Hechtingsstijlen en groeiende onzekerheid

Hallo allemaal!

Ik zou graag jullie mening willen horen over een terugkerend patroon dat ik in mijn relatie tegenkom. Ik ben benieuwd naar jullie inzichten en hoe jullie hier tegenaan kijken.

Ik ben nu twee jaar samen met mijn vriend (ik 30, hij 37) en we zijn nog steeds erg gek op elkaar. Toch lopen we steeds vaker tegen verschillen aan als het gaat om onze behoeften aan contact en bevestiging. Om wat context te geven: mijn vorige relatie was behoorlijk ongezond, waarin ik mezelf vaak wegcijferde en niet altijd goed behandeld werd. Dankzij de inzichten die ik hier eerder op het forum heb gekregen, heb ik toen de stap kunnen zetten om voor mezelf te kiezen en die relatie te beëindigen. In de periode daarna, waarin ik ruim twee jaar single was, heb ik hard aan mezelf gewerkt en veel geleerd over mijn eigenwaarde en de patronen die me in die situatie hadden gebracht. Ik heb therapie gevolgd en echt de tijd genomen om een stabiel leven voor mezelf op te bouwen.

Momenteel latten mijn vriend en ik nog, maar waar ik graag wat meer samen zou willen zijn, heeft hij daar minder behoefte aan. Hij trekt zich soms graag terug of spendeert tijd met vrienden of familie. We zien elkaar nu ongeveer drie avonden per week, en hoewel ik dat prima vind —ik heb zelf ook een druk sociaal leven en geniet van mijn eigen tijd— zou ik het prettig vinden om wat meer in verbinding te staan op de dagen dat we elkaar niet zien. Overdag spreken we elkaar nauwelijks omdat we aan het werk zijn, en 's avonds wisselen we een paar berichten uit of bellen we kort. Dit werkte lange tijd goed, maar de laatste tijd zijn er wat spanningen ontstaan waardoor ik meer ben gaan nadenken over onze relatie. Ik wil hier niet te diep op ingaan, maar ik heb ontdekt dat mijn vriend niet eerlijk is geweest over bepaalde zaken, wat mijn vertrouwen heeft geschaad. Hij heeft hier spijt van, maar ik merk dat hij de laatste tijd ook prikkelbaarder is vanwege persoonlijke omstandigheden. Ik probeer hem hierin te steunen, maar als ik dan op mijn beurt iets van hem nodig heb, zoals een beetje extra verbinding of een goed gesprek, dan krijg ik vaak niet de respons waar ik op hoop. Dit is lastig voor me, vooral omdat ik juist nu dat stapje extra van hem nodig heb na wat er is gebeurd.

Mijn vriend is vermijdend gehecht en komt uit een moeilijke gezinssituatie. Zelf ben ik veilig gehecht, maar door mijn vorige relatie kan ik soms angstige gedachten of gedragingen vertonen. Ik ben me hiervan bewust en probeer veel voor mezelf te relativeren, maar als mijn geduld opraakt, kan ik soms snauwerig reageren. Dit leidt vaak tot irritatie bij hem, waarna hij zich een paar dagen terugtrekt, waardoor ik me erg schuldig voel en boos op mezelf ben omdat ik dingen gewoon normaal moet brengen. We hebben hier vaak over gepraat, maar hij vindt het lastig om concreet iets te veranderen, omdat hij het gevoel heeft dat hij al genoeg aan zijn hoofd heeft en er soms ook gewoon geen zin in heeft om ermee bezig te zijn. Hoewel ik dat tot op zekere hoogte begrijp, merk ik dat zijn vermijdende gedrag mijn onzekerheid versterkt, zeker nu mijn vertrouwen een deuk heeft opgelopen.

Het is natuurlijk een bekende dynamiek: de vermijdende partner en de angstige partner. Hoewel ik al veel heb gedaan om dit patroon te doorbreken en meestal uit de dramadriehoek blijf, raakt mijn geduld op, waardoor ik soms wat feller reageer. Dit leidt dan weer tot nieuwe discussies. Het is vermoeiend en frustrerend. Ik wil niet het gevoel hebben dat ik op eieren moet lopen, maar het is ook uitputtend om steeds degene te moeten zijn die de volwassen rol op zich neemt in onze conflicten.

