Relaties
alle pijlers
Gelukkig en vrij na scheiding
vrijdag 5 juni 2009 om 21:44
hallo,
Ik lees geregeld topics van vrouwen die midden in een scheidingsproces zitten of die een scheiding overwegen. Ik lees het enorme verdriet en de pijn waar ze doorheen gaan.
Wanneer het situaties zijn waarbij de scheiding iets is wat zijzelf absoluut niet willen en waar ze allesbehalve achter staan, dan kan ik me levendig voorstellen hoe vreselijk dit moet zijn. Vreselijk, om zo machteloos en afgedankt aan de zijlijn te staan en maar mee te moeten in een traject waarin je helemaal niet wilt zijn.
Ikzelf ben echter in mijn relatie degene geweest die de scheiding (na enkele eerdere pogingen die ik destijds niet door durfde te zetten) in gang heb gezet. Het is een heftige tijd geweest, maar inmiddels is het achter de rug. Begin dit jaar is de scheiding formeel uitgesproken.
En waar ik had gedacht, waar ik had gelezen dat ik het bij vlagen waarschijnlijk nog best heel moeilijk zou krijgen, daar merk ik in praktijk - verbazingwekkend genoeg - eigenlijk vrijwel niets van. Ik voel me eigenlijk alleen maar Heel Erg Goed. Ik ben zó ontzettend blij dat ik nu mijn eigen ruimte heb, letterlijk en figuurlijk, dat mijn leven weer van mij is. Natuurlijk loop ik tegen praktische zaken aan waarin ik een partner mis (klusjes in huis bijv.), maar het valt me gewoon op dat ik eigenlijk zelden of nooit meer echt verdrietig ben.
Onlangs is er nog even een korte periode geweest waarin ex me opbiechtte dat hij me terug wilde. Ik merkte dat dit me volkomen overviel (ik dacht echt dat hij ook voor de volle 100% achter onze scheiding stond). Ik heb er een tijdje over nagedacht, me afgevraagd hoe ik me onder zijn bekentenissen voelde, maar al heel snel kwam ik tot de conclusie dat ik voor geen goud mijn huidige leven weer op wil geven. Nooit, nooit, nooit meer wil ik mijn leven weer met hem delen. Zoonlief en ik hebben onze draai weer hervonden, we hebben het fijn samen. Natuurlijk zie, hoor en merk ik dat zoonlief zijn vader mist, zegt hij dat hij zo graag zou willen dat papa hem eens een keer 's ochtends naar school brengt (wat in praktijk niet mogelijk is) en natuurlijk vind ik dat verdrietig voor hem.
Maar ik realiseer me zó goed dat dit, hoe verdrietig voor hem ook, de prijs is die hij moet betalen voor de rust die wij beiden nu hebben in ons leven: zoonlief en ik. Hij realiseert zich dit natuurlijk niet en ziet alleen maar wat hij mist, maar ik zie zelf zo haarscherp hoe goed we het nu hebben.
Ik voel me zó ontzettend fijn bij de wetenschap dat IK de baas ben over mijn leven. Dat er geen enkele vorm van stress of spanning meer is in huis. Het is echt niet in woorden uit te drukken hoe goed me dat doet.
Het verbaast me soms dat ik niet vaker verdrietig ben. Ik heb eigenlijk maar weinig echt gehuild nadat ik eind vorig jaar definitief de stap zette om nu echt de scheiding in gang te zetten.
Dat verbaast me soms. Dan denk ik: druk ik het nu weg? Hoe komt het dat ik me niet zo verdrietig voel? Overal lees ik steeds weer hoe enorm ingrijpend een scheiding is, hoe zo'n proces gemiddeld toch vaak wel een jaar of 2 duurt.
Het zal dan waarschijnlijk wel te maken hebben met het feit dat ik zo voor de volle 100% achter mijn keuze stond/sta, maar het blijft soms wel een wat rare gewaarwording...
Ik lees geregeld topics van vrouwen die midden in een scheidingsproces zitten of die een scheiding overwegen. Ik lees het enorme verdriet en de pijn waar ze doorheen gaan.
Wanneer het situaties zijn waarbij de scheiding iets is wat zijzelf absoluut niet willen en waar ze allesbehalve achter staan, dan kan ik me levendig voorstellen hoe vreselijk dit moet zijn. Vreselijk, om zo machteloos en afgedankt aan de zijlijn te staan en maar mee te moeten in een traject waarin je helemaal niet wilt zijn.
Ikzelf ben echter in mijn relatie degene geweest die de scheiding (na enkele eerdere pogingen die ik destijds niet door durfde te zetten) in gang heb gezet. Het is een heftige tijd geweest, maar inmiddels is het achter de rug. Begin dit jaar is de scheiding formeel uitgesproken.
En waar ik had gedacht, waar ik had gelezen dat ik het bij vlagen waarschijnlijk nog best heel moeilijk zou krijgen, daar merk ik in praktijk - verbazingwekkend genoeg - eigenlijk vrijwel niets van. Ik voel me eigenlijk alleen maar Heel Erg Goed. Ik ben zó ontzettend blij dat ik nu mijn eigen ruimte heb, letterlijk en figuurlijk, dat mijn leven weer van mij is. Natuurlijk loop ik tegen praktische zaken aan waarin ik een partner mis (klusjes in huis bijv.), maar het valt me gewoon op dat ik eigenlijk zelden of nooit meer echt verdrietig ben.
