Relaties
alle pijlers
getrouwd & kinderen, maar die ene collega...
dinsdag 28 oktober 2008 om 20:54
Help!! Ik probeer het tegen te houden maar daardoor wordt het alleen maar erger. Ik ben verliefd op een collega geworden maar ben ook getrouwd en heb kinderen. Mijn man is de liefste van de wereld en ik wil niet bij hem weg (denk ik) maar je kent t wel, al heel wat jaartjes samen, allebei druk, geen enorme spanningen en verliefde gevoelens meer...
Maar nu is er dus die collega ...en ik weet niet eens of het wederzijds is, hij heeft ook een relatie maar als ik het goed aanvoel moet hij mij ook -minstens-leuk vinden.
Ik heb al geprobeerd hem te vergeten en dacht ook even dat het lukte, maar zodra ik hem dan weer zie valt echt alle grond onder mijn voeten vandaan.
Wie herkent dit of heeft advies???
Maar nu is er dus die collega ...en ik weet niet eens of het wederzijds is, hij heeft ook een relatie maar als ik het goed aanvoel moet hij mij ook -minstens-leuk vinden.
Ik heb al geprobeerd hem te vergeten en dacht ook even dat het lukte, maar zodra ik hem dan weer zie valt echt alle grond onder mijn voeten vandaan.
Wie herkent dit of heeft advies???
dinsdag 28 oktober 2008 om 20:58
dinsdag 28 oktober 2008 om 21:04
dinsdag 28 oktober 2008 om 21:08
dinsdag 28 oktober 2008 om 21:17
Geen ervaring met jou situatie, wel met het omgekeerde (ik verliefd op bezette man, ook niet erg handig). Maar er stond onlangs een leuk artikel over jouw situatie in psychologiemagazine. Verliefdheid is een verlangen naar wat je mist in je leven. Welke eigenschappen heeft die man (of denk jij dat die man heeft) waar je zo ontzettend voor valt? Dat zegt wat over wat jij mist in je leven (volgens dat artikel dan he)
dinsdag 28 oktober 2008 om 21:26
Hm zou dat artikel gelijk hebben?
Er is niets mis met mijn vriend.. we hebben respect voor elkaar, hebben het gezellig.. het enige wat ik mis is tevredenheid.
Ik heb al 2 jaar het idee dat ik gek ben door die irritante verliefdheid. Stomme obsessie. Het maakt me ook kwaad dat ik op zo'n manier als het ware 'afhankelijk' van iemand ben. Bah.
Er is niets mis met mijn vriend.. we hebben respect voor elkaar, hebben het gezellig.. het enige wat ik mis is tevredenheid.
Ik heb al 2 jaar het idee dat ik gek ben door die irritante verliefdheid. Stomme obsessie. Het maakt me ook kwaad dat ik op zo'n manier als het ware 'afhankelijk' van iemand ben. Bah.
dinsdag 28 oktober 2008 om 21:33
Op zich is hij dus ook bezet...dus dat lijkt weer wel op jouw situatie. Hoe is dat afgelopen of is het nog niet afgelopen?
Die collega heeft inderdaad wel eigenschappen die ik mis in mijn relatie, maar wat het zo moeilijk maakt is dat ik ook zie dat hij eigenschappen niet heeft die mijn man weer wel heeft.
Ik denk dat ik oprecht van mijn man hou maar dat ik daarbij verliefde gevoelens voor mijn collega heb....wist niet eens dat dat zo naast elkaar kon bestaan en het is nu al een paar maanden.
Waar ik zo over twijfel is of ik eerlijk tegen mijn man moet zijn (nu denk ik dat het beter is hem hiermee niet te confronteren) en of ik mijn collega moet laten weten wat ik voor hem voel. Misschien voelt hij niets voor mij en is het gelijk afgelopen met mijn dagdromen....maar misschien voelt hij wel hetzelfde en ik ben bang voor wat er dan kan gaan gebeuren, ik heb het idee dat ik het dan wel erg opzoek en dat voelt weer zo slecht.