Kortom: we verschillen in onze behoeften en dealen er allebei op een andere manier mee. Toch is er veel liefde tussen ons en er zijn ook heel veel leuke momenten, maar mijn onzekerheid is toegenomen in deze relatie terwijl ik eindelijk alles voor mezelf op de rit had en gewoon gelukkig en stabiel was met mezelf en mijn eigen leven. Hoe kijken jullie hier tegenaan? Hebben jullie nog tips om dit te doorbreken?

Bedankt alvast.

Buunzingbub schreef: ↑

03-09-2024 19:16

Lees het boek “verbonden” van Amir Levine en Rachel Heller. Aanrader! Geeft je veel inzichten en leert je jezelf en je behoeften te begrijpen evenals je valkuilen.

Belangrijkste is communicatie en weten dat je een team bent en niet elkaars vijand, dat is de basis. Wat is het patroon en wat zijn de triggers? Waarom ontstaan die? Ben je echt veilig gehecht?

Toevallig heb ik die een aantal weken geleden gelezen! Ik vond het erg interessant en gaf ook een helder inzicht in bepaalde patronen. Ik vond vooral de voorbeeldverhalen prettig om te lezen.

Of ik echt veilig gehecht ben, dat durf ik wel in twijfel te trekken, maar aan de hand van dat boek en ook de vragenschema's heb ik toch grotendeels 'veilige patronen'. Ik merk vooral dat ik getriggerd word op het moment dat mijn vriend zich van me gaat afwenden, niet wil communiceren, geen oog voor mij heeft etc (wat vaak dan wel een reactie is op een uitgesproken behoefte of irritatie vanuit mijn kant). Maar ook als hij getriggerd word door iets in zijn privésituatie, kruipt hij enorm in zijn schulp zonder echt met me te delen. Ik vind dat vaak eenzaam voelen.

Ik heb ook heel lang aan mezelf getwijfeld, of ik niet gewoon het probleem was, dat ik zelf een dikkere huid moet kweken etc. Maar toen las ik ook dat het niet meer dan logisch is dat je getriggerd wordt als je partner zo heftig (en regelmatig) uit verbinding gaat en dat dat je niet meteen een angstig persoon maakt.

Merk nu vooral dat ik het mezelf kwalijk neem dat ik soms weer een steek onder water geef. Heb ook uitgelegd waar dat vandaan komt en dat het soms ook opgestapelde frustratie is omdat ik vaak de vrede probeer te bewaren. Hij begrijpt dat wel en neemt het mij ook niet kwalijk, maar ik voel wel dat het hem irriteert.

bijtie schreef: ↑

03-09-2024 19:27

Het vertrouwen is beschadigd in deze relatie en hij doet niets om je vertrouwen terug te winnen.

"Hij heeft hier spijt van, maar ik merk dat hij de laatste tijd ook prikkelbaarder is vanwege persoonlijke omstandigheden."

Kortom, hij is vooral met zichzelf bezig?

Zoals je het schrijft hebben jouw behoeftes en gevoelens voor hem geen hoge prioriteit. Lijkt me lastig worden dan.

Met vermijdend gehechte mensen valt m.i. geen relatie te hebben als ze niet in therapie zijn. Ze staan er bekend om bommen onder relaties te leggen zoals in de vorm van leugens. Het is een vorm van angst en zelfsabotage waar ze zichzelf niet bewust van zijn.

Ja, daar benoem je wel iets. Hij is inderdaad erg met zichzelf bezig en dat is hij al twee jaar lang. En dat is prima, want ik hou van hem en ik gun hem oprecht de ruimte om dingen voor zichzelf te verwerken et cetera, maar het voelt niet altijd alsof dit in balans is.

Hij geeft zelf ook aan dat hij vaak handelt uit angst. Die leugens inderdaad, die zijn puur vanuit angst gebeurd, omdat hij bang was om mij kwijt te raken. Ook al heb ik hem al vaker verteld en ook laten merken dat ik een zeer redelijke gesprekspartner ben en begrip voor een hoop dingen heb, maar liegen vind ik niet OK.

Ook het terugtrekken is uit angst, geeft hij aan. Hij voelt zich dan erg slecht over zichzelf en wil het niet nog erger maken dan het is, want dat verdien ik naar zijn zeggen dan niet. Ook al geef ik aan dat ik dan juist behoefte heb om gewoon samen te zijn of een leuk/luchtig gesprek met elkaar te hebben, ik moet vaak afwachten totdat bij hem de boel weer gezakt is.

bijtie schreef: ↑

03-09-2024 19:32

Jouw felle reacties worden overigens door sommigen "reactive abuse" genoemd. Het is eigenlijk een reactie op zijn ontwijkende gedrag wat jou tot wanhoop drijft. Je weet al wat er komen gaat, dagen van terugtrekken en stilte.

