Relaties
alle pijlers
Handtastelijke schoonvader
donderdag 21 februari 2008 om 16:32
Dag forummers,
Ik zit met gênant en bijna ongeloofwaardig probleem. Dit is de reden dat ik bijna niemand mijn verhaal durf te vertellen.
Mijn man en ik zijn nu 6 jaar bij elkaar. In de eerste jaren heeft mijn man tijden geen contact gehad met zijn vader. Het is een moeilijke en autoritaire man die geen tegenspraak duld en er vaak vreemde gedachtes op na houdt.
Een jaar terug besloot mijn man het contact weer aan te halen. We kregen een kindje en hij besloot dat zijn vader toch recht had om dit kindje ook te leren kennen. Hij werd opa.
Het contact werd weer langzaam aangehaald en in eerste instantie snapte ik niet hoe dit de man uit de verhalen van mijn man kon zijn. Hij was aardig, behulpzaam en ik zag geen kwaad in hem. Het behulpzame werd soms wel overdreven. Hij kocht dure dingen voor mijn man en hij schroomde niet om ineens met een nieuwe fiets voor mij aan te komen. Ik voelde mij beschaamd om dit soort dure cadeaus aan te nemen, maar hij duldde geen tegenspraak. Hij wilde ons een plezier doen en hij bleef kopen.
Het viel mij op dat mijn schoonvader onverwachts op visite kwam. En voornamelijk wanneer hij wist dat ik alleen thuis was. Daar stond hij ineens voor mij neus om 10 uur 's ochtends, helemaal uit de andere kant van Nederland gekomen om onverwachts op visite te komen.
Het handtastelijke gedrag ontstond langzaam en hij bracht het op de manier dat hij zo gek op mij was en 'even' moest knuffelen. Hij hield zich dan strak tegen mij aan en nadat ik mij daarna los probeerde te maken ( het hoeft niet zo lang te duren voor mij), duwde hij toch nog even extra aan.
Ach, dacht ik, hij is gek op knuffelen en hij bedoelt er niets mee. Toch voelde ik mij toen er niet prettig bij. Mijn intuïtie waarschuwde mij en ik negeerde dit. Het af en toe klopjes op mijn kont geven vond ik denigrerend en ondanks ik hem vertelde dat ik dit niet prettig vond, bleef hij lachend klopjes op mijn billen geven. Bij het passeren, als ik bij de box stond bij mijn kind.
Hij deed het vaak en op een pesterige manier.
Tijdens het onkruid wegplukken in de tuin, stond hij achter mij, hij kon het niet laten om even met zijn hand achter in mijn broek te gaan, want mijn broek was afgezakt. Hij trok mijn broek niet goed, hij zat gewoon met zijn hand aan mijn kont.
Die dag werd steeds vervelender. Hij zat op de bank en beval mij naar hem toe te komen. ; Kom eens hier jij, ik wil je even vasthouden". Ik zei duidelijk dat ik er geen behoefte aan had en dat ik mij niet prettig voelde daarbij. ; Nou dan kom ik wel naar jou toe hoor! Dan moet je dat maar leren!"
En dat deed hij. Hij kwam naar mij toe en pakte mij weer stevig vast. Ik wilde mij losrukken, maar hij bleef mij vasthouden. Hij pakte mijn gezicht stevig vast en gaf mij een natte, vieze zoen midden op mijn mond.
Ik ben weggegaan, heb mijn kind in de buggy gedaan en ben gaan wandelen. Tegen de tijd dat mijn man weer thuis kwam ben ik naar huis gegaan. En mijn schoonvader zat daar nog, op de bank. Meneer onschuld aan het uithangen. Slijmen tegen mijn man. " Ik had toch zo'n zin om jullie weer eens te zien, ik dacht ik stap de auto in en kijk eens ik heb een fototoestel voor je gekocht"
Ik heb het laten bezinken en wist niet of ik dit nou aan mijn man moest vertellen. Wie gelooft zulk absurd gedrag van je eigen vader nou?
Ik heb het naderhand verteld en toch zag ik ongeloof van zijn kant. Niet onbegrijpelijk. Het is nu een tijdje verder en het contact met zijn vader is net als voorheen. Niets aan de hand.
Ik zou dit nooit verzinnen. Nooit! Ik hoef geen vete tussen vader en zoon, anders had ik wel gezegd dat die man hier niet meer welkom is. Maar het ongeloof doet mij toch wel een beetje pijn.
Ik voel mij niet prettig bij deze man. Hij is denigrerend naar vrouwen toe en hij heeft geen wroeging of spijt, dat heb ik allang in de gaten.
Ik heb mijn man al duidelijk gemaakt dat ik niet meer met hem alleen wil zijn.
Ik heb echt moeite met deze man gekregen. Als ik hoor dat hij weer langskomt, lig ik avonden van te voren in de zenuwen.
Na dit voorval is hij nog wel een keer langs geweest. Als mijn man erbij is gedraagt hij zich normaal en zit niet aan mij, maar zodra hij even naar boven moet of naar de w.c. moet er weer geknuffeld worden. Het heeft geen zin om streng en duidelijk mijn grenzen aan te geven, hij respecteert ze niet en gooit het op; ach niet zo snel boos worden hoor! Hij duld geen tegenspraak, hij kan erg agressief worden. ( heeft in het verleden zijn ex-vrouwen mishandeld)
Wat een verhaal, ik hoop dat iemand mij een paar adviezen kan meegeven.
Ik ben gewoon bang voor die man geworden. Bang voor escalaties. Hij heeft een jaar terug ook een sleutel van ons huis gekregen van mijn man. Dit is ook geen prettig idee.
Ik weet zeker, dat wanneer mijn man hem op zijn gedrag zou aanspreken het in alle toonaarden ontkent gaat worden.
Hij doet niets fout en hoe durf ik zoiets te beweren... Zo wordt het ongeloof van mijn man misschien nog meer aangewakkerd.
Zijn vader blijft hem maar cadeaus en geld toestoppen om zijn liefde om te kopen. Dit is toch walgelijk? Ben ik dan de ruil voor al dat geld en cadeaus?
Bedankt voor het lezen.
Ik zit met gênant en bijna ongeloofwaardig probleem. Dit is de reden dat ik bijna niemand mijn verhaal durf te vertellen.
Mijn man en ik zijn nu 6 jaar bij elkaar. In de eerste jaren heeft mijn man tijden geen contact gehad met zijn vader. Het is een moeilijke en autoritaire man die geen tegenspraak duld en er vaak vreemde gedachtes op na houdt.
Een jaar terug besloot mijn man het contact weer aan te halen. We kregen een kindje en hij besloot dat zijn vader toch recht had om dit kindje ook te leren kennen. Hij werd opa.
Het contact werd weer langzaam aangehaald en in eerste instantie snapte ik niet hoe dit de man uit de verhalen van mijn man kon zijn. Hij was aardig, behulpzaam en ik zag geen kwaad in hem. Het behulpzame werd soms wel overdreven. Hij kocht dure dingen voor mijn man en hij schroomde niet om ineens met een nieuwe fiets voor mij aan te komen. Ik voelde mij beschaamd om dit soort dure cadeaus aan te nemen, maar hij duldde geen tegenspraak. Hij wilde ons een plezier doen en hij bleef kopen.
Het viel mij op dat mijn schoonvader onverwachts op visite kwam. En voornamelijk wanneer hij wist dat ik alleen thuis was. Daar stond hij ineens voor mij neus om 10 uur 's ochtends, helemaal uit de andere kant van Nederland gekomen om onverwachts op visite te komen.
Het handtastelijke gedrag ontstond langzaam en hij bracht het op de manier dat hij zo gek op mij was en 'even' moest knuffelen. Hij hield zich dan strak tegen mij aan en nadat ik mij daarna los probeerde te maken ( het hoeft niet zo lang te duren voor mij), duwde hij toch nog even extra aan.