Onlangs is er nog even een korte periode geweest waarin ex me opbiechtte dat hij me terug wilde. Ik merkte dat dit me volkomen overviel (ik dacht echt dat hij ook voor de volle 100% achter onze scheiding stond). Ik heb er een tijdje over nagedacht, me afgevraagd hoe ik me onder zijn bekentenissen voelde, maar al heel snel kwam ik tot de conclusie dat ik voor geen goud mijn huidige leven weer op wil geven. Nooit, nooit, nooit meer wil ik mijn leven weer met hem delen. Zoonlief en ik hebben onze draai weer hervonden, we hebben het fijn samen. Natuurlijk zie, hoor en merk ik dat zoonlief zijn vader mist, zegt hij dat hij zo graag zou willen dat papa hem eens een keer 's ochtends naar school brengt (wat in praktijk niet mogelijk is) en natuurlijk vind ik dat verdrietig voor hem.
Maar ik realiseer me zó goed dat dit, hoe verdrietig voor hem ook, de prijs is die hij moet betalen voor de rust die wij beiden nu hebben in ons leven: zoonlief en ik. Hij realiseert zich dit natuurlijk niet en ziet alleen maar wat hij mist, maar ik zie zelf zo haarscherp hoe goed we het nu hebben.
Ik voel me zó ontzettend fijn bij de wetenschap dat IK de baas ben over mijn leven. Dat er geen enkele vorm van stress of spanning meer is in huis. Het is echt niet in woorden uit te drukken hoe goed me dat doet.
Het verbaast me soms dat ik niet vaker verdrietig ben. Ik heb eigenlijk maar weinig echt gehuild nadat ik eind vorig jaar definitief de stap zette om nu echt de scheiding in gang te zetten.
Dat verbaast me soms. Dan denk ik: druk ik het nu weg? Hoe komt het dat ik me niet zo verdrietig voel? Overal lees ik steeds weer hoe enorm ingrijpend een scheiding is, hoe zo'n proces gemiddeld toch vaak wel een jaar of 2 duurt.
Het zal dan waarschijnlijk wel te maken hebben met het feit dat ik zo voor de volle 100% achter mijn keuze stond/sta, maar het blijft soms wel een wat rare gewaarwording...
vrijdag 5 juni 2009 om 22:01
Héél herkenbaar! Ik heb dan wel geen kinderen, maar ik voelde me ook alleen maar opgelucht, stoer en gelukkig toen ik na 16 jaar bij mijn ex wegging. Uitgelaten, alsof de hele wereld weer voor me open lag. Ik was me ook zó bewust van alle nieuwe kansen die weer voor het grijpen lagen, van alle spannende dingen die ik in m'n eentje zou kunnen ondernemen, ik was op sommige momenten bijna euforisch! Niet altijd hoor, soms voelde ik me ook wel eens alleen, maar dat duurde nooit lang. Ik heb hem zelfs niet gemist voor de klusjes, ik ontdekte in de tijd dat ik alleen was juist hoe handig ik zelf ook kon zijn, als ik niet alles automatisch door een ander liet doen. Ik werd een stuk zelfstandiger en zelfverzekerder in die tijd, het heeft me echt goed gedaan.
Ook ik stond voor 100% achter de keuze om bij 'm weg te gaan. Het enige waar ik het moeilijk mee heb gehad is zijn verdriet. Hij had dit niet gewild. Maar goed, ik wilde ook niet bij hem blijven uit medelijden, dus daar heb ik me vrij snel overheen gezet. Dan had hij daar maar eerder aan moeten denken!
Ik kan me voorstellen hoe kut het is als je aan de kant geschoven wordt, zoals ik hier vaak lees in topics van vrouwen waarvan de man na tig jaar huwelijk een jongere blom willen. Als je echter zelf helemaal achter de keuze staat om te scheiden kan het heerlijk bevrijdend zijn!
Ook ik stond voor 100% achter de keuze om bij 'm weg te gaan. Het enige waar ik het moeilijk mee heb gehad is zijn verdriet. Hij had dit niet gewild. Maar goed, ik wilde ook niet bij hem blijven uit medelijden, dus daar heb ik me vrij snel overheen gezet. Dan had hij daar maar eerder aan moeten denken!
Ik kan me voorstellen hoe kut het is als je aan de kant geschoven wordt, zoals ik hier vaak lees in topics van vrouwen waarvan de man na tig jaar huwelijk een jongere blom willen. Als je echter zelf helemaal achter de keuze staat om te scheiden kan het heerlijk bevrijdend zijn!
vrijdag 5 juni 2009 om 22:02
Juist omdat jij de stap hebt gezet, jouw leven weer zelf onder controle hebt gekregen en je niet meer laat leven (als je dat al deed) Juist daarom is denk ik bij jou een iets ander gevoel dan bij anderen. Die niet de stap hebben gezet. Maar ook zij krijgen uiteindelijk de stappen die gezet zijn dubbel en dwars weer uitbetaald in: rust, vrede en vooral tevredenheid met jezelf en het feit dat je leven weer de jouwe is.
Misschien heb ik het raar omschreven hoor. Want ik wil het verdriet, alle ellende niet bagetaliseren van iedereen. Absoluut niet!
Misschien heb ik het raar omschreven hoor. Want ik wil het verdriet, alle ellende niet bagetaliseren van iedereen. Absoluut niet!
vrijdag 5 juni 2009 om 22:06
Salle,
Het is voor mezelf soms een wat vreemde gewaarwording. Dat ik eigenlijk alleen maar kan constateren dat ik me gewoon goed voel. Zó enorm blij ben dat ik deze stap nu eindelijk heb doorgezet. Nou moet ik wel zeggen dat ik nooit echt bang ben geweest dat ik het niet zou redden, alleen met zoonlief samen. Ik heb altijd geweten en ook gevoeld dat ik dat eigenlijk juist veel liever alléén zou willen doen. Omwille van de kleine heb ik toch nog heel lang geaarzeld. Heel lang gedacht dat ik hem zijn gezinsleven afnam, dat hij door mijn keuze niet zou kunnen opgroeien met papa en mama samen.