Het kan een valkuil zijn om jezelf te blijven pushen om het beter te doen. Been there done that, vooral in de relatie die ik na therapie had, ben ik hard in deze valkuil gestapt. Je weet nu immers wat bij jou ligt hoe je dat beter zou kunnen/moeten doen. Het werken aan jezelf geeft ook een vorm van controle op de situatie.

Echter in sommige relaties heeft dit geen kans van slagen en ondergraaft het alleen maar je zelfvertrouwen.

Dank je. Die term kende ik niet. Het klopt inderdaad dat het een vorm van controle geeft. Doordat ik bewust ben van mijzelf en mijn gedrag erop aanpas, weet ik wat ik wel en niet moet doen om de relatie goed te houden. Ik denk overigens dat het nooit verkeerd is om jezelf aan te kijken, maar grote kans dat ik erin doorsla. Maar ja, hoe doen mensen dit dan? Dat vraag ik mij wel eens oprecht af, want iedereen maakt wel eens een verkeerde opmerking of doet iets wat niet helemaal handig is.

Justi schreef: ↑

03-09-2024 19:35

En als het angst is, dan is het ineens allemaal wel ok? Hij is een volwassen man he, waar is zijn verantwoordelijkheid in dit verhaal?

Nee, dat is niet OK. Maar ik heb er dan begrip voor en probeer de situatie dan ook 'veilig' voor hem te maken, in de hoop dat hij weer uit zijn schulp kruipt. Achteraf zijn er vaak een hoop inzichten en excuses vanaf zijn kant en dan kunnen we het er ook goed over hebben. Dat voelt voor mij als opluchting. Hij is dan ook echt een lieve en verzorgende vriend. Het voelt makkelijker om in zo'n conflictsituatie hard te werken en verbinding met elkaar te hebben.

Justi schreef: ↑

03-09-2024 19:47

Makkelijker dan wat?

Makkelijker dan te denken: jij kan even de boom in met je eikelige gedrag.

S-Groot schreef: ↑

03-09-2024 19:51

En daarna? Of blijf je hangen op de 'high' van de verbinding op dat moment en is er helemaal geen 'daarna'? Oftewel: wat doet hij met die inzichten en excuses? Volgende keer beter? Of gewoon volgende keer toch weer hetzelfde? En dan ben jij daarna weer oh zo blij met de verbinding als hij weer inzichten en excuses heeft?

Het eerlijke antwoord is dat dit precies is wat het is.

Paska schreef: ↑

03-09-2024 19:51

Poeh, wat me opvalt is de therapietaal. Welk gevoel wil je bedekken met die overanalyses? En waarom praat je zijn gedrag goed?

Ja, erg. Het gaat eigenlijk als vanzelf. Ik wil namelijk mezelf niets kwalijk nemen en probeer het daardoor altijd van alle kanten te bekijken en te verklaren. Omdat ik denk: hij doet het ook niet expres. Wat ook niet zo is, maar dat maakt het natuurlijk niet OK. Welk gevoel ik wil bedekken? Ik denk dat ik de waarheid niet onder ogen wil zien, maar wel moet gaan zien.

bijtie schreef: ↑

03-09-2024 19:53

Herkenbaar hoor. Zo'n relatie heeft mij een autoimmuunziekte opgeleverd. Gelukkig inmiddels hersteld jaren later, maar je stressysteem draait overuren. Achteraf ga je dat pas merken.

Eyeopener voor mij was dat voor sommige mensen hun problemen nooit overgaan. Hun problemen zijn eigenlijk het probleem niet, het is de manier waarop ze er (niet) mee omgaan. En hoe ze met relaties omgaan. Dat is er met de paplepel ingegoten en zit zo diep. Het "monster" is niet te temmen. En langzaam verliezen ze op den duur hun respect voor jou.

Ja het is uit angst, beschadiging, kwetsbaarheid, maar ondertussen verandert het heel moeilijk of eigenlijk gewoon niet. Niet zonder zware therapie.

Wat heftig dat je dat hebt meegemaakt. Knap van je dat je eruit bent gekomen en fijn dat je bent hersteld!

Wat je verder schrijft, begint bij mij ook steeds meer in te dalen. Toch vind ik het vaak moeilijk om dat helder te zien of om daarin voor mezelf te kiezen, omdat we ook echt wel gek op elkaar zijn en het niet alleen maar kommer en kwel is.