Relaties
alle pijlers
Gevoel dat ik klem zit
zondag 10 maart 2019 20:12
Een topic waarvan ik misschien de reacties al wel kan bedenken, maar toch doe ik een poging het op te schrijven.
Ik ben ruim 8 jaar samen met mijn partner, we hebben 3 kinderen (waarvan een tweeling). Onze oudste was een verrassing, maar we zijn er zonder twijfelen voor gegaan. Ik had op dat moment nog wat twijfels over onze relatie, maar omdat ik altijd heb geweten dat ik een gezin wilde heb ik het maar als een 'teken van boven' gezien en ben er voor gegaan. Toen de oudste er eenmaal was vond ik weggaan geen optie meer, en zijn we voor nummer twee gegaan. Dat werden er dus twee. Ik ben dol op mijn kinderen en heb nooit aan ze getwijfeld, maar achteraf gezien is het is allemaal wel heel snel gegaan.
Ik vind mijn partner een prachtig mens maar onze relatie kent best een aantal pijnpunten. Die waren voor mij voor de kinderen al reden voor twijfel, maar toen de oudste zich aankondigde heb ik die twijfels maar overboord gegooid. In de eerste tropenjaren, zeker toen de tweeling kwam had ik ook geen tijd om er over na te denken. Nu de kinderen wat zelfstandiger worden merk ik dat er weer ruimte komt maar daarmee worden ook de patronen tussen ons weer extra duidelijk.
Ruim een jaar geleden ben ik dan ook vreselijk verliefd geworden en vreemdgegaan. Alle clichés, een collega met wie ik het ontzettend goed kon vinden en 'ineens' gebeurde het. Uiteindelijk was het vreemdgaan voor mij een wake-up call dat ik echt aan de slag moest met de relatie met mijn partner. Mijn collega heeft daar ontzettend begripvol op gereageerd en trok zich terug. Ik heb mezelf laten overplaatsen naar een andere afdeling. Met mijn partner ben ik in relatietherapie gegaan nadat ik heb opgebiecht wat er was voorgevallen.
De relatietherapie is een heel intensief traject geweest waarbij we zowel individuele gesprekken hebben gehad als gesprekken samen. Het vreemdgaan is er uitgebreid aan de orde gekomen, maar ook de dynamiek in onze relatie. Na een jaar vind ik dat er weinig vooruitgang in zit. Communicatie is nog steeds vreselijk moeizaam, intimiteit bestaat er in geen enkele vorm meer. Mijn partner heeft voortdurend boze uitbarstingen die we dan proberen te onderdrukken zodat de kinderen het niet meekrijgen. Maar dat geeft een sfeer waarin iedereen op eieren loopt. Ik merk dat het me volledig leegzuigt en presteer op mijn werk voortdurend onder de maat.
De afgelopen weken heb ik meerdere keren geprobeerd met mijn partner te praten. Ik vraag me af of we er nu goed aan doen om onze kinderen in deze sfeer op te laten groeien. Wat kunnen we nog doen om het te verbeteren en als dat niet lukt, wanneer moeten we daar dan conclusies aan verbinden? Dat soort gesprekken is garantie voor een heleboel drama, een echt gesprek komt er niet van. Mijn partner wil beslist niet uit elkaar, is blij dat 'we het gered hebben door de therapie' en verwijt mij een slechte ouder te zijn die het belang van de kinderen niet op de eerste plaats zet. Ik kan me niet voorstellen dat de situatie voor mijn partner wel prettig kan zijn, maar dat is onbespreekbaar. Het wordt me duidelijk dat als ik wil vertrekken, dat ik dan eenzijdig dat besluit moet gaan nemen.
