Relaties
alle pijlers
Gelukkig en vrij na scheiding
vrijdag 5 juni 2009 om 21:44
hallo,
Ik lees geregeld topics van vrouwen die midden in een scheidingsproces zitten of die een scheiding overwegen. Ik lees het enorme verdriet en de pijn waar ze doorheen gaan.
Wanneer het situaties zijn waarbij de scheiding iets is wat zijzelf absoluut niet willen en waar ze allesbehalve achter staan, dan kan ik me levendig voorstellen hoe vreselijk dit moet zijn. Vreselijk, om zo machteloos en afgedankt aan de zijlijn te staan en maar mee te moeten in een traject waarin je helemaal niet wilt zijn.
Ikzelf ben echter in mijn relatie degene geweest die de scheiding (na enkele eerdere pogingen die ik destijds niet door durfde te zetten) in gang heb gezet. Het is een heftige tijd geweest, maar inmiddels is het achter de rug. Begin dit jaar is de scheiding formeel uitgesproken.
En waar ik had gedacht, waar ik had gelezen dat ik het bij vlagen waarschijnlijk nog best heel moeilijk zou krijgen, daar merk ik in praktijk - verbazingwekkend genoeg - eigenlijk vrijwel niets van. Ik voel me eigenlijk alleen maar Heel Erg Goed. Ik ben zó ontzettend blij dat ik nu mijn eigen ruimte heb, letterlijk en figuurlijk, dat mijn leven weer van mij is. Natuurlijk loop ik tegen praktische zaken aan waarin ik een partner mis (klusjes in huis bijv.), maar het valt me gewoon op dat ik eigenlijk zelden of nooit meer echt verdrietig ben.
Onlangs is er nog even een korte periode geweest waarin ex me opbiechtte dat hij me terug wilde. Ik merkte dat dit me volkomen overviel (ik dacht echt dat hij ook voor de volle 100% achter onze scheiding stond). Ik heb er een tijdje over nagedacht, me afgevraagd hoe ik me onder zijn bekentenissen voelde, maar al heel snel kwam ik tot de conclusie dat ik voor geen goud mijn huidige leven weer op wil geven. Nooit, nooit, nooit meer wil ik mijn leven weer met hem delen. Zoonlief en ik hebben onze draai weer hervonden, we hebben het fijn samen. Natuurlijk zie, hoor en merk ik dat zoonlief zijn vader mist, zegt hij dat hij zo graag zou willen dat papa hem eens een keer 's ochtends naar school brengt (wat in praktijk niet mogelijk is) en natuurlijk vind ik dat verdrietig voor hem.
Maar ik realiseer me zó goed dat dit, hoe verdrietig voor hem ook, de prijs is die hij moet betalen voor de rust die wij beiden nu hebben in ons leven: zoonlief en ik. Hij realiseert zich dit natuurlijk niet en ziet alleen maar wat hij mist, maar ik zie zelf zo haarscherp hoe goed we het nu hebben.
Ik voel me zó ontzettend fijn bij de wetenschap dat IK de baas ben over mijn leven. Dat er geen enkele vorm van stress of spanning meer is in huis. Het is echt niet in woorden uit te drukken hoe goed me dat doet.
Het verbaast me soms dat ik niet vaker verdrietig ben. Ik heb eigenlijk maar weinig echt gehuild nadat ik eind vorig jaar definitief de stap zette om nu echt de scheiding in gang te zetten.
Dat verbaast me soms. Dan denk ik: druk ik het nu weg? Hoe komt het dat ik me niet zo verdrietig voel? Overal lees ik steeds weer hoe enorm ingrijpend een scheiding is, hoe zo'n proces gemiddeld toch vaak wel een jaar of 2 duurt.
Het zal dan waarschijnlijk wel te maken hebben met het feit dat ik zo voor de volle 100% achter mijn keuze stond/sta, maar het blijft soms wel een wat rare gewaarwording...
Ik lees geregeld topics van vrouwen die midden in een scheidingsproces zitten of die een scheiding overwegen. Ik lees het enorme verdriet en de pijn waar ze doorheen gaan.