En ja, dat is nu ook zo. Maar ik zie nu ook heel duidelijk dat dit enerzijds zo is. Anderzijds heeft mijn keuze er voor hem óók voor gezorgd dat hij nu, alleen met mij, grotendeels onbezorgd en ongeremd kan opgroeien. Hij kan en mag zichzelf zijn. En ik zie dit terug in zijn gedrag. Ook al geeft hij soms aan dat hij papa mist, toch zie ik in basis een heel gelukkig jongetje. Een mannetje wat eigenlijk altijd vrolijk is, ondeugend, leergierig, veel vriendjes heeft en die heel erg lief is.
Ik weet zeker dat wanneer ik bij zijn vader zou zijn gebleven dat zoonlief zich beslist anders ontwikkeld zou hebben. Ik heb dat toen ook zien gebeuren: hij werd agressief, begon met dingen te gooien, had een grote mond, was boos en opstandig, gespannen.
En als ik nu zie hoe het gaat: sinds het moment dat wij hier weer met ons 2-tjes zitten is het nog niet 1x voorgekomen dat ik hem bijv. op de gang hoefde te zetten. Natuurlijk doet hij bij tijd en wijle dingen die ik niet goed vind, maar daar word gewoon rustig over gesproken en daarmee is het af. Géén geschreeuw meer, geen gemopper, geen geladen en gespannen sfeer. Ik zie wat dit alles met mijn zoontje doet en dan realiseer ik me eens te meer hoe ontzettend goed ik eraan heb gedaan om behalve voor mezelf, óók voor hem te kiezen!
Het is voor mezelf soms een wat vreemde gewaarwording. Dat ik eigenlijk alleen maar kan constateren dat ik me gewoon goed voel. Zó enorm blij ben dat ik deze stap nu eindelijk heb doorgezet. Nou moet ik wel zeggen dat ik nooit echt bang ben geweest dat ik het niet zou redden, alleen met zoonlief samen. Ik heb altijd geweten en ook gevoeld dat ik dat eigenlijk juist veel liever alléén zou willen doen. Omwille van de kleine heb ik toch nog heel lang geaarzeld. Heel lang gedacht dat ik hem zijn gezinsleven afnam, dat hij door mijn keuze niet zou kunnen opgroeien met papa en mama samen.
En ja, dat is nu ook zo. Maar ik zie nu ook heel duidelijk dat dit enerzijds zo is. Anderzijds heeft mijn keuze er voor hem óók voor gezorgd dat hij nu, alleen met mij, grotendeels onbezorgd en ongeremd kan opgroeien. Hij kan en mag zichzelf zijn. En ik zie dit terug in zijn gedrag. Ook al geeft hij soms aan dat hij papa mist, toch zie ik in basis een heel gelukkig jongetje. Een mannetje wat eigenlijk altijd vrolijk is, ondeugend, leergierig, veel vriendjes heeft en die heel erg lief is.
Ik weet zeker dat wanneer ik bij zijn vader zou zijn gebleven dat zoonlief zich beslist anders ontwikkeld zou hebben. Ik heb dat toen ook zien gebeuren: hij werd agressief, begon met dingen te gooien, had een grote mond, was boos en opstandig, gespannen.
En als ik nu zie hoe het gaat: sinds het moment dat wij hier weer met ons 2-tjes zitten is het nog niet 1x voorgekomen dat ik hem bijv. op de gang hoefde te zetten. Natuurlijk doet hij bij tijd en wijle dingen die ik niet goed vind, maar daar word gewoon rustig over gesproken en daarmee is het af. Géén geschreeuw meer, geen gemopper, geen geladen en gespannen sfeer. Ik zie wat dit alles met mijn zoontje doet en dan realiseer ik me eens te meer hoe ontzettend goed ik eraan heb gedaan om behalve voor mezelf, óók voor hem te kiezen!
vrijdag 5 juni 2009 om 23:06
wat fijn voor jullie dat het zo goed gaat!!! ik heb zelf geen kleine, maar ben wel al heel wat jaartjes zonder serieuze relatie.heb ook heel wat jaren nodig gehad om de emotionele en finaciele schade van de vorige relatie weg te werken.snap dus wel een beetje waar je zo tegen aan kan lopen.
en weet je;dr zijn altijd mensen in je omgeving die je willen helpen.zonder bijbedoelingen.gewoon uit menselijkheid.zulke mensen in je omgeving zijn goud waard.
hou je taai!!!
en weet je;dr zijn altijd mensen in je omgeving die je willen helpen.zonder bijbedoelingen.gewoon uit menselijkheid.zulke mensen in je omgeving zijn goud waard.
hou je taai!!!
vrijdag 5 juni 2009 om 23:42
Grappig dat je dit schrijft. Mijn relatie is destijds uitgegaan door mijn vriend maar ik voel me wel hetzelfde als jij nu. Niet meteen natuurlijk maar ik had al heel snel het gevoel dat het gewoon goed was dat we uit elkaar waren. Het eindelijk: Het leven is van mij gevoel!! Super verhaal! Heel veel sterkte en geluk.
vrijdag 5 juni 2009 om 23:49
zaterdag 6 juni 2009 om 00:15
zaterdag 6 juni 2009 om 08:13
Story of my life! Wat herkenbaar!