Ik voel me daar vreselijk onder. Ik wil mijn kinderen het niet aandoen om in een gebroken gezin op te groeien, maar de gedachte dat ik nog jaren zo doormoet vliegt me letterlijk naar de keel. Ik vind het ook vreselijk dat zoiets dan niet een besluit van ons samen kan zijn. Ik heb mijn partner voorgesteld om nog weer terug te gaan naar de therapeut maar dat wordt subiet geweigerd. Mijn hoofd gaat alle kanten op. De ene dag zeg ik tegen mezelf dat ik zelf bij de conceptie van onze kinderen was, dus dat ik nu dan ook maar de schouders eronder moet zetten, de andere dag voel ik me zo leeggezogen en moegestreden en wil ik alleen nog maar een jaar onder de dekens liggen. Ik voel me klemgezet en weet niet meer waar ik het moet zoeken.
Ik ben ruim 8 jaar samen met mijn partner, we hebben 3 kinderen (waarvan een tweeling). Onze oudste was een verrassing, maar we zijn er zonder twijfelen voor gegaan. Ik had op dat moment nog wat twijfels over onze relatie, maar omdat ik altijd heb geweten dat ik een gezin wilde heb ik het maar als een 'teken van boven' gezien en ben er voor gegaan. Toen de oudste er eenmaal was vond ik weggaan geen optie meer, en zijn we voor nummer twee gegaan. Dat werden er dus twee. Ik ben dol op mijn kinderen en heb nooit aan ze getwijfeld, maar achteraf gezien is het is allemaal wel heel snel gegaan.
Ik vind mijn partner een prachtig mens maar onze relatie kent best een aantal pijnpunten. Die waren voor mij voor de kinderen al reden voor twijfel, maar toen de oudste zich aankondigde heb ik die twijfels maar overboord gegooid. In de eerste tropenjaren, zeker toen de tweeling kwam had ik ook geen tijd om er over na te denken. Nu de kinderen wat zelfstandiger worden merk ik dat er weer ruimte komt maar daarmee worden ook de patronen tussen ons weer extra duidelijk.
Ruim een jaar geleden ben ik dan ook vreselijk verliefd geworden en vreemdgegaan. Alle clichés, een collega met wie ik het ontzettend goed kon vinden en 'ineens' gebeurde het. Uiteindelijk was het vreemdgaan voor mij een wake-up call dat ik echt aan de slag moest met de relatie met mijn partner. Mijn collega heeft daar ontzettend begripvol op gereageerd en trok zich terug. Ik heb mezelf laten overplaatsen naar een andere afdeling. Met mijn partner ben ik in relatietherapie gegaan nadat ik heb opgebiecht wat er was voorgevallen.
De relatietherapie is een heel intensief traject geweest waarbij we zowel individuele gesprekken hebben gehad als gesprekken samen. Het vreemdgaan is er uitgebreid aan de orde gekomen, maar ook de dynamiek in onze relatie. Na een jaar vind ik dat er weinig vooruitgang in zit. Communicatie is nog steeds vreselijk moeizaam, intimiteit bestaat er in geen enkele vorm meer. Mijn partner heeft voortdurend boze uitbarstingen die we dan proberen te onderdrukken zodat de kinderen het niet meekrijgen. Maar dat geeft een sfeer waarin iedereen op eieren loopt. Ik merk dat het me volledig leegzuigt en presteer op mijn werk voortdurend onder de maat.
De afgelopen weken heb ik meerdere keren geprobeerd met mijn partner te praten. Ik vraag me af of we er nu goed aan doen om onze kinderen in deze sfeer op te laten groeien. Wat kunnen we nog doen om het te verbeteren en als dat niet lukt, wanneer moeten we daar dan conclusies aan verbinden? Dat soort gesprekken is garantie voor een heleboel drama, een echt gesprek komt er niet van. Mijn partner wil beslist niet uit elkaar, is blij dat 'we het gered hebben door de therapie' en verwijt mij een slechte ouder te zijn die het belang van de kinderen niet op de eerste plaats zet. Ik kan me niet voorstellen dat de situatie voor mijn partner wel prettig kan zijn, maar dat is onbespreekbaar. Het wordt me duidelijk dat als ik wil vertrekken, dat ik dan eenzijdig dat besluit moet gaan nemen.
