Relaties
alle pijlers
geen toekomst
donderdag 3 april 2008 om 00:21
Na zes jaar samenwonen is mijn vriend 50 km verderop met zijn 3 kinderen gaan wonen niettegenstaande we heel veel nog van elkaar hielden. Na ups and downs wil hij nu dat ik bij hem kom wonen met mijn zoon van 18. Ik ben diegene die 3x per week naar hem rij omdat ik maar deeltijd werk en hem een zware job heeft. Ik wil en kan niet bij hem wonen want ik voel mij daar niet goed. Graag wil ik hem overtuigen om met de jongste van 14 bij mij (terug) te komen wonen want z'n dochters zijn 18 en 19. Mijn zoon wil niet verhuizen want zijn leven, school, vrienden en huidige vriendin en verdere studies (nog 5 jaar) en ik woon hier al 30 jaar. Hij heeft 20 jaar in Duitsland gewoond en nu 6 jaar bij mij en 2 jaar alleen de zorg van 3 kids. Ik heb ook nog een invalide moeder waar ik deeltijd voor zorg. Kan 50 km en de kinderen ons zoveel doen lijden. Hij wil iemand in huis (en wel IK) maar wil in mijn omgeving blijven. Hij wil verhuizen van woning maar niet van gemeente want hij woont daar niet graag. Ik kan mijn zoon en moeder niet achterlaten maar ben zo moe van het heen en weer rijden en hij kan het niet door zijn truckersleven dat heel vermoeiend is. HELP we houden zielsveel van elkaar maar zien geen toekomst
donderdag 3 april 2008 om 00:53
lieve domidomi,
Ik snap geloof ik niet helemaal waarom hij naar 6 jaar samenwonen, 50 km ver weg verhuisd is, Ik begrijp hoe vermoeiend die afstand is en ook dat je niet daar wilt gaan wonen. Misschien een idee, om halverwege te gaan wonen, maar gezien je ook zorgt voor je moeder is dat ook lastig. Ik begrijp dat je zoon niet wil verhuizen, maar begrijp dan niet dat je hem wel wil overtuigen zijn 2 kinderen van diezelfde leeftijd daar achter te laten. Probeer halverwege te overtuigen, zodat voor jullie beiden de reistijd ongeveer gelijk is, voor jou voor je moeder, voor hem voor zijn 2 oudste kinderen. Het blijft echter wel lastig.
Heel veel succes en
Ik snap geloof ik niet helemaal waarom hij naar 6 jaar samenwonen, 50 km ver weg verhuisd is, Ik begrijp hoe vermoeiend die afstand is en ook dat je niet daar wilt gaan wonen. Misschien een idee, om halverwege te gaan wonen, maar gezien je ook zorgt voor je moeder is dat ook lastig. Ik begrijp dat je zoon niet wil verhuizen, maar begrijp dan niet dat je hem wel wil overtuigen zijn 2 kinderen van diezelfde leeftijd daar achter te laten. Probeer halverwege te overtuigen, zodat voor jullie beiden de reistijd ongeveer gelijk is, voor jou voor je moeder, voor hem voor zijn 2 oudste kinderen. Het blijft echter wel lastig.
Heel veel succes en
donderdag 3 april 2008 om 09:13
Kunnen jullie niet iets plannen voor de langere termijn?? Jullie zijn beiden gebonden aan een bepaalde streek en als er 1 verhuist, zal degene zich niet prettig voelen bij de nieuwe situatie. Probeer het heen en weer rijden wat meer te verdelen, want TO, jij hebt ook een groot aantal zaken waar je voor moet zorgen, niet alleen je vriend. Praat over de langere termijn, b.v. over 2 tot 3 jaar, niet stel op sprong. De situatie is dan waarschijnlijk voor beiden anders en kunnen jullie een gulden middenweg zoeken. Moeilijk hoor, maar als jullie wat afspraken kunnen maken geeft dat wel rust. Suc6
donderdag 3 april 2008 om 10:27
Hoi domidomi, ik herken wel wat, want mijn man en ik konden de eerste 3,5 jaar van onze relatie ook niet samenwonen, we woonden op 350 km van elkaar af.
Als ik het goed begrijp, wil jij niet bij hem wonen omdat:
1) je je daar niet goed voelt : waarom niet?
2) je zoon niet wil verhuizen : kan je zoon niet alleen wonen, aangezien je vindt dat de kinderen van je vriend dat wel moeten kunnen?
3) je deeltijd voor je invalide moeder zorgt: wat is 'deeltijd'? Kan dat niet meer als je 50 km verderop woont? Veel mensen reizen iedere dag 50 of 100 km naar hun werk.
Waarom wil hij niet verhuizen? Dat heb je niet duidelijk aangegeven, behalve dat hij niet graag in je gemeente woont.
Dat vind ik een beetje een rare reden, ik zou desnoods op de noordpool gaan wonen als ik daardoor bij mijn man kan zijn.
Ik heb 48 jaar in mijn woonplaats gewoond en ben toen 300 km verderop verhuisd om bij mijn man te kunnen zijn. Daardoor zie ik nu mijn kinderen niet zo dikwijls. Maar toch heb ik er nooit een seconde spijt van gehad.
Het lijkt wel of jullie allebei 'strijden' om jullie eigen wensen te vervullen, en allebei de eigen wensen voor die van de partner stellen. Of zie ik het verkeerd?
Verder wil ik nog zeggen dat de tijd ongetwijfeld een oplossing brengt. Drie van de kinderen worden binnenkort zelfstandig, dat maakt de zaken al een stuk eenvoudiger.
Als ik het goed begrijp, wil jij niet bij hem wonen omdat:
1) je je daar niet goed voelt : waarom niet?
2) je zoon niet wil verhuizen : kan je zoon niet alleen wonen, aangezien je vindt dat de kinderen van je vriend dat wel moeten kunnen?
3) je deeltijd voor je invalide moeder zorgt: wat is 'deeltijd'? Kan dat niet meer als je 50 km verderop woont? Veel mensen reizen iedere dag 50 of 100 km naar hun werk.
Waarom wil hij niet verhuizen? Dat heb je niet duidelijk aangegeven, behalve dat hij niet graag in je gemeente woont.
Dat vind ik een beetje een rare reden, ik zou desnoods op de noordpool gaan wonen als ik daardoor bij mijn man kan zijn.
Ik heb 48 jaar in mijn woonplaats gewoond en ben toen 300 km verderop verhuisd om bij mijn man te kunnen zijn. Daardoor zie ik nu mijn kinderen niet zo dikwijls. Maar toch heb ik er nooit een seconde spijt van gehad.
Het lijkt wel of jullie allebei 'strijden' om jullie eigen wensen te vervullen, en allebei de eigen wensen voor die van de partner stellen. Of zie ik het verkeerd?
Verder wil ik nog zeggen dat de tijd ongetwijfeld een oplossing brengt. Drie van de kinderen worden binnenkort zelfstandig, dat maakt de zaken al een stuk eenvoudiger.
vrijdag 4 april 2008 om 19:34
hallo, Kevertje1?
Hij is verhuist omdat zijn 3 kinderen in de week bij zijn ouders waren omdat hij destijds internationaal truckchauffeur was. Zodoende gaan die daar naar school al jaren en heeft hij natuurlijk die gemeente kan maar gekozen. Halverwege gaan wonen kan ik echt niet want mijn zoon moet nog minstens 5 jaar studeren aan de universiteit van Gent waar ik nu woon, dus waarom dat kind 25 km doen reizen per dag als ik in een universiteitsstad woon. En ook, ik wil hier blijven en mijn zoon 100% Ik weet niet wat te doen maar hoop mijn liefde niet te verliezen. Ik hoop dat hij ooit eens beslist om terug te komen maar hij argumenteert nooit graag te hebben gewooond in Gent, wat ik niet geloof. Het is gewoon makkelijker voor hem dat ik verhuis en hij wilt, denkt ik gewoon in de toekomst ook niet ver van zijn kinderen wonen. Ik droom mijn kleinkinderen van school te halen en voor hen te koken, maar dat ik onmogelijk met een afstand van 50 km. Ik heb alleen maar mijn zoon en mijn oude moeder. Deze twee rekenen op mij en ik laat ze nu en dan al in de steek door bij hem te rijden en te blijven slapen. Ik heb een fantastische goeie band met mijn zoon en wil hem niet opgeven want ik heb hem reeds pijn gedaan toen ik van zijn vader weggegaan ben zonder reden. Gewoonweg omdat ik de liefde van mijn leven (jeugdliefde) terug gezien had na 20 jaar. Ik heb mijn nieuwbouw, mijn werk, mijn zoon zijn vader (gedeeltelijk) afgenomen. Een volledig ander gestrest leven dan vroeger omdat ik zo stapel was en nu nog. Moet ik weeral iedereen pijn doen? Neen, ik doe dat niet meer . Heb je enig idee hoe ik het aan boord moet leggen om hem te overtuigen. Ik heb reeds gedacht om de relatie te verbreken om hem dan te doen plooien misschien, maar ik ben zo bang dat hij denkt dat ik het meen, maar zonder hem leef ik niet meer. Verleden jaar eindigde hij efkens de relatie en ging gewoon tenonder. De passie en verliefdheid is zo groot langs beiden zijden. We hebben getracht om iemand anders in ons leven te laten maar neen, we kunnen leven met het idee van nooit meer elkaar in de ogen nog te kunnen zien. HELP nogmaalsquote:kevertje1 schreef op 03 april 2008 @ 00:53:
lieve domidomi,
Ik snap geloof ik niet helemaal waarom hij naar 6 jaar samenwonen, 50 km ver weg verhuisd is, Ik begrijp hoe vermoeiend die afstand is en ook dat je niet daar wilt gaan wonen. Misschien een idee, om halverwege te gaan wonen, maar gezien je ook zorgt voor je moeder is dat ook lastig. Ik begrijp dat je zoon niet wil verhuizen, maar begrijp dan niet dat je hem wel wil overtuigen zijn 2 kinderen van diezelfde leeftijd daar achter te laten. Probeer halverwege te overtuigen, zodat voor jullie beiden de reistijd ongeveer gelijk is, voor jou voor je moeder, voor hem voor zijn 2 oudste kinderen. Het blijft echter wel lastig.