Ik woon nu sinds oktober met mijn dochter alleen. Na een relatie van 13 jaar. Mijn ex ging vreemd, maar we gingen het opnieuw proberen. Dat voelde meteen niet goed voor mij dus besloot ik er een punt achter te zetten. Sinds de dag dat ik ons nieuwe huisje ging bewonen viel er zo'n last van me af! De rust heeft wel even op zich laten wachten doordat ex er steeds een potje van maakte en daar mij mee lastig viel.
Maar sterk en goed voelde ik me meteen! Wat een opluchting! Ik heb nooit spijt gehad en voel me heerlijk! Natuurlijk heb ik wel eens dipjes doordat mijn ex weer een actie deed en dat gevolgen voor mij had.
Ook hij wil mij terug, maar ik heb nog steeds totaal geen gevoelens voor hem..... Net wat je zegt, de pratische dingen mis je. Als ik mijn dochter naar bed heb gebracht heb ik het nog nooit erg gevonden om helemaal alleen te zijn.
Wat een goed idee van je om dit topic te openen! Er zijn genoeg dames die hieruit kracht kunnen putten.
Vrienden en familie zeggen dat ze niet anders van mij verwacht hadden omdat zij mij kennen als een sterk karakter.
Ik heb geen relatie en ben ook niet op zoek. Ik zie wel wat er op mijn pad komt!
Ik woon nu sinds oktober met mijn dochter alleen. Na een relatie van 13 jaar. Mijn ex ging vreemd, maar we gingen het opnieuw proberen. Dat voelde meteen niet goed voor mij dus besloot ik er een punt achter te zetten. Sinds de dag dat ik ons nieuwe huisje ging bewonen viel er zo'n last van me af! De rust heeft wel even op zich laten wachten doordat ex er steeds een potje van maakte en daar mij mee lastig viel.
Maar sterk en goed voelde ik me meteen! Wat een opluchting! Ik heb nooit spijt gehad en voel me heerlijk! Natuurlijk heb ik wel eens dipjes doordat mijn ex weer een actie deed en dat gevolgen voor mij had.
Ook hij wil mij terug, maar ik heb nog steeds totaal geen gevoelens voor hem..... Net wat je zegt, de pratische dingen mis je. Als ik mijn dochter naar bed heb gebracht heb ik het nog nooit erg gevonden om helemaal alleen te zijn.
Wat een goed idee van je om dit topic te openen! Er zijn genoeg dames die hieruit kracht kunnen putten.
Vrienden en familie zeggen dat ze niet anders van mij verwacht hadden omdat zij mij kennen als een sterk karakter.
Ik heb geen relatie en ben ook niet op zoek. Ik zie wel wat er op mijn pad komt!
zaterdag 6 juni 2009 om 09:38
Als ik mij goed voel, voel ik mij net zo inderdaad! Het is in mijn ogen ook zoals jij schrijft Yayaatje, er zitten negatieve kanten aan onze scheiding, maar in mijn geval nog veel meer positieve kanten. Eindelijk het leven weer van mij en ook ik kan mijn dochter nu een veel stabielere jeugd meegeven. Haar vader is en blijft haar vader, alleen het contact is anders. Maar ik geloof niet dat dat negatieve gevolgen voor haar gaat hebben.
Natuurlijk ben je wel eens verdrietig en vraag je je af waarom? Maar ik begin mij steeds vaker af te vragen, waarom niet? Mijn leven voelt nu veel beter dan mét partner. Als mijn dochter naar bed is, vind ik het heerlijk om het rijk alleen te hebben. Er komt een vriendin langs, of ik ga lezen, tv kijken, achter de laptop, beetje freubelen in huis, heerlijk! Soms komt mijn ex meeeten en brengt hij dochter naar bed en ik ben dan altijd blij als hij weg is. Erg he?
De momenten dat ik verdrietig ben, hebben te maken met dat ik mijn dochter een vader in haar leven had gegund. Maar als ik eerlijk ben en realistisch, dan zou dat een vader zijn geweest die constant met zijn werk bezig zou zijn geweest, veel afwezig, niet betrokken, niet geinteresseerd in haar school, enz. enz. Wat ik mis, is een illusie! De dingen waar mijn gemis op gebaseerd is, bestaan helemaal niet. En met dat besef ben ik nu bezig!
Als jouw zoontje zegt dat hij wilde dat papa hem naar school brengt, dan is dat puur iets waar hij aan gewend was denk ik, want er zijn legio vaders die hun kinderen niet naar school brengen, omdat ze dan al op weg zijn naar hun werk. Er zijn ook legio vaders die hun kinderen door de week maar 1 of 2 uur zien per dag (en dan moe en afwezig zijn) en in de weekenden ook niet te genieten zijn, zodat je het gevoel hebt dat alles van jou af moet komen. Uiteraard zullen er vast ook uitzonderingen zijn
En dat gevoel wil ik nooit en nooit meer!! Ik vrees dat mijn ideale relatie niet bestaat en ik zie mij ook niet meer samenwonen met een man. Ik denk dan eerder aan een lat-relatie.
Succes Yayaatje, je klinkt goed!
Natuurlijk ben je wel eens verdrietig en vraag je je af waarom? Maar ik begin mij steeds vaker af te vragen, waarom niet? Mijn leven voelt nu veel beter dan mét partner. Als mijn dochter naar bed is, vind ik het heerlijk om het rijk alleen te hebben. Er komt een vriendin langs, of ik ga lezen, tv kijken, achter de laptop, beetje freubelen in huis, heerlijk! Soms komt mijn ex meeeten en brengt hij dochter naar bed en ik ben dan altijd blij als hij weg is. Erg he?