Die collega heeft inderdaad wel eigenschappen die ik mis in mijn relatie, maar wat het zo moeilijk maakt is dat ik ook zie dat hij eigenschappen niet heeft die mijn man weer wel heeft.
Ik denk dat ik oprecht van mijn man hou maar dat ik daarbij verliefde gevoelens voor mijn collega heb....wist niet eens dat dat zo naast elkaar kon bestaan en het is nu al een paar maanden.
Waar ik zo over twijfel is of ik eerlijk tegen mijn man moet zijn (nu denk ik dat het beter is hem hiermee niet te confronteren) en of ik mijn collega moet laten weten wat ik voor hem voel. Misschien voelt hij niets voor mij en is het gelijk afgelopen met mijn dagdromen....maar misschien voelt hij wel hetzelfde en ik ben bang voor wat er dan kan gaan gebeuren, ik heb het idee dat ik het dan wel erg opzoek en dat voelt weer zo slecht.
dinsdag 28 oktober 2008 om 21:39
Twee jaar geleden heb ik hier mijn probleem gepost, en toen kreeg ik het advies, hou vol, het gaat vanzelf over..
Ik wil even klagen, want ik heb er nog steeds last van
Met andere woorden, als je niets doet kan het lang blijven sluimeren, en daar kan je onder lijden (heb ik wel gedaan) maar ik heb het tot op de dag van vandaag overleefd.
Aan de andere kant, ik leef al twee jaar met een soort leugen.
Maar als ik het aan mijn vriend zou vertellen zou ik dingen stuk maken, en dat wil ik helemaal niet. Er is immers nooit iets gebeurd.
Soms ben ik wel nieuwsgierig hoe het was gelopen als ik het wel had opgebiecht 2 jaar geleden. Had mijn leven er dan anders uit gezien?
Dan had ik misschien geen kindje gehad, ergens anders gewoond, etc. Moelijk hoor.
Ik wil even klagen, want ik heb er nog steeds last van
Met andere woorden, als je niets doet kan het lang blijven sluimeren, en daar kan je onder lijden (heb ik wel gedaan) maar ik heb het tot op de dag van vandaag overleefd.
Aan de andere kant, ik leef al twee jaar met een soort leugen.
Maar als ik het aan mijn vriend zou vertellen zou ik dingen stuk maken, en dat wil ik helemaal niet. Er is immers nooit iets gebeurd.
Soms ben ik wel nieuwsgierig hoe het was gelopen als ik het wel had opgebiecht 2 jaar geleden. Had mijn leven er dan anders uit gezien?
Dan had ik misschien geen kindje gehad, ergens anders gewoond, etc. Moelijk hoor.
dinsdag 28 oktober 2008 om 21:42
Misschien.. hij heeft het wel eens uitgesproken, maar ik heb dat toen stellig ontkend, want vond het erg ongepast. Hij deed er nogal lacherig over (dat stak me) en bovendien is hij een goede vriend van mijn vriend.
Ik heb hem dus altijd op afstand gehouden, met het idee, het zal toch ooit wel eens over gaan.
Ik heb hem dus altijd op afstand gehouden, met het idee, het zal toch ooit wel eens over gaan.
dinsdag 28 oktober 2008 om 21:52
Mickey,
Ik heb er geen ervaring mee.
Wel met mijn beste vriendinnetje.
Ze was ook verliefd. Heel verliefd op haar collega. Kon uiteindelijk niet meer normaal denken en verloor van haar verstand. Ze gaf over aan haar gevoel.
Een spannende tijd volgde. Stiekem afspreken op parkeerplaatsen. Geheime berichtjes via email, blikken over en weer in vergaderingen. Als een jong meisje met rode wangetjes vond ze het heerlijk om naar kantoor te rijden.
Toen kwam haar man erachter. Omdat ze toch niet zo zorgvuldig was.
Ze ontkende.
Hij ontdekte.
Bedrogen.
Pijn.
Verdriet.
Iets kapot gemaakt.
