Relaties
alle pijlers
Help, mijn vriend heeft bindingsangst..en ik ben zwanger
maandag 5 mei 2008 om 20:46
Hallo.
Mijn vriend en ik zijn nu een jaar bij elkaar, en ik ben vier maanden zwanger. Dat was eigenlijk niet de bedoeling, en mijn vriend wilde dat ik abortus zou doen. Dat heb ik niet gedaan, ik heb gezegd dat hij bij me weg moest gaan als hij het echt niet zag zitten.
Hij is gebleven, en zegt dat hij toch zijn best voor onze relatie en voor het kindje wil doen.
Nu is mijn vriend altijd al bang geweest zich te binden. Hij is bang dat hij alle leuke dingen die hij graag wil doen los moet laten, en een degelijke huisvader wordt (en dat terwijl ik hem helemaal nooit claim en hem altijd zijn gang laat gaan als hij wat met vrienden wil gaan doen of gewoon een paar dagen alleen wil zijn! ik ben zelf ook af en toe ook best graag alleen).
Nu ik zwanger ben gaat het met onze relatie bergafwaarts, het lijkt net of hij me alleen opzoekt omdat hij 'zijn plicht doet" en niet omdat hij me graag ziet. Hij wil ook helemaal geen seks meer, hij kan niet meer geil van me worden omdat er een kindje in mijn buik zit, zegt hij. Ik heb al duizend keer voorgesteld er dan maar mee op te houden, het gewoon uit te maken, maar dat wil hij niet en dan gaat hij huilen. Hij zegt dat hij van me houdt, en ik hou ook van hem. Maar ik voel me erg onzeker en ben voortdurend boos op hem omdat hij zo afstandelijk is. Wat moet ik hier nou mee? Zijn er vrouwen die dit herkennen?
Mijn vriend en ik zijn nu een jaar bij elkaar, en ik ben vier maanden zwanger. Dat was eigenlijk niet de bedoeling, en mijn vriend wilde dat ik abortus zou doen. Dat heb ik niet gedaan, ik heb gezegd dat hij bij me weg moest gaan als hij het echt niet zag zitten.
Hij is gebleven, en zegt dat hij toch zijn best voor onze relatie en voor het kindje wil doen.
Nu is mijn vriend altijd al bang geweest zich te binden. Hij is bang dat hij alle leuke dingen die hij graag wil doen los moet laten, en een degelijke huisvader wordt (en dat terwijl ik hem helemaal nooit claim en hem altijd zijn gang laat gaan als hij wat met vrienden wil gaan doen of gewoon een paar dagen alleen wil zijn! ik ben zelf ook af en toe ook best graag alleen).
Nu ik zwanger ben gaat het met onze relatie bergafwaarts, het lijkt net of hij me alleen opzoekt omdat hij 'zijn plicht doet" en niet omdat hij me graag ziet. Hij wil ook helemaal geen seks meer, hij kan niet meer geil van me worden omdat er een kindje in mijn buik zit, zegt hij. Ik heb al duizend keer voorgesteld er dan maar mee op te houden, het gewoon uit te maken, maar dat wil hij niet en dan gaat hij huilen. Hij zegt dat hij van me houdt, en ik hou ook van hem. Maar ik voel me erg onzeker en ben voortdurend boos op hem omdat hij zo afstandelijk is. Wat moet ik hier nou mee? Zijn er vrouwen die dit herkennen?
maandag 5 mei 2008 om 21:12
Moet hij jou toestemming geven om het uit te maken? Die keuze kun je nog altijd helemaal alleen maken.
Ik weet niet of het beter wordt als de kleine er is, het zou kunnen, evengoed kan hij de afstand houden. De vraag is of jij bereid bent tot enkele maanden na de bevalling te wachten..
Wonen jullie samen?
Denk dat je het beste je nu op het kleintje concentreert, en op vóelen wat er in je omgaat, hoe jij je vriend ervaart nu. Dat vertelt best wel wat over jullie toekomst.
Ik weet niet of het beter wordt als de kleine er is, het zou kunnen, evengoed kan hij de afstand houden. De vraag is of jij bereid bent tot enkele maanden na de bevalling te wachten..
Wonen jullie samen?
Denk dat je het beste je nu op het kleintje concentreert, en op vóelen wat er in je omgaat, hoe jij je vriend ervaart nu. Dat vertelt best wel wat over jullie toekomst.
maandag 5 mei 2008 om 23:05
Het lijkt wel alsof je nu al een baby hebt. Je vriend gedraagt zich als een klein kind.
Eltigre, het was jouw keuze om de zwangerschap voort te zetten, niet de zijne. Zijn kinderachtige gedrag nu kun je er niet bij hebben. Het wordt tijd dat je eens echt voor je zwangerschap gaat kiezen en het lijkt erop dat dat zonder hem zal zijn. Behandel hem ook als volwassene, dus ook wanneer hij gaat zitten huilen als jij het uit wil maken. Hij zal ook de consequenties moeten dragen van zijn afstandelijke gedrag.
