Geen emotionele interesse, partner(man)

Hoi Viva forummers,

Ik heb dit account aangemaakt omdat ik eigenlijk benieuwd ben naar reacties en hoe anderen dit zien, dus eerlijke reacties welkom!

Mijn partner en ik zijn 10 jaar samen.. en hebben samen een zoontje. We zijn 31/34 jaar. Op het eerste gezicht is ons relatie prima. Zonder “het probleem” wat ik ga beschrijven klopt eigenlijk alles. Hoewel dit toch wel aan mij begint te knagen.

Nou is het zo dat mijn partner geen emotionele aandacht/belangstelling geeft. en met geen, bedoel ik ook echt 0.
1 duidelijk voorbeeld is dat ik hem vertelde dat mijn moeder hoogstwaarschijnlijk ernstig ziek zou zijn en hier onderzoek na gedaan wordt.. en als reactie krijg ik dan “oké wow fucktup”. verder niets.

2 maand later heeft hij nog steeds nooit gevraagd wat hier de uitkomst van is. Ik heb dit in een serieus gesprek na 2 maanden aangekaart hoe dit kan. Is hij niet benieuwd? vraagt hij het zich niet af? en dit heb ik wel nodig in een relatie (gezien dit eigenlijk op elk mogelijk onderwerp gebeurd)
Hij gaf HEEL EERLIJK aan dat hij het vervelend vindt om te horen dat hij hier in “te kort schiet” en dat hij dit altijd al heeft gehad.. hij heeft het vaak in zijn leven (ook van zijn ouders) gehoord. En weet niet zo goed wat hij er mee moet. Het boeit hem oprecht uit zichzelf gewoon niets hoe het gaat. <- zijn eigen woorden. Wel wilt hij hier wat aan doen, VOOR mij.

Hij heeft een communicatiecursus gedaan, dat waardeer ik. maar nu fast forward 3 maanden later. NOG STEEDS GEEN ENKELE vraag / interesse / belangstelling geweest in hoe het met mijn moeder is of met mij?

Hij weet nu 7 maanden later nog steeds de uitslag niet (die is pas sinds kort bekend omdat er andere onderzoeken gedaan moesten worden) het komt gewoon niet in hem op, om naar mij of naar deze situatie te vragen.

Dit hierboven is een zeer duidelijk voorbeeld. Maar eigenlijk geldt dit op alles. ook hoort hij mij niet. Meestal als ik hem iets vertel voelt het alsof ik tegen een muur aan praat.. naar gevoel.

maar de enkele keren dat ik denk dat hij mij hoort, kom ik er op een later moment achter, bijvoorbeeld 2 dagen later, dat hij niets heeft gehoord van wat ik heb gezegd. (Dit gaat dan bijv. Om zwemmen zoontje / afspraak die ik heb, dan ben ik niet thuis etc)

Ik weet niet wat ik moet.
Het is namelijk nooit anders geweest.. ik heb er dus niet heel veel vertrouwen in dat dit kan veranderen. Ik zie het als onvermogen.

Aan de ene kant zie ik dat hij echt veel van mij houdt en dit een onvermogen is, aan de andere kant kan ik niet begrijpen dat dit er gewoon niet in zit, zelfs op een heel minimaal basis level niet. hoe kan je dan van iemand houden? Hoort dit niet enigszins op minimaal level, vanzelf te gaan?

Het probleem is denk ik dat ik zelf ook ben opgegroeid in een thuissituatie waar nóóit naar mij gevraagd werd op emotioneel vlak. waardoor dit voor mij niet onbekend voelt.
Het maakt me niet doodongelukkig.. tegelijkertijd begin ik mij nu met het ouder worden, te realiseren dat ik wellicht “ultiem” geluk pas kan ervaren als een partner mij dit wel kan bieden. En dat er wellicht een veel gelukkiger leven op mij wacht als ik naar mijn “verstand” luister en deze relatie beëindig. Ondanks ik geen ECHTE alarmbellen ervaar door mijn jeugd, en ik goed om kan gaan in het “niet mijzelf verliezen” in zo een relatie.

Ik denk dat een elk ander persoon in mijn situatie zich diep ongelukkig zou voelen. En ik ben bang dat ik mijzelf tekort doe in het leven door dit te accepteren.

Gewoon tips / jullie kijk hier op zijn zeer welkom.
Wat zou jij doen? / wat zou jij een vriendin aanraden in deze situatie?

Bedankt alvast voor eventuele reacties.