Relaties
alle pijlers
Geen verliefdheid in relatie
maandag 11 januari 2021 16:46
Ik schrijf hier even mijn verhaal omdat ik het kwijt wil en niet goed weet met wie er anders over te praten.
Ik ben bijna 11 jaar samen met mijn man. Helaas heb ik de laatste tijd veel twijfels over onze relatie. Ik voel mij hier schuldig over omdat mijn man deze twijfels niet lijkt te hebben. Hij geeft toe dat het de laatste tijd wat minder gaat, maar wijdt dat aan corona en denkt dat het een fase is waar we door moeten. Dat zou best kunnen, maar ik ben daar toch ook niet helemaal van overtuigd en al deze twijfels maken mij op dit moment enorm verward en ongelukkig.
Het probleem waar ik mee zit, is dat we al lange tijd vooral als vrienden samenleven. Geen verliefdheid voelen, lijkt me normaal in een lange relatie, maar al minstens 5 jaar heb ik ook helemaal geen behoefte aan fysiek contact. Hij moet altijd initiatief nemen voor seks en eigenlijk heb ik er nooit zin in, maar verdraag het gewoon omdat ik weet dat hij er wel nood aan heeft. Hetzelfde met zoenen en zelfs knuffelen. Ik vind dat oké, maar ben dan steeds in mijn hoofd met andere dingen bezig of ben eigenlijk vooral aan het wachten tot ik weer verder kan met waar ik mee bezig was.
Op zich hebben we wel een fijne relatie omdat we gedeelde interesses hebben en allebei gemakkelijke en tolerante mensen zijn. We kunnen ruzies heel makkelijk bijleggen en goed compromissen maken. Eigenlijk hebben we bijna nooit écht ruzie. Ik heb enorm het 'goede vrienden/roommates' gevoel en eigenlijk heb ik dat ook al het grootste deel van onze relatie zo gehad.
Ik hou echt heel veel van mijn man, maar helaas echt op een vriendschappelijke manier. Dat zorgt er echter ook wel voor dat ik zo ongelooflijk bang ben om hem te kwetsen. Hij doet helemaal niets verkeerd. Hij zou alles voor mij doen en verdient absoluut niet dat ik mij zo voel tov hem. Hij verdient het om volledig geliefd en gelukkig te zijn. Ik weet dat hij mij helemaal niet kwijt wil en dat ik hem zo hard zou kwetsen als we uit elkaar gaan.
Aan de andere kant merk ik nu ook dat ik eigenlijk echt niet gelukkig ben in onze relatie. Door corona werkt hij van thuis uit en ik snak echt naar momenten zonder hem. Ik voel mij zo opgesloten. Ik ben dan even voor een paar dagen ergens anders verbleven en ik voelde mij zoveel beter. Hij werd er dan weer ongelukkig door dus ik ben dan na enkele dagen weer naar huis gegaan. Ik heb gehuild toen ik weer thuis was. En de laatste dagen ben ik eigenlijk altijd ongelukkig. Deels door onze relatie, deels door alle onzekerheid en de verwarring en dat ik niet weet wat te doen.
Ik wil graag mijn relatie verbeteren, maar aan de andere kant ben ik ook nog jong en wil ik eigenlijk niet vastzitten in een relatie die mij niet helemaal gelukkig maakt. Is dat egoïstisch? Want ik besef natuurlijk dat geen enkele relatie perfect is. Moet ik mij er gewoon bij neerleggen en dankbaar zijn dat mijn man zo'n goede vriend is? Of is dit toch niet voldoende voor de rest van mijn leven?
Ik ben bijna 11 jaar samen met mijn man. Helaas heb ik de laatste tijd veel twijfels over onze relatie. Ik voel mij hier schuldig over omdat mijn man deze twijfels niet lijkt te hebben. Hij geeft toe dat het de laatste tijd wat minder gaat, maar wijdt dat aan corona en denkt dat het een fase is waar we door moeten. Dat zou best kunnen, maar ik ben daar toch ook niet helemaal van overtuigd en al deze twijfels maken mij op dit moment enorm verward en ongelukkig.
Het probleem waar ik mee zit, is dat we al lange tijd vooral als vrienden samenleven. Geen verliefdheid voelen, lijkt me normaal in een lange relatie, maar al minstens 5 jaar heb ik ook helemaal geen behoefte aan fysiek contact. Hij moet altijd initiatief nemen voor seks en eigenlijk heb ik er nooit zin in, maar verdraag het gewoon omdat ik weet dat hij er wel nood aan heeft. Hetzelfde met zoenen en zelfs knuffelen. Ik vind dat oké, maar ben dan steeds in mijn hoofd met andere dingen bezig of ben eigenlijk vooral aan het wachten tot ik weer verder kan met waar ik mee bezig was.
Op zich hebben we wel een fijne relatie omdat we gedeelde interesses hebben en allebei gemakkelijke en tolerante mensen zijn. We kunnen ruzies heel makkelijk bijleggen en goed compromissen maken. Eigenlijk hebben we bijna nooit écht ruzie. Ik heb enorm het 'goede vrienden/roommates' gevoel en eigenlijk heb ik dat ook al het grootste deel van onze relatie zo gehad.
