Relaties
alle pijlers
Herken mijn vriend niet meer
zondag 21 december 2008 om 20:10
Heyhey,
Na een tijdje gegoogled te hebben, ben ik hier beland.
Weet niet meer goed wat te doen met mijn relatie.
Vriend en ik zijn nu een 5-tal maanden samen en ik voel mij niet goed meer bij mijn vriend. Hij heeft veel stress (verbouwingen) en hij geeft mij soms echt het gevoel dat ik een blok aan zijn been ben en reageert zijn frustraties op mij af. We zien elkaar 1 maal per week en elk weekend (wonen ongeveer uurtje afstand van elkaar), dus het is niet dat ik hem niet voldoende rust geef ofzo.
Verder heeft hij constant commentaar: ik praat te hard, ... Als ik per ongeluk eens iets laat vallen ofzo, bekijkt hij mij alsof ik ik weet niet wat gedaan heb. Loop soms echt op eieren!
Hij heeft ook een slechte band met zijn ouders, zijn schatten van mensen trouwens, maar hij beweert dat hij niets aan hen heeft. Hij moet thuis niets doen, eten en al staat altijd voor hem klaar, ... Ze hebben hem een heel deel geld gegeven voor verbouwingen, maar dat lijkt hij te vergeten soms. Als we bij zijn ouders gaan eten, hangt er altijd zo'n raar sfeertje, ik vertel dan veel, ... maar mijn vriend zegt geen 2 woorden. Ook als wij binnenkomen of weggaan, eens niet hallo of tot straks ofzo. Laat mij nu net een familiemens zijn.
Op het begin wou hij ook altijd alles met z'n tweeën doen, lees: laat toch al je vriendinnen vallen, dat is toch niet meer nodig nu. Dat heb ik niet gedaan, zal ik ook voor niemand doen. Wat doet hij nu als ik eens met een vriendin heb afgesproken? Me sturen of bellen, echt soms zo van die 'nare' berichten, die dan soms mijn avond al verpesten. Dat is toch zijn onzekerheid?
Onze eerste 3 maanden waren trouwens super. Hij was heel lief, gaf nog eens complimentjes, toegeeflijk, ... Nu blijft daar bijna niets meer van over. Wat ik me nu afvraag: de man die ik nu te zien krijg, is dat hoe hij echt is??? Vind het een norse, egoïstische man waar je niets goed bij kunt doen, herken hem gewoon niet meer. Erg toch om te zeggen van je vriend, ik weet het.
Als ik hem eens zeg van ik vind het niet leuk hoe je iets zegt (dus het is niet wat je zegt), dan zegt hij: ik ben nu eenmaal een moeilijk man om mee samen te leven. Tja, dan zijn we uitgepraat zeker.
Weet dat er niets anders opzit dan te stoppen met deze relatie, zelfs mijn ouders merken al dat ik me niet gelukkig voel en ik vind ook zelf dat ik beter verdien dan dit.
Toch wel jammer dat iets wat zo mooi was, ineens zo verandert.
Herkent iemand dit?
Na een tijdje gegoogled te hebben, ben ik hier beland.
Weet niet meer goed wat te doen met mijn relatie.
Vriend en ik zijn nu een 5-tal maanden samen en ik voel mij niet goed meer bij mijn vriend. Hij heeft veel stress (verbouwingen) en hij geeft mij soms echt het gevoel dat ik een blok aan zijn been ben en reageert zijn frustraties op mij af. We zien elkaar 1 maal per week en elk weekend (wonen ongeveer uurtje afstand van elkaar), dus het is niet dat ik hem niet voldoende rust geef ofzo.
Verder heeft hij constant commentaar: ik praat te hard, ... Als ik per ongeluk eens iets laat vallen ofzo, bekijkt hij mij alsof ik ik weet niet wat gedaan heb. Loop soms echt op eieren!
Hij heeft ook een slechte band met zijn ouders, zijn schatten van mensen trouwens, maar hij beweert dat hij niets aan hen heeft. Hij moet thuis niets doen, eten en al staat altijd voor hem klaar, ... Ze hebben hem een heel deel geld gegeven voor verbouwingen, maar dat lijkt hij te vergeten soms. Als we bij zijn ouders gaan eten, hangt er altijd zo'n raar sfeertje, ik vertel dan veel, ... maar mijn vriend zegt geen 2 woorden. Ook als wij binnenkomen of weggaan, eens niet hallo of tot straks ofzo. Laat mij nu net een familiemens zijn.