Ach, dacht ik, hij is gek op knuffelen en hij bedoelt er niets mee. Toch voelde ik mij toen er niet prettig bij. Mijn intuïtie waarschuwde mij en ik negeerde dit. Het af en toe klopjes op mijn kont geven vond ik denigrerend en ondanks ik hem vertelde dat ik dit niet prettig vond, bleef hij lachend klopjes op mijn billen geven. Bij het passeren, als ik bij de box stond bij mijn kind.
Hij deed het vaak en op een pesterige manier.
Tijdens het onkruid wegplukken in de tuin, stond hij achter mij, hij kon het niet laten om even met zijn hand achter in mijn broek te gaan, want mijn broek was afgezakt. Hij trok mijn broek niet goed, hij zat gewoon met zijn hand aan mijn kont.
Die dag werd steeds vervelender. Hij zat op de bank en beval mij naar hem toe te komen. ; Kom eens hier jij, ik wil je even vasthouden". Ik zei duidelijk dat ik er geen behoefte aan had en dat ik mij niet prettig voelde daarbij. ; Nou dan kom ik wel naar jou toe hoor! Dan moet je dat maar leren!"
En dat deed hij. Hij kwam naar mij toe en pakte mij weer stevig vast. Ik wilde mij losrukken, maar hij bleef mij vasthouden. Hij pakte mijn gezicht stevig vast en gaf mij een natte, vieze zoen midden op mijn mond.
Ik ben weggegaan, heb mijn kind in de buggy gedaan en ben gaan wandelen. Tegen de tijd dat mijn man weer thuis kwam ben ik naar huis gegaan. En mijn schoonvader zat daar nog, op de bank. Meneer onschuld aan het uithangen. Slijmen tegen mijn man. " Ik had toch zo'n zin om jullie weer eens te zien, ik dacht ik stap de auto in en kijk eens ik heb een fototoestel voor je gekocht"
Ik heb het laten bezinken en wist niet of ik dit nou aan mijn man moest vertellen. Wie gelooft zulk absurd gedrag van je eigen vader nou?
Ik heb het naderhand verteld en toch zag ik ongeloof van zijn kant. Niet onbegrijpelijk. Het is nu een tijdje verder en het contact met zijn vader is net als voorheen. Niets aan de hand.
Ik zou dit nooit verzinnen. Nooit! Ik hoef geen vete tussen vader en zoon, anders had ik wel gezegd dat die man hier niet meer welkom is. Maar het ongeloof doet mij toch wel een beetje pijn.
Ik voel mij niet prettig bij deze man. Hij is denigrerend naar vrouwen toe en hij heeft geen wroeging of spijt, dat heb ik allang in de gaten.
Ik heb mijn man al duidelijk gemaakt dat ik niet meer met hem alleen wil zijn.
Ik heb echt moeite met deze man gekregen. Als ik hoor dat hij weer langskomt, lig ik avonden van te voren in de zenuwen.
Na dit voorval is hij nog wel een keer langs geweest. Als mijn man erbij is gedraagt hij zich normaal en zit niet aan mij, maar zodra hij even naar boven moet of naar de w.c. moet er weer geknuffeld worden. Het heeft geen zin om streng en duidelijk mijn grenzen aan te geven, hij respecteert ze niet en gooit het op; ach niet zo snel boos worden hoor! Hij duld geen tegenspraak, hij kan erg agressief worden. ( heeft in het verleden zijn ex-vrouwen mishandeld)
Wat een verhaal, ik hoop dat iemand mij een paar adviezen kan meegeven.
Ik ben gewoon bang voor die man geworden. Bang voor escalaties. Hij heeft een jaar terug ook een sleutel van ons huis gekregen van mijn man. Dit is ook geen prettig idee.
Ik weet zeker, dat wanneer mijn man hem op zijn gedrag zou aanspreken het in alle toonaarden ontkent gaat worden.
Hij doet niets fout en hoe durf ik zoiets te beweren... Zo wordt het ongeloof van mijn man misschien nog meer aangewakkerd.
Zijn vader blijft hem maar cadeaus en geld toestoppen om zijn liefde om te kopen. Dit is toch walgelijk? Ben ik dan de ruil voor al dat geld en cadeaus?
Bedankt voor het lezen.
vrijdag 22 februari 2008 om 13:50
Afgezien van een paar details zou je het over mijn ex-schoonvader kunnen hebben. Die heeft dan nooit aan me gezeten, mijn ex had 'm vermoord trouwens, maar hij was wel zeer ongewenst aan het gluren zeg maar. Heeft vroeger ook aan zijn dochters gezeten, kom je dan later achter. Ik heb hem alle toegang toen ontzegd en mijn kinderen bij hem weggehouden. Op dat punt was er met mij geen discussie mogelijk, punt uit! Ex geloofde het eerst niet zo van zijn zussen, maar is daar goed van teruggekomen. Ex-schoonvader maakte namelijk een keer een opmerking over mijn oudste dochter die niet helemaal kuis was. Zij was toen 7. Hij dacht daar mee weg te komen omdat mijn oudste "maar" een stiefkind is/was van mijn ex. Mooi niet dus! Ex heeft 'm flink hardhandig duidelijk gemaakt, ik treed niet in detail, dat dit niet oke was. En sindsdien is hij compleet uit ons leven. Goddank...
Meneer had trouwens ook overal kinderen zitten, halfbroers en zussen van mijn ex. Hebben allemaal wel iets vreemds over zich, tik uit hun jeugd.
Pas op met dit soort types en sta op je strepen. Het is ook jouw huis, en als jij hem daar niet wilt hebben dan wil jij hem daar niet hebben. Punt. Gezien het feit dat hij alles stiekem doet ga ik er niet vanuit dat hij je iets aan zal doen als je hem de toegang ontzegd. Dan kan je man er wel achter komen.
Overigens vind ik het van de gekke dat je man jou niet serieus neemt!
Meneer had trouwens ook overal kinderen zitten, halfbroers en zussen van mijn ex. Hebben allemaal wel iets vreemds over zich, tik uit hun jeugd.
Pas op met dit soort types en sta op je strepen. Het is ook jouw huis, en als jij hem daar niet wilt hebben dan wil jij hem daar niet hebben. Punt. Gezien het feit dat hij alles stiekem doet ga ik er niet vanuit dat hij je iets aan zal doen als je hem de toegang ontzegd. Dan kan je man er wel achter komen.
Overigens vind ik het van de gekke dat je man jou niet serieus neemt!
vrijdag 22 februari 2008 om 14:05
quote:minny schreef op 22 februari 2008 @ 13:53:
Als je dochter ouder is dan zou ze op een dag kunnen denken "Laat ik eens naar die leuke opa gaan met die fijne kadootjes!". Geen contact lijkt mij het veiligst in deze...
Goede opmerking, Minny. Kinderen zijn natuurlijk veel naiever in deze dingen, en een opa is al snel leuk als hij zoveel kadootjes geeft. Maar wie weet wat er allemaal gebeurt als je er niet bij bent Theemuts!
Ikzelf zou geen contact meer met hem willen hebben. Als je man dat wil, prima, maar dan wel buitenshuis en niet in de buurt van je kindje.
Als je dochter ouder is dan zou ze op een dag kunnen denken "Laat ik eens naar die leuke opa gaan met die fijne kadootjes!". Geen contact lijkt mij het veiligst in deze...
Goede opmerking, Minny. Kinderen zijn natuurlijk veel naiever in deze dingen, en een opa is al snel leuk als hij zoveel kadootjes geeft. Maar wie weet wat er allemaal gebeurt als je er niet bij bent Theemuts!
Ikzelf zou geen contact meer met hem willen hebben. Als je man dat wil, prima, maar dan wel buitenshuis en niet in de buurt van je kindje.
vrijdag 22 februari 2008 om 16:58
Whaaaaah wat een vreselijke engerd. Ban die man uit je leven. Ik zou dat echt doen hoor, goedschiks of kwaadschiks, zo liet ik niet met me sollen. Je man moet jou geloven en bescherming bieden.