Ik hou echt heel veel van mijn man, maar helaas echt op een vriendschappelijke manier. Dat zorgt er echter ook wel voor dat ik zo ongelooflijk bang ben om hem te kwetsen. Hij doet helemaal niets verkeerd. Hij zou alles voor mij doen en verdient absoluut niet dat ik mij zo voel tov hem. Hij verdient het om volledig geliefd en gelukkig te zijn. Ik weet dat hij mij helemaal niet kwijt wil en dat ik hem zo hard zou kwetsen als we uit elkaar gaan.
Aan de andere kant merk ik nu ook dat ik eigenlijk echt niet gelukkig ben in onze relatie. Door corona werkt hij van thuis uit en ik snak echt naar momenten zonder hem. Ik voel mij zo opgesloten. Ik ben dan even voor een paar dagen ergens anders verbleven en ik voelde mij zoveel beter. Hij werd er dan weer ongelukkig door dus ik ben dan na enkele dagen weer naar huis gegaan. Ik heb gehuild toen ik weer thuis was. En de laatste dagen ben ik eigenlijk altijd ongelukkig. Deels door onze relatie, deels door alle onzekerheid en de verwarring en dat ik niet weet wat te doen.
Ik wil graag mijn relatie verbeteren, maar aan de andere kant ben ik ook nog jong en wil ik eigenlijk niet vastzitten in een relatie die mij niet helemaal gelukkig maakt. Is dat egoïstisch? Want ik besef natuurlijk dat geen enkele relatie perfect is. Moet ik mij er gewoon bij neerleggen en dankbaar zijn dat mijn man zo'n goede vriend is? Of is dit toch niet voldoende voor de rest van mijn leven?
anoniem_63e381de30d19 wijzigde dit bericht op 17-01-2021 11:00
35.05% gewijzigd
zaterdag 16 januari 2021 14:41
Misschien dat het een idee is om even uit elkaar te gaan en van een afstandje te kijken naar je relatie.
Ik moet bij dit topic steeds denken aan dat liedje van Het Goede Doel, 'Alles geprobeerd'.
Ik heb geen afscheid durven nemen
Want afscheid nemen dat doet pijn
Ik wilde je niet echt verlaten
Maar even op mezelf zijn
Om na te kunnen denken, uit te zoeken, bij te tanken
En om te ontdekken of ik nog van je hou
Ik moet bij dit topic steeds denken aan dat liedje van Het Goede Doel, 'Alles geprobeerd'.
Ik heb geen afscheid durven nemen
Want afscheid nemen dat doet pijn
Ik wilde je niet echt verlaten
Maar even op mezelf zijn
Om na te kunnen denken, uit te zoeken, bij te tanken
En om te ontdekken of ik nog van je hou
zaterdag 16 januari 2021 16:24
Nou, dan ben ikzelf een uitzondering I guessLaCasa schreef: ↑15-01-2021 20:22Dit is ook wel weer waar. Tegenwoordig zijn relaties best vluchtig, het gras lijkt ergens anders snel groener. Dit komt ook door het beeld in de media. Iedereen post ook alleen foto’s van de leuke momenten. Je kan niet constant intens verliefd zijn of de beste seks genieten.
Zoals ik al eerder zei, de echt verliefde relaties die ik gehad heb zijn met minder stabiele mensen. Er was daardoor ook constant spanning. De relaties van vertrouwen en geborgenheid, waren voorspellend en saaier, maar gaven veel stabiliteit, wederzijds begrip, rust en warmte. Beide waren met voor mij mooie aantrekkelijke vrouwen, wat betreft uiterlijk dezelfde type mensen.
Bij mijn twee vorige (redelijk lange) relaties heb ik dit gekend en bij mijn nieuwe vriend nu ook. Waarvan ex 1 heel labiel was en - toen ik betere mannen ging selecteren als relatiemateriaal - ex 2 heel stabiel.
Verliefdheid vind ik echt wel een vereiste voor een liefdesrelatie. En aantrekking natuurlijk. Anders zou ik toch met elke mannelijke vriend die ik heb het bed kunnen induiken? Totaal geen behoefte aan
Je wordt mss niet meer zo extreem hoteldebotel zoals op de middelbare, dat je niet meer kon eten, slapen, door al die hormonen, maar ik ben midden 20 en heb in elke relatie wel verliefdheid gevoeld. Elke keer was dat anders ja, maar je moet toch wat kriebels kunnen voelen als je naar je partner kijkt? Voor mij iig 100% vereist. Anders liever single.
Veritas vos liberabit
dinsdag 19 januari 2021 06:02
Ik doelde met je kan niet constant intens verliefd zijn meer op Als je al lang in een lange goede relatie zit en niet aan het begin.Charlotte717 schreef: ↑16-01-2021 16:24Nou, dan ben ikzelf een uitzondering I guess
Bij mijn twee vorige (redelijk lange) relaties heb ik dit gekend en bij mijn nieuwe vriend nu ook. Waarvan ex 1 heel labiel was en - toen ik betere mannen ging selecteren als relatiemateriaal - ex 2 heel stabiel.
Verliefdheid vind ik echt wel een vereiste voor een liefdesrelatie. En aantrekking natuurlijk. Anders zou ik toch met elke mannelijke vriend die ik heb het bed kunnen induiken? Totaal geen behoefte aan
Je wordt mss niet meer zo extreem hoteldebotel zoals op de middelbare, dat je niet meer kon eten, slapen, door al die hormonen, maar ik ben midden 20 en heb in elke relatie wel verliefdheid gevoeld. Elke keer was dat anders ja, maar je moet toch wat kriebels kunnen voelen als je naar je partner kijkt? Voor mij iig 100% vereist. Anders liever single.