Wanneer het situaties zijn waarbij de scheiding iets is wat zijzelf absoluut niet willen en waar ze allesbehalve achter staan, dan kan ik me levendig voorstellen hoe vreselijk dit moet zijn. Vreselijk, om zo machteloos en afgedankt aan de zijlijn te staan en maar mee te moeten in een traject waarin je helemaal niet wilt zijn.
Ikzelf ben echter in mijn relatie degene geweest die de scheiding (na enkele eerdere pogingen die ik destijds niet door durfde te zetten) in gang heb gezet. Het is een heftige tijd geweest, maar inmiddels is het achter de rug. Begin dit jaar is de scheiding formeel uitgesproken.
En waar ik had gedacht, waar ik had gelezen dat ik het bij vlagen waarschijnlijk nog best heel moeilijk zou krijgen, daar merk ik in praktijk - verbazingwekkend genoeg - eigenlijk vrijwel niets van. Ik voel me eigenlijk alleen maar Heel Erg Goed. Ik ben zó ontzettend blij dat ik nu mijn eigen ruimte heb, letterlijk en figuurlijk, dat mijn leven weer van mij is. Natuurlijk loop ik tegen praktische zaken aan waarin ik een partner mis (klusjes in huis bijv.), maar het valt me gewoon op dat ik eigenlijk zelden of nooit meer echt verdrietig ben.
Onlangs is er nog even een korte periode geweest waarin ex me opbiechtte dat hij me terug wilde. Ik merkte dat dit me volkomen overviel (ik dacht echt dat hij ook voor de volle 100% achter onze scheiding stond). Ik heb er een tijdje over nagedacht, me afgevraagd hoe ik me onder zijn bekentenissen voelde, maar al heel snel kwam ik tot de conclusie dat ik voor geen goud mijn huidige leven weer op wil geven. Nooit, nooit, nooit meer wil ik mijn leven weer met hem delen. Zoonlief en ik hebben onze draai weer hervonden, we hebben het fijn samen. Natuurlijk zie, hoor en merk ik dat zoonlief zijn vader mist, zegt hij dat hij zo graag zou willen dat papa hem eens een keer 's ochtends naar school brengt (wat in praktijk niet mogelijk is) en natuurlijk vind ik dat verdrietig voor hem.
Maar ik realiseer me zó goed dat dit, hoe verdrietig voor hem ook, de prijs is die hij moet betalen voor de rust die wij beiden nu hebben in ons leven: zoonlief en ik. Hij realiseert zich dit natuurlijk niet en ziet alleen maar wat hij mist, maar ik zie zelf zo haarscherp hoe goed we het nu hebben.
Ik voel me zó ontzettend fijn bij de wetenschap dat IK de baas ben over mijn leven. Dat er geen enkele vorm van stress of spanning meer is in huis. Het is echt niet in woorden uit te drukken hoe goed me dat doet.
Het verbaast me soms dat ik niet vaker verdrietig ben. Ik heb eigenlijk maar weinig echt gehuild nadat ik eind vorig jaar definitief de stap zette om nu echt de scheiding in gang te zetten.
Dat verbaast me soms. Dan denk ik: druk ik het nu weg? Hoe komt het dat ik me niet zo verdrietig voel? Overal lees ik steeds weer hoe enorm ingrijpend een scheiding is, hoe zo'n proces gemiddeld toch vaak wel een jaar of 2 duurt.
Het zal dan waarschijnlijk wel te maken hebben met het feit dat ik zo voor de volle 100% achter mijn keuze stond/sta, maar het blijft soms wel een wat rare gewaarwording...
maandag 8 juni 2009 om 10:41
Muis,
Leuk voor je dat je weer zo geniet van een opkomende verliefdheid. Gek is dat, ik lees/hoor wel wel vaker van andere vrouwen exact hetzelfde als jij nu zegt: 'Ik heb gezworen dat ik geen andere relatie meer wilde en nu is het toch zover..'.
