Relaties
alle pijlers
Het is uit, maar ik kan het niet accepteren...
donderdag 3 juli 2008 om 14:24
Ik lees al een tijdje mee op het forum en zie hoeveel verdriet hier omgaat, maar ook hoeveel steun iedereen elkaar geeft. Daarom wil ik mijn verhaal hier ook graag kwijt, ook om het helder voor mezelf te krijgen...
Sinds deze week is het uit met mijn vriend, met wie ik bijna een jaar samen ben geweest. Een heel heftig jaar overigens. De eerste twee maanden waren we superverliefd op elkaar, dit had ik nog nooit zo meegemaakt! Maar na twee maanden raakte ik overspannen, ik was oververmoeid, had nergens meer zin in, ook niet in sex, was een hoopje ellende. Mijn vriend had het erg moeilijk met me, maar sleepte me er ook weer doorheen. Hij gaf wel regelmatig aan dat hij tijd voor zichzelf nodig had, wat ik door deze omstandigheden wel begreep. In januari kwam opeens de klap dat hij het niet meer zag zitten. We hebben hier goed over gepraat en besloten om verder te gaan met elkaar. De verliefde gevoelens waren weer helemaal terug!!
We gingen verder met z'n ups en downs. Mijn zin in sex werd langzaam aan beter, maar was zeker nog niet goed. Elke week had ik wel twijfels over ons doordat hij in januari zo 'out of the blue' onze relatie wou verbreken. Het vertrouwen in de toekomst had ik niet. Bovendien wou hij nog steeds veel tijd voor zichzelf, wat ik interpreteerde in 'hij wil me niet zien, misschien vindt hij me niet leuk meer'. Ik vond het moeilijk heel eerlijk te zijn over mijn gevoelens, bang dat hij het uit zou maken.
Op deze manier wilde ik niet verder. Ik was niet gelukkig, zocht constant bevestiging....maar hield (en hou!) ontzettend veel van hem. Ik wilde tijd voor mezelf inbouwen, even elkaar niet zien en elkaar de ruimte geven. Werken aan mezelf, zodat ik beter in deze relatie kon staan. Deze week dan maar de stoute schoenen aangetrokken om hem te vertellen over mijn gevoelens, en wat doet hij? Hij maakt 't uit, datgene waar ik al die tijd al zo bang voor was. Zijn reden: zijn gevoel voor mij is niet goed meer.
Ik begrijp 't niet, het doet me zoveel pijn! Ik vind het oneerlijk dat hij me niet de kans geeft om uit mijn overspannenheid te komen, iets waar ik niks aan kan doen. Mij de kans geeft om mezelf weer te vinden zodat onze relatie ook beter wordt.
Nu ik dit schrijf, ben ik erg bang dat jullie zeggen: 'meid, kijk zelf eens goed naar wat je schrijft, dit was toch ook geen goede basis?' Nee, dat klopt....maar ik hou wel van hem. Ik weet ook opeens niet meer of ik mezelf er goed aan doe om hoop te houden, want ik wil niet meer de relatie die we hadden. Pff, hoe langer ik erover nadenk hoe warriger het allemaal wordt....
Sinds deze week is het uit met mijn vriend, met wie ik bijna een jaar samen ben geweest. Een heel heftig jaar overigens. De eerste twee maanden waren we superverliefd op elkaar, dit had ik nog nooit zo meegemaakt! Maar na twee maanden raakte ik overspannen, ik was oververmoeid, had nergens meer zin in, ook niet in sex, was een hoopje ellende. Mijn vriend had het erg moeilijk met me, maar sleepte me er ook weer doorheen. Hij gaf wel regelmatig aan dat hij tijd voor zichzelf nodig had, wat ik door deze omstandigheden wel begreep. In januari kwam opeens de klap dat hij het niet meer zag zitten. We hebben hier goed over gepraat en besloten om verder te gaan met elkaar. De verliefde gevoelens waren weer helemaal terug!!
We gingen verder met z'n ups en downs. Mijn zin in sex werd langzaam aan beter, maar was zeker nog niet goed. Elke week had ik wel twijfels over ons doordat hij in januari zo 'out of the blue' onze relatie wou verbreken. Het vertrouwen in de toekomst had ik niet. Bovendien wou hij nog steeds veel tijd voor zichzelf, wat ik interpreteerde in 'hij wil me niet zien, misschien vindt hij me niet leuk meer'. Ik vond het moeilijk heel eerlijk te zijn over mijn gevoelens, bang dat hij het uit zou maken.
