Relaties
alle pijlers
Getrouwd: welke achternaam gebruik je en waarom?
donderdag 19 maart 2009 om 08:13
Ik ben niet zo lang geleden getrouwd en had me voorgenomen voortaan de achternaam van mijn man te gaan gebruiken. De reden hiervoor is dat we een zoontje hebben en het mij erg aanspreekt een 'gezinsnaam' te dragen, zodat altijd duidelijk is dat wij bij elkaar horen. Wat meespeelt: mijn eigen moeder gebruikte altijd haar eigen naam en als kind heb ik dit vaak jammer gevonden. Aan de andere kant, in deze tijd is het natuurlijk veel gebruikelijker je eigen naam te houden en zorgt het voor minder verwarring dan toen ik zelf klein was.
Jullie horen het al: ik twijfel nog steeds. Ik mis mijn eigen achternaam erg, hoe raar dat ook klinkt. Ik gebruik de nieuwe naam, maar het voelt niet alsof ik het bén. Zou er een identiteitscrisis van krijgen .
Ik ben benieuwd wat jullie afwegingen waren om welke achternaam te gebruiken. En ook naar hoe dat in de praktijk bevalt. Natuurlijk ga ik hierin mijn eigen beslissing nemen, maar zoals wel vaker op dit forum kan het helpen om wat inzichten van anderen te lezen.
Jullie horen het al: ik twijfel nog steeds. Ik mis mijn eigen achternaam erg, hoe raar dat ook klinkt. Ik gebruik de nieuwe naam, maar het voelt niet alsof ik het bén. Zou er een identiteitscrisis van krijgen .
Ik ben benieuwd wat jullie afwegingen waren om welke achternaam te gebruiken. En ook naar hoe dat in de praktijk bevalt. Natuurlijk ga ik hierin mijn eigen beslissing nemen, maar zoals wel vaker op dit forum kan het helpen om wat inzichten van anderen te lezen.
donderdag 19 maart 2009 om 10:25
quote:Capibara schreef op 19 maart 2009 @ 09:59:
[...]
Maar dat is dus niet zo. Als je man al jullie beide namen achter elkaar zou gebruiken (in dezelfde volgorde als jij) dan nog hebben jullie voor je kind een van beide namen moeten kiezen.
We heten hier allemaal Van de Beo Capibara. Die naam gebruiken we als familienaam. En het gaat mij helemaal niet om het legale gebeuren hierachter, kan mij het schelen. Ik ben getrouwd en daarna zijn naam gaan voeren. Hoe dat juridisch/wettelijk zit zal me verder worst wezen. Voor mij was het een emotionele beslissing.
Mijn eigen naam zet ik - al naar gelang de gelegenheid - achter. Meestal alleen voor de duidelijkheid, dat men weet wie ik ben.
[...]
Maar dat is dus niet zo. Als je man al jullie beide namen achter elkaar zou gebruiken (in dezelfde volgorde als jij) dan nog hebben jullie voor je kind een van beide namen moeten kiezen.
We heten hier allemaal Van de Beo Capibara. Die naam gebruiken we als familienaam. En het gaat mij helemaal niet om het legale gebeuren hierachter, kan mij het schelen. Ik ben getrouwd en daarna zijn naam gaan voeren. Hoe dat juridisch/wettelijk zit zal me verder worst wezen. Voor mij was het een emotionele beslissing.
Mijn eigen naam zet ik - al naar gelang de gelegenheid - achter. Meestal alleen voor de duidelijkheid, dat men weet wie ik ben.
donderdag 19 maart 2009 om 10:28
quote:Babsjuh schreef op 19 maart 2009 @ 10:15:
Ik had een aantal redenen om te kiezen voor meisjesnaam gevolgd door mansnaam:
- ik was altijd al "Meisjesnaam" en man kwam er later bij, die mag dus achteraansluiten ;
Overigens schrijf ik mijn achternamen zonder koppelteken. Dat koppelteken is gebruikelijk in Nederland maar absoluut niet verplicht. Altijd goed om m'n zinnen te verzetten als ik zin heb ergens tegenaan te schoppen, dan bel ik een bedrijf om dat streepje weg te halen Bij officiele instanties is dat een gebed zonder eind, begin ik niet aan. Maar als ik ergens bijvoorbeeld een abo heb aangevraagd en bij het invullen géén koppelteken heb gebruikt en ze voegen 'm zelf toe... Ja, als ik dan een slechte dag heb zijn ze van mij....
