Het sprookje is uit

Ik kom mijn hart even uitstorten, gisteren heeft mijn vriend onze relatie van vijf jaar verbroken. Voor mij als donderslag bij heldere hemel. Om acht uur 's ochtends deed ik happy mijn ogen open en om tien over acht stortte mijn wereld in.



Informatie vooraf.. Ik las maandagavond in bed een roman uit, die ging over een stel dat voor de buitenwereld de perfecte relatie leek te hebben, maar onder de oppervlakte waren kleine barstjes aan het onstaan. Moraal van het verhaal: je moet iets doen aan die kleine barstjes, want voordat je het weet, zijn het grote barsten. Ik stootte mijn vriend aan en vertelde dit. "Schattebout, we moeten ervoor zorgen dat we lekker met elkaar blijven praten en dat we onze gevoelens delen, anders eindigen we net als het stel in dit boek." En in reactie daarop deelde hij even mee dat ie niet echt happy was in onze relatie. Ik hyperventileerde, en begon te huilen van schrik. Na mij lekker te laten uithuilen lag ik met mijn hoofd op zijn borst, zijn handen door mijn haar, "Rustig maar meisje, het komt allemaal goed. Ik hou van je."



En dan opeens vier dagen verder.



Gewoon op een vrijdag, 's ochtends om kwart over acht.



Weg relatie, weg toekomst, weg basis, weg thuis.



Ik liep vrijdagochtend rechtstreeks uit bed naar hem om hem een kus te geven voordat hij aan het werk ging en zei: "Ow ben je daar, ik dacht al even dat ik je kwijt was ". "Kom even mee naar binnen en ga maar zitten, onze relatie is over".



Natuurlijk zit hij al tijden niet lekker in zijn vel, ik denk zelfs al een paar weken aan een absolute burn out. Hij is moe en lusteloos, weinig zin om iets te ondernemen behalve zappen op de bank. Hij noemt zelf ook het woord depressie, en denkt dat dat iets is waar hij doorheen moet.



Maar goed, blijkbaar is het allemaal aan mij te wijten. Ik ben pushy, controlling, laat hem op eieren lopen en hij is eigenlijk nog nooit gelukkig met me geweest. Ook niet in deze "tweede kans van onze relatie". Ik ben een te sterke vrouw voor hem. Ik hang aan hem, heb geen vrienden gemaakt en heb me ook niet bij een club of vereniging aangesloten. Ik geef hem het gevoel niet vrij te zijn. Ik ben niet gezellig en geef mensen die op bezoek komen het gevoel niet welkom te zijn. Ook moet ik in therapie om aan mezelf te werken, omdat anders mijn toekomstige relaties ook zullen mislukken.



Er was geen gesprek, geen dialoog. Gewoon een mededeling. Of ik ook maar meteen wilde vertrekken. Ik zit nu in de logeerkamer bij vrienden, die superlief voor me zijn. Samen met andere vrienden spannen zij samen om dit weekend voor me te plannen en leveren bergen tempo zakdoekjes aan. Die heb ik nodig ook. Elke vijf minuten barst ik. Dit kan mij niet overkomen, dit kan onze relatie niet overkomen. Op oudjaarsdag maakten we nog grapjes over een aanzoek of een trouwerij in het oude of nieuwe decennium. Twee weken geleden hebben we een gezinsaansprakelijkheidsverzekering afgesloten. Hoe kun je nou zoiets doen? Dit moet een nachtmerrie zijn.



En dat dit voor mij als volslagen verrassing kwam, is slechts bewijs dat we niet een goede link hebben. Dat er geen geestelijke verwantschap is tussen ons. Onbegrijpelijk. En dat hij zoooo in de verleiding was om maandagavond al te zeggen dat het over was. Onbegrijpelijk.