Op deze manier wilde ik niet verder. Ik was niet gelukkig, zocht constant bevestiging....maar hield (en hou!) ontzettend veel van hem. Ik wilde tijd voor mezelf inbouwen, even elkaar niet zien en elkaar de ruimte geven. Werken aan mezelf, zodat ik beter in deze relatie kon staan. Deze week dan maar de stoute schoenen aangetrokken om hem te vertellen over mijn gevoelens, en wat doet hij? Hij maakt 't uit, datgene waar ik al die tijd al zo bang voor was. Zijn reden: zijn gevoel voor mij is niet goed meer.
Ik begrijp 't niet, het doet me zoveel pijn! Ik vind het oneerlijk dat hij me niet de kans geeft om uit mijn overspannenheid te komen, iets waar ik niks aan kan doen. Mij de kans geeft om mezelf weer te vinden zodat onze relatie ook beter wordt.
Nu ik dit schrijf, ben ik erg bang dat jullie zeggen: 'meid, kijk zelf eens goed naar wat je schrijft, dit was toch ook geen goede basis?' Nee, dat klopt....maar ik hou wel van hem. Ik weet ook opeens niet meer of ik mezelf er goed aan doe om hoop te houden, want ik wil niet meer de relatie die we hadden. Pff, hoe langer ik erover nadenk hoe warriger het allemaal wordt....
donderdag 3 juli 2008 om 14:45
donderdag 3 juli 2008 om 15:04
De relatie tussen jullie werkt gewoon niet. Als hij wel zou werken zou je jezelf kunnen zijn en niet bang zijn dat hij weg zou gaan. Hij zou dan ook geen tijd voor zichzelf willen hebben, of jij zou hem dat zonder problemen gunnen.
Neem van mij aan, als het van begin af aan niet lekker loopt en je na een jaar al zit te hangen en wurgen, kap er dan mee.
En geef niet jezelf de schuld.
Neem van mij aan, als het van begin af aan niet lekker loopt en je na een jaar al zit te hangen en wurgen, kap er dan mee.
En geef niet jezelf de schuld.
donderdag 3 juli 2008 om 15:24
Bedankt voor jullie lieve reacties!
Diep in mijn hart weet ik dat onze relatie de afgelopen maanden niet goed was, dat het vanzelfsprekend moet zijn dat je het leuk vind om bij elkaar te zijn. Dat je moeiteloos elkaar dan de ruimte geeft.
Ergens denk ik nog steeds dat we wel bij elkaar passen. In de eerste twee maanden was het namelijk helemaal fantastisch, gingen we ieder ons eigen weg maar maakten we ook tijd voor elkaar. We waren zo gelukkig!! Zo is ook hoe ik in elkaar zit. Ik ben alleen nu niet gelukkig met mezelf, heb moeite om van mezelf te houden en tevreden te zijn met mijn leven, buiten hem om. Ik heb het idee dat mijn overspannenheid ervoor gezorgd heeft dat hij gillend is weggelopen en dat zijn gevoelens er minder/niet meer zijn. Het liefste wil ik dat hij me de tijd geeft om mezelf weer te vinden, maar de optie open houdt om onze relatie weer een kans te geven. Of hou ik mezelf nu voor de gek?
Diep in mijn hart weet ik dat onze relatie de afgelopen maanden niet goed was, dat het vanzelfsprekend moet zijn dat je het leuk vind om bij elkaar te zijn. Dat je moeiteloos elkaar dan de ruimte geeft.
Ergens denk ik nog steeds dat we wel bij elkaar passen. In de eerste twee maanden was het namelijk helemaal fantastisch, gingen we ieder ons eigen weg maar maakten we ook tijd voor elkaar. We waren zo gelukkig!! Zo is ook hoe ik in elkaar zit. Ik ben alleen nu niet gelukkig met mezelf, heb moeite om van mezelf te houden en tevreden te zijn met mijn leven, buiten hem om. Ik heb het idee dat mijn overspannenheid ervoor gezorgd heeft dat hij gillend is weggelopen en dat zijn gevoelens er minder/niet meer zijn. Het liefste wil ik dat hij me de tijd geeft om mezelf weer te vinden, maar de optie open houdt om onze relatie weer een kans te geven. Of hou ik mezelf nu voor de gek?
donderdag 3 juli 2008 om 15:26
Ja hmm lastig, ik begrijp je verdriet, ook het machteloos voelen omdat je geen 'kans' krijgt.
Echter ... hij heeft eigenlijk maar twee maanden jou gekend toen je nog niet 'ziek' / en daarna herstellende was. Dat maakt de basis wel heel wankel om er onvoorwaardelijk voor je te zijn.
Dat lijkt me voor hem ook best lastig om in korte tijd van verliefheid, je nieuwe vriendin zo te zien veranderen.
En ook zonder dat je overspannen werd is een prille liefde altijd nog dat het alle kanten op kan. Iedereen kiest dan in het begin nog vooral voor zijn/ haar eigen geluk.