Ik voel me daar vreselijk onder. Ik wil mijn kinderen het niet aandoen om in een gebroken gezin op te groeien, maar de gedachte dat ik nog jaren zo doormoet vliegt me letterlijk naar de keel. Ik vind het ook vreselijk dat zoiets dan niet een besluit van ons samen kan zijn. Ik heb mijn partner voorgesteld om nog weer terug te gaan naar de therapeut maar dat wordt subiet geweigerd. Mijn hoofd gaat alle kanten op. De ene dag zeg ik tegen mezelf dat ik zelf bij de conceptie van onze kinderen was, dus dat ik nu dan ook maar de schouders eronder moet zetten, de andere dag voel ik me zo leeggezogen en moegestreden en wil ik alleen nog maar een jaar onder de dekens liggen. Ik voel me klemgezet en weet niet meer waar ik het moet zoeken.
zondag 10 maart 2019 20:59
Ja, de redenen zijn uiteenlopend. In de therapie is duidelijk geworden dat mijn partner zaken veel meer op tafel gooit dan ik dat doe. Mijn partner kan gewoon even flink boos zijn en is het dan later ook weer kwijt. Ik blijf er dan dagenlang mee rondlopen omdat ik die sfeer vreselijk vind. Ik heb dus in de therapie wel handvaten gekregen om dat sneller van me af te laten glijden, de boosheid 'betekent' veel minder dan wanneer ik boos ben. Maar ik zou het wel prettig vinden als mijn partner zich wat meer in zou houden. Als ik dat bespreekbaar maak gaat het een paar dagen beter en dan begint het weer van voren af aan.
zondag 10 maart 2019 21:02
Dit.
Volgens mij heb je er dan alles aan gedaan om opnieuw een balans te zoeken.
Dat gijzelgedrag voelen de kinderen ook en die hebben dit niet verdiend; dan zijn ze beter af met twee ouders die uit elkaar gaan en (op een gegeven moment) niet meer ruzie maken.
zondag 10 maart 2019 21:05
Jij leest niet goed.jynweythek schreef: ↑10-03-2019 20:16Tja, ik moet even denken over deze post en advies. Het enige wat ik nu denk, arme kinderen, waarvan één in de eerste plaats al ongewenst.
@TO waarom is opgroeien in een gebroken gezin je kinderen iets aan doen? Alsjeblieft, zeg. Dan zijn er vele ouders die hun kinderen wat aan doen, hoor.
zondag 10 maart 2019 21:07
Wat een moeilijke situatie zit je in, het feit dat je er alles aan wilt doen om het te laten slagen voor je gezin is mooi. Maar op = op en het leven is kort om vast te zitten in een ongelukkige relatie.
Mijn ouders zijn vroeger ook gescheiden en hoewel ik dat op dat moment vreselijk vond is het uiteindelijk de beste beslissing ooit geweest die ze konden maken. At the end is iedereen een leuker persoon inclusief nieuwe partners.
Mijn ouders zijn vroeger ook gescheiden en hoewel ik dat op dat moment vreselijk vond is het uiteindelijk de beste beslissing ooit geweest die ze konden maken. At the end is iedereen een leuker persoon inclusief nieuwe partners.
zondag 10 maart 2019 21:47
Niet mee eens. Dat ze is vreemd gegaan is zeker niet fraai. Maar ze heeft daarna met de inzichten die kwamen geprobeerd haar relatie een eerlijke kans te geven. Dat haar man boos op haar is en verwijten heeft, is begrijpelijk. Maar na een jaar moet je die los gaan laten wil je je relatie een eerlijke kans geven. Kun je dat niet loslaten, kun je je partner niet vergeven, dan is er maar 1 conclusie mogelijk en dat is alleen verder gaan. Je kunt niet iemand de rest van je leven iets blijven verwijten als deze oprecht berouw heeft getoond. Er moet een moment komen waarop je zegt 'ik ga ervoor, hoe moelijk ik dat nog vind'. Boos blijven schiet niemand iets mee op.sugarmiss schreef: ↑10-03-2019 20:23Waarom zit jij zo in de slachtoffer rol?