Tuurlijk, wanneer je een leuke vent treft en het voelt goed en het is wederzijds, dan is het alleen maar leuk en kan het daadwerkelijk iets toevoegen aan je bestaan.
Alleen voor mezelf kan ik me er simpelweg nu niets bij voorstellen. Ik kan me ook gewoon niet indenken dat ik ooit een kerel tegenkom die ik dusdanig leuk ga vinden. En dan moet dat ook nog omgekeerd het geval zijn...
Ik kan niet zeggen dat ik absoluut geen oog meer voor mannen heb, maar ik merk wel dat het daarbij blijft: oke, ik heb in de gaten dat ze bestaan (whaha, da's al heel wat!), maar verder dan dat gaat het beslist niet!
Nog wel even een kanttekening op mijn lofzang over hoe goed het gaat met zoonlief. Daar waar ik continu zo stellig beweerde dat ik eigenlijk alleen maar een vrolijke zoon thuis had, daar begin ik nu toch ineens wat te twijfelen. Misschien onterecht, maar ik merk dat ik dingen snel in verband breng met zijn situatie. Het is nu nl. zo'n 1,5 week zo dat zoonlief ineens weer bij vlagen in zijn broek plast (en soms zelfs poept). Hij was al geruime tijd zindelijk (overdag) en dit ging prima. Nu ineens dat hij bijna dagelijks ineens weer ongelukjes heeft. Daarnaast heeft hij sinds een ruime maand boven aan zijn arm allerlei pukkeltjes en bobbeltjes die hem jeuken. Talkpoeder e.d. helpt niet.
Ik heb dus net vanochtend een afspraak bij de huisarts hiervoor gemaakt. In dergelijke situaties merk ik dat ik me gelijk afvraag: zou hij dan tóch meer last van stress/verdriet hebben dan ik dit denkt? Ineens weer in zijn broek plassen, die jeuk...het zou goed een uiting van zijn gevoelens kunnen zijn. Hoewel ik die dus eigenlijk niet goed kan plaatsen. Anders dan dat ik wel merk/hoor dat hij papa inderdaad soms mist (zo vroeg hij vanochtend nog toen ik hem er naar vroeg: 'Maar kan papa dan niet 1 dag in de week bij ons komen wonen?').
Natuurlijk weet ik heel goed dat hij zijn papa mist, maar ik dacht echt steeds dat - ondanks dit gemis - hij verder een heel gelukkige indruk maakt. Op school bevestigde de juf vanochtend ook dat hij het erg goed doet. Ook daar is hij altijd vrolijk, maakt met plezier zijn werkjes en heeft altijd veel te vertellen.
Mmm...toch van de week maar even langs de huisarts. Ik merk dat dit me toch wat onzeker maakt...
Leuk voor je dat je weer zo geniet van een opkomende verliefdheid. Gek is dat, ik lees/hoor wel wel vaker van andere vrouwen exact hetzelfde als jij nu zegt: 'Ik heb gezworen dat ik geen andere relatie meer wilde en nu is het toch zover..'.
Tuurlijk, wanneer je een leuke vent treft en het voelt goed en het is wederzijds, dan is het alleen maar leuk en kan het daadwerkelijk iets toevoegen aan je bestaan.
Alleen voor mezelf kan ik me er simpelweg nu niets bij voorstellen. Ik kan me ook gewoon niet indenken dat ik ooit een kerel tegenkom die ik dusdanig leuk ga vinden. En dan moet dat ook nog omgekeerd het geval zijn...
Ik kan niet zeggen dat ik absoluut geen oog meer voor mannen heb, maar ik merk wel dat het daarbij blijft: oke, ik heb in de gaten dat ze bestaan (whaha, da's al heel wat!), maar verder dan dat gaat het beslist niet!