Ik gebruik ook altijd allebei de achternamen. Ik heb er bewust voor gekozen, dit is nu mijn naam en zo wil ik ook aangesproken / aangeschreven worden. Zeikerig? Vast wel, maar als ik mag kiezen voor die naam wil ik ook zo genoemd worden.
Hahaha, heerlijk!
Overigens heb ik ook mijn eigen naam gehouden (geregistreerd partnerschap) Had me al 32 jaar met eigen naam prima gered dus zal het nu ook wel lukken. De kinderen vinden het soms verwarrend. Overigens hebben die alleen mans naam gekregen omdat zijn andere 2 kinderen ook zijn achternaam hebben. Anders hadden de kinderen mijn achternaam gekregen (wie de kinderen heeft gebaard mag kiezen )
Ik had een aantal redenen om te kiezen voor meisjesnaam gevolgd door mansnaam:
- ik was altijd al "Meisjesnaam" en man kwam er later bij, die mag dus achteraansluiten ;
Overigens schrijf ik mijn achternamen zonder koppelteken. Dat koppelteken is gebruikelijk in Nederland maar absoluut niet verplicht. Altijd goed om m'n zinnen te verzetten als ik zin heb ergens tegenaan te schoppen, dan bel ik een bedrijf om dat streepje weg te halen Bij officiele instanties is dat een gebed zonder eind, begin ik niet aan. Maar als ik ergens bijvoorbeeld een abo heb aangevraagd en bij het invullen géén koppelteken heb gebruikt en ze voegen 'm zelf toe... Ja, als ik dan een slechte dag heb zijn ze van mij....
Ik gebruik ook altijd allebei de achternamen. Ik heb er bewust voor gekozen, dit is nu mijn naam en zo wil ik ook aangesproken / aangeschreven worden. Zeikerig? Vast wel, maar als ik mag kiezen voor die naam wil ik ook zo genoemd worden.
Hahaha, heerlijk!
Overigens heb ik ook mijn eigen naam gehouden (geregistreerd partnerschap) Had me al 32 jaar met eigen naam prima gered dus zal het nu ook wel lukken. De kinderen vinden het soms verwarrend. Overigens hebben die alleen mans naam gekregen omdat zijn andere 2 kinderen ook zijn achternaam hebben. Anders hadden de kinderen mijn achternaam gekregen (wie de kinderen heeft gebaard mag kiezen )
donderdag 19 maart 2009 om 10:30
donderdag 19 maart 2009 om 10:32
quote:Eowynn_ schreef op 19 maart 2009 @ 10:06:
Winterdip, dat roept mijn man ook nog weleens 'we weten zo ook wel dat je zelfstandig bent hoor' Ja erg he? Die van mij haalt ook altijd heel vies zijn neus op als ik de Opzij zit te lezen. Denkt dat ik dat doe om "een punt te maken".... Tssssk. De arrogantie. Of moet ik zeggen, de onzekerheid? Dan zeg ik altijd: "Ach jochie, voel je je zo bedreigd door wat dameslectuur?" Hahahaha.
Winterdip, dat roept mijn man ook nog weleens 'we weten zo ook wel dat je zelfstandig bent hoor' Ja erg he? Die van mij haalt ook altijd heel vies zijn neus op als ik de Opzij zit te lezen. Denkt dat ik dat doe om "een punt te maken".... Tssssk. De arrogantie. Of moet ik zeggen, de onzekerheid? Dan zeg ik altijd: "Ach jochie, voel je je zo bedreigd door wat dameslectuur?" Hahahaha.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
donderdag 19 maart 2009 om 10:57
quote:zusje78 schreef op 19 maart 2009 @ 09:28:
Een vraagje aan degenen die heel stellig kiezen voor eigen naam vanwege identiteit e.d.: kleurt dit jullie beeld van vrouwen die wel voor hun mans naam kiezen?