Ze probeerden het maar zij was niet eerlijk. Weer loog ze en luisterde ze naar de verliefdheid in haar en niet naar haar verstand. Ze hield echt van haar man, ze was dol op hem, natuurlijk was de klad er een beetje in, ze kenden elkaar immers al 15 jaar. Twee kinderen verder. Maar dat heerlijke verliefde gevoel.
Hij kwam er weer achter.
Van een volwassen stoere onafhankelijke vent, veranderde hij in een mager, onzeker, achterdochtig mannetje.
Pijnlijk om te zien. Hij hield nog steeds van haar.
Zij van hem.
Praten.
Tranen.
Naar de hel en terug met je emoties en gevoel.
Kapot.
Ik zag een man en een vrouw kapot gaan.
Ik geloofde er niet meer in. Zoveel liegen en bedriegen, zoveel pijn.
Ze heeft haar baan opgegeven.
Is elders opnieuw begonnen.
Heeft zichzelf een ongelofelijke schop onder haar kont gegeven.
Heeft alles en eerlijk verteld tegen haar man.
Hij moest het verwerken.
Wilde hij nog wel verder met haar?
Wat was er nog over van alles wat ze ooit hadden.....
Ze probeerden het...
Afgelopen vrijdagavond heb ik bij hen gegeten. Ze hadden samen heerlijk gekookt, het was zo gezellig. Uiteindelijk bleef ik nog onder genot van een wijntje met vriendin over. We spraken erover. Al een jaar heeft ze geen contact meer gehad met die collega. Ze heeft spijt dat ze zichzelf, haar man en haar kinderen zoveel verdriet heeft bezorgd. Ze gaf aan dat als ze het ooit weer zou meemaken, wat ze echt niet hoopte, dat ze direct eerlijk zou zeggen wat ze voelde. Het gevoel daar kon ze niets aan doen. Maar ze koos toen voor de weg van liegen, bedriegen en jokken. Als je eenmaal die weg bent ingeslagen, kan je bijna nooit meer terug...
Ze glimlachte.
Ik zag liefde in haar ogen.
Ze keek gelukkig.
Ze was weer gelukkig.
Eindelijk.
Jaren van hun leven heeft het gekost.
Bijna hadden ze het niet gered.
Bijna.
Gelukkig hebben zij dat wel.
Maar nog iedere dag voelen ze de pijn van datgeen wat bijna niet meer zou zijn geweest...
Denk goed na wat je doet.
Voor je het weet kan je niet meer terug en bevind je je in een levende hel van pijn en bedrog..
Je hebt nog steeds een keuze.
Sterkte.
Ik heb er geen ervaring mee.
Wel met mijn beste vriendinnetje.
Ze was ook verliefd. Heel verliefd op haar collega. Kon uiteindelijk niet meer normaal denken en verloor van haar verstand. Ze gaf over aan haar gevoel.
Een spannende tijd volgde. Stiekem afspreken op parkeerplaatsen. Geheime berichtjes via email, blikken over en weer in vergaderingen. Als een jong meisje met rode wangetjes vond ze het heerlijk om naar kantoor te rijden.
Toen kwam haar man erachter. Omdat ze toch niet zo zorgvuldig was.
Ze ontkende.
Hij ontdekte.
Bedrogen.
Pijn.
Verdriet.
Iets kapot gemaakt.
Ze probeerden het maar zij was niet eerlijk. Weer loog ze en luisterde ze naar de verliefdheid in haar en niet naar haar verstand. Ze hield echt van haar man, ze was dol op hem, natuurlijk was de klad er een beetje in, ze kenden elkaar immers al 15 jaar. Twee kinderen verder. Maar dat heerlijke verliefde gevoel.
Hij kwam er weer achter.
Van een volwassen stoere onafhankelijke vent, veranderde hij in een mager, onzeker, achterdochtig mannetje.
Pijnlijk om te zien. Hij hield nog steeds van haar.
Zij van hem.
Praten.
Tranen.
Naar de hel en terug met je emoties en gevoel.