Ik heb hetzelfde meegemaakt maar dan in de schoenen van je vriend, dat is alweer zo'n 7 jaar geleden. Ook iets van 3/ 4 maanden hevig verliefd toen hij een soort van burn-out kreeg... tja, ik ben nog een jaar met hem geweest maar uiteindelijk wist ik helemaal niet meer waarom ik bij hem was. Ik kende hem maar zo kort uit een gelukkige periode. Ik was namelijk verliefd geworden op een heel ander persoon en ik had geen idee hoe hij eruit zou komen ... dat beangstigde mij. En toen heb ik het dus ook uitgemaakt.
Echter ... hij heeft eigenlijk maar twee maanden jou gekend toen je nog niet 'ziek' / en daarna herstellende was. Dat maakt de basis wel heel wankel om er onvoorwaardelijk voor je te zijn.
Dat lijkt me voor hem ook best lastig om in korte tijd van verliefheid, je nieuwe vriendin zo te zien veranderen.
En ook zonder dat je overspannen werd is een prille liefde altijd nog dat het alle kanten op kan. Iedereen kiest dan in het begin nog vooral voor zijn/ haar eigen geluk.
Ik heb hetzelfde meegemaakt maar dan in de schoenen van je vriend, dat is alweer zo'n 7 jaar geleden. Ook iets van 3/ 4 maanden hevig verliefd toen hij een soort van burn-out kreeg... tja, ik ben nog een jaar met hem geweest maar uiteindelijk wist ik helemaal niet meer waarom ik bij hem was. Ik kende hem maar zo kort uit een gelukkige periode. Ik was namelijk verliefd geworden op een heel ander persoon en ik had geen idee hoe hij eruit zou komen ... dat beangstigde mij. En toen heb ik het dus ook uitgemaakt.
donderdag 3 juli 2008 om 15:28
donderdag 3 juli 2008 om 15:47
Vind dat jij gelijk hebt iemand die er zo vandoor gaat terwijl jij alles open op tafel ligt en je gevoelens toont , nee sorry, dan hebben die twee maanden dus voor hem NIET hetzelfde gevoeld als voor jou, pech voor hem.Moet zeggen dat het wel heel eng veel lijkt op hoe mijn laatste relatie is gegaan!! Mijn ex liet me ook vallen als een baksteen na dat ik even niet goed functioneerde!! Daarvoor was ik het helemaal voor hem en had hij zich nog nooit zo goed gevoeld bij iemand!!
donderdag 3 juli 2008 om 15:50
@ Rubina, bedankt voor je oprechte reactie. Het doet pijn te beseffen dat je gelijk hebt. Als ik me verplaats in hem, is het heel erg lastig voor hem om zijn 'oude' gevoelens te houden voor iemand die overspannen is. Onze relatie is heel anders geworden hierdoor, niet leuker in ieder geval. Ik werk er hard voor om mezelf weer op de rit te krijgen, maar zou zo graag zijn steun hierbij willen hebben. Zijn liefde.
@ Rider, goed dat je me deze vragen stelt. Ik vind het oneerlijk dat hij me niet de kans geeft om te laten zien hoe ik weer ben als ik uit mijn overspannenheid kom. Hij breekt onze relatie rigoureus af en geeft me geen enkele kans meer. Geen pauze inlassen van een maand of twee en dan kijken hoe onze gevoelens zijn. Dat kan nu natuurlijk ook. Afstand door het uit te maken en elkaar over een tijd weer zien, en dan maar verder kijken. Maar het doet zoveel pijn!! Over gevoel valt niet te twisten, maar ik ben bang dat het niet gaat om zijn gevoel voor mij, maar meer hoe hij in elkaar zit....zijn bindingsangst, de moeite om echt eerlijk tegen me te zijn etc. Hij voelt zich kennelijk te gebonden in deze relatie.
@ Rider, goed dat je me deze vragen stelt. Ik vind het oneerlijk dat hij me niet de kans geeft om te laten zien hoe ik weer ben als ik uit mijn overspannenheid kom. Hij breekt onze relatie rigoureus af en geeft me geen enkele kans meer. Geen pauze inlassen van een maand of twee en dan kijken hoe onze gevoelens zijn. Dat kan nu natuurlijk ook. Afstand door het uit te maken en elkaar over een tijd weer zien, en dan maar verder kijken. Maar het doet zoveel pijn!! Over gevoel valt niet te twisten, maar ik ben bang dat het niet gaat om zijn gevoel voor mij, maar meer hoe hij in elkaar zit....zijn bindingsangst, de moeite om echt eerlijk tegen me te zijn etc. Hij voelt zich kennelijk te gebonden in deze relatie.
donderdag 3 juli 2008 om 16:07
Hoe kom je erbij dat hij bindingsangst heeft? Dat lees ik namelijk niet in je verhaal terug.
