Relaties
alle pijlers
HELP!vriend wil bij commando's!
maandag 21 april 2008 om 19:16
Lieve lady's!
K heb een groot probleem!
Gisteren kwam mijn vriend met het verhaal op de proppen
dat hij bij de commando's wil ! (in het leger dus..!)
Ik vind het echt afschuwelijk, heb hele doemscenario's over
enge plekken waar hij terecht komt, hele weken alleen, evt. kids die door de moeder opgevoed gaan worden omdat de vader doordeweeks op de basis zit etc.!
Zijn er dames die hier ervaring mee hebben? We hebben nu bijna een jaar een relatie,maar ik denk er ernstig over of het wel zin heeft om hier mee door te gaan! K zie het namelijk helemaal niet zitten dat hij weken weg is, en alleen in het weekend thuis...
Ik hoop op reacties!
Liefs,
K heb een groot probleem!
Gisteren kwam mijn vriend met het verhaal op de proppen
dat hij bij de commando's wil ! (in het leger dus..!)
Ik vind het echt afschuwelijk, heb hele doemscenario's over
enge plekken waar hij terecht komt, hele weken alleen, evt. kids die door de moeder opgevoed gaan worden omdat de vader doordeweeks op de basis zit etc.!
Zijn er dames die hier ervaring mee hebben? We hebben nu bijna een jaar een relatie,maar ik denk er ernstig over of het wel zin heeft om hier mee door te gaan! K zie het namelijk helemaal niet zitten dat hij weken weg is, en alleen in het weekend thuis...
Ik hoop op reacties!
Liefs,
maandag 21 april 2008 om 19:23
Ik begrijp je zorgen wel hoor, maar het is uiteindelijk zíjn leven en zijn keuze. Als jij dat niet kunt accepteren, zul je bij hem weg moeten gaan. Ik denk niet dat het zin heeft te proberen hem op andere gedachten te brengen. Als dit ech zijn droom is en hij laat het voor jou schieten, zal hij je dat uiteindelijk kwalijk gaan nemen.
maandag 21 april 2008 om 19:25
Je hebt inderdaad een groot probleem; je denkt heel egoïstisch.
Ik kan me compleet voorstellen, dat je het niet leuk vindt, maar jij zit niet alleen in de relatie hoor. Je vriend is er ook nog. En als hij weldoordacht heeft, dat hij dat wil gaan doen, is er niemand die hem tegen zou moeten willen houden. Je kunt met hem praten, vragen stellen, bespreken hoe dit evt. in de toekomst te willen inrichten, etc. En uiteindelijk zul je moeten kiezen of je het accepteert of een andere weg inslaat.
Ik kan me compleet voorstellen, dat je het niet leuk vindt, maar jij zit niet alleen in de relatie hoor. Je vriend is er ook nog. En als hij weldoordacht heeft, dat hij dat wil gaan doen, is er niemand die hem tegen zou moeten willen houden. Je kunt met hem praten, vragen stellen, bespreken hoe dit evt. in de toekomst te willen inrichten, etc. En uiteindelijk zul je moeten kiezen of je het accepteert of een andere weg inslaat.
maandag 21 april 2008 om 19:26
Ik zou er in 1e instantie ook niet heel blij van worden, maar ik denk dat enige relativering op zijn plaats is. Probeer eerst eens rustig te bespreken wat hij wil en wat dit in de praktijk zou kunnen betekenen voor jullie relatie en toekomst.
Kijk, mijn man heeft zelf de keus gemaakt om van baan te veranderen omdat hij meer thuis wilde zijn. Wat ik heel fijn vind, maar als hij het zou missen en daardoor elke avond met een lang gezicht op de bank zit, dan ga maar weer ander werk zoeken. Natuurlijk brengt de commando's ( wat volgens mij iets anders inhoudt dan alleen "het leger") nog iets meer met zich mee, maar het is ook zijn leven en keus. Met meer informatie kun je vaak ook beter oordelen en keuzes maken. Je komt nu erg emotioneel over. Zou je alleen hiervoor jullie relatie verbreken?