Heel veel succes en
Hij is verhuist omdat zijn 3 kinderen in de week bij zijn ouders waren omdat hij destijds internationaal truckchauffeur was. Zodoende gaan die daar naar school al jaren en heeft hij natuurlijk die gemeente kan maar gekozen. Halverwege gaan wonen kan ik echt niet want mijn zoon moet nog minstens 5 jaar studeren aan de universiteit van Gent waar ik nu woon, dus waarom dat kind 25 km doen reizen per dag als ik in een universiteitsstad woon. En ook, ik wil hier blijven en mijn zoon 100% Ik weet niet wat te doen maar hoop mijn liefde niet te verliezen. Ik hoop dat hij ooit eens beslist om terug te komen maar hij argumenteert nooit graag te hebben gewooond in Gent, wat ik niet geloof. Het is gewoon makkelijker voor hem dat ik verhuis en hij wilt, denkt ik gewoon in de toekomst ook niet ver van zijn kinderen wonen. Ik droom mijn kleinkinderen van school te halen en voor hen te koken, maar dat ik onmogelijk met een afstand van 50 km. Ik heb alleen maar mijn zoon en mijn oude moeder. Deze twee rekenen op mij en ik laat ze nu en dan al in de steek door bij hem te rijden en te blijven slapen. Ik heb een fantastische goeie band met mijn zoon en wil hem niet opgeven want ik heb hem reeds pijn gedaan toen ik van zijn vader weggegaan ben zonder reden. Gewoonweg omdat ik de liefde van mijn leven (jeugdliefde) terug gezien had na 20 jaar. Ik heb mijn nieuwbouw, mijn werk, mijn zoon zijn vader (gedeeltelijk) afgenomen. Een volledig ander gestrest leven dan vroeger omdat ik zo stapel was en nu nog. Moet ik weeral iedereen pijn doen? Neen, ik doe dat niet meer . Heb je enig idee hoe ik het aan boord moet leggen om hem te overtuigen. Ik heb reeds gedacht om de relatie te verbreken om hem dan te doen plooien misschien, maar ik ben zo bang dat hij denkt dat ik het meen, maar zonder hem leef ik niet meer. Verleden jaar eindigde hij efkens de relatie en ging gewoon tenonder. De passie en verliefdheid is zo groot langs beiden zijden. We hebben getracht om iemand anders in ons leven te laten maar neen, we kunnen leven met het idee van nooit meer elkaar in de ogen nog te kunnen zien. HELP nogmaalsquote:kevertje1 schreef op 03 april 2008 @ 00:53:
lieve domidomi,
Ik snap geloof ik niet helemaal waarom hij naar 6 jaar samenwonen, 50 km ver weg verhuisd is, Ik begrijp hoe vermoeiend die afstand is en ook dat je niet daar wilt gaan wonen. Misschien een idee, om halverwege te gaan wonen, maar gezien je ook zorgt voor je moeder is dat ook lastig. Ik begrijp dat je zoon niet wil verhuizen, maar begrijp dan niet dat je hem wel wil overtuigen zijn 2 kinderen van diezelfde leeftijd daar achter te laten. Probeer halverwege te overtuigen, zodat voor jullie beiden de reistijd ongeveer gelijk is, voor jou voor je moeder, voor hem voor zijn 2 oudste kinderen. Het blijft echter wel lastig.
Heel veel succes en
vrijdag 4 april 2008 om 19:43
hallo Not4Bree,
Bedankt voor je reactie. Ja, inderdaad in spreek altijd tegen hem van in de toekomst, we zullen we zien, we komen er wel uit. Maar ik denk dat hij niet zal plooien. Hij wil later, denk ik, ook dicht bij zijn kinderen wonen en dat is volgens mij de reden. Dezelfde reden dat ik heb. Moet ik dan nog tot mijn 80 jaar over en weer rijden. Ik hou dit nooit vol. Mijn zoon moet nog minstens 5 jaar studeren aan de universiteit van Gent, dus kan ik hem toch onmogelijk buiten trapen binnen 2 à 3 jaar zonder inkomsten. Daarna wil ik wel profiteren van mijn kleinkinderen. Naar school voeren, eten koken etc. Moet ik dan moederziel ginder gans de dag alleen zitten wachten tot hij naar huis komt. Ik werk maar 2 dagen en ken daar niemand. Hij is tenslotte 5 dagen weg van huis! Nogmaals hoe moet ik het aan boord leggen?
Groetjesquote:Not4Bree schreef op 03 april 2008 @ 09:13:
Kunnen jullie niet iets plannen voor de langere termijn?? Jullie zijn beiden gebonden aan een bepaalde streek en als er 1 verhuist, zal degene zich niet prettig voelen bij de nieuwe situatie. Probeer het heen en weer rijden wat meer te verdelen, want TO, jij hebt ook een groot aantal zaken waar je voor moet zorgen, niet alleen je vriend. Praat over de langere termijn, b.v. over 2 tot 3 jaar, niet stel op sprong. De situatie is dan waarschijnlijk voor beiden anders en kunnen jullie een gulden middenweg zoeken. Moeilijk hoor, maar als jullie wat afspraken kunnen maken geeft dat wel rust. Suc6
Bedankt voor je reactie. Ja, inderdaad in spreek altijd tegen hem van in de toekomst, we zullen we zien, we komen er wel uit. Maar ik denk dat hij niet zal plooien. Hij wil later, denk ik, ook dicht bij zijn kinderen wonen en dat is volgens mij de reden. Dezelfde reden dat ik heb. Moet ik dan nog tot mijn 80 jaar over en weer rijden. Ik hou dit nooit vol. Mijn zoon moet nog minstens 5 jaar studeren aan de universiteit van Gent, dus kan ik hem toch onmogelijk buiten trapen binnen 2 à 3 jaar zonder inkomsten. Daarna wil ik wel profiteren van mijn kleinkinderen. Naar school voeren, eten koken etc. Moet ik dan moederziel ginder gans de dag alleen zitten wachten tot hij naar huis komt. Ik werk maar 2 dagen en ken daar niemand. Hij is tenslotte 5 dagen weg van huis! Nogmaals hoe moet ik het aan boord leggen?
Groetjesquote:Not4Bree schreef op 03 april 2008 @ 09:13:
Kunnen jullie niet iets plannen voor de langere termijn?? Jullie zijn beiden gebonden aan een bepaalde streek en als er 1 verhuist, zal degene zich niet prettig voelen bij de nieuwe situatie. Probeer het heen en weer rijden wat meer te verdelen, want TO, jij hebt ook een groot aantal zaken waar je voor moet zorgen, niet alleen je vriend. Praat over de langere termijn, b.v. over 2 tot 3 jaar, niet stel op sprong. De situatie is dan waarschijnlijk voor beiden anders en kunnen jullie een gulden middenweg zoeken. Moeilijk hoor, maar als jullie wat afspraken kunnen maken geeft dat wel rust. Suc6
vrijdag 4 april 2008 om 19:45
Dus als ik je goed begrijp, gaan zijn kinderen op de momenten dat hij werkt naar zijn ouders en is dat de reden dat hij die gemeente heeft gekozen.
Jij wil graag in Gent blijven wonen voor je 18-jarige zoon en je oude moeder. Je wil je zoon geen pijn doen want je hebt hem al ooit pijn gedaan door zonder reden bij zijn vader weg te gaan.
Dit is de samenvatting die ik eruit haal. Klopt dat?
Ik zal ongetwijfeld nuances missen, maar ik kan me voorstellen dat hij gekozen heeft voor de gemeente waar zijn ouders wonen. Zij vangen immers altijd zijn kinderen op.