Nog wel even een kanttekening op mijn lofzang over hoe goed het gaat met zoonlief. Daar waar ik continu zo stellig beweerde dat ik eigenlijk alleen maar een vrolijke zoon thuis had, daar begin ik nu toch ineens wat te twijfelen. Misschien onterecht, maar ik merk dat ik dingen snel in verband breng met zijn situatie. Het is nu nl. zo'n 1,5 week zo dat zoonlief ineens weer bij vlagen in zijn broek plast (en soms zelfs poept). Hij was al geruime tijd zindelijk (overdag) en dit ging prima. Nu ineens dat hij bijna dagelijks ineens weer ongelukjes heeft. Daarnaast heeft hij sinds een ruime maand boven aan zijn arm allerlei pukkeltjes en bobbeltjes die hem jeuken. Talkpoeder e.d. helpt niet.
Ik heb dus net vanochtend een afspraak bij de huisarts hiervoor gemaakt. In dergelijke situaties merk ik dat ik me gelijk afvraag: zou hij dan tóch meer last van stress/verdriet hebben dan ik dit denkt? Ineens weer in zijn broek plassen, die jeuk...het zou goed een uiting van zijn gevoelens kunnen zijn. Hoewel ik die dus eigenlijk niet goed kan plaatsen. Anders dan dat ik wel merk/hoor dat hij papa inderdaad soms mist (zo vroeg hij vanochtend nog toen ik hem er naar vroeg: 'Maar kan papa dan niet 1 dag in de week bij ons komen wonen?').
Natuurlijk weet ik heel goed dat hij zijn papa mist, maar ik dacht echt steeds dat - ondanks dit gemis - hij verder een heel gelukkige indruk maakt. Op school bevestigde de juf vanochtend ook dat hij het erg goed doet. Ook daar is hij altijd vrolijk, maakt met plezier zijn werkjes en heeft altijd veel te vertellen.
Mmm...toch van de week maar even langs de huisarts. Ik merk dat dit me toch wat onzeker maakt...
maandag 8 juni 2009 om 11:04
Toen het er naar uit zag dat mijn ex en ik uit elkaar gingen was ik boos, verdrietig en teleurgesteld. Ik wilde alles op alles zetten om het te voorkomen. Maar: toen zelfs de politie eraan te pas moest komen en hij hier eenmaal weg was...... was er eindelijk RUST!
Alle puzzelstukjes vielen langzaam maar zeker op zijn plek. Ik zocht al heel lang naar een beetje rust maar er was altijd wel iets aan de hand.
Zoon vond het in de eerste instantie natuurlijk vreselijk dat zijn vader weg ging, maar hij begreep het wel na alles wat hij had meegemaakt en gezien (huiselijk geweld). Die stress viel weg, ik kon mijzelf weer zijn en was daardoor een veel plezieriger iemand in de omgang, ook voor mijn zoon.
Financieel kon ik het zonder hem ook veel beter redden, ik had geen dure hobby's en kon nu mijn eigen beslissingen nemen: de verstandige! Hierdoor ontstonden dus ook geen spanningen meer in mijn huisje en daardoor voelde ik mij al wat beter.
Ondanks dat ik had gezegd dat ik de eerste jaren absoluut geen nieuwe man in mijn leven wilde hebben, duurde het niet lang voor ik mijn huidige man leerde kennen. Inmiddels hebben we er een kleintje bij en we genieten elke dag!
Als ik nu vergelijk, de situatie toen en de situatie nu: ik heb nu wat ik toen graag wilde. Er is nu sprake van gelijkwaardigheid, rust, gezelligheid, ontspannenheid, ... Het klinkt idyllisch en cliché, maar zo is het 'gewoon'....
Ik zou echt nooit meer terug willen naar de situatie van toen, ben gelukkiger dan ik mij ooit kan herinneren!
Alle puzzelstukjes vielen langzaam maar zeker op zijn plek. Ik zocht al heel lang naar een beetje rust maar er was altijd wel iets aan de hand.
Zoon vond het in de eerste instantie natuurlijk vreselijk dat zijn vader weg ging, maar hij begreep het wel na alles wat hij had meegemaakt en gezien (huiselijk geweld). Die stress viel weg, ik kon mijzelf weer zijn en was daardoor een veel plezieriger iemand in de omgang, ook voor mijn zoon.
