Relaties
alle pijlers
Gevoel vs. Verstand
maandag 13 oktober 2008 om 19:49
Begrijp het wel. Als je weinig interesses deelt, dan ga je je eraan ergeren. Nou ja, ik wel in ieder geval Je kunt het accepteren of weggaan, meer smaken heb je niet. Ik heb ooit mijn inmiddels ex ook allerlei boeken gegeven. Ga maar eens lezen. Maar ja, hij begreep er niets van en vertelde de verhalen compleet verkeerd (het zou lachwekkend zijn als ik niet zo ontzettend geirriteerd was). Nu besef ik wel dat het een arrogante gedachte van me was, om iemand te willen veranderen.
Trouwens, die bekende TV-programma's ken ik ook niet, ik kijk nooit TV maar ik kijk gewoon even op de Entertainmentpijler om te zien what's going on Maar Lost en Heroes download ik weer wel in grote getale
Trouwens, die bekende TV-programma's ken ik ook niet, ik kijk nooit TV maar ik kijk gewoon even op de Entertainmentpijler om te zien what's going on Maar Lost en Heroes download ik weer wel in grote getale
maandag 20 oktober 2008 om 18:56
Kym,
Ik zie zoveel herkenning in jouw verhaal! Ik ben nu al een jaar (!) aan het tobben/piekeren. Het gevoel is zó vaak goed, en hij ontroerd mij zo want hij is zo lief, schattig en aardig. Maar anderzijds, mijn verstand is één en al brij: ik weet niet meer goed wat wel en niet waar is wat ik denk! Ja, ik erger me soms (buikje, zijn flauwe grapjes zo nu en dan etc) maar dat hoort erbij. Niemand is perfect. Perfectie bestaat niet. Maar wie zegt dat we niet verder moeten zoeken? Wie zegt dat dit De Ware is?
Ik wou dat er een briefje uit de hemel kwam en dat daar op stond: het is goed!
Ik ben al in therapie en alles geweest, want het houdt me zo erg bezig! Teveel! Eigenlijk zou ik dit ook helemaal niet moeten schrijven; hier moet ik zelf achter komen!
Maar pff, wat is zekerheid toch heerlijk!
Liefs, en sterkte,
Sam
Ik zie zoveel herkenning in jouw verhaal! Ik ben nu al een jaar (!) aan het tobben/piekeren. Het gevoel is zó vaak goed, en hij ontroerd mij zo want hij is zo lief, schattig en aardig. Maar anderzijds, mijn verstand is één en al brij: ik weet niet meer goed wat wel en niet waar is wat ik denk! Ja, ik erger me soms (buikje, zijn flauwe grapjes zo nu en dan etc) maar dat hoort erbij. Niemand is perfect. Perfectie bestaat niet. Maar wie zegt dat we niet verder moeten zoeken? Wie zegt dat dit De Ware is?
Ik wou dat er een briefje uit de hemel kwam en dat daar op stond: het is goed!
Ik ben al in therapie en alles geweest, want het houdt me zo erg bezig! Teveel! Eigenlijk zou ik dit ook helemaal niet moeten schrijven; hier moet ik zelf achter komen!
Maar pff, wat is zekerheid toch heerlijk!
Liefs, en sterkte,
Sam
dinsdag 21 oktober 2008 om 14:08
Nee, ik ben niet in therapie gegaan óm mijn relatie. Ik ben in therapie gegaan, omdat ik mezelf in de weg zit/zat. Ik ben van mezelf behoorlijk perfectionistisch, dus in een relatie ook. En tja, zoals ik al zei, niks is perfect! Dus ik kan van vent naar vent hobbelen, of gewoon een keer tevreden zijn met wat ik HEB: een aardige, lieve vriend waar ik gek op ben. Maar ojee, het is best moeilijk om jezelf te veranderen. Want daar zit het: je kan anderen niet veranderen, alleen jezelf en hoe je naar dingen/mensen/relaties kijkt.
Ik weet niet hou oud jij bent? Ikzelf begin 20 en ik denk dat ik in een fase zit van volwassen worden: WIJ moeten ZELF kiezen wat we willen en daar zelf verantwoordelijkheid voor dragen.
Ik weet niet hou oud jij bent? Ikzelf begin 20 en ik denk dat ik in een fase zit van volwassen worden: WIJ moeten ZELF kiezen wat we willen en daar zelf verantwoordelijkheid voor dragen.
dinsdag 21 oktober 2008 om 17:09
Hoi Kym,
Het lijkt net alsof ik mijn eigen verhaal lees. Ik maak momenteel eigenlijk een beetje het zelfde mee. Al heb ik een relatie van 10 maanden. Iets langer.