Even over jouw woonsituatie. Je zoon is 18. Denk je echt dat hij nog 5 jaar bij je blijft wonen? En je moeder? Ik vind het super dat je regelmatig voor haar zorgt, begrijp me niet verkeerd. Maar je moeder is er niet eeuwig. Zijn er niet mogelijkheden dat je dus inderdaad halverwege gaat wonen samen? Zodat de reistijd naar je moeder minder is? Dat je zoon minder hoeft te reizen? Maar dat je wel bij je man kunt zijn?
Jij wil graag in Gent blijven wonen voor je 18-jarige zoon en je oude moeder. Je wil je zoon geen pijn doen want je hebt hem al ooit pijn gedaan door zonder reden bij zijn vader weg te gaan.
Dit is de samenvatting die ik eruit haal. Klopt dat?
Ik zal ongetwijfeld nuances missen, maar ik kan me voorstellen dat hij gekozen heeft voor de gemeente waar zijn ouders wonen. Zij vangen immers altijd zijn kinderen op.
Even over jouw woonsituatie. Je zoon is 18. Denk je echt dat hij nog 5 jaar bij je blijft wonen? En je moeder? Ik vind het super dat je regelmatig voor haar zorgt, begrijp me niet verkeerd. Maar je moeder is er niet eeuwig. Zijn er niet mogelijkheden dat je dus inderdaad halverwege gaat wonen samen? Zodat de reistijd naar je moeder minder is? Dat je zoon minder hoeft te reizen? Maar dat je wel bij je man kunt zijn?
vrijdag 4 april 2008 om 19:47
quote:domidomi schreef op 04 april 2008 @ 19:43:
Mijn zoon moet nog minstens 5 jaar studeren aan de universiteit van Gent, dus kan ik hem toch onmogelijk buiten trapen binnen 2 à 3 jaar zonder inkomsten. Daarna wil ik wel profiteren van mijn kleinkinderen. Naar school voeren, eten koken etc. Moet ik dan moederziel ginder gans de dag alleen zitten wachten tot hij naar huis komt. Ik werk maar 2 dagen en ken daar niemand. Hij is tenslotte 5 dagen weg van huis! Nogmaals hoe moet ik het aan boord leggen?
Groetjes
[...]
Kijk, dat hij 5 dagen weg is, is inderdaad iets waardoor ik me kan voorstellen dat je niet wilt verhuizen. Maar dat je je kleinkinderen wilt verzorgen? Mis ik nou iets? Je zoon studeert nog?
"begint zich af te vragen of dit een neptopic is....."
Mijn zoon moet nog minstens 5 jaar studeren aan de universiteit van Gent, dus kan ik hem toch onmogelijk buiten trapen binnen 2 à 3 jaar zonder inkomsten. Daarna wil ik wel profiteren van mijn kleinkinderen. Naar school voeren, eten koken etc. Moet ik dan moederziel ginder gans de dag alleen zitten wachten tot hij naar huis komt. Ik werk maar 2 dagen en ken daar niemand. Hij is tenslotte 5 dagen weg van huis! Nogmaals hoe moet ik het aan boord leggen?
Groetjes
[...]
Kijk, dat hij 5 dagen weg is, is inderdaad iets waardoor ik me kan voorstellen dat je niet wilt verhuizen. Maar dat je je kleinkinderen wilt verzorgen? Mis ik nou iets? Je zoon studeert nog?
"begint zich af te vragen of dit een neptopic is....."
vrijdag 4 april 2008 om 19:51
hallo Reiger100,
Bedankt voor jouw reactie en nu nog wat antwoorden aan je vragen
1. ik voel mij heel slecht door de mentaliteit ginder, ik ben een open, spontane vrouw en heb het gevoel dat iedereen daar dood is.
2. Mijn zoon moet nog minstens 5 jaar studeren aan de universiteit van Gent en ik kan hem toch niet binnen 2 à 3 jaar buiten zetten zonder inkomsten. Zijn oudste dochter werkt reeds en de twee volgende jaar.
3. Ik werk twee dagen per week en de rest van de week ben ik van 12 uur tot 20 uur met mijn moeder bezig. Kapper, apotheker, dokter, boodschappen etc. Ik kan toch onmogelijk over en weer rijden voor enkele uurtjes. Wat kost mij dat dan niet?
Ik zie geen uitweg, en begrijp hem ook, maar zijn kinderen zullen eerst op hun benen staan, dus vind ik wel dat hij dan terug kan komen? Volgens mij wil hij gewoon later ook dicht bij hen wonen zoals ik. Ik droom, door mij vele vrije tijd, mijn kleinkinderen naar school te kunnen brengen, eten koken etc. Ik kan dat onmogelijk op 50 km daar vandaan. Ik heb alleen mijn zoon met wie ik een hele goeie band heb en ik zou hem (nogmaals) pijn doen met weeral alles om te gooien voor mijn grote liefde. Neen, geen twee keer alles opgeven; nieuwbouw, goeie vader voor mij zoon, werk etc. Kan ik dan niets proberen om hem te doen inzien dat ik ongelukkig zou zijn?
Groetjesquote:Reiger100 schreef op 03 april 2008 @ 10:27:
Hoi domidomi, ik herken wel wat, want mijn man en ik konden de eerste 3,5 jaar van onze relatie ook niet samenwonen, we woonden op 350 km van elkaar af.
Als ik het goed begrijp, wil jij niet bij hem wonen omdat:
1) je je daar niet goed voelt : waarom niet?
2) je zoon niet wil verhuizen : kan je zoon niet alleen wonen, aangezien je vindt dat de kinderen van je vriend dat wel moeten kunnen?
3) je deeltijd voor je invalide moeder zorgt: wat is 'deeltijd'? Kan dat niet meer als je 50 km verderop woont? Veel mensen reizen iedere dag 50 of 100 km naar hun werk.
Waarom wil hij niet verhuizen? Dat heb je niet duidelijk aangegeven, behalve dat hij niet graag in je gemeente woont.
Dat vind ik een beetje een rare reden, ik zou desnoods op de noordpool gaan wonen als ik daardoor bij mijn man kan zijn.
Ik heb 48 jaar in mijn woonplaats gewoond en ben toen 300 km verderop verhuisd om bij mijn man te kunnen zijn. Daardoor zie ik nu mijn kinderen niet zo dikwijls. Maar toch heb ik er nooit een seconde spijt van gehad.
Het lijkt wel of jullie allebei 'strijden' om jullie eigen wensen te vervullen, en allebei de eigen wensen voor die van de partner stellen. Of zie ik het verkeerd?
Verder wil ik nog zeggen dat de tijd ongetwijfeld een oplossing brengt. Drie van de kinderen worden binnenkort zelfstandig, dat maakt de zaken al een stuk eenvoudiger.
Bedankt voor jouw reactie en nu nog wat antwoorden aan je vragen
1. ik voel mij heel slecht door de mentaliteit ginder, ik ben een open, spontane vrouw en heb het gevoel dat iedereen daar dood is.
2. Mijn zoon moet nog minstens 5 jaar studeren aan de universiteit van Gent en ik kan hem toch niet binnen 2 à 3 jaar buiten zetten zonder inkomsten. Zijn oudste dochter werkt reeds en de twee volgende jaar.
3. Ik werk twee dagen per week en de rest van de week ben ik van 12 uur tot 20 uur met mijn moeder bezig. Kapper, apotheker, dokter, boodschappen etc. Ik kan toch onmogelijk over en weer rijden voor enkele uurtjes. Wat kost mij dat dan niet?
Ik zie geen uitweg, en begrijp hem ook, maar zijn kinderen zullen eerst op hun benen staan, dus vind ik wel dat hij dan terug kan komen? Volgens mij wil hij gewoon later ook dicht bij hen wonen zoals ik. Ik droom, door mij vele vrije tijd, mijn kleinkinderen naar school te kunnen brengen, eten koken etc. Ik kan dat onmogelijk op 50 km daar vandaan. Ik heb alleen mijn zoon met wie ik een hele goeie band heb en ik zou hem (nogmaals) pijn doen met weeral alles om te gooien voor mijn grote liefde. Neen, geen twee keer alles opgeven; nieuwbouw, goeie vader voor mij zoon, werk etc. Kan ik dan niets proberen om hem te doen inzien dat ik ongelukkig zou zijn?
Groetjesquote:Reiger100 schreef op 03 april 2008 @ 10:27:
Hoi domidomi, ik herken wel wat, want mijn man en ik konden de eerste 3,5 jaar van onze relatie ook niet samenwonen, we woonden op 350 km van elkaar af.
Als ik het goed begrijp, wil jij niet bij hem wonen omdat:
1) je je daar niet goed voelt : waarom niet?
2) je zoon niet wil verhuizen : kan je zoon niet alleen wonen, aangezien je vindt dat de kinderen van je vriend dat wel moeten kunnen?
3) je deeltijd voor je invalide moeder zorgt: wat is 'deeltijd'? Kan dat niet meer als je 50 km verderop woont? Veel mensen reizen iedere dag 50 of 100 km naar hun werk.