Schoonengerd de sleutel laten teruggeven is maar een halve oplossing, hij kan hem dan eerst nog even laten dupliceren, dus kan hij er nog in. Nieuwe sloten is een beter plan. Verder zorg je dat die kerel niet meer in je huis komt. Als je man zijn vader wil zien dan maar op ander terrein. Hij is veel en veel te ver gegaan en dat moet stoppen. Ik zou mijn dochter ook ver bij hem vandaan houden want die gek is beslist niet te vertrouwen. Je mag er vergif op innemen dat hij ook aan zijn eigen dochters heeft gezeten, en je moet jouw kind beschermen meid!
Het mag misschien allemaal wat heftig klinken wat ik zeg, maar ik kan hier slecht tegen. Kom op voor jezelf!
Schoonengerd de sleutel laten teruggeven is maar een halve oplossing, hij kan hem dan eerst nog even laten dupliceren, dus kan hij er nog in. Nieuwe sloten is een beter plan. Verder zorg je dat die kerel niet meer in je huis komt. Als je man zijn vader wil zien dan maar op ander terrein. Hij is veel en veel te ver gegaan en dat moet stoppen. Ik zou mijn dochter ook ver bij hem vandaan houden want die gek is beslist niet te vertrouwen. Je mag er vergif op innemen dat hij ook aan zijn eigen dochters heeft gezeten, en je moet jouw kind beschermen meid!
Het mag misschien allemaal wat heftig klinken wat ik zeg, maar ik kan hier slecht tegen. Kom op voor jezelf!
vrijdag 22 februari 2008 om 17:12
Wil ik wel proberen hoor CL2 
Ik ga er gewoon vanuit dat als je getrouwd bent, je dit soort zaken samen op moet lossen. En dat houdt in dat je rekening met elkaar houdt. Natuurlijk is het heel naar dat haar man haar nu (nog) niet voldoende kan steunen, maar daar ligt geen onwil of onverschilligheid aan ten grondslag. Als dat zo zou zijn, zou ik ook roepen; wegwezen!
Als je dit soort dingen niet goed aanpakt, vernielen ze je huwelijk. En dat is niet wat TO wil. De situatie is niet zo acuut dat ze haar huis uit moet, haar man is niet de bedreiging. Ze moet er wel voor zorgen dat schoonvader er niet meer in komt! En dat bedoel ik met niet je eigen standpunt uit het oog verliezen. Maar hoe verstandiger je dat aanpakt, hoe beter je zelf uit de hele situatie komt. En wel met een intact huwelijk, of zelfs sterker geworden om dat je er samen voor bent gegaan.
In goede en in slechte tijden, dat geldt toch voor allebei? Dit is een afschuwelijke situatie, ook voor haar man!
Ik ga er gewoon vanuit dat als je getrouwd bent, je dit soort zaken samen op moet lossen. En dat houdt in dat je rekening met elkaar houdt. Natuurlijk is het heel naar dat haar man haar nu (nog) niet voldoende kan steunen, maar daar ligt geen onwil of onverschilligheid aan ten grondslag. Als dat zo zou zijn, zou ik ook roepen; wegwezen!
Als je dit soort dingen niet goed aanpakt, vernielen ze je huwelijk. En dat is niet wat TO wil. De situatie is niet zo acuut dat ze haar huis uit moet, haar man is niet de bedreiging. Ze moet er wel voor zorgen dat schoonvader er niet meer in komt! En dat bedoel ik met niet je eigen standpunt uit het oog verliezen. Maar hoe verstandiger je dat aanpakt, hoe beter je zelf uit de hele situatie komt. En wel met een intact huwelijk, of zelfs sterker geworden om dat je er samen voor bent gegaan.
In goede en in slechte tijden, dat geldt toch voor allebei? Dit is een afschuwelijke situatie, ook voor haar man!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 25 februari 2008 om 19:40
Theemuts, ik lees dit topic nu pas en bah, wat een naar verhaal. Wat lijkt het me moeilijk met zo'n schoonvader opgescheept te zitten.
Je grenzen vervagen. Je vertelt het zelf in je openingspost, het begint met 'kleine' opmerkingen, 'kleine' knuffels en nu stopt ie al zijn hand bij je broek in en maakt hij opmerkingen over je dochter die hij niet zou mogen maken. En omdat eht stapje voor stapje voor stapje gaat, hij je grenzen weglacht met 'niet zo zeuren je moet maar wat losser worden' weet jij nauwelijks meer hoe je nog moet reageren en waar de grenzen liggen.
Die grens is bereikt. Je hóeft dit niet te accepteren. En ik vind dat je man de plicht heeft je te steunen, dus je mag echt een stúk harder tegen hem zijn en een stúk duidelijker zeggen dat wat jouw schoonvader doet gewoonweg over de grens is. Jij hoeft je nergens voor te schamen, jij stelt je niet aan.
Je hebt gelijk met je niet-pluis gevoel, je mág voor jezelf kiezen, je hóeft dit niet te accepteren en je mág boos zijn.
Je bent bang voor hem geef je aan, en zoals iemand anders ook al schreef kom je op mij over als een lieve, zorgzame vrouw die misschien wat te weinig voor zichzelf opkomt. Maak jezelf weerbaar... je mág schreeuwen, je mág slaan. En als je bang bent voor de gevolgen kun je misschien wat losse lessen volgen bij een boksschool of zo? Dan heb je tenminste het gevoel dat je je kunt verdedigen, dat je minder bang hoeft te zijn. En dat geeft je kracht.
Je grenzen vervagen. Je vertelt het zelf in je openingspost, het begint met 'kleine' opmerkingen, 'kleine' knuffels en nu stopt ie al zijn hand bij je broek in en maakt hij opmerkingen over je dochter die hij niet zou mogen maken. En omdat eht stapje voor stapje voor stapje gaat, hij je grenzen weglacht met 'niet zo zeuren je moet maar wat losser worden' weet jij nauwelijks meer hoe je nog moet reageren en waar de grenzen liggen.
Die grens is bereikt. Je hóeft dit niet te accepteren. En ik vind dat je man de plicht heeft je te steunen, dus je mag echt een stúk harder tegen hem zijn en een stúk duidelijker zeggen dat wat jouw schoonvader doet gewoonweg over de grens is. Jij hoeft je nergens voor te schamen, jij stelt je niet aan.
Je hebt gelijk met je niet-pluis gevoel, je mág voor jezelf kiezen, je hóeft dit niet te accepteren en je mág boos zijn.
Je bent bang voor hem geef je aan, en zoals iemand anders ook al schreef kom je op mij over als een lieve, zorgzame vrouw die misschien wat te weinig voor zichzelf opkomt. Maak jezelf weerbaar... je mág schreeuwen, je mág slaan. En als je bang bent voor de gevolgen kun je misschien wat losse lessen volgen bij een boksschool of zo? Dan heb je tenminste het gevoel dat je je kunt verdedigen, dat je minder bang hoeft te zijn. En dat geeft je kracht.
maandag 25 februari 2008 om 19:56
quote:Poezewoes schreef op 22 februari 2008 @ 17:12:
Wil ik wel proberen hoor CL2
Ik ga er gewoon vanuit dat als je getrouwd bent, je dit soort zaken samen op moet lossen. En dat houdt in dat je rekening met elkaar houdt. Natuurlijk is het heel naar dat haar man haar nu (nog) niet voldoende kan steunen, maar daar ligt geen onwil of onverschilligheid aan ten grondslag. Als dat zo zou zijn, zou ik ook roepen; wegwezen!