Ik proef namelijk regelmatig (niet zozeer hier hoor, maar in het algemeen) dat je dan gezien wordt als ongeemacipeerd en afhankelijk.Klopt. Mij geeft dat zo'n gevoel.
Je zult nu vast met voorbeelden komen om dit beeld te ontkrachten maar ik geloof niet dat dit het veel beter maakt.
Ik heb in een vorig topic over dit onderwerp al eens gezegd dat ik als ik bijvoorbeeld moet kiezen tussen twee vrouwen die gelijk lijken en de één voert haar eigen naam en de ander haar mans' naam, dat ik dan bewust zal kiezen voor de vrouw die zich gewoon vrouw voelt door haar eigen naam met trots te voeren. Ik heb het niet zo op 'vrouw-van'-vrouwen.
Een vraagje aan degenen die heel stellig kiezen voor eigen naam vanwege identiteit e.d.: kleurt dit jullie beeld van vrouwen die wel voor hun mans naam kiezen?
Ik proef namelijk regelmatig (niet zozeer hier hoor, maar in het algemeen) dat je dan gezien wordt als ongeemacipeerd en afhankelijk.Klopt. Mij geeft dat zo'n gevoel.
Je zult nu vast met voorbeelden komen om dit beeld te ontkrachten maar ik geloof niet dat dit het veel beter maakt.
Ik heb in een vorig topic over dit onderwerp al eens gezegd dat ik als ik bijvoorbeeld moet kiezen tussen twee vrouwen die gelijk lijken en de één voert haar eigen naam en de ander haar mans' naam, dat ik dan bewust zal kiezen voor de vrouw die zich gewoon vrouw voelt door haar eigen naam met trots te voeren. Ik heb het niet zo op 'vrouw-van'-vrouwen.
donderdag 19 maart 2009 om 11:00
Ik snap mijn vriend soms niet hoor... Die heeft een hekel aan alles wat burgerlijk is (zijn woorden, niet de mijne). En dan wil hij wél dat ik eventueel zijn naam aan neem na ons trouwen. En als er iets burgerlijk is in mijn ogen (niet om mensen voor het hoofd te stoten hoor....) is het wel de naam van je man aan nemen.... Raar toch?
En tja... ik zie de logica niet helemaal van dezelfde achternaam als mijn kind (dat ik (nog) niet eens heb), want: als ik een officieel kaartje moet sturen zou ik er dan wel gewoon neerzetten "Familie Yraatjesman". Bij een niet zo officieel kaartje zou ik er gewoon Yraatjeskind, Yraatjesman en Yraatje neerzetten (gewoon ondertekenen met de voornamen dus). En aangezien ik bijna geen officiële kaartjes verstuur is dat dus geen reden om de naam van vriend aan te nemen.
Maar ja... ik ben ook één van de weinige vrouwen (denk ik) die vinden dat op een geboortekaartje de naam van de moeder eerst vermeld moet worden en dan pas de naam van de vader.
En tja... ik zie de logica niet helemaal van dezelfde achternaam als mijn kind (dat ik (nog) niet eens heb), want: als ik een officieel kaartje moet sturen zou ik er dan wel gewoon neerzetten "Familie Yraatjesman". Bij een niet zo officieel kaartje zou ik er gewoon Yraatjeskind, Yraatjesman en Yraatje neerzetten (gewoon ondertekenen met de voornamen dus). En aangezien ik bijna geen officiële kaartjes verstuur is dat dus geen reden om de naam van vriend aan te nemen.
Maar ja... ik ben ook één van de weinige vrouwen (denk ik) die vinden dat op een geboortekaartje de naam van de moeder eerst vermeld moet worden en dan pas de naam van de vader.
donderdag 19 maart 2009 om 11:01
quote:Winterdip schreef op 19 maart 2009 @ 10:32:
[...]