Op het begin wou hij ook altijd alles met z'n tweeën doen, lees: laat toch al je vriendinnen vallen, dat is toch niet meer nodig nu. Dat heb ik niet gedaan, zal ik ook voor niemand doen. Wat doet hij nu als ik eens met een vriendin heb afgesproken? Me sturen of bellen, echt soms zo van die 'nare' berichten, die dan soms mijn avond al verpesten. Dat is toch zijn onzekerheid?
Onze eerste 3 maanden waren trouwens super. Hij was heel lief, gaf nog eens complimentjes, toegeeflijk, ... Nu blijft daar bijna niets meer van over. Wat ik me nu afvraag: de man die ik nu te zien krijg, is dat hoe hij echt is??? Vind het een norse, egoïstische man waar je niets goed bij kunt doen, herken hem gewoon niet meer. Erg toch om te zeggen van je vriend, ik weet het.
Als ik hem eens zeg van ik vind het niet leuk hoe je iets zegt (dus het is niet wat je zegt), dan zegt hij: ik ben nu eenmaal een moeilijk man om mee samen te leven. Tja, dan zijn we uitgepraat zeker.
Weet dat er niets anders opzit dan te stoppen met deze relatie, zelfs mijn ouders merken al dat ik me niet gelukkig voel en ik vind ook zelf dat ik beter verdien dan dit.
Toch wel jammer dat iets wat zo mooi was, ineens zo verandert.
Herkent iemand dit?
maandag 22 december 2008 om 21:03
Het is achter de rug.
Hebben rustig gebabbeld, heb gehuild en ook wel eens geschreeuwd (pure ontlading).
Eerst begon hij weer door te drammen, toen ik heel zelfverzekerd begon te zeggen wat ik te zeggen had, werd hij steeds kleiner (tot mijn grote verwondering eigenlijk). Hij ziet zijn aandeel niet in (hij schaamt zich wel denk ik), hij zei wel dat er bij hem iets niet goed zat (wat weet hij ook niet) en heeft sorry gezegd, dat ik beter verdiende dan dit. Voor de rest was het nog steeds een muur, 3/4de van wat ik zei, werd afgeketst.
Toen ik door ging, vroeg hij of ik nog wat bleef, hij wist niet of dit nu ook was wat hij wou, heb even getwijfeld, maar het is naar mijn gevoel kapot. Hij wou mij heel graag knuffelen, maar dat heb ik afgeketst, want de laatste 2 maanden heb ik van hem geen spontane knuffel gehad en nu had ik daar echt geen behoefte aan. Hij had de tranen in zijn ogen. Vond ik wel heel moeilijk.
Heb daarnet zijn mama gebeld om het haar te vertellen, hadden een goede band en van hem gaat ze het niet te horen krijgen. Die vrouw is er het hart van in en smeekte me hem nog een kans te geven, dit doet pijn . Al begrijpt ze wel dat ik beter verdien dan dit.
Nogmaals bedankt allen, de reacties hier hebben mij gesterkt.
Zit nog wel steeds te janken, maar is nu echt ook pure ontlading.
Hebben rustig gebabbeld, heb gehuild en ook wel eens geschreeuwd (pure ontlading).
Eerst begon hij weer door te drammen, toen ik heel zelfverzekerd begon te zeggen wat ik te zeggen had, werd hij steeds kleiner (tot mijn grote verwondering eigenlijk). Hij ziet zijn aandeel niet in (hij schaamt zich wel denk ik), hij zei wel dat er bij hem iets niet goed zat (wat weet hij ook niet) en heeft sorry gezegd, dat ik beter verdiende dan dit. Voor de rest was het nog steeds een muur, 3/4de van wat ik zei, werd afgeketst.
Toen ik door ging, vroeg hij of ik nog wat bleef, hij wist niet of dit nu ook was wat hij wou, heb even getwijfeld, maar het is naar mijn gevoel kapot. Hij wou mij heel graag knuffelen, maar dat heb ik afgeketst, want de laatste 2 maanden heb ik van hem geen spontane knuffel gehad en nu had ik daar echt geen behoefte aan. Hij had de tranen in zijn ogen. Vond ik wel heel moeilijk.