Als je dit soort dingen niet goed aanpakt, vernielen ze je huwelijk. En dat is niet wat TO wil. De situatie is niet zo acuut dat ze haar huis uit moet, haar man is niet de bedreiging. Ze moet er wel voor zorgen dat schoonvader er niet meer in komt! En dat bedoel ik met niet je eigen standpunt uit het oog verliezen. Maar hoe verstandiger je dat aanpakt, hoe beter je zelf uit de hele situatie komt. En wel met een intact huwelijk, of zelfs sterker geworden om dat je er samen voor bent gegaan.
In goede en in slechte tijden, dat geldt toch voor allebei? Dit is een afschuwelijke situatie, ook voor haar man!
Ah, hier issie. Excuus voor het niet reageren, wist niet meer welk topic het was...blond geboren...
Ik vind het echt bewonderenswaardig, dat je dit zo kunt benaderen in eerste instantie. Ik zou daar dus nooit bij stilgestaan hebben, denk ik (misschien is het iets anders als je zelf in de situatie zit). Weer wat nuance geleerd. Thanks!
Wil ik wel proberen hoor CL2
Ik ga er gewoon vanuit dat als je getrouwd bent, je dit soort zaken samen op moet lossen. En dat houdt in dat je rekening met elkaar houdt. Natuurlijk is het heel naar dat haar man haar nu (nog) niet voldoende kan steunen, maar daar ligt geen onwil of onverschilligheid aan ten grondslag. Als dat zo zou zijn, zou ik ook roepen; wegwezen!
Als je dit soort dingen niet goed aanpakt, vernielen ze je huwelijk. En dat is niet wat TO wil. De situatie is niet zo acuut dat ze haar huis uit moet, haar man is niet de bedreiging. Ze moet er wel voor zorgen dat schoonvader er niet meer in komt! En dat bedoel ik met niet je eigen standpunt uit het oog verliezen. Maar hoe verstandiger je dat aanpakt, hoe beter je zelf uit de hele situatie komt. En wel met een intact huwelijk, of zelfs sterker geworden om dat je er samen voor bent gegaan.
In goede en in slechte tijden, dat geldt toch voor allebei? Dit is een afschuwelijke situatie, ook voor haar man!
Ah, hier issie. Excuus voor het niet reageren, wist niet meer welk topic het was...blond geboren...
Ik vind het echt bewonderenswaardig, dat je dit zo kunt benaderen in eerste instantie. Ik zou daar dus nooit bij stilgestaan hebben, denk ik (misschien is het iets anders als je zelf in de situatie zit). Weer wat nuance geleerd. Thanks!
maandag 25 februari 2008 om 20:24
Ik heb een vervelende schoonvader gehad -niet zo extreem als jij maar wel onaangenaam als'ie had gedronken en ook een dominante man- en ik kan me zo voorstellen hoe zwak je je voelt als je tegenover hem staat. Belangrijkste is dus te zorgen dat dát niet meer nodig zal zijn, voor jou en je dochter. Je man móet ervan doordrongen raken dat jij niet weerbaar bent want dat leer je niet aan door erover te lezen.
Naast je man staan is een heel aardig advies maar zolang hij niet doordrongen is van de ernst van de situatie is naast je man staan simpelweg niet genoeg. Zijn belang staat nu niet voorop, dat van jou en je dochter moet voorop staan.
Het contact tussen je man en vader is al eens verbroken geweest, vast niet zonder reden, en denk niet dat jij jezelf kwalijk moet nemen dat zijn gedrag tegenover jou weer reden zou kunnen zijn voor een nieuwe breuk.
Zoals het is zul je je nooit echt veilig kunnen voelen in zijn omgeving, en je dochter ook niet. Nóóit. En nooit duurt zo ontzettend lang.
Naast je man staan is een heel aardig advies maar zolang hij niet doordrongen is van de ernst van de situatie is naast je man staan simpelweg niet genoeg. Zijn belang staat nu niet voorop, dat van jou en je dochter moet voorop staan.
Het contact tussen je man en vader is al eens verbroken geweest, vast niet zonder reden, en denk niet dat jij jezelf kwalijk moet nemen dat zijn gedrag tegenover jou weer reden zou kunnen zijn voor een nieuwe breuk.
Zoals het is zul je je nooit echt veilig kunnen voelen in zijn omgeving, en je dochter ook niet. Nóóit. En nooit duurt zo ontzettend lang.
dinsdag 26 februari 2008 om 10:08
quote:mamzelle schreef op 25 februari 2008 @ 20:24:
Naast je man staan is een heel aardig advies maar zolang hij niet doordrongen is van de ernst van de situatie is naast je man staan simpelweg niet genoeg. Zijn belang staat nu niet voorop, dat van jou en je dochter moet voorop staan.
.Ik snap wat je bedoelt Mamz, en ik ben het met je eens dat manlief ook doordrongen moet zijn van de ernst van de situatie. Waar ik op doel met mijn posting, is dat het voor TO's man ook niet iets is wat hij in een week maar even kan accepteren, hij heeft daar zijn eigen emoties en gevoelens bij. Daar moet óók aandacht voor zijn.
Dat zijn belang niet voorop staat vind ik ook, maar eigenlijk vind ik ook niet dat haar belang voorop staat. Beider belang verdient de aandacht, het belang van hen als gezin moet voorop staan.
Het ene probleem staat niet los van het ander. Pas als dit als gezamenlijk probleem wordt gebracht, zal manlief zich ook op die wijze betrokken voelen.
Je moet de schoonvader niet de kans geven tussen beide te komen, doordat hun belangen tegenover elkaar komen te staan. Nee, beider individueel belang hoort bij het pakketje gezinsbelangen. Door dochterlief onder de arm te nemen en te zeggen; als jij niet voor me bent dan ben je tegen me, dan laat je schoonvader een wig drijven. Dan heb je er eerder een probleem bij, dan dat je er een hebt opgelost.
Naast je man staan is een heel aardig advies maar zolang hij niet doordrongen is van de ernst van de situatie is naast je man staan simpelweg niet genoeg. Zijn belang staat nu niet voorop, dat van jou en je dochter moet voorop staan.
.Ik snap wat je bedoelt Mamz, en ik ben het met je eens dat manlief ook doordrongen moet zijn van de ernst van de situatie. Waar ik op doel met mijn posting, is dat het voor TO's man ook niet iets is wat hij in een week maar even kan accepteren, hij heeft daar zijn eigen emoties en gevoelens bij. Daar moet óók aandacht voor zijn.
Dat zijn belang niet voorop staat vind ik ook, maar eigenlijk vind ik ook niet dat haar belang voorop staat. Beider belang verdient de aandacht, het belang van hen als gezin moet voorop staan.
Het ene probleem staat niet los van het ander. Pas als dit als gezamenlijk probleem wordt gebracht, zal manlief zich ook op die wijze betrokken voelen.
Je moet de schoonvader niet de kans geven tussen beide te komen, doordat hun belangen tegenover elkaar komen te staan. Nee, beider individueel belang hoort bij het pakketje gezinsbelangen. Door dochterlief onder de arm te nemen en te zeggen; als jij niet voor me bent dan ben je tegen me, dan laat je schoonvader een wig drijven. Dan heb je er eerder een probleem bij, dan dat je er een hebt opgelost.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 26 februari 2008 om 10:55
Heb even niet van mij laten horen. Ik las net de berichten.
Hoe het met mij gaat? Het kan beter. Ik weet even niet meer wat ik moet doen. Mijn man heeft gisteren achter mij rug om afgesproken met mijn schoonvader. Ineens zegt mijn man; naam schoonvader.. komt zaterdag hier. Ik moet mijn auto laten nakijken deze zaterdag en mijn vader zou het voor mij betalen, daarom komt hij zaterdag. Zonder even te overleggen met mij heeft hij, ondanks de situatie, afgesproken dat schoonvader deze kant op komt.