De momenten dat ik verdrietig ben, hebben te maken met dat ik mijn dochter een vader in haar leven had gegund. Maar als ik eerlijk ben en realistisch, dan zou dat een vader zijn geweest die constant met zijn werk bezig zou zijn geweest, veel afwezig, niet betrokken, niet geinteresseerd in haar school, enz. enz. Wat ik mis, is een illusie! De dingen waar mijn gemis op gebaseerd is, bestaan helemaal niet. En met dat besef ben ik nu bezig!
Als jouw zoontje zegt dat hij wilde dat papa hem naar school brengt, dan is dat puur iets waar hij aan gewend was denk ik, want er zijn legio vaders die hun kinderen niet naar school brengen, omdat ze dan al op weg zijn naar hun werk. Er zijn ook legio vaders die hun kinderen door de week maar 1 of 2 uur zien per dag (en dan moe en afwezig zijn) en in de weekenden ook niet te genieten zijn, zodat je het gevoel hebt dat alles van jou af moet komen. Uiteraard zullen er vast ook uitzonderingen zijn
En dat gevoel wil ik nooit en nooit meer!! Ik vrees dat mijn ideale relatie niet bestaat en ik zie mij ook niet meer samenwonen met een man. Ik denk dan eerder aan een lat-relatie.
Succes Yayaatje, je klinkt goed!
zaterdag 6 juni 2009 om 21:30
Leuk om te lezen dat velen van jullie zich herkennen in mijn gevoelens. Het zijn m.n. gevoelens van vrijheid, bevrijd zijn, opgelucht, heerlijk die rust!!
Inderdaad voel ik me ook nooit rot of alleen wanneer ik zoonlief op bed heb gelegd. Ja, soms denk ik wel eens hoe het zou zijn wanneer ik beneden iemand zou hebben zitten met wie het alleen maar fijn zou zijn. Maar....ik kan het me niet eens echt voorstellen, weet je dat? In mijn herinnering is het nl. nooit echt fijn geweest. Natuurlijk was het niet alléén maar kommer en kwel, maar zeker de laatste jaren was dit wel het geval en ik merk dat dat zo'n enorme stempel heeft gedrukt op alles, dat ik echt alleen maar heel diep en opgelucht adem kan halen bij het idee dat ik straks zoonlief op bed leg en dan heerlijk lekker de avond voor mezelf heb.
Ook ik zie niet voor me dat ik weer een relatie zou hebben. Kan me er simpelweg niets bij voorstellen. Ik vind het heerlijk zo, zo lekker met zoon alleen in huis. We hebben het echt heel fijn samen. Knappe kerel die daar nog iets aan toe kan voegen... (dat was iets wat mijn ex dus onlangs tegen mij zei toen hij bekende mij terug te willen en graag zou willen dat ik het nogmaals eens kans gaf. Toen ik zei dat ik dit niet wilde, snapte hij dit niet: 'Ik snap jou niet, er hoeft toch niets? Het kan toch alleen maar iets toevoegen?' En met die woorden werd het voor mij eigenlijk alleen maar nóg duidelijker: Nee, een evt. relatie - helemaal wanneer dat met hem zou zijn - voegt juist helemaal niets toe. Dat kan op dit moment alleen maar wat afbreken. Ik heb nl. helemaal niet het gevoel dat ik iets mis, dat er nog iets 'toegevoegd' moet worden. Ik voel me prima zoals het nu is, dus ik zie werkelijk waar niet hoe er ook nog maar iets toegevoegd kan worden.
Oh nee, aan mijn lijf geen polonaise meer. No More!!
Inderdaad voel ik me ook nooit rot of alleen wanneer ik zoonlief op bed heb gelegd. Ja, soms denk ik wel eens hoe het zou zijn wanneer ik beneden iemand zou hebben zitten met wie het alleen maar fijn zou zijn. Maar....ik kan het me niet eens echt voorstellen, weet je dat? In mijn herinnering is het nl. nooit echt fijn geweest. Natuurlijk was het niet alléén maar kommer en kwel, maar zeker de laatste jaren was dit wel het geval en ik merk dat dat zo'n enorme stempel heeft gedrukt op alles, dat ik echt alleen maar heel diep en opgelucht adem kan halen bij het idee dat ik straks zoonlief op bed leg en dan heerlijk lekker de avond voor mezelf heb.
Ook ik zie niet voor me dat ik weer een relatie zou hebben. Kan me er simpelweg niets bij voorstellen. Ik vind het heerlijk zo, zo lekker met zoon alleen in huis. We hebben het echt heel fijn samen. Knappe kerel die daar nog iets aan toe kan voegen... (dat was iets wat mijn ex dus onlangs tegen mij zei toen hij bekende mij terug te willen en graag zou willen dat ik het nogmaals eens kans gaf. Toen ik zei dat ik dit niet wilde, snapte hij dit niet: 'Ik snap jou niet, er hoeft toch niets? Het kan toch alleen maar iets toevoegen?' En met die woorden werd het voor mij eigenlijk alleen maar nóg duidelijker: Nee, een evt. relatie - helemaal wanneer dat met hem zou zijn - voegt juist helemaal niets toe. Dat kan op dit moment alleen maar wat afbreken. Ik heb nl. helemaal niet het gevoel dat ik iets mis, dat er nog iets 'toegevoegd' moet worden. Ik voel me prima zoals het nu is, dus ik zie werkelijk waar niet hoe er ook nog maar iets toegevoegd kan worden.
