar? Voor mij betekent "een hechte band" dat er wederzijds respect is, vertrouwen, openheid en eerlijkheid. dat is hier ver te zoeken. want ik vind iemand stiekem achtervolgen en controleren niet passen in een open eerlijke hechte relatie. Persoonlijk zou ik heel zwaar teleurgesteld zijn in iemand die er al bij voorbaat vanuit gaat dat ik wel zal liegen en dat dit stiekeme gedoe de manier is om me met iets te confronteren. zeker als het iets betrfet dat in wezen niet haar zaak is. Hoe zou TO het zelf vinden als ze er achter kwam dat bijvoorbeeld har schoonmoeder haar achtervolgde omdat die het vermoeden had dat ze vreemdging?
De dag dat ik ontdekte dat iemand met wie ik dacht/zeg een hechte band te hebben liever stiekem mij achtervolgt en controleert in plaats van het gesprek met me aan te gaan, is dat het einde van de "hechte band".
Als je vermoedens uitspreekt, kan dat net zo pijnlijk zijn, mocht het niet waar zijn.
Vermoedens uitspreken kan heel pijnlijk zijn. Maar uiteindelijk is het hebben van de vermoedens al pijnlijk en heeft dat de band al verstoord. je eigen vader als een prive-detective achtervolgen lijkt me ook behoorlijk pijnlijk, en zolang je pa niet betrapt met broek op knieen weet je nog steeds niets zeker.
Ik zou het willen weten ook, als ik deze vermoedens zou hebben. Ga je erover praten omdat je denkt dit of dat, dan kom je nooit van dat onzekere gevoel af.Waarom zou je met praten niet van dat onzekere gevoel afkomen? Omdat je er al bij voorbaat weet dat je vader of iet eerlijk gaat zijn of (terecht) gaat zeggen dat het je niet aangaat?
maandag 8 juni 2009 om 12:16
maandag 8 juni 2009 om 12:21
quote:return_of_kreng schreef op 07 juni 2009 @ 23:20:
Ik snap echt niet hoe iemand in zijn hoofd halt om vaders te ahtervolgen. Je zegt dat je zo'n hechte band hebt, maar kennelijk valt dat welk tegen, want anders zou je dit gewoon met je vader kunnen bepreken, in plaats van stiekem achter m aan te gaan. En als "de vogel al gevlogen is als je die straat inrijdt, dan maakt ie wle hele snelle wippies, dus echt bewijs lijkt het me niet.
Tja precies. Misschien rookt die vriendin wel en gaat je vader er stiekem een peukie roken ofzo.
Ik snap echt niet hoe iemand in zijn hoofd halt om vaders te ahtervolgen. Je zegt dat je zo'n hechte band hebt, maar kennelijk valt dat welk tegen, want anders zou je dit gewoon met je vader kunnen bepreken, in plaats van stiekem achter m aan te gaan. En als "de vogel al gevlogen is als je die straat inrijdt, dan maakt ie wle hele snelle wippies, dus echt bewijs lijkt het me niet.
Tja precies. Misschien rookt die vriendin wel en gaat je vader er stiekem een peukie roken ofzo.
maandag 8 juni 2009 om 12:44
maandag 8 juni 2009 om 13:04
quote:Spinster schreef op 07 juni 2009 @ 20:20:
[...]
En wie weet denkt je vader dat ook. Of je moeder en je vader. Of denk alleen jij dat, terwijl je je van alles in het hoofd haalt.
Het gaat niet om jou, dat is wat ik probeer te zeggen. jij laat je meeslepen als de beschermvrouwe van je moeder, wat heel lief is, maar waar ze niks aan heeft. Je veroordeelt je vader al, terwijl je niet eens weet hoe de vork in de steel zit. Gedraag je als dochter en niet als 3e in de relatie (of moet ik zeggen 4e?). En wees zelf wel eerlijk, als je daar zoveel waarde aan hecht.
Spinster, wat mooi helder opgeschreven!
TO sta je überhaupt nog wel open voor andere scenario's dan datgene wat jij in je hoofd hebt zitten?En heel fijn dat jullie zo close als gezin zijn maar de relatie tussen twee partners is echt iets anders dan tussen vader en kind.
Als jij denkt als alibi gebruikt te worden is de enige oplossing 'met je vader praten'. Hij heeft het recht niet jou hier ongevraagd in te betrekken. Dus manoeuvreer je uit deze situatie.
[...]
En wie weet denkt je vader dat ook. Of je moeder en je vader. Of denk alleen jij dat, terwijl je je van alles in het hoofd haalt.
Het gaat niet om jou, dat is wat ik probeer te zeggen. jij laat je meeslepen als de beschermvrouwe van je moeder, wat heel lief is, maar waar ze niks aan heeft. Je veroordeelt je vader al, terwijl je niet eens weet hoe de vork in de steel zit. Gedraag je als dochter en niet als 3e in de relatie (of moet ik zeggen 4e?). En wees zelf wel eerlijk, als je daar zoveel waarde aan hecht.
Spinster, wat mooi helder opgeschreven!
TO sta je überhaupt nog wel open voor andere scenario's dan datgene wat jij in je hoofd hebt zitten?En heel fijn dat jullie zo close als gezin zijn maar de relatie tussen twee partners is echt iets anders dan tussen vader en kind.
Als jij denkt als alibi gebruikt te worden is de enige oplossing 'met je vader praten'. Hij heeft het recht niet jou hier ongevraagd in te betrekken. Dus manoeuvreer je uit deze situatie.
dinsdag 9 juni 2009 om 04:08
Hoi Judee,
Het vreemde gedrag van je vader blijft aanhouden naar jouw idee?