Waarom wil hij niet verhuizen? Dat heb je niet duidelijk aangegeven, behalve dat hij niet graag in je gemeente woont.
Dat vind ik een beetje een rare reden, ik zou desnoods op de noordpool gaan wonen als ik daardoor bij mijn man kan zijn.
Ik heb 48 jaar in mijn woonplaats gewoond en ben toen 300 km verderop verhuisd om bij mijn man te kunnen zijn. Daardoor zie ik nu mijn kinderen niet zo dikwijls. Maar toch heb ik er nooit een seconde spijt van gehad.
Het lijkt wel of jullie allebei 'strijden' om jullie eigen wensen te vervullen, en allebei de eigen wensen voor die van de partner stellen. Of zie ik het verkeerd?
Verder wil ik nog zeggen dat de tijd ongetwijfeld een oplossing brengt. Drie van de kinderen worden binnenkort zelfstandig, dat maakt de zaken al een stuk eenvoudiger.
vrijdag 4 april 2008 om 20:39
Domidomi, ik begrijp nog altijd niet je uitleg waarom je vriend eerst wel bij je kon wonen, en nu niet meer. Gingen zijn kinderen vroeger dan in Gent naar school? Ik begrijp het niet.
Wat je zoon betreft: hij zou toch op 'kot' kunnen gaan in Gent? Dat deden mijn kinderen destijds ook. De één op 50 km en de andere op 120 km van huis. Ze kwamen tijdens het weekend thuis. En waarom denk je dat je toekomstige kleinkinderen (als je die zult hebben) in Gent zullen wonen? Mijn kleinkinderen wonen op diverse plekken in Nederland en België. Of weet je zoon al helemaal zeker dat hij in Gent zal blijven wonen en dat hij daar werk zal vinden?
Wat je zoon betreft: hij zou toch op 'kot' kunnen gaan in Gent? Dat deden mijn kinderen destijds ook. De één op 50 km en de andere op 120 km van huis. Ze kwamen tijdens het weekend thuis. En waarom denk je dat je toekomstige kleinkinderen (als je die zult hebben) in Gent zullen wonen? Mijn kleinkinderen wonen op diverse plekken in Nederland en België. Of weet je zoon al helemaal zeker dat hij in Gent zal blijven wonen en dat hij daar werk zal vinden?
vrijdag 4 april 2008 om 20:55
Domidomi, 12 tot 20 uur per week met je moeder bezig? Dat is nogal wat, is ze niet rijp voor een verzorgingstehuis?
Even afgezien van de zonen, dochters, eventuele kleinkinderen en moeder in dit verhaal. Jij wil niet zijn kant op verhuizen en hij niet jouw kant op.
Dan zijn er 2 oplossingen:
- Of jullie blijven over en weer reizen
- Of jullie gaan uit elkaar.
Uit je postings blijkt dat jij geen water bij de wijn wilt doen en helaas neemt hij niet deel aan deze discussie.
Even afgezien van de zonen, dochters, eventuele kleinkinderen en moeder in dit verhaal. Jij wil niet zijn kant op verhuizen en hij niet jouw kant op.
Dan zijn er 2 oplossingen:
- Of jullie blijven over en weer reizen
- Of jullie gaan uit elkaar.
Uit je postings blijkt dat jij geen water bij de wijn wilt doen en helaas neemt hij niet deel aan deze discussie.
vrijdag 4 april 2008 om 22:55
Ik snap niet zo goed waarom je drie keer per week heen en weer rijd?? Hij is toch 5 dagen per week aan het werk???
Ik neem aan dat hij de weekenden thuis is?
Waarom blijven jullie dan niet om en om het weekend bij elkaar?
Je zoon en zijn kinderen kunnen zich echt wel een weekend alleen redden toch?
Of moet je je moeder ook in het weekend verzorgen? Zo ja, is er dan geen mogelijkheid dat iemand anders in het weekend bij je moeder langs gaat?
Ik neem aan dat hij de weekenden thuis is?
Waarom blijven jullie dan niet om en om het weekend bij elkaar?
Je zoon en zijn kinderen kunnen zich echt wel een weekend alleen redden toch?
Of moet je je moeder ook in het weekend verzorgen? Zo ja, is er dan geen mogelijkheid dat iemand anders in het weekend bij je moeder langs gaat?
vrijdag 4 april 2008 om 23:41
Dag Reiger100,
De reden dat mijn vriend bij mij is komen wonen is omdat hij destijds bij zijn ouders met zijn kinderen woonde omdat hij gans de week in het buitenland was en zodoende niet voor zijn 3 kinderen kon zorgen. Toen we samen gaan wonen zijn, zijn de 3 kinderen bij zijn ouders gebleven : - omdat ze dat gewoon waren en dan gingen ze in Brugge naar school ook en kwamen ze alle weekends bij ons. Ten tweede zijn wij uiteen gegaan om twee redenen : hij was nooit thuis (max 48 uur in het weekend) en dan had hij ook geen aandacht voor mij want dan was er de aandacht naar de kinderen. Eigenlijk woonde ik en deed ik alles alleen, buiten in het weekend koken voor 4 kinderen en hij slapen. Ik was dat kotsbeu. De tweede reden was een grote verslaving van hem dat ik destijds niet meer aankon, maar nu aanvaard heb omdat het eigenlijk zijn schuld niet is (pornoverslaving).
Mijn zoon hoeft niet op 'kot' te gaan omdat hier een universiteit is. Mocht hij dat toch gewild hebben, dan zou hij in het weekend zeker niet naar mijn vriend willen gaan.
Hij wil zeker in Gent blijven wonen en dus ik het liefst ook.
Groetenquote:Reiger100 schreef op 04 april 2008 @ 20:39:
Domidomi, ik begrijp nog altijd niet je uitleg waarom je vriend eerst wel bij je kon wonen, en nu niet meer. Gingen zijn kinderen vroeger dan in Gent naar school? Ik begrijp het niet.
Wat je zoon betreft: hij zou toch op 'kot' kunnen gaan in Gent? Dat deden mijn kinderen destijds ook. De één op 50 km en de andere op 120 km van huis. Ze kwamen tijdens het weekend thuis. En waarom denk je dat je toekomstige kleinkinderen (als je die zult hebben) in Gent zullen wonen? Mijn kleinkinderen wonen op diverse plekken in Nederland en België. Of weet je zoon al helemaal zeker dat hij in Gent zal blijven wonen en dat hij daar werk zal vinden?
De reden dat mijn vriend bij mij is komen wonen is omdat hij destijds bij zijn ouders met zijn kinderen woonde omdat hij gans de week in het buitenland was en zodoende niet voor zijn 3 kinderen kon zorgen. Toen we samen gaan wonen zijn, zijn de 3 kinderen bij zijn ouders gebleven : - omdat ze dat gewoon waren en dan gingen ze in Brugge naar school ook en kwamen ze alle weekends bij ons. Ten tweede zijn wij uiteen gegaan om twee redenen : hij was nooit thuis (max 48 uur in het weekend) en dan had hij ook geen aandacht voor mij want dan was er de aandacht naar de kinderen. Eigenlijk woonde ik en deed ik alles alleen, buiten in het weekend koken voor 4 kinderen en hij slapen. Ik was dat kotsbeu. De tweede reden was een grote verslaving van hem dat ik destijds niet meer aankon, maar nu aanvaard heb omdat het eigenlijk zijn schuld niet is (pornoverslaving).
Mijn zoon hoeft niet op 'kot' te gaan omdat hier een universiteit is. Mocht hij dat toch gewild hebben, dan zou hij in het weekend zeker niet naar mijn vriend willen gaan.
Hij wil zeker in Gent blijven wonen en dus ik het liefst ook.
Groetenquote:Reiger100 schreef op 04 april 2008 @ 20:39:
Domidomi, ik begrijp nog altijd niet je uitleg waarom je vriend eerst wel bij je kon wonen, en nu niet meer. Gingen zijn kinderen vroeger dan in Gent naar school? Ik begrijp het niet.
Wat je zoon betreft: hij zou toch op 'kot' kunnen gaan in Gent? Dat deden mijn kinderen destijds ook. De één op 50 km en de andere op 120 km van huis. Ze kwamen tijdens het weekend thuis. En waarom denk je dat je toekomstige kleinkinderen (als je die zult hebben) in Gent zullen wonen? Mijn kleinkinderen wonen op diverse plekken in Nederland en België. Of weet je zoon al helemaal zeker dat hij in Gent zal blijven wonen en dat hij daar werk zal vinden?
vrijdag 4 april 2008 om 23:46
dag Lepeltje,
Hij wil maar zoveel mogelijk zijn als hij van zijn werk komt. Dus ga ik op dinsdag, donderdag (als mijn zoon bij zijn vader is) en op zaterdag tot zondagmorgen. Hij komt bijna nooit want hij durft zijn 3 (moeilijke) kinderen niet alleen laten en hij heeft een zwaar werk waarbij hij in de week ook soms moet uitslapen als trucker. Ik heb veel meer tijd, dus is het logisch dat ik alle moeite doe !!