Financieel kon ik het zonder hem ook veel beter redden, ik had geen dure hobby's en kon nu mijn eigen beslissingen nemen: de verstandige! Hierdoor ontstonden dus ook geen spanningen meer in mijn huisje en daardoor voelde ik mij al wat beter.
Ondanks dat ik had gezegd dat ik de eerste jaren absoluut geen nieuwe man in mijn leven wilde hebben, duurde het niet lang voor ik mijn huidige man leerde kennen. Inmiddels hebben we er een kleintje bij en we genieten elke dag!
Als ik nu vergelijk, de situatie toen en de situatie nu: ik heb nu wat ik toen graag wilde. Er is nu sprake van gelijkwaardigheid, rust, gezelligheid, ontspannenheid, ... Het klinkt idyllisch en cliché, maar zo is het 'gewoon'....
Ik zou echt nooit meer terug willen naar de situatie van toen, ben gelukkiger dan ik mij ooit kan herinneren!
maandag 8 juni 2009 om 11:30
Carrie,
Wat goed om te lezen. Heerlijk voor je!!
Wat je schrijft over: 'het klinkt idyllisch en cliché, maar er is nu sprake van gelijkwaardigheid, rust, gezelligheid, ontspannenheid', dat is iets waar ik soms wel eens over nadenk.
Ik weet met mijn verstand dat dit inderdaad moet zijn hoe een relatie eruit hoort te zien: precies de ingrediënten zoals jij ze hierboven benoemt. Maar soms merk ik dat ik er bijna niet in durf te geloven. Ik weet nog dat ik me zó lang zelf voor heb gehouden, maar ook onder invloed van ex zijn uitspraken, dat ik heel lang heb gedacht/geloofd: Ach, overal is wel wat, je kunt niet alles hebben.
En ik merk dat ik dit nu nog wel eens denk. Dat ik gewoonweg bijna niet kan geloven dat je een relatie hebt waarin je je eigenlijk alleen maar goed voelt. Ik ben soms bang dat ik me - mocht ik ooit weer op dat punt komen - weer veel te snel zou voegen naar die ander. Gebaseerd op mijn vorige relaties.
Vandaar denk ik ook dat ik nu zo stellig een houding/gevoel heb van: Nooit meer. Ik begin er niet meer aan!
Ik kan het ergens gewoonweg bijna niet indenken dat een relatie zó makkelijk kan gaan...
(komt wellicht ook bij dat ex me altijd voorhield dat wanneer ik ooit met een andere man opnieuw zou beginnen, dat ik altijd weer tegen dingen aan zou lopen die me niet zouden bevallen en dat ik daar dus ook in zou moeten schipperen)
Wat goed om te lezen. Heerlijk voor je!!
Wat je schrijft over: 'het klinkt idyllisch en cliché, maar er is nu sprake van gelijkwaardigheid, rust, gezelligheid, ontspannenheid', dat is iets waar ik soms wel eens over nadenk.
Ik weet met mijn verstand dat dit inderdaad moet zijn hoe een relatie eruit hoort te zien: precies de ingrediënten zoals jij ze hierboven benoemt. Maar soms merk ik dat ik er bijna niet in durf te geloven. Ik weet nog dat ik me zó lang zelf voor heb gehouden, maar ook onder invloed van ex zijn uitspraken, dat ik heel lang heb gedacht/geloofd: Ach, overal is wel wat, je kunt niet alles hebben.
En ik merk dat ik dit nu nog wel eens denk. Dat ik gewoonweg bijna niet kan geloven dat je een relatie hebt waarin je je eigenlijk alleen maar goed voelt. Ik ben soms bang dat ik me - mocht ik ooit weer op dat punt komen - weer veel te snel zou voegen naar die ander. Gebaseerd op mijn vorige relaties.
Vandaar denk ik ook dat ik nu zo stellig een houding/gevoel heb van: Nooit meer. Ik begin er niet meer aan!
Ik kan het ergens gewoonweg bijna niet indenken dat een relatie zó makkelijk kan gaan...