Ik kom zelf ook uit een langdurige relatie. Was hevig verliefd en leefde eigenlijk alleen voor hem. Toen de relatie stuk liep stond ik er voor mijn gevoel helemaal alleen voor. Voelde me onzeker, ongelukkig, eenzaam, etc. Uiteindelijk ben ik er heel sterk uitgekomen! Had een eigen stekkie voor mezelf gekocht, waar ik me helemaal thuis voelde. Ik heb mijn echte vrienden leren kennen, heb heel veel leuke dingen gedaan echt genoten van het vrijgezelle leven!! Ik ben lange tijd vrijgezel geweest en eigenlijk vond ik het wel prima! Had alles en prima voor elkaar!
10 maanden geleden heb ik een jongen leren kennen. De eerste dag dat we elkaar zagen, was er een enorme klik. Hij is heel lief, verzorgend, kan goed luisteren, vind niks te gek en is heel begripvol. Ik kan heel goed met hem praten, voel me goed en vertouwd bij hem. Maar ik heb enorme twijfels! Twijfels die mij gewoon ongelukkig maken, waardoor ik soms denk; ik zet er een punt achter. Wil me goed voelen!
Ik ben ook erg bang om mezelf te verliezen. Ik heb me zo sterk gevoeld, zo goed, stel nu dat dat allemaal in elkaar zakt.
Ik ben dan ook bang voor veranderingen, stel als het fout gaat, stel dat ik weer zoveel liefdesverdriet krijg, stel dat ik weer in een diep dal val. Al die gedachten denk ik heel vaak.
Waar je dus niet gelukkig van wordt en ik een cirkel blijft leven.
Ik heb binnenkort wel een aantal trainingen om dichter bij mezelf te komen, praten met een psycholoog. Deze krijg ik aangeboden, i.v.m. werk. Dus is altijd goed natuurlijk.
Maar ben toch wel weer een beetje bang wat daar uit gaat komen. Wat als ik toch beslis om bij hem weg te gaan..wat dan??
Het lijkt net alsof ik mijn eigen verhaal lees. Ik maak momenteel eigenlijk een beetje het zelfde mee. Al heb ik een relatie van 10 maanden. Iets langer.
Ik kom zelf ook uit een langdurige relatie. Was hevig verliefd en leefde eigenlijk alleen voor hem. Toen de relatie stuk liep stond ik er voor mijn gevoel helemaal alleen voor. Voelde me onzeker, ongelukkig, eenzaam, etc. Uiteindelijk ben ik er heel sterk uitgekomen! Had een eigen stekkie voor mezelf gekocht, waar ik me helemaal thuis voelde. Ik heb mijn echte vrienden leren kennen, heb heel veel leuke dingen gedaan echt genoten van het vrijgezelle leven!! Ik ben lange tijd vrijgezel geweest en eigenlijk vond ik het wel prima! Had alles en prima voor elkaar!
10 maanden geleden heb ik een jongen leren kennen. De eerste dag dat we elkaar zagen, was er een enorme klik. Hij is heel lief, verzorgend, kan goed luisteren, vind niks te gek en is heel begripvol. Ik kan heel goed met hem praten, voel me goed en vertouwd bij hem. Maar ik heb enorme twijfels! Twijfels die mij gewoon ongelukkig maken, waardoor ik soms denk; ik zet er een punt achter. Wil me goed voelen!
Ik ben ook erg bang om mezelf te verliezen. Ik heb me zo sterk gevoeld, zo goed, stel nu dat dat allemaal in elkaar zakt.
Ik ben dan ook bang voor veranderingen, stel als het fout gaat, stel dat ik weer zoveel liefdesverdriet krijg, stel dat ik weer in een diep dal val. Al die gedachten denk ik heel vaak.
Waar je dus niet gelukkig van wordt en ik een cirkel blijft leven.
Ik heb binnenkort wel een aantal trainingen om dichter bij mezelf te komen, praten met een psycholoog. Deze krijg ik aangeboden, i.v.m. werk. Dus is altijd goed natuurlijk.
Maar ben toch wel weer een beetje bang wat daar uit gaat komen. Wat als ik toch beslis om bij hem weg te gaan..wat dan??
maandag 17 november 2008 om 11:39
Blehh
Voel me echt megakut! Ben een aantal dagen samen weggeweest met mijn lief en eigenlijk nadien kon ik wel de conclusie trekken dat ik echt een keus moet maken. Ondanks ons fijne samenzijn werd ik opnieuw geconfronteerd met onze verschillen..; films die hij niet snapte, woorden die hij niet kent en zijn omgang met andere mensen.. zó anders dan ik en ik weet niet of ik dat langer trek. Ik ben bang dat ik mezelf tekort doe, omdat er op een soort rem wordt getrapt bij me lijkt het wel. Ik kan niet echt volledig mezelf zijn, of nouja, ben mezelf wel, maar kan niet álles laten zien
En ik vind het zo moeilijk allemaal..ik jank de tranen uit mijn kop omdat ik het idee van een breuk tussen ons zo pijnlijk vind. Ik weet dat ik hem zo zal missen en weet ook dat er ook een soort van verantwoordelijkheidsgevoel van mijn kant bij komt kijken..