Op zaterdag tot zondagmorgen is mijn moeder alleen en s'middags rond 15 uur ga ik haar halen. Niemand anders kan voor haar zorgen want heb gaan broers of zussen. Ik vlieg mij te pletter om 3 mensen tevreden te stellen en hoop het vol te houden, maar niet tot mijn 80 want dat haal ik op die manier nooit.
Groetenquote:Lepeltje schreef op 04 april 2008 @ 22:55:
Ik snap niet zo goed waarom je drie keer per week heen en weer rijd?? Hij is toch 5 dagen per week aan het werk???
Ik neem aan dat hij de weekenden thuis is?
Waarom blijven jullie dan niet om en om het weekend bij elkaar?
Je zoon en zijn kinderen kunnen zich echt wel een weekend alleen redden toch?
Of moet je je moeder ook in het weekend verzorgen? Zo ja, is er dan geen mogelijkheid dat iemand anders in het weekend bij je moeder langs gaat?
Hij wil maar zoveel mogelijk zijn als hij van zijn werk komt. Dus ga ik op dinsdag, donderdag (als mijn zoon bij zijn vader is) en op zaterdag tot zondagmorgen. Hij komt bijna nooit want hij durft zijn 3 (moeilijke) kinderen niet alleen laten en hij heeft een zwaar werk waarbij hij in de week ook soms moet uitslapen als trucker. Ik heb veel meer tijd, dus is het logisch dat ik alle moeite doe !!
Op zaterdag tot zondagmorgen is mijn moeder alleen en s'middags rond 15 uur ga ik haar halen. Niemand anders kan voor haar zorgen want heb gaan broers of zussen. Ik vlieg mij te pletter om 3 mensen tevreden te stellen en hoop het vol te houden, maar niet tot mijn 80 want dat haal ik op die manier nooit.
Groetenquote:Lepeltje schreef op 04 april 2008 @ 22:55:
Ik snap niet zo goed waarom je drie keer per week heen en weer rijd?? Hij is toch 5 dagen per week aan het werk???
Ik neem aan dat hij de weekenden thuis is?
Waarom blijven jullie dan niet om en om het weekend bij elkaar?
Je zoon en zijn kinderen kunnen zich echt wel een weekend alleen redden toch?
Of moet je je moeder ook in het weekend verzorgen? Zo ja, is er dan geen mogelijkheid dat iemand anders in het weekend bij je moeder langs gaat?
vrijdag 4 april 2008 om 23:55
hallo pom508,
Mijn moeder wilt niet naar een home niettegenstaande ze daar rijp voor is. Ik kan het niet over mijn hart krijgen om weinig bij haar te zijn want ze is alleen en heeft mij gans alleen opgevoed.
Ik doe mijn best om 3 mensen tevreden te stellen en de kerk in het midden te houden maar ik kan dat niet tot mijn 80 jaar want dat haal ik niet op die manier.
Moet ik mijn zoon en moeder achterlaten? Hij heeft destijds weken in Rusland gewerkt zonder zijn kinderen te zien toen hij getrouwd was en had daar geen problemen mee. Sinds we tesamen zijn is hij een echte broeikip geworden omdat hij zag hoe ik was voor mijn zoon. Feit is dat het heel moeilijke kinderen zijn met gedragsproblemen en ik het geluk heb om een verstandige, brave jongen te hebben. Hij zegt steeds dat ik dat geluk heb om mijn zoon te vertrouwen alleen thuis maar dat hij dat niet kan met hen. Hij is nooit gerust, maar ze zijn toch ook 18 en 19. Voor zijn jongste van 14 gaat het slecht met zijn zussen. Hij wil terug bij zijn grootouders gaan wonen maar mijn vriend wil dat niet. Hij wil zelf niet dat ze naar hun moeder eens op vakantie gaan. Hij wil ze gewoon voor zichzelf houden ten koste van zijn eigen leven. Ik denk dat hij dat wel weet maar toch zegt hij dat hij meer van me houdt dan van zijn eigen kinderen! Hoe verklaar je dat?
Uiteengaan zullen we nooit. Ik geef hem nooit op maar ik ben bang dat hij het zo niet volhoudt. Steeds laten blijken dat ik er niet genoeg ben. Of als het niet gaat wegens redenen, krijg ik ruzie. Hij is koppig maar ook zijn egocentrisch maar het is toch de man van mijn leven.
quote:pom508 schreef op 04 april 2008 @ 20:55:
Domidomi, 12 tot 20 uur per week met je moeder bezig? Dat is nogal wat, is ze niet rijp voor een verzorgingstehuis?
Even afgezien van de zonen, dochters, eventuele kleinkinderen en moeder in dit verhaal. Jij wil niet zijn kant op verhuizen en hij niet jouw kant op.
Dan zijn er 2 oplossingen:
- Of jullie blijven over en weer reizen
- Of jullie gaan uit elkaar.
Uit je postings blijkt dat jij geen water bij de wijn wilt doen en helaas neemt hij niet deel aan deze discussie.
Mijn moeder wilt niet naar een home niettegenstaande ze daar rijp voor is. Ik kan het niet over mijn hart krijgen om weinig bij haar te zijn want ze is alleen en heeft mij gans alleen opgevoed.
Ik doe mijn best om 3 mensen tevreden te stellen en de kerk in het midden te houden maar ik kan dat niet tot mijn 80 jaar want dat haal ik niet op die manier.
Moet ik mijn zoon en moeder achterlaten? Hij heeft destijds weken in Rusland gewerkt zonder zijn kinderen te zien toen hij getrouwd was en had daar geen problemen mee. Sinds we tesamen zijn is hij een echte broeikip geworden omdat hij zag hoe ik was voor mijn zoon. Feit is dat het heel moeilijke kinderen zijn met gedragsproblemen en ik het geluk heb om een verstandige, brave jongen te hebben. Hij zegt steeds dat ik dat geluk heb om mijn zoon te vertrouwen alleen thuis maar dat hij dat niet kan met hen. Hij is nooit gerust, maar ze zijn toch ook 18 en 19. Voor zijn jongste van 14 gaat het slecht met zijn zussen. Hij wil terug bij zijn grootouders gaan wonen maar mijn vriend wil dat niet. Hij wil zelf niet dat ze naar hun moeder eens op vakantie gaan. Hij wil ze gewoon voor zichzelf houden ten koste van zijn eigen leven. Ik denk dat hij dat wel weet maar toch zegt hij dat hij meer van me houdt dan van zijn eigen kinderen! Hoe verklaar je dat?
Uiteengaan zullen we nooit. Ik geef hem nooit op maar ik ben bang dat hij het zo niet volhoudt. Steeds laten blijken dat ik er niet genoeg ben. Of als het niet gaat wegens redenen, krijg ik ruzie. Hij is koppig maar ook zijn egocentrisch maar het is toch de man van mijn leven.
quote:pom508 schreef op 04 april 2008 @ 20:55:
Domidomi, 12 tot 20 uur per week met je moeder bezig? Dat is nogal wat, is ze niet rijp voor een verzorgingstehuis?
Even afgezien van de zonen, dochters, eventuele kleinkinderen en moeder in dit verhaal. Jij wil niet zijn kant op verhuizen en hij niet jouw kant op.
Dan zijn er 2 oplossingen:
- Of jullie blijven over en weer reizen
- Of jullie gaan uit elkaar.
Uit je postings blijkt dat jij geen water bij de wijn wilt doen en helaas neemt hij niet deel aan deze discussie.
zaterdag 5 april 2008 om 01:01
Dag krokusje,
Ongeveer juist. Zijn ouders wonen in Sluis maar de kinderen gingen naar Brugge naar school en nu nog. Hij heeft totaal geen kontakt meer met zijn ouders, de kinderen zijn oud genoeg om alleen te blijven tijdens de dag want dan in er school of de ene dochter werkt al. S'avonds is hij nu altijd thuis voor zijn kinderen. Toen hij bij mij woonde wou hij zijn internationale job als trucker niet opgeven want de reden was dat hij dat al 22 jaar deed. Toen hij van mij is weggegaan, moest hij wel alle avonden thuis zijn voor zijn kinderen want de jongste was dan 17 jaar. Nu is hij wel soms terug een nachtje weg maar dat gaat nu want ze is nu 19.