(komt wellicht ook bij dat ex me altijd voorhield dat wanneer ik ooit met een andere man opnieuw zou beginnen, dat ik altijd weer tegen dingen aan zou lopen die me niet zouden bevallen en dat ik daar dus ook in zou moeten schipperen)
maandag 8 juni 2009 om 13:16
Yaya, ik vind het vooral een vreemde gewaarwording om hier te lezen dat het zo goed met je gaat en dat dat je zo weinig verdriet hebt gehad sinds de scheiding.
Was jij niet degene die het soms uitschreeuwde van frustratie, verdriet, woede en eenzaamheid? Werd jij niet wanhopig van de kwetsende opmerkingen van je zoontje na een bezoek aan zijn vader? Was jij het niet die keer op keer schreef nog steeds bang te zijn voor je ex en daarom maar wéér aan hem toe te geven? Was jij het niet die zich afwisselend lamgeslagen, kwaad, bang, zwak, onrustig en gestrest voelde? Schreef jij niet hoe je telkens heen en weer geslingerd werd in je gevoelens?
Dat waren jouw woorden in het afgelopen jaar, Yaya. Wie houd jij eigenlijk voor de gek?
Was jij niet degene die het soms uitschreeuwde van frustratie, verdriet, woede en eenzaamheid? Werd jij niet wanhopig van de kwetsende opmerkingen van je zoontje na een bezoek aan zijn vader? Was jij het niet die keer op keer schreef nog steeds bang te zijn voor je ex en daarom maar wéér aan hem toe te geven? Was jij het niet die zich afwisselend lamgeslagen, kwaad, bang, zwak, onrustig en gestrest voelde? Schreef jij niet hoe je telkens heen en weer geslingerd werd in je gevoelens?
Dat waren jouw woorden in het afgelopen jaar, Yaya. Wie houd jij eigenlijk voor de gek?
Ga in therapie!
maandag 8 juni 2009 om 13:38
Ja Dubio, die gevoelens heb ik inderdaad allemaal gehad. Het is beslist niet zo dat ik fluitend door de scheiding heen ben gefietst.
Hetgeen waar ik op doel is dat ik het de laatste tijd ervaar als dat ik me NU erg goed voel. Nu het geheel achter de rug is. Juist omdat je dikwijls leest/hoort dat een scheiding zo'n heftige periode is waar je vaak ook nog een behoorlijke nasleep van hebt. En dat is hetgeen waar ik nu naar verwijs. Dat ik merk dat ik me wonderbaarlijk goed voel nu het allemaal achter de rug is.
Toen ik er nog middenin zat heb ik me inderdaad bij vlagen afschuwelijk gevoeld en hebben zich dingen voorgedaan waar ik intens verdrietig en wanhopig van was. Maar nu, nu de scheiding eenmaal achter de rug is, nú merk ik dat ik me zo goed voel. En dat verbaast me soms
(en er is NIEMAND die ik voor de gek houd!)
Hetgeen waar ik op doel is dat ik het de laatste tijd ervaar als dat ik me NU erg goed voel. Nu het geheel achter de rug is. Juist omdat je dikwijls leest/hoort dat een scheiding zo'n heftige periode is waar je vaak ook nog een behoorlijke nasleep van hebt. En dat is hetgeen waar ik nu naar verwijs. Dat ik merk dat ik me wonderbaarlijk goed voel nu het allemaal achter de rug is.
Toen ik er nog middenin zat heb ik me inderdaad bij vlagen afschuwelijk gevoeld en hebben zich dingen voorgedaan waar ik intens verdrietig en wanhopig van was. Maar nu, nu de scheiding eenmaal achter de rug is, nú merk ik dat ik me zo goed voel. En dat verbaast me soms
(en er is NIEMAND die ik voor de gek houd!)
maandag 8 juni 2009 om 13:43
Vandaar ook mijn topictitel: Gelukkig en vrij NA scheiding.
Ik denk dat er vrijwel niemand is die ten tijde van een scheiding, wanneer je er nog middenin zit, hier vrolijk van word. De aanloop naar en de feitelijke scheiding op zich is een erg emotionele tijd, dat heb ik zelf maar al te goed ondervonden.