Ja erg he? Die van mij haalt ook altijd heel vies zijn neus op als ik de Opzij zit te lezen. Denkt dat ik dat doe om "een punt te maken".... Tssssk. De arrogantie. Of moet ik zeggen, de onzekerheid? Dan zeg ik altijd: "Ach jochie, voel je je zo bedreigd door wat dameslectuur?" Hahahaha.
Die van mij had ook wel commentaar op mijn abbo op de Opzij, maar hij leest hem zelf ook
[...]
Ja erg he? Die van mij haalt ook altijd heel vies zijn neus op als ik de Opzij zit te lezen. Denkt dat ik dat doe om "een punt te maken".... Tssssk. De arrogantie. Of moet ik zeggen, de onzekerheid? Dan zeg ik altijd: "Ach jochie, voel je je zo bedreigd door wat dameslectuur?" Hahahaha.
Die van mij had ook wel commentaar op mijn abbo op de Opzij, maar hij leest hem zelf ook
donderdag 19 maart 2009 om 11:02
Spinster, dat snap ik dus niet, vooral dat je bij voorbaat al aangeeft dat voorbeelden het niet zullen ontkrachten. Ik vind het persoonlijk nogal kortzichtig om iemand om die reden in een bepaald hokje te plaatsen.
En je hebt het over 'vrouw voelen door haar eigen naam met trots te voeren'. Ik wou, oprecht, dat ik trots op die naam zou kunnen zijn...
En je hebt het over 'vrouw voelen door haar eigen naam met trots te voeren'. Ik wou, oprecht, dat ik trots op die naam zou kunnen zijn...
anoniem_25558 wijzigde dit bericht op 19-03-2009 11:04
Reden: verduidelijking
Reden: verduidelijking
% gewijzigd
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
donderdag 19 maart 2009 om 11:09
quote:Spinster schreef op 19 maart 2009 @ 10:57:
[...]
Ik heb in een vorig topic over dit onderwerp al eens gezegd dat ik als ik bijvoorbeeld moet kiezen tussen twee vrouwen die gelijk lijken en de één voert haar eigen naam en de ander haar mans' naam, dat ik dan bewust zal kiezen voor de vrouw die zich gewoon vrouw voelt door haar eigen naam met trots te voeren. Ik heb het niet zo op 'vrouw-van'-vrouwen.He jammer Spin, en ik dacht nog wel dat we best lekker gingen samen, jij en ik
[...]
Ik heb in een vorig topic over dit onderwerp al eens gezegd dat ik als ik bijvoorbeeld moet kiezen tussen twee vrouwen die gelijk lijken en de één voert haar eigen naam en de ander haar mans' naam, dat ik dan bewust zal kiezen voor de vrouw die zich gewoon vrouw voelt door haar eigen naam met trots te voeren. Ik heb het niet zo op 'vrouw-van'-vrouwen.He jammer Spin, en ik dacht nog wel dat we best lekker gingen samen, jij en ik
donderdag 19 maart 2009 om 11:10
Ik zeg het misschien wat hard en dat komt kortzichtig over, dat begrijp ik wel. Nou, verbaas me alsnog met voorbeelden dan .
Ik begrijp echt dat er grondige redenen kunnen zijn dat je niet de naam van je vader wilt voeren. Wat ik alleen niet begrijp is dat je dan niet gewoon zelfstandig die naam hebt veranderd, bijvoorbeeld door je eigen achternaam officieel te laten veranderen (vb: die van je moeder aannemen). Kun je dat uitleggen?
@ Zusje 78 dus.
Ik begrijp echt dat er grondige redenen kunnen zijn dat je niet de naam van je vader wilt voeren. Wat ik alleen niet begrijp is dat je dan niet gewoon zelfstandig die naam hebt veranderd, bijvoorbeeld door je eigen achternaam officieel te laten veranderen (vb: die van je moeder aannemen). Kun je dat uitleggen?