Wat mijn moeder betreft weet ik dat ze niet eeuwig blijft leven maar ik kan daar geen jaartal op plakken hé; 1 jaar of 10 jaar. Mocht het ernstiger worden moet haar, moet ze dan wel in een home maar toch zal ze willen dat ik dagelijks bij haar kom en dat gaat te zwaar worden als ik verder vandaan woon. Ze woont nu om de hoek hé. Mijn zoon is zeker dat hij in het Gentse wil blijven, en ja, wat betreft de kleinkinderen : ik weet dat het voorbarig is, maar mocht die kans zich voordoen dat ik dat gevraagd wordt om een handje toe te steken, dan zou ik veel pijn hebben om dat niet te kunnen doen omdat ik te ver woon. Ik zou ongelukkig zijn en kwaad op mezelf dat ik weeral naar mijn vriend zijn behoeften heb gedanst en mijn verlangens opzij gezet heb. Ik ben er zeker van dat ik terug naar het Gentse kom wonen alleen al om een gemakkelijk kontakt te hebben met mijn gewoontes.
quote:krokusje schreef op 04 april 2008 @ 19:45:
Dus als ik je goed begrijp, gaan zijn kinderen op de momenten dat hij werkt naar zijn ouders en is dat de reden dat hij die gemeente heeft gekozen.
Jij wil graag in Gent blijven wonen voor je 18-jarige zoon en je oude moeder. Je wil je zoon geen pijn doen want je hebt hem al ooit pijn gedaan door zonder reden bij zijn vader weg te gaan.
Dit is de samenvatting die ik eruit haal. Klopt dat?
Ik zal ongetwijfeld nuances missen, maar ik kan me voorstellen dat hij gekozen heeft voor de gemeente waar zijn ouders wonen. Zij vangen immers altijd zijn kinderen op.
Even over jouw woonsituatie. Je zoon is 18. Denk je echt dat hij nog 5 jaar bij je blijft wonen? En je moeder? Ik vind het super dat je regelmatig voor haar zorgt, begrijp me niet verkeerd. Maar je moeder is er niet eeuwig. Zijn er niet mogelijkheden dat je dus inderdaad halverwege gaat wonen samen? Zodat de reistijd naar je moeder minder is? Dat je zoon minder hoeft te reizen? Maar dat je wel bij je man kunt zijn?
Ongeveer juist. Zijn ouders wonen in Sluis maar de kinderen gingen naar Brugge naar school en nu nog. Hij heeft totaal geen kontakt meer met zijn ouders, de kinderen zijn oud genoeg om alleen te blijven tijdens de dag want dan in er school of de ene dochter werkt al. S'avonds is hij nu altijd thuis voor zijn kinderen. Toen hij bij mij woonde wou hij zijn internationale job als trucker niet opgeven want de reden was dat hij dat al 22 jaar deed. Toen hij van mij is weggegaan, moest hij wel alle avonden thuis zijn voor zijn kinderen want de jongste was dan 17 jaar. Nu is hij wel soms terug een nachtje weg maar dat gaat nu want ze is nu 19.
Wat mijn moeder betreft weet ik dat ze niet eeuwig blijft leven maar ik kan daar geen jaartal op plakken hé; 1 jaar of 10 jaar. Mocht het ernstiger worden moet haar, moet ze dan wel in een home maar toch zal ze willen dat ik dagelijks bij haar kom en dat gaat te zwaar worden als ik verder vandaan woon. Ze woont nu om de hoek hé. Mijn zoon is zeker dat hij in het Gentse wil blijven, en ja, wat betreft de kleinkinderen : ik weet dat het voorbarig is, maar mocht die kans zich voordoen dat ik dat gevraagd wordt om een handje toe te steken, dan zou ik veel pijn hebben om dat niet te kunnen doen omdat ik te ver woon. Ik zou ongelukkig zijn en kwaad op mezelf dat ik weeral naar mijn vriend zijn behoeften heb gedanst en mijn verlangens opzij gezet heb. Ik ben er zeker van dat ik terug naar het Gentse kom wonen alleen al om een gemakkelijk kontakt te hebben met mijn gewoontes.
quote:krokusje schreef op 04 april 2008 @ 19:45:
Dus als ik je goed begrijp, gaan zijn kinderen op de momenten dat hij werkt naar zijn ouders en is dat de reden dat hij die gemeente heeft gekozen.
Jij wil graag in Gent blijven wonen voor je 18-jarige zoon en je oude moeder. Je wil je zoon geen pijn doen want je hebt hem al ooit pijn gedaan door zonder reden bij zijn vader weg te gaan.
Dit is de samenvatting die ik eruit haal. Klopt dat?
Ik zal ongetwijfeld nuances missen, maar ik kan me voorstellen dat hij gekozen heeft voor de gemeente waar zijn ouders wonen. Zij vangen immers altijd zijn kinderen op.
Even over jouw woonsituatie. Je zoon is 18. Denk je echt dat hij nog 5 jaar bij je blijft wonen? En je moeder? Ik vind het super dat je regelmatig voor haar zorgt, begrijp me niet verkeerd. Maar je moeder is er niet eeuwig. Zijn er niet mogelijkheden dat je dus inderdaad halverwege gaat wonen samen? Zodat de reistijd naar je moeder minder is? Dat je zoon minder hoeft te reizen? Maar dat je wel bij je man kunt zijn?
zaterdag 5 april 2008 om 01:08
quote:krokusje schreef op 04 april 2008 @ 19:45:
Dus als ik je goed begrijp, gaan zijn kinderen op de momenten dat hij werkt naar zijn ouders en is dat de reden dat hij die gemeente heeft gekozen.
Jij wil graag in Gent blijven wonen voor je 18-jarige zoon en je oude moeder. Je wil je zoon geen pijn doen want je hebt hem al ooit pijn gedaan door zonder reden bij zijn vader weg te gaan.
Dit is de samenvatting die ik eruit haal. Klopt dat?
Ik zal ongetwijfeld nuances missen, maar ik kan me voorstellen dat hij gekozen heeft voor de gemeente waar zijn ouders wonen. Zij vangen immers altijd zijn kinderen op.
Even over jouw woonsituatie. Je zoon is 18. Denk je echt dat hij nog 5 jaar bij je blijft wonen? En je moeder? Ik vind het super dat je regelmatig voor haar zorgt, begrijp me niet verkeerd. Maar je moeder is er niet eeuwig. Zijn er niet mogelijkheden dat je dus inderdaad halverwege gaat wonen samen? Zodat de reistijd naar je moeder minder is? Dat je zoon minder hoeft te reizen? Maar dat je wel bij je man kunt zijn?quote:krokusje schreef op 04 april 2008 @ 19:47:
[...]
Kijk, dat hij 5 dagen weg is, is inderdaad iets waardoor ik me kan voorstellen dat je niet wilt verhuizen. Maar dat je je kleinkinderen wilt verzorgen? Mis ik nou iets? Je zoon studeert nog?
Beste Krokusje,
Ik werk maar deeltijds en de dag ik niet meer voor mijn moeder hoeft te zorgen als ze sterft zou ik heel graag een beetje tijd in mijn kleinkinderen steken. Ik weet dat het voorbarig is, maar moet ik dan misschien weeral verhuizen naar Gent als het zover is dat ik dat kan doen voor mijn zoon? Of moet ik misschien op zijn kleinkinderen passen en mijn verdriet hebben?
"begint zich af te vragen of dit een neptopic is....."Best
Dus als ik je goed begrijp, gaan zijn kinderen op de momenten dat hij werkt naar zijn ouders en is dat de reden dat hij die gemeente heeft gekozen.
Jij wil graag in Gent blijven wonen voor je 18-jarige zoon en je oude moeder. Je wil je zoon geen pijn doen want je hebt hem al ooit pijn gedaan door zonder reden bij zijn vader weg te gaan.
Dit is de samenvatting die ik eruit haal. Klopt dat?
Ik zal ongetwijfeld nuances missen, maar ik kan me voorstellen dat hij gekozen heeft voor de gemeente waar zijn ouders wonen. Zij vangen immers altijd zijn kinderen op.
Even over jouw woonsituatie. Je zoon is 18. Denk je echt dat hij nog 5 jaar bij je blijft wonen? En je moeder? Ik vind het super dat je regelmatig voor haar zorgt, begrijp me niet verkeerd. Maar je moeder is er niet eeuwig. Zijn er niet mogelijkheden dat je dus inderdaad halverwege gaat wonen samen? Zodat de reistijd naar je moeder minder is? Dat je zoon minder hoeft te reizen? Maar dat je wel bij je man kunt zijn?quote:krokusje schreef op 04 april 2008 @ 19:47:
[...]
Kijk, dat hij 5 dagen weg is, is inderdaad iets waardoor ik me kan voorstellen dat je niet wilt verhuizen. Maar dat je je kleinkinderen wilt verzorgen? Mis ik nou iets? Je zoon studeert nog?
Beste Krokusje,
Ik werk maar deeltijds en de dag ik niet meer voor mijn moeder hoeft te zorgen als ze sterft zou ik heel graag een beetje tijd in mijn kleinkinderen steken. Ik weet dat het voorbarig is, maar moet ik dan misschien weeral verhuizen naar Gent als het zover is dat ik dat kan doen voor mijn zoon? Of moet ik misschien op zijn kleinkinderen passen en mijn verdriet hebben?
"begint zich af te vragen of dit een neptopic is....."Best
zaterdag 5 april 2008 om 10:07
quote:domidomi schreef op 04 april 2008 @ 23:55:
hallo pom508,
Mijn moeder wilt niet naar een home niettegenstaande ze daar rijp voor is. Ik kan het niet over mijn hart krijgen om weinig bij haar te zijn want ze is alleen en heeft mij gans alleen opgevoed.