Eltigre, het was jouw keuze om de zwangerschap voort te zetten, niet de zijne. Zijn kinderachtige gedrag nu kun je er niet bij hebben. Het wordt tijd dat je eens echt voor je zwangerschap gaat kiezen en het lijkt erop dat dat zonder hem zal zijn. Behandel hem ook als volwassene, dus ook wanneer hij gaat zitten huilen als jij het uit wil maken. Hij zal ook de consequenties moeten dragen van zijn afstandelijke gedrag.
maandag 5 mei 2008 om 23:25
eltigre, ik ben heel bang dat als je kindje er eenmaal is, het niet veel anders zal worden. Hij komt op mij over als iemand die 'lang leve de lol en vrijheid' is, met andere woorden, dat hij echt bang is dat hij vooral binnenzit met een kind. Mijn ex was net zo, wilde overigens wel graag een kindje, maar toen het betekende dat je gewoon minder vaak wegging, was het toch minder leuk. We hadden (hebben) een makkelijk kind, en gingen ook wel weg, maar niet meer zoveel als daarvoor. Daar waren overigens ook meerdere redenen voor dan alleen het kind, maar voor ex voelde het alsof het aan het kind lag. Nu dat we uit elkaar zijn en hij een vriendin heeft, pakt hij de draad weer op en is gemiddeld twee weekenden per maand 'een weekendje weg' want hij zit er 'zo doorheen'.
Het lijkt er wel op dat hij geen beslissing durft te nemen, elke keer als jij het heft in handen neemt, gaat hij huilen. Maar wil jij dit? Wil jij een vent die geen sex meer met je wilt? Een vent die jammert over zijn vrijheid? Het is niet makkelijk om een alleenstaande moeder te zijn, maar jij hebt nu wel de keuze om dat van 1 kind te zijn of 2 waarvan de tweede dan een dreinende kleuter is..........en nooit groter zal groeien.
Het lijkt er wel op dat hij geen beslissing durft te nemen, elke keer als jij het heft in handen neemt, gaat hij huilen. Maar wil jij dit? Wil jij een vent die geen sex meer met je wilt? Een vent die jammert over zijn vrijheid? Het is niet makkelijk om een alleenstaande moeder te zijn, maar jij hebt nu wel de keuze om dat van 1 kind te zijn of 2 waarvan de tweede dan een dreinende kleuter is..........en nooit groter zal groeien.
maandag 5 mei 2008 om 23:28
Hij wil niet met je naar bed, hij wil zich niet binden, de relatie gaat bergafwaards maar als jij voorstelt om er mee te kappen dan gaat hij huilen.
Je kunt hem niet dwingen van je te houden, van jullie baby te houden en jullie relatie in stand te houden. Je kunt wel kiezen voor een leven zonder hem en zonder zijn onzekerheid over of hij al dan niet vader wil worden. Zorg dat er voor jou ook nog iets te kiezen overblijft en leg niet alle verantwoordelijkheid bij hem neer.
Jij wil hem en jij wil jullie kind. Dat kind ga je al houden, ondanks dat hij het eigenlijk niet wil hebben. Dat is al een duidelijke keuze van jou.
Jij kunt hem wel willen maar je kunt hem niet dwingen blij te zijn met een, door jou voor hem, gekozen leven. En misschien moet je hem dus wel begeleiden in een keuze voor een leven zonder jou. Hij vind het lastig om te kiezen, misschien moet jij kiezen en hem de wijde wereld insturen. Tenslotte is dat wat hij ambieert. Misschien is een adempauze in jullie relatie wel even goed. Tijd om beiden na te denken, om de voors en tegens af te wegen, om na te denken over het naderende ouderschap. Geef hem een maand om eens - met een minumum aan contact - de boel op een rijtje te krijgen. Hij moet ineens vader worden terwijl hij dat zichzelf niet ziet doen, ik vind het nogal wat.
Als hij na die bezinningsperiode kiest om te blijven dan moet hij dat met zijn hele hart doen. Een kind krijgen en opvoeden is geen sinecure en een kind mag van beide ouders inzet, zorg en warmte verwachten. Als dat te moeilijk voor hem is dan ben je alleen beter af dan met een partner waar je niet op kunt rekenen en die helemaal niet op de plek is waar hij wil zijn. Jij wil jullie baby, dat is duidelijk. Hij heeft daar ernstige twijfels over en dat is geen basis voor een opvoeder.
Je kunt hem niet dwingen van je te houden, van jullie baby te houden en jullie relatie in stand te houden. Je kunt wel kiezen voor een leven zonder hem en zonder zijn onzekerheid over of hij al dan niet vader wil worden. Zorg dat er voor jou ook nog iets te kiezen overblijft en leg niet alle verantwoordelijkheid bij hem neer.
Jij wil hem en jij wil jullie kind. Dat kind ga je al houden, ondanks dat hij het eigenlijk niet wil hebben. Dat is al een duidelijke keuze van jou.
Jij kunt hem wel willen maar je kunt hem niet dwingen blij te zijn met een, door jou voor hem, gekozen leven. En misschien moet je hem dus wel begeleiden in een keuze voor een leven zonder jou. Hij vind het lastig om te kiezen, misschien moet jij kiezen en hem de wijde wereld insturen. Tenslotte is dat wat hij ambieert. Misschien is een adempauze in jullie relatie wel even goed. Tijd om beiden na te denken, om de voors en tegens af te wegen, om na te denken over het naderende ouderschap. Geef hem een maand om eens - met een minumum aan contact - de boel op een rijtje te krijgen. Hij moet ineens vader worden terwijl hij dat zichzelf niet ziet doen, ik vind het nogal wat.
Als hij na die bezinningsperiode kiest om te blijven dan moet hij dat met zijn hele hart doen. Een kind krijgen en opvoeden is geen sinecure en een kind mag van beide ouders inzet, zorg en warmte verwachten. Als dat te moeilijk voor hem is dan ben je alleen beter af dan met een partner waar je niet op kunt rekenen en die helemaal niet op de plek is waar hij wil zijn. Jij wil jullie baby, dat is duidelijk. Hij heeft daar ernstige twijfels over en dat is geen basis voor een opvoeder.