En dat bezoek gaat gegarandeerd lang duren. Meestal komt hij 's ochtends vroeg al en vertrekt 's avonds laat. De laatste maanden heb ik gemerkt dat 's avonds weggaan ook niet altijd aan de orde is. Hij blijft ook wel eens hier slapen, omdat hij wegens zijn astma niet meer terug kan rijden. Daar zit ik nu al helemaal niet op te wachten.
Ik kan deze man niet meer in huis verdragen. Dat mijn man wil afspreken met hem vind ik prima, het is zijn vader. ( al vind ik het kort na het gebeuren wel wat ongepast om doodleuk af te spreken alsof er niets aan de hand is)
Ik zit er aan te denken om tijdelijk even weg te gaan met mijn dochtertje.
Nu word ik met de rug tegen de muur gedrukt. Mijn vader komt omdat ik mijn auto moet laten nakijken en hij heeft geld voor mij.
Ik ben er even helemaal klaar mee. Ik weet dat ik voor mijn man ook sympathie op moet brengen omdat het voor hem net zo goed erg is. Nu lukt het even niet meer. Dit afspreken achter mijn rug om, in ons huis, gaat mij even te ver. Het voelt respectloos.
Het kan zijn dat mijn man in een ontkenningsfase is, maar kom op... overleg met mij... vraag of ik het wel wil, vraag of ik er klaar voor ben.
Mijn man verwacht ook nog dat ik zaterdag ga koken voor schoonvader. Koken voor de vent die met zijn poten niet van mij af kan blijven. Dat voelt vernederend en dat ben ik niet van plan om te doen. Ik ga er even tussenuit.
Hij hoeft niet te breken met zijn vader. Dat vraag ik niet.
Ik probeer begrip voor zijn kant op te brengen. Zelfs na zijn vermoedelijke ongeloof ( die nu helemaal bevestigd wordt) Nu kan ik dat even niet meer. Hij hoort nu maar begrip voor mij op te brengen. Hij mag blij zijn dat ik zijn vader niet heb aangegeven bij de politie. Dat had ik ook kunnen doen. Ik probeer hem te sparen, maar andersom gebeurt dat ook niet.
Ik ben boos en teleurgesteld.
Hoe het met mij gaat? Het kan beter. Ik weet even niet meer wat ik moet doen. Mijn man heeft gisteren achter mij rug om afgesproken met mijn schoonvader. Ineens zegt mijn man; naam schoonvader.. komt zaterdag hier. Ik moet mijn auto laten nakijken deze zaterdag en mijn vader zou het voor mij betalen, daarom komt hij zaterdag. Zonder even te overleggen met mij heeft hij, ondanks de situatie, afgesproken dat schoonvader deze kant op komt.
En dat bezoek gaat gegarandeerd lang duren. Meestal komt hij 's ochtends vroeg al en vertrekt 's avonds laat. De laatste maanden heb ik gemerkt dat 's avonds weggaan ook niet altijd aan de orde is. Hij blijft ook wel eens hier slapen, omdat hij wegens zijn astma niet meer terug kan rijden. Daar zit ik nu al helemaal niet op te wachten.
Ik kan deze man niet meer in huis verdragen. Dat mijn man wil afspreken met hem vind ik prima, het is zijn vader. ( al vind ik het kort na het gebeuren wel wat ongepast om doodleuk af te spreken alsof er niets aan de hand is)
Ik zit er aan te denken om tijdelijk even weg te gaan met mijn dochtertje.
Nu word ik met de rug tegen de muur gedrukt. Mijn vader komt omdat ik mijn auto moet laten nakijken en hij heeft geld voor mij.
Ik ben er even helemaal klaar mee. Ik weet dat ik voor mijn man ook sympathie op moet brengen omdat het voor hem net zo goed erg is. Nu lukt het even niet meer. Dit afspreken achter mijn rug om, in ons huis, gaat mij even te ver. Het voelt respectloos.
Het kan zijn dat mijn man in een ontkenningsfase is, maar kom op... overleg met mij... vraag of ik het wel wil, vraag of ik er klaar voor ben.
Mijn man verwacht ook nog dat ik zaterdag ga koken voor schoonvader. Koken voor de vent die met zijn poten niet van mij af kan blijven. Dat voelt vernederend en dat ben ik niet van plan om te doen. Ik ga er even tussenuit.
Hij hoeft niet te breken met zijn vader. Dat vraag ik niet.
Ik probeer begrip voor zijn kant op te brengen. Zelfs na zijn vermoedelijke ongeloof ( die nu helemaal bevestigd wordt) Nu kan ik dat even niet meer. Hij hoort nu maar begrip voor mij op te brengen. Hij mag blij zijn dat ik zijn vader niet heb aangegeven bij de politie. Dat had ik ook kunnen doen. Ik probeer hem te sparen, maar andersom gebeurt dat ook niet.
Ik ben boos en teleurgesteld.
dinsdag 26 februari 2008 om 11:02
Theemuts, ik denk dat je echt tegen je man moet zeggen dat dit nogal rauw op je dak valt en je je hier niet prettig bij voelt. Ik denk niet dat hij de ernst inziet van dit probleem.
Ik denk dat als je zaterdag de hele dag vertrekt, hij het gevoel heeft dat zijn vader niet meer welkom is en dit in een conflict uitmondt. Zorg dat je nu al aangeeft op te zien tegen zaterdag en dat je er moeite mee hebt dat dit niet in overleg is gebeurd.
Ik denk dat als je zaterdag de hele dag vertrekt, hij het gevoel heeft dat zijn vader niet meer welkom is en dit in een conflict uitmondt. Zorg dat je nu al aangeeft op te zien tegen zaterdag en dat je er moeite mee hebt dat dit niet in overleg is gebeurd.
dinsdag 26 februari 2008 om 11:12
Hai Theemuts,
Gatver, wat zul jij balen en je rot voelen zeg. Ik heb een nuance bijgeleerd, maar ik blijf er hierdoor bij, dat jouw man een duidelijke wake-up call nodig heeft. Ook al wil je dit niet tussen jullie in laten komen, je man moet hier natuurlijk ook wel naar jou luisteren en zoeken naar een oplossing. Dat doet hij dus totaal niet.
Ik zou deze week bij je man aangeven, dat je het zeer vervelend vindt, dat hij zijn vader zonder overleg heeft uitgenodigd. Vraag hem hierbij naar wat hij denkt, dat dit met jou doet. Zeker na wat er allemaal gebeurd is. Vraag hem of hij beseft wat hij nu doet, wat hij jou nu aandoet. Vraag hem de afspraak met zijn vader af te zeggen of te verplaatsen naar elders, omdat je deze man niet over de vloer wilt hebben. Zeg hem, dat je geen enkele behoefte hebt te gaan koken voor hem en aanwezig te zijn.
Luistert hij naar je en denkt hij met je mee, prima. Dan is de uitkomst, dat deze man geen stap in jullie huis zet. Luistert hij niet naar je en loopt hij over je gevoelens mee, dan zou ik aangeven, dat je het komende weekend niet thuis bent en met jullie dochter ergens anders zult zijn.
Als hij kwaad wordt, omdat je er niet zult zijn, kun je nog een keer uitleggen wat er gebeurd is en wat dat met je doet en vragen waarom hij daar overheen walst. Ik zou waken voor een escalatie, maar proberen in alle kalmte je standpunt duidelijk te maken en 'gewoon' te gaan. Laat je niet overhalen tot een weekend afwachten of je wel veilig bent in je eigen huis.
Ik zie toch een groter probleem tussen jou en je man. En dat vind ik echt super rot voor je.
Sterkte!
Gatver, wat zul jij balen en je rot voelen zeg. Ik heb een nuance bijgeleerd, maar ik blijf er hierdoor bij, dat jouw man een duidelijke wake-up call nodig heeft. Ook al wil je dit niet tussen jullie in laten komen, je man moet hier natuurlijk ook wel naar jou luisteren en zoeken naar een oplossing. Dat doet hij dus totaal niet.