Kapot.
Ik zag een man en een vrouw kapot gaan.
Ik geloofde er niet meer in. Zoveel liegen en bedriegen, zoveel pijn.
Ze heeft haar baan opgegeven.
Is elders opnieuw begonnen.
Heeft zichzelf een ongelofelijke schop onder haar kont gegeven.
Heeft alles en eerlijk verteld tegen haar man.
Hij moest het verwerken.
Wilde hij nog wel verder met haar?
Wat was er nog over van alles wat ze ooit hadden.....
Ze probeerden het...
Afgelopen vrijdagavond heb ik bij hen gegeten. Ze hadden samen heerlijk gekookt, het was zo gezellig. Uiteindelijk bleef ik nog onder genot van een wijntje met vriendin over. We spraken erover. Al een jaar heeft ze geen contact meer gehad met die collega. Ze heeft spijt dat ze zichzelf, haar man en haar kinderen zoveel verdriet heeft bezorgd. Ze gaf aan dat als ze het ooit weer zou meemaken, wat ze echt niet hoopte, dat ze direct eerlijk zou zeggen wat ze voelde. Het gevoel daar kon ze niets aan doen. Maar ze koos toen voor de weg van liegen, bedriegen en jokken. Als je eenmaal die weg bent ingeslagen, kan je bijna nooit meer terug...
Ze glimlachte.
Ik zag liefde in haar ogen.
Ze keek gelukkig.
Ze was weer gelukkig.
Eindelijk.
Jaren van hun leven heeft het gekost.
Bijna hadden ze het niet gered.
Bijna.
Gelukkig hebben zij dat wel.
Maar nog iedere dag voelen ze de pijn van datgeen wat bijna niet meer zou zijn geweest...
Denk goed na wat je doet.
Voor je het weet kan je niet meer terug en bevind je je in een levende hel van pijn en bedrog..
Je hebt nog steeds een keuze.
Sterkte.
DTEEZ!
dinsdag 28 oktober 2008 om 21:58
Meer dan twee jaar.....dat is wel lang...maar wat voelt die vriend dan voor jou? Heeft hij een relatie?
Het vreemde vind ik dat ik nu met vlagen heel gelukkig (lees: verliefd) ben en met vlagen heel ongelukkig (lees: schuldgevoel tegenover man of als collega mij geen aandacht geeft ofzo).
De balans is dus zo moeilijk op te maken, voor deze verliefdheid was alles gelijkmatig, nu is alles zo heftig, wat soms ook wel weer fijn is: ik ben niet alleen maar moeder maar ook nog vrouw enzovoort....
Het vreemde vind ik dat ik nu met vlagen heel gelukkig (lees: verliefd) ben en met vlagen heel ongelukkig (lees: schuldgevoel tegenover man of als collega mij geen aandacht geeft ofzo).
De balans is dus zo moeilijk op te maken, voor deze verliefdheid was alles gelijkmatig, nu is alles zo heftig, wat soms ook wel weer fijn is: ik ben niet alleen maar moeder maar ook nog vrouw enzovoort....
dinsdag 28 oktober 2008 om 22:06
Ik weet niet of hij iets voor mij voelt. Soms denk ik iets te zien, of een opmerking die hij maakt.. maar het kan ook mijn verbeelding zijn.
Hij heeft ook een relatie (inmiddels), met een leuke vrouw, waar ik ook goed mee op kan schieten. Ik hoop gewoon dat hij gelukkig is. Ik zie ook wel de onmogelijkheid van de situatie.
Ja dat schuldgevoel had ik ook, maar dat is wel weggegaan. Ik doe er immers niets mee, en wat kan ik er dan nog aan doen??
Je moet echt oppassen dat je niet je verstand kwijtraakt. Pas op met borrels en uitjes met het bedrijf.
Ik hoor wel eens in dit soort situaties 'laat het toe, probeer ervan te genieten' (in je hoofd, niet in de praktijk he), maarja hoe dan? Iemand tips?