Ik denk dat je best de eerstvolgende keer dat je je vader ziet en onder vier ogen kan spreken, voorzichtig moet aankaarten dat volgens jou je vaders doen en laten anders dan anders is de laatste periode...Dat je je zelfs een beetje ongerust maakt of dat misschien niet kan komen doordat je vader mogelijk wat extra tijd steekt in de vriendschap met die gezamelijke vriendin van je ouders,wiens leven momenteel wat op haar kop staat en dat je ten zeerste hoopt dat je vader zo verstandig is om zich in dit contact niet te laten meeslepen, met alle gevolgen van dien...
Het is met deze aanpak niet je bedoeling om je vader van iets te beschuldigen of tot allerlei onthullingen te bewegen. Reageert je vader wel aanvallend of iets dergelijks, afhankelijk van zijn karakter, dan is dat jammer: jij uit hoogstens je bezorgdheid. Uiteraard vertel je je vader dat je hoopt dat je natuurlijk volledig de plank misslaat, want zowel jij áls je vader zal niet willen dat je moeder of hun huwelijk ergens schade van ondervindt, nietwaar?
Je vader beslist zelf hoe hij zijn leven leidt. Daar heb jij als dochter respect voor, maar heb jij naar jouw mening gegronde redenen om je vader te wijzen op een mogelijke fout te voorkomen of uit de hand te laten lopen, kan dat zeker wel in een goede vader- dochter relatie.
Kleine kans, maar in het geval dat jouw vader zo vertrouwelijk met jou is dat hij inderdaad te kennen geeft dat dat contact met die vriendin zich wat teveel 'verdiept' heeft, dan is dat aan jouw vader om te handelen. Niet jij als dochter.
Kom jij in de vervelende situatie terecht dat je er helaas volledig in bent betrokken en inmiddels bewijs hebt dat je vader, ondanks de spiegel die jij hem hebt voorgehouden, wel degelijk gewetenloos een affaire blijft voortzetten met deze vrouw: confronteer hem hiermee en dat jij hem de keus stelt dat óf HIJ zijn misstap met jouw moeder bespreekt (en mogelijk wat er feitelijk niet goed gaat in hun huwelijk) óf dat jij dat gaat doen....
Het eerste is uiteraard het beste scenario en biedt nog de meeste kansen op verbetering.
Het zou mooi zijn als je ertoe kon zetten om je er niet mee te bemoeien, zoals zo wijs werd geoppperd door andere schrijfsters, maar zeker in het laatste geval wat ik aanhaal is dat voor jouzelf ondraaglijk om mee te leven als dochter. Ook omdat dit veel verder gaat dan 'alleen een fout' van een dierbare en hoe dan ook schade aan iemand wordt berokkend.
Ik wens je veel sterkte toe!
Het vreemde gedrag van je vader blijft aanhouden naar jouw idee?
Ik denk dat je best de eerstvolgende keer dat je je vader ziet en onder vier ogen kan spreken, voorzichtig moet aankaarten dat volgens jou je vaders doen en laten anders dan anders is de laatste periode...Dat je je zelfs een beetje ongerust maakt of dat misschien niet kan komen doordat je vader mogelijk wat extra tijd steekt in de vriendschap met die gezamelijke vriendin van je ouders,wiens leven momenteel wat op haar kop staat en dat je ten zeerste hoopt dat je vader zo verstandig is om zich in dit contact niet te laten meeslepen, met alle gevolgen van dien...
Het is met deze aanpak niet je bedoeling om je vader van iets te beschuldigen of tot allerlei onthullingen te bewegen. Reageert je vader wel aanvallend of iets dergelijks, afhankelijk van zijn karakter, dan is dat jammer: jij uit hoogstens je bezorgdheid. Uiteraard vertel je je vader dat je hoopt dat je natuurlijk volledig de plank misslaat, want zowel jij áls je vader zal niet willen dat je moeder of hun huwelijk ergens schade van ondervindt, nietwaar?
Je vader beslist zelf hoe hij zijn leven leidt. Daar heb jij als dochter respect voor, maar heb jij naar jouw mening gegronde redenen om je vader te wijzen op een mogelijke fout te voorkomen of uit de hand te laten lopen, kan dat zeker wel in een goede vader- dochter relatie.
Kleine kans, maar in het geval dat jouw vader zo vertrouwelijk met jou is dat hij inderdaad te kennen geeft dat dat contact met die vriendin zich wat teveel 'verdiept' heeft, dan is dat aan jouw vader om te handelen. Niet jij als dochter.
Kom jij in de vervelende situatie terecht dat je er helaas volledig in bent betrokken en inmiddels bewijs hebt dat je vader, ondanks de spiegel die jij hem hebt voorgehouden, wel degelijk gewetenloos een affaire blijft voortzetten met deze vrouw: confronteer hem hiermee en dat jij hem de keus stelt dat óf HIJ zijn misstap met jouw moeder bespreekt (en mogelijk wat er feitelijk niet goed gaat in hun huwelijk) óf dat jij dat gaat doen....
Het eerste is uiteraard het beste scenario en biedt nog de meeste kansen op verbetering.
Het zou mooi zijn als je ertoe kon zetten om je er niet mee te bemoeien, zoals zo wijs werd geoppperd door andere schrijfsters, maar zeker in het laatste geval wat ik aanhaal is dat voor jouzelf ondraaglijk om mee te leven als dochter. Ook omdat dit veel verder gaat dan 'alleen een fout' van een dierbare en hoe dan ook schade aan iemand wordt berokkend.
Ik wens je veel sterkte toe!