Alles staat op zijn kop; ik heb alles ook bespreekbaar gemaakt bij hem en voor nu is het denk ik het belangrijkste om tijd en ruimte voor mezelf te creeeren..maar ik vind het zo moeilijk. Hoe moet ik dat nou doen? Ik zie hem zo vaak! Ik vind het ook zo vreselijk om hem pijn te doen
Voel me echt megakut! Ben een aantal dagen samen weggeweest met mijn lief en eigenlijk nadien kon ik wel de conclusie trekken dat ik echt een keus moet maken. Ondanks ons fijne samenzijn werd ik opnieuw geconfronteerd met onze verschillen..; films die hij niet snapte, woorden die hij niet kent en zijn omgang met andere mensen.. zó anders dan ik en ik weet niet of ik dat langer trek. Ik ben bang dat ik mezelf tekort doe, omdat er op een soort rem wordt getrapt bij me lijkt het wel. Ik kan niet echt volledig mezelf zijn, of nouja, ben mezelf wel, maar kan niet álles laten zien
En ik vind het zo moeilijk allemaal..ik jank de tranen uit mijn kop omdat ik het idee van een breuk tussen ons zo pijnlijk vind. Ik weet dat ik hem zo zal missen en weet ook dat er ook een soort van verantwoordelijkheidsgevoel van mijn kant bij komt kijken..
Alles staat op zijn kop; ik heb alles ook bespreekbaar gemaakt bij hem en voor nu is het denk ik het belangrijkste om tijd en ruimte voor mezelf te creeeren..maar ik vind het zo moeilijk. Hoe moet ik dat nou doen? Ik zie hem zo vaak! Ik vind het ook zo vreselijk om hem pijn te doen
maandag 17 november 2008 om 15:27
Inderdaad flink kut voor je ja. Maar goed, je blijft er wel tegenaan lopen dus het is blijkbaar niet iets waar je langs heen kunt kijken. Als je het niet van hem accepteert dat hij wat betreft een aantal zaken gewoon op een ander niveau zit of fundamenteel anders in elkaar zit, tsja, dan zit er maar één ding op. Beter nu open en eerlijk hierover zijn dan nog een half jaar lopen klootviolen.
Dat "verantwoordelijk voelen" dat herken ik wel. Dat kan zwaar op je afweging drukken. Alleen dit is iets wat jezelf ook vorm geeft. Meestal valt het na een breuk enorm mee en ben jezelf degene die het er moeilijker mee heeft dan de ander.
Dat "verantwoordelijk voelen" dat herken ik wel. Dat kan zwaar op je afweging drukken. Alleen dit is iets wat jezelf ook vorm geeft. Meestal valt het na een breuk enorm mee en ben jezelf degene die het er moeilijker mee heeft dan de ander.
Clowns to the left of me..
maandag 24 november 2008 om 12:16
GVD! Ik schiet geen meter op!
Heb mijn 'lief' de afgelopen week toch een aantal keren gezien..gewoon, omdat ik hem miste. Maar het wordt er alleen maar veel lastiger op! Ik zit er echt doorheen, maar een uitweg vind ik niet.
Tot overmaat van ramp sprak ik net een tante die het nodig vond haar ongezouten mening te geven over hem (weet echter niet hoezeer ik al met dit hele gebeuren zit te worstelen): ze snapt niet wat ik met hem moet. Veel te 'jeugdig' en te weinig diepgang voor mij. Au. Dat hakte er dus weer even keihard in. Heb het gesprek dus maar vrij snel afgerond en staan janken onder de douche.
Nu heb ik zelfs de neiging om er een definitieve punt achter te zetten. Hem een mail te sturen en alles abrupt af te sluiten.
Ik heb het gevoel alsof ik hier nooit meer uitkom!
Heb mijn 'lief' de afgelopen week toch een aantal keren gezien..gewoon, omdat ik hem miste. Maar het wordt er alleen maar veel lastiger op! Ik zit er echt doorheen, maar een uitweg vind ik niet.
Tot overmaat van ramp sprak ik net een tante die het nodig vond haar ongezouten mening te geven over hem (weet echter niet hoezeer ik al met dit hele gebeuren zit te worstelen): ze snapt niet wat ik met hem moet. Veel te 'jeugdig' en te weinig diepgang voor mij. Au. Dat hakte er dus weer even keihard in. Heb het gesprek dus maar vrij snel afgerond en staan janken onder de douche.
Nu heb ik zelfs de neiging om er een definitieve punt achter te zetten. Hem een mail te sturen en alles abrupt af te sluiten.
Ik heb het gevoel alsof ik hier nooit meer uitkom!
maandag 24 november 2008 om 12:32
Je hoeft niet in te zitten over het vresen dat je hem pijn doet. Liefde moet van twee kanten komen en als het hoogte verschil tussen de uiteinden op de weegschaal dermate groot is, dan zou het slechts uitstel van executie zijn, waarbij het niet onvermijdelijk is dat er een punt komt van teleurstelling en pijn bij de ander.