@ Zusje 78 dus.
donderdag 19 maart 2009 om 11:24
Ok, ga ik een poging doen
Het verhaal met mijn vader is zo'n drie jaar geleden echt voorgoed ontploft, ben dingen te weten gekomen die ik niet voor mogelijk had gehouden. Daarvoor heb ik niet echt gespeeld met de gedachte mbt naam, ook al zag ik hem al een paar jaar niet.
Op dat moment hadden Lief en ik al plannen om te gaan trouwen. En was dus de keuze om zijn naam aan te nemen, of inderdaad te kiezen voor die van mijn moeder en een officiele naamswijziging aan te vragen. Ik heb toen dus voor zijn naam gekozen. Ik denk omdat ik het zag als een nieuw begin, samen met hem, het hoofdstuk van mijn vader afsluitend. Gevoelsmatig.
Én: mijn Lief heeft in zijn jeugd zijn naam officieel laten wijzigen, hij heeft ook geen contact met zijn vader. Daarom is het nemen van zijn achternaam ook voor mij wel een bepaalde statement, als iemand begrijpt wat ik bedoel.
Samen dingen afgesloten en samen verder onder die naam, zoiets.
Het verhaal met mijn vader is zo'n drie jaar geleden echt voorgoed ontploft, ben dingen te weten gekomen die ik niet voor mogelijk had gehouden. Daarvoor heb ik niet echt gespeeld met de gedachte mbt naam, ook al zag ik hem al een paar jaar niet.
Op dat moment hadden Lief en ik al plannen om te gaan trouwen. En was dus de keuze om zijn naam aan te nemen, of inderdaad te kiezen voor die van mijn moeder en een officiele naamswijziging aan te vragen. Ik heb toen dus voor zijn naam gekozen. Ik denk omdat ik het zag als een nieuw begin, samen met hem, het hoofdstuk van mijn vader afsluitend. Gevoelsmatig.
Én: mijn Lief heeft in zijn jeugd zijn naam officieel laten wijzigen, hij heeft ook geen contact met zijn vader. Daarom is het nemen van zijn achternaam ook voor mij wel een bepaalde statement, als iemand begrijpt wat ik bedoel.
Samen dingen afgesloten en samen verder onder die naam, zoiets.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
donderdag 19 maart 2009 om 11:33
Dank je voor je openhartige uitleg zusje. Zoals je het beschrijft begrijp ik het echt. Het is een gevoelsbeslissing, een positieve nieuwe start om oude verdrietige gevoelens af te sluiten.
Ik zou het zelf alleen wel anders gedaan hebben. Ik zou zéker net zoals jij dat oude hebben willen afsluiten en ook voor een naamsverandering gaan, maar ik zou dan voor een eigen naamsverandering gaan.
Zodat mijn nieuwe start minder gelinked is aan mijn partner en des te meer aan mijzelf. Niks ten nadele van mijn partner of de romantiek, maar dit zou dan voor mij dermate essentieel zijn dat ik dat statement zélf zou willen maken.
En dan daarnaast het statement van trouwen en 'we as a team against the world', dat zou ik dan samen doen.
Maar goed, misschien bekijk ik het daarmee rationeler, of juist gewoon met een sterk eigen gevoel..
Ik ben in ieder geval blij voor je dat dit goed voor jou! Daar gaat het natuurlijk om. Of ik daar nou een scherpe mening over heb of niet .
Ik zou het zelf alleen wel anders gedaan hebben. Ik zou zéker net zoals jij dat oude hebben willen afsluiten en ook voor een naamsverandering gaan, maar ik zou dan voor een eigen naamsverandering gaan.
Zodat mijn nieuwe start minder gelinked is aan mijn partner en des te meer aan mijzelf. Niks ten nadele van mijn partner of de romantiek, maar dit zou dan voor mij dermate essentieel zijn dat ik dat statement zélf zou willen maken.
En dan daarnaast het statement van trouwen en 'we as a team against the world', dat zou ik dan samen doen.
Maar goed, misschien bekijk ik het daarmee rationeler, of juist gewoon met een sterk eigen gevoel..