Kijk, mijn man heeft zelf de keus gemaakt om van baan te veranderen omdat hij meer thuis wilde zijn. Wat ik heel fijn vind, maar als hij het zou missen en daardoor elke avond met een lang gezicht op de bank zit, dan ga maar weer ander werk zoeken. Natuurlijk brengt de commando's ( wat volgens mij iets anders inhoudt dan alleen "het leger") nog iets meer met zich mee, maar het is ook zijn leven en keus. Met meer informatie kun je vaak ook beter oordelen en keuzes maken. Je komt nu erg emotioneel over. Zou je alleen hiervoor jullie relatie verbreken?
maandag 21 april 2008 om 19:31
Voordat je helemaal in de stress raakt... Is hij al toegelaten tot de opleiding ? En als hij toegelaten wordt tot de opleiding, moet je die ook nog helemaal doorlopen. Nou dan heeft ie het misschien allemaal wel gezien hoor. Mijn vriend heeft z'n groene baret gehaald (maar gelukkig nooit getekend voor verblijf buitenland). Maar je moet best sportief zijn en doorzettingsvermogen hebben. Heeft je vriend dat? Anders zou ik niet eens zo in de stress gaan zitten. Een paar dagen onder de grond zitten en in datzelfde hol poepen is echt niet zo romantisch hoor. Maar ja, je hebt er mannen bij (zoals die van mij hahaha) die zulke dingen helemaal geweldig vinden.
Misschien is het een bevlieging? Dan komt ie er waarschijnlijk vanzelf achter. Kan het me wel goed vinden dat je er helemaal niets aan vind. En omdat ze op missie gestuurd worden. Dat lijkt me ook totaal niets. Maar goed, ik kan niet meepraten over het feit dat die van mij weggaat. Die heeft nu een gewone baan, waar bij die gewoon elke dag thuis is. En dat bevalt hem prima!
Misschien is het een bevlieging? Dan komt ie er waarschijnlijk vanzelf achter. Kan het me wel goed vinden dat je er helemaal niets aan vind. En omdat ze op missie gestuurd worden. Dat lijkt me ook totaal niets. Maar goed, ik kan niet meepraten over het feit dat die van mij weggaat. Die heeft nu een gewone baan, waar bij die gewoon elke dag thuis is. En dat bevalt hem prima!
maandag 21 april 2008 om 19:37
Ik voel met je mee, Baggy,ik zou zoiets ook niet leuk vinden.
Waarom wil hij dit nu ineens? Is hij niet tevreden in zijn huidige baan? Mist hij de spanning? Ik zou eens flink doorvragen bij hem om er achter te komen waarom hij dit wil.
Als hij het echt wil, zal je hem niet tegen kunnen houden.
En dan moet je, als je dit écht niet wil, een keuze maken.
Moeilijk hoor. Sterkte ermee!
Waarom wil hij dit nu ineens? Is hij niet tevreden in zijn huidige baan? Mist hij de spanning? Ik zou eens flink doorvragen bij hem om er achter te komen waarom hij dit wil.
Als hij het echt wil, zal je hem niet tegen kunnen houden.
En dan moet je, als je dit écht niet wil, een keuze maken.
Moeilijk hoor. Sterkte ermee!
maandag 21 april 2008 om 19:37
Hoi Baggy,
ja, ik begrijp precies wat je bedoelt. Ik heb hetzelfde meegemaakt.
Mijn vriend ging meedoen aan de selecties voor vlieger bij de luchtmacht. Dat zijn zeer strenge selecties die bijna niet door te komen zijn. Toch kwam hij steeds verder en verder en verder en hij werd uiteindelijk zelfs aangenomen op de academie.
Tuurlijk was ik blij voor hem, maar IK had ook een toekomstbeeld. Ik wilde niet mijn kinderen alleen opvoeden, ik wilde geen alleenstaande vrouw worden (want hij zou heel veel uitgezonden worden), ik wilde niet elke dag in angst zitten dat hem iets overkwam in Afghanistan...
Ik moest voor mijzelf kiezen. Maar...hoe moeilijk was dat!!
Ik gunde hem zijn toekomst, maar ik moest mijn eigen ervoor opgeven!
Dat heb ik niet gedaan. Ik koos ervoor om dan bij hem weg te gaan. Sommige mensen oordeelden daarover. Zeiden dat ik het niet voor hem over had. Maar hallo...ook MIJN leven kwam overhoop te liggen en ik had niks in de hand. Ik had mijn toekomst nu eenmaal anders in gedachten...