Het lijkt me als je bij hem blijft, de twijfel blijft bestaan of hij jou andere ik is, gezien de verschillen. Een snelle inschatting zal dat in eerste instantie blijven bestaan denk ik. Zou het niet goed zijn om even een tijdje uit elkaar te gaan en dan ook echt geen contact te hebben, met het risico van dien dat hij je daarna misschien niet meer interessant vind. Het werkt verhelderend om afstand te nemen, anders rakel je de twijfel steeds weer. Dan zou het aan jou zijn om het gevoel van missen aan de tand te voelen. Dan mag je best wat meer testen lijkt me, en niet meteen bij het eerste de beste gemisgevoel de telefoon grijpen, maar proberen je te verzetten over dat gevoel.
Ik probeer alleen een beetje te sparren hoor, het antwoord heb ik ook niet. Succes nog!
Het lijkt me als je bij hem blijft, de twijfel blijft bestaan of hij jou andere ik is, gezien de verschillen. Een snelle inschatting zal dat in eerste instantie blijven bestaan denk ik. Zou het niet goed zijn om even een tijdje uit elkaar te gaan en dan ook echt geen contact te hebben, met het risico van dien dat hij je daarna misschien niet meer interessant vind. Het werkt verhelderend om afstand te nemen, anders rakel je de twijfel steeds weer. Dan zou het aan jou zijn om het gevoel van missen aan de tand te voelen. Dan mag je best wat meer testen lijkt me, en niet meteen bij het eerste de beste gemisgevoel de telefoon grijpen, maar proberen je te verzetten over dat gevoel.
Ik probeer alleen een beetje te sparren hoor, het antwoord heb ik ook niet. Succes nog!
maandag 24 november 2008 om 12:40
Fijn dat je reageert Matamata..en de dingen die je zegt, daar kan ik me ook wel in vinden. Ik vind mezelf zwak geweest door hem toch weer op te zoeken tijdens een 'off-periode'. Ik vind het niet eerlijk naar hem toe, maar ook niet naar mezelf. Ik vind het zo vreselijk moeilijk om hem los te laten. Om uberhaupt los te laten eiegenlijk denk ik zo. Maar ik denk dat je erg gelijk hebt als je zegt dat dat voor nu de beste 'test' zal zijn voor me. Misschien zal ik alleen op die manier een zuiver beeld krijgen van onze relatie?
Ik weet alleen niet hoe ik het moet brengen naar hem. Ik voel zijn teleurstelling al, onze pijn (we zien elkaar immers graag) en wie weet wat nog meer. Wat een verdriet!
Ik weet alleen niet hoe ik het moet brengen naar hem. Ik voel zijn teleurstelling al, onze pijn (we zien elkaar immers graag) en wie weet wat nog meer. Wat een verdriet!
maandag 24 november 2008 om 12:55
Ja, maar Kym, als je het niet verteld, teleurstel je hem ook, omdat je gevoelens voor hem verborgen houdt. Je moet het nu even los zien van wat hij zal denken, want als dat je uitgangspunt is, dan ga je voorbij aan jezelf en houd je misschien wel jezelf als hem voor de gek.
Het gaat erom wat jouw gevoelens zijn, die geheel los moeten staan van wat de consequenties kunnen zijn wat dat teweegbrengt bij de ander. Probeer die twee punten los te zien. Hij heeft er eigenlijk ook wel recht op wat jij over hem denkt, misschien zouden jullie de discrepanties samen kunnen bespreken?
Het gaat erom wat jouw gevoelens zijn, die geheel los moeten staan van wat de consequenties kunnen zijn wat dat teweegbrengt bij de ander. Probeer die twee punten los te zien. Hij heeft er eigenlijk ook wel recht op wat jij over hem denkt, misschien zouden jullie de discrepanties samen kunnen bespreken?
maandag 24 november 2008 om 13:01
We hebben het al vaak besproken Matamata en hij kent mijn gevoel hierover dus ook wel. Alleen is zijn standpunt vooral dat ik 'niet zoveel moet nadenken' en 'dat alles wel goed komt'. Dat maakt het ook lastiger voor mijn gevoel; het is echt iets van mij, waar hij geen last van heeft. Ik ben diegene die loopt te dubben, hij niet. Hij vindt alles fijn, leuk en prima.
maandag 24 november 2008 om 13:14
Ai, ai, zoals ik het zag, heb je twee manieren om er achter te komen. De eerste was - zoals je volgens mij gedaan hebt - het bespreken en bij hem te blijven en kijken hoe het verloopt en de tweede was dus om 'echt' afstand te nemen. Aangezien je het eerste hebt ondernomen, lijkt me het tweede zoals je zelf ook al aangaf misschien wel de beste test.
Dan pas weet je wat je mist, of juist niet mist.
