Gevoel dat ik klem zit

Een topic waarvan ik misschien de reacties al wel kan bedenken, maar toch doe ik een poging het op te schrijven.

Ik ben ruim 8 jaar samen met mijn partner, we hebben 3 kinderen (waarvan een tweeling). Onze oudste was een verrassing, maar we zijn er zonder twijfelen voor gegaan. Ik had op dat moment nog wat twijfels over onze relatie, maar omdat ik altijd heb geweten dat ik een gezin wilde heb ik het maar als een 'teken van boven' gezien en ben er voor gegaan. Toen de oudste er eenmaal was vond ik weggaan geen optie meer, en zijn we voor nummer twee gegaan. Dat werden er dus twee. Ik ben dol op mijn kinderen en heb nooit aan ze getwijfeld, maar achteraf gezien is het is allemaal wel heel snel gegaan.

Ik vind mijn partner een prachtig mens maar onze relatie kent best een aantal pijnpunten. Die waren voor mij voor de kinderen al reden voor twijfel, maar toen de oudste zich aankondigde heb ik die twijfels maar overboord gegooid. In de eerste tropenjaren, zeker toen de tweeling kwam had ik ook geen tijd om er over na te denken. Nu de kinderen wat zelfstandiger worden merk ik dat er weer ruimte komt maar daarmee worden ook de patronen tussen ons weer extra duidelijk.

Ruim een jaar geleden ben ik dan ook vreselijk verliefd geworden en vreemdgegaan. Alle clichés, een collega met wie ik het ontzettend goed kon vinden en 'ineens' gebeurde het. Uiteindelijk was het vreemdgaan voor mij een wake-up call dat ik echt aan de slag moest met de relatie met mijn partner. Mijn collega heeft daar ontzettend begripvol op gereageerd en trok zich terug. Ik heb mezelf laten overplaatsen naar een andere afdeling. Met mijn partner ben ik in relatietherapie gegaan nadat ik heb opgebiecht wat er was voorgevallen.

De relatietherapie is een heel intensief traject geweest waarbij we zowel individuele gesprekken hebben gehad als gesprekken samen. Het vreemdgaan is er uitgebreid aan de orde gekomen, maar ook de dynamiek in onze relatie. Na een jaar vind ik dat er weinig vooruitgang in zit. Communicatie is nog steeds vreselijk moeizaam, intimiteit bestaat er in geen enkele vorm meer. Mijn partner heeft voortdurend boze uitbarstingen die we dan proberen te onderdrukken zodat de kinderen het niet meekrijgen. Maar dat geeft een sfeer waarin iedereen op eieren loopt. Ik merk dat het me volledig leegzuigt en presteer op mijn werk voortdurend onder de maat.

De afgelopen weken heb ik meerdere keren geprobeerd met mijn partner te praten. Ik vraag me af of we er nu goed aan doen om onze kinderen in deze sfeer op te laten groeien. Wat kunnen we nog doen om het te verbeteren en als dat niet lukt, wanneer moeten we daar dan conclusies aan verbinden? Dat soort gesprekken is garantie voor een heleboel drama, een echt gesprek komt er niet van. Mijn partner wil beslist niet uit elkaar, is blij dat 'we het gered hebben door de therapie' en verwijt mij een slechte ouder te zijn die het belang van de kinderen niet op de eerste plaats zet. Ik kan me niet voorstellen dat de situatie voor mijn partner wel prettig kan zijn, maar dat is onbespreekbaar. Het wordt me duidelijk dat als ik wil vertrekken, dat ik dan eenzijdig dat besluit moet gaan nemen.

Ik voel me daar vreselijk onder. Ik wil mijn kinderen het niet aandoen om in een gebroken gezin op te groeien, maar de gedachte dat ik nog jaren zo doormoet vliegt me letterlijk naar de keel. Ik vind het ook vreselijk dat zoiets dan niet een besluit van ons samen kan zijn. Ik heb mijn partner voorgesteld om nog weer terug te gaan naar de therapeut maar dat wordt subiet geweigerd. Mijn hoofd gaat alle kanten op. De ene dag zeg ik tegen mezelf dat ik zelf bij de conceptie van onze kinderen was, dus dat ik nu dan ook maar de schouders eronder moet zetten, de andere dag voel ik me zo leeggezogen en moegestreden en wil ik alleen nog maar een jaar onder de dekens liggen. Ik voel me klemgezet en weet niet meer waar ik het moet zoeken.