Ik doe mijn best om 3 mensen tevreden te stellen en de kerk in het midden te houden maar ik kan dat niet tot mijn 80 jaar want dat haal ik niet op die manier.
Moet ik mijn zoon en moeder achterlaten? Hij heeft destijds weken in Rusland gewerkt zonder zijn kinderen te zien toen hij getrouwd was en had daar geen problemen mee. Sinds we tesamen zijn is hij een echte broeikip geworden omdat hij zag hoe ik was voor mijn zoon. Feit is dat het heel moeilijke kinderen zijn met gedragsproblemen en ik het geluk heb om een verstandige, brave jongen te hebben. Hij zegt steeds dat ik dat geluk heb om mijn zoon te vertrouwen alleen thuis maar dat hij dat niet kan met hen. Hij is nooit gerust, maar ze zijn toch ook 18 en 19. Voor zijn jongste van 14 gaat het slecht met zijn zussen. Hij wil terug bij zijn grootouders gaan wonen maar mijn vriend wil dat niet. Hij wil zelf niet dat ze naar hun moeder eens op vakantie gaan. Hij wil ze gewoon voor zichzelf houden ten koste van zijn eigen leven. Ik denk dat hij dat wel weet maar toch zegt hij dat hij meer van me houdt dan van zijn eigen kinderen! Hoe verklaar je dat?
Uiteengaan zullen we nooit. Ik geef hem nooit op maar ik ben bang dat hij het zo niet volhoudt. Steeds laten blijken dat ik er niet genoeg ben. Of als het niet gaat wegens redenen, krijg ik ruzie. Hij is koppig maar ook zijn egocentrisch maar het is toch de man van mijn leven.
[...]
Er zal ongetwijfeld een reden zijn waarom de kinderen niet meer naar de grootouders gaan en de vader van baan gewisseld is om voor ze te zorgen.
Domidomi, je blijft zelf ook vasthouden aan de dingen die je hebt. Hij heeft tenminste nog geprobeerd om bij je te wonen, maar dit bleek geen haalbare kaart in combinatie met zijn kinderen.
Wanneer jullie beiden zo op je standpunt blijven staan dan resteert er niets anders dan heen en weer rijden.
hallo pom508,
Mijn moeder wilt niet naar een home niettegenstaande ze daar rijp voor is. Ik kan het niet over mijn hart krijgen om weinig bij haar te zijn want ze is alleen en heeft mij gans alleen opgevoed.
Ik doe mijn best om 3 mensen tevreden te stellen en de kerk in het midden te houden maar ik kan dat niet tot mijn 80 jaar want dat haal ik niet op die manier.
Moet ik mijn zoon en moeder achterlaten? Hij heeft destijds weken in Rusland gewerkt zonder zijn kinderen te zien toen hij getrouwd was en had daar geen problemen mee. Sinds we tesamen zijn is hij een echte broeikip geworden omdat hij zag hoe ik was voor mijn zoon. Feit is dat het heel moeilijke kinderen zijn met gedragsproblemen en ik het geluk heb om een verstandige, brave jongen te hebben. Hij zegt steeds dat ik dat geluk heb om mijn zoon te vertrouwen alleen thuis maar dat hij dat niet kan met hen. Hij is nooit gerust, maar ze zijn toch ook 18 en 19. Voor zijn jongste van 14 gaat het slecht met zijn zussen. Hij wil terug bij zijn grootouders gaan wonen maar mijn vriend wil dat niet. Hij wil zelf niet dat ze naar hun moeder eens op vakantie gaan. Hij wil ze gewoon voor zichzelf houden ten koste van zijn eigen leven. Ik denk dat hij dat wel weet maar toch zegt hij dat hij meer van me houdt dan van zijn eigen kinderen! Hoe verklaar je dat?
Uiteengaan zullen we nooit. Ik geef hem nooit op maar ik ben bang dat hij het zo niet volhoudt. Steeds laten blijken dat ik er niet genoeg ben. Of als het niet gaat wegens redenen, krijg ik ruzie. Hij is koppig maar ook zijn egocentrisch maar het is toch de man van mijn leven.
[...]
Er zal ongetwijfeld een reden zijn waarom de kinderen niet meer naar de grootouders gaan en de vader van baan gewisseld is om voor ze te zorgen.
Domidomi, je blijft zelf ook vasthouden aan de dingen die je hebt. Hij heeft tenminste nog geprobeerd om bij je te wonen, maar dit bleek geen haalbare kaart in combinatie met zijn kinderen.
Wanneer jullie beiden zo op je standpunt blijven staan dan resteert er niets anders dan heen en weer rijden.
zaterdag 5 april 2008 om 12:45
@TO, voor mijn gevoel leef je heel veel met "wat als", "stel dat" enzovoort. Helaas heb je daar helemaal niets aan in het leven. Je leeft je leven NU! NU moet je genieten. Mijn hemel, misschien krijgt je zoon pas een kind als hij 40 is, en wil je toekomstige schoondochter helemaal niet dat je helpt.
For the record, mijn moeder woont 100 km verderop en kwam 1x per week een dag oppassen. Geen probleem.
For the record, mijn moeder woont 100 km verderop en kwam 1x per week een dag oppassen. Geen probleem.
maandag 7 april 2008 om 18:45
Ik breek even in.
Zoals ik het zie na het lezen van alle postings is dat geen van beide partijen water bij de wijn wil doen.
Hij heeft het geprobeerd maar dat werkte niet, jij kan het niet omdat je rekening moet houden van jezelf met zaken die nu spelen en zaken die gaan spelen.
Zolang jullie beide zo halstarrig blijven is er geen oplossing.
En zolang jij het gevoel hebt dat je naar zijn pijpen danst als je zou gaan verhuizen dan is het einde van dit dillema nog zeker niet in zicht.
het zijn keuzes die je moet maken, je kan heel hard roepen dat jullie nooit uit elkaar zullen gaan, maar dit gaat jullie opbreken ben ik bang.
Een gulden middenweg lijkt mij niet verkeerd, dus halverwege wonen.
Succes
Zoals ik het zie na het lezen van alle postings is dat geen van beide partijen water bij de wijn wil doen.
Hij heeft het geprobeerd maar dat werkte niet, jij kan het niet omdat je rekening moet houden van jezelf met zaken die nu spelen en zaken die gaan spelen.
Zolang jullie beide zo halstarrig blijven is er geen oplossing.
En zolang jij het gevoel hebt dat je naar zijn pijpen danst als je zou gaan verhuizen dan is het einde van dit dillema nog zeker niet in zicht.
het zijn keuzes die je moet maken, je kan heel hard roepen dat jullie nooit uit elkaar zullen gaan, maar dit gaat jullie opbreken ben ik bang.
Een gulden middenweg lijkt mij niet verkeerd, dus halverwege wonen.
Succes
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
maandag 7 april 2008 om 19:00
quote:domidomi schreef op 04 april 2008 @ 23:41:
Ten tweede zijn wij uiteen gegaan om twee redenen : hij was nooit thuis (max 48 uur in het weekend) en dan had hij ook geen aandacht voor mij want dan was er de aandacht naar de kinderen. Eigenlijk woonde ik en deed ik alles alleen, buiten in het weekend koken voor 4 kinderen en hij slapen. Ik was dat kotsbeu. De tweede reden was een grote verslaving van hem dat ik destijds niet meer aankon, maar nu aanvaard heb omdat het eigenlijk zijn schuld niet is (pornoverslaving).
Jullie hadden dus veel goede redenen om uit elkaar te gaan.
Als jullie weer gaan samenwonen waarom zou het dan deze keer beter worden? Het klinkt alsof jij elke keer ontzettend veel moet inleveren voor deze man. Wat staat er tegen over? Huishouden voor hem en zijn kinderen, een man die er bijna nooit is, die zijn vrije tijd niet met jou wil doorbrengen en die pornoactrices verkiest boven zijn eigen vriendin? Leuke relatie zul je dan hebben.
Ten tweede zijn wij uiteen gegaan om twee redenen : hij was nooit thuis (max 48 uur in het weekend) en dan had hij ook geen aandacht voor mij want dan was er de aandacht naar de kinderen. Eigenlijk woonde ik en deed ik alles alleen, buiten in het weekend koken voor 4 kinderen en hij slapen. Ik was dat kotsbeu. De tweede reden was een grote verslaving van hem dat ik destijds niet meer aankon, maar nu aanvaard heb omdat het eigenlijk zijn schuld niet is (pornoverslaving).
Jullie hadden dus veel goede redenen om uit elkaar te gaan.