Door zijn aanwezigheid in jouw nabijheid, worden je lichamelijke signalen ook geactiveerd en verdringt het misschien wel je rationele gedachten die je had voordat je hem weer in den lijve zag. Dan gaan al die gevoelens weer door elkaar spelen en weet je niet meer waarop je kan vertrouwen.
Eindeloos op de oude manier doorgaan, lijkt me geen oplossing.
Dan pas weet je wat je mist, of juist niet mist.
Door zijn aanwezigheid in jouw nabijheid, worden je lichamelijke signalen ook geactiveerd en verdringt het misschien wel je rationele gedachten die je had voordat je hem weer in den lijve zag. Dan gaan al die gevoelens weer door elkaar spelen en weet je niet meer waarop je kan vertrouwen.
Eindeloos op de oude manier doorgaan, lijkt me geen oplossing.
maandag 24 november 2008 om 13:41
Ik krijg zelf het gevoel bij je verhaal dat je na je lange relatie voor jezelf helemaal hebt bedacht wat je voortaan wel en niet wilt in een relatie. Je hebt een ideaalbeeld gecreeerd van hoe een relatie hoort te zijn en wat voor man daar dan bij hoort.
Nu ben je van iemand gaan houden die niet aan dat beeld voldoet, dus de werkelijkheid botst met je droombeeld.
Misschien is het tijd dat je dat ideaalbeeld gaat loslaten?
Ik denk namelijk dat die droom nooit werkelijkheid gaat worden, omdat het een droom is en geen realiteit.
Je kunt beter kijken naar wat je nu hebt en of dat je gelukkig maakt, dan maar aan dat beeld te blijven vasthouden van hoe het eigenlijk hoort te zijn.
Nu ben je van iemand gaan houden die niet aan dat beeld voldoet, dus de werkelijkheid botst met je droombeeld.
Misschien is het tijd dat je dat ideaalbeeld gaat loslaten?
Ik denk namelijk dat die droom nooit werkelijkheid gaat worden, omdat het een droom is en geen realiteit.
Je kunt beter kijken naar wat je nu hebt en of dat je gelukkig maakt, dan maar aan dat beeld te blijven vasthouden van hoe het eigenlijk hoort te zijn.
maandag 24 november 2008 om 17:06
Ik had een plaatje in mijn hoofd inderdaad Lirio; een aantal punten waarvan ik dacht dat een man wel aan moest voldoen om bij me te passen.
En inderdaad: ik ben gaan houden van iemand die eigenlijk heel anders is dan diegene in mijn 'ideaalplaatje'.
Deze relatie mislukt en ik houd het voor gezien. Een relatie is niet weggelegd voor mij. Nu niet. Nooit niet. Jammer, maar ik zal nu mijn geluk uit andere dingen moeten halen (en dat vooral gaan leren...).
En inderdaad: ik ben gaan houden van iemand die eigenlijk heel anders is dan diegene in mijn 'ideaalplaatje'.
Deze relatie mislukt en ik houd het voor gezien. Een relatie is niet weggelegd voor mij. Nu niet. Nooit niet. Jammer, maar ik zal nu mijn geluk uit andere dingen moeten halen (en dat vooral gaan leren...).
maandag 24 november 2008 om 17:16
Woh Kym,
Een relatie is voor iedereen weggelegd, heel cliche, maar op ieder potje past een deksel. Maar wat Lirio aangeeft, dat het vinden van je ideealbeeld een utopie is, ben ik onderhand ook gaan geloven. Er zullen altijd punten zijn wat je ziet in iemand die je niet aanspreken. Enigzins leren om minder veeleisend te zijn en te genieten van de dingen die je wel hebt, zouden daar ook bij moeten horen.
Een relatie is voor iedereen weggelegd, heel cliche, maar op ieder potje past een deksel. Maar wat Lirio aangeeft, dat het vinden van je ideealbeeld een utopie is, ben ik onderhand ook gaan geloven. Er zullen altijd punten zijn wat je ziet in iemand die je niet aanspreken. Enigzins leren om minder veeleisend te zijn en te genieten van de dingen die je wel hebt, zouden daar ook bij moeten horen.
maandag 24 november 2008 om 17:27
Iets wat ik slecht kan blijkbaar helaas Matamata; ik ben een behoorlijke tijd 'alleen' geweest en kan me prima zelf redden.
Denk dat ik ook een beetje een vertekend beeld heb van relaties, hoor. Geloof er gewoonweg niet in, niet in langdurige in elk geval. En dat wordt nu weer eens bevestigd. Oepsie.
Denk dat ik ook een beetje een vertekend beeld heb van relaties, hoor. Geloof er gewoonweg niet in, niet in langdurige in elk geval. En dat wordt nu weer eens bevestigd. Oepsie.
dinsdag 25 november 2008 om 17:14
Moeilijk Kim!