Heb daarnet zijn mama gebeld om het haar te vertellen, hadden een goede band en van hem gaat ze het niet te horen krijgen. Die vrouw is er het hart van in en smeekte me hem nog een kans te geven, dit doet pijn . Al begrijpt ze wel dat ik beter verdien dan dit.
Nogmaals bedankt allen, de reacties hier hebben mij gesterkt.
Zit nog wel steeds te janken, maar is nu echt ook pure ontlading.
dinsdag 23 december 2008 om 21:27
Kerels die alleen 'de mooie appels boven leggen' of zoiets..., zoals iemand hierboven zo mooi schreef, daar heb je echt helemaal niets aan. Goed dat je er een punt achter hebt gezet. Anders zou je idd aan jezelf gaan twijfelen en zou het straks lijken alsof JIJ de rare druif bent.
Suc6! En GOED dat je dit besluit hebt genomen.
Suc6! En GOED dat je dit besluit hebt genomen.
anoniem_69233 wijzigde dit bericht op 17-01-2009 12:58
Reden: spelling
Reden: spelling
% gewijzigd
zondag 28 december 2008 om 14:22
quote:smurfie schreef op 22 december 2008 @ 21:03:
Het is achter de rug.
Hebben rustig gebabbeld, heb gehuild en ook wel eens geschreeuwd (pure ontlading).
Eerst begon hij weer door te drammen, toen ik heel zelfverzekerd begon te zeggen wat ik te zeggen had, werd hij steeds kleiner (tot mijn grote verwondering eigenlijk). Hij ziet zijn aandeel niet in (hij schaamt zich wel denk ik), hij zei wel dat er bij hem iets niet goed zat (wat weet hij ook niet) en heeft sorry gezegd, dat ik beter verdiende dan dit. Voor de rest was het nog steeds een muur, 3/4de van wat ik zei, werd afgeketst.
Toen ik door ging, vroeg hij of ik nog wat bleef, hij wist niet of dit nu ook was wat hij wou, heb even getwijfeld, maar het is naar mijn gevoel kapot. Hij wou mij heel graag knuffelen, maar dat heb ik afgeketst, want de laatste 2 maanden heb ik van hem geen spontane knuffel gehad en nu had ik daar echt geen behoefte aan. Hij had de tranen in zijn ogen. Vond ik wel heel moeilijk.
Heb daarnet zijn mama gebeld om het haar te vertellen, hadden een goede band en van hem gaat ze het niet te horen krijgen. Die vrouw is er het hart van in en smeekte me hem nog een kans te geven, dit doet pijn . Al begrijpt ze wel dat ik beter verdien dan dit.
Nogmaals bedankt allen, de reacties hier hebben mij gesterkt.
Zit nog wel steeds te janken, maar is nu echt ook pure ontlading.Heftig zeg.,, Hoe gaat het nu?
Het is achter de rug.
Hebben rustig gebabbeld, heb gehuild en ook wel eens geschreeuwd (pure ontlading).
Eerst begon hij weer door te drammen, toen ik heel zelfverzekerd begon te zeggen wat ik te zeggen had, werd hij steeds kleiner (tot mijn grote verwondering eigenlijk). Hij ziet zijn aandeel niet in (hij schaamt zich wel denk ik), hij zei wel dat er bij hem iets niet goed zat (wat weet hij ook niet) en heeft sorry gezegd, dat ik beter verdiende dan dit. Voor de rest was het nog steeds een muur, 3/4de van wat ik zei, werd afgeketst.
Toen ik door ging, vroeg hij of ik nog wat bleef, hij wist niet of dit nu ook was wat hij wou, heb even getwijfeld, maar het is naar mijn gevoel kapot. Hij wou mij heel graag knuffelen, maar dat heb ik afgeketst, want de laatste 2 maanden heb ik van hem geen spontane knuffel gehad en nu had ik daar echt geen behoefte aan. Hij had de tranen in zijn ogen. Vond ik wel heel moeilijk.
Heb daarnet zijn mama gebeld om het haar te vertellen, hadden een goede band en van hem gaat ze het niet te horen krijgen. Die vrouw is er het hart van in en smeekte me hem nog een kans te geven, dit doet pijn . Al begrijpt ze wel dat ik beter verdien dan dit.
Nogmaals bedankt allen, de reacties hier hebben mij gesterkt.
Zit nog wel steeds te janken, maar is nu echt ook pure ontlading.Heftig zeg.,, Hoe gaat het nu?