Oh nee, aan mijn lijf geen polonaise meer. No More!!
zaterdag 6 juni 2009 om 23:43
Yayaatje,meen je dat nou, nooit meer een man??
Ik wil in de toekomst toch wel weer iemand waar ik mijn leven mee kan delen hoor.
Nu,op dit moment heb ik me er bewust voor afgesloten,maar er is wel iemand die ik heel leuk en aardig vind,maar met die gevoelens durf ik nog niks,veel te bang dat na een tijdje zal blijken dat we teveel van elkaar verschillen. dat gevoel zit heel diep,en zal wel even duren voordat ik daar weer aan toe kan geven..
Ik wil in de toekomst toch wel weer iemand waar ik mijn leven mee kan delen hoor.
Nu,op dit moment heb ik me er bewust voor afgesloten,maar er is wel iemand die ik heel leuk en aardig vind,maar met die gevoelens durf ik nog niks,veel te bang dat na een tijdje zal blijken dat we teveel van elkaar verschillen. dat gevoel zit heel diep,en zal wel even duren voordat ik daar weer aan toe kan geven..
Haast, ik moet niet vergeten te zwaaien,als ik mezelf voorbij loop...
zondag 7 juni 2009 om 21:20
Lichtbron,
Ja, op dit moment meen ik dat echt. Voor mij hoeft er echt nu niets toegevoegd te worden aan mijn leven. Ik ben veel te blij met het leven zoals ik dat nu leid. Er is op dit moment ook niemand in mijn leven waarvan ik evt. denk: goh ja, wie weet.
Natuurlijk weet ik dat ik niet in de toekomst kan kijken, maar ik merk wel dat ik heel sterk het gevoel heb dat een evt. andere man wel heel erg leuk moet zijn, wil ik er ooit nog weer aan beginnen...
Ja, op dit moment meen ik dat echt. Voor mij hoeft er echt nu niets toegevoegd te worden aan mijn leven. Ik ben veel te blij met het leven zoals ik dat nu leid. Er is op dit moment ook niemand in mijn leven waarvan ik evt. denk: goh ja, wie weet.
Natuurlijk weet ik dat ik niet in de toekomst kan kijken, maar ik merk wel dat ik heel sterk het gevoel heb dat een evt. andere man wel heel erg leuk moet zijn, wil ik er ooit nog weer aan beginnen...
zondag 7 juni 2009 om 22:06
Yayaatje,fijn voor je hoor dat je zo gelukkig bent met je leven en met je zoon!!
hopelijk kan ik dat volgend jaar om deze tijd ook zeggen..
Hoe oud ben jij als ik vragen mag??
ik word morgen 39...
en ze zeggen dat het leven bij 40 begint.. toch??
hopelijk kan ik dat volgend jaar om deze tijd ook zeggen..
Hoe oud ben jij als ik vragen mag??
ik word morgen 39...
en ze zeggen dat het leven bij 40 begint.. toch??
Haast, ik moet niet vergeten te zwaaien,als ik mezelf voorbij loop...
zondag 7 juni 2009 om 22:11
Ik ben 36, Lichtbron.
Misschien komt mijn gevoel ook wel voort uit het feit dat ik - van de 4,5 jaar dat ik getrouwd was - er de laatste 2,5 jaar echt heel ongelukkig onder was. Ik heb tot 3x toe eerder een scheiding overwogen en stappen gezet in die richting en het ook 3x niet doorgezet. Steeds weer onder druk van mijn ex, die continu maar niet op wilde geven, betere tijden beloofde. En ondertussen veranderde er niets. Ja eventjes, vlak na weer zo'n mededeling van mijn kant. Maar al heel snel kwamen de bekende problemen iedere keer weer terug en heb ik zoveel ingeleverd. Ik heb zoveel verdriet gehad in die tijden.
Ik denk dat dat er ook wel mee te maken heeft. Dat ik nu zo ontzettend blij ben met mijn herwonnen vrijheid. Het feit dat ik weer baas ben over mijn eigen leven. Nooit meer gezeur, gemopper, kritiek in huis. Geen stress of spanningen meer. Ik merk dat ik zo intens geniet nu van de rust die zoon en ik terug hebben gevonden. En ik heb nu heel sterk het gevoel dat ik dat nu nooit meer op wil geven!
Misschien komt mijn gevoel ook wel voort uit het feit dat ik - van de 4,5 jaar dat ik getrouwd was - er de laatste 2,5 jaar echt heel ongelukkig onder was. Ik heb tot 3x toe eerder een scheiding overwogen en stappen gezet in die richting en het ook 3x niet doorgezet. Steeds weer onder druk van mijn ex, die continu maar niet op wilde geven, betere tijden beloofde. En ondertussen veranderde er niets. Ja eventjes, vlak na weer zo'n mededeling van mijn kant. Maar al heel snel kwamen de bekende problemen iedere keer weer terug en heb ik zoveel ingeleverd. Ik heb zoveel verdriet gehad in die tijden.