Jij bent diegene die vreemd is gegaan. Hij heeft alle recht om boos op je te zijn. Vertrouwen komt te voet en haat te paard. Zo lang is het nog niet geleden.
Je bent inderdaad een slechte ouder. Je hebt je gezin op het spel gezet door vreemd te gaan en wil nu eeg
Je wil van ons goed keuring om je kinderen te laten opgroeien in een gebroken gezin.
Je wil weg en er niet meer voor gaan maar bent ook te laf om weg te haan
Je wil ook nog dat het een gezamenlijk besluit is. Jij vraagt echt te veel van die man.
TO, ik zou een gesprek aanknopen met je man over dit onderwerp en aangeven dat je echt zijn boosheid hebt begrepen. Maar als hij jullie écht een kans wil geven, dat zijn boosheid moet veranderen in de emoties die eronder liggen (onzekerheid, vertrouwen, angst, etc.), zodat je daar met elkaar over kunt praten. Het is begrijpelijk als er nog wantrouwen is en dat vertrouwen nog opgebouwd moet worden. Maar dat doe je niet met boosheid, maar met vragen om net dat beetje extra bevestiging.
Mocht je er echt niet uitkomen en je partner kan niet voorbij dat punt komen, dan is het vertrouwen denk ik niet meer te herstellen.
zondag 10 maart 2019 22:26
Een van de zaken die in de therapie naar voren is gekomen is dat mijn partner niet boos is vanwege het vreemdgaan (in het begin uiteraard wel) maar dat mijn partner "gewoon een persoon is die vaak eventjes boos is". Dat gaat om hele uiteenlopende, in mijn ogen vaak vreselijk futiele dingen. De therapeut gaf me de tip om meer te richten op de manier hoe we na zo'n boze uitbarsting weer samen verder gaan (want dat lukt altijd wel goed). Als ik me realiseer dat die boosheid niet zoveel betekent kan ik het makkelijker van me af laten glijden en escaleert het ook bij mijn partner niet zo. Dat werkt in de praktijk ook wel wat. Maar het werkt maar een beetje en de sfeer blijft verpest. Vervolgens lopen we allebei op eieren.
zondag 10 maart 2019 22:43
Ik voel me ook vreselijk over mijn collega. Heb er echt liefdesverdriet van, en dat houdt maar niet op. Ik wilde niet in een situatie terechtkomen waar ik beide zou gaan vergelijken en daarom heb ik het beëindigd. Maar het voelt alsnog vreselijk.
Het stomme is dat ik mijn partner echt een mooi mens vind, ik snap ook nog steeds waar ik op gevallen ben. Maar al die mooie eigenschappen dragen niet bij aan de sfeer in huis.
Het stomme is dat ik mijn partner echt een mooi mens vind, ik snap ook nog steeds waar ik op gevallen ben. Maar al die mooie eigenschappen dragen niet bij aan de sfeer in huis.
zondag 10 maart 2019 23:01
zondag 10 maart 2019 23:47
Ik zou mijn geld inzetten op "zijn partner".Lelietje-van-Dalen schreef: ↑10-03-2019 23:01Het klinkt allemaal vrij hopeloos moet ik zeggen.