Ik ben in ieder geval blij voor je dat dit goed voor jou! Daar gaat het natuurlijk om. Of ik daar nou een scherpe mening over heb of niet .
donderdag 19 maart 2009 om 11:33
quote:Spinster schreef op 19 maart 2009 @ 11:11:
[...]
Ik las net dat je het schreef en toen dacht ik al 'shit, moet ik nú al mijn vooroordelen aanpassen?'
Welnee lieverd!
Ik zie het gewoon anders, kan gebeuren....
Ik ben en blijf altijd een lid van de familie Trekkersveldje, altijd. Daar hoor ik bij maar ik ontleen er verder niet veel aan. In ieder geval niet mijn trots of identiteit.
Voor mij weegt dat niet zo zwaar. Ik hou van ze en ik hoor bij ze maar toen ik trouwde wilde ik heten zoals mijn man heet en mijn dochter heet. Puur een gevoelskwestie en nogmaals, ik til er gewoon niet zwaar aan, dat is een verschil.
Ik zie mezelf absoluut niet als Mevrouw van de Beo, de vrouw van Meneer van de Beo. Ik zie mezelf gewoon als Leo. Punt. En als er achternamen nodig zijn dan heet ik (al naar gelang de gelegenheid) Van de Beo, of Van de Beo - Trekkersveldje.
Toen ik ging reageren hier wist ik al dat het een soort wedstrijdje zou worden en dat er woorden als 'burgerlijk' en 'eigen identiteit' zouden vallen. Eigenlijk moet ik me er helemaal niet mee bemoeien dus, met zo'n discussie want eerlijk gezegd boeit het me voor geen meter of ik al dan niet middeleeuws bezig ben door de naam van mijn man te gebruiken. Ik voel me er geweldig bij en dat lijkt me het voornaamste. (<---- mooi woord he, in deze 'namen extravaganza'?)
[...]
Ik las net dat je het schreef en toen dacht ik al 'shit, moet ik nú al mijn vooroordelen aanpassen?'
Welnee lieverd!
Ik zie het gewoon anders, kan gebeuren....
Ik ben en blijf altijd een lid van de familie Trekkersveldje, altijd. Daar hoor ik bij maar ik ontleen er verder niet veel aan. In ieder geval niet mijn trots of identiteit.
Voor mij weegt dat niet zo zwaar. Ik hou van ze en ik hoor bij ze maar toen ik trouwde wilde ik heten zoals mijn man heet en mijn dochter heet. Puur een gevoelskwestie en nogmaals, ik til er gewoon niet zwaar aan, dat is een verschil.
Ik zie mezelf absoluut niet als Mevrouw van de Beo, de vrouw van Meneer van de Beo. Ik zie mezelf gewoon als Leo. Punt. En als er achternamen nodig zijn dan heet ik (al naar gelang de gelegenheid) Van de Beo, of Van de Beo - Trekkersveldje.
Toen ik ging reageren hier wist ik al dat het een soort wedstrijdje zou worden en dat er woorden als 'burgerlijk' en 'eigen identiteit' zouden vallen. Eigenlijk moet ik me er helemaal niet mee bemoeien dus, met zo'n discussie want eerlijk gezegd boeit het me voor geen meter of ik al dan niet middeleeuws bezig ben door de naam van mijn man te gebruiken. Ik voel me er geweldig bij en dat lijkt me het voornaamste. (<---- mooi woord he, in deze 'namen extravaganza'?)
donderdag 19 maart 2009 om 11:40
Wel grappig hoe je dat beschijft, en ik snap ook jouw insteek. Grappig omdat ik vaak een behoorlijk rationeel persoon ben, een echte nuchtere Hollander, maar hier inderdaad puur vanuit gevoel heb gekozen.
En dat 'we against the world' gevoel, dat is inderdaad mijn drijfveer geweest.
Het is ook prima dat iedereen dit soort dingen voor zichzelf anders inkleed, ik kan me prima vinden in jouw uitleg, ondanks dat het niet de mijne is.