Ik lees dat hij jou in de eerste maanden voornamelijk gesteund heeft ... totdat hij niet meer kon.
En dat is ook begrijpelijk. Als je alleen maar geeft in een relatie, in de zin van, een steun te zijn voor de ander dan breekt dat op een gegeven moment op.
Door het toch steeds te proberen, verder met je te gaan ondanks jouw situatie, lees ik juist dat hij het heel lang geprobeerd heeft. Jullie zijn een jaar bij elkaar, waarvan jij er 10 maanden ziek/ herstellende bent. Ik vind dat juist heel bijzonder van deze jongen. Want min of meer cijfer je je eigen gevoel/ verwachtingen/ wensen etc. weg.
Dat herken ik nog uit mijn tijd ... zeven jaar geleden met mijn (ex) vriend die een burn-out had. Na de eerste drie gelukkig maanden ging het daarna alleen nog maar om hem, zijn ziek zijn, zijn herstel. Ik cijferde mijn wensen compleet weg.
Ik snap de reactie van wolkje8 en jou natuurlijk erg goed, je voelt je in de steek gelaten.
Maarrrr... voor de ander valt ook absoluut iets te zeggen. Het zou namelijk een ander verhaal zijn, als jullie bijvoorbeeld al een paar jaar samen waren geweest. Dan heb je teminste een stabiele basis opgebouwd.
Ik lees dat hij jou in de eerste maanden voornamelijk gesteund heeft ... totdat hij niet meer kon.
En dat is ook begrijpelijk. Als je alleen maar geeft in een relatie, in de zin van, een steun te zijn voor de ander dan breekt dat op een gegeven moment op.
Door het toch steeds te proberen, verder met je te gaan ondanks jouw situatie, lees ik juist dat hij het heel lang geprobeerd heeft. Jullie zijn een jaar bij elkaar, waarvan jij er 10 maanden ziek/ herstellende bent. Ik vind dat juist heel bijzonder van deze jongen. Want min of meer cijfer je je eigen gevoel/ verwachtingen/ wensen etc. weg.
Dat herken ik nog uit mijn tijd ... zeven jaar geleden met mijn (ex) vriend die een burn-out had. Na de eerste drie gelukkig maanden ging het daarna alleen nog maar om hem, zijn ziek zijn, zijn herstel. Ik cijferde mijn wensen compleet weg.
Ik snap de reactie van wolkje8 en jou natuurlijk erg goed, je voelt je in de steek gelaten.
Maarrrr... voor de ander valt ook absoluut iets te zeggen. Het zou namelijk een ander verhaal zijn, als jullie bijvoorbeeld al een paar jaar samen waren geweest. Dan heb je teminste een stabiele basis opgebouwd.
donderdag 3 juli 2008 om 16:11
Ik wil je verdriet niet wegcijferen maar ik denk dat je echt vooral eerst moet zorgen om gezond te worden. Jij en je herstel komt nu op de eerste plaats. Het is echt heel verdrietig maar jullie basis was te kort om zijn onvoorwaardelijke liefde/ steun hierin te krijgen ... ik probeer alleen te zeggen dat het min of meer ook begrijpelijk is.
Het zal heel moeilijk zijn, nu dubbel verdriet: overspannen en ook nog eens liefdesverdriet.
Heel veel sterkte!!! Maar vertrouw erop dat het hoe dan ook beter gaat worden.
Het zal heel moeilijk zijn, nu dubbel verdriet: overspannen en ook nog eens liefdesverdriet.
Heel veel sterkte!!! Maar vertrouw erop dat het hoe dan ook beter gaat worden.
donderdag 3 juli 2008 om 16:12
Twee dingen vallen mij op:
- je praat over "oneerlijkheid" alsof er een soort regels zouden zijn, die vertellen aar je recht op hebt, die door hem overtreden zouden zijn;
- je legt uit dat het toch vooral aan hem ligt, hij heeft bindingsangst, hij heeft moeite om echt eerlijk te zijn.
Je hebt pijn, je rouwt, dat is heel begrijpelijk. En in plaats van de confrontatie met die pijn aan te gaan, vertel je dat je het niet accepteert, zoek je redenen om een schuldige aan te wijzen en zoek je een acceptabele verklaring voor de pijn.
Normale reacties, niks mis mee, maar ze veranderen uiteindelijk niets aan een heel simpel feit: je hebt pijn, je rouwt, en daar moet je doorheen.
- je praat over "oneerlijkheid" alsof er een soort regels zouden zijn, die vertellen aar je recht op hebt, die door hem overtreden zouden zijn;
- je legt uit dat het toch vooral aan hem ligt, hij heeft bindingsangst, hij heeft moeite om echt eerlijk te zijn.