Uiteindelijk is het gelukkig goedgekomen. Hij is gestopt met de academie. Niet om mij, maar omdat hij zelf vond dat hij een gezin zou missen en de warmte van een sociaal leven.
We zijn nu dus weer bij elkaar, en gelukkiger dan ooit.
Er stond bij mij wel een heel belangrijk iets bovenaan...hij moest niet stoppen om mij!! Dat zou ik in elke toekomstige ruzie te horen krijgen en ik zou zijn toekomstdroom niet willen hebben laten mislukken.
Dat ik het uitmaakte was een hele klap voor hem, maar eerlijk is eerlijk...hij koos voor een toekomst die ik niet voor ogen had. En dat gaat niet.
Weet eigenlijk niet wat je aan dit verhaal heb, maar ik herkende gewoon heel veel en bleef maar doortypen...
Je kan en mag hem niet weerhouden van zijn droom. Je mag hem wel zeggen dat jouw toekomst niet op die manier is en dat het dan helaas geen partner voor jou is.
Ook jou toekomst moet zo mooi worden als dat je zelf voor ogen hebt!
ja, ik begrijp precies wat je bedoelt. Ik heb hetzelfde meegemaakt.
Mijn vriend ging meedoen aan de selecties voor vlieger bij de luchtmacht. Dat zijn zeer strenge selecties die bijna niet door te komen zijn. Toch kwam hij steeds verder en verder en verder en hij werd uiteindelijk zelfs aangenomen op de academie.
Tuurlijk was ik blij voor hem, maar IK had ook een toekomstbeeld. Ik wilde niet mijn kinderen alleen opvoeden, ik wilde geen alleenstaande vrouw worden (want hij zou heel veel uitgezonden worden), ik wilde niet elke dag in angst zitten dat hem iets overkwam in Afghanistan...
Ik moest voor mijzelf kiezen. Maar...hoe moeilijk was dat!!
Ik gunde hem zijn toekomst, maar ik moest mijn eigen ervoor opgeven!
Dat heb ik niet gedaan. Ik koos ervoor om dan bij hem weg te gaan. Sommige mensen oordeelden daarover. Zeiden dat ik het niet voor hem over had. Maar hallo...ook MIJN leven kwam overhoop te liggen en ik had niks in de hand. Ik had mijn toekomst nu eenmaal anders in gedachten...
Uiteindelijk is het gelukkig goedgekomen. Hij is gestopt met de academie. Niet om mij, maar omdat hij zelf vond dat hij een gezin zou missen en de warmte van een sociaal leven.
We zijn nu dus weer bij elkaar, en gelukkiger dan ooit.
Er stond bij mij wel een heel belangrijk iets bovenaan...hij moest niet stoppen om mij!! Dat zou ik in elke toekomstige ruzie te horen krijgen en ik zou zijn toekomstdroom niet willen hebben laten mislukken.
Dat ik het uitmaakte was een hele klap voor hem, maar eerlijk is eerlijk...hij koos voor een toekomst die ik niet voor ogen had. En dat gaat niet.
Weet eigenlijk niet wat je aan dit verhaal heb, maar ik herkende gewoon heel veel en bleef maar doortypen...
Je kan en mag hem niet weerhouden van zijn droom. Je mag hem wel zeggen dat jouw toekomst niet op die manier is en dat het dan helaas geen partner voor jou is.
Ook jou toekomst moet zo mooi worden als dat je zelf voor ogen hebt!
maandag 21 april 2008 om 19:47
@ Felicitaatje, thanx Lief van je. Het was een enorm moeilijke periode. Zeker omdat hij tijdens de academie nog wel eens aangaf dat hij misschien maar moest stoppen. Dat had hij niet tegen mij moeten zeggen, want op die manier kon ik niet door met mijn leven. Ik kon niet verder als er een kleine kans inzat dat we toch samen konden zijn.
Maar aan de andere kant moest ik hem niet pushen tot het maken van een keuze. Dus ja...ik kan me zo goed voorstellen hoe Baggy zich voelt. Soort onmacht waar je niks aan kan veranderen, maar waarvan je weet dat het je hele leven KAN omgooien.