Zoals ik al aangaf gaat het mij dus om de periode hierná. Dat is periode waarin ik soms met verbazing naar mezelf kan kijken. Verbaast dat ik me er eigenlijk zo goed onder voel. Verbaast dat ik nu nog maar zo weinig rotmomenten heb. Ik was voorheen (toen ik middenin de scheiding zat) wel eens bang dat ik me vreselijk verlaten zou voelen, alleen, wanhopig. En dat is dus waarbij ik nu merk dat ik dit niet zo ervaar. En waar ik blij verrast om ben.
Ik denk dat er vrijwel niemand is die ten tijde van een scheiding, wanneer je er nog middenin zit, hier vrolijk van word. De aanloop naar en de feitelijke scheiding op zich is een erg emotionele tijd, dat heb ik zelf maar al te goed ondervonden.
Zoals ik al aangaf gaat het mij dus om de periode hierná. Dat is periode waarin ik soms met verbazing naar mezelf kan kijken. Verbaast dat ik me er eigenlijk zo goed onder voel. Verbaast dat ik nu nog maar zo weinig rotmomenten heb. Ik was voorheen (toen ik middenin de scheiding zat) wel eens bang dat ik me vreselijk verlaten zou voelen, alleen, wanhopig. En dat is dus waarbij ik nu merk dat ik dit niet zo ervaar. En waar ik blij verrast om ben.
maandag 8 juni 2009 om 16:03
Nee, dit is niet alleen mijn ervaring van de afgelopen week. Zoals ik al schreef: eigenlijk ervaar ik dit gevoel al zo'n beetje vanaf het moment dat de scheiding formeel is afgerond. Ik wil echt niet zeggen dat ik elke dag in helemaal jubelend door het huis loop, maar in grote lijnen is het wel zo dat ik alleen maar kan constateren dat ik enorm blij ben met de huidige situatie. En dat het me dus soms verbaast hoe goed ik me hieronder voel.
That's all..
That's all..
maandag 8 juni 2009 om 16:15
quote:yayaatje schreef op 08 juni 2009 @ 11:30:
(komt wellicht ook bij dat ex me altijd voorhield dat wanneer ik ooit met een andere man opnieuw zou beginnen, dat ik altijd weer tegen dingen aan zou lopen die me niet zouden bevallen en dat ik daar dus ook in zou moeten schipperen)
Ook heel herkenbaar, dat zei mijn ex ook tijdens de scheiding!
En bij mij is dat dus helemaal niet waar gebleken.
Natuurlijk moeten mijn man en ik ook wel eens compromissen sluiten, maar dan gaat dat over de kleur van de gordijnen en dat soort onbenulligheden.
Er is helemaal NIETS wat me aan mijn huidige man niet bevalt en onze relatie is er een van volledige gelijkwaadigheid, respect, vertrouwen, vertrouwdheid, intimiteit en bovenal van liefde.
Je ex hoeft dus helemaal geen gelijk te hebben.
Er bestaan echt wel goede mannen!
(komt wellicht ook bij dat ex me altijd voorhield dat wanneer ik ooit met een andere man opnieuw zou beginnen, dat ik altijd weer tegen dingen aan zou lopen die me niet zouden bevallen en dat ik daar dus ook in zou moeten schipperen)
Ook heel herkenbaar, dat zei mijn ex ook tijdens de scheiding!
En bij mij is dat dus helemaal niet waar gebleken.
Natuurlijk moeten mijn man en ik ook wel eens compromissen sluiten, maar dan gaat dat over de kleur van de gordijnen en dat soort onbenulligheden.
Er is helemaal NIETS wat me aan mijn huidige man niet bevalt en onze relatie is er een van volledige gelijkwaadigheid, respect, vertrouwen, vertrouwdheid, intimiteit en bovenal van liefde.
Je ex hoeft dus helemaal geen gelijk te hebben.
Er bestaan echt wel goede mannen!