Ik denk dat dat er ook wel mee te maken heeft. Dat ik nu zo ontzettend blij ben met mijn herwonnen vrijheid. Het feit dat ik weer baas ben over mijn eigen leven. Nooit meer gezeur, gemopper, kritiek in huis. Geen stress of spanningen meer. Ik merk dat ik zo intens geniet nu van de rust die zoon en ik terug hebben gevonden. En ik heb nu heel sterk het gevoel dat ik dat nu nooit meer op wil geven!
maandag 8 juni 2009 om 08:04
Eleonara verwees mij naar jouw topic. Het klinkt heel goed. Toch vindt ik het moeilijk voor mij en mijn kinderen om deze beslissing te nemen. Mijn kinderen zijn echt gek op hun papa en hij andersom natuurlijk ook. Het is ook niet zo dat we ongelukkig zijn en ik voel zijn liefde voor mij ook (hoe gek dit ook mag klinken). Ik wil graag weten voor mezelf en de kinderen, dat ik (wij) er alles aan gedaan hebben om deze relatie te redden en als het dan niet gelukt is, ik de beslissing neem om samen met de kinderen weg te gaan. Maar als er nog liefde is, is het dan niet zonde om dit ''weg te gooien''?
In ieder geval is het fijn te horen dat het zo goed met je gaat en ik hoop dat ik dit over een tijd ook kan zeggen (met of zonder relatie). DKE (topic: hoe verder na vreemdgaan)
In ieder geval is het fijn te horen dat het zo goed met je gaat en ik hoop dat ik dit over een tijd ook kan zeggen (met of zonder relatie). DKE (topic: hoe verder na vreemdgaan)
maandag 8 juni 2009 om 08:23
DKE, begrijpelijk. Ik denk dat Yayaatje en de anderen het herkennen, je eigen vrijheid is 1, maar er is altijd een verdriet bij de kinderen, en dat is 2. Toch heeft ooit een vriendin gezegd, als je niet goed voor jezelf kan zorgen, kun je dat ook niet voor anderen. En doodongelukkig in een relatie, is niet goed voor jezelf (zorgen). Jouw man is vreemdgegaan. Daarmee heeft hij een zware wissel op jullie relatie getrokken en om met Leo te spreken, die zei in een ander topic dat een relatie geen pijn en verdriet mag doen.
Yayaatje, ook ik heb heel lang gezworen dat ik geen relatie meer wilde. Ben nu verliefd op een leuke vent, moet nog even aftasten hoe wederzijds (hij vind me wel leuk, maar is ook dondersverlegen) en ik merk dat ik er voor open sta. Hoe we het ooit gaan invullen, ik zie het wel. Maar ik durf mijn stappen weer te zetten op het liefdespad. En de verliefdheid voelt gewoon fantastisch lekker!
Yayaatje, ook ik heb heel lang gezworen dat ik geen relatie meer wilde. Ben nu verliefd op een leuke vent, moet nog even aftasten hoe wederzijds (hij vind me wel leuk, maar is ook dondersverlegen) en ik merk dat ik er voor open sta. Hoe we het ooit gaan invullen, ik zie het wel. Maar ik durf mijn stappen weer te zetten op het liefdespad. En de verliefdheid voelt gewoon fantastisch lekker!
maandag 8 juni 2009 om 09:29
Yayaatje, ik voel hetzelfde. Ik heb voorlopig (of helemaal nooit??) geen behoefte aan mannelijke aandacht. Soms, heeeeel soms wel, die arm om me heen, of iemand om tegen aan te kruipen. Maar verder.... mis ik er niks aan! Ik sta er totaal niet voor open dus als er mannen met me flirten zou ik het nog niet eens doorhebben....
Ik geniet echt van mijn leven nu, samen met mijn geweldige dochter.
DKE, begrijpelijk..... Het is waarschijnlijk de moeilijkste beslissing die er bestaat... Een gezin valt uit elkaar, en als de band onder de kinderen zo goed is, dan verscheurt je dat gewoon.
Mijn dochter en ex waren tijdens ons huwelijk als 2 handen op 1 buik. Zij was ook de enige reden waardoor ik het opnieuw wilde proberen. Mijn ex was namelijk ook vreemdgegaan (had een relatie met haar) en brak met haar op het opnieuw met ons te proberen. Ik voelde al meteen dat ik het puur voor mijn dochter deed ( we hebben 1 kind samen, van 6 jaar) en dat is natuurlijk niet goed. Dus toen besloot ik toch om te stoppen.....
Ik weet het nog als de dag van gisteren..... Mijn meisje lag bij mij in bed (ex naar zijn ouders gestuurd) en ik kon alleen maar naar haar slapende gezichtje kijken. Ik bleef haar haren strelen en zei; het spijt me zo meisje, voor wat er gebeurt is en wat er nog staat te gebeuren....
Ik bleef knoerhard overeind staan, leefde alleen voor mijn dochter en niet voor mijzelf. Alles wat mijn ex zei, of deed wat echt niet door de beugel kon, wuifde ik weg en ging vervolgens lekker naar de speeltuin. Onze dochter heeft er praktisch niets van meegekregen. Spanning bedoel ik dan. Want we praatte er heel veel over en ze wist precies wat er op haar pas kwam. Papa en mama niet meer verliefd, naar een nieuw huisje verhuizen enz.
Dat ging heel goed en kinderen kunnen veel meer hebben dan je denkt. Ik was ook veel te beschermend en bang voor dingen die misschien helemaal niet gingen gebeuren.
het is een angstige en onzekere tijd, maar geloof mij.... Het komt goed DKE!!
Sterkte.....!
Ik geniet echt van mijn leven nu, samen met mijn geweldige dochter.
DKE, begrijpelijk..... Het is waarschijnlijk de moeilijkste beslissing die er bestaat... Een gezin valt uit elkaar, en als de band onder de kinderen zo goed is, dan verscheurt je dat gewoon.