Maar aan de andere kant moest ik hem niet pushen tot het maken van een keuze. Dus ja...ik kan me zo goed voorstellen hoe Baggy zich voelt. Soort onmacht waar je niks aan kan veranderen, maar waarvan je weet dat het je hele leven KAN omgooien.
maandag 21 april 2008 om 20:00
Bedankt voor alle snelle reacties! Jullie hebben gelijk als je zegt dat ik nu behoorlijk uit mijn emotie reageer, maar ik was/ ben er echt heel erg mee bezig!
Het houdt me ook erg bezig of ik op deze manier niet ontzettend egoistisch bezig ben, het is idd geven en nemen in een relatie, maar dan vraag ik me af wat ik ervoor terug krijg als hij bij de commando's gaat! Het is natuurlijk nog lang niet allemaal rond, en zeker of hij het gaat doen, maar eerlijk gezegd ben ik niet bang dat hij afgekeurd wordt! Wat dat betreft herken ik wat Dolphin zegt, hij is ontzettend sportief, een doorzetter, en gaat door totdat hij er bij neer valt zegmaar.
Het is idd al iets wat hij altijd al wilde.. en omdat hij na een afgeronde opleiding iets anders wil gaan doen komt dit weer helemaal boven! Hij wil graag dat ik er achter sta, of hem steun, maar op dit moment gaat me dat echt niet lukken! K ben gewoon iemand die graag dingen deelt en bespreekt met vriend, en dan liever niet over de telefoon, of alles opsparen voor het weekend etc...! Dat is waarschijnlijk ook wat kort door de bocht, maar zo voelt het op dit moment wel!
Loona, ik heb ook wel veel aan jouw verhaal! Mn eerste gevoel is ook dat ik het niet ga trekken, en er misschien maar mee moet stoppen. Alhoewel ik dan niet zo'n 'happy end' als bij jou verwacht...!
K vind het echt super moeilijk allemaal.. wil hem niet kwijt, maar heb niet het idee dat ik dit ga trekken...!
Het houdt me ook erg bezig of ik op deze manier niet ontzettend egoistisch bezig ben, het is idd geven en nemen in een relatie, maar dan vraag ik me af wat ik ervoor terug krijg als hij bij de commando's gaat! Het is natuurlijk nog lang niet allemaal rond, en zeker of hij het gaat doen, maar eerlijk gezegd ben ik niet bang dat hij afgekeurd wordt! Wat dat betreft herken ik wat Dolphin zegt, hij is ontzettend sportief, een doorzetter, en gaat door totdat hij er bij neer valt zegmaar.
Het is idd al iets wat hij altijd al wilde.. en omdat hij na een afgeronde opleiding iets anders wil gaan doen komt dit weer helemaal boven! Hij wil graag dat ik er achter sta, of hem steun, maar op dit moment gaat me dat echt niet lukken! K ben gewoon iemand die graag dingen deelt en bespreekt met vriend, en dan liever niet over de telefoon, of alles opsparen voor het weekend etc...! Dat is waarschijnlijk ook wat kort door de bocht, maar zo voelt het op dit moment wel!
Loona, ik heb ook wel veel aan jouw verhaal! Mn eerste gevoel is ook dat ik het niet ga trekken, en er misschien maar mee moet stoppen. Alhoewel ik dan niet zo'n 'happy end' als bij jou verwacht...!
K vind het echt super moeilijk allemaal.. wil hem niet kwijt, maar heb niet het idee dat ik dit ga trekken...!
maandag 21 april 2008 om 20:03
maandag 21 april 2008 om 20:14
Mijn man was al militair toen ik hem ontmoette, dus bij ons was de keuze al gemaakt voor wat betreft zijn carriere. Aan mij de keus dus of ik het aankon, het leven als vrouw van een militair. Gelukkig heb ik daaraan nooit getwijfeld en het gaat ook heel goed! We hebben samen 3 kinderen, en nee, soms valt het niet mee als mijn man op uitzending is. Hij is nu net een maand terug uit Afghanistan. Toch is dit de man waarmee ik oud wil worden, of hij nu militair is, of bakker of postbode, bij wijze van spreken. Ik kies voor hem, en het feit dat hij militair is hoort daarbij.
Ik moet er wel bij zeggen dat ik goed alleen kan zijn, dat heb ik altijd al gekund. Als mijn man weg is, op uitzending of oefening (die van mij is normaliter wel elke avond thuis) is het maar even en dan hervind ik mijn eigen ritme, en dat werkt prima voor zowel mijzelf als de kinderen. Ik begrijp wel dat niet iedereen daar even 'goed' in is (als ik het zo mag zeggen... niet om mezelf op de borst te kloppen, maar niet iedereen zit hetzelfde in elkaar immers). En daarom snap ik ook wel dat niet elke vrouw de partner van een militair zou willen zijn.