Ik zou deze week bij je man aangeven, dat je het zeer vervelend vindt, dat hij zijn vader zonder overleg heeft uitgenodigd. Vraag hem hierbij naar wat hij denkt, dat dit met jou doet. Zeker na wat er allemaal gebeurd is. Vraag hem of hij beseft wat hij nu doet, wat hij jou nu aandoet. Vraag hem de afspraak met zijn vader af te zeggen of te verplaatsen naar elders, omdat je deze man niet over de vloer wilt hebben. Zeg hem, dat je geen enkele behoefte hebt te gaan koken voor hem en aanwezig te zijn.
Luistert hij naar je en denkt hij met je mee, prima. Dan is de uitkomst, dat deze man geen stap in jullie huis zet. Luistert hij niet naar je en loopt hij over je gevoelens mee, dan zou ik aangeven, dat je het komende weekend niet thuis bent en met jullie dochter ergens anders zult zijn.
Als hij kwaad wordt, omdat je er niet zult zijn, kun je nog een keer uitleggen wat er gebeurd is en wat dat met je doet en vragen waarom hij daar overheen walst. Ik zou waken voor een escalatie, maar proberen in alle kalmte je standpunt duidelijk te maken en 'gewoon' te gaan. Laat je niet overhalen tot een weekend afwachten of je wel veilig bent in je eigen huis.
Ik zie toch een groter probleem tussen jou en je man. En dat vind ik echt super rot voor je.
Sterkte!
dinsdag 26 februari 2008 om 11:23
Dat heb ik gisteren ook gezegd yoyo. Ik heb gezegd dat ik er nogal van geschrokken ben dat hij achter mijn rug om afspreekt.
Ik ga zaterdag niet thuisblijven. Ik wil deze man gewoon een tijd niet zien of spreken.
Ik werk maar 2 dagen in de week. De dagen dat ik vrij ben, belt schoonvader mij om de haverklap. Iedere dag dat ik vrij ben, belt hij mij wel een keer. Als ik zie dat hij het is, neem ik ook niet op. Deze gesprekken vond ik in het begin niet storend. Nadat hij handtastelijk is geworden, word ik bloednerveus als de telefoon gaat. Als ik zijn stem hoor, word ik al misselijk.
Vaak belt hij dan 's avonds terug en neemt mijn man op. Hij moet mij dan toch even spreken. Waar het over gaat? Wil je die lamp nog hebben die we bij Kwantum gezien hebben? Wat voor een soort kast vind je mooi? Paaien en slijmen, dat hangt mij na alles de keel uit. Ik heb hem duidelijk gemaakt niets meer aan te nemen. Oost-Indisch doof, want het volgende telefoon gesprek gaat hetzelfde.
Hij wil alles maar voor ons kopen, zodat hij een geestelijk chantage middel heeft. Ik hoef helemaal niets. Het belangrijkste voor mij is dat iemand zijn hart op de goede plaats heeft zitten. En cadeaus kopen is geen middel om mij om te kopen. Helaas geldt dat voor mijn man wel. Hij vindt zijn vader heel handig, financieel gezien en blijft al zijn geld en cadeaus aannemen.
Mijn man ziet misschien de ernst van het probleem niet. Dit zijn de feiten: Zijn moeder heeft alle hoeken van de kamer gezien, schoonvader maakt vreemde opmerkingen naar dochtertje toe, hij zit aan mij kont, met zijn hand achter in mijn broek, hij kust mij dwingend op de mond.... gaat er nou echt geen lampje branden? Is dit niet ernstig genoeg? Dat alle belangrijke vrouwen in zijn leven vernederd en gekwetst worden/zijn?
Ik heb trouwens een afspraak gemaakt bij een therapeut. Het gaat op deze manier niet goed. Ik wil mijn huwelijk niet kapot zien gaan. Het huwelijk was altijd goed. Ik merk wel dat dit diepe wonden heeft nagelaten. En daar moet wat aan gedaan worden.
Ik ga zaterdag niet thuisblijven. Ik wil deze man gewoon een tijd niet zien of spreken.
Ik werk maar 2 dagen in de week. De dagen dat ik vrij ben, belt schoonvader mij om de haverklap. Iedere dag dat ik vrij ben, belt hij mij wel een keer. Als ik zie dat hij het is, neem ik ook niet op. Deze gesprekken vond ik in het begin niet storend. Nadat hij handtastelijk is geworden, word ik bloednerveus als de telefoon gaat. Als ik zijn stem hoor, word ik al misselijk.
Vaak belt hij dan 's avonds terug en neemt mijn man op. Hij moet mij dan toch even spreken. Waar het over gaat? Wil je die lamp nog hebben die we bij Kwantum gezien hebben? Wat voor een soort kast vind je mooi? Paaien en slijmen, dat hangt mij na alles de keel uit. Ik heb hem duidelijk gemaakt niets meer aan te nemen. Oost-Indisch doof, want het volgende telefoon gesprek gaat hetzelfde.
Hij wil alles maar voor ons kopen, zodat hij een geestelijk chantage middel heeft. Ik hoef helemaal niets. Het belangrijkste voor mij is dat iemand zijn hart op de goede plaats heeft zitten. En cadeaus kopen is geen middel om mij om te kopen. Helaas geldt dat voor mijn man wel. Hij vindt zijn vader heel handig, financieel gezien en blijft al zijn geld en cadeaus aannemen.
Mijn man ziet misschien de ernst van het probleem niet. Dit zijn de feiten: Zijn moeder heeft alle hoeken van de kamer gezien, schoonvader maakt vreemde opmerkingen naar dochtertje toe, hij zit aan mij kont, met zijn hand achter in mijn broek, hij kust mij dwingend op de mond.... gaat er nou echt geen lampje branden? Is dit niet ernstig genoeg? Dat alle belangrijke vrouwen in zijn leven vernederd en gekwetst worden/zijn?
Ik heb trouwens een afspraak gemaakt bij een therapeut. Het gaat op deze manier niet goed. Ik wil mijn huwelijk niet kapot zien gaan. Het huwelijk was altijd goed. Ik merk wel dat dit diepe wonden heeft nagelaten. En daar moet wat aan gedaan worden.
dinsdag 26 februari 2008 om 11:31
Lieve Theemuts,
Dit is het nu. Het moment waarop je je grenzen moet gaan aangeven. Probeer duidelijk te zijn tegen je man: hoe voel jij je hieronder en wat roept het in jou op dat hij zonder te overleggen "ijskoud" zijn vader heeft uitgenodigd. Je moet geen enkele ruimte voor twijfel of interpretatie laten. Dit is voor jou niet acceptabel.
Het is wel heel duidelijk dat er sprake is van omkoperij. Je man trapt er zo te horen met open ogen in, of beter gezegd is dit waarschijnlijk een soort ongeschreven afspraak van hoe zij met elkaar omgaan. Het lijkt me belangrijk hier met je man over te praten. Dit geeft je schoonvader eindeloze redenen om bij jullie langs te komen. Jij wilt dat niet. Bovendien creëert het een soort schuld bij zijn vader die jullie gezin niet ten goede komt (nog los van wat hij ervoor terugverwacht, moeten jullie als gezin autonoom zijn en niet van een derde afhankelijk om bijv. een auto te laten nakijken).
Je wil die man niet in huis. Je man hoeft niet met zijn vader te breken. Maar wat wil je wel, waar kun je wel mee leven? Ik denk dat nu het moment is om dat te bepalen en duidelijk te zijn tegen je man. Ik kan me heel goed voorstellen dat je bang bent voor zijn reactie, om de redenen die ik eerder al uiteenzette (het kaartenhuis). Misschien kun je hulp inroepen, om te beginnen eens met de huisarts hierover gaan praten. Je hoeft je niet onder tijdsdruk te laten zetten omdat je man je nu voor het blok zet. Je kan uitleggen dat je het weekend met je dochtertje weggaat en waarom. Je kunt het er altijd later over hebben, als je het prettig vindt eerst professionele hulp te zoeken.