Tja, door te geloven dat een relatie niet voor je is weggelegd creëer je afstand, ook in de huidige relatie waar je nu in zit. Je twijfels zijn een soort "zie je wel, ik kan het gewoon niet".
Ergernissen die je naar een ander toe voelt kun je het beste zien als spiegels voor jezelf, het zegt namelijk meer over jezelf dan over de ander. Je bent bang om los te laten, bang om jezelf te verliezen.. Geen enkele relatie houdt stand op een fundament van angst, dus daar zou ik ook even goed naar kijken. Het perfecte plaatje van een relatie, in je hoofd, kan ook een soort masker van je angst zijn, zo hoef je het echte leven tenminste niet onder ogen te zien.
Het is een lastige situatie, omdat er volgens mij, wel nog liefde is? Of is die ook op? Zo niet, dan is tijdelijke afstand, zoals hierboven geopperd, misschien het beste plan voor je. En in plaats van naar zijn minpunten te kijken, je eigen angsten eens onder de loep te nemen. Waar ben je nu eigenlijk precies bang voor?
Heel veel sterkte!
Tja, door te geloven dat een relatie niet voor je is weggelegd creëer je afstand, ook in de huidige relatie waar je nu in zit. Je twijfels zijn een soort "zie je wel, ik kan het gewoon niet".
Ergernissen die je naar een ander toe voelt kun je het beste zien als spiegels voor jezelf, het zegt namelijk meer over jezelf dan over de ander. Je bent bang om los te laten, bang om jezelf te verliezen.. Geen enkele relatie houdt stand op een fundament van angst, dus daar zou ik ook even goed naar kijken. Het perfecte plaatje van een relatie, in je hoofd, kan ook een soort masker van je angst zijn, zo hoef je het echte leven tenminste niet onder ogen te zien.
Het is een lastige situatie, omdat er volgens mij, wel nog liefde is? Of is die ook op? Zo niet, dan is tijdelijke afstand, zoals hierboven geopperd, misschien het beste plan voor je. En in plaats van naar zijn minpunten te kijken, je eigen angsten eens onder de loep te nemen. Waar ben je nu eigenlijk precies bang voor?
Heel veel sterkte!
dinsdag 25 november 2008 om 17:28
Niet op ieder potje past een dekseltje, sommige mensen zijn wel degelijk te verknipt om een relatie aan te gaan. Die mensen zijn echter vrij zeldzaam ern er is ook wel iets mee.
ik denk dat jij ( en ik herken dat zelf ook wel hoor) gewoon een enorme muur om je heen hebt en inderdaad bang bent geworden om iemand toe te laten, die dan weer weggaat net als je je leven weer aan het samenzijn hebt aangepast. Je zat lekker in je vel als single, onafhankelijk, maar in en relatie moet je een gedeelte van die onafhankelijkheid opzij zetten en dat maakt kwetsbaar. Je kunt jezelf afsluiten en alleen blijven, maar dat maakt eenzaam. dus is de vraag die je voor jezelf moet beantwoorden: Wat wil ik? Wil ik de kans om gekwetst te worden minimaliseren en neem ik op de koop toe dat dat betekent dat ik single blijf. Of wil ik toch liefde delen, iemand in mijn nabijheid hebben, warmte geven en krijgen en neem ik het risico dat het ooit weer stukloopt en ik gekwetst wordt?
naast die bewuste afweging is er het gevoel. onbewust kies ik zelf steeds mannen uit met bindingsissues of probleemgevallen, want dat is voor mij "veilig" je weet vantevoren al dat t niet past maar als het misgaat komt dat omdat die ander te moeilijk was en ligt t niet aan jou.
door een combinatie van "een relatie is niet weggelegd en het vallen voor verkerde mannen, hou je je selffulfilling prophecy in stand.
maar hoe kom je daar uit? wie het weet mag het zeggen. Heb nu ïets" met een jongen die supergevoelig is, mijn bindingsissues heel goed aanvoelt en me er keihard mee confronteert. Na een maand raakte ik volledig in paniek en wilde de relatie verbreken. Sliep slecht en was aalleen maar bezig met "hoe kom ik hier weer uit". na een goed gesprek besloten om het geen relatie te noemen maar dat we gewoon gaan 'daten"en elkaar leren kennen zonder al te veel toekomstverwachtingen. ook met hem zijn er ergernissen en weet ik niet of we wel bijelkaar passen. op dit moment kunnen we veel van elkaar leren en zijn we graag bijelkar. en nu het geen relatie meer heet, geeft dat mij zoveel rust dat ik nu met liefde aan hem denk en m soms zelfs mis, in plaats van druk en paniek en ergernis.