Mijn dochter en ex waren tijdens ons huwelijk als 2 handen op 1 buik. Zij was ook de enige reden waardoor ik het opnieuw wilde proberen. Mijn ex was namelijk ook vreemdgegaan (had een relatie met haar) en brak met haar op het opnieuw met ons te proberen. Ik voelde al meteen dat ik het puur voor mijn dochter deed ( we hebben 1 kind samen, van 6 jaar) en dat is natuurlijk niet goed. Dus toen besloot ik toch om te stoppen.....
Ik weet het nog als de dag van gisteren..... Mijn meisje lag bij mij in bed (ex naar zijn ouders gestuurd) en ik kon alleen maar naar haar slapende gezichtje kijken. Ik bleef haar haren strelen en zei; het spijt me zo meisje, voor wat er gebeurt is en wat er nog staat te gebeuren....
Ik bleef knoerhard overeind staan, leefde alleen voor mijn dochter en niet voor mijzelf. Alles wat mijn ex zei, of deed wat echt niet door de beugel kon, wuifde ik weg en ging vervolgens lekker naar de speeltuin. Onze dochter heeft er praktisch niets van meegekregen. Spanning bedoel ik dan. Want we praatte er heel veel over en ze wist precies wat er op haar pas kwam. Papa en mama niet meer verliefd, naar een nieuw huisje verhuizen enz.
Dat ging heel goed en kinderen kunnen veel meer hebben dan je denkt. Ik was ook veel te beschermend en bang voor dingen die misschien helemaal niet gingen gebeuren.
het is een angstige en onzekere tijd, maar geloof mij.... Het komt goed DKE!!
Sterkte.....!
maandag 8 juni 2009 om 10:17
"Het verbaast me soms dat ik niet vaker verdrietig ben. Ik heb eigenlijk maar weinig echt gehuild nadat ik eind vorig jaar definitief de stap zette om nu echt de scheiding in gang te zetten.
Dat verbaast me soms. Dan denk ik: druk ik het nu weg? Hoe komt het dat ik me niet zo verdrietig voel?"
Voor mij ook heel herkenbaar. Ik heb zelfs helemaal nooit meer gehuild, toen hij eenmaal weg was (nu al meer dan 10 jaar geleden, en ik had 29 jaar een relatie met hem gehad). Ik voelde me alleen maar euforisch. Hij was een echte 'huistiran' en ik voelde me bevrijd en opgelucht. Mensen hadden medelijden met me omdat ik gescheiden was en dachten dat ik het moeilijk had. Het omgekeerde was het geval: ik was voor het eerst in vele jaren niet ongelukkig meer. Dat snapte niemand om me heen (behalve mijn vader en een vriendin die de hele toestand kende). Ze dachten dat ik me sterk hield en mijn verdriet niet wilde laten zien.
Ik had al mijn tranen al tijdens het huwelijk zelf vergoten, toen me langzaam duidelijk werd dat hij niet meer van me hield, en tijdens de laatste jaren van dat huwelijk was mijn liefde voor hem helemaal doodgebloed. Alles was gewoon al verwerkt, toen ik eindelijk durfde de knoop door te hakken.
Ik miste hem zelfs niet voor de klussen, want die had hij nooit gedaan. De seks met hem miste ik ook niet, want hij wou al jaren bijna geen seks meer. Ik verlangde wel naar een maatje, iemand om van te houden, maar omdat ik helemaal geen ervaring had met een goede relatie en dacht dat zoiets niet bestond, was ik ervan overtuigd dat ik beter alleen af was. Voor mij nooit een vaste relatie meer, dacht ik, want je wordt toch teleurgesteld.
En toch heb ik drie maanden later mijn huidige man leren kennen, met wie ik nu al tien jaar lang ontzettend gelukkig ben. Er is gewoon een nieuwe wereld voor me opengegaan: die van echte liefde.
Dat verbaast me soms. Dan denk ik: druk ik het nu weg? Hoe komt het dat ik me niet zo verdrietig voel?"
Voor mij ook heel herkenbaar. Ik heb zelfs helemaal nooit meer gehuild, toen hij eenmaal weg was (nu al meer dan 10 jaar geleden, en ik had 29 jaar een relatie met hem gehad). Ik voelde me alleen maar euforisch. Hij was een echte 'huistiran' en ik voelde me bevrijd en opgelucht. Mensen hadden medelijden met me omdat ik gescheiden was en dachten dat ik het moeilijk had. Het omgekeerde was het geval: ik was voor het eerst in vele jaren niet ongelukkig meer. Dat snapte niemand om me heen (behalve mijn vader en een vriendin die de hele toestand kende). Ze dachten dat ik me sterk hield en mijn verdriet niet wilde laten zien.
Ik had al mijn tranen al tijdens het huwelijk zelf vergoten, toen me langzaam duidelijk werd dat hij niet meer van me hield, en tijdens de laatste jaren van dat huwelijk was mijn liefde voor hem helemaal doodgebloed. Alles was gewoon al verwerkt, toen ik eindelijk durfde de knoop door te hakken.
Ik miste hem zelfs niet voor de klussen, want die had hij nooit gedaan. De seks met hem miste ik ook niet, want hij wou al jaren bijna geen seks meer. Ik verlangde wel naar een maatje, iemand om van te houden, maar omdat ik helemaal geen ervaring had met een goede relatie en dacht dat zoiets niet bestond, was ik ervan overtuigd dat ik beter alleen af was. Voor mij nooit een vaste relatie meer, dacht ik, want je wordt toch teleurgesteld.
En toch heb ik drie maanden later mijn huidige man leren kennen, met wie ik nu al tien jaar lang ontzettend gelukkig ben. Er is gewoon een nieuwe wereld voor me opengegaan: die van echte liefde.