En ik denk dat dit wel wat uit maakt, maar klopt de aanname dat jij een vrouw bent wel? Of beter: wie is er onverwacht zwanger geworden? Jij of je partner?
zondag 10 maart 2019 23:51
Partner is even boos en dan later ook weer kwijt. Jij vindt het moeilijk het van je af te laten glijden en blijft er dagen mee lopen. Dat doe je toch echt in je eentje. Voor jou is de sfeer verpest. Partner is er al lang overheen.blauwevis schreef: ↑10-03-2019 22:26Een van de zaken die in de therapie naar voren is gekomen is dat mijn partner niet boos is vanwege het vreemdgaan (in het begin uiteraard wel) maar dat mijn partner "gewoon een persoon is die vaak eventjes boos is". Dat gaat om hele uiteenlopende, in mijn ogen vaak vreselijk futiele dingen. De therapeut gaf me de tip om meer te richten op de manier hoe we na zo'n boze uitbarsting weer samen verder gaan (want dat lukt altijd wel goed). Als ik me realiseer dat die boosheid niet zoveel betekent kan ik het makkelijker van me af laten glijden en escaleert het ook bij mijn partner niet zo. Dat werkt in de praktijk ook wel wat. Maar het werkt maar een beetje en de sfeer blijft verpest. Vervolgens lopen we allebei op eieren.
maandag 11 maart 2019 02:02
De relatie zat al niet goed toen je zwanger werd van jullie eerste kind. Sommige mensen zijn zo dom on te denken dat de problemen zich dan vanzelf wel oplossen als er een kind komt. Nee dus en ook bij kind 2 en 3 niet. Relatietherapie is de grootste onzin als de basis al niet goed was zoals bij jullie. Geef voor jezelf toe dat je verkeerde beslissingen hebt gemaakt in het verleden.
maandag 11 maart 2019 02:13
Wat raar om dat niet te vertellen.
Maar uit jouw verhaal maak ik dus op, dat jij een man bent, want twee vrouwen samen worden niet ineens onverwacht zwanger.
En jij bent vreemd gegaan, in plaats van je vrouw te vertellen over je twijfels.
maandag 11 maart 2019 03:45
Problemen worden in de regel alleen maar groter met de komst van kinderen. En dan toch voor een tweede gaan, hoe verzin je het.Blondie456 schreef: ↑11-03-2019 02:02De relatie zat al niet goed toen je zwanger werd van jullie eerste kind. Sommige mensen zijn zo dom on te denken dat de problemen zich dan vanzelf wel oplossen als er een kind komt.
maandag 11 maart 2019 06:31
Waarom maakt dat heel veel verschil?Lelietje-van-Dalen schreef: ↑11-03-2019 01:26Ik ga met je mee.
Dus ja, dat maakt heel veel verschil.
maandag 11 maart 2019 06:44
Dat lijkt mij vreselijk, iemand die vaak om het minste of geringste boos wordt. Dat is ook voor kinderen niet prettig.
maandag 11 maart 2019 07:21
Als jij de man bent, kan het zijn dat je je erin geluist voelt. Ook heb je dan geen last van hormonen of de naweeën van 3 kinderen krijgen. Het maakt veel verschil. Vind ik.
Maar goed, eigenlijk is het probleem met die boze buien meer jouw probleem. Want jij kan daar niet mee omgaan. Je wilt dat je partner anders is dan ze is. Dat gaat niet. Alleen jij kan jezelf veranderen. Een soort van. Want sommige dingen blijven hoe hard je ook je best doet. Maar ze kunnen wel wat geschaaft worden. Waarom vind je het zo moeilijk om zo een boze bui te accepteren. Waarom is jouw manier, dagen lang de sfeer verzieken beter?
Waarom wil jij toestemming van je partner om uit elkaar te gaan? Zodat jij niet de dader bent? Hoe erg is het om de dader te zijn. Jij bent de dader. En dan? Dan zeg je: ik heb het verkeerd aangepakt toen en nu ga ik mijn best doen zo goed mogelijk met de gevolgen van mijn slechte keuzes toen te dealen. Als je eenmaal op het verkeerde pad zit hoef je daar niet te blijven hoor. Scheiden is ruk. Maar dit half slappe gedoe ook.
Ben jij een pleaser? Is dat waarom je niet met die boze buien om kan gaan? Want dat mag/ hoort niet?