ik denk dat jij ( en ik herken dat zelf ook wel hoor) gewoon een enorme muur om je heen hebt en inderdaad bang bent geworden om iemand toe te laten, die dan weer weggaat net als je je leven weer aan het samenzijn hebt aangepast. Je zat lekker in je vel als single, onafhankelijk, maar in en relatie moet je een gedeelte van die onafhankelijkheid opzij zetten en dat maakt kwetsbaar. Je kunt jezelf afsluiten en alleen blijven, maar dat maakt eenzaam. dus is de vraag die je voor jezelf moet beantwoorden: Wat wil ik? Wil ik de kans om gekwetst te worden minimaliseren en neem ik op de koop toe dat dat betekent dat ik single blijf. Of wil ik toch liefde delen, iemand in mijn nabijheid hebben, warmte geven en krijgen en neem ik het risico dat het ooit weer stukloopt en ik gekwetst wordt?
naast die bewuste afweging is er het gevoel. onbewust kies ik zelf steeds mannen uit met bindingsissues of probleemgevallen, want dat is voor mij "veilig" je weet vantevoren al dat t niet past maar als het misgaat komt dat omdat die ander te moeilijk was en ligt t niet aan jou.
door een combinatie van "een relatie is niet weggelegd en het vallen voor verkerde mannen, hou je je selffulfilling prophecy in stand.
maar hoe kom je daar uit? wie het weet mag het zeggen. Heb nu ïets" met een jongen die supergevoelig is, mijn bindingsissues heel goed aanvoelt en me er keihard mee confronteert. Na een maand raakte ik volledig in paniek en wilde de relatie verbreken. Sliep slecht en was aalleen maar bezig met "hoe kom ik hier weer uit". na een goed gesprek besloten om het geen relatie te noemen maar dat we gewoon gaan 'daten"en elkaar leren kennen zonder al te veel toekomstverwachtingen. ook met hem zijn er ergernissen en weet ik niet of we wel bijelkaar passen. op dit moment kunnen we veel van elkaar leren en zijn we graag bijelkar. en nu het geen relatie meer heet, geeft dat mij zoveel rust dat ik nu met liefde aan hem denk en m soms zelfs mis, in plaats van druk en paniek en ergernis.
dinsdag 25 november 2008 om 18:16
quote:Kym schreef op 25 november 2008 @ 15:43:
Jeetje..ik heb net met hem gepraat, uiteraard komen we (ik) er niet uit..maar hij zet me voor het blok: vanavond wil hij dat ik een knoop doorhak!
Pfoe... Heftig. Heel veel sterkte vanavond!! Ik hoop voor je dat jullie eruit komen, op wat voor manier dan ook. Het is hoe dan ook beter dan dat getwijfel.
Liefs Anouk
Jeetje..ik heb net met hem gepraat, uiteraard komen we (ik) er niet uit..maar hij zet me voor het blok: vanavond wil hij dat ik een knoop doorhak!
Pfoe... Heftig. Heel veel sterkte vanavond!! Ik hoop voor je dat jullie eruit komen, op wat voor manier dan ook. Het is hoe dan ook beter dan dat getwijfel.
Liefs Anouk
dinsdag 25 november 2008 om 18:28
Dank je wel voor jullie reacties. Lief. En ik heb er wat aan.
Natuurlijk ligt het voor een groot gedeelte bij mij; ik ben inderdaad een lastige wat relaties betreft en merk ook wel dat ik me een stuk relaxter voelde zónder relatie. Ik vermaakte me altijd goed, heb genoeg lieve vrienden etc. en zo'n relatieachtig-iets met iemand, tja, dat maakt alles toch een stuk complexer. Dan moet ik gaan nadenken over de toekomst, dan wordt er verwacht dat ik mijn liefde voorstel aan die lieve vrienden..kortom: dan wordt het ineens zo officieel allemaal!
En misschien is dat ook inderdaad iets wat me benauwt; mijn leventje beviel me goed, waarom zou ik het risico nemen dat te laten veranderen?
Dit is onderdeel van dit probleem, maar laat ik niet vergeten ook te noemen dat ik dus ook erg aanloop tegen hoe mijn lief is: hij zit in een compleet andere fase dan ik en ik vindt dat we niet echt 'levelen'.
Maar de liefde, ja die is er, want dat krijg ik van hem, heel veel. En hij ook van mij. Maar een relatie zou meer moeten inhouden dan dat is mijn overtuiging en dat is nu net wat dit alles zo ontzettend complex maakt..
Natuurlijk ligt het voor een groot gedeelte bij mij; ik ben inderdaad een lastige wat relaties betreft en merk ook wel dat ik me een stuk relaxter voelde zónder relatie. Ik vermaakte me altijd goed, heb genoeg lieve vrienden etc. en zo'n relatieachtig-iets met iemand, tja, dat maakt alles toch een stuk complexer. Dan moet ik gaan nadenken over de toekomst, dan wordt er verwacht dat ik mijn liefde voorstel aan die lieve vrienden..kortom: dan wordt het ineens zo officieel allemaal!
En misschien is dat ook inderdaad iets wat me benauwt; mijn leventje beviel me goed, waarom zou ik het risico nemen dat te laten veranderen?