Je hebt pijn, je rouwt, dat is heel begrijpelijk. En in plaats van de confrontatie met die pijn aan te gaan, vertel je dat je het niet accepteert, zoek je redenen om een schuldige aan te wijzen en zoek je een acceptabele verklaring voor de pijn.
Normale reacties, niks mis mee, maar ze veranderen uiteindelijk niets aan een heel simpel feit: je hebt pijn, je rouwt, en daar moet je doorheen.
donderdag 3 juli 2008 om 16:30
quote:Pien05 schreef op 03 juli 2008 @ 15:24:
Ik ben alleen nu niet gelukkig met mezelf, heb moeite om van mezelf te houden en tevreden te zijn met mijn leven, buiten hem om.
Hoi Pien,
Je zegt hier volgens mij een waar woord. Hoe kan iemand anders van je houden als je niet van jezelf houdt/ zelf niet gelukkig bent.
Ik weet dat dat een tegeltjeswijsheid is, maar dat soort dingen zijn niet voor niets tegeltjeswijsheid geworden, ze zijn waar! Zorg ervoor dat je eerst weer lekker in je vel zit, en ga dan op zoek naar iemand die van je kan houden! (je huidige vriend of een ander).
Ergens verder in dit topic zeg je ook nog iets over het feit dat hij misschien een pauze van twee maanden ofzo kan inlassen. Mijn mening daarover is dat dat eigenlijk het begin van het einde is. Net als de anderen hier denk ik dat je dan niet genoeg om elkaar geeft, anders zou je elkaar vanzelfsprekend die ruimte geven.
Heel veel sterkte meid, dit doet heel veel pijn! (En om er nog maar eens een tegeltjeswijsheid tegen aan te gooien: What doesn't kill you, only makes you stronger!)
Ik ben alleen nu niet gelukkig met mezelf, heb moeite om van mezelf te houden en tevreden te zijn met mijn leven, buiten hem om.
Hoi Pien,
Je zegt hier volgens mij een waar woord. Hoe kan iemand anders van je houden als je niet van jezelf houdt/ zelf niet gelukkig bent.
Ik weet dat dat een tegeltjeswijsheid is, maar dat soort dingen zijn niet voor niets tegeltjeswijsheid geworden, ze zijn waar! Zorg ervoor dat je eerst weer lekker in je vel zit, en ga dan op zoek naar iemand die van je kan houden! (je huidige vriend of een ander).
Ergens verder in dit topic zeg je ook nog iets over het feit dat hij misschien een pauze van twee maanden ofzo kan inlassen. Mijn mening daarover is dat dat eigenlijk het begin van het einde is. Net als de anderen hier denk ik dat je dan niet genoeg om elkaar geeft, anders zou je elkaar vanzelfsprekend die ruimte geven.
Heel veel sterkte meid, dit doet heel veel pijn! (En om er nog maar eens een tegeltjeswijsheid tegen aan te gooien: What doesn't kill you, only makes you stronger!)
anoniem_32026 wijzigde dit bericht op 03-07-2008 16:32
Reden: spelfout
Reden: spelfout
% gewijzigd
The trick is forgiving the unforgivable (Nip/Tuck).
donderdag 3 juli 2008 om 16:44
Hij heeft het inderdaad erg moeilijk met me gehad. Hij heeft meerdere malen zijn gevoelens opzij gezet om mij niet te belasten. Ik voelde me constant schuldig dat ik hem niet kon bieden wat hij wou. Een erg lastige situatie.
Ik heb inderdaad niet eerder gesproken over zijn bindingsangst. Hij heeft tot nu toe 4 serieuze relaties gehad die hij allen zelf heeft verbroken. Reden: het verliefde gevoel was weg. Hij wil graag een ideale relatie, en dat betekent voor hem constante verliefde gevoelens. Als die er niet meer zijn, wil hij er geen moeite meer in steken (zijn z'n eigen woorden). Ook heeft hij heel veel tijd en ruimte voor zichzelf nodig, wat ik respecteer. Hij heeft moeite om dingen voor zichzelf te doen als ik bij hem ben. Hij wil bv bezig met zijn administratie als ik bij hem ben, maar iets houdt hem tegen wat uiteindelijk tot frustratie leidt omdat hij niet zijn eigen weg gaat. Steeds wrong ik me in bepaalde bochten om het hem naar de zin te maken, zodat hij zich in ieder geval goed voelde in de relatie. Ook omdat ik overspannen ben en hij al genoeg te 'lijden' had. Ik zette mijn eigen gevoel steeds meer aan de kant.