En ik geef toe dat ik een 'risico' heb genomen met het kiezen van zijn naam: mocht het ooit fout lopen tussen ons, dan ben ik terug bij af. In dat geval zou ik niet terug willen naar mijn meisjesnaam, maar alsnog naamswijziging aanvragen.
En dat 'we against the world' gevoel, dat is inderdaad mijn drijfveer geweest.
Het is ook prima dat iedereen dit soort dingen voor zichzelf anders inkleed, ik kan me prima vinden in jouw uitleg, ondanks dat het niet de mijne is.
En ik geef toe dat ik een 'risico' heb genomen met het kiezen van zijn naam: mocht het ooit fout lopen tussen ons, dan ben ik terug bij af. In dat geval zou ik niet terug willen naar mijn meisjesnaam, maar alsnog naamswijziging aanvragen.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
donderdag 19 maart 2009 om 11:42
Ik gebruik de naam van mijn man, omdat ik dat graag wil en omdat ik het fijn vind om ook zo met hem verbonden te zijn. Verder klinkt past mijn voornaam erg goed met zijn achternaam, bekt lekker
Ik had zelf niet zo heel veel met mijn meisjesnaam, en ik vind ook niet dat mijn identiteit hieraan ophangt. Desondanks vond ik het best nog een lastige keuze.
Ik had zelf niet zo heel veel met mijn meisjesnaam, en ik vind ook niet dat mijn identiteit hieraan ophangt. Desondanks vond ik het best nog een lastige keuze.
donderdag 19 maart 2009 om 11:42
donderdag 19 maart 2009 om 11:57
Capibara en Ilta, zo'n stom ongelijkheidsgeintje hadden wij een tijdje terug ook: alle vaste woninglasten stonden in ons vorige huis op mijn naam (omdat ik er toevallig als eerste woonde), en in het nieuwe huis wilden we dat zo laten, omdat we dan verder ook niks hoefde te veranderen. Mooi dat dat niet kon: het waterschap stuurde de aanslag per definitie aan de oudste man in huis. En ik kon hoog of laag springen dat we dat niet wilden, het veranderde niet.
Ik gebruik mijn eigen naam, omdat die naam bij mij hoort. Dat mijn kind een andere naam heeft vind ik jammer, maar het is niet anders. Daar is overigens wel de nodige discussie aan vooraf gegaan.
Ik gebruik mijn eigen naam, omdat die naam bij mij hoort. Dat mijn kind een andere naam heeft vind ik jammer, maar het is niet anders. Daar is overigens wel de nodige discussie aan vooraf gegaan.
donderdag 19 maart 2009 om 11:58
quote:Yraatje schreef op 19 maart 2009 @ 11:00:
Ik snap mijn vriend soms niet hoor... Die heeft een hekel aan alles wat burgerlijk is (zijn woorden, niet de mijne). En dan wil hij wél dat ik eventueel zijn naam aan neem na ons trouwen. En als er iets burgerlijk is in mijn ogen (niet om mensen voor het hoofd te stoten hoor....) is het wel de naam van je man aan nemen.... Raar toch?
En tja... ik zie de logica niet helemaal van dezelfde achternaam als mijn kind (dat ik (nog) niet eens heb), want: als ik een officieel kaartje moet sturen zou ik er dan wel gewoon neerzetten "Familie Yraatjesman". Bij een niet zo officieel kaartje zou ik er gewoon Yraatjeskind, Yraatjesman en Yraatje neerzetten (gewoon ondertekenen met de voornamen dus). En aangezien ik bijna geen officiële kaartjes verstuur is dat dus geen reden om de naam van vriend aan te nemen.
Maar ja... ik ben ook één van de weinige vrouwen (denk ik) die vinden dat op een geboortekaartje de naam van de moeder eerst vermeld moet worden en dan pas de naam van de vader. Nou Yraatje dat ben ik met je eens, over die geboortekaartjes. Op het geboortekaartje van kind stonden niet eens onze achternamen, maar alleen heel groot aan de binnenkant Minirenata Minirenataman Minirenatababy . En iedereen wist dat het over ons ging. Geen enkele rare reactie opgehad, zelfs niet van hele ouderwetse tantes. Overigens, als Minirenata een jongetje was geweest, had de naam van mijn vriend vooraan gestaan.