Dit is onderdeel van dit probleem, maar laat ik niet vergeten ook te noemen dat ik dus ook erg aanloop tegen hoe mijn lief is: hij zit in een compleet andere fase dan ik en ik vindt dat we niet echt 'levelen'.
Maar de liefde, ja die is er, want dat krijg ik van hem, heel veel. En hij ook van mij. Maar een relatie zou meer moeten inhouden dan dat is mijn overtuiging en dat is nu net wat dit alles zo ontzettend complex maakt..
dinsdag 25 november 2008 om 19:02
ow Ik wilde net gaan vertellen hoe ik me zo herken in je verhaal en hoe het bij ons dan gaat... maar ik denk dat verhaal wel even kan wachten....
Wat een rotsituatie waar je nu in zit :/
Voor zover ik mee kan denken. Dat je je relaxter voelde zonder relatie zegt vast iets over je huidige relatie, al weet ik niet precies wat... toch denk ik dat een relatie je relaxter en completer zou moeten doen voelen in plaats van andersom. Aan de andere kant zijn misschien de (rationele) zorgen die je je maakt eerder de oorzaak van het a-relaxte dan de relatie zelf.
Waar ik je desgevraagd altijd zou hebben geantwoord dat je je idealiter een completer zelf moet voelen binnen een relatie is het van de andere kant (en op mysterieuze wijze dezélfde kant) misschien ook wel zo dat je jezelf in een goede relatie op een (goede) manier op kunt geven... dat je andere kanten van jezelf laat uitgroeien onder invloed van je partner, dan die die je zelf zou 'cultiveren' ... does it make any sense?
Spreekt het feit dat je vriend je vraagt een knoop door te hakken binnen afzienbare tijd je op een bepaalde manier niet ook aan? MIsschien projecteer ik teveel van mijn eigen relatie op jouw verhaal maar ik denk ergens dat het feit dat hij nu een keer duidelijkheid eist over iets (helaas over jullie relatie) in zekere zin misschien wel een stap vooruit is in zijn gedrag? En zelfs zonder dat betekent het vast dat je veel voor hem betekent. Hij wil het niet laten doodbloeden of doormodderen. Hij wil dat jullie er samen voor gaan of niet. Of zie ik dat verkeerd?
Wat je ook doet. Ik zou denk ik toch ook op mijn gevoel proberen te vertrouwen. Mijn eigen relatie kan alleen maar standhouden als ik af en toe mijn ratiostemmetje het zwijgen opleg. Aan de andere kant: tijdens een crisis in mijn relatie niet al te lang geleden riepen zowel ratio als gevoel hier in unisono dat het goed was om de relatie op te geven. Een week later kon ik me dat weer niet meer voorstellen, dus... beiden kunnen bedriegen?!
Heel veel sterkte met deze hele situatie in ieder geval!
Liefs,
Wat een rotsituatie waar je nu in zit :/
Voor zover ik mee kan denken. Dat je je relaxter voelde zonder relatie zegt vast iets over je huidige relatie, al weet ik niet precies wat... toch denk ik dat een relatie je relaxter en completer zou moeten doen voelen in plaats van andersom. Aan de andere kant zijn misschien de (rationele) zorgen die je je maakt eerder de oorzaak van het a-relaxte dan de relatie zelf.
Waar ik je desgevraagd altijd zou hebben geantwoord dat je je idealiter een completer zelf moet voelen binnen een relatie is het van de andere kant (en op mysterieuze wijze dezélfde kant) misschien ook wel zo dat je jezelf in een goede relatie op een (goede) manier op kunt geven... dat je andere kanten van jezelf laat uitgroeien onder invloed van je partner, dan die die je zelf zou 'cultiveren' ... does it make any sense?
Spreekt het feit dat je vriend je vraagt een knoop door te hakken binnen afzienbare tijd je op een bepaalde manier niet ook aan? MIsschien projecteer ik teveel van mijn eigen relatie op jouw verhaal maar ik denk ergens dat het feit dat hij nu een keer duidelijkheid eist over iets (helaas over jullie relatie) in zekere zin misschien wel een stap vooruit is in zijn gedrag? En zelfs zonder dat betekent het vast dat je veel voor hem betekent. Hij wil het niet laten doodbloeden of doormodderen. Hij wil dat jullie er samen voor gaan of niet. Of zie ik dat verkeerd?
Wat je ook doet. Ik zou denk ik toch ook op mijn gevoel proberen te vertrouwen. Mijn eigen relatie kan alleen maar standhouden als ik af en toe mijn ratiostemmetje het zwijgen opleg. Aan de andere kant: tijdens een crisis in mijn relatie niet al te lang geleden riepen zowel ratio als gevoel hier in unisono dat het goed was om de relatie op te geven. Een week later kon ik me dat weer niet meer voorstellen, dus... beiden kunnen bedriegen?!
Heel veel sterkte met deze hele situatie in ieder geval!
Liefs,