De laatste maanden heb ik hem veel meer gegeven dan dat ik van hem terug kreeg. Ik gaf hem aandacht, hij reageerde hierop...er kwam geen aandacht uit zichzelf. Dat leverde bij mij onzekerheid op. Vaak heb ik hem gevraagd of hij het nog wel leuk met me vond waarop hij positief reageerde. Toch brokkelde onze relatie steeds verder af, totdat ik deze week op het punt aanbelandde dat ik me rot voelde hierover en zo niet verder wilde.
Ik snap hem wel, hij heeft het ontzettend moeilijk met mij gehad, maar worstelt ook met zichzelf. Ik worstel daarbij ook met mezelf en wil weer leren van mezelf te houden. Wat ik alleen niet snap is dat hij alle deuren sluit. Er zijn idd geen regels hiervoor, maar niet eens willen spreken of overwegen over een manier waarop we verder kunnen doet zo ontzettend veel pijn! Hij is een week geleden nog mee geweest naar mijn familie en heeft zich voorgesteld als de vriend van, hij was afgelopen vrijdag nog superenthousiast over onze vakantie....dat valt toch niet te rijmen??
En ja, hier zit heel veel verdriet achter. Ik voel me in de steek gelaten door hem, ook omdat ik nu al in zo'n rotperiode zit. En mijn gevoelens voor hem zijn er nog steeds...
Ik heb inderdaad niet eerder gesproken over zijn bindingsangst. Hij heeft tot nu toe 4 serieuze relaties gehad die hij allen zelf heeft verbroken. Reden: het verliefde gevoel was weg. Hij wil graag een ideale relatie, en dat betekent voor hem constante verliefde gevoelens. Als die er niet meer zijn, wil hij er geen moeite meer in steken (zijn z'n eigen woorden). Ook heeft hij heel veel tijd en ruimte voor zichzelf nodig, wat ik respecteer. Hij heeft moeite om dingen voor zichzelf te doen als ik bij hem ben. Hij wil bv bezig met zijn administratie als ik bij hem ben, maar iets houdt hem tegen wat uiteindelijk tot frustratie leidt omdat hij niet zijn eigen weg gaat. Steeds wrong ik me in bepaalde bochten om het hem naar de zin te maken, zodat hij zich in ieder geval goed voelde in de relatie. Ook omdat ik overspannen ben en hij al genoeg te 'lijden' had. Ik zette mijn eigen gevoel steeds meer aan de kant.
De laatste maanden heb ik hem veel meer gegeven dan dat ik van hem terug kreeg. Ik gaf hem aandacht, hij reageerde hierop...er kwam geen aandacht uit zichzelf. Dat leverde bij mij onzekerheid op. Vaak heb ik hem gevraagd of hij het nog wel leuk met me vond waarop hij positief reageerde. Toch brokkelde onze relatie steeds verder af, totdat ik deze week op het punt aanbelandde dat ik me rot voelde hierover en zo niet verder wilde.
Ik snap hem wel, hij heeft het ontzettend moeilijk met mij gehad, maar worstelt ook met zichzelf. Ik worstel daarbij ook met mezelf en wil weer leren van mezelf te houden. Wat ik alleen niet snap is dat hij alle deuren sluit. Er zijn idd geen regels hiervoor, maar niet eens willen spreken of overwegen over een manier waarop we verder kunnen doet zo ontzettend veel pijn! Hij is een week geleden nog mee geweest naar mijn familie en heeft zich voorgesteld als de vriend van, hij was afgelopen vrijdag nog superenthousiast over onze vakantie....dat valt toch niet te rijmen??
En ja, hier zit heel veel verdriet achter. Ik voel me in de steek gelaten door hem, ook omdat ik nu al in zo'n rotperiode zit. En mijn gevoelens voor hem zijn er nog steeds...
donderdag 3 juli 2008 om 16:55
Hmmm ja, dat is een beetje onvolwassen van hem, te denken dat je altijd verliefd hoort te zijn. En dan er geen energie meer in steken als de verliefdheid over is.
Maar goed, dan had je sowieso aan het kortste eind getrokken. Overspannen of niet...
Dat is misschien een dooddoener maar wel realistisch.
Je zal hier weer sterker uit komen, juist misschien nog sterker zonder zijn 'twijfelachtige' steun.
Flink uithuilen en zorg goed voor jezelf.
Maar goed, dan had je sowieso aan het kortste eind getrokken. Overspannen of niet...
Dat is misschien een dooddoener maar wel realistisch.
Je zal hier weer sterker uit komen, juist misschien nog sterker zonder zijn 'twijfelachtige' steun.
Flink uithuilen en zorg goed voor jezelf.
donderdag 3 juli 2008 om 17:11
Lieve Pien, ik heb (nog) niet alle reacties gelezen maar wat je schrijft is WEL waar, dit IS geen goede basis voor een relatie
Je moet eerst met jezelf in het reine komen.