Maar toch, mijn man IS militair, het is meer dan alleen zijn werk. Nooit zou ik hem dat willen ontzeggen. Hij heeft een uitdagende, afwisselende baan waar hij veel plezier in heeft en ik heb graag een man die gelukkig is met zijn werk.
Ik moet er wel bij zeggen dat ik goed alleen kan zijn, dat heb ik altijd al gekund. Als mijn man weg is, op uitzending of oefening (die van mij is normaliter wel elke avond thuis) is het maar even en dan hervind ik mijn eigen ritme, en dat werkt prima voor zowel mijzelf als de kinderen. Ik begrijp wel dat niet iedereen daar even 'goed' in is (als ik het zo mag zeggen... niet om mezelf op de borst te kloppen, maar niet iedereen zit hetzelfde in elkaar immers). En daarom snap ik ook wel dat niet elke vrouw de partner van een militair zou willen zijn.
Maar toch, mijn man IS militair, het is meer dan alleen zijn werk. Nooit zou ik hem dat willen ontzeggen. Hij heeft een uitdagende, afwisselende baan waar hij veel plezier in heeft en ik heb graag een man die gelukkig is met zijn werk.
maandag 21 april 2008 om 20:19
Ik vind niet dat je egoistisch reageert. Je bent gewoon een "vooruitdenker". Net zoals ik dat zou zijn hoor. Stel je voor dat hij de opleiding doorstaat en hij wordt uitgezonden, kan niemand ontkennen dat dat voor jou ook grote gevolgen heeft. Tuurlijk moet iemand zelf de keuze hebben om iets te doen wat hij/zij graag wil. Maar ja, dat geldt natuurlijk ook voor de partner. Jij zelf weet het beste wat je wel of niet gaat trekken. Nou zou ik nu niet gelijk de relatie verbreken om iets wat hij misschien wil gaan doen. Maar ik vind het niet vreemd dat je er over nadenkt hoe jij je dan zou voelen. Sinds wanneer heeft hij het erover?
maandag 21 april 2008 om 20:26
Ik vind het ook niet egoistisch hoor. Als jij van jezelf weet dat het echt helemaal niets voor jou is om veel alleen te zijn, dan is het wel erg moeilijk om achter de keuze van je vriend te staan; heel begrijpelijk.
Het is zijn keuze om militair te worden of niet, maar jouw keuze om bij hem te willen blijven of niet. Maar goed, overdenk het allemaal nog goed, misschien wil je ook eens kijken op de fora die er zijn speciaal voor ''thuisfronters'', daar weet iedereen hoe het is.
Het is zijn keuze om militair te worden of niet, maar jouw keuze om bij hem te willen blijven of niet. Maar goed, overdenk het allemaal nog goed, misschien wil je ook eens kijken op de fora die er zijn speciaal voor ''thuisfronters'', daar weet iedereen hoe het is.
maandag 21 april 2008 om 20:30
Ik ben idd een ontzettende 'vooruitdenker'! Soms kan dat goed zijn, maar in dit geval dus zeker niet! Ik denk ook snel in complete plaatjes etc( waar ik mezelf dus al zie zitten met wat kids, alleen!) , maar waarvan hij zei dat het allemaal wel mee zou vallen lees ik hier terug, en op andere topics, maar blijkt dus helemaal niet mee te vallen! dat je als vrouw/vriendin de hele week alleen zit is dus gewoon een feit! en dat komt wel hard aan!(bij mij dan!) en als je dat idd het geluk hebt net als Lemmy dat je goed alleen kunt zijn, etc. lijkt het allemaal wat makkelijker! Ik ben zelf ook heel zelfstandig, drukke job etc. maar het lijkt me gewoon erg moeilijk om, - als je je partner echt nodig hebt - hij er dan niet is! En ik begrijp idd dat je graag een man hebt die gelukkig is in zijn werk!
Hij heeft het er al een tijd over, maar had het uit zijn hoofd proberen te zetten, door een andere opleiding etc. Maar bij het kiezen voor nog een studie komt het weer helemaal terug, en gisteren is het een behoorlijk serieus gesprek geworden, zodat het allemaal wel erg snel gaat voor mijn gevoel!