Hij heeft ook een relatie (inmiddels), met een leuke vrouw, waar ik ook goed mee op kan schieten. Ik hoop gewoon dat hij gelukkig is. Ik zie ook wel de onmogelijkheid van de situatie.
Ja dat schuldgevoel had ik ook, maar dat is wel weggegaan. Ik doe er immers niets mee, en wat kan ik er dan nog aan doen??
Je moet echt oppassen dat je niet je verstand kwijtraakt. Pas op met borrels en uitjes met het bedrijf.
Ik hoor wel eens in dit soort situaties 'laat het toe, probeer ervan te genieten' (in je hoofd, niet in de praktijk he), maarja hoe dan? Iemand tips?
dinsdag 28 oktober 2008 om 22:08
Djoels, wat een heftig verhaal. Ik zit dit echt met tranen in mijn ogen te lezen. En wat een ellende. Ik heb inderdaad nog de keuze en denk dat ik wel weet wat de keuze moet zijn...
Ik moet dan wel weg bij mijn werk want ik zie en spreek en mail hem elke dag. Dat zal wel erg zijn, hem echt niet meer zien...
Ik moet dan wel weg bij mijn werk want ik zie en spreek en mail hem elke dag. Dat zal wel erg zijn, hem echt niet meer zien...
dinsdag 28 oktober 2008 om 22:18
Ik geniet er anders helemaal niet van. Snap ook absoluut niet waarom het niet lukt om van deze gevoelens af te komen. Ben ondertussen wel om me heen aan het kijken, op zoek naar iemand anders. Maar als ik dan iemands belangstelling heb gewekt voel ik me bijna schuldig, dat ik met die persoon loop te flirten terwijl ik eigenlijk geen oprechte belangstelling heb.
dinsdag 28 oktober 2008 om 22:24
Arme Mathilda..
Er is wel een theorie over vallen op bezette mannen. Eigenlijk betekent dat dat je nog niet toe bent aan een 'echte' relatie.
Op deze afstand is het veilig.
Maarja misschien geldt dat wel voor alle onmogelijke liefdes.
Veilig, maar leuk dus niet, grr.
Wat is toch het nut van deze zotheid!?
Er is wel een theorie over vallen op bezette mannen. Eigenlijk betekent dat dat je nog niet toe bent aan een 'echte' relatie.
Op deze afstand is het veilig.
Maarja misschien geldt dat wel voor alle onmogelijke liefdes.
Veilig, maar leuk dus niet, grr.
Wat is toch het nut van deze zotheid!?
dinsdag 28 oktober 2008 om 22:40
Anomiepje, misschien is het wel eerder tegen je gezegd, maar begin je je niet af te vragen of er misschien fundamenteel iets mist in je huidige relatie als die verliefdheid nu al 2 jaar duurt? Wat heeft diegene dat je vriend niet heeft? ...
Ik zou toch erg gaan twijfelen aan mijn relatie als ik al zo lang verliefd was op een ander. Weet je vriend ervan?
Ik zou toch erg gaan twijfelen aan mijn relatie als ik al zo lang verliefd was op een ander. Weet je vriend ervan?
dinsdag 28 oktober 2008 om 22:46
Dit heeft geen nut, dat is best wreed, maar aan de andere kant doen we het onszelf misschien wel aan.
Ik kies er in ieder geval wel bewust voor weer contact te zoeken met die collega...net een keer vaker langs te lopen, leuke kleding aan, grapjes maken etc.
Maar voel me daar ook wel weer schuldig over, alleen is het de volgende dag weer weg en gaat het weer net als de dag ervoor...lijkt wel een verslaving, dat verliefde gevoel is zo goed...
Ik kies er in ieder geval wel bewust voor weer contact te zoeken met die collega...net een keer vaker langs te lopen, leuke kleding aan, grapjes maken etc.
Maar voel me daar ook wel weer schuldig over, alleen is het de volgende dag weer weg en gaat het weer net als de dag ervoor...lijkt wel een verslaving, dat verliefde gevoel is zo goed...