Als je man daar niets voor voelt, kan het voor jou heel goed zijn alleen met iemand te praten. Je zit in een verdomd moeilijke situatie en zal heel goed moeten nadenken over welke stappen je nu neemt. Ik denk dat je ook wel begrijpt dat deze situatie een bom onder je huwelijk kan leggen. Je voelt je nu respectloos behandeld en dat begrijp ik heel goed. Het wordt heel persoonlijk voor jou nu. In zulke situaties kunnen gevoelens ontstaan die je op een bepaald moment niet meer naast je neer kan leggen. Als iemand je respectloos behandelt (althans jij hebt dat gevoel), dan word je aangesproken op je zelfrespect. Hoe laat jij je behandelen, is dan de vraag. Ik denk dat je er goed aan doet daar hulp bij te zoeken om tot een wijze houding hierin te komen, waarin je je zelfrespect, je veiligheid en die van je dochter én je huwelijk weet te behouden.
veel sterkte!
dubio
Dit is het nu. Het moment waarop je je grenzen moet gaan aangeven. Probeer duidelijk te zijn tegen je man: hoe voel jij je hieronder en wat roept het in jou op dat hij zonder te overleggen "ijskoud" zijn vader heeft uitgenodigd. Je moet geen enkele ruimte voor twijfel of interpretatie laten. Dit is voor jou niet acceptabel.
Het is wel heel duidelijk dat er sprake is van omkoperij. Je man trapt er zo te horen met open ogen in, of beter gezegd is dit waarschijnlijk een soort ongeschreven afspraak van hoe zij met elkaar omgaan. Het lijkt me belangrijk hier met je man over te praten. Dit geeft je schoonvader eindeloze redenen om bij jullie langs te komen. Jij wilt dat niet. Bovendien creëert het een soort schuld bij zijn vader die jullie gezin niet ten goede komt (nog los van wat hij ervoor terugverwacht, moeten jullie als gezin autonoom zijn en niet van een derde afhankelijk om bijv. een auto te laten nakijken).
Je wil die man niet in huis. Je man hoeft niet met zijn vader te breken. Maar wat wil je wel, waar kun je wel mee leven? Ik denk dat nu het moment is om dat te bepalen en duidelijk te zijn tegen je man. Ik kan me heel goed voorstellen dat je bang bent voor zijn reactie, om de redenen die ik eerder al uiteenzette (het kaartenhuis). Misschien kun je hulp inroepen, om te beginnen eens met de huisarts hierover gaan praten. Je hoeft je niet onder tijdsdruk te laten zetten omdat je man je nu voor het blok zet. Je kan uitleggen dat je het weekend met je dochtertje weggaat en waarom. Je kunt het er altijd later over hebben, als je het prettig vindt eerst professionele hulp te zoeken.
Als je man daar niets voor voelt, kan het voor jou heel goed zijn alleen met iemand te praten. Je zit in een verdomd moeilijke situatie en zal heel goed moeten nadenken over welke stappen je nu neemt. Ik denk dat je ook wel begrijpt dat deze situatie een bom onder je huwelijk kan leggen. Je voelt je nu respectloos behandeld en dat begrijp ik heel goed. Het wordt heel persoonlijk voor jou nu. In zulke situaties kunnen gevoelens ontstaan die je op een bepaald moment niet meer naast je neer kan leggen. Als iemand je respectloos behandelt (althans jij hebt dat gevoel), dan word je aangesproken op je zelfrespect. Hoe laat jij je behandelen, is dan de vraag. Ik denk dat je er goed aan doet daar hulp bij te zoeken om tot een wijze houding hierin te komen, waarin je je zelfrespect, je veiligheid en die van je dochter én je huwelijk weet te behouden.
veel sterkte!
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 26 februari 2008 om 11:45
De situatie wordt zo te lezen alleen maar vervelender voor je/jullie.
Vreselijk dat je man niet enorm boos is op zijn vader en vreselijk dat hij hem gewoon wil blijven zien. Ik kan me daar zo kwaad om maken!!!
Maar ook ik herken de situatie, mijn ex had ook zo'n relatie met zijn pa en ook ik vond hem maar een engerd, die mij overigens ook zat te begluren.
Maar mijn ex was gewend dat zijn vader hem alleen zijn liefde liet zien door dingen te kopen, kopen, kopen.
Mijn ex was dus dolblij als zijn pa weer iets kocht voor hem, hoewel hij ook dondersgoed wist dat hij hem eigenlijk gewoon omkocht.
Maar ja die band is nou eenmaal altijd zo geweest en mijn ex wilde zoooo graag de goedkeuring van zijn pa. En als hij dat nou voelt door al die cadeaus...
Vreselijk dat je man niet enorm boos is op zijn vader en vreselijk dat hij hem gewoon wil blijven zien. Ik kan me daar zo kwaad om maken!!!
Maar ook ik herken de situatie, mijn ex had ook zo'n relatie met zijn pa en ook ik vond hem maar een engerd, die mij overigens ook zat te begluren.
Maar mijn ex was gewend dat zijn vader hem alleen zijn liefde liet zien door dingen te kopen, kopen, kopen.
Mijn ex was dus dolblij als zijn pa weer iets kocht voor hem, hoewel hij ook dondersgoed wist dat hij hem eigenlijk gewoon omkocht.
Maar ja die band is nou eenmaal altijd zo geweest en mijn ex wilde zoooo graag de goedkeuring van zijn pa. En als hij dat nou voelt door al die cadeaus...
dinsdag 26 februari 2008 om 11:49
Theemuts, wat een vreselijke situatie!
Jij en je man moeten onmiddellijk stoppen om kado's en geld aan te nemen van je schoonvader. Op die manier heeft hij te veel macht. Ook reparaties moet je niet laten betalen door je schoonvader.
Als je man en jij niet op 1 lijn komen zie ik het somber in voor jouw veiligheid en die van je kind.
Wat ga jij doen als je schoonvader komt? Als hij merkt dat jij weg bent blijft hij vast logeren om te wachten tot hij je weer ziet. Kun je bij je eigen ouders of een goede vriendin logeren?
Heb je al gepraat met jouw ouders of bijvoorbeeld de huisarts over dit probleem?
Jij en je man moeten onmiddellijk stoppen om kado's en geld aan te nemen van je schoonvader. Op die manier heeft hij te veel macht. Ook reparaties moet je niet laten betalen door je schoonvader.
Als je man en jij niet op 1 lijn komen zie ik het somber in voor jouw veiligheid en die van je kind.
Wat ga jij doen als je schoonvader komt? Als hij merkt dat jij weg bent blijft hij vast logeren om te wachten tot hij je weer ziet. Kun je bij je eigen ouders of een goede vriendin logeren?
Heb je al gepraat met jouw ouders of bijvoorbeeld de huisarts over dit probleem?
dinsdag 26 februari 2008 om 11:55
Bedankt voor jullie verhelderende woorden.
dubiootje: de eerste afspraak ga ik alleen. Ik vertel het verhaal en ik denk dat hij of zij aanraadt om eens met mijn man te komen.
Al denk ik dat mijn man hier niet op zit te wachten. Hij heeft het niet zo op hulpverlening. Toch probeer ik hem mee te krijgen. Het is voor hem ook belangrijk. We zitten er beide middenin. Ik zal hem niet dwingen, mocht hij echt niet willen dan gaat het niet.
Dat gevoel van "omkoperij" zit mij erg dwars. Voor mijn gevoel komen we dan in het krediet bij hem te staan. Mijn schoonvader koopt maar, zodat zijn krediet verhoogd wordt en mijn man uit schuldgevoel toch inschikt in zijn wensen en dominantie. Dat krijg je er niet zomaar uit, van kleins af aan is dit zo gegaan. Het is gewoonte geworden. En mijn man heeft behoefte aan bevestiging en liefde van zijn ouders. Dit geld en deze cadeaus zijn voor hem misschien die bevestiging en dat kan hij niet loslaten.