Hij heeft het er al een tijd over, maar had het uit zijn hoofd proberen te zetten, door een andere opleiding etc. Maar bij het kiezen voor nog een studie komt het weer helemaal terug, en gisteren is het een behoorlijk serieus gesprek geworden, zodat het allemaal wel erg snel gaat voor mijn gevoel!
maandag 21 april 2008 om 21:35
Ik kan me ook helemaal voorstellen dat je hier heel erg mee zit, en vind het ook niet egoistisch gedacht van je. Mijn vriend (inmiddels ex-*) wilde ook "opeens" het leger in. Hij had altijd het idee dat hij niet geschikt zou zijn, maar na verschillende banen waar hij zijn draai niet kon vinden, is hij gaan solliciteren bij defensie. Ik had als enige voorwaarde gesteld dat hij niet naar de Commando's zou gaan. Nu wilde hij dat niet, dus het was geen issue, maar begrijp je gevoel dus wel. Hij werd aangenomen op de KMA voor de richting infanterie. Voordat hij deze richting is ingeslagen hebben we er over gepraat, maar ook niet eindeloos. Ik had zoiets van, "we zien wel hoe het loopt" en mijn vriend heeft me de belofte toen gedaan, dat als het niet zou werken tussen ons, hij eruit zou stappen. Ik vind dat als je partner deze keuze maakt op het moment dat je al een relatie hebt, en eventueel samenwoont, je daar best enige inspraak in mag hebben. Een baan in het leger heeft gewoon zo ontzettend veel invloed op je leven. Defensie gaat altijd voor, is altijd nummer 1. En niet altijd omdat hij dat wil, maar omdat dat nu eenmaal zo werkt bij defensie. Van altijd om elkaar heen, zat ik opeens van zondagavond tot vrijdagavond alleen, en de weekenden was hij vaak op oefening. Daarbij kunnen de mannen natuurlijk, vanaf het moment dat ze paraat staan, uitgezonden worden. Ook dat is natuurlijk loodzwaar voor de partner thuis. Ik wilde mijn vriend ook niet weerhouden van zijn toekomstdroom, en zou hem nooit gevraagd hebben te stoppen. Uiteindelijk zijn we toch uit elkaar gegaan, na 8 jaar relatie, waarvan hij de laatste 3 dus in het leger zit. Ik had er moeite mee dat defensie gewoon altijd nr 1 is. En dat hij nog in opleiding zit maakt het niet makkelijker, hij is gewoon week in week uit loeidruk, en kan niet zomaar even een dagje naar huis of een weekendje weg. Ik zeg niet dat zijn werk de oorzaak is van onze breuk, maar het heeft wel meegespeeld.. Hmm lekker onsamenhanged verhaal :S
Wens jullie in elk geval sterkte!
Wens jullie in elk geval sterkte!
maandag 21 april 2008 om 21:46
maandag 21 april 2008 om 22:06
Ik vond de commando's gewoon echt geen fijn idee, die jongens worden vaak toch aan net iets meer risico's blootgesteld. Dat trok ik toen gewoon niet. Infanterie kwam voor mij eigenlijk vlak daarachter in het rijtje "niet fijn" maarja, hij wilde dat dus wel graag. Later is hij overgestapt naar cavalerie, want ik nog minder eng vond, en nu zit hij bij Intell/luchtmacht. Nog minder eng. Ik moet zeggen dat ik me erin gestort heb, en gedacht van, "we zien wel waar het schip strandt". Het veel van elkaar wegzijn trok ik eigenlijk best goed, en redde mezelf prima. Ik ben afgelopen 1,5 jaar veel ziek geweest, en heb daarnaast voor mijn stiefmoeder gezorgd die terminaal kanker had. Ik liep gewoon vaak tegen veel momenten aan dat ik mijn vriend nodig had, maar dat dat niet kon, omdat hij niet wegmocht, of dat hij de situatie zelf verkeerd inschatte, en dacht "ik hoef niet naar huis, ze redt zich wel". Je staat er gewoon vaak alleen voor, en dat, plus het vele rekening houden met/gedomineerd worden door de regels van defensie, trok ik (onder andere-) niet meer.
maandag 21 april 2008 om 22:14