Als jullie weer gaan samenwonen waarom zou het dan deze keer beter worden? Het klinkt alsof jij elke keer ontzettend veel moet inleveren voor deze man. Wat staat er tegen over? Huishouden voor hem en zijn kinderen, een man die er bijna nooit is, die zijn vrije tijd niet met jou wil doorbrengen en die pornoactrices verkiest boven zijn eigen vriendin? Leuke relatie zul je dan hebben.
maandag 7 april 2008 om 20:45
Best Summerdance,
Halverweg gaan wonen wil ik ook niet. Ik wil gewoon in mijn huidige buurt blijven wonen omdat ik mij hier zo goed voel. Het liefst zou ik mijn leventje met hem terug willen. Het was inderdaad niet makkelijk om zoveel alleen te zijn; heb hem dat veel verweten, maar achteraf gezien was het niet zo slecht want dan had ik mijn rust enkele dagen aangezien hij een moeilijk kakakter heeft en ik dan wat adempauze had en terug energie om hem te vertroetelen. Het is een heel moeilijke man, maar ik hou zoveel van hem dat ik heeeeeeeeeel veel water bij de wijn WIL en KAN doen want ik denk niet dat iemand anders dat zou kunnen en dat weet hij wel. Ik zou door het vuur gaan voor hem. Hij is en blijft een vrouwenzot maar steeds moeten we erom lachen dat hij van zoveel vrouwen houdt dat ik niet moet bang zijn om hem te verliezen omdat hij weet dat hij altijd meer van mij zal houden omdat de passie (gelukkig) blijft. Ik zou heel veel van hem verdragen omdat ik weet dat hij mij echt graag ziet al is dat voor sommigen onbegrijpelijk. Hij heeft altijd belogen en bedrogen toen hij niet met mij was en heeft het moeilijk om zijn manieren te houden maar hij doet zijn best en dat betekent voor hem een bewijs dat ik de enige blijf. Wij zijn goeie veertigers maar als we tesamen zijn lijken we een nieuw jong koppeltje, verliefd na al die jaren nog en dat is raar dezer dagen.
quote:Summerdance schreef op 07 april 2008 @ 18:45:
Ik breek even in.
Zoals ik het zie na het lezen van alle postings is dat geen van beide partijen water bij de wijn wil doen.
Hij heeft het geprobeerd maar dat werkte niet, jij kan het niet omdat je rekening moet houden van jezelf met zaken die nu spelen en zaken die gaan spelen.
Zolang jullie beide zo halstarrig blijven is er geen oplossing.
En zolang jij het gevoel hebt dat je naar zijn pijpen danst als je zou gaan verhuizen dan is het einde van dit dillema nog zeker niet in zicht.
het zijn keuzes die je moet maken, je kan heel hard roepen dat jullie nooit uit elkaar zullen gaan, maar dit gaat jullie opbreken ben ik bang.
Een gulden middenweg lijkt mij niet verkeerd, dus halverwege wonen.
Succes
Halverweg gaan wonen wil ik ook niet. Ik wil gewoon in mijn huidige buurt blijven wonen omdat ik mij hier zo goed voel. Het liefst zou ik mijn leventje met hem terug willen. Het was inderdaad niet makkelijk om zoveel alleen te zijn; heb hem dat veel verweten, maar achteraf gezien was het niet zo slecht want dan had ik mijn rust enkele dagen aangezien hij een moeilijk kakakter heeft en ik dan wat adempauze had en terug energie om hem te vertroetelen. Het is een heel moeilijke man, maar ik hou zoveel van hem dat ik heeeeeeeeeel veel water bij de wijn WIL en KAN doen want ik denk niet dat iemand anders dat zou kunnen en dat weet hij wel. Ik zou door het vuur gaan voor hem. Hij is en blijft een vrouwenzot maar steeds moeten we erom lachen dat hij van zoveel vrouwen houdt dat ik niet moet bang zijn om hem te verliezen omdat hij weet dat hij altijd meer van mij zal houden omdat de passie (gelukkig) blijft. Ik zou heel veel van hem verdragen omdat ik weet dat hij mij echt graag ziet al is dat voor sommigen onbegrijpelijk. Hij heeft altijd belogen en bedrogen toen hij niet met mij was en heeft het moeilijk om zijn manieren te houden maar hij doet zijn best en dat betekent voor hem een bewijs dat ik de enige blijf. Wij zijn goeie veertigers maar als we tesamen zijn lijken we een nieuw jong koppeltje, verliefd na al die jaren nog en dat is raar dezer dagen.
quote:Summerdance schreef op 07 april 2008 @ 18:45:
Ik breek even in.
Zoals ik het zie na het lezen van alle postings is dat geen van beide partijen water bij de wijn wil doen.
Hij heeft het geprobeerd maar dat werkte niet, jij kan het niet omdat je rekening moet houden van jezelf met zaken die nu spelen en zaken die gaan spelen.
Zolang jullie beide zo halstarrig blijven is er geen oplossing.
En zolang jij het gevoel hebt dat je naar zijn pijpen danst als je zou gaan verhuizen dan is het einde van dit dillema nog zeker niet in zicht.
het zijn keuzes die je moet maken, je kan heel hard roepen dat jullie nooit uit elkaar zullen gaan, maar dit gaat jullie opbreken ben ik bang.
Een gulden middenweg lijkt mij niet verkeerd, dus halverwege wonen.
Succes
maandag 7 april 2008 om 20:56
Beste Wanda,
Ik weet dat ik heel veel zou moeten verdragen mochten we terug samenwonen. Hij is echt een heel moeilijke man, maar ik hou zoveel van hem dat ik alles aanvaard heb (porno) etc. Niettegenstaande weet ik maar al te goed dat hij echt van me houdt, want trouw blijven aan één iemand heeft die nooit gedaan. Zijn ganse leven was liegen en bedriegen, maar met mij doet hij zijn best en daarom weet ik dat hij van me houdt. Het is geven en nemen in een relatie, en ja, ik heb al heel veel gegeven en nu nog, maar voor mij is zijn liefde voldoende. Hij is nooit gewoon geweest om iets in het huishouden te doen want hij was weg voor zijn werk gedurende weken. Laat ons zeggen : een globetrotterleven had hij. Hij was daarmee gelukkig, maar toen we elkaar terug gezien hebben na 20 jaar wist hij dat hij destijds met mij een gezin had moeten starten. Maar ja, als je jong bent wil je profiteren hé en hij had die kans door zijn uiterlijk en charme.
Hij is een avonturier en ik een conservatieve vrouw. Dit brengt evenwicht in onze relatie weet je? Ik geeft hem de rust en de geborgenheid en hij laat mij dromen. Daarbij komt nog onze lichamelijke passie voor elkaar. Hoe wil je dan dat we uiteengaan? Groetenquote:wanda_p schreef op 07 april 2008 @ 19:00:
[...]
Jullie hadden dus veel goede redenen om uit elkaar te gaan.
Als jullie weer gaan samenwonen waarom zou het dan deze keer beter worden? Het klinkt alsof jij elke keer ontzettend veel moet inleveren voor deze man. Wat staat er tegen over? Huishouden voor hem en zijn kinderen, een man die er bijna nooit is, die zijn vrije tijd niet met jou wil doorbrengen en die pornoactrices verkiest boven zijn eigen vriendin? Leuke relatie zul je dan hebben.
Ik weet dat ik heel veel zou moeten verdragen mochten we terug samenwonen. Hij is echt een heel moeilijke man, maar ik hou zoveel van hem dat ik alles aanvaard heb (porno) etc. Niettegenstaande weet ik maar al te goed dat hij echt van me houdt, want trouw blijven aan één iemand heeft die nooit gedaan. Zijn ganse leven was liegen en bedriegen, maar met mij doet hij zijn best en daarom weet ik dat hij van me houdt. Het is geven en nemen in een relatie, en ja, ik heb al heel veel gegeven en nu nog, maar voor mij is zijn liefde voldoende. Hij is nooit gewoon geweest om iets in het huishouden te doen want hij was weg voor zijn werk gedurende weken. Laat ons zeggen : een globetrotterleven had hij. Hij was daarmee gelukkig, maar toen we elkaar terug gezien hebben na 20 jaar wist hij dat hij destijds met mij een gezin had moeten starten. Maar ja, als je jong bent wil je profiteren hé en hij had die kans door zijn uiterlijk en charme.
Hij is een avonturier en ik een conservatieve vrouw. Dit brengt evenwicht in onze relatie weet je? Ik geeft hem de rust en de geborgenheid en hij laat mij dromen. Daarbij komt nog onze lichamelijke passie voor elkaar. Hoe wil je dan dat we uiteengaan? Groetenquote:wanda_p schreef op 07 april 2008 @ 19:00:
[...]
Jullie hadden dus veel goede redenen om uit elkaar te gaan.
Als jullie weer gaan samenwonen waarom zou het dan deze keer beter worden? Het klinkt alsof jij elke keer ontzettend veel moet inleveren voor deze man. Wat staat er tegen over? Huishouden voor hem en zijn kinderen, een man die er bijna nooit is, die zijn vrije tijd niet met jou wil doorbrengen en die pornoactrices verkiest boven zijn eigen vriendin? Leuke relatie zul je dan hebben.