Tuurlijk kan je er niets aan doen dat je overspannen bent, maar vergeet niet dat dat een hele zware druk geeft op een relatie die nog maar redelijk kort duurt (na 2 maanden raakte je overspannen)
Ik denk dat hij je wel een kans heeft gegeven meis, anders was hij er in januari al tussenuit gepiept.
Echt meis, een relatie waarbij je constant bevestiging moet zoeken is voor beide partijen slopend.
Tuurlijk is het jammer dat hij het uit heeft gemaakt, maar je wilt toch ook niet dat hij uit medelijden bij je blijft.
En, en dat is echt waar, als jullie meant to be zijn dan komt het wel goed.
Je moet daar alleen niet op gaan hopen meis
Het is uit, geef je verdriet de ruimte en geef jezelf de ruimte
De ruimte om de dingen in je koppie op te ruimen
Neem afstand van je ex
Als je binnen een relatie niet over je gevoelens durft te praten omdat je bang bent dat hij het uitmaakt is je relatie gebaseerd op angst.
Niet op vertrouwen en op liefde.
Liefde krijgen is fantastisch maar het mooiste gevoel is liefde geven (hoorde ik gister op tv en was er oprecht door geraakt)
Ik denk dat je alleen echt liefde kan geven als je zonder angst in je relatie staat.
Je hebt nu alle ruimte om aan jezelf te werken meis, focus je daar op.
Knuffel en liefs,Sum
Je moet eerst met jezelf in het reine komen.
Tuurlijk kan je er niets aan doen dat je overspannen bent, maar vergeet niet dat dat een hele zware druk geeft op een relatie die nog maar redelijk kort duurt (na 2 maanden raakte je overspannen)
Ik denk dat hij je wel een kans heeft gegeven meis, anders was hij er in januari al tussenuit gepiept.
Echt meis, een relatie waarbij je constant bevestiging moet zoeken is voor beide partijen slopend.
Tuurlijk is het jammer dat hij het uit heeft gemaakt, maar je wilt toch ook niet dat hij uit medelijden bij je blijft.
En, en dat is echt waar, als jullie meant to be zijn dan komt het wel goed.
Je moet daar alleen niet op gaan hopen meis
Het is uit, geef je verdriet de ruimte en geef jezelf de ruimte
De ruimte om de dingen in je koppie op te ruimen
Neem afstand van je ex
Als je binnen een relatie niet over je gevoelens durft te praten omdat je bang bent dat hij het uitmaakt is je relatie gebaseerd op angst.
Niet op vertrouwen en op liefde.
Liefde krijgen is fantastisch maar het mooiste gevoel is liefde geven (hoorde ik gister op tv en was er oprecht door geraakt)
Ik denk dat je alleen echt liefde kan geven als je zonder angst in je relatie staat.
Je hebt nu alle ruimte om aan jezelf te werken meis, focus je daar op.
Knuffel en liefs,Sum
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
donderdag 3 juli 2008 om 17:17
Ik krijg tranen in m'n ogen door wat je schrijft Summerdance.
Iets wat ik heel diep van binnen eigenlijk wel weet, zet jij nu op papier...
Ik mis hem alleen zo ontzettend!! Ik wil hem bellen en zien en alles, maar ga de tijd nemen om voor mezelf alles goed op de rit te zetten. De tijd zal het wel leren...
Knuf Pien
Iets wat ik heel diep van binnen eigenlijk wel weet, zet jij nu op papier...
Ik mis hem alleen zo ontzettend!! Ik wil hem bellen en zien en alles, maar ga de tijd nemen om voor mezelf alles goed op de rit te zetten. De tijd zal het wel leren...
Knuf Pien
donderdag 3 juli 2008 om 18:05
Lieve Pien, kleine tip van iemand die het weet (ja heb ook weken gejankt van verdriet toen het uitging)
Bellen/smssen/mailen ofwel eke vorm van contact maakt het verdriet alleen maar erger meissie.
Zie liefdesverdriet als een wond op je arm
Heel langzaam komt er een korstje op, en elke keer als je wat hoort van hem wordt dat korstje er weer wreed vanaf getrokken
Wat overblijft is WEER opnieuw de pijn van een open wond, en later een litteken.
Als je het korstje langzaam laat helen, valt het er na verloop van tijd vanzelf af en is er geen litteken meer te zien
DAT verdien je meis....
@ Ortho, dank je wel, tis de ervaring die spreekt zullen we maar zeggen
Bellen/smssen/mailen ofwel eke vorm van contact maakt het verdriet alleen maar erger meissie.
Zie liefdesverdriet als een wond op je arm
Heel langzaam komt er een korstje op, en elke keer als je wat hoort van hem wordt dat korstje er weer wreed vanaf getrokken
Wat overblijft is WEER opnieuw de pijn van een open wond, en later een litteken.