Mijn man had een jaar terug geen contact met zijn vader. Ik geloof 5 jaar niet. Dit kwam omdat hij mijn man eens met de harde hand de les gelezen had. Zijn vader heeft hem al die jaren gestalkt. Hij verscheen ineens op zijn werk, stond naar mijn man te kijken en zei helemaal niets... en verdween weer. De telefoon stond 's nachts roodgloeiend. 70 keer op een nacht bellen was geen uitzondering. Hij reedt mijn man en mij een keer achterna van mijn man zijn huis naar mijn huis aan de ander kant van Nederland. Vervolgens keek hij alleen kwaad en reed weer weg.
Waarschijnlijk is mijn man zelfs bang voor hem. Hij is tot veel dingen in staat. Agressie, manipulatie, stalking, noem maar op.
dubiootje: de eerste afspraak ga ik alleen. Ik vertel het verhaal en ik denk dat hij of zij aanraadt om eens met mijn man te komen.
Al denk ik dat mijn man hier niet op zit te wachten. Hij heeft het niet zo op hulpverlening. Toch probeer ik hem mee te krijgen. Het is voor hem ook belangrijk. We zitten er beide middenin. Ik zal hem niet dwingen, mocht hij echt niet willen dan gaat het niet.
Dat gevoel van "omkoperij" zit mij erg dwars. Voor mijn gevoel komen we dan in het krediet bij hem te staan. Mijn schoonvader koopt maar, zodat zijn krediet verhoogd wordt en mijn man uit schuldgevoel toch inschikt in zijn wensen en dominantie. Dat krijg je er niet zomaar uit, van kleins af aan is dit zo gegaan. Het is gewoonte geworden. En mijn man heeft behoefte aan bevestiging en liefde van zijn ouders. Dit geld en deze cadeaus zijn voor hem misschien die bevestiging en dat kan hij niet loslaten.
Mijn man had een jaar terug geen contact met zijn vader. Ik geloof 5 jaar niet. Dit kwam omdat hij mijn man eens met de harde hand de les gelezen had. Zijn vader heeft hem al die jaren gestalkt. Hij verscheen ineens op zijn werk, stond naar mijn man te kijken en zei helemaal niets... en verdween weer. De telefoon stond 's nachts roodgloeiend. 70 keer op een nacht bellen was geen uitzondering. Hij reedt mijn man en mij een keer achterna van mijn man zijn huis naar mijn huis aan de ander kant van Nederland. Vervolgens keek hij alleen kwaad en reed weer weg.
Waarschijnlijk is mijn man zelfs bang voor hem. Hij is tot veel dingen in staat. Agressie, manipulatie, stalking, noem maar op.
dinsdag 26 februari 2008 om 12:03
Waarschijnlijk is mijn man zelfs bang voor hem. Hij is tot veel dingen in staat. Agressie, manipulatie, stalking, noem maar op.
Dan zou jouw man jou en jullie kind toch moeten willen beschermen? Ik maak me erg ongerust over zijn beinvloedbaarheid. Hij schijnt het wel ok te vinden dat zijn vader jou aanrandt en gore opmerkingen maakt over jullie dochter? Waarom? Als betaling voor de kado's en het geld? Of uit een soort nihilisme, dat zijn vader toch wel macht krijgt over de vrouwen in zijn leven?
Dan zou jouw man jou en jullie kind toch moeten willen beschermen? Ik maak me erg ongerust over zijn beinvloedbaarheid. Hij schijnt het wel ok te vinden dat zijn vader jou aanrandt en gore opmerkingen maakt over jullie dochter? Waarom? Als betaling voor de kado's en het geld? Of uit een soort nihilisme, dat zijn vader toch wel macht krijgt over de vrouwen in zijn leven?
dinsdag 26 februari 2008 om 12:04
wanda_p, ik heb met mijn ouders gepraat.
Ze zijn erg geschrokken en ze zijn erg boos. Ondanks dat ik het bij ze kwijt kan, zullen ze zich er verder niet mee bemoeien. Is ook wel goed, anders krijg je nog meer escalaties. Het is een beladen onderwerp. Mijn man zou zich tegenover mij ouders schamen. Dit doet de relatie tussen hen geen goed.
Mijn ouders hebben schoonvader een paar keer ontmoet. Ze vonden hem, ondanks dat ze niet snel een oordeel over iemand hebben, vreemd uit de ogen kijken. Niet betrouwbaar. Het viel ze ook op dat hij veelvuldig naar mijn borsten en kont keek. Dit is niet normaal voor een schoonvader natuurlijk.
Ze maken zich wel zorgen over hun kleinkind. Laat haar niet alleen met hem hoor, drukken ze mij op het hart. Dat doe ik ook niet. Nooit.
Ze zijn erg geschrokken en ze zijn erg boos. Ondanks dat ik het bij ze kwijt kan, zullen ze zich er verder niet mee bemoeien. Is ook wel goed, anders krijg je nog meer escalaties. Het is een beladen onderwerp. Mijn man zou zich tegenover mij ouders schamen. Dit doet de relatie tussen hen geen goed.
Mijn ouders hebben schoonvader een paar keer ontmoet. Ze vonden hem, ondanks dat ze niet snel een oordeel over iemand hebben, vreemd uit de ogen kijken. Niet betrouwbaar. Het viel ze ook op dat hij veelvuldig naar mijn borsten en kont keek. Dit is niet normaal voor een schoonvader natuurlijk.
Ze maken zich wel zorgen over hun kleinkind. Laat haar niet alleen met hem hoor, drukken ze mij op het hart. Dat doe ik ook niet. Nooit.
dinsdag 26 februari 2008 om 12:15
quote:theemuts2 schreef op 26 februari 2008 @ 12:04:
wanda_p, ik heb met mijn ouders gepraat.
Ze zijn erg geschrokken en ze zijn erg boos. Ondanks dat ik het bij ze kwijt kan, zullen ze zich er verder niet mee bemoeien. Is ook wel goed, anders krijg je nog meer escalaties. Het is een beladen onderwerp. Mijn man zou zich tegenover mij ouders schamen. Dit doet de relatie tussen hen geen goed.
Natuurlijk heb je geen behoefte aan nog meer bemoeizuchtige en dominante ouders, maar je hebt wel behoefte aan hulp en een veilige plek om naar toe te gaan. Die kunnen ook je ouders bieden.
Dat je man zich schaamt zou ik eerlijk gezegd volkomen terecht vinden! Hij laat zijn gezin op een ongelooflijk laffe manier in de steek en gaat zelfs verder. Door zijn vader bij jullie thuis uit te nodigen stelt hij jullie willens en wetens bloot aan gevaar. Is 1 geval van aanranding niet genoeg soms?
wanda_p, ik heb met mijn ouders gepraat.
Ze zijn erg geschrokken en ze zijn erg boos. Ondanks dat ik het bij ze kwijt kan, zullen ze zich er verder niet mee bemoeien. Is ook wel goed, anders krijg je nog meer escalaties. Het is een beladen onderwerp. Mijn man zou zich tegenover mij ouders schamen. Dit doet de relatie tussen hen geen goed.
Natuurlijk heb je geen behoefte aan nog meer bemoeizuchtige en dominante ouders, maar je hebt wel behoefte aan hulp en een veilige plek om naar toe te gaan. Die kunnen ook je ouders bieden.
Dat je man zich schaamt zou ik eerlijk gezegd volkomen terecht vinden! Hij laat zijn gezin op een ongelooflijk laffe manier in de steek en gaat zelfs verder. Door zijn vader bij jullie thuis uit te nodigen stelt hij jullie willens en wetens bloot aan gevaar. Is 1 geval van aanranding niet genoeg soms?