Binnen een klein uurtje ging hij weer aan het werk gisterochtend (hij nam zelfs "tijdens" telefoontjes aan). Ik heb compleet in shock een douche genomen, heb wat spullen ingepakt en ben maar vertrokken met mijn kussen. Ik heb hem daarna niet meer gezien.



Vijf jaar is toch niet zo weg te gooien? Als er dingen zijn, moet je er toch over praten en oplossingen zoeken? Echt, ik herkende zelfs zijn ogen niet gisterochtend. Zo koud en afstandelijk.



Naast dat het allemaal aan mij ligt en het dus over is, was het ook nodig om nog even flink op mijn ziel te trappen. Dat we al tijden weinig sex hebben, ligt nu opeens niet aan zijn moeheid, maar hij heeft gewoon geen zin in me. Als we wel sex hadden, moest ie daar ontzettend zijn best voor doen. Goed om te weten. En dan met stip op plaats nummer 1 aller tijden: "Wat ben ik ongelofelijk blij dat ik kunnen voorkomen dat we kinderen zouden krijgen. Ik ben zo blij dat jij nooit de moeder van mijn kinderen zal zijn." Die opmerking staat voor altijd in mijn hart gegrifd.



De vrienden waar ik nu logeer hebben hem ook een luisterend oor aangeboden, maar dat aanbod heeft hij afgeslagen. Hij heeft zijn familie. Zijn (veel oudere en gescheiden) broer is trouwens nu hier en gelet op de knetterende ruzie van vorig jaar ("die vrouw is veel te sterk voor jou! je laat over je heen lopen!") kan ik niet anders dan concluderen dat hij als katalysator heeft gefungeerd. Maar goed, dat maakt voor het eindresultaat niet uit. Blijkbaar was hij er nu ontvankelijk voor.



Ik moest in ieder geval een week "wegwezen", dus pas komende vrijdag kunnen we praten, als het daar al van komt. Hij zal na het vertrek van zijn broer dit weekend vast zwaar opgelucht op de bank hangen, oorlogsfilms kijken, pizza eten en genieten van de plotselinge vrijheid. Ik heb weinig hoop dat er nog iets positiefs uit komt.



Aan de andere kant - iets wat ik nog bij lange na niet voel want ik hou nog steeds van hem met heel mijn hart - de mensen om me heen zeggen dat ik met iemand die zulke uitspraken doet, ook helemaal niet verder zou moeten willen. Ik hoop echt dat ik dat gevoel ook snel krijg, want nu barst mijn hart. Ik heb steeds hartkloppingen en het gevoel dat iemand een riem strak om mijn borstkas heeft gespannen. Ik krijg niet genoeg lucht. Schijnt van de schok en de stress te zijn. Nog nooit zo meegemaakt. Ben drie weken geleden nota bene gestopt met roken.



Dit is de absolute hel, en ik kan me niet voorstellen dat ooit de zon weer zal schijnen.



Ik hoop dat hij naast zijn familie ook met andere mensen contact zal zoeken. Misschien kunnen die wat rede brengen. Misschien ook niet.



Sorry voor de details en voor het lange verhaal, misschien is dit hier niet de plaats voor. Ik blijf hopen dat het misschien op een moment logisch gaat zijn, dat het niet zo ongelofelijk onbestaanbaar is.



Palm = lost

Dank voor alle knuffels, moet er alweer van huilen.



Vijf jaar relatie, we hebben net 3 jaar samenwonen gevierd. Ik heb drie jaar geleden mijn huis en baan opgezegd om bij hem aan de andere kant van de wereld te gaan wonen. Daar zitten we nu nog steeds.



Gelukkig vond ik na twee weken hier wonen al een leuke baan en heb ik aardig carriere gemaakt in dat bedrijf. Mijn loonsverhoging van afgelopen donderdag, waar hij me nog lief mee feliciteerde, kan ik nu goed gebruiken.



Ons huis hoort bij zijn werk, dat hij zou vertrekken was (dus?) geen optie.



Ik kan niet geloven dat dit echt is.