Als je het korstje langzaam laat helen, valt het er na verloop van tijd vanzelf af en is er geen litteken meer te zien
DAT verdien je meis....
@ Ortho, dank je wel, tis de ervaring die spreekt zullen we maar zeggen
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
donderdag 3 juli 2008 om 18:16
quote:Pien05 schreef op 03 juli 2008 @ 15:24:
Bedankt voor jullie lieve reacties!
Diep in mijn hart weet ik dat onze relatie de afgelopen maanden niet goed was, dat het vanzelfsprekend moet zijn dat je het leuk vind om bij elkaar te zijn. Dat je moeiteloos elkaar dan de ruimte geeft.
Ergens denk ik nog steeds dat we wel bij elkaar passen. In de eerste twee maanden was het namelijk helemaal fantastisch, gingen we ieder ons eigen weg maar maakten we ook tijd voor elkaar. We waren zo gelukkig!! Zo is ook hoe ik in elkaar zit. Ik ben alleen nu niet gelukkig met mezelf, heb moeite om van mezelf te houden en tevreden te zijn met mijn leven, buiten hem om. Ik heb het idee dat mijn overspannenheid ervoor gezorgd heeft dat hij gillend is weggelopen en dat zijn gevoelens er minder/niet meer zijn. Het liefste wil ik dat hij me de tijd geeft om mezelf weer te vinden, maar de optie open houdt om onze relatie weer een kans te geven. Of hou ik mezelf nu voor de gek?
Pien, wat is er gebeurd, dat je ineens alles kwijt was? De eerste twee maanden (en ik denk daarvoor ook) had je alles op de rit en ineens is alles weg, je bent jezelf kwijt geraakt, je bent overspannen, je bent niet gelukkig met jezelf, waarschijnlijk ook weinig zelfvertrouwen etc.
Waar ging het fout?
Overspannen raak je niet ineens, daar gaat een lang proces aan vooraf. Toen je hem leerde kennen balanceerde je al echt op het randje van de overspannenheid. De rest van je problemen zijn ook niet uit de lucht komen vallen. Die waren er waarschijnlijk al veel langer. Je houdt jezelf enorm voor de gek vermoed ik.
Jullie relatie is maar zo kort leuk geweest (goed lijkt me sterk...).
Ik begrijp dat het heel moeilijk is om iemand zo kwijt te raken wanneer je nog ziek bent, maar jullie relatie was al zo lang slecht.
Focus je op jezelf en niet meer op hem. Eerst zelf maar eens beter worden.
Sterkte!
Bedankt voor jullie lieve reacties!
Diep in mijn hart weet ik dat onze relatie de afgelopen maanden niet goed was, dat het vanzelfsprekend moet zijn dat je het leuk vind om bij elkaar te zijn. Dat je moeiteloos elkaar dan de ruimte geeft.
Ergens denk ik nog steeds dat we wel bij elkaar passen. In de eerste twee maanden was het namelijk helemaal fantastisch, gingen we ieder ons eigen weg maar maakten we ook tijd voor elkaar. We waren zo gelukkig!! Zo is ook hoe ik in elkaar zit. Ik ben alleen nu niet gelukkig met mezelf, heb moeite om van mezelf te houden en tevreden te zijn met mijn leven, buiten hem om. Ik heb het idee dat mijn overspannenheid ervoor gezorgd heeft dat hij gillend is weggelopen en dat zijn gevoelens er minder/niet meer zijn. Het liefste wil ik dat hij me de tijd geeft om mezelf weer te vinden, maar de optie open houdt om onze relatie weer een kans te geven. Of hou ik mezelf nu voor de gek?
Pien, wat is er gebeurd, dat je ineens alles kwijt was? De eerste twee maanden (en ik denk daarvoor ook) had je alles op de rit en ineens is alles weg, je bent jezelf kwijt geraakt, je bent overspannen, je bent niet gelukkig met jezelf, waarschijnlijk ook weinig zelfvertrouwen etc.
Waar ging het fout?
Overspannen raak je niet ineens, daar gaat een lang proces aan vooraf. Toen je hem leerde kennen balanceerde je al echt op het randje van de overspannenheid. De rest van je problemen zijn ook niet uit de lucht komen vallen. Die waren er waarschijnlijk al veel langer. Je houdt jezelf enorm voor de gek vermoed ik.
Jullie relatie is maar zo kort leuk geweest (goed lijkt me sterk...).
Ik begrijp dat het heel moeilijk is om iemand zo kwijt te raken wanneer je nog ziek bent, maar jullie relatie was al zo lang slecht.
Focus je op jezelf en niet meer op hem. Eerst zelf maar eens beter worden.
Sterkte!