Ik snap mijn vriend soms niet hoor... Die heeft een hekel aan alles wat burgerlijk is (zijn woorden, niet de mijne). En dan wil hij wél dat ik eventueel zijn naam aan neem na ons trouwen. En als er iets burgerlijk is in mijn ogen (niet om mensen voor het hoofd te stoten hoor....) is het wel de naam van je man aan nemen.... Raar toch?
En tja... ik zie de logica niet helemaal van dezelfde achternaam als mijn kind (dat ik (nog) niet eens heb), want: als ik een officieel kaartje moet sturen zou ik er dan wel gewoon neerzetten "Familie Yraatjesman". Bij een niet zo officieel kaartje zou ik er gewoon Yraatjeskind, Yraatjesman en Yraatje neerzetten (gewoon ondertekenen met de voornamen dus). En aangezien ik bijna geen officiële kaartjes verstuur is dat dus geen reden om de naam van vriend aan te nemen.
Maar ja... ik ben ook één van de weinige vrouwen (denk ik) die vinden dat op een geboortekaartje de naam van de moeder eerst vermeld moet worden en dan pas de naam van de vader. Nou Yraatje dat ben ik met je eens, over die geboortekaartjes. Op het geboortekaartje van kind stonden niet eens onze achternamen, maar alleen heel groot aan de binnenkant Minirenata Minirenataman Minirenatababy . En iedereen wist dat het over ons ging. Geen enkele rare reactie opgehad, zelfs niet van hele ouderwetse tantes. Overigens, als Minirenata een jongetje was geweest, had de naam van mijn vriend vooraan gestaan.
donderdag 19 maart 2009 om 12:06
quote:blijfgewoonbianca schreef op 19 maart 2009 @ 11:59:
Ik snap ook niet hoe je later nog stamboomonderzoek kunt doen , als iedereen maar wat te kiezen heeft .
Ik ben wel van de stambomen en tradities enzo .
Werk er mee Ik heb eigenlijk ook niet de achternaam die ik nu heb. Eén van mijn voorvaders trouwde bij zijn vrouw in en heeft haar naam aangenomen. En dat was vroeger heel vaak zo hoor.
Is erg leuk om uit te puzzelen....
Ik snap ook niet hoe je later nog stamboomonderzoek kunt doen , als iedereen maar wat te kiezen heeft .
Ik ben wel van de stambomen en tradities enzo .
Werk er mee Ik heb eigenlijk ook niet de achternaam die ik nu heb. Eén van mijn voorvaders trouwde bij zijn vrouw in en heeft haar naam aangenomen. En dat was vroeger heel vaak zo hoor.
Is erg leuk om uit te puzzelen....
donderdag 19 maart 2009 om 12:16
quote:zusje78 schreef op 19 maart 2009 @ 11:02:
Spinster, dat snap ik dus niet, vooral dat je bij voorbaat al aangeeft dat voorbeelden het niet zullen ontkrachten. Ik vind het persoonlijk nogal kortzichtig om iemand om die reden in een bepaald hokje te plaatsen.
En je hebt het over 'vrouw voelen door haar eigen naam met trots te voeren'. Ik wou, oprecht, dat ik trots op die naam zou kunnen zijn...
Hier ook om die reden de achternaam van mijn man genomen.
Spinster, dat snap ik dus niet, vooral dat je bij voorbaat al aangeeft dat voorbeelden het niet zullen ontkrachten. Ik vind het persoonlijk nogal kortzichtig om iemand om die reden in een bepaald hokje te plaatsen.
En je hebt het over 'vrouw voelen door haar eigen naam met trots te voeren'. Ik wou, oprecht, dat ik trots op die naam zou kunnen zijn...
Hier ook om die reden de achternaam van mijn man genomen.
